သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၅၀+၅၁)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၅၀)

နေရာသစ်တွင် သူနှင့်အတူ ခွဲဝေနေကြသည့် ပိုးမွှားတိရစ္ဆာန်များအနက်ပိုးဟပ်များကိုမူ မက်စ် အရွံဆုံးဖြစ်သည်။ ပိုးဟပ်တွေကလည်း ရာထောင်ချီနေသည်။ မည်သည့်ပိုးသတ်ဆေးနှင့်မှ သတ်၍မရ။ တွေ့သမျှ အကုန်

ကိုက်ဖြတ် စားသောက်ကြသည်။ ပလတ်စတစ်များပင် မခံနိုင်။ နေ့လယ်တွင် ပိုးဟပ်များသည် ဘယ်ရောက်၍ ဘယ်ပျောက်နေကြသည်မသိ။ သို့ရာတွင် ညရောက်လာသည်နှင့် တပ်ချီ၍ ရောက်လာကြကာ တစ်ခန်းလုံး ရှောင်၍မလွတ်တော့။ မျက်နှာမရှောင် တစ်ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ လျှောက်တက်တော့သည်။ သူတို့အထဲတွင် အမာဆုံးမှာ နွားချေးပိုးကောင်ကြီးများ ဖြစ်ကြသည်။ ပိုးဟပ်များလို ပုပုဝိုင်းဝိုင်းမဟုတ်။ ရှည်မျောမျောကြီးတွေ ဖြစ်သည်။ သူတို့ အကြောက်ဆုံးမှာ ချောင်ကြိုချောင်ကြားမှ တွဲလောင်းကျနေသည့် အမွေးထူထူနှင့် ပင့်ကူကြီးများဖြစ်ကြသည်။

တစ်ညနေတွင် မက်စ်သည် ကြိုးခုတင်ပေါ်တွင် လှဲ၍စာဖတ်နေသည်။ ထိုစဉ် အကောင်တစ်ကောင် နံရံမှဆင်းလာသည်ကို မြင်လိုက်၏။ သူကထ၍ မခုန်မီတွင် ထိုအကောင်က သူ့ခြေထောက်ကို ထိုးလိုက်သည်။ မက်စ်သည် မနေနိုင်တော့ဘဲ ထ၍ အော်လိုက်မိသည်။ ကြောက်ခြင်းထက် နာကျင်ခြင်းက ပိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မက်စ်သည် ထိုအကောင်ကို ဖိနပ်ဖြင့် နင်းခြေသတ်လိုက်၏။ အခြားမဟုတ်၊ ကင်းမြီးကောက်ဖြစ်သည်။ အဆိပ်မပျံ့စေရန် မက်စ် ပေါင်ကို သားရေကြိုးတစ်ပင်ဖြင့် စည်းလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် အချိန်မမီပါ။ ခဏနေလျှင် ပျို့အန်ပြီး ချွေးစီးကြီးတွေ ပြန်လာကာ မေ့လဲသွားတော့သည်။

“ကျွန်တော် ဘာမှ မသိလိုက်တော့ဘူးဗျာ၊ သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်နဖူးပေါ်ကို အဝတ်တစ်ခု ရေဆွတ်ပြီး တင်ထားတာရယ်၊ ဗန်ဒိုနာရဲ့ မျက်လုံးတွေရယ်၊ အဲဒါတွေကိုပဲ သိတော့တယ်။ အာသံသူ ဗန်ဒိုနာဟာ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးကြည့်နေတယ်။ သူ့အပြုံးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကျွန်တော် တော်တော်အားရှိသွားတယ်။ ကျွန်တော့်တဲကလေးထဲမှာလည်း လူတွေအုံနေတယ်။ တချို့က ကျွန်တော့်ခြေထောက်ကို နှိပ်ပေးနေကြတယ်။ ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို ယပ်ခပ်ပေးနေကြတယ်။ တချို့က ကျွန်တော့်နှာခေါင်းကို ဂွမ်းစကလေးတွေနဲ့ တေ့ပေးထားကြတယ်။ ဂွမ်းစမှာလည်း ဘာတွေတို့ထားမှန်းမသိဘူး။ ပြင်းလိုက်တဲ့အနံ့၊ အန်ချင်လာတာပဲ”

နောင်တွင် မက်စ်က ပြောပြသည်။ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် မက်စ်သည် အိမ်နီးနားချင်းများနှင့် ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေများဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ကင်းမြီးကောက်ကိုက်သည့်ကိစ္စကို သူတို့တစ်တွေ အလေးအနက်မထားကြသည့်အတွက်မူ သူအံ့သြသည်။ သူတို့ဆီတွင် ကင်းမြီးကောက် အထိုးခံရသည့်ကိစ္စသည် ရိုးနေပြီ။ တစ်ယောက်ကမူ ကင်းမြီးကောက် အထိုးခံရသည်မှာ ခုနစ်ကြိမ်ရှိပြီဟု ဆိုသည်။သို့ရာတွင် သူတို့ရပ်ကွက်၌ တစ်နှစ်တစ်နှစ် ကင်းမြီးကောက် ထိုး၍ သေသူမှာ အယောက်နှစ်ဆယ်ခန့်ရှိသည်။ အများအားဖြင့် ကလေးများဖြစ်ကြသည်။

“ငါ ကင်းမြီးကောက် ထိုးခံရလို့ လဲနေတာကို နင် ဘယ်လိုလုပ်သိသလဲ” မက်စ်က မေးသည်။ 

“အိမ်နီးချင်းတွေက ဆရာကြီး တပိုတပါးသွားတာ မတွေ့ဘူး၊ နေထိုင်မကောင်းဘူးလို့ ထင်နေကြတယ်။ ရေဘုံပိုင်မှာလည်း ဆရာကြီးကို မတွေ့ဘူး၊ နောက်တော့ ဆရာကြီး သေနေပြီ ထင်လို့ ကျွန်မကို လာခေါ်ကြတာ။ ဒီမှာတော့ ဘာမှ ဖုံးလို့မရဘူး၊ အားလုံးသိနေကြတယ်၊ ဆရာကြီး ဝိညာဉ်ကိုတောင် ဖုံးလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး”

ဗန်ဒိုနာက ဖြေသည်။

============

အပိုင်း(၅၁)

ထိုသတင်းကို ကြားရခြင်းသည် မင်္ဂလာတစ်ပါးဟု ဆိုလျှင် အကျယ်ချဲ့သည်ဟု ဆိုကောင်းဆိုကြမည်။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးအဖို့သော် ထိုသတင်းသည် သူ့သာသနာပြုလုပ်ငန်း မွန်မြတ်မှန်ကန်ကြောင်းကို ဘုရားသခင်က အတည် ပြုလိုက်သော အတိတ်ကောင်း နိမိတ်ကောင်းတစ်ရပ်ဟု ယူဆသည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့သာသနာပြုလုပ်ငန်းကို လုပ်ရာတွင် ဒုက္ခဆင်းရဲတို့ကို ကြုံတွေ့ခဲ့ပြီးဖြစ်၏။ စွန့်လွှတ်မှုတို့ကို ပြုလုပ်ခဲ့ပြီးဖြစ်၏။ ယခုမူ သူ စိတ်ဓာတ်နည်းနည်းကျချင်နေပြီ။ကာလကတ္တား နွေရာသီသည် ပူလွန်း၏။ ထိုအထဲတွင် မြူနီစပယ် မိလ္လာအလုပ်သမားတို့ သပိတ်မှောက်ကြသဖြင့် သုခမြို့တော်ကြီးတစ်ခုလုံးသည် အညစ်အကြေးအိုင်ကြီးသဖွယ် ဖြစ်လျက်ရှိကာ ဆိုးရွားသောအနံ့များသည် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ဖုံးအုပ်လျက်ရှိ၏။ ပူအိုက်သဖြင့် အိပ်၍မပျော်နိုင်သည့်ညများ၌ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ဇာတိ ပိုလန်ပြည်က မျှော်မဆုံးနိုင်သော ဂျုံခင်းကြီးများကိုလည်းကောင်း၊ ဘရစ်တန်နီ ကမ်းခြေမှ ပျံ့ပျူးသော သောင်ပြင်ကြီးများကိုလည်းကောင်း သတိရနေသည်။ မက်စ် လာရောက်နေထိုင်သည့်တိုင် ကိုဗာစကီး၏စိတ်ဓာတ်သည် တား၍ဆီး၍ မနိုင်အောင် ကျဆင်းလျက်ရှိ၏။ထိုသို့ စိတ်ညစ်နေချိန်တွင် မင်္ဂလာရှိသော သတင်းကို ကြားရခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသတင်းကောင်းကို လာရောက်ပြောကြားသူမှာ အာရှစ်နှင့် ရှန်တာတို့ ဖြစ်သည်။

“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးအတွက် ကျွန်တော်တို့ဝိုင်းထဲမှာ အခန်းတစ်ခန်း တွေ့ထားတယ်၊ အဲဒီအခန်းမှာ အရင်တုန်းကနေသွားခဲ့တဲ့လူက ထုပ်မှာ ကြိုးဆွဲချသေသွားတော့ ဒီအခန်းကို ဘယ်သူမှ မနေချင်ကြဘူး၊ လူတွေက ကြိုးဆွဲချ သေတဲ့လူရဲ့ အခန်းလို့ခေါ်ကြတယ်၊ ကျွန်တော်တို့အခန်းနဲ့ ကပ်လျက်အခန်း”

ရှန်တာက ဝမ်းသာအားရပြောသည်။

ကိုဗာစကီးသည် ထိုဝိုင်းကလေးထဲတွင် အခန်းကလေးတစ်ခန်းရသည်။ ထိုမျှ ကျဉ်းမြောင်းသော ကွက်လပ်ကလေးထဲတွင် လူပေါင်းတစ်ရာခန့်နေသည် ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ သူတို့သည် ထိုနေရာကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲတွင် အတူ မွေးလာခဲ့ကာ အတူသေသွားခဲ့ကြ၏။ အတူစားသောက်ကြ၍ အတူငတ်ခဲ့ကြ၏။ အတူ ချောင်းဆိုး၊ အတူ တံထွေးထွေး၊ အတူဆီးသွား၊ အတူ ဝမ်းသွားပြီး အတူငိုခဲ့ကြ၏။ ထိုနေရာကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲတွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ခဲ့ကြပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စော်ကားခဲ့ကြ၏။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကူညီခဲ့ကြပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မုန်းခဲ့ကြ၏။

ကိုဗာစကီးသည် သူတို့တစ်တွေကို ပို၍ကူညီနိုင်ရန်အတွက် ထိုဝိုင်းကလေးထဲသို့ ပြောင်းချင်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုမူ ရှန်တာနှင့် အာရှစ်တို့၏ကူညီမှုကြောင့် ပြောင်းနိုင်ပြီ။

ရှန်တာနှင့် အာရှစ်တို့သည် သူတို့ထုံးစံအရ ကိုဗာစကီးကို ထိုဝိုင်းကလေးထဲရှိ ဆယ်အိမ်ခေါင်းထံ ခေါ်သွားသည်။ ဆယ်အိမ်ခေါင်းမှာ ယခင်က သင်္ဘောသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကာလကတ္တားတွင် သင်္ဘောဆိုက်စဉ် ဆိပ်ကမ်းသို့တက်ပြီး အရက်မူးနေသဖြင့် သောင်တင်ကျန်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့အမည်မှာ ကရစ်ရှနားဂျာဒုံဖြစ်ပြီး သုခမြို့တော်တွင် နေလာခဲ့သည်မှာ ၂၇ နှစ်ရှိလေပြီ။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပြားချပ်လျက်ရှိပြီး အသက်ရှူလျှင်လည်း တခွီးခွီးမြည်နေသည့်အတွက် ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါရှင်ဖြစ်ကြောင်းကို အလွယ်တကူ သိနိုင်သည်။

သူတို့နေသည့် တဲတန်းလျားကလေးမှာ အလျား သုံးဆယ့်ငါးပေ၊ အနံ ကိုးပေလောက်သာရှိမည်။ ထိုတဲတန်းလျားကလေးထဲတွင် အိမ်ထောင်သည်ပေါင်း ဆယ့်တစ်အိမ်ထောင်ရှိပြီး လူဦးရေ ရှစ်ဆယ်ကျော်ခန့်ရှိမည် ထင်သည်။ သူတို့အားလုံးမှာ ဟိန္ဒူဘာသာဝင်တွေချည်းဖြစ်သည်။ သို့မှသာ နေ၍ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဘာသာမတူသူချင်း အတူတူနေ၍ ပြဿနာတွေ တက်ကုန်လိမ့်မည်။ 

မူဆလင်မိသားစုတစ်ခုသည် နွားကိုအထွတ်အမြတ်ထားသော ဟိန္ဒူတစ်ဦးအနီးတွင် အမဲသားကို မည်သို့ချက်ပြုတ်စားနိုင်မည်နည်း။ ထိုနည်းတူပင် မူဆလင်မိသားစုတစ်ခုအနီးတွင် ဝက်သားကို မည်သို့ချက်ပြုတ်စားနိုင်မည်နည်း။ ဘာသာရေး ထုံးတမ်းစဉ်လာကို ထိုမျှအလေးထားသည့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သတိထား၍နေနိုင်မှ တော်ကာကျသည်။ နေ့တိုင်း၊ နာရီတိုင်းတွင် ဘာသာတစ်ခုခုနှင့် သက်ဆိုင်သည့် ဘာသာရေးပွဲတော်၊ ဘာသာရေး အခမ်းအနားတစ်ခုခုတော့ ရှိတတ်သည်။ သို့ဖြင့် ဟိန္ဒူ၊ မူဆလင်၊ ဆစ်ခ်၊ ခရစ်ယာန် စသည့် ဘာသာဝင်အသီးသီးတို့သည် တစ်စုနှင့်တစ်စု ဘာသာတရား အကိုင်းရှိုင်းပြိုင်နေကြသကဲ့သို့ ရှိတော့သည်။

ဘာသာရေးပွဲတော်များအပြင် မွေးနေ့၊ ကင်ပွန်းတပ်၊ မင်္ဂလာဆောင် စသည့် လူမှုရေး ပွဲလမ်းများကလည်း သူတို့ဝိုင်းကလေးထဲတွင် အမြဲလိုလို ရှိနေတတ်သေးသည်။ ယနေ့တွင် မိန်းကလေး အပျိုဘော်ဝင်သည့်အထိမ်းအမှတ် ပွဲလုပ်လျှင် နောက်တစ်နေ့တွင် သူတို့ဝိုင်းထဲက မင်္ဂလာဆောင်တော့မည့်အပျိုကလေးများ စု၍ သျှီဝနတ်မင်းကို ပူဇော်ပွဲရှိသည်။ သူတို့ယူမည့် လင်ယောက်ျားများသည် သျှီဝနတ်မင်းလို ကောင်းမြတ်သည့် မနသီ စိတ်သဘောရှိသူဖြစ်ပါစေကြောင်း ဆုတောင်းကြခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် မိခင်လောင်းက ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည့် ပထမလ အထိမ်းအမှတ်ကျင်းပသည့်ပွဲရှိသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင်လည်း အတီးအမှုတ် အစုံအလင်နှင့် ကလေးကို ထမင်းခွံ့သည့်ပွဲရှိသည်။

သူ့အခန်းသစ်ကလေးသို့ ရောက်လာသည့် ညအချိန်က ကျင်းပနေသည့် အခမ်းအနားမှာလည်း စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည်။ထိုနေ့က အမျိုးသမီး ဆယ့်ငါးယောက်ခန့်တို့သည် ရေတွင်းအနီးတွင် ဝိုင်းအုံကာ သံကုန်ဟစ်၍ သီဆိုနေကြသည်။ လင်ဗန်းထဲတွင်လည်း လှူဖွယ်ဝတ္ထုတွေ ပြည့်မောက်နေသည်။ ထမင်း၊ ငှက်ပျောသီး၊ ပန်းကုံးများနှင့် အမွှေးတိုင်တွေလည်းပါသည်။

သူတို့ကိုကြည့်၍ တအံ့တဩဖြစ်နေသည့် ကိုဗာစကီးကို မြင်သည့်အခါတွင် ဆယ်အိမ်ခေါင်းက “အဲဒါ ကလေးလေးကို ရောဂါပျောက်အောင် နတ်တင်နေကြတာလေ” ဟု ပြောသည်။ 

ကလေးငယ်မှာ ရေကျောက် ပေါက်နေသည်။ တီတိုလာမှာ ထိုရောဂါမျိုးများကို ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးရှိသည့် နတ်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ထိုနတ်ပွဲတွင် ဝိုင်းထဲရှိသူများအားလုံး ပါဝင်ကြသည်။ ထိုနတ်တင်ပွဲတွင် သုံးရက်လုံးလုံး အစားမစားဘဲ နေကြရသည်။ ထိုနတ်တင်ပွဲပြီးသည့်နောက်မှစ၍ ကလေးငယ်ရောဂါ မပျောက်မချင်း မည်သူမျှ ကြက်ဥ၊ ဘဲဥ၊ အသား စသည်တို့ကို မစားရတော့ပြီ။ မည်သူမျှ အဝတ်မလျှော်ရ၊ အဝတ်မလှန်းရ

တော့ပြီ။ ထို့ကြောင့် ကိုဗာစကီး ရောက်လာသည့်အတွက် ထုံးစံအတိုင်း စားပွဲသောက်ပွဲတွေ လုပ်ချင်သည့်တိုင် လုပ်ခွင့်မရတော့ပြီ။ 

သို့တိုင်အောင် သုခမြို့တော်မှလူများ၏ ကြိုဆိုမှုမှာ နွေးထွေးသဖြင့် ပွဲမလုပ်ရသည့်တိုင် အကြောင်းမဟုတ်ပါ။ သူတို့ဝိုင်းထဲတွင် နေသူအားလုံးက ကိုဗာစကီးကို ပန်းကုံးတွေစွပ်၍ ကြိုဆိုကြသည်။ ရှန်တာနှင့် အခြားသော အမျိုးသမီးများက လာဘ်ကောင်းအောင်ဟု ဆိုကာ သူ့အခန်းကြမ်းပြင်ကို ဆေးတွေ ခြယ်ပေးကြသည်။ ကိုဗာစကီးက သူတို့အလယ်တွင်ရပ်ပြီး ကြိုဆို နှုတ်ခွန်းဆက်သည့် စာတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ပြရသည်။ ထိုစာမှာ ဘင်္ဂါလီ ကဗျာဆရာကြီး ရာဘင်ဒြာနတ်တဂိုး၏ကဗျာထဲမှ စာတစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။

“လောကပွဲတော်သို့ သင့်ကို ကြိုဆိုပါ၏။ သင်၏ဘဝသည် ကောင်းချီး ရစေသတည်း” ဟု တဂိုး၏ကဗျာထဲတွင် ပါသည်။

သုခမြို့တော်သို့ ပြောင်းလာသည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီးကို ယခင်နေရာဟောင်းက လူများကလည်း လိုက်၍ပို့ကြ၏။ ထိုအထဲတွင် အဘိုးအို ဆူရေးယား၊ ဆာဗေး၏အမေ၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မီးသွေးဆိုင်ရှင်နှင့် သူနှစ်ပေါင်းများစွာ နေထိုင်ခဲ့သည့်ရပ်ကွက်မှ ကလေးတွေတစ်သိုက်လုံး လိုက်ပို့သည်။ စင်စစ် သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးသည် ဘာမျှ မဝေး။ သို့တိုင် သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးမှ ဆရာကြီးကိုဗာစကီး ပြောင်းသွားခြင်းသည် တခြားသော ဂြိုဟ်တစ်ခု

သို့ ပြောင်းသွားသည့်နှယ် သူတို့ ထင်မိကြသည်။ သူတို့အထဲတွင် ဆာဗေးကလေး၏ အမေပြောသည့်စကားမှာ စိတ်ထိခိုက်စရာအကောင်းဆုံးပင်။

“ဆရာကြီး မသွားခင်မှာ ကျွန်မတို့အတွက် ဆုကလေး ဘာကလေး ပေးခဲ့ပါဦး ဆရာကြီးရယ်၊ ဆရာကြီးမရှိတော့ဘူးဆိုရင် ကျွန်မတို့မှာ အဖေအမေမဲ့သားသမီးတွေ ဖြစ်ရတာနဲ့ အတူတူပဲ” ဟု သူက ပြောသည်။

ကိုဗာစကီးသည် လက်ကိုမြှောက်ကာ လက်ဝါးကပ်သဏ္ဌာန်ပြု၍ အကြိမ်များစွာ ဆုတောင်းသည်။

“အသင်တို့အားလုံး ကောင်းချီးမင်္ဂလာဖြစ်စေသတည်း။ အကြောင်းမူ အသင်တို့အားလုံးသည် ကျွန်ုပ်အဖ၏ သားသမီးများဖြစ်ကြသောကြောင့် ဖြစ်ပေ၏။ အသင်တို့အားလုံးသည် ကမ္ဘာ့အလင်းရောင်ဖြစ်ပေ၏” ဆိုသော ဆုတောင်းကို ခပ်တိုးတိုး ရွတ်သည်။

ထို့နောက် ကိုဗာစကီးသည် ကြိုးဆွဲချ သေသွားသူ၏ အခန်းကလေးထဲ သို့ ဝင်လာခဲ့ကာ သူ့အထုပ်အပိုးများကို နေရာချသည်။ ကောက်ရိုးဖြင့် ရက်ထားသည့် သူ့မြက်ဖျာကို ခင်းသည်။ 

“ဒါ ဆရာကြီးရဲ့ ပစ္စည်း အကုန်ပဲလား” ဟု အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က တအံ့တဩဖြင့် မေး၏။ သူ ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် အိမ်နီးချင်းတစ်ဦးက ခွေးခြေတစ်လုံးကို ယူလာသည်။ နောက်တစ်ယောက်က ထမင်းအိုး၊ ဟင်းအိုးများကို ယူလာသည်။ နောက်တစ်ယောက်က မီးသွေးဖိုကလေးတစ်ဖို လာပေးသည်။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးသည် ထိုအရာကို ငြင်းလိုက်၏။ သူသည် သူတို့ရပ်ကွက်ထဲက ဆင်းရဲတကာ့ အဆင်းရဲဆုံး လူတစ်ယောက်လို နေချင်သည်။ ထိုသဘောဖြင့်ကြည့်လျှင် သူ့​ဂေဟာသစ်သည် သူ့စိတ်တိုင်းကျဖြစ်နေသည်။ 

ထိုအခန်းကလေးမှာ လွန်ခဲ့သည့် ဆယ့်ငါးလလုံးလုံး ဘယ်သူမှ မနေရဲကြသဖြင့် နေမည့်သူမရှိ။ ထို့ကြောင့် အခန်းထဲတွင် ကြွက်တွေ ကိုလိုနီဖွဲ့နေကြသည်။ ကြွက်ကလေး၊ ကြွက်ကြီး၊ ကြွက်ဝ၊ ကြွက်ပိန်၊ အမြီးကြီးတွေ တစ်ပေလောက်ရှိသည့် ကြွက်ထီးကြီးတွေ၊ တကျီကျီအော်နေသည့် ကြွက်ပေါက်စကလေးတွေ၊ နည်းသည့် ကြွက်ဦးရေမဟုတ်။ ဒါဇင်ပေါင်းများစွာချီ၍ ရှိပေလိမ့်မည်။ ကြွက်လျှောက်ပေါက်တွင်လည်း သူတို့ပြေးကြသည်။ နံရံပေါ်မှလည်း ဆင်းလာကြသည်။အခန်းထောင့်များထဲတွင်လည်း အောင်းနေကြသည်။ ကြမ်းပြင်တစ်ခုလုံးလည်း ကြွက်ချေးတွေချည်း။ သူတို့သည် ဘာကိုမျှ ကြောက်လန့်ဟန်မတူ။ သည်လောက် ပူပြီး သည်လောက် မုန်တိုင်းတွေတိုက်သည့်ကြားထဲက သူတို့တစ်တွေ မသေမပျောက်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်မှာ တော်တော်တော့ အံ့သြဖို့ကောင်းသည်။ ထိုမျှမက သူတို့တစ်တွေ ကြီးထွားဖွံ့ခိုင်နေသည်မှာ ပို၍ပင် အံ့သြဖို့ကောင်းနေသည်။ ကြိုးဆွဲချ သေဆုံးသွားသူ၏အခန်းကလေးထဲတွင် သူတို့သည် အရှင်သခင်များဖြစ်နေကြသည်။

ကိုဗာစကီး ပထမဆုံးလုပ်ရသည့်အလုပ်ကား သူ့တွင် ပါလာသည့် ခရစ်တော်ပုံ ချိတ်ရန်အတွက် နံရံတစ်ကွက်လောက်ကို သူတို့ထံမှ တောင်းယူခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သူတရားထိုင်ရန်အတွက် ကြမ်းပြင်တွင် တစ်နေရာစာလည်း တောင်းရသေးသည်။မေတ္တာနှင့် စေတနာ။ သည်နေရာကလေးသည် မ, တစ်ထောင်သားတို့ ပြွတ်သိပ် စုပြုံနေရသည့် နေရာကလေး။ သည်နေရာကလေးသည် မေတ္တာနှင့်စေတနာကို ကျင့်သုံးရန် ပွားများရန်အတွက် အလွန်ကောင်းသည့် နေရာကလေး။ ထိုတရားများကို အကောင်အထည်ဖော်ရာတွင် ထို့ထက်ကောင်းသည့်နေရာ မရှိတော့ပြီ။ သည်နေရာတွင် လူများသည် လုံးဝပွင့်လင်းသော အခြေအနေမျိုးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ ခံစားချက်ကလေးတစ်ခု၊ အလုပ်ကလေး တစ်လုပ်၊ စကားကလေးတစ်လုံးကို ချက်ချင်း သိလိုက်, နားလည်လိုက်ကြသည်။ လူအမျိုးမျိုးနှင့် ရောနှောနေထိုင်ရသဖြင့် အစစအရာရာ သတိထားရသည်။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ချင်လျှင် လုံချည်ကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်၍ ကွယ်ထားပြီး ပြုဖွယ်ကိစ္စတို့ကို ပြုရသည်။ အိမ်သာသုံးသည့်ခွက်တို့ကို ဆေးကြောရသည်။ လမ်းသွားလျှင် မြောင်းထဲတွင်ထိုင်၍ အပေါ့သွားနေသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို မမြင်ယောင်ပြု၍ သွားရသည်။

ထိုနေ့ညနေတွင် တွေ့ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကိုဗာစကီးသည် အတော်တုန်လှုပ်သွားခဲ့ရသည်။ ကိုဗာစကီးသည် အခန်းထဲရှိ ကြွက်များက မောင်းနှင်ထုတ်သဖြင့် အပြင်ဘက်ဝရန်တာကလေးသို့ ထွက်လာခဲ့ရသည်။ သို့ရာတွင် သူ့အဖို့ နေရာမရှိပါ။ ဝရန်တာတွင် သူ့ထက်အလျင်စောရောက်နေသူများက အတုံးအရုံး အိပ်နေကြပါပြီ။ ထိုသို့ ပူလောင်အိုက်စပ်သော ညများတွင် လူတိုင်း အပြင်သို့ ထွက်အိပ်တတ်ကြပါသည်။ ဝိုင်းတွင် အုတ်တံတိုင်းနိမ့်နိမ့်ကလေး ကာရံထားသဖြင့် မြောင်းထဲမှ ရေပုပ်တွေ စီးမဝင်သည်မှာ တော်သေးသည်ဟုပင် ဆိုရတော့မည်။

ကိုဗာစကီးသည် အိပ်နေသူနှစ်ဦးကြားတွင် နေရာဝင်ယူလိုက်၏။

“နေရာမရှိတော့လို့ သူတို့ကြားထဲမှာ အတင်း တိုးဝှေ့ဝင်ရတယ်။ ငါးသေတ္တာထဲက ငါးတွေလိုပေါ့ဗျာ” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောပြသည်။

သူ့အခန်းသစ်သို့ ပြောင်းလာခါစ ပထမညက အဖြစ်အပျက် နှစ်ခုကို ကိုဗာစကီး မမေ့နိုင်။အခန်းနီးချင်း၏ဟောက်သံများ၊ သူ့မျက်နှာပေါ်သို့ ဖြတ်သွားသော နွားချေးပိုးများနှင့် လင်းနို့အုပ်များ၊ အဆုတ်ရောဂါ စွဲကပ်သူတို့၏ ချောင်းဆိုးသံများနှင့် တံထွေးထွေးသံ၊ မြေကြွက်ကြီးများကို ဟောင်နေသည့် ခွေးလေ ခွေးလွင့်တို့၏ဟောင်သံများ၊ အရက်မူးသမားတို့၏ ဆဲရေးတိုင်းထွာသံများ၊ ရေခပ်ပြန်လာသော အမျိုးသမီးများ၏ ကြေးအိုးချင်း ထိသံများ၊

ထိုအသံများသည် သူ့အဖို့ အကြောင်းမဟုတ်သေး။

သူစိတ်မချမ်းမသာအဖြစ်ရဆုံးအသံမှာ ခြောက်အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာသော ကလေးငယ်များ၏ အလန့်တကြား ငိုသံများဖြစ်သည်။ဒုတိယအသံမှာ ဆူညံသော ကြက်တွန်သံဖြစ်သည်။ ကလေးငိုသံတွေကြောင့် တစ်ညလုံး ကောင်းစွာ အိပ်မပျော်ခဲ့သည့် ကိုဗာစကီးသည် မနက်လေးနာရီလောက် မှေးမှေး မှေးမှေးဖြင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ ဘာမျှ မကြာလိုက်၊အောက်အီးအီးအွတ်ဟူသော နားနားသို့ ကပ်၍ တွန်လိုက်သော ကြက်တွန်သံကြောင့် အိပ်ရာမှ လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ ထိုကြက်မှာ သူ့အခန်းနီးချင်းများ၏ကြက်ဖြစ်ပြီး သူ့အခန်းရှေ့တိုင်တွင် ကြိုးဖြင့် လာချည်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။

ကိုဗာစကီးသည် အပြင်သို့ထွက်၍ သူတို့အခန်းထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ ထိုအခန်းတွင် နေသူများကို သူမတွေ့ရသေး။ သူတို့အလုပ်မှာ ညနက်သန်းခေါင်ကျမှ သိမ်းလေ့ရှိသဖြင့် သူ့အခန်းထဲတွင် လှဲနေစဉ် ညဉ့်အခါကျမှ ပြန်ရောက်လာသူများဖြစ်သည်။အခန်းထဲတွင် အမျိုးသမီး ငါးယောက်သည် ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ဆာရီများကို ခြုံ၍ အိပ်နေကြသည်။ သို့ရာတွင် ထိုအမျိုးသမီးများမှာ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ကိုယ်လုံးထွားထွားတွေဖြစ်သည်။ ထိုမျှ အရပ်ရှည်သော အိန္ဒိယအမျိုးသမီးများကို သူ တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသေး။ထိုစဉ် အိပ်ရာမှ နိုးလာကာ သူတို့အချင်းချင်း ပြောနေသည့် စကားသံများကို ကြားရသည်။ သူတို့အသံက မိန်းမသံမဟုတ်။ ယောက်ျားသံဩဩကြီးတွေ။ထိုအခါကျမှ သူ့အခန်းနားချင်းများသည် မိန်းမရှာများဖြစ်နေသည်ကို သူသိရသည်။

အပိုင်း(၅၂)ဆက်ရန်

------------------------

#မြသန်းတင့်