သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၄၃)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၄၃)

သူ့မော်တော်ဆိုင်ကယ်သည် ရုပ်ရှင်များထဲတွင် တွေ့ရတတ်သော ပြောင်ပြောင်လက်လက်၊ တောက်တောက်ပပ ပစ္စည်းတစ်ခုနှင့် တူနေသည်။ လက်ကိုင်ပေါ် တွင် မီးလုံးတွေ၊ ဟွန်းတွေက အပြည့်။ ဘီးခွေတွင်လည်း အစိမ်းရောင်၊ အနီရောင်တွေ ခြယ်ထားလိုက်သေးသည်။ ဓာတ်ဆီတိုင်ကီက ငွေရောင်တောက်လျက်။ ဖင်ထိုင်ခုံကို ကျားသစ်ရေ ဖုံးထားသည်။ သားရေ ခေါင်းလောင်းဘောင်းဘီရှည်၊ ပိုးရှပ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည့် လူတစ်ယောက်သည် ရွှံ့တွေ ဗွက်တွေ ထူထပ်သည့် သုခမြို့တော် လမ်းကြားကလေးထဲသို့ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကို စီးလာ၏။ သူသည် ကျေနပ်အားရသည့်ဟန်ဖြင့် သူ့မော်တော်ဆိုင်ကယ် မီးခိုးပိုက်မှ မီးခိုးများကို တဘုတ်ဘုတ် မြည်အောင် ထုတ်လာသည်။

ရွေးကောက်ပွဲ မဲဆွယ်သူတစ်ဦးကဲ့သို့ မိမိအား ပြုံးပြ၊ လက်ဝှေ့ယမ်းပြကြသူများကို ပြန်၍ နှုတ်ဆက်သွားသည့် မျက်မှန်နက်တပ်ထားသည့် မော်တော်ဆိုင်ကယ်သမားကို ထိုရပ်ကွက်တွင် လူတိုင်းသိကြသည်။ ပလီကြီးမှ မျက်မမြင် မူလာကြီးနှင့် မီရထားလမ်းဘေး ဘုရားကျောင်းမှ ဗြဟ္မဏအဘိုးအိုကြီးကို သိကြသကဲ့သို့ ထိုရပ်ကွက်ထဲတွင် သူ့ကိုလည်း မသိသူမရှိ။ သူ့နာမည်မှာ အိန္ဒိယသမိုင်းတွင် ထင်ရှားသည့် ဧကရာဇ်တစ်ပါး၏အမည်နှင့် ဆင်တူ၊ အာသောကဟု ခေါ်သတည်း။

အာသောကသည် အခြားသူမဟုတ်၊ ကာလကတ္တားရှိ လူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်တစ်ဦး၏ အကြီးဆုံးသားကြီး သြရသဖြစ်ပြီး သူ၏လက်ထောက်လည်းဖြစ်၏။သုခမြို့တော်သည် လူဦးရေ ခုနစ်သောင်းရှိသည့် ရပ်ကွက်တစ်ခုဖြစ် သည့်တိုင် ထိုမြို့တော်တွင် မြို့တော်ဝန်မရှိ၊ ပုလိပ်အဖွဲ့မရှိ၊ မည်သည့်တရားဥပဒေ အာဏာပိုင်မျှမရှိ။ အခြားသော ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များနည်းတူ သုခမြို့တော်တွင်ရှိသည့် ထိုလစ်လပ်သောနေရာတွင်လည်း လူမိုက်ဂိုဏ်းက အစားဝင်ရောက် ကြီးစိုးလာခဲ့သည်။ လူမှုရေးကိစ္စအဝဝကို သူတို့ကပင် ငွေညှစ်သည်။ သူတို့ကပင် စီရင်ဆုံးဖြတ်သည်။ မည်သူမျှ သူတို့အာဏာစက်ကို မတွန်းလှန်ရဲကြ။ 

အပြိုင်အဆိုင်လူမိုက်ဂိုဏ်းများ ရှိကြသည့်တိုင် အာဏာစက်အပြင်းဆုံးမှာ မျက်မှန်ထူထူကြီး တပ်ထားသည့် ဟိန္ဒူလူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည်။ ထိုလူမိုက်ကြီးသည် သူ့သားများ၊ သူ့ ဇနီးများ၊ သူ့အခြွေအရံများနှင့်အတူ ကာလကတ္တား ဒေလီ ရထားလမ်းဘေးရှိ တာရိုးလမ်းမှ ခေတ်မီလေးထပ်တိုက်ကြီးတွင် နေထိုင်လျက်ရှိ၏။ ထိုလူမိုက်ခေါင်းဆောင်ကြီးမှာ အသက် ၆၀ ခန့်ရှိပြီး သူ့ကို ကာတစ်ဘာဘာဟု ခေါ်ကြသည်။ စစ်ပွဲတို့၏နတ်ဘုရားဖြစ်သူ သျှီဝနတ်မင်း၏သားတော်ကို ဂုဏ်ပြုသည့်အနေဖြင့် သူ့အဖေက ထိုနာမည်ကို ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ရှိ အရက်ပုန်းဆိုင်ဟူသမျှသည် ထိုလူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်၏ဆိုင်များသာ ဖြစ်ကြ၏။ အလားတူပင် မူးယစ်ဆေးအရောင်းအဝယ်နှင့် ထိုရပ်ကွက်က ပြည့်တန်ဆာလုပ်ငန်းကိုလည်း သူပင် ချုပ်ကိုင်၏။ သုခမြို့တော်ရှိ မြေယာအများကို အများဆုံး ပိုင်သူမှာလည်း သူပင်ဖြစ်သည်ဟု ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ပြောလေ့ရှိ၏။ သူ့မြေယာအိမ်ခြေများကို ငှားရမ်းရာတွင် အိမ်ငှား မြေငှားတို့ကိုလည်း သူကျွမ်းကျင်စွာ ရွေးချယ်တတ်၏။ သူသည် သူ့မြေယာများကို ဒုက္ခသည်များကို ငှားရမ်းမည့်အစား ကျွဲနွားတိရစ္ဆာန်များကို ထား၏။ ထိုရပ်ကွက်တွင် ကျွဲနွားတိရစ္ဆာန်ဦးရေပေါင်း ရှစ်ထောင့်ငါးရာရှိရာ ထိုကျွဲနွားတို့ကိုထားသည့် တင်းကုပ်များအားလုံးသည် သူပိုင်တင်းကုပ်များချည်းဖြစ်၏။ နံစော်သောအနံ့၊ သန်းပေါင်းများစွာသော ယင်ကောင်များနှင့် မြစ်ချောင်းသဖွယ်စီးဆင်းနေသော တိရစ္ဆာန်ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ရေတို့ကို ယူဆောင်လာသည့် ထိုကျွဲနွားတိရစ္ဆာန်အုပ်ကြီး၏ကျူးကျော်မှုသည် ကာလကတ္တား မြူနီစီပယ်မှ ကျွဲနွားတင်းကုပ်များကို မောင်းထုတ်လိုက်သည့်အချိန်မှ စ,၍ ထိုရပ်ကွက်သို့ ချဉ်းနင်းရောက်ရှိလာခဲ့၏။ 

မြို့စွန်တွင် ကျွဲနွားခြံများ ပေါ်ပေါက်လာသည့်အခါ၌ သတင်းစာများက အုတ်အော်သောင်းတင်း ကန့်ကွက်ရေးသားခဲ့ကြသော်လည်း ခါတိုင်းကဲ့သို့ပင် ဘာမျှမဖြစ်။ သို့ဖြင့် ကျွဲနွားတင်းကုပ်များသည် သုခမြို့တော်နှင့်အလားတူ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များထဲသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသည်။ လူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ကြီးကား ထိုလုပ်ငန်းမှ အများဆုံး အမြတ်ထွက်သူတစ်ဦးဖြစ်၏။လူဦးရေ ကိုးယောက်ရှိသည့် မိသားစုတစ်စုကို ငှားရမ်းရခြင်းထက် နွားတစ် ကောင်ကို ထားရခြင်းက ပို၍အကျိုးကျေးဇူးရှိသည် မဟုတ်လော။

“ဘာထူးသလဲဗျ၊ အဆောက်အအုံကလဲ ဒီအဆောက်အအုံပဲ၊ လခကလဲ ဒီလခပဲ၊ နေရာအကျယ်အဝန်းကလဲ ဒီလောက်ပဲ၊ ဒီတော့ လူတွေ ဘာဖြစ်လို့ ငှားစားတော့မှာလဲ။ လူတွေငှားရင် ဟိုဟာလုပ်ပေးပါဦး၊ ဒီဟာ ပြင်ပေးပါဦးနဲ့ တယ်ပြီး စကားများတယ်" ဟု သူပြောလေ့ရှိသည်။

လူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ကြီးတွင် အခြားသောဝင်ငွေများရှိသေးကြောင်းကိုလည်း အားလုံးသိကြ၏။ အထူးသဖြင့် သူသည် မီးရထားသံလမ်းဘေးတွင် ကာထားသည့် သံဇကာများကို ဝယ်ရောင်းလုပ်နေသူများအားလုံးကို ချုပ်ကိုင်ထား၏။ ထိုလုပ်ငန်းတစ်ခုတည်းမှရသည့် ဝင်ငွေတို့ပေါင်းလျှင် နှစ်တိုင်း သန်းချီ၍ ရနေသည်။ ထိုမျှမကသေး အလွန်အရုပ်ဆိုးသော သွေးစုပ်လုပ်ငန်းတစ်ခုမှလည်း ဝင်ငွေအမြောက်အမြားကို ရရှိလိုက်သေး၏။ ယင်းမှာ အခြားမဟုတ်၊ သုခမြို့တော်မှ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များကို ခေါင်းပုံဖြတ်ခြင်းပေတည်း။

ကိုယ်ရေရောဂါသည်များအား ငှားရမ်းထားသည့် တဲများမှ ရသည့် ငှားခများဖြင့် သူ မကျေနပ်နိုင်သေး။ ထို့ကြောင့် ဟောင်ရာဘူတာကြီးအနီးရှိ ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် တောင်းရမ်းစရာ နေရာကလေးတစ်ခု ရရှိရေးနှင့် ထိုနေရာတွင် တောင်းစားခွင့်ရသူအား ကာကွယ်ပေးရသည့်အတွက်ဟု ဆိုကာ တစ်ယောက်ကို တစ်နေ့လျှင် တစ်ကျပ်မှ နှစ်ကျပ်အထိ အခယူလိုက်သေးသည်။ ထိုလုပ်ငန်းများကို ချောမောစွာ လုပ်ဆောင်နိုင်ရန်အတွက် လူမိုက်ခေါင်းဆောင်ကြီးတွင် နိုင်အားကောင်းသည့် နိုင်ငံရေးနောက်ခံရှိနေဖို့လိုသည်။ သူသည် အာဏာရနိုင်ငံရေးပါတီကို ရန်ပုံငွေအမြောက်အမြား ထည့်ဝင်သူတစ်ဦးဖြစ်ရုံမျှမက ရွေးကောက်ပွဲတွင် ထိုပါတီမှ အမတ်လောင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ်လည်း ဆောင်ရွက်တတ်သေးသည်ဟု ကောလာဟလများကို ဆိုကြ၏။ 

သုခမြို့တော်ရှိ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များ အပါအဝင် မဲဆန္ဒရှင်များ၏ မဲပြားများကို အရောင်းအဝယ်လုပ်ရာတွင်လည်း သူပင် ကြီးကြပ်သည်။ ထိုသို့ မဲပြားအရောင်းအဝယ်လုပ်ကြသည့်ကိစ္စကို ထိုရပ်ကွက်ရှိ မဲဆန္ဒရှင်များကလည်း

ကျေနပ်ကြသည်ဟုဆို၏။ ထိုမျှမက ထိုမဲအရောင်းအဝယ်ကိစ္စတွင် မတရားမှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့လျှင်လည်း သူကပင် မှန်အောင် လုပ်သည်ဟုဆို၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် ထိုအရပ်တွင် ရော်ဗင်ဟုဒ်လို လူစွမ်းကောင်းဖြစ်နေသည်။သို့ရာတွင် သူကိုယ်တိုင် ဖျန်ဖြေပေးခြင်းကား မဟုတ်။ သူ့သားကြီး အာသောကကိုဖြစ်စေ၊ အခြားတပည့်တပန်းတစ်ယောက်ယောက်ကိုဖြစ်စေ ဝင်ရောက် ဖျန်ဖြေခိုင်းတတ်၏။ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်မှာ သူ့အပေါ်တွင် တည်၏။ 

သူ့တန်ခိုးသြဇာကို ခိုင်မြဲရန် နည်းအမျိုးမျိုးကိုလည်း သုံးတတ်၏။ ဥပမာအားဖြင့် တန်ခိုးသြဇာ မှေးမှိန်လာသည်ဟု ထင်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူ့လူမိုက်များကို အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ လွှတ်လိုက်ကာ ဝရုန်းသုန်းကား အလုပ်ခိုင်းလိုက်၏။ ထိုအခါမျိုးတွင် သူ့သားကြီး အာသောကကို လွှတ်၍ အဖျန်ဖြေခိုင်း၏။ အလွန်အရေးကြီးသည့် ပြဿနာမျိုးတွင်ဆိုလျှင် သူကိုယ်တိုင် လာရောက်ဖြေရှင်းပေးလေ့ရှိ၏။ ဤသို့ဖြင့် သူသည် မည်မျှ တန်ဖိုးဩဇာကြီးကြောင်းကို ပြသလေ့ရှိ၏။ ထိုမျှမက အာသောက, ကဖြစ်စေ၊ အခြား တပည့်တပန်းတစ်ဦးဦးကဖြစ်စေ၊ အရပ်ထဲမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စော်ကားခဲ့မိလျှင် သက်ဆိုင်ရာမိဘများ ကျေနပ်အောင် သူကိုယ်တိုင် လိုက်လံ၍

တောင်းပန်ခြင်း၊ လျော်ကြေးပေးခြင်း စသည့် နည်းလမ်းများဖြင့်လည်း ဖြေရှင်းပေးတတ်၏။ ထိုအခါ ကာယကံရှင်များကလည်း ကျေနပ်သွားကာ နှုတ်ပိတ်ရေငုံလုပ်နေလိုက်ကြတော့သည်။ ဤနည်းဖြင့် သူသည် တရားမျှတမှုကို ဆောင်ကြဉ်းပေးသည့် တရားသူကြီးတစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့သည်။

ထိုမနက်က ကိုဗာစကီး၏တဲကုပ်ကလေးရှေ့သို့ အာသောက၏မော်တော်ဆိုင်ကယ် ထိုးရပ်လိုက်သည့်အခါတွင် ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားကြသည်။ “ဆရာကြီး" နဲ့ “ဖခင်ကြီး” စကားများကြလို့ “ဖခင်ကြီး” က "ဆရာကြီး ကိုဗာစကီး"ကို သည်ရပ်ကွက်က နှင်ထုတ်တော့မယ် ဆိုတဲ့ ကောလာဟာလများ ပေါ်ထွက်လာသည်။

ပထမသော် သူတို့စိုးရိမ်မှုသည် အခြေအမြစ်မရှိဟု ထင်ရ၏။ မည်သို့အခြေအမြစ်ရှိနိုင်ပါမည်နည်း။ တဲကုပ်ရှေ့သို့ ရောက်သည်နှင့် အာသောကသည် ကာလီမယ်တော်ကို ဦးချသည့်နှယ် ဆရာကြီး ကိုဗာစကီးရှေ့တွင် ဝပ်တွားလိုက်ကာ...

“ဆရာကြီးခင်ဗျာ၊ ဆရာကြီးကို ကျွန်တော့်အဖေက အဖိတ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်” ဟု ပြော၏။ 

“ဗျာ...အဖိတ်ခိုင်းလိုက်တယ် ဟုတ်လား” 

ကိုဗာစကီးက တအံ့တသြ မေးသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဆရာကြီးနဲ့ ကိစ္စကလေးတစ်ခု ဆွေးနွေးချင်လို့ပါတဲ့။ ကိစ္စက သိပ်တော့အရေးမကြီးပါဘူးတဲ့”

လူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် “ဖခင်ကြီး” အတွက် အရေးမကြီးသော ပြဿနာဟူ၍ မရှိ။ ဤသည်ကို ကိုဗာစကီး သိသည်။ ငြင်းနေ၍ အကြောင်းမထူးပြီ။

“ကောင်းပြီလေ၊ ဒီလိုဆိုရင်လဲ လိုက်တာပေါ့”

အာသောက က အမွေးပြိုင်းပြိုင်းထနေသည့် လက်များကို ရမ်းပြလိုက်ရင်း...

“အို ...အခုလိုက်ဖို့ မလိုပါဘူး၊ အဖေကလဲ ချက်ချင်းတွေ့ဖို့ အချိန်မရသေးပါဘူး၊ မနက်ဖြန် မနက် ၁၀ နာရီမှာလာဖို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ မနက်ဖြန်ကျရင် ကျွန်တော် လာခေါ်ပါ့မယ်” 

တောက်ပသစ်လွင်၍ ဆူညံသောအသံကိုပြုကာ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကြီးဖြင့် ရောက်လာသည့် အာသောကကိုကြည့်၍ ကိုဗာစကီးသည် သူ့အဖြစ်ကို သူရယ်ချင်သည်။

“ဟိုးရှေးတုန်းက မဂိုဘုရင်တွေနဲ့ ဟိန္ဒူဘုရင်တွေက သူတို့ ကျေးတော်မျိုး၊ ကျွန်တော်မျိုးတွေကို ဘယ်လို လက်ခံတွေ့ဆုံသလဲဆိုတာတော့ ကျွန်တော် မသိပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဖခင်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို လက်ခံတွေ့ဆုံပုံကိုတော့ ကျွန်တော် မမေ့နိုင်တော့ဘူးဗျာ” ဟု နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ပြောပြ၏။

သူ့အိမ်ကြီးမှာ တကယ့်နန်းတော်ကြီးသဏ္ဌာန်။ အိမ်ရှေ့တွင် အင်ဘာဆေဒါအမျိုးအစား ကားသုံးစီး ရပ်လျက်။ ကားတိုင်းတွင် ကြိုးမဲ့ကြေးနန်းတိုင်တွေ ထောင်ထားပြီး ကျည်ကာတွေ တပ်ထားသည်။ ကားရှေ့တွင် နိုင်ငံအကြီးအကဲများ၊ ဝန်ကြီးများသွားလျှင် ရှေ့တော်ပြေးအဖြစ် စီးသည့် မော်တော်ဆိုင်ကယ်တွေရပ်လျက်။ 

အောက်ထပ် ဖိနပ်ချွတ်ကို ကျော်လိုက်သည်နှင့် အရှေ့တိုင်းဖြစ် သားမွေးကော်ဇောကြီးများ ခန်းလုံးပြည့် ခင်းထားသည့် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် အိစက်သောဆိုဖာကြီးများက အစီအရီ။ အခန်းထောင့် တစ်နေရာတွင် သျှီဝနတ်မင်း၏နတ်ကွန်းနှင့် အခြားသောနတ်များ၏ နတ်ကွန်းများ စီတန်းနေကြသည်။ နတ်စင်များရှေ့တွင် နတ်ပူဇော်ရန် တီးသည့် ခေါင်းလောင်းကလေးတစ်လုံးရှိသည်။ အခိုးတလူလူထွက်နေသည့် အမွှေးတိုင်များက မူးယစ်ရီဝေစေသော အနံ့တို့ကို ထုတ်လျက်။

“ဖခင်ကြီး” သည် ပန်းခက် ပန်းကြွကို ဖော်ထားသော ဆင်စွယ်နှင့်ပုလဲတို့မြှုပ်ထားသည့် ရာဇပလ္လင်လိုလို ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ အဖြူရောင်ဦးထုပ်ချွန်ကလေးကို ဆောင်းထားပြီး ရှပ်အင်္ကျီအဖြူရောင်တွင် အနက်ရောင် ခါးပြတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထား၏။ မီးခိုးရောင် ထည့်ထားသည့် ထူထဲသည့် နေကာမျက်မှန်ကို တပ်ထားသဖြင့် သူ့မျက်လုံးများကိုမူ ကောင်းကောင်း မမြင်ရ။ သို့ရာတွင် ထူထဲသော မျက်ခုံးမွှေးများ တွန့်ချီရှုံ့ချီ လုပ်နေသည်ကို ကြည့်လျှင် သူ့တုံ့ပြန်မှုကို သိနိုင်သည်။ 

အာသောကက သူ့အဖေရှေ့တွင်ရှိသည့် ဆိုဖာတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်ရန် ဧည့်သည်ကို အရိပ်အရောင်ပြ၏။ ဦးပေါင်းထုပ် ပေါင်းထားသည့် အစေခံများက လက်ဖက်ရည်၊ ရေခဲစိမ် လိမ္မော်ရည်နှင့် ဘင်္ဂါလီမုန့်များကို လာချကြသည်။ “ဖခင်ကြီး” က လိမ္မော်ရည် တစ်ပုလင်းကို ကောက်ယူသောက်လိုက်ပြီးနောက် လက်ညှိုးတွင် ဝတ်ထားသည့် မဟူရာလက်စွပ်ဖြင့် ကုလားထိုင်လက်တန်းကို တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်နေ၏။

“ကြိုဆိုပါတယ် ဆရာကြီး၊ ကိုယ့်အိမ်လို သဘောထားပါ” ဟု ခပ်အောအော အသံဖြင့် ပဋိသန္ဓာရစကားဆို၏။ ထိုနောက် ကိုဗာစကီး၏စကားအပြန်ကို မစောင့်ဘဲ လည်ချောင်းရှင်းလိုက်ကာ လက်ယာဘက် ခြေထောက်နားတွင် ချထားသည့် ပြောင်လက်နေသော ကြေးထွေးခံထဲသို့ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်၏။

သူ့ခြေထောက်ဆီသို့ မျက်စိရောက်အသွား၌ သဲကြိုးတွင် ကျောက်မျက်ရတနာများ စီခြယ်ထားသည့် လွှာဖိနပ်တစ်ရန်စီးထားသည်ကို ကိုဗာစကီး သတိပြုမိသည်။

“ဆရာကြီးနဲ့ ခုလို အသိအကျွမ်းဖြစ်ရတာ ဂုဏ်ယူပါတယ်ဗျာ” ဟု သူက ဆက်ပြောသည်။

အစေခံတစ်ယောက်က ဖဲကြိုးစည်းထားသည့် ဆေးပြင်းလိပ်ထုပ်တစ်ထုပ်ကို ဗန်းထဲတွင်ထည့်၍ ယူလာ၏။ “ဖခင်ကြီး”က ဖဲကြိုးကိုဖြေပြီး ကိုဗာစကီးကို တစ်လိပ်ကမ်းသည်။

ကိုဗာစကီးက ငြင်းသည့်အခါတွင် “ဖခင်ကြီး” သည် သူ့အတွက် တစ်လိပ်ယူ၍ မီးညှိရင်း အချိန်ယူသည်။

“ဖခင်ကြီး” သည် ဆေးပြင်းလိပ် မီးခိုးများကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက်...

“ဆရာကြီးကတော့ တော်တော်ထူးတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ပဲ ခင်ဗျာ၊ ကျွန်တော်တော့ ကြားရတဲ့သတင်းကို ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး။ အိန္ဒိယနိုင်ငံသားအဖြစ် ခံယူဖို့ လျှောက်လွှာတင်တယ်ဆို”

“ကြားတဲ့အတိုင်း အမှန်ပဲခင်ဗျာ” ဟု ကိုဗာစကီးက အတည်ပြုသည်။ “ဖခင်ကြီး”က တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး ကုလားထိုင်တွင် နေရာပြင်ထိုင်၏။

“ဒီမှာ နိုင်ငံခြားသားဆိုရင် ကောင်းကောင်းနေရတယ်၊ အခွင့်အရေးဆိုလဲ ပြောစရာမရှိဘူးဗျာ၊ ဒီကြားထဲ ဒီအခွင့်အရေးတွေကို လက်လွှတ်ပြီး အိန္ဒိယဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထဲမှာ လူဆင်းရဲတစ်ယောက်အနေနဲ့ နေချင်တယ်ဆိုတာ ကတော့ တော်တော့်ကို အံ့သြစရာကောင်းတာပဲ”

“ဒါကတော့ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ပေါများတာ၊ ချမ်းသာတာနဲ့ ပတ်သက်လို့ လူကြီးမင်းနဲ့ကျွန်တော် အမြင်ချင်းမတူလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်”

“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ ကျွန်တော်တို့တိုင်းရင်းသားတွေထဲမှာ ဆရာကြီးတို့လိုလူတစ်ယောက် တိုးလာတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်အများကြီးဂုဏ်ယူပါတယ်။ ဒီတော့ ဆရာကြီး နိုင်ငံသားဖြစ်ခွင့်ရရေးနဲ့ပတ်သက်လို့ အခက်အခဲရှိရင် ကျွန်တော် သိပါရစေ။ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေတွေ ရှိပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဆောင်ရွက်ပေးပါ့မယ်”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ၊ ရဖို့ မရဖို့ကတော့ ကျွန်တော် ဘုရားသခင်ကိုပဲ အားကိုးပါတယ်”

“ဖခင်ကြီး” သည် သူကြားရသည့် စကားကို ယုံကြည်လိုခြင်း မရှိဟန်ဖြင့် ခေါင်းရမ်းလိုက်၏။ မိမိ၏အကူအညီကို ငြင်းပယ်သူဆို၍ လောကတွင် ရှိသေးသလော။

ဖခင်ကြီးက လေသံခပ်မာမာဖြင့် ...

“ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော် သတင်းတစ်ခုကြားနေတယ်ဗျာ၊ အဲဒီရပ်ကွက်မှာ ကိုယ်ရေပြားရောဂါကု ဆေးရုံတစ်ရုံဆောက်မယ်လို့ ဆရာကြီး ကြိုးစားနေတယ်လို့ ကြားတယ်၊ အဲဒါ အမှန်ပဲလား”

“ကိုယ်ရေရောဂါကု ဆေးရုံဆိုတဲ့ နာမည်က ကြီးကျယ်လွန်းပါတယ်ခင်ဗျာ၊ အင်မတန်ဆိုးရွားနေတဲ့ လူနာတွေကို ကုသဖို့ ဆေးပေးခန်းကလေးပါ။ ဒီကိစ္စအတွက် သီလရှင်ဆရာကြီး ထရီဇာကို သူ့ကျောင်းက သီလရှင်တစ်ပါး နှစ်ပါးလောက် အကူအညီပေးဖို့ တောင်းထားပါတယ်”

“ဖခင်ကြီး” သည် ကိုဗာစကီးကို စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်လိုက်၏။

“ကျွန်တော့်ခွင့်ပြုချက်မရဘဲနဲ့ အဲဒီရပ်ကွက်က ရောဂါသည်တွေအတွက် ဘယ်သူမှ ဘာမှလုပ်ပေးပိုင်ခွင့် မရှိဘူးဆိုတာ ဆရာကြီး မသိဘူးထင်တယ်”

“ဒီလိုဆိုရင်လဲ လူကြီးမင်းကိုယ်တိုင် ဝင်ကူညီလိုက်ပါလားခင်ဗျာ၊ ဒီလို ကူညီလိုက်ရင် ပိုပြီးထိရောက်တာပေါ့”

“ဖခင်ကြီး” ၏ မျက်ခုံးမွေးများသည် ထူထဲသော မျက်မှန်အထက်သို့ တက်သွား၏။

“အဲဒီရပ်ကွက်က ကိုယ်ရေရောဂါသည်တွေကို ကျွန်တော် စောင့်ရှောက်လာတာ ဆယ့်နှစ်နှစ်ရှိပြီဗျ။ ဒီလိုကာကွယ်ပေးဖို့က သူတို့အတွက် အရေးကြီးဆုံးပဲ၊ ကျွန်တော်သာ အကာအကွယ်မပေးရင် တခြားလူကောင်းတွေက သူတို့ကို မောင်းထုတ်ပစ်တာ ကြာလှပြီ”

သူသည် ရုတ်တရက် တိုင်ပင်စရာကိစ္စ ပေါ်လာသည့်နှယ် ကိုယ့်ကို ရှေ့သို့ ကုန်းလိုက်ပြီးနောက်....

“ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ ခင်ဗျားက ဆေးပေးခန်းဆိုတာကို ဖွင့်ပါပြီတဲ့။ ဆေးခန်းဖွင့်လို့ ရောဂါသည်တွေ လာလာပြီး ပြကြပါပြီတဲ့၊ ခင်ဗျားအိမ်နီးနားချင်းတွေက ဒီအတိုင်းကြည့်နေမှာတဲ့လား"

“ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်ညီနောင်တွေမှာ သနားကရုဏာရှိတယ်လို့ ယုံကြည်တာပဲ”

“ဘာ သနားကရုဏာလဲဗျ၊ ဆရာကြီးတို့ဘုန်းတော်ကြီးတွေဟာ သနားကရုဏာဆိုတဲ့ စကားကို သိပ်ပြောကြတာပဲ၊ ဆရာကြီးသနားတာက ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဆရာကြီး သနားလို့ ဘေးကလူတွေ မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ရုန်းရင်းဆန်ခတ် လုပ်လာရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။ ဆရာကြီးရဲ့ ဆေးပေးခန်းကို မီးရှို့ပြီး ရောဂါသည်တွေကို ရိုက်နှက်လွှတ်ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ”

ကိုဗာစကီးသည် ဘာမျှပြန်မပြောနိုင်။ အံကိုသာ အသာကျိတ်နေသည်။ သူပြောသည့်အတိုင်းလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။

“ဖခင်ကြီး” က ဆေးပြင်းလိပ်ကို မီးညှိပြီးနောက် တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်ကာ ခေါင်းကို နောက်သို့လှန်လိုက်၏။

“ဆရာကြီးကို ဒီလိုပြဿနာတွေ မပေါ်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့နည်းလမ်း တစ်ခုပဲ ရှိတယ်ဗျ”

“ဘယ်လိုနည်းလမ်းပါလိမ့်ခင်ဗျာ” 

“သူတို့ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရေးနဲ့ ပတ်သက်လို့ စာချုပ်တစ်ခုချုပ်ဖို့ပါ"

“ခင်ဗျာ... စာချုပ်တစ်ခု ဟုတ်လား”

“သိပ်မကုန်ပါဘူး၊ ဆရာကြီးအတွက် တစ်လကို သုံးထောင်လောက်ပဲ ကုန်မှာပါ၊ အမှန်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ကြေးက ဒီထက်တောင် များပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးက သာသနာဘက်ကဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော်တို့ လျှော့ယူပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့တိုင်းပြည်မှာ ဘာသာတရား ကိုင်းရှိုင်းကြပါတယ်”

“ဖခင်ကြီး” သည် ကိုဗာစကီး၏အဖြေကို မစောင့်ဘဲ လက်ခုပ်တစ်ချက်တီးလိုက်သည်။ သူ့သားကြီး အာသောက ဝင်လာ၏။

“ကဲ...တို့နှစ်ယောက် ပြေလည်သွားကြပြီ။ စာချုပ်အသေးစိတ်တွေကိုတော့ ဆရာကြီးနဲ့ ဆွေးနွေးပြီး လုပ်ပေတော့”

“ဖခင်ကြီး” သည် ကြီးမြတ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ထိုသို့သော အသေးစိတ်များတွင် အချိန်ကုန်မခံနိုင်ချေတကား။

ထိုနေ့ညနေ၌ သုခမြို့တော်ရှိ အပြန်အလှန်ကူညီရေးအသင်း ခေါင်းဆောင်များသည် “ဖခင်ကြီး” ၏ရာဇသံကို ဆွေးနွေးရန်အတွက် ကိုဗာစကီး၏တဲကုပ်ကလေးထဲတွင် စုဝေးကြသည်။

ဆာလာဒင်က ...

“ဖခင်ကြီး” က တော်တော် တန်ခိုးကြီးတယ်နော်၊ ပြီးခဲ့တဲ့ ရွေးကောက်ပွဲတုန်းက ကြည့်ပါလား။ လက်ပစ်ဗုံးတွေ၊ သံတုတ်တွေဆိုတာ ပလူပျံနေတာပဲ။ သေတဲ့လူသေ၊ ဒဏ်ရာရတဲ့လူ ရနဲ့။ ရောဂါသည်တွေဆိုတာကလဲ လူသေတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီ။ ဒီတော့ ဒီရောဂါသည်တွေအတွက် ကျွန်တော်တို့ ဒီလောက်အထိ အဖြစ်ခံကြမလား၊ တောင်းတဲ့အတိုင်း ပေးလိုက်တာ ကောင်းမယ်ထင်တယ်”

“ကိုယ်ရေရောဂါသည်ကလေးတစ်စုကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ခွင့်ရဖို့ ဒီလောက်ပေးရတာကတော့ များတာပေါ့” ဟု မာဂရက်တာက မကျေနပ်သံဖြင့် ပြော၏။

“ခင်ဗျားတို့က သူတောင်းတာကို မကျေနပ်တာလား၊ ပေးရမယ့်ငွေ များလို့ မကျေနပ်တာလား” ဟု ကိုဗာစကီးက မေးသည်။

မာဂရက်တာသည် သူ့မေးခွန်းကြောင့် အံ့အားသင့်သွား၏။ 

“ပေးရမယ့်ငွေက များလွန်းလို့ပါ”

သူထင်သည့်အဖြေမျိုးပင်ဖြစ်သည်။ သူတို့လို ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးမှာပင် ငွေညှစ်ခြင်း၊ မိုက်ကြေးခွဲခြင်း၊ အကျင့်ပျက်ခြင်းတို့သည် အရိုးသို့ စွဲနေလေပြီ။ သူတို့အားလုံးကပင် ဆာလာဒင်နှင့် သဘောတူကြသည်။ သဘောမတူသူဆို၍ အာသံနယ်သူ ဗန်ဒိုနာတစ်ယောက်သာရှိ၏။

“သေခြင်းဆိုးကြီး သေပါစေတော်၊ ဒီလူကြီးကို တစ်ကျပ်ပေးရင် ကျွန်မတို့ ဆင်းရဲသားတွေအပေါ် တစ်ကျပ်ဖိုး သစ္စာဖောက်တာပဲ”

ကိုဗာစကီးသည် သူ့စကားကို ကြားလိုက်ရသည့်အခါတွင် လျှပ်စစ်နှင့် အတို့ခံလိုက်ရသည့်နှယ် ဖြစ်သွား၏။

“ဟုတ်တယ်၊ ဗန်ဒိုနာပြောတာ မှန်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ မပေးနိုင်ဘူး၊ ငြင်းရလိမ့်မယ်၊ ခုခံရလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာလဲ မိတ်ဆွေတွေရှိတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ပြရလိမ့်မယ်။ ခုအချိန်မှာ ပြရင်ပြ၊ မပြရင် နောက် ဘယ်တော့မှ ပြစရာမရှိတော့ဘူး”

နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစောတွင် တဖုန်းဖုန်းမြည်သော အာသောက၏မော်တော်ဆိုင်ကယ်သည် ကိုဗာစကီး၏တဲကုပ်ကလေးရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်၏။ သူ့အဖေ ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း အာသောကသည် စာချုပ်ပါ အချက် အလက်များကို အသေးစိတ် ဆွေးနွေးရန် ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ဆွေးနွေးပွဲသည် စက္ကန့်အနည်းငယ်သာ ကြာလိုက်၏။ တောင်းဆိုချက်များကို မလိုက်လျောနိုင်ဟူသော စကားတစ်ခွန်းသာ ပြောကြားလိုက်၏။ ဤကား သုခမြို့တော်ကို လွှမ်းမိုးနေသည့် တန်ခိုးကြီးလှသော “ဖခင်ကြီး" ကို ပထမဆုံး ဆန့်ကျင်အန်တုလိုက်သည့် ခြေလှမ်းပေတည်း။

နောက်တစ်ပတ်ကြာသည့်အခါတွင်မူ သူတို့ ဆေးပေးခန်းကလေးသည် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များကို လက်ခံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ ဗန်ဒိုနာနှင့် လုပ်အားပေး ခြောက်ယောက်တို့သည် အရေးကြီးသည့် ရောဂါသည်ခြောက်ဦး ကို ခေါ်ရန် ထွက်သွားကြသည်။ ကိုဗာစကီးက ထိုလူနာများကို အလျင် ဆေးရုံတင်ချင်သည်။ သူကိုယ်တိုင်မှာမူ သီလရှင်ဆရာကြီး ထရီဇာ၏ကျောင်းတိုက်သို့ ထွက်လာခဲ့၏။ 

ဗန်ဒိုနာတို့တစ်သိုက် ပလီရှေ့ကွက်လပ်သို့ အရောက်တွင် တုတ်များ၊ သံတုတ်များကို ကိုင်ထားသည့် ခပ်ငယ်ငယ်လူမိုက်တစ်သိုက်က သူတို့ကို ဆီးတားကြသည်။ သွားဟောင်းလောင်းဖြစ်နေသည့် ပြည့်တန်ဆာခေါင်းလိုလို လူမိုက်ခေါင်းဆောင်က “တစ်ယောက်မှ ရှေ့ကို ဆက်မသွားကြနဲ့” ဟု ပြော၏။

အာသံသူ ဗန်ဒိုနာသည် ရှေ့သို့ ဆက်လာ၏။ သို့ရာတွင် တုတ်ဖြင့် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆီးရိုက်လိုက်သဖြင့် လဲကျသွားသည်။ ထိုစဉ် ကိုဗာစကီးသည် သီလရှင် သုံးဦးနှင့်အတူ လမ်းထိပ်မှ ပေါ်လာသည်။ တစ်ဖက်လမ်းထိပ်တွင် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရသည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီးသည် အံကြိတ်လိုက်၏။ ထိုစဉ် ပေါက်ကွဲသံနှင့် အော်သံများ ပေါ်လာသည်။ အခြားလူမိုက်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် တုတ်များ၊ သံတုတ်များ ကိုင်ဆောင်ကာ ဆေးပေးခန်းလုပ်မည့် ကျောင်းကလေးကို ဝင်၍ ဖျက်ဆီးကြသည်။ ဤတွင် ဈေးဆိုင်များသည်လည်း လန့်ဖျပ်ကုန်ကာ ဆိုင်တံခါးတွေ ပိတ်ကြသည်။ တာလမ်းမကြီးပေါ်ရှိ ဆိုင်ကြီးများမှလည်း ပြတင်းပေါက်တံခါးတွေကို အမောတကော ပိတ်ကြသည်။ 

ဆေးပေးခန်းကို ဖျက်ဆီးပြီးချိန်လောက်တွင် အခြားလူမိုက်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ ပေါ်လာပြန်သည်။ သူတို့လက်ထဲတွင် ပုလင်းများ၊ ဖောက်ခွဲရေးကိရိယာများကို ကိုင်ထားကြသည်။ အချို့ကလည်း ကျောပိုးအိတ်များတွင် ထည့်လာကြ၏။ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် လူသူဆို၍ တစ်ယောက်မျှမရှိတော့။ နေပူဆာလှုံနေကြသည့် ကလေးများနှင့် ခွေးများပင် ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်ကြသည်။ ပေါက်ကွဲသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာကာ အသံများသည် သုခမြို့တော်တစ်ခုလုံးကို ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်သွားသည်။ အဝေးရှိ ဟောင်ရာဘူတာဘက်ဆီမှပင် ထိုအသံများကို ကြားနေရ၏။

သီလရှင် သုံးဦးသည် ကိုဗာစကီး၏ဘေးတွင် ရပ်ကာ ဝတ်ရွတ်စဉ်ကို ကျယ်လောင်စွာ ရွတ်နေကြသည်။ကိုဗာစကီးသည် သီလရှင်သုံးဦးကို မာဂရက်တာ၏ဝင်းထဲသို့ခေါ်သွားပြီး ဆွံ့အ, နားမကြား ဒုက္ခသည် ဂန်ဂါးလက်သို့ အပ်ပစ်ခဲ့၏။ သူကိုယ်တိုင်မှာမူ ဗုံးပေါက်ကွဲရာဘက်သို့ ပြေးလာခဲ့သည်။ နောက်မှ သူ့ကို ပြန်လာရန် ခေါ်သည့်အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မာဂရက်တာ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။

“ဆရာကြီး၊ အဲဒီနားကို မသွားပါနဲ့၊ ဆရာကြီးကို သတ်ပစ်ကြလိမ့်မယ်”

ထိုစဉ် ရပ်ကွက်ထိပ်မှ အလံများ၊ ပိုစတာများကို ကိုင်ဆောင်လာသည့် လူတန်းတစ်တန်းကို တွေ့ရသည်။ စာတန်းများကို ဟိန္ဒူဘာသာ၊ အူရဒူဘာသာတို့ဖြင့် ရေးထား၏။ စာတန်းက "ကိုယ်ရေရောဂါဆေးရုံ အလိုမရှိ” ဟု ရေးထားသည်။ လူတန်း၏ထိပ်တွင် လူတစ်ယောက်က အော်လံတစ်ခုကို ကိုင်၍ ကြွေးကြော်သံ တိုင်ပေးနေသည်။ 

"ကိုယ်ရေရောဂါသည် .... အလိုမရှိ"

" သာသနာပြုဘုန်းကြီး ... ပြန်သွား"

အမှန်အားဖြင့် ထိုလူသိုက်သည် ထိုရပ်ကွက်မှ မဟုတ်။ ဤသည်မှာလည်း အဆန်းမဟုတ်ပါ။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ကြေးစား စီတန်းလှည့်လည်သူ အရန်အင်အား အများဆုံးသော မြို့ကြီးဖြစ်ပါသည်။ မည်သည့်နိုင်ငံရေးအသင်းအဖွဲ့မဆို ကြေးစားစီတန်းလှည့်လည်သူများကို တစ်ယောက်လျှင် တစ်နေ့ငါးကျပ်နှုန်းဖြင့် ထောင်ချီ၍ ငှားနိုင်ပါသည်။ ယနေ့ညနေတွင် အလံနီများဖြင့် ဆန္ဒပြခဲ့သော လူထုသည် နောက်တစ်နေ့ညနေတွင် အာဏာရကွန်ဂရက်ပါတီ၏ ဆန္ဒပြပွဲတွင်လည်း ပါလာပြန်ပါသည်။ “ဆူပွက်နေသော တင်းမာမှုကြီး” အမြဲရှိနေသည့် မြို့ကြီးတစ်မြို့တွင် ပြဿနာတိုင်းသည် အခိုးအငွေ့တို့ လျှံထွက်စရာအကြောင်းဖြစ်နေပါသည်။ 

သုခမြို့တော်တွင် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များ မထားရန် ကြွေးကြော်နေကြသူတို့၏လက်ထဲတွင် အင်ဒီရာဂန္ဒီ၏ အာဏာရကွန်ဂရက်ပါတီ၏အလံကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ၌ ထိုရပ်ကွက်ရှိ ကွန်မြူနစ်ပါတီခေါင်းဆောင် ဂျိုဂါဘန္ဒကာသည် သူ့ရဲဘော်များကို စုလာသည်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် သူ့နောက်တွင် လိုက်ပါလာသည့် ရာပေါင်းများစွာသောလူထုများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီးနှင့် “ဖခင်ကြီး”တို့၏ အားပြိုင်ပွဲသည် နိုင်ငံရေးအားပြိုင်ပွဲတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့သည်။နောက် ပေါ်ပေါက်လာသော နောက်ဆက်တွဲရလဒ်များမှာလည်း မဆန်းပါ။ ခပ်စောစောပိုင်းက လူအုပ်နှစ်အုပ်သည် တစ်ဖက်ကိုတစ်ဖက် ဆဲရေးတိုင်းထွာနေကြသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် လက်ပါလာကြပြီး နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်ထိလက်ရောက် ခုတ်ကြထစ်ကြသဖြင့် သေသူသေ၊ ဒဏ်ရာရသူ ရ ဖြစ်ခဲ့သည့်အကြိမ်များလည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပြီ။ 

အရူးမကြီးတစ်ယောက်ကို ဝိုင်းရိုက်ကြမည်အပြုတွင် သူကယ်လာခဲ့သည့်နေ့က ဆူရေးယား ပြောသဖြင့် အကြမ်းဖက်မှု စက်ယန္တရားကြီး လည်ပတ်ပုံကို ကိုဗာစကီး သိခဲ့ရသည်။

“ပြဿနာတစ်ခုခုဖြစ်လာရင် ခေါင်းငုံ့ထား၊ ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား၊ လုပ်သမျှကို ဒီအတိုင်းခံနေလိုက်၊ ကိုယ့်ကို အိမ်ရှင်က မတရားသွေးစုပ်နေရင်လဲ ဘာမှမပြောနဲ့၊ ဆရာကြီးကို သွေးခန်းအောင် စုပ်နေတဲ့ ငွေတိုးကြီးစားကိုလဲ ဘာမှ ပြန်မပြောနဲ့၊ ဆန်ဈေးတင်တဲ့ အမြတ်ကြီးစားကိုလဲ ကြိတ်ခံ၊ အလုပ်ဖြုတ်ပစ်တဲ့ စက်ရုံပိုင်ရှင်ကိုလဲ ခေါင်းငုံ့ခံနေ၊ အိမ်နားနီးချင်းကလေးက အဆုတ်တွေ ကွဲမတတ် ချောင်းဆိုးလို့ တစ်ညလုံး အိပ်လို့မရရင်လဲ သည်းခံ၊ သူတို့လိုချင်တာကို ခိုင်းပြီး ဆရာကြီးကို ဂရုစိုက်ဖော်တောင်မရတဲ့ နိုင်ငံရေးပါတီကိုလဲ ဘာမှမပြောနဲ့၊ ငွေတစ်ဆယ်ယူပြီး မန္တန်ကလေးတစ်ပုဒ်လောက်သာ စုပ်ပေးတဲ့ ဗြဟ္မဏကိုလဲ သွားပြီးစောဒကတက်မနေနဲ့။ ရွှံ့တွေ၊ မစင်တွေ၊ ဘင်ပုပ်တွေ၊ ပူလောင်အိုက်စပ်တာတွေ၊ ပိုးမွှားတွေ၊ ကြွက်တွေကိုလဲအောင့်အည်း သည်းခံနေပေတော့။ တစ်နေ့မှာ ဒါတွေအကြောင်းကို အော်ဟစ်တိုင်တန်းဖို့ အခွင့်အရေးရလာလိမ့်မယ်၊ အဲဒီတော့မှ အော်”

ထိုမျှ ညစ်ပတ်နုံချာသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆူပူအကြမ်းဖက်မှုများ များစွာဖြစ်လေ့မရှိသည်ကို ကြည့်၍ ကိုဗာစကီး အံ့သြနေသည်။ စောစောက ရန်ဖြစ်သတ်ပုတ်ကြသည့်တိုင် နောက်ဆုံးတွင် ဆဲရေးတိုင်းထွာခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သွားကြသည်။ တစ်စုံတစ်ခု သွေးထွက်သံယိုဖြစ်မည်ကို ရှောင်ကွင်းလိုကြပုံရသည်။ သုခမြို့တော်မှ လူများသည် သတ်ပုတ်ရန်ဖြစ်ကြသည့်အကျိုးကို ကောင်းစွာ သိခဲ့ကြပြီမဟုတ်လော။ ခွဲရေးတွဲရေး ကာလတုန်းက ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် သတ်ဖြတ်မှုတွေကို သူတို့ မမေ့နိုင်သေး။

သို့ရာတွင် ထိုနေ့မနက်၌မူ သုခမြို့တော်ထဲသို့ ချင်းနင်းဝင်ရောက်လာသည့် လူအုပ်၏ဒေါသသည် ဇက်သတ်နိုင်ဟန် မတူတော့။ စီတန်းလှည့်လည်လာသော လူအုပ်ကြီးနှစ်အုပ်သည် တာလမ်းမကြီးပေါ်တွင် ဆုံမိကြသည်။ တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် လက်လုပ် လက်ပစ်ဗုံးများ၊ အုတ်ခဲများ၊ တုတ်များဖြင့် ပစ်ခတ်ကြသည်။ သူ ငယ်စဉ်က ကျောက်မီးသွေးတွင်းအလုပ်သမားနှင့် ပုလိပ်တို့ အဓိကရုဏ်းဖြစ်စဉ် နံပါတ်တုတ်ဖြင့် အရိုက်ခံရသည့် သူ့အဖေ၏ သွေးသံရဲရဲမျက်နှာကို သူသွား၍မြင်သည်။ ယခု အဓိကရုဏ်းကမူ ထိုစဉ်ကထက်ပင် ပြင်းထန်သေးသည်။

“အဲဒီနေ့ကတော့ သူတို့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျွန်တော်မမြင်ဖူးသေးတဲ့ အမူအရာကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ရတယ်။ ကိုက်စားကြတော့မလောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မုန်းတီးစက်ဆုပ်နေတဲ့ မျက်နှာထားတွေကို ကျွန်တော်မြင်ရတယ်။ မျက်နှာကြီးတွေ ရှုံ့မဲ့လို့၊ မျက်လုံးတွေက မီးလျှံလို တောက်လို့။ အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ဟာ ကစားနေတဲ့ကလေးအုပ်ထဲကို လက်ပစ်ဗုံးပစ်သွင်းတော့မယ့်အတိုင်းပဲ။ လူတွေအပြည့်စီးလာတဲ့ ရထားတွဲကြီးကို မီးရှို့မယ်ဆိုရင်လဲ ရှို့တော့မယ့်ပုံပဲ။ မပြေးနိုင်တဲ့ လူအိုလူမင်းတွေကို သတ်မယ်ဆိုရင်လဲ သတ်တော့မယ်ပုံပဲ"

"ပိုပြီးထူးဆန်းတာက အဲဒီလို တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် သဲသဲမဲမဲ တိုက်ကြတဲ့အထဲမှာ မိန်းမတွေလဲပါတယ်။ တချို့ကို ကျွန်တော်သိတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့မျက်နှာတွေက ဒေါသကြောင့် ရှုံ့မဲ့နေကြတော့ ချက်ချင်း မမှတ်မိဘူး။ တစ်ရပ်ကွက်လုံးဟာ စဉ်းစားဉာဏ် ဆိုလို့ လုံးလုံးမရှိတော့ဘူး။ ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံးမှာရှိတဲ့ ဆင်းရဲသားတွေဟာ ဒီလို အုပ်နဲ့ချီပြီး လူချမ်းသာတွေရဲ့အိမ်ကို ဝင်သောင်းကျန်းကြမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုတာ ကျွန်တော် တွေးကြည့်တယ်”

ထိုစဉ် ခရာသံတစ်ချက် ပေါ်လာကာ ဝုန်းခနဲ ပေါက်ကွဲသံကြီး ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ကိုဗာစကီးနှင့် မာဂရတ်တာတို့နှစ်ယောက်စလုံး လဲကျသွားကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးအနီးတွင် မီးခိုးတွေ ဖုံးနေသဖြင့်ဘာကိုမှ မမြင်ရ။ မီးခိုးတွေ စဲသွားသည့်အခါ၌ သူတို့နှစ်ယောက်သည် လူအုပ်ကြီးအလယ်ကောင်တွင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုလူအုပ်ကြားထဲမှ ထွက်ပြေးစရာလမ်းမရှိတော့ပြီ။ သို့ရာတွင် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်လားမသိ။ လူအုပ်ကြီးသည် ခဏရပ်တန့်သွားကာ စစ်တိုက်ခြင်းကဲ့သို့ ရှေးကျသည့် လုပ်ငန်းတစ်ခုလုပ်ရန် တာစူလိုက်သည်။ ထိုလုပ်ငန်းကား လုယက်သောင်းကျန်းခြင်းပေတည်း။ ထို့နောက်တွင်မူ ပုလင်းများ၊ ခဲများ မိုးရွာသကဲ့သို့ တရစပ် ကျလာကြပြန်သည်။

ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှုသည် သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်မှုသို့ ကူးပြောင်းသွား၏။ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင်လည်း ဒဏ်ရာရသူ အတုံးအရုံးဖြစ်နေလေပြီ။ လေးငါးနှစ်ရွယ် ကလေးတစ်ယောက်သည် မြောင်းဘေးတွင် ကျလာသည့် ပုလင်းတစ်လုံးကို ကောက်၍ ပစ်လိုက်ရာ မပစ်မီ သူ့လက်ထဲမှာပင် ပေါက်ကွဲသွားကာ သူ့လက်တစ်ဖက်သည် ပြုတ်သွား၏။ ခဏအကြာတွင် မာဂရက်တာ၏ခေါင်းသို့ သံတုတ်ကြီးတစ်ချောင်း ဝဲကျသွားသည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ ကိုဗာစကီးသည် မာဂရက်တာ၏ရှေ့မှ ဆီးကာလိုက်ပြီးနောက် သံတုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့် ခံထားလိုက်သည်။ တစ်ယောက်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို တုတ်ကြီးဖြင့် မဲရိုက်နေသည်။ သူ့ကိုရိုက်မည်အပြုတွင် လက်တစ်ဖက် နောက်မှပေါ်လာ ကာ ရိုက်မည့်သူ၏လည်ကုတ်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး နောက်သို့ ဆွဲလှဲ့လိုက်သည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် တစ်ခါက သူ့အိမ်နီးချင်းဖြစ်ဖူးသော မာဘုဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။ သူ့လက်ထဲတွင် သံတုတ်ကြီးနှင့်။ 

သူ့ဇနီး ကွယ်လွန်ပြီးသည့်နောက် မာဘုသည် မိခင်အိုကြီးနှင့် ကလေးများကို သားအကြီးဖြစ်သူ နာဆာထံ အပ်ပစ်ခဲ့ပြီး ပျောက်ကွယ်ခဲ့သည်မှာ အတန်ကြာခဲ့လေပြီ။ ယခုမူ မာဘုသည် “ဖခင်ကြီး” ၏ အာဏာသားအဖြစ် ရောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့မျက်နှာတွင်လည်း ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနှင့် ထူထဲသည့် သူ့မုတ်ဆိတ်မွေးများသည် သွေးများဖြင့် ကြပ်ခဲကြီးဖြစ်နေသည်။

လူငယ်များကား အသောင်းကျန်းဆုံးပင်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ပျော်၍ သတ်ဖြတ်နေသည်နှင့် တူနေသည်။ ဆယ်ကျော်သက်ရွယ် သူငယ်ကလေးတစ်ယောက်သည် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ဗိုက်ကို ဓားဖြင့် ထိုးစိုက်လိုက် သည်ကို သူမြင်လိုက်ရ၏။ ထို့နောက်တွင်မူ မျက်မှန်မည်းတပ်ထားသော အာသောကကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်ဟု သူထင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်အာသောက၏အမိန့်ပေးသံကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်ကြဦးမည်။

ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရပါ။

“ကြိမ်စကြာနဲ့ ရိုက်လိုက်သလား မသိဘူးဗျာ၊ သတ်ဖြတ်နေကြတာတွေ ချက်ချင်းရပ်သွားတယ်၊ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေတဲ့လူတွေဟာ သူတို့လက်နက်တွေကို သူတို့ ကောက်ကိုင်ပြီး ပြန်လှည့်သွားကြတယ်၊ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ အားလုံး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတယ်၊ ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ။ ဒဏ်ရာရသူတွေရဲ့ ညည်းတွားသံတွေ၊ အုတ်ခဲပိုင်းတွေ၊ မီးခိုးတွေသာ အဓိကရုဏ်းဖြစ်ခဲ့တဲ့ အမှတ်အသားအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တယ်” 

“ဖခင်ကြီး” မှာ ကျေနပ်သွားလေပြီ။ သူပေးလိုသော သင်ခန်းစာကို ပေးလိုက်ရလေပြီ။ 

ကိုဗာစကီးမှာလည်း နို့တစ်စာတစ်စောင် ရလိုက်လေပြီ။ ထိုနို့တစ်စာကား သုခမြို့တော်တွင် မည်သူမျှ ဖခင်ကြီးကို အန်တုနိုင်ခြင်းမရှိ ဆိုသည့် နို့တစ်ဖြစ်လေသည်။

အပိုင်း(၄၄)ဆက်ရန်

-------------------

#မြသန်းတင့်