သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၂၉)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၂၉)

ကာလကတ္တားမြို့တွင်ရှိသည့် လန်ချားအစီး ငါးသောင်းတို့အနက် တစ်စီးစီပေါ် တွင် ဗုံးအလုံး ငါးသောင်းစီ ကြဲချလျှင်ပင် ထိုမျှလောက် အုတ်အော်သောင်းတင်းဖြစ်မည်မထင်။ ကာလကတ္တားမြို့ရှိ လန်ချားပိုင်ရှင်များက လန်ချားအုံနာခကို ဈေးမြှင့်မည်ဟု ကြေညာလိုက်လေပြီ။ နောက်တစ်နေ့ဆိုလျှင် အုံနာခကို တိုးမြှင့်လိုက်လေပြီ။

လန်ချား အုံနာခကို တိုးမြှင့်လိုက်ခြင်းသည် လန်ချာသမားများအဖို့ အပြင်းထန်ဆုံးသော ထိုးနှက်ချက်ကြီးတစ်ခုဖြစ်၏။ ၁၉၄၈ ခုနှစ်တုန်းက အုံနာခကို နေ့ငှားခနှင့် ညငှားခ နှစ်မျိုးပေးရမည်ဟု လန်ချားပိုင်ရှင်များကတောင်းဆိုခဲ့သဖြင့် အိန္ဒိယပြည်ရာဇဝင်တွင် ပထမဆုံးသော လန်ချားသမားသပိတ်ကြီး ပေါ်ခဲ့ဖူးသည်။ ထိုသပိတ်ကြီးသည် ဆယ့်ရှစ်ရက် ကြာခဲ့သည်။ ထိုသပိတ်ကြီးတွင် လန်ချာသမားတို့က အနိုင်ရသွားခဲ့ကာ သပိတ်အပြီးတွင် လန်ချားသမားများသမဂ္ဂကို ဖွဲ့စည်းနိုင်ခဲ့ကြ၏။ ယခု ပြဿနာသည် ထိုသပိတ်ကြီးပေါ်ပေါက်ခဲ့သည့်နောက်တွင် ပထမဆုံး ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည့် အပြင်းထန်ဆုံးထိုးနှက်ချက်ဖြစ်၏။ 

သမဂ္ဂကို စတင် တည်ထောင်ခဲ့သူမှာ ဖြူဖွေးထူထဲသော ဆံပင်များရှိသည့် ဘီဟာနယ်သား လယ်သမားဟောင်းတစ်ဦး ဖြစ်သူ ဂိုလန်ရာဆူးဆိုသူဖြစ်သည်။ ရာဆူးသည် ယခုအချိန်တွင် အသက်ငါးဆယ့်လေးနှစ်ရှိလေပြီ။ လန်ချားသမားများ၏ ပျမ်းမျှသက်တမ်းသည် သုံးဆယ်အောက်ဖြစ်ရာ ရာဆူး၏သက်တမ်းသည် လန်ချားသမားများထဲတွင် စံချိန်ထားရလောက်သည့် သက်တမ်းဖြစ်၏။ ရာဆူး လန်ချားဆွဲခဲ့သည်မှာ ရက်ပေါင်း တစ်သောင်းသုံးထောင်ကျော်ခဲ့လေပြီ။ လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကြားတွင် သူဝင်၍ ဆွဲခဲ့သည့် ခရီးအကွာအဝေးကို ဆန့်ထုတ်လိုက်လျှင် ကမ္ဘာမြေပြင်နှင့် လ,၏ အကွာအဝေး လေးခေါက်စာနှင့် ညီမျှနေလေပြီ။ 

မိုးရာသီ၊ ယာဉ်တိုက်မှု၊ စော်ကားမှုတို့ကို ရာစုနှစ် သုံးပုံတစ်ပုံလောက် ခံခဲ့ရပြီးသည့်နောက်၌ လန်ချားသမားတို့၏အသံကို ကြားအောင်လုပ်ရန် တစ်ခုသောနည်းလမ်းမှာ လန်ချားသမားများ၏ သမဂ္ဂတစ်ခုကို တည်ထောင်ရန်ဖြစ်သည်ဆိုသည့် အချက်ကို ရာဆူး သဘောပေါက်လာခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် လန်ချားသမားဆိုသည်မှာ စက်ရုံလုပ်သားကဲ့သို့ စုပေါင်း၍ လုပ်ကြသည်မဟုတ်။ တစ်ဦးစီ တစ်ကွဲစီ လုပ်ရခြင်းမျိုးဖြစ်သည့်ပြင် လန်ချားသမားတွင် မျှော်မှန်းချက်ဟူ၍လည်း ကြီးကြီးမားမားမရှိသဖြင့် သူတို့ကို စည်းရုံးရသည်မှာ မလွယ်လှ။

ရာဆူးသည် အရေးအဖတ် သင်၏။ ကြေညာစာတမ်းစသည်တို့ကို ဖတ်၏။ ထို့နောက် လူထုအစည်းအဝေးများ လှုံ့ဆော်ကျင်းပရာတွင် ကျွမ်းကျင်သူတစ်ဦးဖြစ်သည့် ဘင်္ဂလားလွှတ်တော်အမတ်တစ်ဦးဖြစ်သည့် ကွန်မြူနစ်တစ်ဦးဖြစ်သူ အဗ္ဗဒူရာမန်နှင့် အဆက်အသွယ်ရသွားသည်။ “ကာလကတ္တားမှာရှိတဲ့ လူမြင်းတွေကို တိရစ္ဆာန်တွေလို သဘောမထားဘဲ လူတွေလို သဘောထားစေချင်ရင် လန်ချားသမားတွေကို စုရုံးပြီး တိုက်ပွဲဝင်ရမယ်” ဟု ရာမန်က သူ့ကို ပြောသည်။သို့ဖြင့် ကမ္ဘာတွင် ထူးခြားသည့် သမဂ္ဂတစ်ခုဖြစ်သော လန်ချားသမားများသမဂ္ဂ ပေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

လူမြင်းများသည် ခေါင်းမော့ကာ သူတို့အခွင့်အရေးများကို တောင်းဆိုရန် စည်းရုံးမိကြလေပြီ။ သူတို့လန်ချားသမားများသမဂ္ဂသည် အိန္ဒိယပြည်လုံးဆိုင်ရာ အလုပ်သမားသမဂ္ဂများအဖွဲ့ချုပ်နှင့် ဆက်မိကြသည်။ ထိုလန်ချားသမားများသမဂ္ဂ၏ ခေါင်းဆောင်မှာ အဗ္ဗဒူရာမန် ဖြစ်၏ ။ အတွင်းရေးမှူးမှာ ထူထဲဖြူဖွေးသော ဆံပင်များရှိသည့် လန်ချားသမားဟောင်းကြီး ရာဆူးဖြစ်သည်။ အိုမင်းယိုင်နဲ့နေပြီဖြစ်သည့် အလုပ်သမားသမဂ္ဂ အဖွဲ့ချုပ်တည်ရာအဆောက်အအုံရှိ စတုတ္ထထပ်မှ အခန်းနှစ်ခန်းကို သူတို့လန်ချားသမားများသမဂ္ဂ ဌာနချုပ်ရုံးခန်းအဖြစ် ဖွင့်ထားသည်။ 

မနက် ၆ နာရီထိုးသည်နှင့် ရာဆူးသည် သူကိုယ်တိုင် လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကြားထဲသို့ မဝင်ခင်တွင် သူ့ရဲဘော်များ၏နစ်နာချက်များကို ကြားနာသည်။ ပုလိပ်နှင့်ဖြစ်စေ၊ အုံနာနှင့်ဖြစ်စေ ရင်ဆိုင်ရန်အတွက် သူ့ရဲဘော်များအား လိုအပ်သည့်ညွှန်ကြားချက်များ၊ အကြံဉာဏ်များကို ပေးတတ်သည်။

အစတွင် သူတို့လန်ချားသမားများ အစည်းအဝေးမှာ လူသိပ်မရှိ၊ ကျိုးတိုးကျဲတဲမျှသာ။ နောက်ပိုင်းတွင်မူ တစ်မြို့လုံးရှိ လန်ချားသမားများသည် သူတို့အစည်းအဝေးများသို့ လာကြသည်။ ညနေတိုင်သည်နှင့် ရာဆူးသည် လန်ချားလှည်းသန်ကြားမှထွက်ကာ လန်ချားသမားနှင့် လားလားမှ မအပ်စပ်သော ပစ္စည်းကို ကောက်ကိုင်သည်။ ထိုပစ္စည်းမှာ ဘောပင်တစ်ချောင်းဖြစ်သည်။ ရာဆူးသည် ကာလကတ္တား မြူနီစီပယ်ရုံးကြီးရှိ ယာဉ်ရထားများနှင့် အနှေးယာဉ်များဌာနရှိ ဖုန်တက်နေသော လယ်ဂျာစာအုပ်ပုံကြီးများနောက်တွင် ထိုင်ကာ လန်ချားလိုင်စင်များ အသစ်လဲပေးရေးနှင့်ပတ်သက်၍ သက်ဆိုင်ရာတို့နှင့် ဆွေးနွေးသည်။ သူတို့ဆွေးနွေးသော အခန်းကလေးထဲတွင် ပင့်ကူအိမ်တွေ ရစ်ဖွဲ့လျက်။ ခေါင်းပေါ်မှ အားကုန်နေသည့် ပန်ကာကလေးက လေးကန်စွာ လည်ပတ်နေသည်။ တစ်ဖက် နံရံပေါ်တွင်မူ ပန်းဝတ်ရုံကို ခြုံထားသည့် လက်လေးဖက်နှင့် ကာလီနတ်သမီး၏ပုံတော်။ 

စာထဲတွင်မူ လန်ချားလိုင်စင်သည် ဆယ့်နှစ်ပြားသာဖြစ်၏။ ထိုနှုန်းသည် ၁၉၁၁ ခုနှစ်ကတည်းက သတ်မှတ်ခဲ့သည့်နှုန်းဖြစ်သည်။ လက်တွေ့၌မူ လန်ချားသမားသည် ထိုအဖိုးတန်လက်မှတ်ကလေးကို ရဖို့အတွက် ပုလိပ်ကို ဘောက်ဆူး သုံးဆယ် ပေးရသည်ဟု အဆိုရှိသည်။ သူတို့ကို ကာကွယ်သူ ရာဆူးမပါသည့်အခါမျိုးတွင်ဆိုလျှင် ထိုထက် သုံးဆ ပေးရသည်။

ကာကွယ်သူဆိုသည့် အသုံးအနှုန်းသည် မှန်ကန်သည့် အသုံးအနှုန်း ဖြစ်သည်။ သမဂ္ဂသက်တမ်း အနှစ်သုံးဆယ်အတွင်း၌ ရာဆူးသည် သူတို့အကျိုးအတွက် မမောမပန်း တိုက်ခိုက်ခဲ့၏။ ကန့်ကွက်အစည်းအဝေးများ၊ စီတန်း လှည့်လည်ပွဲများ၊ သပိတ်များကို အခါအားလျော်စွာ ခေါင်းဆောင်ခဲ့၏။ သို့ဖြင့် ရာဆူးသည် ကာလကတ္တားရှိ လူမြင်းများအား သူတို့ကို သွေးစုပ်သူများနှင့် ပုလိပ်ကို ကန့်ကွက်ဆန့်ကျင်ရန် ခေါင်းဆောင်စည်းရုံးခဲ့သည်။ မြို့တော်ရှိ လမ်းများပေါ်တွင် ယာဉ်တွေကျပ်နေသည်ဟုဆိုသည့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် လမ်းသစ်များပေါ်တွင် လန်ချားဆွဲခွင့်မပြုဟူသော မြူနီစီပယ်အာဏာပိုင်တို့၏အမိန့်ကို ကန့်ကွက်ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ 

ကာလကတ္တားမြို့ကြီး၏ မြို့ပြဆိုင်ရာ အကျပ်အတည်းကြီးသည် ပုလင်းဝလို ပြွတ်သိပ်ကျဉ်းမြောင်းနေသည့် လမ်းမများပေါ်တွင် ရှာဖွေစားသောက်နေရသူများအတွက် အန္တရာယ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ တိမ်းတတ်, ရှောင်တတ်သည့် လန်ချားသမားပင်လျှင် ထိုပိုက်ကွန်ကြီးထဲတွင် အစင်းသား မိနေတတ်သည်။ ပိုက်ကွန်ကြီးနှင့် တားမြစ်ပိတ်ထားသည့်နေရာများကို ကွေ့ပတ်ရှောင်ကွင်း၍ သွားကြရ၏။ သို့ဖြင့် ခပ်နီးနီးခရီးကို အဝေးကြီး ကွေ့ပတ်သွားနေကြရသည်။ 

ယခုတဖန် အုံနာခတွေကို မြှင့်လိုက်သည့်အခါတွင် သူတို့အဖို့ နောက်ထပ် ပြဿနာတစ်ခု တိုးလာပြန်လေပြီ။ သို့ဖြင့် တစ်လမ်းမှသည် တစ်လမ်း၊ ရပ်ကွက်တစ်ခုမှသည် တစ်ခု၊ ဟူဂလီမြစ်ကမ်းတစ်လျှောက်မှသည် ချောင်ရင်ဂီရပ်ကွက်ရှိ မိုးထိတိုက်ကြီးများအထိ၊ ဟောင်ရာတံတားအနီးရှိ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များမှသည် သစ်တောလမ်းရှိ ဝင်းကြီး ခြံကြီးများအထိ၊ ကာလကတ္တား မြို့ကြီးတစ်မြို့လုံးသည် ထူးဆန်းသည့် ပြဇာတ်ကြီးတစ်ခုမှ တီးလုံးသံများနှင့် ပဲ့တင်ထပ်လျက်ရှိ၏။ ထိုတီးလုံးသံမှာ အခြားမဟုတ်။ ကန့်ကွက်ဆန္ဒပြသော လန်ချားသမားများက လန်ချားလှည်းသန်ကို ခေါက်နေသည့် ချူသံများ ဖြစ်သတည်း။

* * *

"တချို့လူတွေမှာ သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကာကွယ်ဖို့အတွက် ဓားမြှောင်တွေ ရှိတယ်။ သေနတ်တွေရှိတယ်။ တချို့များဆိုရင် ဒီထက် ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ လက်နက်တွေတောင်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာတော့ ကွမ်းသီးလုံးလောက်ရှိတဲ့ ကြေးနဲ့ လုပ်တဲ့ ချူကလေးပဲရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် လန်ချားလှည်းသန်နဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ လမ်းဓာတ်မီးတိုင်နဲ့ဖြစ်ဖြစ် ခေါက်လိုက်ရင် အသံမြည်လာတဲ့ ဒီချူကလေးဟာ တခြားလက်နက်တွေထက် အားကောင်းတယ်။ အဲဒီချူသံဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အသံပဲ။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးက လန်ချားသမားအားလုံးရဲ့ အသံပဲ"

"အဲဒီနေ့ မနက်က ကျွန်တော်တို့ တီးလိုက်တဲ့ခေါင်းလောင်းသံတွေ၊ ချူသံတွေဟာ ပဲ့တင်မြည်ဟည်းသွားတယ်။ လန်ချားသူဌေးတွေရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ဆီကို အပြေးအလွှားရောက်လာကြပြီး လန်ချားအုံနာခ ဘာကြောင့် မြှင့်ရတယ်ဆိုတာကို လာရှင်းပြကြတယ်။ ခါတိုင်းဆိုရင်တော့ ဒီကိုယ်စားလှယ်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့အပေါ်မှာ မာရေကျောရေ ဆက်ဆံပြီး သူတို့ပြောချင်တာကို ပြောသွားတာပဲ။ အေးလေ...ဟုတ်တာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့လို လူတွေကို ဘယ်မှာ လေကုန်ခံပြီး စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြနေပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့မနက်ကတော့ တစ်မြို့လုံး ခေါင်းလောင်းသံတွေ ဆူနေတော့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေဟာ တိရစ္ဆာန်ရုံထဲက ဆိတ်ကလေးတွေလို သူတို့ ကျွေးသမျှကို မျိုချမယ့်သတ္တဝါတွေ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားကြပုံရတယ်။ သူတို့ တိုးတဲ့ အုံနာခကလည်း များလွန်းတာကိုး"

"အဲဒီနေ့က ကျွန်တော့်လန်ချားသူဌေးရဲ့ ကိုယ်စားလှယ် မွတ်စတာဖာက ခေါင်းလောင်းသံတွေကြားထဲက အော်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြောနေတယ်။ ဒီခေတ်မှာ လန်ချား စပုတ်တိုင်တစ်ချောင်း ကျိုးသွားရင် ဘယ်လောက်ပေးရသလဲဆိုတာ မင်းလဲ သိသားနဲ့ပါလို့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြောနေတယ်။ တစ်ယောက်ကလည်း လန်ချားအမိုးစ, ကကောကွာတဲ့။ နောက်တစ်ယောက်က ပုလိပ်ကို ပေးရတဲ့ ဘောက်ဆူးကိုလည်း ကြည့်ပါဦးကွာတဲ့"

“အမှန်ကတော့ ဒီလူတွေဟာ အမြဲတမ်း အပေါ်စီးနဲ့ ပြောလာတဲ့လူတွေ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ကလည်း သူတို့ပြောတဲ့စကားတွေကို တစ်လုံးမှ နားမဝင်နိုင်ဘူး။ သူတို့ဘာသာသူတို့ စပုတ်တိုင်တစ်ချောင်းကို ဘယ်လောက်ပဲ ပေးရပေးရ၊ ပုလိပ်ကို ဘောက်ဆူးဘယ်လောက်ပဲ ပေးရပေးရ၊ ကျွန်တော်တို့ အလုပ်မဟုတ်ဘူး။ လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကြားထဲမှာ ခါးကျိုးမတတ် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ဆွဲခဲ့ကြတာဟာ အုံနာတွေ ပြဿနာရှိရင်၊ အခက်အခဲရှိရင် ဝိုင်းငိုပေးဖို့ ဆွဲခဲ့ကြတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့အဖို့ အရေးကြီးတာက လကုန်ရင် လျှောက်လွှာစာရေးဆီသွားပြီး မန်နီအော်ဒါနဲ့ တောကိုပြန်ပို့ရမယ့် ပိုက်ဆံထုပ်ကလေးတွေပဲ။ သူတို့ မဟုတ်ဘူး"

“ဒီမှာတင် ကျွန်တော်နဲ့ လန်ချားသူဌေးရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တို့ ဆွေးနွေးကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အသံတွေ ဆူညံနေလို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အော်လို့မကြား ဖြစ်နေကြတယ်။ ဒီတုန်းမှာ လန်ချားသမားသမဂ္ဂအတွင်းရေးမှူး ရာဆူးရောက်လာတဲ့အတွက် အသံတွေ တိတ်သွားတယ်။ ရာဆူးဟာ အပြင်ပန်း ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ပိန်ပိန်ပါးပါးကလေးရယ်။ အသိုက်ထဲက ပြုတ်ကျနေတဲ့ စာကလေးတစ်ကောင်လိုပဲ။ ဒါပေမယ့် တော်တော်ဩဇာရှိတဲ့လူ။ သူက ကျွန်တော်နဲ့ လာဆွေးနွေးနေတဲ့ လန်ချားသူဌေးရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေဘက်ကို လှည့်ပြီး အုံနာခကို မမြှင့်ဖို့ ခင်ဗျားတို့သူဌေးတွေကို သွားပြောပါ။ အုံနာခ မြှင့်လိုက်ရင်တော့ ကာလကတ္တားမြို့လမ်းမတွေပေါ်မှာ လန်ချားတစ်စီးမှ တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်"

“ရာဆူးက သူ့လက်ထဲမှာ ပါလာတဲ့ ဂျပ်သေတ္တာကလေးကို ဖွင့်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ကြေညာချက်တွေ ဝေတယ်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး တစ်ယောက်မှ ရေးတတ်ဖတ်တတ်ကြတာ မဟုတ်ပေမယ့် ကြေညာချက်ထဲမှာ ဘာတွေပါသလဲဆိုတာ ကျွန်တော်တို့သိတယ်။ ဘာပါရမှာလဲ၊ သပိတ်မှောက်ဖို့ လှုံ့ဆော်တဲ့စာတွေ ပါတာပေါ့။ လန်ချားသူဌေးရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေလည်း သတင်းပို့ဖို့ ပြန်သွားကြတယ်။ သူတို့မှာလည်း လန်ချားပိုင်ရှင်များအသင်းရယ်လို့ ရှိသေးတာကိုး"

“ကျွန်တော်တို့ စုနေတဲ့ စုရပ်ကို ရပ်ကွက်အသီးသီးက လန်ချားသမားတွေ ရောက်လာကြတယ်။ ဟူဂလီမြစ်တစ်ဖက်မှာရှိတဲ့ ရပ်ကွက်တွေ၊ ဘာရက်ပူရိစတဲ့ ရပ်ကွက်တွေမှာရှိတဲ့ ဘေးတွဲလန်ချားတွေလည်းပါတယ်။ ဘေးတွဲလန်ချားကလည်း ကျွန်တော်တို့ ဘဝတူတွေပါပဲ။ သူတို့က ဆိုင်ကယ်နဲ့ နင်းရလို့ တစ်နေ့တစ်နေ့မှာ ကျွန်တော်တို့ထက်တောင် ခရီးရှည်သေးတယ်"

“ခဏနေတော့ ပန်းခြံလမ်း အဝိုင်းကြီးအနီးက ကွက်လပ်မှာ လန်ချားတွေ တင်းကြမ်းပြည့်သွားပြီ။ ဘတ်စ်ကားတို့၊ ယာဉ်တို့ သွားလာလို့မရဘဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပုလိပ်ကားတွေ ပေါက်လာပြီး ယာဉ်တွေ ပိတ်မနေအောင် လမ်းလာရှင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်များတဲ့ လူအုပ်ကြီးကို ပုလိပ်ကလေး သုံးဆယ်လောက် လာပြီးရှင်းလို့ ဘယ်ရမလဲဗျာ။ ပုလိပ်က နံပါတ်တုတ်နဲ့ ဟိုရိုက် သည်ရိုက် လျှောက်လုပ်သေးတယ်။ မရတော့ သူတို့လဲ နောက်ဆုတ်သွားကြ တယ်။ ကျွန်တော်တို့သမဂ္ဂဝင်တစ်ယောက်က ဝါးလုံးရှည်နှစ်ချောင်းမှာ ပူးလိပ်လာတဲ့ အလံနီကို ဖြေလိုက်တယ်။ နဖူးစည်းအောက်မှာ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမား သမဂ္ဂအမည် ရေးထားတယ်။ ဝါးလုံးတစ်လုံးစီကို လူတစ်ယောက်စီက ကိုင်ပြီး မြှောက်လိုက်တဲ့အခါမှာ စာတန်းနီကြီးဟာ ကျွန်တော်တို့အပေါ်မှာ မုခ်ဦးကြီးတစ်ခုလို မိုးနေတယ်"

“လန်ချားသူဌေးရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေ နောက်တစ်ခေါက် ကျွန်တော်တို့ဆီကို ပြန်လာတော့ သူတို့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ တော်တော်ကြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ သူတို့အုံနာတွေကလည်း သူတို့ တိုးမြှင့်တောင်းထားတဲ့ လန်ချားအုံနာခကို တစ်ပြားမှ မလျှော့နိုင်ဘူးလို့ တင်းခံနေတယ်။ ရာဆူးက စင်မြင့်ကလေးပေါ်မှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး အသံချဲ့စက်ခွက်ကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ဒီလောက် သေးကွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ဒီလောက် အောင်မြင်တဲ့အသံဘယ်လိုလုပ်များ ထွက်လာသလဲလို့ ကျွန်တော် စဉ်းစားမရဘူး။ ရဲဘော်တို့ သင်တို့ရဲ့လန်ချားပိုင်ရှင်များဟာ အမြတ်အစွန်းကိုရသည်ထက် ရအောင် ပိုထုတ်ချင်နေကြတယ်။ သူတို့ရဲ့လောဘဟာ အဆုံးမရှိဘူး။ သူတို့ဟာ နေ့ အုံနာခနဲ့ ညအုံနာခ နှစ်မျိုးပေးရမယ်လို့ မနေ့က တောင်းခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေ့ကျတော့ အုံနာခကို ငါးဆယ်ရာနှုန်း တိုးပေးရမယ်လို့ ပြောလာကြပြန်ပြီ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ငါတို့အပေါ်မှာ ဘယ်လိုနင်းပြီး ဘာတွေကို တောင်းဦးမယ် မပြောနိုင် မသိနိုင်ဘူးလို့ သူကပြောတယ်"

"ရာဆူးဟာ အတော်ကြာကြာ စကားပြောနေတယ်။ သူ့မျက်နှာဟာ အသံချဲ့စက်နောက်မှာ ပျောက်နေတယ်။ ဒီလို အုံနာခတွေ မြှင့်လိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေ ငတ်ပြတ်သေဖို့သာ ရှိတဲ့အကြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့ဟာ မြေယာကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ကြရတဲ့အကြောင်း၊ ကာလကတ္တားတောကြီးမျက်မည်းထဲမှာ မသေရုံသာ စားနေကြရတဲ့အကြောင်း၊ ဒီအတိုင်းသာ ငုံ့ခံနေကြလျှင် ကျွန်တော်တို့မှာ သေဖို့မှအပ တခြားလမ်းမရှိတဲ့အကြောင်း၊ လန်ချားပိုင်ရှင်တွေရဲ့ ခြိမ်းခြောက်မှုကို တွန်းလှန်ဖို့လိုတဲ့အကြောင်း၊ သူတို့ နောက်ဆုတ်သွားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့အင်အား ကျွန်တော်တို့မှာ ရှိတဲ့အကြောင်း၊ ဒါကြောင့်မို့ အကန့်အသတ်မရှိ လန်ချားသပိတ်မှောက်ဖို့ ဆန္ဒပေးစေလိုတဲ့အကြောင်း ပြောသွားတယ်"

“ကျွန်တော်တို့ကလည်း 'အရေးတော်ပုံ အောင်ရမည်၊ လန်ချားသမား အရေး တို့အရေး' လို့ အော်ကြတယ်"

“ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ကြွေးကြော်သံတွေကို စိတ်အားထက်သန်စွာ အော်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့မိတ်ဆွေ ရမ်ကျန္ဒကို သတိရလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ထမင်းအိုးကလေး မကွဲအောင် ကျွန်တော်တို့ဘဝတူတွေ ဒီလို သွေးစည်းတာကို မြင်ရင် သူဘယ်လောက် ဝမ်းသာရှာမလဲ မသိဘူး။ ရမ်ကျန္ဒဟာ မကြာခဏဆိုသလို သူ့အခွင့်အရေးကို တစ်ယောက်တည်း တိုက်ခိုက်ရတာ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့ဟာ မိုးသက်မကျခင် ရောက်လာတဲ့ မုန်တိုင်းကြီးထဲမှာ မျောသလို ကျွန်တော်တို့အားမာန်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ တက်ကြွနေကြတယ်။ တော်လှန်ရေး အောင်မြင်ရမယ်လို့လည်း အော်ကြတယ်။ အော်လို့သာ အော်ရတယ်။ ဘာမှန်းတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း မသိဘူး။ ကျွန်တော် လိုချင်တာကတော့ လစဉ် မန်နီအော်ဒါနဲ့ ငွေကလေး မြိုးမြိုးမြက်မြက် ပို့နိုင်ဖို့နဲ့ မကြာခဏ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ဓနိရည်ကလေး သောက်နိုင်ဖို့ပဲ"

“ရာဆူးက သပိတ်မှောက်ချင်တဲ့လူ လက်မြှောက်ပြီး ဆန္ဒပေးပါလို့ ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး ဘာမှမပြောဘဲ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။ တစ်နေ့စာ အငတ်ခံပြီး ဘယ်သူစ,ပြီး ဆန္ဒပေးမလဲဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့လန်ချားတွေ မထွက်ရင် အုံနာတွေကတော့ ဘာအရေးလဲ။ သူတို့ဆန်အိုးထဲမှာ ဆန်အပြည့်။ သူတို့ခါးက အဆီကလေးတစ်ရစ်လောက် မကျခင်မှာ ကျွန်တော်တို့အကုန်လုံး ငတ်ကုန်ကြမှာ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက ကျွန်တော်တို့မှာ တခြားလမ်းလည်း ရွေးစရာမရှိဘူး"

“ကျွန်တော့်ဘေးက လူတစ်ယောက် လက်ညှိုးထောင်လိုက်တယ်။ သူက ဘီဟာနယ်သား၊ မြင်ရုံနဲ့ ကျွန်တော်သိတာပေါ့၊ သူ့ကို ကျွန်တော်တို့က ပါးမည်းလို့ ခေါ်ကြတယ်။ တစ်ခါတုန်းက ပုလိပ်ရိုက်ခံရလို့ မျက်နှာမှာ အမာရွတ်ကြီးရှိနေလို့ ခေါ်တာ၊ သူလည်း ရမ်ကျန္ဒလို ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နဲ့ပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက ကွမ်းတော့မစားဘူး၊ ဒီတော့ သူတံတွေးထွေးလို့ အနီရောင်တွေ ထွေးရင် ဘာတွေလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့၊ သူ့အဖို့ကတော့ သပိတ်မှောက်မှောက်၊ မမှောက်မှောက် ဘာမှ ထူးမှာမဟုတ်ပါဘူး"

“သူလက်မြှောက်တော့ တချို့လည်း လိုက်မြှောက်ကြတယ်၊ နောက်လူတွေလည်း လိုက်မြှောက်ကြတယ်၊ နောက်ဆုံးကျတော့ အားလုံး လက်ထောင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပါတာပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့အားလုံး လက်ကိုပဲ ထောင်ထားကြတာပါ၊ လက်သီးတွေ ဘာတွေ ဆုပ်မထားဘူး၊ ကျွန်တော်တို့အမူအရာထဲမှာ မုန်းတီးတဲ့အမူအရာ မပါဘူး၊ ဆုတ်ဆိုင်းတဲ့အမူအရာပဲရှိတယ်။ သပိတ်မှောက်တဲ့ နည်းလမ်းမှအပ တခြား မရှိဘူးလို့ ရာဆူးက ဘယ်လောက်ပဲပြောပြော မထူးပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ လန်ချားသမားအားလုံးဟာ စိတ်မပါ့တပါနဲ့ လက်ထောင်နေကြတာပဲ မဟုတ်လား။ ပိုင်ရှင်ကို ဘယ်မှာ ဆန့်ကျင်ရဲပါ့မလဲဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ လန်ချားသမားများသမဂ္ဂဟာ ဒန်းလော့စက်ရုံတို့ ဘာတို့ စ,တဲ့ စက်ရုံတွေက အလုပ်သမားသမဂ္ဂမျိုးတွေမှ မဟုတ်တာ၊ သူတို့စက်ရုံတွေမှာတော့ ဘာအရေးလဲ၊ အလုပ်သမားတွေ သပိတ်မှောက်လို့ ဝင်ငွေမရှိရင် သမဂ္ဂက ရန်ပုံငွေတွေ ထုတ်ပေးတယ်၊ အကြာကြီး သပိတ်မှောက်လို့ ရတာပေါ့"

“ရာဆူးက အသံချဲ့စက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး သပိတ်မှောက်ဖို့ တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်း ဆုံးဖြတ်ကြောင်း ကြေညာတယ်၊ ရဲဘော်တို့ ငါတို့ရဲ့ လေးစားအပ်တဲ့ဥက္ကဋ္ဌကြီး အဗ္ဗဒူရာမန်က ဒီနေ့ညနေ သုံးနာရီမှာ ငါတို့ရှိရာ မိုင်ဒန်ကွင်းကို လာရောက် မိန့်ခွန်းပြောမယ်၊ ငါတို့ဟာ စည်းလုံးညီညွတ်စွာနဲ့ ငါတို့ရဲ့ ဒေါသအမျက်ကို ပြကြရမယ်၊ စည်းလုံးညီညွတ်စွာနဲ့ လန်ချားအုံနာတွေကို တိုက်ဖျက်ကြရမယ်လို့ သူကပြောတယ်။ ပြီးတော့ သူက တော်လှန်ရေး ကြွေးကြော်သံတွေ တိုင်တယ်၊ ကျွန်တော်တို့ကလည်း လိုက်အော်ကြရတာပေါ့၊ ကျွန်တော်တော့ ဘာမှ စဉ်းစားမနေဘူး၊ ကြွေးကြော်သံတွေကို လိုက်အော်တာပဲ။ အော်မှာပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေဟာ အော်ဖို့ ဒီကိုလာပြီး စုဝေးနေကြတာ မဟုတ်လား"

“ဒီတုန်းမှာ အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခုပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရင်ထဲမှာ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးကို လက်စားစေချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေ ပေါ်လာတယ်၊ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးကို ကျွန်တော်တို့ပိုင်တယ်။ တက္ကစီ ဒရိုင်ဘာတွေ၊ ဘတ်စ်ကားဒရိုင်ဘာတွေ၊ လော်ရီဒရိုင်ဘာတွေ၊ အစော်ကားခံနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေ ပိုင်တယ်။ ပုလိပ်တွေ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်သမျှကို ခံနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ပိုင်တယ်။ ပိုက်ဆံကလေးတစ်ပြားကို နှစ်ပြားမှတ်လို့ ခွာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မတရားဈေးဆစ်စီးတဲ့ ခရီးသည်တွေရဲ့ ဗိုလ်ကျတာတွေကို ခံနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေ ပိုင်တယ်။ လန်ချားအုံနာတွေ၊ ငွေရှင်ကြေးရှင်တွေရဲ့ ကျွန်ဖြစ်နေကြရပြီး ချွေးထွက်သံယို လုပ်နေကြတဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေပိုင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေဟာ အရှင်သခင်တွေ ဖြစ်လာကြတယ်။ ထောင်သောင်းချီတဲ့ လန်ချားတွေ ပိတ်ဆို့ထားတဲ့အတွက် ကာလကတ္တားမြို့ကြီးထဲမှာ ဘယ်ယာဉ်မှ ဖြတ်သန်းလို့ မရဘူး"

“လန်ချားသမားတွေ ကာလကတ္တားမြို့ လမ်းမကြီးတွေပေါ်မှာ ချီတက်လာနေပုံဟာ မိုးဦးကျ ဒီရေကြီး တက်လာတာနဲ့ တူနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့လူတွေ ဘယ်လောက်ရှိမယ်လို့တော့ ကျွန်တော် မပြောနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါးသောင်းလောက်တော့ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ဂင်္ဂါမြစ်လက်တက်ထဲက ရေတွေ လျှံတက်လာသလို ချောင်ရင်ဂီရပ်ကွက်ထဲမှာရော၊ မိုင်ဒန်ကွင်းထဲမှာရော ကျွန်တော်တို့တစ်တွေချည်းပဲဆိုတော့ ယာဉ်အသွားအလာတွေ အကုန် ပိတ်ဆို့ကုန်တယ်။ တစ်နေ့က ကျွန်တော်တို့ကို ဖမ်းဆီး၊ နံပါတ်တုတ်နဲ့ ရိုက်ခဲ့တဲ့ ပုလိပ်တွေဟာ ဒီနေ့တော့ သံခမောက်အဖြူတွေ ဆောင်းထားပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ကြည့်နေကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ တောက်ပြောင်နေတဲ့ သားရေခါးပတ်တွေမှာ သေနတ်တွေချိတ်၊ လက်ထဲမှာ နံပါတ်တုတ်တွေကို ကိုင်လို့"

“လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ကျွန်တော်တို့ခေါင်းဆောင်တွေက ကြေညာချက်တွေကို ဝေငှသွားကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကာလကတ္တားလန်ချားသမားတွေကို အုံနာခ တိုးမြှင့်တောင်းတဲ့အတွက် သပိတ်မှောက်လာကြတဲ့အကြောင်း ကြေညာချက်ထဲမှာ ရေးထားတယ်။ ပုလိပ်တွေက ကျွန်တော်တို့ကို ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်တာကို ကန့်ကွက်ရှုတ်ချပြီး ကျွန်တော်တို့ဟာ အခြားသူများလိုပဲ ကိုယ့်ထမင်းအိုးအတွက် လွတ်လပ်စွာ အလုပ်လုပ်ခွင့်ရှိတဲ့အကြောင်း ဖော်ပြထား တယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေက ကျွန်တော်တို့ကို တအံ့တဩနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ သူတို့တစ်သက်မှာ ဒီလောက်များတဲ့ လန်ချားတွေကို တစ်ခါမှ စုစုဝေးဝေး မမြင်ဖူးသေးပဲကိုး။ ဓာတ်ရထားလက်မှတ်စစ်တွေ သပိတ်မှောက်တာ၊ စာရေးစာချီတွေ သပိတ်မှောက်တာ၊ မီးရထားအလုပ်သမားတွေ သပိတ်မှောက်တာကို သူတို့မြင်ခဲ့ဖူးတယ်။ တစ်နည်းပြောရရင် လခကောင်းကောင်းရပြီး ဇိမ်ကျကျအလုပ်လုပ်ရတဲ့လူတွေ သပိတ်မှောက်တာကို သူတို့ မြင်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့လို ဖွတ်ကျောပြာစုနေတဲ့ အောက်ဆုံးအလွှာက လူတွေ သပိတ်မှောက်တာကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး။ ဒီလိုလူတွေက သပိတ်မှောက် ရဲလိမ့်မယ်၊ ဆန္ဒပြရဲလိမ့်မယ်လို့လည်း သူတို့ မမျှော်လင့်ဘူး"

 “လမ်းမပေါ်မှာ စီတန်းလှည့်လည်လာရင်း ကြွေးကြော်သံတွေကို အော်ကြတယ်။ လန်ချားမှာ တပ်ထားတဲ့ ချူကလေးတွေကို လှုပ်ကြတယ်။ လင်းဆေးလမ်းထောင့်ရောက်တော့ အုန်းသီးဆိုင်တစ်ဆိုင်က အုန်းရည်တွေကို ဖောက်ပြီးတိုက်တယ်။ နောက် ဂရင်းဟိုတယ်နား ရောက်လာတယ်။ အဲဒီနားမှာ အမှိုက်ပုံကြီးတစ်ခုရှိတယ်။ ကျွန်တော် လန်ချားသမားမဖြစ်ခင်တုန်းက သမီးတွေနဲ့အတူ ဒီအမှိုက်ပုံကြီးနားလာပြီး အစာအကြွင်းအကျန်တွေကို ကောက်ခဲ့ဖူး သေးတယ်။ ဂရင်းဟိုတယ်ရှေ့ရောက်တော့ နိုင်ငံခြားခရီးသည်တွေ ကျွန်တော်တို့ကို ရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ တစ်လမ်းလုံး ကျွန်တော်တို့လန်ချားတွေချည်းပဲ ပြည့်နေတော့ သူတို့ကားတွေ ဆိုက်ထားတဲ့နေရာကို သွားလို့မရဘူးလေ။ သူတို့အထဲက တချို့က ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေ ဆန္ဒပြတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်သူက ရိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စီတန်းလှည့်လည်ပွဲ ဆုံးမယ့်နေရာက မိုင်ဒန်ကွင်းမှာ၊ အဲဒီမှာ ချီတက်လာတဲ့ လန်ချားသမားတွေနဲ့ ဆုံပြီး လူထုအစည်းအဝေးကြီးလုပ်မှာ"

“လူထုအစည်းအဝေးကြီးလုပ်မယ့် နေရာကို ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားများ သမဂ္ဂရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ရောက်လာပြီဆိုပြီး ရာဆူးက အသံချဲ့စက်က ကြေညာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌက ခပ်ဝဝ ဘာဘူကြီးတစ်ယောက်ဗျ။ သူ့ကို ကြည့်ရတာ နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ရဲ့ ဟန်အပြည့်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ လန်ချားသမားတွေရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌ လုပ်နေပေမယ့် သူ ဘယ်မှာ လန်ချားဆွဲနိုင်မှာလဲဗျာ။ အရင်ဘဝတုန်းက ဆွဲခဲ့ဖူးရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး။ သူ့နောက်မှာလည်း လူ လေးငါးဆယ်ယောက် ပါလာတယ်။ သူတို့က ဥက္ကဋ္ဌကြီးအတွက် လမ်းရှင်းပေးကြတယ်။ တချို့များ အဲဒီဘာဘူရဲ့ ခြေထောက်က ဖုန်တွေကို သုတ်ပေးမတတ်ပဲဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌက လူတွေထဲကို ဖြတ်သွားရင်း လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြသွားတယ်။ သူ့လက်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ လက်စွပ်တွေဟာ သာမန် ဥဿဖရားလက်စွပ်တွေ မဟုတ်ဘူးဗျ။ အဖိုးတန်ကျောက်တွေ ခြယ်ထားတဲ့ ရွှေလက်စွပ်ကြီးတွေ။ ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌဟာ စင်မြင့်ပေါ်ရောက်သွားပြီး တခြားခေါင်းဆောင်တွေနဲ့အတူ ထိုင်နေတယ်"

“ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌက ကျွန်တော်တို့သပိတ်ကို ထောက်ခံဖို့ရောက်လာကြတဲ့ အခြားသမဂ္ဂခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်လို့ ရာဆူးကကြေညာတယ်။ ဂုန်လျှော်စက်ရုံ၊ ဟိန္ဒူစတန် မော်တော်ကားစက်ရုံနဲ့ သင်္ဘောကျင်းတွေက ကိုယ်စားလှယ်တွေ၊ တစ်ခြားသမဂ္ဂခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း အရေးတော်ပုံအောင်ရမည်လို့ အော်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ကြွေးကြော်သံတွေကို အော်လိုက်တိုင်း အနားမှာရှိတဲ့ သစ်ပင်ပေါ်က ကျီးကန်းတွေ လန့်ပြီး တခြားကို ပျံပျံပြေးကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ထောက်ခံမှုရှိတယ်ဆိုတာကို သိရတော့ ကျွန်တော်တို့ရင်ထဲမှာ နွေးပြီး အားတက်လာတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌ စကားပြောမယ်လို့ ရာဆူးက ကြေညာတယ်။ လက်စွပ်တွေ အများကြီး ဝတ်ထားတဲ့ ကျွန်တော်တို့ လန်ချားသမားများသမဂ္ဂဥက္ကဋ္ဌကြီးက ထိုင်ရာကထပြီး စကားပြောတယ်"

“ဥက္ကဋ္ဌကြီးဟာ ဒီလိုဟောပြောရာမှာ တော်တော်အတွေ့အကြုံရှိဟန် တူတယ်။ သူ့လက်ဟန်အမူအရာတွေက တော်တော့်ကို ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ သူ တော်တော်လဲ မင်မောင်းကောင်းတယ်"

“ကြည့်လေ၊ ဥက္ကဋ္ဌကြီးဟာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး တော်တော်နဲ့ စကားမပြောသေးဘဲ အကြာကြီးရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ လှည့်ကြည့်နေတယ်။ အမူအရာက စပါးတွေ အောင်လို့ စပါးခင်းကြီးကို

ကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေတဲ့ လယ်သမားတစ်ယောက်ရဲ့ဟန်မျိုး။ တော်တော်ကြာတော့မှ ဥက္ကဋ္ဌကြီးက ဟင်ဒီဘာသာတစ်ဝက်၊ ဘင်္ဂါလီဘာသာတစ်ဝက်နဲ့ စကားပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဘီဟာနယ်သားတွေက သူပြောတာတွေကို ဘယ်မှာအကုန်နားလည်မလဲ။ ဟင်ဒီလို ပြောတာလောက်ကိုပဲ နားလည်တာပေါ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တို့ဘာဘူကြီးက သိပ်စကားပြောကောင်းတာပဲဗျာ။ လန်ချားအုံနာတွေဟာ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေကို ငတ်အောင် လုပ်နေတဲ့အကြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့သွေးတွေ၊ ကျွန်တော်တို့ချွေးတွေကို အရင်းတည်ပြီး သူတို့ရဲ့အနာဂတ်ကို တည်ဆောက်နေတဲ့အကြောင်း၊ အရင်းရှင်အစိုးရက သူတို့ပိုင်တဲ့ လန်ချားတွေကို သိမ်းပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မပေးသေးသမျှ ကျွန်တော်တို့ဘဝဟာ ဒီလိုပဲဖြစ်နေမယ့်အကြောင်း၊ လန်ချားတွေကို ကိုယ်တိုင်ဆွဲတဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေသာလျှင် ဒီလန်ချားတွေကို ပိုင်သင့်တဲ့အကြောင်း စသဖြင့် ပြောသွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ သိပ်သဘောကျတာပဲဗျာ"

“ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားများသမဂ္ဂ ဥက္ကဋ္ဌ အဗ္ဗဒူရာမန်က ပြောရင်းပြောရင်း အရှိန်ရသထက် ရလာတယ်။ အသံကလည်း ကျယ်သထက် ကျယ်လာတယ်။ သူစကားပြောနေပုံဟာ ရာမယဏကို ရွတ်တာကျနေတာပဲဗျာ။ ဟန်ကလည်းပါ၊ မာန်ကလည်းပါ၊ အသံကလည်းပါ ဆိုတော့ သိပ်နားထောင်ကောင်းတာပဲ။ ဒီအထဲမှာ ခင်ဗျားတို့လန်ချားပိုင်ရှင်တွေဆိုပြီး လေထဲကို လက်ညှိုးထိုးပြီး ပြောတဲ့အခါမျိုးမှာဆိုရင် သူ့လက်ညှိုးတွေဟာ လန်ချားသမားပိုင်ရှင်တွေရဲ့ ရင်ဝကို ထိုးစိုက်ပစ်မယ့် ဓားမြှောင်တွေများလားလို့တောင် ကျွန်တော်ထင်လိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း စိတ်ဓာတ်တွေ တက်ကြွလာပြီး လက်သီးလက်မောင်းတန်း၊ ကြွေးကြော်သံတွေကို အော်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မပြောပါနဲ့လေ၊ ကျွန်တော်တို့လူအုပ်တွေကြား လာပြီး သကြားလုံးတို့၊ ကွမ်းယာတို့၊ ဆေးလိပ်တို့ရောင်းတဲ့ ကောင်လေးတွေတောင် လိုက်ပြီး လက်သီးလက်မောင်းတန်း ကြွေးကြော်နေကြတယ်။ ဒီရှုခင်းကြီးကို လန်ချားအုံနာတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ကိုယ်စားလှယ်တွေ မြင်ရင် ဘယ်လိုများနေကြမလဲ။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကြွေးကြော်သံတွေကို သူတို့များကြားရင် ဘယ်လောက်များ ကြောက်ဒူးတုန်ကြမလဲလို့ ကျွန်တော်တွေးပြီး အားတက်နေတယ်"

“ဒီတုန်းမှာ ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတစ်ယောက် လူအုပ်ထဲက ပြေးထွက်၊ စင်ပေါ်ကိုတက်သွားပြီး အဗ္ဗဒူရဲ့ ရှေ့မှာထားတဲ့ အသံချဲ့ ခွက်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ အားလုံး အံ့အားသင့်ပြီး ကြည့်နေမိကြတော့ သူ့ကို ဘယ်သူကမှ မဆွဲလိုက်မိဘူး"

“သူက...ရဲဘော်တို့၊ ဘာဘူ ပြောသွားတာတွေဟာ ငါတို့ကို ဘိန်းကျွေးနေတာ၊ ငါတို့ရဲ့ဒေါသတွေကို စကားလုံးလှလှတွေထဲမှာ ပျောက်သွားအောင် လုပ်နေတာ။ သူချွေးသိပ်တဲ့ စကားတွေကို နားထောင်နေရင်း တို့တစ်တွေအားလုံး သိုးငယ်ကလေးတွေလို ကျားစာဖြစ်ပြီး အစားခံရလိမ့်မယ်တဲ့"

“စကားပြောတဲ့လူကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ထဲက လန်ချားသမား ပါးမည်းရယ်ဗျ။ စင်မြင့်ပေါ်မှာရှိတဲ့လူတွေကလည်း သူ့လက်ထဲက အသံချဲ့ခွက်ကို ဘယ်သူကမှ မလုရဲဘဲ ရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ ဒီလူက အဆုတ်ရောဂါရှိလို့ စကားကို ကောင်းကောင်း မပြောနိုင်ဘူး။ စကားပြောရင်း မောနေတယ်"

“ရဲဘော်တို့၊ ငါတို့ရဲ့ဒေါသကို ပြဖို့အတွက် ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာမလိုဘူး။ ဒီကွက်လပ်ထဲမှာ ရပ်နေလို့ ဘာမှအကျိုးမရှိဘူး။ ငါတို့အုံနာတွေရဲ့ အိမ်ရှေ့ကိုသွားပြီး ဆန္ဒပြရမယ်။ နာရိန္ဒရာဆိုတဲ့ လန်ချားသူဌေးကြီးအိမ်ကို သိကြတယ် မဟုတ်လား။ သူတစ်ယောက်တည်းမှာတင် လန်ချားအစီး သုံးလေးရာ ပိုင်တယ် ဆိုတာ ရဲဘော်တို့ သိကြတယ် မဟုတ်လား။ ရဲဘော်တို့၊ အဲဒီလန်ချားသူဌေးနဲ့ လန်ချားပိုင်ရှင်များအသင်းတိုက်ရှေ့မှာ သွားပြီး ငါတို့ဆန္ဒပြကြမယ်၊ ချီတက်ကြ”

“ဒီတုန်းမှာ ကာကီယူနီဖောင်းဝတ်တဲ့ လူ လေး ငါးဆယ်လောက် စင်ပေါ် တက်လာပြီး ပါးမည်းကို အောက်ကိုဆွဲချသွားကြတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌ ကြီးက 'ရဲဘော်တို့၊ အဲဒီလူဟာ ရန်သူရဲ့ သူလျှိုဖြစ်တယ်။ တို့အစည်းအဝေးကို ပျက်အောင်လုပ်တာဖြစ်တယ်' လို့ ပြောတယ်"

“ဒီတင် အားလုံး ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်ကြတယ်။ တချို့က သူ့ကို ဆွဲထုတ်သွားကြပြီး တချို့ကလည်း သူ့ကိုလိုက်လုကြတယ်။ အချင်းချင်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။အစည်းအဝေးကို ဆက်လုပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ဥက္ကဋ္ဌကြီးက စကားပြောတယ်။ သူပြောပြီးတော့ အလုပ်သမားသမဂ္ဂကိုယ်စားလှယ်တွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထပြီး စကားပြောကြတယ်။ သူတို့က အားတက်စရာ၊ စိတ်တက်ကြွစရာ စကားတွေ ဘယ်လိုပဲပြောပေမယ့် ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်ဖြစ်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ စိတ်ထက်သန်တာကလေးတွေ ပျောက်သွားပြီဗျာ။ သူတို့ပြောတာကို နားထောင်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီနေ့ အလုပ်မလုပ်ရတော့ဘူး၊ ထမင်းဖိုးမရတော့ဘူးလို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထင်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ လန်ချားသပိတ်ကို ဘယ်လောက်ကြာကြာ မှောက်နိုင်မှာလဲ”

အပိုင်း(၃၀)ဆက်ရန်

--------------------

#မြသန်းတင့်