သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၇)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၇)

တံလျှပ်မြို့တော်ကြီးထဲတွင် သူတို့ကဲ့သို့ သောင်တင်နေကြသည့် ဒုက္ခသည်ပေါင်း သုံးသိန်းရှိသည်။ အခြားသူများမှာ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက် သုံးထောင်မှ တဲကလေးများထဲတွင် ပြွတ်သိပ်နေကြသည်။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ဆိုသည်မှာ မြို့သစ်များမဟုတ်။ ကျေးလက်တောရွာများမှ ပြေးလာကြသူများ နေထိုင်သည့် မြို့စွန် စက်ရုံရပ်ကွက်များကို ခေါ် ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များတွင် နေရပုံကလည်း စိတ်ပျက်စရာပင်။ အများအားဖြင့် အလုပ်မရှိသူတွေ။ အလုပ်ရသူကလည်း လုပ်ခက နည်းနည်းကလေး။ ထိုအထဲတွင် အရွယ်မရောက်သည့် ကလေးများကလည်း အလုပ်လုပ်ကြရသေးသည်။ အပိုအလျှံ စုဆောင်းဖို့ မပြောနှင့်၊ ဘယ်တော့မှ ပြန်ဆပ်နိုင်မည်မဟုတ်သော ကြွေးတို့ကလည်း လည်ပင်းသို့ရောက်နေပြီ။ ရှိသည့် ပစ္စည်းကလေးများကို ပေါင်နှံသုံးသည့်အခါမျိုးတွင်လည်း ရွေးနိုင်စရာ လမ်းမမြင်ရတော့။

အိမ်များတွင် အစားအသောက် အပိုအလျှံဟူ၍ မထားနိုင်။ ဈေးဝယ်တော့လည်း ဆား ဆယ်ပြားဖိုး၊ ထင်း ပြားနှစ်ဆယ်ဖိုး၊ မီးခြစ်တစ်လုံး၊ သကြားတစ်ဇွန်းလောက်သာ ဝယ်နိုင်သည်။ အိမ်ကလေးတစ်လုံးတွင် လူ ဆယ်ယောက်၊ ဆယ့်နှစ်ယောက် စုပြုံနေကြသဖြင့် လွတ်လပ်မှုလည်း မရှိ။

သို့ရာတွင် သူတို့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များတွင် မေတ္တာနှင့် ကရုဏာကို တွေ့နိုင်သည်။ သူတို့ကြားထဲတွင် ဇာတ်နိမ့်ဇာတ်မြင့် ရွေးခြင်းမရှိ။ သူစိမ်းတစ်ရံဆံကို ကူညီတတ်သည်။ သူတောင်းစားများ၊ ဒုက္ခိတများ၊ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များနှင့် စိတ်မနှံ့သူများကို ပေးကမ်းစွန့်ကြဲကြသည်။ အားနည်းသူကို ကူညီစောင်မကြသည်။ မိဘမဲ့သူများကို မွေးစားကြသည်။ အဘိုးအို၊ အဘွားအိုများကို စောင့်ရှောက်ကြသည်။

ကာလကတ္တားရှိ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များမှ ပစ္စည်းမဲ့တစ်ဖြစ်လဲ လယ်သမားများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝန်းရှိ အခြားသော မြို့ကြီးများမှ မြို့စွန်ရပ်ကွက်သားများနှင့်မတူ။ သူတို့သည် အခြေအနေမဲ့များမဟုတ်။ သူတို့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် သူတို့ကျေးလက်ဘဝကို ပြန်၍ထူထောင်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ကျေးလက်ဘဝနှင့်မူ မတူနိုင်တော့။ သို့တိုင်အောင် ဆင်းရဲခြင်းသည် သူတို့ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုဖြစ်နေလေပြီ။ သူတို့သည် ကျေးလက်မှာတုန်းကလိုပင် သူတို့ဓလေ့ထုံးစံများကို လိုက်နာမြဲလိုက်နာသည်။ သူတို့ယုံကြည်မှုကို ဆက်လက် ကိုးကွယ်သည်။ သူတို့ဆင်းရဲခြင်းသည် သူတို့အပြစ်ကြောင့် မဟုတ်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။

ကာလကတ္တားမြို့၏ အဓိကျဆုံးနှင့် ရှေးအကျဆုံးသော ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်သည် ဟောင်ရာဘူတာကြီးနှင့် ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့် ခြေကျင်ခရီးတွင် ရှိ၏။ ထိုရပ်ကွက်မှာ ဒေလီကာလကတ္တားသွား ရထားလမ်းတာရိုးနှင့် စက်ရုံကြီးနှစ်ရုံကြားတွင်ရှိသည်။ ရာစုနှစ်အစလောက်တုန်းက စက်ရုံပိုင်ရှင်သည် ထိုနေရာတွင်ရှိသည့် ငှက်ဖျားထူသော စိမ့်တောကြီးကို ဖို့ကာ ထိုမြေပေါ် တွင် သူ့အလုပ်သမားများကို နေရာချပေးခဲ့ပြီး ထိုနေရာကို အာနန်နဂရ (သုခမြို့တော်) ဟု အမည်ပေးခဲ့၏။

ထိုစက်ရုံပိတ်သွားသည့်တိုင် အလုပ်သမား သားစဉ်မြေးဆက်များသည် ထိုနေရာတွင် ကျန်ရစ်ကာ ရပ်ကွက်သည်လည်း ကျယ်သည်ထက် ကျယ်လာခဲ့သည်။ ယခုမူ အားကစားကွင်း နှစ်ကွင်းစာလောက်ရှိမည့် ထိုရပ်ကွက်ထဲတွင် လူပေါင်းခုနစ်သောင်း အခြေတကျ နေထိုင်လျက်ရှိလေပြီ။

ထိုအထဲတွင် ဘာသာတူသူများက သူတို့အစုကလေးများနှင့် သူတို့စုနေကြရာက ၇၃ ရာနှုန်းမှာ မူစလင်၊ ၂၇ ရာနှုန်းက ဟိန္ဒူဖြစ်ပြီး ဗုဒ္ဓဘာသာ၊ ဂျိန်းဘာသာ၊ ဆစ်ဘာသာ စသည့် ဘာသာဝင်တွေလည်း နည်းနည်းစီရှိကြသည်။

အိမ်ကလေးတွေက ငယ်ငယ်ကလေးတွေ။ အလယ်ကောင် ကွက်လပ်လေးတစ်ခုထားပြီး ပတ်ပတ်လည်တွင် ဆောက်ထားကြခြင်းဖြစ်သည်။ လမ်းကျဉ်းကလေးတွေကလည်း အထဲတွင် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်။

သုခမြို့တော်သည် မြို့သစ်တစ်ခုနှင့် မတူဘဲ မြို့စွန်စက်ရုံရပ်ကွက်တစ်ခုနှင့် တူနေသည်။ ထိုနေရာသည် စတုရန်း တစ်မိုင်ပတ်လည်တွင် လူဦးရေ နှစ်သိန်း မှီတင်းနေထိုင်သောကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ 

ထိုရပ်ကွက်တွင် လူဦးရေသုံးထောင်လျှင် သစ်ပင်တစ်ပင်မျှပင် မရှိ၊ ပန်းတစ်ပွင့်မရှိ၊ လိပ်ပြာတစ်ကောင် မမြင်ရ၊ ငှက်တစ်ကောင် မတွေ့ရ။ ငှက်ဟုခေါ်မည်ဆိုလျှင် ကျီးကန်းနှင့် လင်းတများသာရှိသည်။ ထိုရပ်ကွက်မှ ကလေးများသည် ချုံဆိုသည်ကို နားမလည်ကြ။ သစ်တောကို မမြင်ဖူးကြ။ ရေကန်ကို မတွေ့ဖူးကြ။ ကာဗွန်ဒိုင်အောက်ဆိုက်နှင့် ကန့်နံ့ကြောင့် လေထုသည် ညစ်ညမ်းလျက်ရှိကာ ထိုလေထုကြောင့် တစ်အိမ်ထောင်လျှင် တစ်နှစ်ကို တစ်ယောက် သေနေကြသည်။

မိုးတွင်းမဟုတ်သည့် ရှစ်လတွင် ထိုရပ်ကွက်မှ လူများနှင့် တိရစ္ဆာန်များသည် ပေါင်းဖိုကြီးထဲတွင်ထည့်၍ အပြုတ်ခံရသလိုဖြစ်နေပြီး မိုးတွင်းဆိုလျှင် ရွှံ့အိုင်၊ အညစ်အကြေးအိုင်၊ ရေအိုင်တို့ထဲတွင် လူးနေကြသည်။ ကိုယ်ရေပြားရောဂါ၊ ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါ၊ ဝမ်းကိုက်ရောဂါတို့ကြောင့် ကမ္ဘာတွင် လူ့သက်တမ်း အတိုဆုံးသောနေရာဖြစ်သည်။

နွားချေးပုံကြီးများအနီးတွင် ချည်ထားသည့် ရှစ်ထောင်သော ကျွဲနွားတို့က ရောဂါပိုးများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော ကျွဲနို့၊ နွားနို့တို့ကို ထုတ်လုပ်ပေးသည်။ 

သုခမြို့တော်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အဆင်းရဲဆုံးနေရာလည်းဖြစ်သည်။ လူဆယ်ယောက်လျှင် ကိုးယောက်သည် တစ်နေ့ကို ငွေတစ်ကျပ်ပင်ပြည့်အောင် မကိုင်နိုင်ကြ။

ထို့ပြင် သုခမြို့တော်မှ လူများသည် အခြားမြို့ကြီးများရှိ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များမှ လူများကဲ့သို့ပင် အငြင်းပယ်ခံ၊ ဥပေက္ခါအပြုခံရသူများဖြစ်သည်။ ရာဇဝတ်မှုနှင့် သပိတ်မှောက်မှုတို့ ဖြစ်ပွားသည့်အခါကျမှသာ သူတို့တစ်တွေ လူရာသွင်းခံရသည်။

စင်စစ် သုခမြို့တော်သည် သီးခြားကမ္ဘာ၊ ကမ္ဘာလောကကြီးနှင့် အဆက်ပြတ်နေသော ကမ္ဘာ။

မျိုးဆက်ပေါင်းများစွာတို့ လာရောက် သောင်တင်ခဲ့ကြသဖြင့် သုခမြို့ တော်တွင် အိန္ဒိယတိုက်ငယ်တွင်ရှိသည့် လူမျိုးပေါင်းစုံကိုလည်း တွေ့နိုင်သည်။ အာဖဂန်လူမျိုးများ၊ ပန်ချာပီများ၊ နီပေါလူမျိုးများ၊ တိဘက်လူမျိုးများ၊ အာသံလူမျိုးများ၊ ဘင်္ဂါလီများ။

အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

--------------------

#မြသန်းတင့်