သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၁၆)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၁၆)

ညတိုင်း ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ရောက်သည်နှင့် ထိုအသံသည် ပေါ်လာတတ်၏။ ပထမတွင် မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ ထို့နောက် ရင်ထဲတွင် တဖြည်းဖြည်းကျပ်လာသည်။ အသက်ရှူသံသည် တဖြည်းဖြည်း ပြင်း၍လာကာ

အော်သံသည် တစ်ဘက်နံရံကို ဖောက်ထွင်း၍ ပေါ်လာသည်။ သူ့အခန်းနှင့် ကပ်လျက် တစ်ဘက်ခန်းမှ ဆယ်နှစ်ရွယ် သူငယ်ကလေးမှာ အဆုတ်ရောဂါ ဖြစ်နေသည်။ သူငယ်၏နာမည်မှာ ဆဘီးယားဖြစ်သည်။

“ဒီလောက် ဒုက္ခဆင်းရဲဖြစ်ရတဲ့အထဲမှာ အပြစ်မဲ့တဲ့ ဒီကလေးကို ဘာဖြစ်လို့များ ရောဂါကပ်ရတာလဲ” ဟု ကိုဗာစကီး တွေးသည်။

စောစောပိုင်းညများတွင် ကိုဗာစကီးသည် ထိုအော်သံကို နားမထောင်ရဲ။ ​အော်သံကျယ်လာသည်နှင့် သူ့နား​တွေကို ဂွမ်း​တွေ ဆို့ထားလိုက်သည်။ ညပေါင်းများစွာကြာလာသည့်အခါတွင်မှ ဆဘီးယား၏ငိုသံကို သူနားထောင်ရဲလာသည်။ သို့ဖြင့် သူ့အိမ်နားမှ ကလေး၏ရောဂါသည် ဆိုးသည်ထက် ဆိုးလာကာ ငိုသံသည် ပို၍ကျယ်သည်ထက် ကျယ်လာသည်။ 

တစ်မနက်တွင်မူ ကိုဗာစကီးသည် ဘတ်စ်ကားတစ်စီးပေါ်သို့ တက်လာခဲ့ကာ ဆေးရုံသို့ လာခဲ့၏။

ဆေးရုံမှ ဆေးဆိုင်သို့ ရောက်သည့်အခါတွင် အကျိုးအကြောင်းကို ပြောပြကာ ငွေသုံးဆယ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက်... "ဆေးထိုးအပ်တစ်ချောင်းနဲ့ မော်ဖိန်းနည်းနည်း လိုချင်တယ်ဗျာ” ဟု ပြောသည်။

ကိုဗာစကီးသည် ထိုသူငယ်ကလေး ရောဂါပျောက်ကင်းစေရန် ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်း၏။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်လည်း မတတ်နိုင်တော့ပြီ။

“သူ့ရောဂါက ပျောက်မယ့်ရောဂါလဲမဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ ငါဆုတောင်းပေးလို့လဲ ဘာမှ အကျိုးမထူးဘူး။ ဒီတော့ သေရင်လဲ ညင်ညင်သာသာ သေပါစေတော့” ဟု နောင်တွင် ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကိုယ်သူ ဖြေသိမ့်သည်။

ဆဘီးယား၏အမေသည် မုဆိုးမဖြစ်၏။ ငါးနှစ်၊ ရှစ်နှစ်နှင့် ဆယ့်တစ်နှစ်အရွယ် သမီးသုံးယောက် အကူအညီဖြင့် လမ်းကြားကလေးထဲတွင် ထိုင်ကာ သတင်းစာစက္ကူဟောင်းများဖြင့် စက္ကူအိတ်များ ချိုးသည်။ သူတို့သားအမိတတွေသည် ထိုစက္ကူအိတ်များရောင်း၍ ရသည့်ငွေကလေးဖြင့် စားသောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ စက္ကူအိတ်ချိုးနေရင်းကလည်း လမ်းကြားထဲသို့ ဘိုင်စကယ်တို့၊ လှည်းတို့ ဝင်လာလျှင် လမ်းဖယ်ပေးနေရသေးသည်။ ဤသို့ လမ်းဖယ်ပေးရသည်မှာ တစ်နေ့လျှင် အခါတစ်ရာလောက်ရှိလိမ့်မည် ထင်သည်။ သို့တိုင် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးသည် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိ။

ဆဘီးယားတို့ တဲကလေးရှေ့သို့ သူရပ်လိုက်သည့်အခါတွင် အချို့က မလိုတမာအကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်ကြသည်။ သည်တိတ္ထိက မူဆလင် လူမမာအိမ်ရှေ့မှာ ဘာသွားလုပ်နေတာလဲဆိုသည့် အကြည့်မျိုးဖြစ်သည်။ သူတို့ဘာသာထဲသို့ ဆွဲသွင်းမည်လော။ ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် သူ့ကို မယုံသင်္ကာဖြစ်နေသူကလည်း အများအပြား။ တချို့ကလည်း ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတွေ နေရာတကာမှာ ဝင်ရှုပ်နေသည်ဟု ပြောကြသည်။ ယခုလည်း ဘုန်းကြီးဝတ်ရုံကို ခြုံလာလျှင် လူတွေ လက်မခံမည်စိုးသဖြင့် သာမန်အရပ်သားလိုလာသည်ဟု ပြောသူက ပြောကုန်ကြပြီ။

မည်သူက မည်သို့ပြောစေ၊ ဆဘီးယား၏ အမေကမူ သူ့ကို အပြုံးဖြင့် ဆီးကြိုသည်။ သမီးကလေးကို ဟိန္ဒူအဘိုးကြီးဆိုင်သို့သွား၍ လက်ဖက်ရည် အဝယ်ခိုင်းပြီး သူ့ကို တဲထဲသို့ ဖိတ်ခေါ်သည်။ တဲဝသို့ ရောက်သည့်အခါတွင်

ထောင်းခနဲ ပုပ်စော်နံသဖြင့် ခဏရပ်လိုက်၏။ ထို့နောက် အသက်ကို ကြိုးစား၍ ရှူကာ မှောင်ရီရီ တဲကလေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

ဆဘီးယားက အိတ်စုတ်တွေ ခင်းထားသည့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ယှက်လျက်။ အရေပြားပေါ် တွင်လည်း အနာကြီးတွေဖြစ်နေလေပြီ။ အချို့ နေရာများတွင် လောက်တွေ တက်နေလေပြီ။ 

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အနားသို့ တိုးလာခဲ့၏။ လူမမာကလေးငယ်က မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးသည် အရောင်တောက်စပြုလာ၏။ ကိုဗာစကီး ဝမ်းသာသွားသည်။ ကလေးငယ်တစ်ယောက်ထံမှ တည်ငြိမ်မှုကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူအံ့သြနေသည်။ ကိုဗာစကီးသည် မော်ဖိန်းပုလင်းကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ 

“ဆလံ ဆဘီးယား” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်သည်။ 

“ဆလံ ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး လက်ထဲက ဘာလဲဟင်၊ ချိုချဉ်လား”

ကိုဗာစကီးသည် လန့်ဖျတ်သွားကာ လက်ထဲက ​မော်ဖိန်းဆေးပုလင်းကို လွှတ်ချလိုက်၏။ ဆေးပုလင်းသည် အစိတ်စိတ် အမြွာမြွာ ကွဲသွားသည်။

“ဆဘီးယားကို မော်ဖိန်းထိုးပေးဖို့ မလိုပါဘူး။ ဒီလောက် ဝေဒနာ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရတာတောင် အရှုံးမပေးဘူး၊ ဆဘီးယားဟာ ငါ့ကို အဖိုးအတန်ဆုံး သင်ခန်းစာကို ပေးလိုက်တာပဲ၊ ဘယ်တော့မှ စိတ်မပျက်နဲ့၊ ဘယ်တော့မှ အရှုံးမပေးနဲ့ဆိုတဲ့ သင်ခန်းစာ၊ အမှောင်ထဲမှာ ထွန်းပေးလိုက်တဲ့အလင်းရောင်"

ထိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးမှ လူပေါင်းများစွာတို့သည် သူ့အား ဆဘီးယားကဲ့သို့ အလင်းရောင်ကို ထွန်းညှိပေးလိုက်ကြ၏။ သူက ဆေးဝါးကလေးယူသွားရုံ၊ စားစရာကလေး ယူသွားရုံ၊ နှစ်သိမ့်အားပေးရုံမျှဖြင့် သူတို့သည် သူ့အား အဖိုးတန်သည့် သင်ခန်းစာများကို ပေးခဲ့ကြသည် မဟုတ်လော။

မျက်မမြင် ကိုယ့်ရေရောဂါသည် ခရစ်ယာန်အမျိုးသမီးကြီးထံသို့ ရောက်သည့်အခါတွင်လည်း ကိုဗာစကီးသည် စိတ်ဓာတ်အားတက်ရပြန်သည်။ ထိုအမျိုးသမီးကြီးမှာ မီးရထားလမ်းဘေး တဲကုတ်ကလေးတစ်လုံးတွင် နေသည်။ ရောဂါရင့်နေသည့်တိုင် သူ့စိတ်ဓာတ်သည် တည်ငြိမ်လျက်။ ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည် အလင်းရောင်မရှိ၊ လေကောင်းလေသန့် မရသော တဲတွင် တစ်နေကုန် လဲလျောင်းကာ ဘုရားစာကို ရွတ်ဖတ်နေတတ်သည်။ သူ့နောက် နံရံပေါ်တွင်မူ လက်ဝါးကပ်တိုင်တစ်ခုကို ချိတ်ဆွဲထား၏။ တံခါးဝရှိ စင်ကလေးတစ်ခုပေါ်တွင်မူ မယ်တော်မာရီ၏ပုံတော်ကို ချိတ်ဆွဲထားသည်။ ပုံတော်မှာ ကြပ်ခိုးတို့ စွဲနေလေပြီ။ 

ကိုယ်ရေရောဂါသည် အမျိုးသမီးမှာ ပိန်ချုံးကာ အရိုးတွေ ငေါငေါကြီး ပေါ်နေကြသည်။ အသက်ဘယ်လောက်ရှိမည်ကိုမူ သူမပြောနိုင်။ သို့ရာတွင် သူထင်သည်ထက် ငယ်ပေလိမ့်မည်။ အလွန်ဆုံးရှိလျှင် လေးဆယ်ခန့်မျှသာ ရှိပေလိမ့်မည်။ မျက်စိကွယ်ရုံမျှဖြင့် မလုံလောက်သေးဟု ထင်သည်လော မပြောတတ်၊ ကိုယ်ရေရောဂါ စွဲနေလိုက်သေးသည်။ ကိုယ်ရေပြားရောဂါကြောင့် လက်ချောင်းများသည် ငုံးတိတိ ဖြစ်လျက်ရှိကာ မျက်နှာမှာလည်း မြင်မကောင်း

အောင် ဖြစ်နေလေပြီ။ 

ထိုအမျိုးသမီးသည် မြူနီစီပယ်အလုပ်သမားတစ်ဦး၏ ဇနီးသည် မုဆိုးမဖြစ်ပြီး ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် နေလာခဲ့သည်မှာ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်ခဲ့လေပြီ။ သူ ကိုယ်ရေပြားရောဂါ မည်သို့စွဲကပ်လာသည်ကို မည်သူမျှမသိ။ သို့ရာတွင် ရောဂါကမူ ကုမရအောင် ရင့်နေလေပြီ။ အခန်းထောင့်တွင်မူ နှစ်နှစ်နှင့်ခြောက်နှစ်အကြားရှိ သူ့မြေးငယ် လေးယောက်တို့သည် ဖွာလန်ကြဲနေသော ဘာဘူစောင်ကလေး တစ်ထည်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေကြသည်။

ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် နေရသည့်တိုင် သူတို့တွင် ကူညီစောင်မသူတွေ ဒုနဲ့ဒေးရှိသည်။ သူတို့ကို ကူညီသူများမှာ ဟိန္ဒူများဖြစ်သဖြင့် ပို၍ထူးခြားနေသည်။ အိမ်နားနီးချင်း ဟိန္ဒူများသည် သူတို့ကိုလာ၍ထမင်းဟင်း ကျွေးကြသည်။ ရေချိုးရာတွင် လာ၍ကူညီကြသည်။ ကလေးငယ်များကို ထိန်းကျောင်းပေးကြသည်။ ထိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးသည် အခြားအရာတို့ ကင်းမဲ့သော်လည်း မည်သည့်ဆေးရုံကမျှ မပေးနိုင်သော အရာကို သူတို့ရနေကြသည်။ ထိုအရာမှာ အခြားမဟုတ်၊ မေတ္တာဖြစ်သည်။

မျက်မမြင် အမျိုးသမီးသည် ကိုဗာစကီး ရောက်လာသည်ကို အလိုလို သိလိုက်ပုံရ၏။ အနားသို့ သူရောက်လာသည်ကိုသိသည်နှင့် သူ့ကိုယ်သူ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်အောင် ပြုပြင်သည်။ ငုံးတိတိဖြစ်နေသော လက်ချောင်းတိုကလေးများဖြင့် သူဆံပင်ကလေးများကို သပ်သည်။ ထိုမျှ ဆင်းရဲနုံချာ၍ ဒုက္ခတွေဝေနေသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ထိုအပြုအမူသည် စိတ်ထိခိုက်စရာကောင်းနေသည်။ ထို့နောက် အမျိုးသမီးသည် လက်ဖြင့်စမ်းကာ စုတ်ပြတ်နေသော ကူရှင်တစ်လုံးကို ထိုးပေးပြီး ပုတီးကို ဆက်စိပ်နေသည်။ 

“မင်္ဂလာပါ ဆရာကြီး” 

သူ့ခြေသံကို ကြားသည်နှင့် အမျိုးသမီးက လှမ်း၍ နှုတ်ဆက်သည်။ 

“မင်္ဂလာပါ အမေကြီး၊ ဒီနေ့ အမေကြီး နေလို့ ထိုင်လို့ ကောင်းတယ်နော်”

သူ့ထံမှ တစ်ခါမျှ ညည်းတွားသံမကြားဖူးခဲ့။ ယနေ့တွင်မူ ရောဂါဝေဒနာခံစားနေရသော မျက်နှာပေါ်မှ ရွှင်လန်းသည့်အမူအရာကြောင့် ကိုဗာစကီး ပို၍ပင် အံ့အားသင့်နေသည်။

အမျိုးသမီးကြီးသည် သူ့ကို အနီးတွင် ထိုင်ရန် လက်ပြ၏။ သူထိုင်မိသည်နှင့် အမျိုးသမီးသည် သူ့မျက်နှာကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။ 

“အစကတော့ နည်းနည်း အနေရခက်သွားသေးတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် နောက်တော့ သူ့အတွေ့အထိဟာ မိခင်အတွေ့လို နူးညံ့တယ်လို့ ထင်လိုက်မိတယ်။ ပုပ်သိုးနေတဲ့ သူ့အသားနဲ့ ထိလိုက်ရတာဟာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့ အပွေ့အဖက်ကို ခံလိုက်ရသလိုပဲ” ဟု နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

“ဆရာကြီးရယ်... ကျွန်မကို ဘုရားသခင် မြန်မြန်ခေါ်စေချင်လှပြီ၊ မြန်မြန်ခေါ်အောင် ဆုတောင်းပေးပါလား”

“ဘုရားသခင်က အမေကြီးကို မခေါ်သေးဘူးဆိုရင် အမေကြီး ဒီမှာ ရှိနေသင့်သေးလို့ ဖြစ်မှာပေါ့ အမေကြီးရယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ ခေါ်စေချင်ရတာလဲ”

“ဘုရားက အမေကြီးကို ဒုက္ခဝေဒနာတွေကို ခံဦးဆိုရင်လဲ ခံရမှာပေါ့လေ၊ အမေကတော့ ဒီပြင်လူတွေရဲ့ ဒုက္ခတွေကိုလဲ မျှဝေပြီး ခံချင်ပါတယ်၊ သူတို့ဒုက္ခဝေဒနာတွေကို အမေကြီးကို ပေးပါလား၊ သူတို့ကို ကူညီနိုင်အောင် ဘုရားသခင်ဆီမှာ ဆုတောင်းပေးပါနော် ဆရာကြီး”

ကိုဗာစကီးက အဆုတ်နာ စွဲကပ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ထံ သူရောက်ခဲ့ကြောင်းကို ပြောပြ၏။ အမေသည် မမြင်ရသော မျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေသည်။

“သူ့အတွက် အမေဆုတောင်းပေးတယ်ဆိုတာ ပြောလိုက်ပါ ဆရာကြီးရယ်”

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အိတ်ထဲတွင် လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ဖြင့် ထုပ်ယူလာခဲ့သော ချာပါတီကို ထုတ်သည်။ မနက် ဘုရားရှိခိုးစဉ်က အထွတ်အမြတ်ထား၍ တင်ခဲ့သော မုန့်ဖြစ်သည်။ 

အမျိုးသမီးကြီးက လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သည့် အသံကို နားထောင်ရင်း

“ဆရာကြီး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

“အမေကြီးဖို့ ဘုရားသခင်က စွန့်လိုက်တဲ့ ပစ္စည်းကလေးတွေပါတယ်။ အမေကြီး လက်ခံပါ”

ကိုဗာစကီးသည် ချာပါတီကို ဖဲ့၍ သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ခွံ့သည်။ “အာမင်" ဟု အမေက ဆိုသည်။ သူ့မျက်နှာသည် ဝင်းထိန်ကြည်လင်လျက်ရှိ၏။ တဲထဲတွင် တိတ်ဆိတ်လျက်။ တဝီဝီ မြည်နေသော ယင်မြည်သံနှင့် အပြင်ဘက်မှ စကားပြောသံတို့ကို ကြားရသည်။ စောင်စုတ်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည့် ကလေးလေးယောက်လည်း တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။

ကိုဗာစကီးက ပြန်ရန် ထ,သည့်အခါတွင် အမေသည် ပုတီးကို မြှောက်၍ ဆုတောင်းနေသည်။

“ဒုက္ခဝေဒနာကို ခံစားနေရတဲ့သူတွေ တွေ့ရင် အမေက သူတို့အတွက် ဆုတောင်းပေးတယ်လို့ ပြောလိုက်ပါနော်”

ထိုနေ့ည၌ ကိုဗာစကီးသည် သူ့နေစဉ်မှတ်တမ်းထဲတွင် ဤသို့ရေးသည်။

“အမေရဲ့ ဒုက္ခဝေဒနာဟာ ကားစင်ပေါ်ကို ရောက်နေတဲ့ သခင်ခရစ်တော် ဝေဒနာနဲ့ အတူတူပဲ။ အမေ့ဆီက ပြန်လာတိုင်း ငါ့မှာ ခွန်အားတွေ တိုးလာရတယ်။ သုခမြို့တော်က ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထဲမှာ ဘာဖြစ်လို့ မျှော်လင့်ချက် ကင်းရမှာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ပျက်အားငယ်ရမှာလဲ၊ ဒါကြောင့် ဒီ​နေရာကို သုခမြို့တော်လို့ ခေါ်တာ ထင်ပါရဲ့”

အပိုင်း(၁၇)ဆက်ရန်

---------------------

#မြသန်းတင့်