#ဘုရင်ခံ မလိုချင်ပေါင်
အပိုင်း(၉)
“သွားရေကျလိုက်တာ၊ ခြောက်တောင့်ထဲ... ခြောက်တောင့်ထဲဘဲ လိုချင်တယ်"
အရင်းမရှိအဖျားမရှိ၊ ဆရာမဒေါ်ညိုဦး၏ ပြောသံကြောင့် ဆရာမလေးတွေက သူ့ကို မော့်ကြည့်၏။
“ဘာကိုသဘောကျနေတာလဲ”
ဆရာမလေးတယောက်က လှမ်းမေး၏။
“ဟောဒီမှာ တော်ရေ၊ ကုန်ချောတန်ဖိုး သိန်း ၂၀၀ ကျော် လှိုင်ဒေသစိပ်စက်ရုံ အလုပ်ရုံတွေမှာ စုပုံနေသတဲ့”
ဆရာမ ညိုဦးသည် ၆-၅-၇၁ နေ့ထုတ် ကြေးမုံသတင်းစာမှ သတင်းတခုကို အော်ကျယ်ဟစ်ကျယ် ဖတ်ရင်း ပြောလိုက်၏။
“အဲဒီအထဲ ကျုပ် သွားရေအကျဆုံးက ပြည်သူပိုင် မဒါးဆပ်ပြာစက်နဲ့ ရွှေတီးဆပ်ပြာစက်မှာ ပုံနေတဲ့ ဆပ်ပြာတွေဘဲ။ များများမလိုပါဘူးတော်၊ ခြောက်တောင့်ထဲ ခြောက်တောင့်ထဲ။ တလမှာ ခြောက်တောင့်ရရင် ကျုပ်တို့အိမ် သုံး
လောက်ရော။ ခုတော့ ဒီလဆန်း သုံးတောင့်ဘဲရတယ်၊ ခလေးများတော့ တလ တလ မလောက်လို့။ မှောင်ခိုက ဆပ်ပြာမှုန့်အပြာတထုပ်ကို ငါးကျပ်ခွဲ ပေးဝယ်ရတယ်၊ ဟင်း...”
သူသည် သတင်းစာကို စားပွဲပေါ် ပစ်ချရင်း ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။ မိမိတို့သင်ရသော အတန်းများ သင်တန်းဆင်းချိန် ရပ်နားဆဲတွင် ပါလာသော ထမင်း၊ မုံ့၊ ကော်ဖီတို့ကို သောက်နေသော ဆရာမလေးများမှာ ဆရာမဒေါ်ညိုဦးကိုကြည့်ကာ ရယ်နေကြ၏။ ဒေါ်ညိုဦးသည် ဆရာမများထဲတွင် အသက်ငါးဆယ်တွင်း ရောက်ပြီဖြစ်သော်လည်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေတတ်၍ အားလုံးက ချစ်သည်။
“အခု ဒါ.. ဘယ်သွားမလို့လဲ....”
ဆရာမလေးတယောက်က မေးလိုက်၏။
“ဘယ်သွားရမှာလဲ၊ ညက မမဗိုက်က မွေးတော်မူတယ်လေ၊ တညလုံးလဲ မအိပ်ရ၊ ခုမနက်လဲ လိုအပ်တာတွေ စီစဉ်ဖို့ ဒပ်ဖရင်သွားရအုံးမယ်လေ၊ ဒါကြောင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးဆီ ခွင့်သုံးရက် လာတောင်းတာ.....”
သူထိုင်ရာမှ အထလိုက်တွင် သူ့မျက်စိသည် ညာဘက်စားပွဲအစွန်ရှိ စာတရွက်ကို ကုန်းရေးနေသော မြမြစိန်ဆီသို့ ရောက်သွား၏။
“ဟော...မြမြစိန်၊ အမေကြီး ဘယ့်နှယ်နေသေးလဲ။ ဒို့များလဲ ဒို့ဒုက္ခတွေနဲ့မို့ ဆေးရုံ တခေါက်ဘဲ လာကြည့်နိုင်တယ်။ ခု သက်သာရဲ့လား....”
“ဟုတ်ကဲ့..ဒီလကုန် ဆေးရုံက ဆင်းရမယ်။ အိမ်မှာ နားရအုံးမယ်ဆိုတော့ စိန် ခွင့်ဆက်ယူဖို့ လာစီစဉ်တာ.."
“သာဓုတော် .သာဓု၊ စိတ်မညစ်နဲ့ မြမြစိန်ရေ ... မိဘပြုစုရတာ အမြတ်ကြီးဘဲ။ ကျွန်တော်မသာ အဲဒီသမီးတော် မမဗိုက်က ကိုးတန်းနဲ့ လင်ယူ။ စာမေးပွဲသာ မအောင်ရှိရမယ်၊ ညက မွေးတော်မူတော့ ဒပ်ဖရင် ပြေးရသေး၊ တော်သေးတာပေါ့၊ သမက်က အလုပ်မရှိတော့ မိညိုဦးတယောက်ထဲ စုပုံပြီး အခု မြေးပါ ကျွေးမွေးပြုစုရမှာပေါ့”
သူ့ရင်ဘတ်လေး သူပုတ်ကာ ပုတ်ကာနှင့် ပြောနေ၏။
“အောင်မယ် ဆရာမကြီးကလဲ ညည်းလိုက်တာ၊ နှစ်ယောက် ရှာစာဘဲဟာ၊ ကျမတို့အပျိုတွေ ညည်းဘို့ ချန်ပါအုံး....”
ဆရာမ အပျိုလေးတယောက်က ပြောလိုက်၏။
“အပျိုလို မနေမိလို့ ကိုယ်ရိတာပေါ့၊ အိမ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းကြီးကလေ..."
“ဘာ... ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း...”
“ဟုတ်တယ် ခုတော့ အိမ်က ကျုပ်လင်တော်မောင်ကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းလို့ဘဲ ခေါ်တယ်.....”
ဒေါ်ညိုဦးယောကျ်ားမှာ တက္ကသိုလ်ပထဝီဗေဒဌာနတွင် လက်ထောက်ကထိကဖြစ်၍ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းဘာသာရပ်ကို အထူးယူထားသူဖြစ်သည်။
“ခုမှ တွဲမိတယ်လေ၊ သူငယ်ချင်း ပြတိုက် ညွှန်ကြားရေးဝန် ကိုပေါလှနဲ့ပေါ့။ တနေ့က ကိုပေါလှနဲ့တွေလို့ ပြောရသေး။ ရှင်လဲ ရှင့်ပြတိုက်ထဲက ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေနဲ့အတူ နေနေလွန်းလို့လားမသိ၊ ပြတိုက်ထဲက ရုပ်တုတွေလို မတုန်လှုပ် ငုတ်တုပ်ကြီးလို့။ သူတို့နှစ်ယောက်လေ ဘာဆိုဘာမှ တိုင်ပင်လည်းမရ၊ ပြောမရ၊ အိမ်အကြောင်းလဲ ဆွေးနွေးမရ။ ကျုပ်ရဲ့ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းကြီးက သာပြီးဆိုးသေး။ သူ့တပည့်တွေ စာသင်ချိန်ဘဲ လှုပ်ရှားတာကို ကျုပ်တွေ့မိတာဘဲ။ အင်း... လခထုတ်ရင်သာ လခကိုတော့ အကုန်အပ်ပါတယ်။ ပထဝီဘာသာ အဓိကထားတဲ့ တပည့်တွေကို ကျူရှင်အခမယူဘဲ အားလပ်ချိန်မှာ အလကား သင်ပေးတဲ့အပြင် သူ့တပည့်တွေကို ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးမှလဲကြိုက်တယ်လေ။ သူ့ရုပ်ကလဲ တနေ့တခြား အရိုးပိန်ညောင့်ကျနေလို့ ကျုပ်ကတော့ သူသင်တဲ့ အထူးဘာသာထဲက စကားလုံးအတိုင်း သူ့ကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းလို့ဘဲ ခေါ်တယ်။ အင်း...အနှီးကိစ္စနဲ့ နို့မှုန့်ကိစ္စ၊ နို့သီးခေါင်းကိစ္စ၊ မိညိုဦး လိုက်လုပ်ရအုံးမယ်လေ...”
သူ့စကားကို သူ့ဖါသာ ဖျစ်တောက်ဖျစ်တောက်ပြောရင်း လျှောက်လွှာစာရွက်ကြီးကိုင်ကာ ဆရာမ ဒေါ်ညိုဦးသည် ကျောင်းခန်းမကြီးဘက်သို့ ဝင်သွားတော့သည်။ ကျန်ရစ်သောဆရာမလေးများမှာ ဆရာမ ဒေါ်ညိုဦး၏ စကားလုံး အထွင်ကောင်းပုံကို သဘောကျ၍ ရယ်မောကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
မြမြစိန်သာ မရယ်ရက်သလို ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။ ဒေါ်ညိုဦးတွင် အိမ်ထောင်ကျသွားသော သမီးဦးအပြင် သုံးယောက်လား လေးယောက်လား ကလေးကျန်သေးသည်။
ဘမောင်ချိန် အရွယ်ရောက်လျှင် ဘာဘဲ လုပ်စားလုပ်စား ပညာကိုတော့ ဒီဂရီတခုရအောင် သင်ပါစေဟု ဆုတောင်းမိ၏၊ ဒေါ်ညိုဦး သမီးလေးလို ကိုးတန်းမှမအောင်ခင် အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ဒုက္ခ။
“အေးလေ...လူဆိုတာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သတ္တိရှိလာရတာပါဘဲ၊ ကိုယ်လဲ ဘာမှဖန်တီးလို့ မရပါဘူး။ ဒို့ကို ဘယ်သူကမှ ဘဝအာမခံချက်နဲ့ လူဖြစ်လာတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ ပျော်ခဲ့စဉ်တချိန်တုန်းကတော့ နွေအိပ်မက်လေး ဆောင်းအိပ်မက်
လေးနဲ့၊ သက်တန့်ကိုဘဲ ရတနာခုနစ်ပါးစီခြယ်ထားတဲ့ ဒန်းလို သဘောထားပြီး ပျော်ပျော်စီးခဲ့ပြီးမှ ဒန်းပြတ်ကျတဲ့အခိုက်၊ တလှည့်တခါ ကြုံရတဲ့ဒုက္ခကို တွေ့တော့ ဘဝကို စက်ဆုတ်စရာကောင်းအောင် ညည်းညူနေတော့ ဘဝဆိုတာကသာ အကောင်အထည်ရှိရင် ဒို့ကို သရော်မှာပဲ၊ ရယ်မှာပါဘဲ။ အို...တခါတုန်းက ပျော်စရာတွေ အပြည့်ပါဘဲလေ၊ ခုလဲ ပျော်စရာကောင်းပါသေးတယ်။ ဒေါ်ညိုဦးထက်စာရင် ငါက သိပ်အဆင်ပြေပါတယ်”
သူ့ကိုယ်သူ တရားချကာ လက်ထဲမှာ စာရွက်ကိုကိုင်၍ ဒေါ်ညိုဦးနောက်ကို မြမြစိန်က လိုက်သွားတော့သည်။ ခွင့်တင်သောကိစ္စပြီးခဲ့၍ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ မနက်က ချက်မှုပြုတ်မှု ပြီးခဲ့၍ စိတ်အေးနေသည်။ နောင်ကို နို့စို့ အပါသာ အိမ်မှာကျန်ရစ်ခဲ့မည်။ ပူစူးနှင့်မာလေးတို့ကို ရင်ခွင်ပိုက်ကျောင်းများတွင် အပ်ခွင့်ရပြီ။ ထိုကိစ္စကိုတော့ နက်ဖြန်မှ ဆက်လုပ်မည်။
တော်ပေသေးသည်။ ခွင့်ရက်ကုန်ဆုံးချိန်တွင် အစစ အဆင်ပြေလာစရာရှိသည်။ မအေးပိုကလည်း ယောက္ခမကြီး၏လက်ကတုံးတောင်ဝှေးဖြစ်၍ မေမေကြီး အညာပြန်လျှင် ထည့်လိုက်ရမည်။ မေမေသာ အိပ်ရာပေါ်တွင် တလအနားယူဖို့ရှိသည်။ ကလေးဆို၍ အငယ်ဆုံး အပါသာ အိမ်တွင် ကျန်ရစ်မည်။ သူတို့အလုပ်သွားချိန်တွင် ကလေးနှင့်မေမေ့ကိုရော အိမ်ကိုပါ အုပ်ချုပ်ဖို့ ကျွမ်းကျင်သောမိန်းကလေးတယောက်သာ လိုမည်။ ကြီးကြီးဌေးကတော့ ဒီအတွက် မပူပါနှင့်ဟု ဆိုသည်။ လခ တရာလောက်ပေးလျှင် သဘောထားကောင်းကောင်းနှင့် ကျွမ်းကျင်သူ မိန်းကလေးတယောက်ရဖို့ သူ တာဝန်ယူသည်ဟုဆိုသည်။
ကြီးကြီးဌေးသည် ဘာမဆိုအားကိုးရသော ကြီးကြီးဌေပါတကား။ သူသည် စိတ်ကူးထဲတွင် အလုပ်ကို ဇယားချရင်း တဖြည်းဖြည်း အိမ်လှေကားကို တက်လာ၏။
နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ချွန်နှင့် အလွန်စွာပါသည်ဆိုသော မြမြစိန်၏ပါးစပ်ကို ဘယ်သူသည် အာစေး ထည့်ထားသည် မသိ၊ သူသည် စကားလုံးများကို ညင်သာ ဖြည်းညှင်းစွာပင် ပြောတတ်လာသည်။ ယခင်က အလုပ်လုပ်ရင်း အထူးသဖြင့် ခေတ်ဟောင်း အဆိုကျော်ကြီး မအေးမိ သီချင်းများကို ဆိုတတ်၏။ "ဖဲရိုက်တာ၊ မြင်းလောင်းတာတွေစုံလင်၊ ဒါထက်ပင် ကဲအုံးမရှင်၊ ဆယ်ဆပင်၊ သို့ပေတဲ့၊ အေးမေတ္တာမပျက်ပေါင်ရှင်" ဤသီချင်းသံများမှာ သူ့ပါးစပ်မှ ဝေဝေဆာထွက်လာမြဲဖြစ်၏။ ယခုတော့ တေးသံလည်း ဆိတ်နေပေပြီ။ ထို့အတူ ကျောင်းဆင်းကျောင်းတက်၌ ဤအိမ်၏လှေကားကို သုံးလေးထစ်ကျော် ပြေးတက်လာတတ်သော မြမြစိန်၏သွက်သော ခြေလှမ်းများသည် ယခုတော့ မှန်မှန်ပင်တည်း။
တံခါးခေါက်လိုက်လျှင် မအေးပို တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ ပူစူးနှင့်မာလေးသည် ၀ရံတာတွင် ဆော့နေသည်။ အပါသာ ပုခက်ပေါ်တွင် အိပ်နေ၏။
သူသည် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကာ အဝတ်အစားလဲနေသည်။ မအေးပိုသည် တစုံတခုပြောစရာရှိသလို သူ့အနားတွင် ရစ်ဝဲရစ်ဝဲ လုပ်နေသည်။
“မအေးပို ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ...”
“ဟိုဒင်း.. ဟိုဒင်းလေ မမလေး မနက်က မမလေး မှာခဲ့တယ်မို့လား၊ ငါးဆားနယ်လုပ်ချင်လို့ ဈေးမှာ ငါးဘတ် ငါးဆယ်သား ဝယ်ခဲ့ရမယ်ဆိုတာ....”
“အဲဒါ ဘာဖြစ်သလဲ၊ ငါတောင် မေ့နေတယ်...”
“မေ့နေတာဘဲ တော်ပါသေး
“ဘာဖြစ်လို့ .... ”
“မမလေး ရေးလိုက်တဲ့ စျေးစာရင်းထဲမှာ ငါးဘတ်ကို ဘကုန်း တသတ်နဲ့ (ဘတ်)ရမယ့်အစား ဖဦးထုပ် တသတ်နဲ့ (ဖတ်)ထားလို့”
“အောင်မလေး.. အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ မအေးပိုရယ်။ ဘကုန်းနဲ့ဘဲ ဘတ်ဘတ်၊ ဖဦးထုပ်နဲ့ပဲ ဖတ်ဖတ်၊ ငါးဘတ်ဟာ ငါးဘတ်ပေါ့"
မြမြစိန်မှာ ငိုရအခက် ရယ်ရအခက်။
ခေါင်းရှုပ်ရှုပ်နှင့် ဈေးဝယ်ရန် စာရင်းစာရွက်ကောက်၍ မနက်က ရေးပေးမိသည်။ သူ့ဖာသာ ဖဦးထုပ်လား ဘကုန်းလားတောင် သတိမထားမိ။
“ဈေးထဲကျတော့ ကျမက မေးတာပေါ့ ငါးစိမ်းသယ်တွေကို၊ ရှင်တို့ ရန်ကုန်မှာ ငါးဖတ်ဆိုတာ ရှိလား ဆိုတော့ သူတို့က မရှိဘူးတဲ့။ ငါးဘတ်ဘဲရှိသတဲ့။ ကျမကလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဟောဒီစာရွက်ကို ဖတ်ကြည့်၊ ဖဦးထုပ်နဲ့ကို ဖတ်ထား
တာလို့ ပြတော့ အမလေး.....ကြားဘူးပေါင်တော်တဲ့၊ ပင်လယ်ငါးမှာတောင် ငါးဖတ်ဆိုတာ မရှိဘူးဆိုလို့ ကျမ အဲဒီငါး မဝယ်ဘဲ ပြန်လာတယ်.."
မြမြစိန်သည် စိတ်မညစ်နိုင်တော့၊ အားရပါးရ ရယ်၏။ မအေးပို လန့်ဖျပ်သွားအောင်ကို ရယ်၏။
“အယ်ဒီတာမင်းရဲ့ နှမရယ်၊ ကြွပါတော့ ကြွပါတော့၊ ကဲ...အပြင်မှာ လုပ်စရာရှိတာသာ သွားလုပ်တော့...”
သူသည် ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲရင်း ပြုံးမိနေသည်။ ညနေ ကိုကိုပြန်လာရင် ဒီငါးဖတ်နှင့် ငါးဘတ် ပြဿနာကိုသာ ပြောပြလျှင်တော့ “စိန်ကလဲ ကျောင်းဆရာမကြီးတယောက်လုံး လုပ်နေပြီး ဖဦးထုပ်နဲ့ ဘကုန်းများ မှားပလေ” ဟု သူ့ကိုသာ အပြစ်ဘင်မည်။ ဖြစ်ဘဲ ဖြစ်တတ်လွန်းပါဘိ။ အေးလေ...အစကလဲ အေးပိုသည် အလွန်မေ့တတ်၍ ခိုင်းလျှင် စာနှင့်ခိုင်းပါ ဟူ၍ ကိုကိုက မှာထားပေသည်။ သတ်ပုံမှားသည်မှာ မိမိအပြစ်ဖြစ်၏။ ကိုယ်ဒုက္ခရောက်နေတုန်း
လာရောက်ကူသည်ကိုဘဲ ကျေးဇူးတင်ရအုံးမည်။
သူသည် စိတ်ကို လျော့ချကာ ကိုယ်ကို လျော့၍ထိုင်လိုက်၏။ အသက်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ မှန်မှန်ရှူနေလိုက်သည်။
* * *
ယနေ့ညနေပိုင်းတွင်တော့ သူ ဆေးရုံသို့မသွား။ ပေးစရာ မှာစရာရှိသမျှကို ကြီးကြီးဌေးက ယူသွားမည်ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်ငြိမ်းမယ်အခြေအနေကလည်း သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်လာ၏။ ခြေထောက်တွင် ကျောက်ပတ်တီး စည်းနှောင်ထားခြင်း၊ ဝက်အူစုပ်ထားရခြင်း စသော အနှောင်အဖွဲ့ များကို ဖြေလိုက်ရပြီ။ ထိုင်၍လည်းရလာပြီ။ ထို့ကြောင့်ပင် ဒီလကုန်တွင် ဆေးရုံမှ ဆင်းခွင့်ရတော့မည် ဖြစ်၏။
မြမြစိန်နှင့် သားအငယ်ဆုံး အပါ၊ ဒေါ်ဂျိုးဥ၏တူမလေး မအေးပိုတို့သာ အိမ်ပေါ်တွင် စကားပြောနေကြသည်။ အပါသည် စကားတတ်စဖြစ်၍ မအေးပိုနှင့် ဝရံတာတွင် ထိုင်ရင်း သူမေးချင်သည်များကို မေးနေသည်။ မြမြစိန်သည် ကလေးများကို ကစားရာမှ ခေါ်၍ ညစာ စောစောကျွေးမည် စိတ်ကူးလိုက်၏။ ကိုသန်းချိန်သည် ယနေ့ညနေ သူ့ဦးကြီး ဦးကောင်းဇံ အိမ် လှည့်ဝင်အုံးမည်ဆိုတော့ အပြန်နောက်ကျမည်ဖြစ်သည်။
သူ့ စိတ်ကူးနှင့်သူ ကလေးများခေါ်ရန် တံခါးကိုဖွင့်ဘို့အတွက် ပက်လက်ကုလားထိုင်မှ အထ လှေကားမှ လူခြေသံများ၊ သီချင်းသံ၊ သားကြီး ဘမောင်ချိန်၊ လှမောင်ချိန်တို့၏အသံတွေ ဆူဆူညံညံကြား၍ သူက ကမန်းကတန်း တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။
“စိန်ဘီးလဲ ပန်ချင်သမောင်၊ တိုက်ကြီးလဲ တည်မယ် မောင်"
“ဘုရားဘုရား ဘာတွေများ ဖြစ်လာပါလိမ့်"
ရှေ့ဆုံးတွင် ဒေါ်ဂျိုးဥသည် သီချင်းဆို၏။ လက်ကလေးမြှောက်ကာ၊ မျက်စ ပစ်ကာ၊ မေးကိုလည်း ရှေ့ကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ထိုးကာ က,ရင်း ဆိုရင်း ဝင်လာ၏။
"မေမေကြီး သိပ်အကကောင်းတာဘဲဟေ့ ...”
နောက်မှ ဘမောင်ချိန်တို့က လက်ခုပ်လက်ဝါး တီးကာ လိုက်လာကြ၏။ ကိုသန်းချိန်တယောက် အကြီးအကျယ် မျက်နှာပျက်စွာနှင့် သူ့အမေလက်ကို လိုက်ဆွဲနေ၏။
“စိန်... မင်းရဲ့သားတွေကိုသာ ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်စမ်း။ ကိုကို မေမေ့ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားမယ်....”
ကိုသန်းချိန်သည် ဒေါ်ဂျိုးဥကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွား၏။
“ဟေ့ .. သားတို့ တိတ်စမ်း...”
မြမြစိန်သည် အိုးများကိုခေါက်သလို သားတွေခေါင်းကို ခေါက်လိုက်ရာ သူတို့သည် တိတ်သွားကြ၏။ နောက်ဆုံးမှ ဦးကောင်းဇံ ဝင်လာ၏။
“အောင်မလေး.....မိမြစိန်ရယ်.. ညည်းလဲ ဒီအထဲ အလိုတူ အလိုပါ ပါ။ ကျုပ် အကုန်သိ၊ ကျုပ် အကုန်သိ... ”
သားလုပ်သူ ခေါ်သွားသည့်နောက်ကို ဒေါ်ဂျိုးဥသည် ဒရွတ် ဒရွတ်နှင့် လိုက်သွားရင်း လက်ညှိုးလေး ထောင်ကာ ထောင်ကာနှင့် မြမြစိန်ကို ရန်တွေ့သွား၏။
"မြမြစိန် အိပ်ခန်းထဲ လိုက်မသွားနဲ့၊ ဆရာဝန်လာရင်သာ လာခဲ့၊ နောက်မှ အန်ကယ်ရှင်းပြမယ်၊ အန်ကယ် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားအုံးမယ်"
ဦးကောင်းဇံက မြမြစိန်ကို မှာရင်း အိပ်ခန်းထဲလိုက်သွား၏။ မြမြစိန်သည် မျက်ရည်တွေသာ တွေတွေ တွေတွေ ကျ၏။ မိမိ၏ယောက်ျား မျက်စိမျက်နှာ ဒီလောက်ပျက်သည်ကို သူ တခါမျှ မမြင်ဘူးပေ။ ယခုတခါ အလွန်စိတ် ထိခိုက်ရှာသည် ထင်သည်။ ဘုရား...ဘုရား မေမေကိစ္စ ပြေလည်မည်ကြံကာရှိသေး၊ ယောက္ခမကြီးက ဘာဖြစ်လာတာပါလိမ့်။
“ဒေါက်တာကလဲ လာခဲလိုက်တာ...”
သူသည် တံခါးကိုမပိတ်မိ၊ တံခါးဝမှာ မတ်တတ်ကြီး ရပ်နေမိ၏။ အကုသိုလ်ဆိုတာ အတုံးလိုက် အခဲလိုက် ဝင်တတ်သည်ဆိုသည်မှာ ဒီလိုများလား။ အမယ်လေး...၊ ဆရာဝန်ကလဲ ကြာလိုက်တာ။ အမှန်တော့ ဦးကောင်းဇံက အိမ်မှာ ကတည်းက တယ်လီဖုန်းနဲ့ ဆက်ပြောထား၍ ဆရာဝန်က နောက်က လိုက်လာနေပေပြီ။ သူတို့အိမ်လှေကားကိုပင် ပြေးတက်လာနေပေပြီ။ သူ့ရင်ထဲမှာသာ ကြာနေသည်ဟု ထင်သည်။
ဆရာဝန်မှာ ဦးကောင်းဇံ၏လက်စွဲဆရာဝန်ကြီး ဦးမြင့်မောင် ဖြစ်၏။ မြမြစိန်သည် ဆရာဝန်ကို အိပ်ခန်းထဲပို့လိုက်ကာ သူက အပြင်မှ အားလုံး စီစဉ်ပေး၏။ မကြာခင်ပင် အိပ်ခန်းတွင်းမှ စကားသံများ၊ သီချင်းသံများ တိတ်သွား၏။
ကိုသန်းချိန်သည် အပြင်ထွက်လာသည်။
“စိန်...အပါကို အေးပိုလက်ထဲက ယူထားလိုက်၊ အေးပို... မေမေအိပ်နေတယ်။ မေမေ့အနားက နင် ဘယ်မှာ မသွားနဲ့၊ ငြိမ်ငြိမ်စောင့်နေနော်....”
မြမြစိန်သည် ကိုသန်းချိန် ခိုင်းသမျှ လုပ်ကာ မျက်နှာလေး ဇီးစေ့လောက်ဖြင့် လင်၏မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကို ကြည့်နေသည်။ နောက်မှ ဦးကောင်းဇံရော ဒေါက်တာမြင့်မောင်ပါ ဧည့်ခန်းသို့ ထွက်လာကြ၏။
“အန်ကယ်.. လူနာကို ခု ည စောင့်အိပ်ဖို့ ကျွန်တော် ဆေးတိုက်က သူနာပြုဆရာမလေးဘဲ လွှတ်လိုက်မယ်။ အသေးစိတ် ဘာတွေလုပ်ရမယ်ဆိုတာလဲ ပြောလိုက်မယ်။ ခုတော့ စိတ္တဇဆေးရုံအုပ်ကြီး ဒေါက်တာဦးနေဝင်းနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး နက်ဖြန် အဆင်ပြေရင် ဆေးရုံမှာထားတာ အကောင်းဆုံးပဲ"
"အို ..မောင်မြင့်မောင် စီစဥ်သမျှ အန်ကယ် လက်ခံပါတယ်"
“ကဲ...ကျွန်တော်လဲ အရေးကြီးကိစ္စတခုရှိလို့ ခွင့်ပြုပါဦး"
မြမြစိန်သည် ကလေးတဖက်နှင့်ပင် ဆရာဝန့်ဆေးအိတ် ယူကာ လှေကားရင်းအထိ လိုက်ပို့လိုက်၏။ သူ ဧည့်ခန်းဝရောက်လျှင် ကိုကိုသည် နဂါးအဝါပတ်ကြီးကို နင်းကန် ဖွာနေသည်ကို မြင်ရ၏။ ထိုအမြင်အားဖြင့် ကိုသန်းချိန်မည်မျှ စိတ်ရှုပ်နေသည်ကို ဖော်ပြနေ၏။
“ကဲ..တူမကြီး ထိုင်၊ တူမကြီးလဲ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ သိပ်စိတ်ရှုပ်သွားမှာဘဲ၊ အန်ကယ် နားလည်ပါတယ်။ ဒေါ်ငြိမ်းမယ်မှ ဆေးရုံကဆင်းရသေးခင် မဂျိုးဥကို ငါ မြမြစိန်တို့အိမ် ခေါ်သွားရင် မြမြစိန် ဦးနှောက်ခြောက်မယ်ဆိုတာ သိတယ်။ ဒါပေမင့် အန်ကယ့်အိမ်မှာထားရင် မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေမျက်နှာမြင်ရတိုင်း မဂျိုးဥ ပိုဆိုးမှာစိုးလို့ ခေါ်လာခဲ့တာ.....”
“အဆင်ပြေတာသာ လိုရင်းပါ အန်ကယ်ရယ်၊ စိန်စိန်ရဲ့မေမေက သိပ်ကိုအခြေအနေကောင်းနေတာ၊ မပူပါနဲ့"
မြမြစိန်သည် ဝင်၍သာ စကားကို နှောလိုက်ရသည်။ အကြောင်းရင်းကို ခုထိ နားမလည်။
“စိန်စိန့်မေမေရောဂါက ပေါင်ပြတ်သွားပြီ၊ ထားပါတော့၊ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကို အစားထိုးလို့ ရတယ်။ ခု မေမေကသာ နှလုံးသွေးပါ ပျက်သွားရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲ ၊ဒုက္ခပါဘဲ၊ ခွေးကောင် ခွေးကောင် မအေတယောက်လုံး ရူးအောင်လုပ်ရက် တယ်။ သံကြိုးတွေရော၊ တယ်လီဖုန်းရော အဆင့်ဆင် ဆက်ပါရက်နဲ့၊ ကျွန်တော်ချိန်းတဲ့ရက်ကို အချိန်မီ မရောက်လာရင် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လိုက်သွားပြီး ဒီကောင့်ကို သတ်ကိုသတ်မယ်..”
ဘုရား... ဘုရား၊ ဘယ်သူ့ကိုသတ်မှာပါလိမ့်။ ကိုကိုသည် အေးချမ်းသူတယောက်ဖြစ်သော်လည်း လုပ်မည်ဆိုလျှင် တကယ်လုပ်သည်။ မြမြစိန်သည် ဘာကိုမျှမပြောနိုင်။ မျက်ရည်တွေသာ တွေတွေကျလာ၏။ ဘမောင်ချိန်သည်ဖအေနှင့်မအေ အရိပ်အခြည်ကြည့်ကာ သူ့ညီငယ် ညီမငယ်လေးတွေကို မီးဖိုခန်းသို့ ခေါ်သွား၏။
“အန်ကယ် ပြောမယ် မောင်သန်းချိန်၊ မင်းလဲ စာရေးဆရာ အယ်ဒီတာတယောက်၊ ခေါင်းအေးအေးထား စဉ်းစားပါ၊ ဒီကိစ္စမှာ မင်းတွေးထင်ထားသလို မောင်သန်းရှိန်ဟာ အကြံပက်စက်မယ့်သူငယ် မဟုတ်ပါဘူး၊ သူဟာ ဆရာဝန် တယောက်ပါ။ ဘယ်လိုကြောင့် ဘယ်လိုဖြစ်တာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ အန်ကယ်ကလဲ ဝတ်လုံတယောက်အနေနဲ့ အမှုသွား အမှုလာမျိုး သဘောထားပြီး သူတို့အတွက် ကြည့်ရတော့လည်း မဂျိုးဥရယ် ဒီမောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေရယ် ပြောသမျှပဲ ကြားရသေးတာ။ မောင်သန်းရှိန် လာရင် အားလုံး အကြောင်းစုံ သိရမယ်၊ ဒီတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် စီစဉ်ကြတာပေါ့ ..”
“ဒါကိုတော့ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ် အန်ကယ်၊ ဘယ်လိုဘဲ အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်စီစဉ် ရှင်းရှင်းရရင် မေမေရူးတာ ခုတော့ အဖတ်တင် ကျန်ရစ်တော့မယ်....."
“အို... ခုလောက် ခေတ်မှီဆေးတွေ ပေါ်နေတာမှာ ခဏ စိတ်ထိခိုက်သွားတာပါကွာ၊ သိပ်စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့ မောင်သန်းချိန်ရယ်၊ အေး...မောင်သန်းရှိန် လာရင်သာ ဇာတ်မလည်သေးဘဲ မင်း ဘာမှမလုပ်ရဘူးနော်၊ ဒါကိုတော့ ငါ့ကို ကတိပေးပါကွယ်...”
“ဟုတ်ကဲ့ "
ကိုသန်းချိန်သည် သံပြတ်နှင့်ပြောကာ မအေကို စိတ်မချသလို အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွား၏။ ခုမှပင် မြမြစိန်သည် အသက်ကို အားရပါးရ ရှူလိုက်ကာ ဦးကောင်းဇံအနား ကပ်သွားရင်း လေသံလေးနှင့် မေး၏။
“စိန်စိန်လဲ ခုထိ ဘာမှမသိဘူး အန်ကယ်၊ အသေးစိတ် စိန်စိန့်ကို မပြောချင်နေကြပါ။ ဟို....ကိုသန်းရှိန် လာရင်သာ သူတို့ညီအကို တွေ့တဲ့အချိန်မှာ စိန်အနားမှာ ရှိပါစေ..။ ကိုကို လူသတ်မှာစိုးလို့။ အေးတယ်၊ သဘောကောင်းတယ် ဆိုတဲ့လူတွေဟာ သူ့ကို တကယ်စိတ်ထွက်လာရင် ကြောက်စရာကောင်းတယ် "
ဦးကောင်းဇံသည် အမှုပေါင်းများစွာကို ကြုံတွေခဲ့ရသော ၀တ်လုံတော်ရကြီးပီပီ ဣန္ဒြေရစွာ ပြုံးလိုက်၏။ ယခုအဖြစ်လည်း ဒေါ်ဂျိုးဥထင်သလို အမှန်တကယ်ဖြစ်ငြားအံ့၊ သွေးရင်းသားရင်း အရှုပ်တော်ပုံဖြစ်၍ ငွေကုန်လူပန်း ရုံး ရောက်သည့်အဖြစ်မျိုး မရောက်အောင် သူကြိုးစားပေးဘို့မှလွဲ၍ သူ့အတွက် ထူးဆန်းသောအမှုမဟုတ်ပေ။
“မြမြစိန် မဂျိုးဥ ဒီလာတဲ့ကိစ္စတော့ သိပြီးရောပေါ့"
“အသေးစိတ်တော့ မသိပါဘူး၊ မေမေကြီးက ခါတိုင်း လာလို့ရှိရင်လဲ စိန်တို့အိမ်မှာ ထမင်းတနပ်စားရုံဘဲနေတာ၊ ဒီတခါဘဲ တညအိပ်ဘူးတာ အန်ကယ်အသိဘဲ၊ နောက် မေမေ့ကိစ္စ ဆက်ဖြစ်တာနဲ့ သူ စိန်စိန့်ကိုကူဘို့ လာနေတယ်လေ...”
“အေး ဒို့ကလဲ သူ့ကိုအလိုလိုက်ထားတယ်၊ အန်ကယ့်ကိုတောင် တဝမ်းကွဲအကိုပေမင့် သူ့ထက်ကြီးလို့ ပြောလို့ဆိုလို့ အနည်းအကျဉ်းရတာ။ မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေကတော့ သူ့ထက်အငယ်တွေ၊ အခြောက်တိုက် လူ့လောကမှာ ဒုက္ခ ရောက်နေတဲ့အုပ်စုလေ..”
“ဘယ် အုပ်စုလဲ....”
“အဲဒီ မောင်နှမသုံးယောက်လေ၊ ခုထိ မဂျိုးဥကို မေးကြည့်စမ်းပါလား၊ ဦးလေးဖေနဲ့ဦးလေးရွှေမှာ မိန်းမရှိလားလို့၊ မဂျိုးဥက ဖြေပါလိမ့်မယ်။ ငါ့မောင်တွေ လူပျိုတွေလို့ ”
အဖိုးကြီးသည် ပြုံးရင်း ဆက်ပြော၏။ ယခင်က ဤအကြောင်းကို ကိုသန်းချိန်ထံမှ မြမြစိန် တစိတ်တဒေသ ကြားခဲ့ဘူးသည်။
“မောင်ဖေနဲ့မောင်ရွှေဟာ ရေနံချောင်းမှာ အိမ်ထောင်ပြုပြီး ကိုယ့်အိမ်ထောင်နဲ့ကိုယ်နေတာ၊ မဂျိုးဥအိမ်ပေါ် ကို သူတို့သားမယားတွေ တယောက်မှမခေါ်ခဲ့ရဘူး၊ ဟဲဟဲ ခု ခေတ်စကားပြောရရင် ဒီသူငယ်နှစ်ယောက်ဟာ မဂျိုးဥ ကမ္ဘာ၌ရှိသောလူပျိုကြီးများပေါ့..”
ခေတ်မှီသော ဝတ်လုံတော်ရကြီးဖြစ်၍ စကားလုံးသုံးပုံမှာလည်း ခေတ်မှီလှသည်။
“လွန်ခဲ့တဲ့ နွေရာသီကတော့ အန်ကယ်လဲ အညာသွား အပန်းဖြေအလည်သွားရင်း မဂျိုးဥတိုမောင်နှမသုံးယောက် စီးပွားခွဲရင် ကောင်းမယ်လို့ ပြောရတယ်။ အမှန်တော့လဲ မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေက ကိုယ့်အိမ်ထောင်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ သူတို့စီးပွားရေး သီးသန့် ထူထောင်ချင်တာပေါ့။ ဒီကောင်တွေရဲ့ ဆန္ဒရယ်လို့ မပြောဘဲ အန်ကယ်ကဘဲ ဖြစ်စေချင်တဲ့သဘောနဲ့ အကြံပေးရတယ်။ ဒါကို သူလက်ခံတယ်၊ သူ့မှာက ကိုယ်မှာ ဝတ်ထားတာမပါ၊ စိန်ရွှေ အများကြီးရှိတယ်။ သူ့မောင်တွေကို ချစ်လဲချစ်တယ်၊ ယုံလဲယုံတယ်။ စီးပွားကလဲ မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေကိုယ်တိုင် ဟိုခေတ်က မိဘလက်ငုတ်ကို ရေနံတွင်းစားလုပ်ပြီး သူတို့မိဘမရှိတဲ့နောက် ဆက်ပြီး ရှာဖွေခဲ့တာ မိဘအမွေလဲပါ၊ မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေ ကြိုးစားမှုလဲပါခဲ့တာကိုး”
ဦးကောင်းဇံသည် ခေတ္တနားလိုက်၏။ ဆေးတံကို သောက် ရှူ ဖွာလိုက်ပြီးမှ စကားဆက်သည်။
“မဂျိုးဥ အပြောဘဲ၊ သူကလဲ ရေလမ်းကနေ ဘုရားဖူးပြီး အေးအေးဆေးဆေးလာခဲ့တယ်၊ စိန်သေတ္တာသော့တော့ သူယူခဲ့တယ်။ စိန်သေတ္တာကိုတော့ မောင်ဖေနဲ့ မောင်ရွှေတို့က လေယာဉ်နဲ့ ယူလာဖို့ အပ်ခဲ့တယ်။ လုံခြုံရအောင်ပေါ့။ မောင်ရွှေတို့က မင်းဘူးက အထွက်နောက်ကျပေမင့် လေယာဉ်ပျံနဲ့လာတော့ မဂျိုးဥ သင်းဘောနဲ့ ဘယ်လောက်ဘဲ ကြာနေနေ သူတို့က တရက်ထဲနဲ့ ရန်ကုန်အရောက်လာဘို့ပေါ့လေ...”
"ဟို.. မင်းဘူးမှာ သူတို့ဖါသာ အမွေခွဲရင်ကော မဖြစ်ဘူးလား...."
“ဒီလိုတဲ့ မြမြစိန်၊ သူ့သားကြီး မောင်သန်းချိန်နဲ့လဲ တိုင်ပင်ချင်သေးတယ်။ ပြီးတော့ အန်ကယ်ရှေ့မှာ လုပ်မယ်။ ခုတော့ ကြားပေါက်က ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲဆိုရင် မောင်ရွှေတို့ မောင်ဖေတို့ ဒီလာခါနီးဆဲဆဲ အလုပ်ကိစ္စတွေ မပြီးပြတ်တော့ ချိန်းတဲ့ရက် မလာနိုင်။ ဒီကြားထဲ မောင်သန်းရှိန်ရယ်၊ ဟိုအငယ်ကောင်လေ၊ မင်းဘူးရောက်လာပြီး သူက အရင်ရန်ကုန်ရောက်မှာ၊ ဦးလေးတို့ဖာသာ ဖြေးဖြေးလိုက်လာ၊ သူ ဒီစိန်သေတ္တာ သူယူခဲ့မယ်ဆိုပြီး ယူသွားသတဲ့၊ အဲဒါ အဲဒါ မောင်ဖေနဲ့မောင်ရွှေသာ ဒီရောက်လာရော၊ ဖိုးသန်းရှိန်ရယ် မပေါ်လာဘူး။ ဒီနေ့ မောင်ဖေတို့က ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ ရောက်ရောက်ချင်း ဒီအကြောင်းပြောလိုက်တာ မဂျိုးဥ တခါထဲ စိတ်ထိခိုက်သွားတာဘဲ....”
“စိန့်အနေနဲ့တော့ ကိုသန်းရှိန်ရယ် မသမာစိတ်နဲ့ တခုခုလုပ်မယ့်လူစား မဟုတ်ပါဘူး...”
“အန်ကယ်လဲ မထင်ပါဘူး၊ အန်ကယ့်အိမ်မှာ နေသရွေ့ တော့ မောင်ဖေနဲ့မောင်ရွှေကို စိန်သူခိုးတွေ... ငါ့ကိုလိမ်တယ်.. ငါ့စိန်တွေ ပြန်ပေး... ဖြစ်နေလို့ ဒီခေါ်လာရတာ၊ သားအငယ်ကို လုံးဝသံသယမရှိဘူး။ မောင်ဖေတို့က လိမ်ကြတယ်ဘဲ ထင်နေတယ်...”
“ကိုသန်းရှိန်လာရင် ပြေလည်သွားမှာပါ”
“အန်ကယ်ကလဲ ဒီလိုဘဲထင်တယ်၊ ဒေါက်တာမြင့်မောင် အပြောတော့ ဒီည သူကောင်းကောင်းအိပ်မှာပါ။ မနက်ကျတော့လဲ စိတ္တဇဆေးရုံကို အန်ကယ်ခေါ်သွားမယ်၊ ဟိုမှာ တယောက်ထဲနေတဲ့ အခန်းသတ်သတ် ရှိတယ်။ ဒီကိစ္စတွေအားလုံး အန်ကယ်စီစဉ်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲသိလား..”
မြမြစိန်သည် ရိုးရိုးသားသားပင် ခေါင်းလေးကို ဖြည်းညှင်းစွာ ခါ၍ ဦးကောင်းဇံကို ကြည့်နေသည်။
“မငြိမ်းမယ် ဆေးရုံတက်ကတည်းက မြမြစိန်ဟာ မိခင်အပူရော၊ ငွေကိစ္စ၊ အိမ်တွင်းမှုကိစ္စတွေရောနဲ့ အတော်လေး ကျန်းမာရေး ယိုင်သွားတာကို အန်ကယ်တွေ့ရတယ်။ မင်းကိုယ်မင်း မသိပေမင့် အန်ကယ်သိတယ်။ အန်ကယ်က ဒါကြောင့် မဂျိုးဥကို စိန်စိန်တို့အိမ်မှာမထားဘဲ ဆေးရုံပို့ဘို့ မောင်သန်းချိန်ကို အကြံဉာဏ်ပေးရတာ၊ ဟိုမှာလဲ ပိုအဆင်ပြေပါတယ်။ အိမ်မှာနေသရွေ့တော့ သူ့ရင်ထဲမှာ ချွေးမဆိုတာတွေဟာ ငါ့ပစ္စည်းလုမယ့်သူတွေ၊ မောင်ဖေတို့မောင်ရွှေတို့ဟာ သူခိုးတွေလို့ ဖြစ်နေတာ"
မြမြစိန်သည် ငိုင်နေ၏။ ကြောက်သလိုလည်းဖြစ်နေ၏။
“ဪ.. သုညသမားဆိုတာက ထပ်မံဆုံးရှုံးလို့လဲ အကြောင်းမထူးဘူး။ အဲဒါ အတုံးအခဲသမားတွေက နဲနဲပဲ့ထွက်သွားရင် သိပ်စိတ်ထိခိုက်တာဘဲ။ အန်ကယ့်အမှုသယ်တွေမှာ ချမ်းသာတဲ့လူတွေ ရူးရူးသွားတာ အများကြီးတွေ့ရတယ်”
“အင်းပေါ့လေ၊ ကိုယ်တွေ့မကြုံတော့လဲ ဘာကိုမှ မပြောရဲဘူး"
မြမြစိန်သည် မယုံမရဲ ဖြေလိုက်၏။
အပိုင်း(၁၀)ဆက်ရန်
------------------
#ခင်နှင်းယု
 ){kind=link}
0 Comments