သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၄၁)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၄၁)

အမှတ် ၄၅ နိုင်ဇန်မူဒင် လမ်းကြားရှိ အိမ်တံခါးကို တစ်စုံတစ်ယောက် လာ၍ခေါက်နေသည်။ ထိုသူမှာ အန်နွာဖြစ်သည်။ ကိုဗာစကီးသည် ခြေမသန်သည့် ဒုက္ခိတ အန်နွားကို တွဲခေါ်လာခဲ့ကာ သူ့အိပ်ရာလုပ်ထားသည့် ကောက်ရိုးဖျာပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းသည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည် အန်နွာသည် အားတုံ့အားနာဖြစ်နေသည်။ 

အန်နွာသည် ရောဂါကျွမ်းနေသည့် လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာ...

“ဆရာကြီးကို ကျွန်တော် အကူအညီကလေးတစ်ခု တောင်းစရာရှိလို့ပါ” 

“ညီအစ်ကိုတွေပဲဗျာ၊ လိုချင်တာ တောင်းနိုင်ပါတယ်” 

“မိထာကို လက်ထပ်ခွင့်ပေးပါလို့ ပူလီဆိုကို ပြောပေးပါလား ဆရာကြီး” 

“မိထာကို ဟုတ်လား၊ မိထာက သူ့မိန်းမပဲဟာ” 

ကိုဗာစကီးသည် အံ့အားသင့်နေသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ သူ့ကို ပြောပေးဖို့ ဆရာကြီးကို လာပြောနေတာပါ၊ ဆရာကြီး ပြောရင် ရမှာပါ၊ သူက ဆရာကြီးစကားကို နားထောင်ပါတယ်၊ ပြီးတော့ ဆရာကြီးကို အားလုံးကလဲ လေးစားကြတယ်”

ပူလီမှာ အသားမည်းမည်း၊ ပိန်ပိန်ညှက်ညှက်၊ အသက်ငါးဆယ်လောက်ရှိလေပြီ။ သူသည် တောင်ပိုင်းသားဖြစ်၏။ ကာလကတ္တားသို့ တစ်ခေါက်လာလည်ပြီးနောက် ပူလီသည် ဘယ်တော့မျှ မပြန်တော့ပြီ။ ပူလီသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက အရပ်တကာ လှည့်လည်သွားလာနေခဲ့သူဖြစ်ရာ ကိုယ်ရေရောဂါသည် ထိုစဉ်ကတည်းကပင် စွဲကပ်လာခဲ့ဟန်တူ၏။ တစ်ခါတွင် သူသည် မျောက်ပွဲ ပြစားခဲ့ဖူး၏။ ထို့နောက်တွင် သူတောင်းစားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူသည် ကာလီမယ်တော်ဝတ်ကျောင်းတွင် မှီခိုနေထိုင်ခဲ့သည်။ သို့နေခဲ့စဉ် ထိုအရပ်ရှိ သူတောင်းစားများကို မိုက်ကြေးခွဲစားသည့် လူမိုက်ဂိုဏ်းနှင့် ရန်ဖြစ်ကာ သူ့ကို မောင်းထုတ်လိုက်ကြသဖြင့် တစ်ဖက်ကမ်းရှိ ဟောင်ရာဘူတာကြီး ပလက်ဖောင်းပေါ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ 

ပူလီသည် လူပြက်ဝါသနာရှိသူဖြစ်သည့်အလျောက် လမ်းဘေးတွင် အပြောင်အပြက်လုပ်ပြခြင်းဖြင့် ဝင်ငွေအထိုက်အလျောက်ရခဲ့သည်။ ပရိသတ်များကလည်း သူလုပ်ပြသည့် အပြောင်အပြက်များကိုလည်းကောင်း၊ သူ၏ ကြောက်ဖွယ်ကောင်းသောရောဂါကိုလည်းကောင်း အထူးအဆန်းသဖွယ် လာ၍ကြည့်ကြကာ ပိုက်ဆံကလေးတွေ စွန့်ကြဲသွားခဲ့ကြသည်။ ထိုစဉ်က သူ့ရောဂါသည် ထိုမျှလောက် မဆိုးသေး။ သို့ရာတွင် ပူလီသည် တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျပ်စည်းသလို ပတ်တီးတွေ စည်းထားပြီး အဝတ်တွင် အိုင်အိုဒင်းအရည်တွေ ဆိုးထားတတ်သည်။ ပူလီသည် သုခမြို့တော်ရှိ အဆင်းရဲဆုံး၊ အောက်တန်းအကျဆုံး၊ အညစ်ပတ်ဆုံးသော ဝင်းကြီးတစ်ခုထဲတွင် သူ့ဇနီးသည်နှင့်အတူ နေထိုင်ကြသည်။ သူ့ဇနီးသည် မိထာမှာ ချစ်စရာကောင်းသည့် အသက် ၂၇ နှစ်အရွယ် မိန်းမငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူတို့တွင် ခြောက်လသားမှ သုံးနှစ်အရွယ်ထိရှိသော ချစ်စရာကလေးငယ်သုံးယောက်ရှိသည်။

မိထာသည် အရှေ့ပါကစ္စတန်မှ ပြေးလာသော အိုးထိန်းသည်တစ်ယောက်၏ သမီးဖြစ်သည်။ အသက် ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရောက်၍ မိဘများက သူတို့နှင့် ဇာတ်တူသော အိုးထိန်းသည်တစ်ယောက်နှင့် ပေးစားမည်အပြု မိထာ၏ ညာဘက်ပါးပြင်ပေါ်တွင် သွေးလိုလို ထူအမ်းအမ်း အကွက်တစ်ကွက် ပေါ်လာသည်။ သီတင်းပတ်ပေါင်းများစွာ ချီတုံချတုံဖြစ်နေပြီးနောက် မိထာသည် ဟောင်ရာဆေးရုံကြီးတွင်ပြရန် သွား၍ တန်းစီသည်။ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာကလည်း ချက်ချင်းအဆုံးအဖြတ်ပေးလိုက်၏။ ထိုအကွက်မှာ ကိုယ်ရေရောဂါအကွက် ဟု ပြောလိုက်သည်။ 

သူ့မိဘများကမူ မိထာကို ဘုရားက ကျိန်စာတိုက်လိုက်ပြီဟုပင် ယူဆကြသည်။ မိဘများက မိထာကို သူတို့နေသည့် တဲကလေးမှ နှင်ထုတ်လိုက်ပြီး အပြင်တွင် တဲကလေးတစ်လုံးဖြင့် သပ်သပ်ထားကြသည်။ ထိုသို့ မလုပ်လျှင် သူတို့မိသားစုတစ်ခုလုံးကို အရပ်မှ နှင်ထုတ်ပစ်ပေတော့မည်။ 

မိထာသည် ဘူတာရုံတစ်ဝိုက်တွင် တောင်းရမ်းနေရာမှ သူ့ကို ဘင်္ဂါလီတစ်ယောက်ကတွေ့ကာ ကာလကတ္တားရှိ ပြည့်တန်ဆာအိမ်တစ်အိမ်သို့ ရောင်းသွားခဲ့သည်။ သူ့ရောဂါအကြောင်းကို သိသွားသည့်အခါတွင် ပြည့်တန်ဆာခေါင်းသည် သူ့ကို အညိုအမည်းစွဲအောင် ရိုက်နှက်၍ အိမ်မှ နှင်ထုတ်လိုက်၏။ ဤတွင် သူ့ကို အမှိုက်ကောက်သူများက တွေ့သွားကြကာ သီလရှင်ဆရာကြီး ထရီဇာ၏ သေလုနီး လူမမာများကိုထားရာ ဆေးရုံသို့ လာပို့သွားကြသည်။ အချိန်မီ အသက်ဘေးမှ လွတ်လာခဲ့ခြင်းပေတည်း။ သက်သာလာသည့်အခါတွင် မိထာသည် ဆေးရုံမှ ဆင်းလာကာ ဘူတာရုံတစ်ဝိုက်ရှိ သူတောင်းစားလောကထဲသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြန်သည်။ ဤတွင် မျောက်ပွဲပြသည့် ပူလီက သူ့ကို ကယ်ဆယ်ထားခဲ့ကာ နောက်တစ်နှစ်အကြာတွင် သူ့ကို လက်ထပ်ယူခဲ့သည်။

ကိုဗာစကီးသည် အန်နွာ နောက်ထပ်တောင်းခံသည့် အကူအညီတစ်ခုအတွက်လည်း အံ့အားသင့်နေသည်။ သူတို့ ကိုယ်ရေရောဂါသည်လောကသည် အခြားကမ္ဘာကြီးနှင့် စကြဝဠာကြီးလောက် ခြားနားနေခြင်းကို သူမသိသေး။ သူတို့လောကတွင် ထူးခြားသည့် သူတို့ကိုယ်ပိုင် စည်းကမ်းဥပဒေတွေရှိသည်ကိုလည်း သူမသိသေး။ ကိုယ်ရေရောဂါသည် ရောဂါပြင်းထန်ဆိုးရွားလာသည်နှင့်အမျှ ဖိုမစိတ်ကို အားပေးလှုံ့ဆော်တတ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များတွင် မယားတွေ အများကြီးရှိပြီး ကလေးတွေအများကြီးရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ 

ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် လူ့လောကမှ အကြဉ်ခံထားရပြီး ဘုရားကျိန်စာတိုက်ခြင်းကို ခံစားရသည်ဟု သူတို့ဘာသာ သူတို့ယူဆသည့်အလျောက် လောကတွင် လိုက်နာအပ်သော စည်းကမ်းထုံးတမ်း ဓလေ့တို့ကိုလည်း လိုက်နာခြင်းမပြုကြတော့ပြီ။ တရားဥပဒေကို ထိန်းသိမ်းကာကွယ်သည့် မည်သည့်ကိုယ်စားလှယ်ကမှလည်း သူတို့ကိစ္စများကို လာရောက် စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း မပြုကြတော့ပြီ။ 

သုခမြို့တော်ရှိ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် မိန်းမ မရှိလျှင် မနေနိုင်ကြ။ သူတို့တောင်းရမ်း၍ ရသည့်ငွေဖြင့် မိန်းမတို့ကို ဝယ်ယူကြသည်။ ဤတွင် ကိုယ်ခန္ဓာချွတ်ယွင်း၍သော်လည်းကောင်း၊ မကျန်းမာ၍သော်လည်းကောင်း မိမိတို့သမီးများကို လက်ထပ်ထိမ်းမြားပေးခြင်း မပြုနိုင်သည့် မိဘများသည် သမီးများကို ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့ထံ ရောင်းလိုက်ကြရတော့သည်။ သို့ရာတွင် ရောဂါဖြစ်နေသည့် ထိုယောက်ျားတို့သည် မိန်းမတစ်ယောက်တည်းဖြင့် အားရတင်းတိမ်ခြင်း မရှိကြကုန်။ ဤတွင် ထိုယောက်ျားတို့အတွက် မိန်းမအရောင်းအဝယ်လုပ်ပေးမှုများ ပေါ်လာကြသည်။ ထိုယောက်ျားတို့ကလည်း မိန်းမများကို အခြားသော မင်္ဂလာဆောင်များနှင့်မတူ ထူးထူးခြားခြား ခမ်းခမ်းနားနား လက်ထပ်ယူကြသည်။

“တောင်းပေးပါ ဆရာကြီးရယ်၊ ဆရာကြီး အခက်အခဲမရှိအောင် ကျွန်တော်လဲ စီစဉ်ထားပါတယ်၊ သူ့ကို ကျွန်တော် ကျေနပ်အောင်လုပ်ပေးမှာပါ”

အန်နွာသည် သူ၏လက်ချောင်းငုံးတိဖြင့် ဒိုတီခါးကြားတွင် လိပ်ထားသည့် ငွေစက္ကူတစ်ထပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ဟောဒီမှာ ငွေသုံးရာခင်ဗျ၊ ဒီလောက်ဆိုရင် သူငြင်းမှာ မဟုတ်ပါဘူး”

“မိထာကိုရော မေးပြီးပြီလား၊ သူကကော သဘောတူမှာတဲ့လား” ဟု ကိုဗာစကီးက မေးသည်။ ထိုမေးခွန်းသည် သူ့အတွက် အရေးကြီးသည်။ ထို့ကြောင့် မေးရခြင်းဖြစ်၏။

အန်နွာသည် သူ့မေးခွန်းကို ကြားရသည့်အခါတွင် အံ့အားသင့်နေသည်။

“သူ့ယောက်ျားက သဘောတူရင် မိထာလဲ သဘောတူမှာပေါ့ ဆရာကြီး”

ကိုဗာစကီးသည် မရှောင်မလွှဲသာပင် ထိုကိစ္စကို ငြင်းလိုက်၏။ သူ့ညီအစ်ကိုတော်များဖြစ်သော ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့၏ အခြားသောကိစ္စများကို သူလုပ်ပေးရန် အဆင်သင့်ရှိပါသည်။ သို့ရာတွင် ယခုကိစ္စကိုမူ သူလုပ်မပေးနိုင်။ သည်လောက်တောင် သဘောကျသည်ဆိုလျှင်မူ အန်နွာသည် ကာယကံရှင် ယောကျာ်းဖြစ်သူထံ သူကိုယ်တိုင်သွားပြောရုံမျှသာရှိသည်။ 

နှစ်ဖက် အကျေအလည် စေ့စပ်ဆွေးနွေးပြီးသည့်နောက်တွင် ငွေငါးရာဖြင့် ဈေးတည့်ကြသည်။ ထိုငွေမှာ သူ့တွင်ရှိသည့် ငွေထက် နှစ်ရာပိုများနေသည်။ လိုသည့် ငွေနှင့် မင်္ဂလာစရိတ်အတွက် ကုန်ကျမည့်ငွေကို သူတို့ရပ်ကွက်ထဲရှိ ငွေတိုးချေးစားသူ ပန်ချာပီ ဝဝကြီးထံမှ ချေးယူသည်။ ပန်ချာပီကြီးမှာ သူတောင်းစားများကို မွေးထားသူဖြစ်၏။

မိမိတို့သည် ဘုရား၏ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ခံရသူများဖြစ်သည့် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များဖြစ်ကြောင်း နားလည်လက်ခံထားကြသည့် သူတို့လောကတွင် ဘာသာတရားသည်လည်း ဘာမျှမတတ်နိုင်။ ဟိန္ဒူဘုန်းကြီးများ၊ ဗြဟ္မဏများ၊ မူလာကြီးများသည် သူတို့လောကက မင်္ဂလာဆောင်များသို့ လာရောက်ခြင်းမပြုကြ။ ဤတွင် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များကလည်း သူတို့ မူလကိုးကွယ်ထားသည့် ဘာသာတရားနှင့် ခပ်ကင်းကင်းဖြစ်လာကြသည်။ သို့ရာတွင် မင်္ဂလာ

ဆောင်ရန်အတွက် နေ့ကောင်းရက်သာရွေးသည့် ထုံးတမ်းဓလေ့မျိုးကိုတော့ ထိန်းသိမ်းထားကြသေးသည်။ 

ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့၏လောကတွင် သူတို့ကိုယ်ပိုင် ဗေဒင်ဆရာရှိသည်။ ထိုသူမှာ မုတ်ဆိတ်ဖြူဖြူနှင့် ဂျိုဂါးဆိုသူဖြစ်၏။ ထိုဂျိုဂါး ဗေဒင်ဆရာလုပ်လာခဲ့သည်မှာ အနှစ်လေးဆယ်ရှိခဲ့လေပြီ။ ဂျိုဂါးသည် မိုင်ဒန်ကွင်းဘေးက သစ်ပင်ရိပ်အောက်တွင် ကျောက်သင်ပုန်းတစ်ချပ်ဖြင့် ဗေဒင်တွက်ပေးလေ့ရှိသည်။ သူ၏အလုပ်မှာလည်း အခါခပ်သိမ်း လွယ်ကူသည်မဟုတ်။ ဥပမာအားဖြင့် အန်နွာတို့လို၊ မိထာတို့လိုလူမျိုး မင်္ဂလာဆောင်ချင်ပြီဆိုလျှင် သူတို့တစ်တွေ၏ မွေးနေ့ မွေးရက်ကို မသိသဖြင့် ဗေဒင်တွက်၍မရဘဲ ဖြစ်နေတတ်သည်။ ဤတွင် ဗေဒင်ဆရာ ဂျိုဂါးသည် သူ့ဘာသာသူ စိတ်မှန်းဖြင့် သူတို့မွေးနေ့တစ်နေ့ကို သတ်မှတ်လိုက်ကာ ဂြိုဟ်သွားဂြိုဟ်လာကောင်းသည့် နေ့ တစ်နေ့ကို သတ်မှတ်၍ အိန္ဒိယလူမျိုးအတွက် ပြဿဒါးရက်ဖြစ်သော အင်္ဂါနေ့၊ စနေနေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့တို့ကို ရှောင်ကာ မင်္ဂလာရက်ကို သတ်မှတ်ပေးရသည်။ 

မင်္ဂလာနေ့မျိုးတွင်ဆိုလျှင် သူတို့ကိုယ်ရေပြားလောကကလေးသည် မြူးထူး ဆူညံနေတော့သည်။ ထိုနေ့တွင် မီးတွေကလည်း ထိန်နေအောင် ထွန်းထားကာ အသံချဲ့စက်မှ သီချင်းသံတွေကလည်း ဆူညံနေတတ်သည်။

ထိုနေ့က ကိုဗာစကီးသည် မကြည်သည့်နှလုံး၊ မပြုံးသည့်မျက်နှာနှင့် သူတို့မင်္ဂလာဆောင်သို့ ရောက်လာခဲ့၏။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုမင်္ဂလာဆောင်ကို မလာချင်။ သို့ရာတွင် သူ့မိတ်ဆွေ၏ဖိတ်ကြားချက်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းငှာ သူမတတ်နိုင်။

သူရောက်သွားသည့်အခါ၌ ကိုယ်ရေရောဂါသည် အမျိုးသမီးများသည် ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် တောက်ပသည့် အဝတ်အစားတို့ကို ဝတ်ဆင်ကာ သတို့သားနှင့်သတို့သမီးတို့၏ ဂုဏ်ထူးဆောင် အထူးဧည့်သည်တော်ကြီးဖြစ်သည့် ကိုဗာစကီးကို စံပယ်ပန်းကုံးများ စွပ်၍လည်းကောင်း၊ နဖူးတွင် ဆေးခြယ်ပေးခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း ဆီးကြိုကြသည်။

ကိုဗာစကီးသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ကြည့်မိ၏။ သူမြင်ရသည့် ရှုခင်းကို သူမယုံနိုင်။ အဝတ်အစားသစ်များကို ဝတ်ဆင်ကာ မုတ်ဆိတ်တို့ကို စင်ကြယ်စွာရိတ်၍ ပတ်တီးအသစ်တို့ကို ပတ်ထားသော ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့သည် လူ၏ပုံသဏ္ဌာန်ကို ပြန်၍ဆောင်နေကြသည်။ သူတို့ ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေကြပုံလည်း အားတက်စရာကောင်းသည်။ ထိုအခမ်းအနားတွင် အခမ်းအနားမှူးလုပ်သူကား သတို့သမီး၏ ပထမယောက်ျားဖြစ်သူ ပူလီကိုယ်တိုင်ပင်ဖြစ်သတည်း။ 

ပူလီသည် တစ်နေရာက ရလာသော ကုတ်အင်္ကျီကို ဝတ်၍ ဦးထုပ်မြင့်မြင့်ကို ဆောင်းထားသည်။

“ဆရာကြီးကို ကြိုဆိုပါတယ်ခင်ဗျာ” 

ပူလီက ပြောကာ သူ့ကို ဆီးကြိုခေါ်သွားသည်။ သူ့ပါးစပ်မှ အနံ့ကြောင့် မင်္ဂလာပွဲအတွက် စီစဉ်ထားသည့် ယမကာများကို သောက်သုံးပြီးဖြစ်ကြောင်း သိနိုင်သည်။ ပူလီသည် သူ့ကို သတို့သား၏တဲငယ်ဆီသို့ ခေါ်သွား၏။ သတို့သားရှိရာ အန်နွာ၏တဲငယ်ကို သူမမှတ်မိတော့။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် အန်နွာ၏တဲကို ဆေးရောင်စုံတွေခြယ်ပေးထားကြ၏။ မျက်နှာကြက်တွင် ပန်းကုံးတွေ ချိတ်ဆွဲထားပြီး မာသိပ်နေသည့် မြေကြီးပေါ်တွင် ဂုန်နီကော်ဇောကြီး တစ်ချပ်ကို ခင်းထား၏။ တဲအလယ်ကောင်တွင် ခုတင်တစ်လုံး ချထားပြီး ထိုခုတင်ပေါ်တွင် ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ပန်းကုံးတွေ ဆွဲထား၏။ ခုတင်ပေါ်တွင်မူ အကောင်းစား မဒရပ် အိပ်ရာခင်းတစ်ခု ခင်းထား၏။ အိပ်ရာခင်းမှာ စတုရန်းကွက်ကလေးတွေ ခြယ်လျက်။ ထိုမင်္ဂလာအိပ်ရာပေါ်တွင်မူ သတို့သား အန်နွာ ထိုင်နေသည်။ သူ့ဘေးတွင် သူ့ကို သယ်ဆောင်သွားမည့် ဝေါတစ်ခုချထား၏။ အန်နွားသည် လူပျိုရံလုပ်မည့် ကိုဗာစကီးကို ကောင်းစွာ ဆီးကြိုခြင်းပြုသည်။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာသည် ချက်ချင်းဆိုသလို တည်သွား၏။

“ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော့်အတွက် ဆေးရှိသေးသလားဟင်၊ မနေ့ညက နာလိုက်တာ ဆရာကြီးရယ်” ဟု အန်နွာက ခပ်တိုးတိုး မေးသည်။

ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့ထံ အလည်သွားလျှင် အိတ်ထဲတွင် မော်ဖိန်းတစ်လုံး နှစ်လုံး ဆောင်ရကြောင်းကို အတွေ့အကြုံအရ ကိုဗာစကီး သိပြီးဖြစ်၏။ သူ့ကို မော်ဖိန်းထိုးပေးလိုက်လျှင် ထိုနေ့မင်္ဂလာပွဲတွင်လည်းကောင်း၊ သတို့သမီးနှင့် တွေ့ဆုံရာတွင်လည်းကောင်း မည်သို့ရှိမည်နည်းဟု ကိုဗာစကီး စဉ်းစားသည်။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးသည် ဘေးဆီးရန်ကာသဘောဖြင့် အန်နွာကို မော်ဖိန်းတစ်ဝက် ထိုးပေးလိုက်သည်။ သူ့ဆေးထိုးအပ်ကို အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်နေစဉ် ဝတ်ရုံရှည်များကို ဝတ်ကာ ခေါင်းတွင် မကိုဋ်တို့ ဆောင်းလျက် ပန်းမန်နံ့သာတို့ကို လိမ်းခြယ်ထားသည့် လက်ထပ်ပြီး မိန်းမခြောက်ယောက်ခန့် ရောက်လာကြကာ ဓမ္မသီချင်းများကို ဆိုနေကြသည်။ အလှပြင်ထားကြသဖြင့် သူ့တို့၏ရောဂါလက္ခဏာများကို မေ့လျော့နေကြသည်။ 

အန်နွာသည် မူဆလင်ဘာသာဝင်တစ်ဦးဖြစ်သည့်တိုင် သူတို့လက်ထပ်ပွဲတွင် ဟိန္ဒူထုံးစံများနှင့်အညီ ဆောင်ရွက်ကြသည်။ သူတို့သည် အန်နွာ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို အမွှေးရည်အမျိုးမျိုးတို့ဖြင့် ဆေးကြောသန့်စင်ပေးကာ ကတိုးနံ့ထွက်သည့် ဝါတာတာအမှုန့်တစ်မျိုးဖြင့် လိမ်းကျံပေးကြသည်။ သူတို့သုတ်လိမ်းပေးနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးသည် တစ်ပိုင်းတစ်စ ပျက်စီးယိုယွင်းနေသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးသာ မဟုတ်ခဲ့လျှင် သူတို့လုပ်နေပုံကို ကြည့်ရသည်မှာ တော်တော် ရယ်စရာကောင်းပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီး မရယ်ရက်ပါ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို သန့်စင်ပြီးသည့်အခါတွင် မိန်းမခြောက်ယောက်တို့သည် သူ့ကို အဝတ်အစားများ လဲပေးကြ၏။ သတို့သား အန်နွာသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ပမာ သူတို့ပြုသမျှ နုနေရသည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် အန်နွားအား အင်္ကျီအသစ် ဝတ်ပေးကြ၏။ အင်္ကျီတွင် ရွှေရောင်ကြယ်သီးများက ပြောင်လက်လျက်။ ဘီးလေးဘီး တပ်ထားသည့် ပျဉ်ချပ်ပေါ်တွင် လက်ဖြင့် ရွှေ့သွားနေရသည့် ဒုက္ခိတတစ်ဦးအဖို့ သည်လိုအဝတ်အစားမျိုးကို အဘယ်မှာလျှင် အိပ်မက် မက်ဖူးပါမည်နည်း။

“ဒုက္ခိတဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်ရေရောဂါသည်ကြီးက အဝတ်သစ် အစားသစ်တွေ ဝတ်ပြီး ပြင်ဆင်ထားတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲဗျာ” ဟု ကိုဗာစကီး ပြောသည်။ 

သူတို့မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဘာသာရေး ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေ မပါတော့သဖြင့် ကိုဗာစကီးပင် ကြီးကြပ်ရသည်။ သူတို့ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည် လောကသို့ မည်သည့်ဘာသာရေးပုဂ္ဂိုလ်ကမျှလည်း လာရောက်ဆောင်ရွက်ပေးခြင်း မပြုကြ။ ထိုမင်္ဂလာပွဲတွင် ရေပန်းအစားဆုံးသူကား ပူလီပေတည်း။ သတို့သားထံမှ သတို့သမီးထံ လက်ဆောင်ပို့သည့်ကိစ္စတွင်လည်း သူပင် စီစဉ်ရသည်။

“ဆရာကြီးက လူပျိုရံမဟုတ်လား၊ ဒီတော့ သတို့သားက သတို့သမီးဆီကို လက်ဆောင်ပို့တဲ့ကိစ္စကို ဆရာကြီးပဲ ဆောင်ရွက်ပေးပါ” ဟု ဆိုကာ မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြသည်။ သဘောမှာ ကိုဗာစကီးကိုယ်တိုင် ဆောင်ရွက်ပေးမည်ဆိုလျှင် လမ်းတွင် လက်ဆောင်ပစ္စည်း အပျောက်အရှမရှိဘဲ စိတ်ချလက်ချရောက်နိုင်သည် ဆိုသည့် သဘောဖြစ်သည်။ 

အန်နွာက မွေ့ရာအောက်တွင် ထိုးထားသည့် သူ့လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူနေသည်။ လက်ဆောင်ပစ္စည်းများမှာ သတင်းစာစက္ကူဖြင့် ထုပ်ထားပြီး သားရေကွင်းကလေးများဖြင့် ပတ်ထားသည်။ ထိုလက်ဆောင်ကလေးများထဲတွင် အလှအပပစ္စည်းကလေးတွေ၊ လက်ဝတ်လက်စားကလေးတွေ ပါသည်။ ငွေလက်ကောက် သုံးရံမှအပ အခြားပစ္စည်းများမှာ ဈေးထဲက ကုန်စုံဆိုင်တွင် ရောင်းလေ့ရှိသည့် အပေါစားပစ္စည်းကလေးများဖြစ်၏။ ခြေချောင်းတွင် စွပ်သည့် ခြေစွပ်ကလေးတစ်စုံ၊ နားဆွဲတစ်ရံ၊ နှာခေါင်းတွင်မြှုပ်ရန် ဥဿဖရားကျောက်တစ်လုံး၊ ပယင်းဆွဲကြိုးတစ်ကုံးနှင့် သတို့သမီးများ ဝတ်လေ့ရှိသည့် မကိုဋ်တစ်ခုတို့ဖြစ်သည်။ ထိုလက်ဆောင်ပစ္စည်းကို ပူလီနှင့် အန်နွားတို့ စေ့စပ်ဆွေးနွေးပြီးမှ ဝယ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုပစ္စည်းများအပြင် ဆာရီနှစ်ထည်လည်း ပါသေးသည်။ စပ်ပြားချဉ်နှစ်ထုပ်နှင့် ပါးဆိုးဆေးနှစ်ဘူးတို့လည်း ပါသေးသည်။ ပူလီသည် ထိုပစ္စည်းများကို ခြင်းတောင်းတစ်လုံးထဲတွင် သေချာစွာ ထည့်ပြီးနောက် ကိုဗာစကီးသို့ လက်ရောက်အပ်လိုက်ကာ သူ့ကိုလိုက်ပို့မည့်သူကို ခေါ်လိုက်သည်။ 

ခေါင်းတွင် ဦးထုပ်နီ ဆောင်းကာ အင်္ကျီအဝါ ဘောင်းဘီအဖြူတို့ကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ကိုယ်ရေရောဂါသည် ရှစ်ယောက်တို့သည် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြ၏။ ယင်းတို့မှာ ဂီတပညာရှင်များ ဖြစ်ကြသည်။ နှစ်ယောက်က တိုနေသော လက်ချောင်းများကြားတွင် ဗုံတီးသည့် လက်ခတ်ကလေးများကို ကိုင်ထားကြ၏။ နှစ်ယောက်က လင်းကွင်းများကို ကိုင်ထားပြီး အခြားနှစ်ယောက်တို့က ပိန်ရှုံ့နေသော လေမှုတ်ကိရိယာများကို ကိုင်ထားကြ၏။ ပူလီက ဦးထုပ်ကို မြှောက်ပြလိုက်သည့်အခါ၌ သူတို့တစ်သိုက်သည် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြင့် ကြည့်နေသည့် လူအုပ်များကြားမှဖြတ်၍ သတို့သမီး၏တဲဆီသို့ လာခဲ့ကြသည်။

ပူလီကား မင်္ဂလာပွဲသို့ လာရောက်သည့် အထူးဧည့်သည်ကြီး ကိုဗာစကီးအတွက် ဂုဏ်ယူမဆုံးတော့ပြီ။ ပူလီသည် သတို့သမီးအိမ်သို့ လမ်းဖြောင့်အတိုင်း မသွားစေဘဲ တစ်ရပ်ကွက်လုံး သိစေရန် ကွေ့ကောက်၍ ခေါ်သွားသည်။ မိမိ

မကြာခဏ ရောက်ခဲ့သော ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်တို့၏ရပ်ကွက်ကလေးမှာ အသွင်အပြင်ပြောင်းလျက်ရှိသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် ကိုယ့်မျက်လုံးများကိုပင် မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ဝင်းတစ်ခုလုံးမှာ ခေါင်းမြီးခြုံတွေ ပြည့်နေတော့သည်။ နှင်းဆီ၊ စံပယ်၊ မြတ်လေး စသည့် ပန်းကုံးတွေကလည်း ဖွေးဖွေးလှုပ်လျက်။ မင်္ဂလာဆောင်အတွက် ဓာတ်မီးစက် ငှားထားသဖြင့် ထိုနေရာတစ်ဝိုက်တွင် လင်းထိန်နေသည်။

မိထာနေသည့် တဲတံခါးဝသို့ ရောက်သည့်အခါ၌ ကိုဗာစကီးသည် သူဝှက်လာသည့် ခန်းဝင်ပစ္စည်းတွေ ထည့်သော ခြင်းတောင်းကို အပျိုရံတစ်ယောက်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ကိုဗာစကီးသည် ပူလီတို့တစ်သိုက်နှင့်အတူ တေးသံတွေ ဆူညံနေသည့်ကြားထဲက သတို့သား အန်နွာ၏တဲဆီသို့ ပြန်လာခဲ့၏။ 

အချိန်မှာ သန်းခေါင်တိုင်ခဲ့လေပြီ။ မင်္ဂလာအခမ်းအနားကို မင်္ဂလာရှိသော သန်းခေါင်ယံအချိန်တွင် ကျင်းပမည်ဖြစ်လေသည်။ သတို့သားဖြစ်သူ ကိုယ်ရေရောဂါသည်အား သတို့သမီးရှိရာ မင်္ဂလာတဲသို့ တင်ဆောင်သွားမည့် မြင်းဖြူကြီးတော့မရှိပါ။ သို့ရာတွင် သတို့သားလိုက်ပါမည့် ကုလားထိုင်မှာမူ ပန်းကုံးတွေ ဆင်ယင်ထားပြီး လူလေးယောက်တို့က ဝေါကို ထမ်းသလို သတို့သား၏ကုလားထိုင်ကို ထမ်းလာကြရမည်ဖြစ်၏။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်လေးဦးတို့ ထမ်းမည့် ထိုကုလားထိုင်သည်လည်း သတို့သားစီးမည့် မင်္ဂလာမြင်းကြီးကဲ့သို့ ခမ်းနားတင့်တယ်သည်သာဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြင့် ရှေ့မှ ပူလီကိုယ်တိုင်လိုက်ပါလာသော လူတန်းကြီးအလယ်၌ ခေါင်းတွင် ရွှေခြည်ထိုးဦးပေါင်းထုပ်ကို ဆောင်းလာသည့် သတို့သားအန်နွာသည် ဘိသိက်ခံပွဲသို့ တက်လာသည့် မဂိုဘုရင်တစ်ပါးနှယ် ခန့်ညားနေပါသည်။ သူ့နောက်တွင်မူ ကိုဗာစကီးသည် ပိတ်အုပ်ကိုကိုင်၍ နောက်မှလိုက်လာ၏။ မင်္ဂလာတဲအိမ်သို့ သတို့သားဝင်တော့မည်ဆိုသည်နှင့် ထိုပိတ်စဖြင့် ကိုယ်ရေရောဂါသည် သတို့သား၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို စည်းနှောင်ရမည်ဖြစ်၏။

ရှေ့မှသွားသည့် ပူလီက ဦးထုပ်ကိုချွတ်၍ မြှောက်ပြလိုက်သည့်အခါတွင် လူတန်းကြီးသည် ရပ်လိုက်၏။ သတို့သမီး၏တဲရှိရာ ဝင်းသို့ ရောက်သဖြင့် သတို့သား၏မျက်နှာကို အဝတ်ဖုံးရတော့မည်ဖြစ်၏။ အပျိုရံ နှစ်ယောက်တို့သည် ကိုဗာစကီးလက်တွင် ကိုင်လာသည့် အဝတ်စကိုယူပြီးနောက် ?????။ မုတ်ဆိတ်မွေးတို့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသည့် သတို့သား၏မျက်နှာသည် ကြည့်နေသူတို့၏မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွား၏။ ပူလီ၏ဦးထုပ်မြင့်မြင့်ကြီး စတင်ရွေ့လျားသည့်အခါတွင် လူတန်းကြီးသည်လည်း လင်းကွင်းသံ၊ ဗုံသံများကြားထဲတွင် စတင်ရွေ့လျားစပြုလာပြန်သည်။

သတို့သမီး စောင့်ဆိုင်းနေရာ တဲငယ်ကလေး၏ ရွှံ့ကြမ်းခင်းပေါ်တွင်မူ ဆီမီးခွက်ကလေးတစ်ခွက်သည် ခပ်မှိန်မှိန်လင်းနေသည်။ ထိုဆီမီးခွက်မှာ မင်္ဂလာပွဲများထုံးစံ နတ်တို့ကို ပူဇော်ပသသည့်အနေဖြင့် ထွန်းညှိထားသည့် ဆီမီးခွက်ကလေးဖြစ်သည်။ ဖျော့တော့သည့် သတို့သမီး မိထာသည် ခေါင်းကို ငုံ့လျက် ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ သူ့မျက်နှာတွင် ဇာပဝါတစ်ထည် အုပ်လျက် သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ကမ္မဋ္ဌာန်းဘာဝနာကို စီဖြန်းနေသူတစ်ဦးနှယ် မလှုပ်မယှက်။ သူ့ခေါင်းပေါ်တွင်မူ အန်နွာက ခြင်းတောင်းထဲတွင် ထည့်ပို့လိုက်သည့် မကိုဋ်ကို ဆောင်းထားသည်။ အမွှေးတိုင်များမှ အနံ့များသည် မီးခိုးတို့ မှိုင်းဝေလျက်ရှိသော လေထုထဲတွင် စူးရှနေကြသည်။

လူတန်းကြီးသည် ဝင်းထဲတွင် သုံးပတ်ပတ်ပြီးသည့်အခါ၌ ပူလီသည် သတို့သမီး၏လက်ဝဲဘက်တွင် နေရာယူရန် ကိုဗာစကီးကို အချက်ပြလိုက်သည်။ သတို့သား အန်နွာကိုလည်း သတို့သမီး၏လက်ယာဘက်တွင် နေရာချပေးရန် အထမ်းသမားများကို လှမ်းပြောလိုက်၏။ ထို့နောက် ပူလီသည် အဆမတန်ကြီးနေသည့် ကုတ်အင်္ကျီထဲမှ ရင်ကို ကော့ကာ မင်္ဂလာအခမ်းအနားကို စတင်ရန် ကြေညာသည်။

သည်နေရာတွင်မူ ပူလီကို ပုဏ္ဏားများပင် မီနိုင်မည်မထင်။ ပူလီသည် အသံကို မြှင့်ကာ မဆုံးနိုင်သော ဂါထာမန္တန်များကို ရွတ်ဖတ်လျက်ရှိ၏။ တစ်ချီတစ်ချီတွင် လင်းကွင်းကို ဝင်တီးပေး၏။ ပရိသတ်သည် မန္တန်များကို စူးစိုက်နားထောင်နေကြသည်။ ထိုသို့ ပဏာမပျိုးပြီးသည့်နောက်တွင် ပူလီသည် မင်္ဂလာအခမ်းအနားကို စတင်ဆောင်ရွက်ခြင်းပြုသည်။ ဟိန္ဒူတို့၏ မင်္ဂလာအခမ်းအနားတွင် ပါနီဂရောဟံခေါ် အခမ်းအနားမှာ အဓိကဖြစ်ရာ ပူလီသည် အိတ်ထဲတွင် အသင့်ပါလာသည့် အနီရောင် ကတ္တီပါကြိုးကလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီးနောက် သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့ ညာလက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ ကြိုးဖြင့် စုလျားရစ်ပတ်ပေးပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦး၏အမည်ကို ကျယ်လောင် စွာ အထပ်ထပ် ရွတ်ဆိုခြင်းပြု၏။ သို့ဖြင့် ယောက်ျားနှင့်မိန်းမတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ကိုယ်လက်နှီးနှောခြင်း အစပြုလေပြီ။ ပူလီက နောက်ထပ် ဂါထာမန္တန်များကို ဆက်လက်ရွတ်ဆိုနေချိန်တွင် ကိုဗာစကီးသည် သတို့သမီးနှင့်သတို့သားနှစ်ဦးတို့၏ တုတ်တိုနေသော လက်ချောင်း ငုံးတိတိများကို ငေးကြည့်နေသည်။

ထို့နောက်တွင်မူ မင်္ဂလာအခမ်းအနားသည် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လေပြီ။ ပူလီက သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့အား နှစ်ဦးနှစ်ဖက် နှုတ်ဆက်ကြရန် ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည့်အခါတွင် ဆိုင်းသံ၊ ဗုံသံတို့သည် ပကတိ တိတ်ဆိတ်လျက်ရှိကြ၏။ သတို့သမီးနှင့် သတို့သားတို့သည် လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်စီဖြင့် တစ်ဦး၏မျက်နှာပေါ်တွင် ဖုံးထားသည့် မျက်နှာဖုံးတို့ကို တဖြည်းဖြည်း ဖွင့်ပေးလိုက်ကြသည်။ မုတ်ဆိတ်ဖားဖားကြီးနှင့် ပျော်မြူးနေသော သတို့သား၏ မျက်နှာသည် ဆေးတွေခြယ်ထားသည့် မိထာ၏ ကြီးမားပြူးကျယ်သော မျက်လုံးများရှေ့တွင် တဖြည်းဖြည်းပေါ်လာသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ကိုင်းကာ ကာမပိုင် လင်ယောက်ျား၏ အရောင်းခံလိုက်ရသော ကိုယ်ရေ ရောဂါသည် သတို့သမီး၏ခံစားချက်ကို အကဲခတ်ကြည့်သည်။ သတို့သမီး၏ ကြီးမားသောမျက်လုံးများထဲတွင် မျက်ရည်တွေ ဝဲနေသည်ကို သူမြင်ရ၏။

ဟိန္ဒူမင်္ဂလာပွဲများတွင် ရိုးရာအလိုက် ပြုလုပ်ရသည့် အခမ်းအနား၊ အဆောင်အယောင်တွေ အများကြီးရှိပြီး တစ်နယ်နှင့်တစ်နယ် အနည်းငယ် ကွဲပြားကြသည်။ သို့ရာတွင် မည်သည့်နယ်တွင်ဖြစ်စေ မလွှဲမရှောင်သာ လိုက်နာရ မည့် ထုံးစံတစ်ခုတော့ရှိသည်။ လက်တွင် စုလျားရစ်ပတ်ထားလျက်က သတို့သား၊ သတို့သမီးတို့ မီးပုံကို ခုနစ်ပတ်လှည့်ရသည့် အခမ်းအနားဖြစ်သည်။ ထိုအခမ်းအနားမပါလျှင် မည်သည့်ဟိန္ဒူလက်ထပ်မင်္ဂလာအခမ်းအနားမျှ အထမြောက်ပြီဟု မခေါ်နိုင်။ 

ပူလီက သတို့သား သတို့သမီးတို့ကို မီးပုံတွင် လှည့်ပတ်ပူဇော်ရန် ဖိတ်ခေါ်လိုက်၏။ ကိုယ်ရေရောဂါသည် သတို့သား လမ်းမလျှောက်နိုင်သည့်အဖြစ်ကို ပူလီ မေ့သွားလေပြီ။ ဤတွင် ပူလီက အထမ်းသမားများကို လှမ်းခေါ်ရသည်။ 

သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးသည် ထိုင်ရာမှ ထလာ၏။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းကာ ထလာသော ကိုဗာစကီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

“ကဲ...လာ...လာ...၊ မီးပုံကို ပတ်နိုင်အောင် ကျွန်တော်တွဲပေးမယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြော၏။

ကိုဗာစကီးသည် ပေါ့ပါးသေးငယ်သော အန်နွာ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီလိုက်၏။ သူတို့သုံးဦးသည် မီးပုံကို ခုနစ်ပတ်ပတ်၍ လျှောက်ကြသည်။ ဝင်းထဲမှ လာရောက်ကြည့်ရှုသူများမှာ ပြည့်နေတော့သည်။

ကိုဗာစကီးက အန်နွာကို သူ့နေရာတွင် သူပြန်ချပေးသည့်အခါ၌ အန်နွာက....

“ဆရာကြီးကော၊ ဘယ်တော့ လက်ထပ်မှာလဲ” 

သူ့စကားကို ကြားသည့်အခါတွင် ပူလီက တဟားဟားရယ်ကာ... 

“အဲဒီအခါကျရင် ကျွန်တော်ပဲ ဘိသိက်သွန်းပေးရမှာပေါ့”

သူ့စကားကြောင့် အားလုံးပွဲကျသွားကြသည်။ မိထာတစ်ယောက်သာလျှင် မရယ်နိုင် မပြုံးနိုင်။

အကျွေးအမွေးဖြင့် ဧည့်ခံရန် အချိန်ရောက်လာလေပြီ။ ပူလီက အချက်ပြလိုက်သည်တွင် ကလေးငယ်များသည် ငှက်ပျောရွက်များကို ယူလာကာ မင်္ဂလာပွဲလာ ပရိသတ်ကို တစ်ရွက်စီ ကမ်းပေး၏။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် အမျိုးသမီးများက အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့် ထမင်းအိုးများ၊ ဘာဂျီကြော်အိုးများ၊ ငါးဟင်းအိုးများကို သယ်လာကြသည်။ မိန်းကလေးများက ထမင်းဟင်းများကို ငှက်ပျောရွက်များပေါ်သို့ လိုက်ပုံပေးကြ၏။ ပရိသတ်များမှာ ရယ်ကြမောကြ၊ စားကြ သောက်ကြ၊ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နောက်ကြပြောင်ကြဖြင့် သောသောညံနေသည်။ 

နှာခေါင်းမရှိတော့သော ကိုယ်ရေရောဂါသည်တစ်ယောက်က သူ့မျက်နှာကို မျက်နှာဖုံးတပ်ဟန် လုပ်ပြပြီး ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို စ, နေသည်။ ထမင်းဟင်းများကို ပုံပေးပြီးသည်နှင့် အမွှေးအကြိုင်တွေ ခတ်ထားသော ဟင်းအနံ့မှာ တစ်ဝင်းလုံး မွှေးနေတော့သည်။ အသံချဲ့စက်က ဆူညံလျက်။ လက်ထပ်ပြီးစ ဇနီးမောင်နှံအသစ်စက်စက်နှင့် ကိုဗာစကီးတို့သည် တဲအလယ်ကောင်ရှိ ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ကာ လာရောက်နှုတ်ဆက်သူတို့ကို ပြန်လှန်နှုတ်ခွန်းဆက်နေသည်။ 

ပူလီမှာကား မိနစ်နှင့်အမျှ ဝမ်းသာမြူးတူးလျက်ရှိသဖြင့် ရယ်စရာစကားတို့ကို အမျှင်မပြတ် ပြောလျက်ရှိ၏။ ပူလီသည် ပျောက်သွားလိုက်၊ ပြန်ပေါ်လာလိုက်ဖြင့် လူကြားထဲတွင် အလုပ်များနေသည်။ နောက်တစ်ခါ ပြန်ပေါ်လာသည့်အခါတွင်လည်း ပူလီမှာ ပို၍ပျော်ရွှင်မြူးထူးလာသည်ဟု ထင်မှတ်ရ၏။ ကိုဗာစကီးသည် ပူလီ လုပ်နေသည်ကို နားမလည်နိုင်ဘဲ ကြည့်နေသည်။

ထို့နောက်တွင်ကား အရက်ဖြင့် ဧည့်ခံလေသည်။ စောစောက မင်္ဂလာပွဲသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် သောက်ပွဲကြီးအသွင်သို့ ပြောင်းလာလေပြီ။ ခပ်စောစောက သူတို့တဲများနောက်ကွယ်တွင် ဝှက်ထားသည့် အရက်အိုးများသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပရိသတ်များကြားသို့ ရောက်လာခဲ့လေပြီ။ အရက်၏တန်ခိုးမှာလည်း အံ့သြဖွယ်ကောင်းလေစွ။ ကိုယ်ခန္ဓာတွင် ပျက်စီးယိုယွင်းပြီး အာဟာရချို့တဲ့သော ဤကိုယ်ရေရောဂါသည်များအတွက် အရက်သည် စိတ်ပျက် ညှိုးငယ်စေမည့်အစား သွေးကြွစရာဖြစ်နေသည်။ လက်ချောင်းကလေးများလောက်တွင်သာ ရောဂါဖြစ်နေသည့် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် အရက်အနည်းငယ် ဝင်သွားသည်နှင့် ထ၍ ကခုန်နေကြလေပြီ။ ဤသို့ဖြင့် လက်ချောင်းတိုကလေးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထ,ကနေကြလေရာ ခဏကြာလျှင် ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ဆူညံလျက်ရှိလေပြီ။ 

ကလေးတွေက ဝင်းထဲတွင် လိုက်တမ်းပြေးတမ်း ကစားနေကြသည်။ မိန်းမများကလည်း အရက်ကလေး အနည်းငယ် ဝင်သွားကြသဖြင့် ဝင်းကြီးပတ်ပတ်လည် ကခုန်နေကြ၏။ ထိုမျှခွန်အားရှိနေပြီး ထိုမျှသန်မြန်ခြင်းကိုကြည့်၍ ကိုဗာစကီး အံ့အားသင့်နေသည်။ ဘဝကို စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းမရှိဘဲ ဘဝကို ခုံမင်တွယ်တာနေကြသေးသည်ကို ကြည့်၍လည်း သူအံ့အားသင့်သည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် သနားစရာကောင်းသူများ၊ အစုတ်အပြတ် များကို ထုပ်ထားသည့် အထုပ်များ၊ အပျက်အစီးများကို စုဆောင်းထားသည့် အစုအပုံများဟု အများတကာ ပြောကြသည့် စကားများကို သူမယုံချင်တော့။ သူတို့ကိုယ်တိုင်သည် ဘဝပင်မဟုတ်လော။ သူတို့ကိုယ်ထဲတွင်လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေသည့် ဇီဝဓာတ်မဟုတ်လော။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီး၏ အခြားသောဘဝများနည်းတူ သူတို့သည်လည်း ထိုမြို့ကြီးကို ပေါင်းစပ်ဖွဲ့စည်းထားသည့် ဘဝတစ်ခု မဟုတ်လော။

ထိုစဉ် အံ့သြဖွယ်ကောင်းသော အဖြစ်အပျက်တစ်ခုပေါ်လာသည်။ ပူလီက ဦးထုပ်မြှောက်၍ အချက်ပေးလိုက်သည်နှင့် ကခုန်နေသူ အားလုံးတို့သည် ရပ်သွားကြသည်။ အသံချဲ့စက်မှ သီချင်းသံနှင့် တေးသီဆိုသံသည် တိတ်သွားကြသည်။ ကြိုးများဖြင့် သွယ်တန်းထားသည့် မီးပွင့်များသည် ငြိမ်းသွားကြသည်။ တဂျုတ်ဂျုတ် မောင်းနေသော မီးစက်သည် ရပ်သွားသည်။ အမှောင်ထုနှင့် တိတ်ဆိတ်ခြင်း ဝတ်ရုံလွှာကြီးသည် လူအုပ်ကို ရုတ်တရက် ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။ ဘာသံမျှ မကြားရ၊ စကားပြောသံလည်း မကြားရ၊ ကလေးများပင် တိတ်ဆိတ်လျက်။

အထူးဧည့်သည်နေရာတွင် ထိုင်နေသည့် ကိုဗာစကီးသည် အသက်ကိုပင် မရှူရဲအောင်ဖြစ်နေသည်။ အဘယ်ကြောင့် ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားရသနည်း။ ရုတ်တရက် မှောင်သွားရသနည်း။ အရိပ်များသည် တဲများဆီသို့ ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ အမိုးများပေါ်မှ ထိုင်ကြည့်နေသူများသည်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြသည်။ အချို့သည် အမှောင်ထုကြီးထဲတွင် ပျောက်ကွယ်သွားကြသည်။ သူ့အနားတွင် ထိုင်နေသည့် အသစ်စက်စက် ဇနီးမောင်နှံတို့သည်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြသည်။ ထိုနောက် ညည်းသံလိုလို သဲ့သဲ့စကားပြောသံများကို သူကြားလိုက်ရသည်။ ကြိတ်၍ အော်သံအချို့ကိုပင် သူကြားလိုက်ရသည် ထင်သည်။

မင်္ဂလာအခမ်းအနားသည် ပြီးဆုံးခြင်း မရှိသေး။ ယခု အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ပြီ။ တန်ခိုးစွမ်းပကားကြီးသောဘဝကို ပူဇော်သည့် နောက်ဆုံးပွဲသို့ ရောက်ပြီ။ သုခမြို့တော်မှ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များသည် အချစ်ပွဲတော်ကြီးကို ကျင်းပနေကြသည်တကား။

အပိုင်း(၄၂)ဆက်ရန်

---------------------

#မြသန်းတင့်