အပိုင်း (၅)
ငါးပိ ငါးချဉ် သိပ်သလို လူတွေ မောက်လျှံ၊ ကျပ်ညပ်နေသော ဘတ်(စ်)ကားထဲတွင် ကိုကောင်းထက် ပါလာသည်။ ဂိတ်ဆုံးမှ ပတ်၍စီးလာသည့်အတွက် ထိုင်စရာ နေရာကလေး တစ်နေရာ ရကာ ဟန်ကျပန်ကျ ထိုင်လျက် စီးလာနိုင်သည်။
“ဒီအချိန်ဆိုရင် အဖေတော့ အရက်ဆိုင်များ ရောက်နေပြီလား မသိဘူး”
သူ့ဘေးတွင် ကပ်လျက် ထိုင်နေသူထံမှ အရက်နံ့ရတော့ ကိုကောင်းထက်သည် ဖခင်ဖြစ်သူကို သတိရသည်။
"ဒီလောက်တောင် လူတွေ ကျပ်ညပ်နေတဲ့ကြားထဲမှာ ဒီအရေမျိုတဲ့လူက မျိုလာသေးတယ်၊ ဟွန်း... အသက်ရှူလို့ မရဘူး၊ နံလိုက်တာလွန်ရော”
အရှေ့တွင် ရပ်နေသော မိန်းမကြီးက မကျေမချမ်းနှင့် ပွစိပွစိပြောနေသည်ကို ကိုရွှေအမူးသမားက သူ့ကို ထောပနာပြုနေသည်ဟု ထင်သလားမသိ။ တပြုံးပြုံးနှင့် နားထောင်ရင်း လေချဥ်တွေ တအေ့အေ့ တက်နေသည်။ သူ့ဆီက ချဉ်နံ့ရတော့ အမျိုးသမီးကြီးက နှာခေါင်းကို သိသိသာသာ ရှုံ့ကာ ကိုကောင်းထက်ဘက်သို့ ဖိ၍ တိုးသည်။ သူတိုးသည်က ကိစ္စမရှိ၊ ကိစ္စရှိနေသည်က သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ဝ၀ကြီး ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက လမ်းကိုပိတ်ပြီး နှစ်ယောက်စာ နေရာယူထားသည်။ အထက်ပိုင်းကတော့ ကိုကောင်းထက်၏မျက်နှာနားတွင် ဝဲနေသည်။ မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင်တော့ မရှိလှ။ ချွေးနံ့က တော်တော်လေး ပြင်းပြလေသည်။
“မိန်းမတွေက မတ်တပ်ရပ်ပြီး ယောက်ျားတွေက ထိုင်စီးနေရတာ အားတော့နာစရာပဲ၊ ဒါပေမယ့်လဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ နေရာလေး တစ်နေရာကို တော်ရုံကုသိုလ်နဲ့ ရတာမဟုတ်ဘူး”
ကိုကောင်းထက်က တွေးသည်။
“အရေးကြီးတာက ကိုယ်ဝန်ဆောင် တက်မလာဖို့ပဲ”
ကိုယ်ဝန်ဆောင် တက်လာလျှင်တော့ သူ မနေနိုင်၊ နေရာမှ ထ,ပေးရတော့မည် ဖြစ်သည်။ လူတွေက တအားဖိပြီး တိုးတော့ သူ့ဘက်သို့ ပိုပြီး ငိုက်ကျလာသော ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကြီးကို ကိုကောင်းထက်က အားနာပါးနာနှင့် တိမ်းငဲ့ကာ ရှောင်ရှားနေရသည်။
“ကန်တော့ အစ်ကိုကြီးရေ... ကန်တော့”
အမျိုးသမီးကြီးက တောင်းပန်ရှာသည်။
“ဟိုက်ရော သူကဖြင့် ငါ့အမေလောက်ရှိတာကို ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးတဲ့”
“ဟွန်း... ဒီဟာမကြီးကို နေရာဖယ်မပေးမိတာ တော်တော် မှန်သွားတာပေါ့”
တစ်ဘက်ကို တိမ်းတော့ တစ်ဘက်လူဆီမှ ချဉ်စုတ်စုတ်အနံ့က ပိုပြီး ပြင်းထန်လာသည်။ သည်အနံ့က သူနှင့် ယဉ်ပါးပြီးဖြစ်သော်လည်း သူနည်းနည်းမှ မကြိုက်။ သူ့ဖခင်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သော အရာသည်လည်း ထိုအရက်ပင် ဖြစ်သည်။ အရက်စွဲခဲ့ပြီးသည့်နောက်ပိုင်းတွင် အဖေသည် အလုပ်ကို ကောင်းကောင်း မလုပ်တော့ပေ။ ရက်ချိန်းလည်း မမှန်၊ အနုပညာစွမ်းရည်လည်း လျော့ပါးလာခဲ့သည်။ အခုတော့ အဖေ့လက်ရာများသည် မဂ္ဂဇင်းထဲတွင် ပါဖူးသည်ဟု ပြောလျှင်ပင် ယုံကြည်မည့်သူ မရှိတော့ဟု ထင်သည်။
“မြတ်စေတနာ ဆေးခန်း”
“စက်ချုပ်အမြန်အတတ်သင်ကျောင်း”
စသော ဆိုင်းဘုတ်တို့ကို ရေးသော အဖိုးကြီးတစ်ဦးအဖြစ်သာ သိကြတော့သည်။ ဘယ်သူသိသိ အဖေကတော့ မမှု၊ ဟိုဟာလေးဆွဲလိုက်၊ သည်ဟာလေး ရေးလိုက်နှင့် သူ့အရက်ဖိုးကိုကား သူ အလျင်မီအောင် ရှာနိုင်နေနိုင်လေသည်။
“ဆင်းမယ်... ဆင်းမယ်”
အမျိုးသမီးဆေးရုံ ရောက်တော့ မိန်းမဝဝကြီးက ကားပေါ်မှ တိုးကာ ဝှေ့ကာ ဆင်းသည်။
“ဆင်းမယ်တဲ့ ဆင်းဦးမယ်၊ ဆင်းဦးမယ်”
ကိုကောင်းထက်က ဝမ်းသာအားရနှင့် ကူညီကာ အော်သည်။ သည်အမျိုးသမီးကြီး ဆင်းသွားခြင်းအားဖြင့် သူ အတန်ငယ် သက်သာရာရမည် ဖြစ်သည့်အတွက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ဟောဗျ .. ကလေးအမေ”
သို့သော် ဝမ်းသာချိန်မှာ မကြာလိုက်ရ။ ခြောက်လသားခန့်ရှိသော ကလေးငယ်ကို ချီကာ တိုးပြီး တက်လာသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ သူ လန့်သွားသည်။ သူထိုင်နေသောနေရာက အပေါက်နှင့် အနီးဆုံးမို့ သည်ကလေးနှင့် သည်မိန်းမသည် သူ့ရှေ့ ရောက်လာတော့မည်။ သူ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။
ရထားသော နေရာလေးကိုလည်း နှမြော၊ ကြောင်တောင်ထားပြီး ထိုင်နေရအောင်ကလည်း သူ့အနေနှင့် မလွယ်လှ။ ယောက်ျားရင့်မကြီး ဖြစ်သော်လည်း အချို့က ကိုယ်ဝန်ဆောင်နှင့်ပင် နေရာလု ထိုင်တတ်ကြရာ ထိုယောက်ျား အမျိုးအစားထဲတွင် သူ ပါသွားမည်ကို ကိုကောင်းထက်က အမြဲစိုးရိမ်နေမိတတ်သည်။
“ဖြည်းဖြည်းတိုးပါရှင့်၊ ဒီမှာ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့”
“မြန်မြန်တက်ဗျ၊ နောက်မှာ လူတွေအများကြီး”
“တက်နေတာပဲ၊ ဘယ်သူက ရပ်နေလို့လဲ”
“ဘတ်(စ်)ကားဆိုတာ မြန်မြန်တက် မြန်မြန်ဆင်း ဒီလို မလုပ်ချင်ရင် ကိုယ်ပိုင်ကားဝယ်”
“ကိုယ်ပိုင်ကား မစီးနိုင်လို့ ဘတ်(စ်)ကားစီးနေတာ တော်ရေ၊ ခရီးသည်အချင်းချင်း ရှင်က အီးတစ်လုံး ပိုရှူမနေနဲ့”
အောက်ဘက်မှ လူများက အတင်းတိုးတော့ ကလေးချီထားသော မိန်းမသည် ကိုကောင်းထက် ရှေ့သို့ တဖျစ်တောက်တောက် ရေရွတ်ရင်း ရောက်လာသည်။ လူတိုးသဖြင့် တအီအီ ငိုနေသော ကလေး၏တင်ပါးကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ကာ...“တိတ်တိတ်နေစမ်း၊ စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ” ဟု ငေါက်သည်။
လန့်ဖျန့်ပြီး အငိုတိတ်သွားသော ကလေးက သူ့ကို ကြည့်နေသော ကိုကောင်းထက်အား မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။
“ကလေး ပေးထားမလား”
နေရာမပေး?သော ကိုကောင်းထက်က ကလေးကို လှမ်းတောင်းသည်။ အမျိုးသမီးက သူ့ကို ခေတ္တမျှ တွေကြည့်နေပြီး လက်ထဲမှ ကလေးကို ခပ်ဆိုင်းဆိုင်း လှမ်းပေးသည်။ ကလေးလေးက ဖွံ့ဖွံ့ ထွားထွား မရှိလှသော်လည်း မျက်နှာထားလေးက ချို၍ ပျော့သည်။ ကိုကောင်းထက်ကို မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ကြည့်ရင်း အသာတကြည် လိုက်လာသည်။
“အမယ်.. ခေါ်လို့ ရသားပဲ၊ အမေများ ကပ်နေမလား ထင်တာ”
“ကျွန်မကလေး မဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့အမေဆုံးသွားလို့ လက်ထဲ သောင်တင်နေတာ”
အမျိုးသမီးက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောသည်။ အမေမဟုတ်သူကို အမေဟု ပြောမိ၍ ကိုကောင်းထက်ကလည်း အားနာသွားသည်။ သို့သော် အမျိုးသမီးက ထိုစကားအတွက်တော့ စိတ်ဆိုးပုံမရ။
“သူ့အဖေက အရောင်းအဝယ် လုပ်မယ်ဆိုပြီး သူ့ဗိုက်နဲ့ကတည်းက ထွက်သွားတာ ဘယ်သောင် ဘယ်ကမ်း ဆိုက်ပြီး ဘယ်နေရာမှာ ကာလနာတိုက်နေတယ် မသိဘူး။ သူ့အမေကတော့ သူ့ မွေးပြီးကတည်းက တချူချူ တချာ
ချာနဲ့ ဆွေမရှိ မျိုးမရှိဆိုတော့ ပြုစုမယ့် စောင့်ရှောက်မယ့်သူလဲ မရှိ၊ ကျွန်မတို့က အိမ်နီးချင်းတွေက မနေနိုင်တော့ ကိုယ်စားမယ့်ထဲက ဖဲ့ကျွေးပြီး တတ်နိုင်သမျှ ပြုစုနေရတယ်။ ဒီကြားထဲ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်က ကောက်ကာငင်ကာ ဖျားပြီး ဆုံးပါရော”
“ဪ... ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ”
နောက်တစ်မှတ်တိုင်တွင် လူတွေ ထပ်တက်လာတော့ အမျိုးသမီးသည် ကိုကောင်းထက်၏ရှေ့မှနေပြီး ဘေးသို့ရွှေ့သွားသည်။
“အစ်ကိုကြီးသိတဲ့အတိုင်း ဒီခေတ် စားစရိတ်က တစ်ယောက်ဆိုတစ်ယောက်ပဲ၊ ကျွန်မမှာ ကိုယ့်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ့်ဝန်တာကိုယ်တောင် မနည်းထမ်းပြီး မဝတဝ စားနေရတာ”
ခြေနင်းခုံတွင် ရပ်နေသော ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က အတင်းတိုးတက်လာတော့ အမျိုးသမီးသည် ကိုကောင်းထက်၏ဘေးမှနေပြီး နောက်ဘက်သို့ ရွှေ့သွားသည်။
“ဪ... တော်တော်ကံဆိုးတဲ့ ကလေးလေးပါလား”
ကလေးငယ်၏လက်ချောင်းပိန်ပိန်လေးများကို အသာဆုပ်ကိုင်ရင်း ကိုကောင်းထက်က တွေးမိသည်။ ကွယ်လွန်လေပြီးသော ဇနီးနှင့် သားကလေးကိုလည်း သတိရကာ ကြေကြေကွဲကွဲဖြစ်သွားသည်။
“ကလေးလေးက ညှက်သလိုပဲ၊ အင်းလေ... အမေ မရှိတဲ့ ကလေးဆိုတော့လဲ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နို့ဝပါ့မလဲ။ ကြည့်ရတဲ့ အခြေအနေက နို့မှုန့်တိုက်နိုင်မယ့်ပုံလဲ မရှိဘူး”
ကလေးငယ်၏ ခြေသလုံး ပိန်ပိန်လေးများကို သူက ကရုဏာနှင့် အသာ ဆုပ်ကိုင်ကြည့်မိသည်။
“ငါ့သားကလေးသာရှိရင် အခုလောက်ဆိုရင် ခြောက်နှစ်ကျော်နေပြီ၊ ကျောင်းနေလို့ စာတွေ ဘာတွေလဲ တတ်လောက်ရောပေါ့”
တကယ်တော့ သူအိမ်ထောင်ကျခဲ့ရသည်မှာ အတော် အူကြောင်ကြောင်နိုင်လေသည်။ လူကလည်း ရိုး၊ သတ္တိကလည်း မရှိတော့ အသက် အစိတ်ကျော်ကာ သုံးဆယ်နီးလာသည်အထိ သူ့တွင် လက်ညှိုးညွှန်ပြစရာ ချစ်သူ မရှိခဲ့ချေ။
အဖေကလည်း “ငကောင်း... မင်းမိန်းမယူဖို့ ကောင်းပြီနော်” ဟု တဖွဖွ ပြောသည်။
တစ်ခါတစ်ရံကျတော့လည်း “မင်းမိန်းမယူချင်ယူ၊ မယူရင် ငါယူမှ ဖြစ်တော့မယ် ထင်ပါရဲ့၊ ဒါမှလဲ ငါ မီးဖိုထဲက ထွက်ရတော့မှာ”ဟု ခြိမ်းခြောက်သလို ပြောသည်။
အသက်သုံးဆယ်နားနီးကာမှ ကိုယ်နှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်း မိထွေးငယ်ငယ်ကို “မာမီလေး”ခေါ်နေရမှာ စိုးရိမ်သော်လည်း သူ့မှာလည်း အစွမ်းအစမရှိ၊ နောက်ဆုံးတော့ အဖေက သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ဦးနှင့် အရက်ဆိုင်တွင် တွေ့လာသည်။ သူ့မှာလည်း သားတစ်ယောက်ရှိကြောင်း၊ ဟိုကလည်း သမီးတစ်ယောက်ရှိကြောင်း စကားစပ်မိကြပြီး အရက်ခွက် သက်သေထားကာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းလာခဲ့သည်။ နောက်နေ့တော့ သူ့ကို ခေါ်ပြီး ထိုအိမ်သို့သွားသည်။ အိမ်ဝမှနေပြီး...“ငဖြိုးရေ” “မင့်သမက်လောင်း ခေါ်လာပြီ၊ ငါ့ချွေးမလေးလဲ ပြပါဦး"ဟု အော်သည်။ တုန်လှုပ် ရှက်ရွံ့ဟန်ရှိသော မိန်းကလေး အိမ်ထဲမှ တော်တော်နှင့် မထွက်၊ အားနာစိတ်သည်သာ လူတစ်ဦးကို သေစေနိုင်လျှင် မိန်းကလေးကို သနား အားနာစိတ်နှင့် သူသည် ထိုနေ့တွင် သေသွားလိမ့်မည်ဟု ထင်သည်။
“အဖေတစ်ခု သမီးတစ်ခုနေရတာပါ အစ်ကိုရယ်"
“အရက်သမားသမီးဆိုတော့ အရပ်ကလဲ အထင်အမြင်သေးတယ်၊ အခု အစ်ကိုတို့သားအဖ လုပ်ပုံက ညီမကို ပိုပြီး အထင်အမြင်သေးအောင် လုပ်သလိုပဲ”
မိန်းကလေးက မျက်ရည်လေး အဝဲသားနှင့် ဒေါသမပါ? ပြောတော့ သူ့မှာ အားနာလိုက်သည်မှာ ဆိုဖွယ်ရာမရှိ။ အရက်ဆိုင်တွင် တွေ့လာသော အဖေ၏သူငယ်ချင်းတွင် သည်လိုလိမ္မာရေးခြားရှိသော သမီးပျိုမျိုး ရှိလိမ့်မည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။
“ညီမတို့ဟာ အရက်သမားတွေရဲ့ သားနဲ့သမီးပါ? "
"ဒါပေမယ့် အစ်ကို ညီမကို လက်ထပ်မယ်ဆိုရင် အစ်ကို့ဘက်က ကတိတစ်ခုပေးမှ ညီမလက်ခံနိုင်မယ် “
"ဘာ ကတိလဲ”
“အစ်ကို ဘယ်တော့မှ အရက်မသောက်ပါဘူး ဆိုတဲ့ကတိ"
မိန်းကလေးကို မြတ်နိုးစွာကြည့်ရင်း သူ ခေါင်းညိတ် ကတိပေးသည်။ မည်သည့်မိန်းကလေးနှင့်မှ လက်မထပ်ဖြစ်ဘဲ သည်မိန်းကလေးနှင့် တွေ့အောင် ဖန်လာသော ကံတရားကိုလည်း ကျိတ်ပြီး ကျေးဇူးတင်မိသည်။
မိန်းကလေးက ငယ်သော်လည်း အရည်အချင်းရှိသည်။ ရုပ်ရည် ?မလှသော်လည်း လိမ္မာရေးခြားရှိသည်။ မိန်းကလေးနှင့် လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း နေ့ရက်များသည် သူ့အတွက် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးဖွယ်နေ့ရက်များ ဖြစ်ခဲ့သည်။
ရသမျှ လခကို မိန်းမလက်ထဲအပ်၊ မိန်းမစီမံသမျှ နာခံ၊ ?စီးလာမည့် သားသမီးများကို ချစ်၊ သူ့ဘဝရှေ့ရေးသည် သာယာအေးချမ်းနေပြီဟု တွေးထင်နေခဲ့မိသည်။ အဖေကလည်း " ငါပေးစားတဲ့ မိန်းမ မတော်ဘူးလားကွ”ဟု မကြာခဏ အသားယူတတ်သည်။ “မင်းကို မိန်းမကောင်းကောင်း ပေးစားပြီးပြီ၊ အဖေ သေဖြောင့်ပြီ” ဟူလည်း ပြောတတ်သည်။ သို့သော် သေခြင်းတရားက အဖေ့ဆီသို့ မလာခဲ့။ အဖေထက် အသက်အများကြီးငယ်သော ဇနီးသည်ဆီသို့သာ ဖြုန်းခနဲ ရောက်လာခဲ့လေသည်။
သားငယ်လေးကို မီးဖွားစဉ် သွေးတက်ပြီး သူ၏ဇနီးသည် သေဆုံးခဲ့သည်။ ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်လှသော သူ၏ဘဝကို စိုပြည်သာယာအောင် လာရောက် ဖန်တီးပေးခဲ့သော ချစ်ဇနီးသည် ဧည့်သည်တစ်ယောက် ပြန်သွားသလို ဖြုတ်ခနဲ ပြန်ပြီး ထွက်ခွာခဲ့သည်။ ကျန်ရစ်သော သားငယ် နီတာရဲလေးကို သူတို့သားအဖ နို့ဘူးတိုက်ကာ တယုတယ မွေးကြသော်လည်း သက်ဆိုးမရှည် သုံးလသားအရွယ်တွင် သူ့မိခင်နောက်သို့ လိုက်ပါသွားခဲ့ရရှာသည်။
“အစ်ကိုတို့နဲ့ ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချလို့ ပြန်ခေါ်သွားတာလား ညီမရယ်”
ခံစားခဲ့ရသော ဝေဒနာများသည် အသစ်တဖန် ပြန်ဖြစ်လို့ ရင်ထဲတွင် မွန်းပြီး ကျပ်လာသည်။ ချစ်ဇနီးကိုသာ ဘယ်တော့မှ အရက်မသောက်ပါဘူး ဟူသော ကတိကို မပေးခဲ့လျှင် ထိုအချိန်တွင် သူ အရက်သမားကြီးလုံးလုံး ဖြစ်သွားနိုင်လေသည်။
“ရှမ်းလမ်းပါသလား”
“ရှမ်းလမ်း”
“ရှမ်းလမ်းဆင်းမယ့်သူတွေ တိုးထားပါ”
စပယ်ယာလေး၏ အော်သံကိုကြားသောအခါမှ အတိတ်သို့ ပြေးသွားနေသော သူ၏စိတ်သည် ဘတ်(စ်)ကားထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။
“ရှမ်းလမ်း ပါတယ်”
သူက အသံကျယ်ကျယ်နှင့် အော်ရင်း နေရာမှ ထရန် ဟန်ပြင်သည်။ သည်တော့မှ ပေါင်ပေါ်တွင် ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေသော ကလေးငယ်လေးကို သတိရသည်။ ခုနက အမျိုးသမီးကို မော်ကြည့်သည်။ မတွေ့ရချေ။ နောက်ဘက် သွားသည်ထင်၍ ခါးကိုလိမ်ကာ လှည့်ကြည့်သည်။ မတွေ့ရ။ ထို့ကြောင့် တိမ်းကာ ငဲ့ကာနှင့် ရှာသည်။ မတွေ့ရချေ။
“ကလေး ခေါ်ပါ”
“ကျွန်တော် ဆင်းတော့မယ်”
ကိုကောင်းထက် အတန်ငယ် ထိတ်လန့်သွားသည်။ ထိုကြောင့် မျက်ကလဲဆန်ပြာနှင့် ရှာရင်း ကလေးကို မြှောက်ချီကာ အော်သည်။ တစ်ကားလုံး သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်သည်။
“ခုနက မိန်းမရော”
“ဘယ်မိန်းမလဲ”
“ဒီကလေး ပေးသွားတဲ့ မိန်းမလေ”
“အင်္ကျီပန်းရောင်နဲ့လား”
“အင်း... ဟုတ်မလား မသိဘူး”
အမျိုးသမီး ဘာအရောင်အင်္ကျီ ဝတ်ထားသနည်း သူ သတိမထားမိလိုက်။
“ထဘီခရမ်းရောင် မဟုတ်လား”
“အင်း... အင်း ... ဟုတ်မယ် ထင်ပါရဲ့”
သူက စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာ ပြောသည်။ အသေအချာ စဉ်းစားတော့ အမျိုးသမီးကို ဖြူသလား၊ မည်းသလားပင် စိတ်ထဲတွင် မသဲကွဲလှချေ။ အသံမာဆတ်ဆတ်နှင့် စိတ်ညစ်ညူးနေဟန်ရှိသည်ကိုသာ သတိရတော့သည်။
“ထဘီခရမ်းရောင်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်တော့ ခုန မှတ်တိုင်တုန်းက နောက်ပေါက်ကနေ ဆင်းသွားတယ်”
“သေပါပြီဗျာ”
သူက လက်ထဲမှ ကလေးကို ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်သည်။ ကလေးငယ်က သူ၏လက်ပတ်နာရီကို လက်ကလေးနှင့် ရိုက်ကစားရင်း သွားငုတ်တုတ်ကလေးပေါ်အောင် ရယ်နေသည်။
“ကလေး ထားသွားလို့တဲ့”
“အို ... ဘယ်လိုအမေလဲ”
“သနားပါတယ်ဟယ်... ကြည့်ပါဦး”
“ခုနက ဆင်းသွားတဲ့မိန်းမ နေမှာပဲ”
“ကားပေါ်က အတင်းတိုးဆင်းပြီး သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ ထွက်သွားတာ ကျွန်တော်မြင်လိုက်တယ်”
“ရက်စက်လိုက်တာတော်”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောနေသော အသံများက ဆူညံနေသည်။ ကိုကောင်းထက်၏ခေါင်းထဲတွင်လည်း ဆူဝေရှုပ်ထွေးနေသည်။ လက်ထဲမှ ကလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်၊ ဟလိုက် စေ့လိုက် ဖြစ်နေသော ပါးစပ်များကို မော်ကြည့်လိုက်နှင့် ခိုးကိုးရာမဲ့ကို ခံစားနေရသည်။ သည်ကလေးကို လှမ်းပေးဖို့လည်း သူ့တုန်းကလို လိုလိုချင်ချင် လှမ်းခေါ်မည့်သူ တစ်စုံတစ်ဦးမျှ ရှိမည်မဟုတ်၊ အုတ်အော်သောင်းတင်း မဖြစ်သေးလျှင်လည်း နေရာတွင် အသာလေး ချထားခဲ့ကာ ဆင်းပြေးရလျှင် ကောင်းရဲ့။
“ဒီမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်တော့မယ်နော်”
သူက စပယ်ယာလေးကို အားကိုးတကြီး ကြည့်ရင်း ပြောမိသည်။ ကိုရွှေစပယ်ယာက ခေါင်းသွက်သွက်ခါအောင် ယမ်းသည်။
“ဘုန်းကြီးအမှု ရွာမပတ်ပါနဲ့ဆရာရယ်။ ဆရာ့ဟာ ဆရာပဲ ရှင်းပါ”
“ဟ.. ဒါ ငါ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူးကွ”
သူက အလန့်တကြား ငြင်းသည်။
“ကလေးက ဘာလို့ သူ့ပေါင်ပေါ် ရောက်နေရတာလဲ”
“အဲဒီမိန်းမက သူ့အသိလားမှ မသိတာ”
“ဒါဆို သူ့အိမ်ကို လိုက်ပြန်ပို့လိုက်ပေါ့၊ ရသားပဲဟာ”
“ဟာ... ကားကျပ်လို့ ခဏခေါ်ချီထားတာ ဖြစ်မှာပါ”
လူတွေက တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောကြပြန်သည်။
“မောင်းမယ်ဟေ့ မောင်းမယ်”
စိတ်မရှည်သော ဒရိုင်ဘာက အော်နေသည်။ စက်ရပ်ထားသော ကားကို စက်ပြန်နှိုးသည်။ ဂီယာတွေ တစ်ထစ်ချင်း ထိုးနေသည်။
ခုနတုန်းက သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေသော အရက်စော်နံနေသည့် လူကြီးကတော့ သူ့ကိုကြည့်ကာ အဟစ်... အဟစ်နှင့် ရယ်နေလေသည်။
“ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ”
သူက အူကြောင်ကြောင်နှင့် မေးမိသည်။ တတ်နိုင်လျှင်တော့ သူ့လက်ထဲမှ ကလေးကို ထိုလူကြီး၏ပေါင်ပေါ်တွင် အသာကလေး တင်ထားခဲ့ကာ ဆင်းပြေးသွားချင်သည်။
“သူ့ဟာသူချီပြီး တက်လာတာ၊ မင်းဟာမင်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် လှမ်းခေါ်တာပဲ၊ မင်းနဲ့ ကံစပ်တယ်သာမှတ်။ ဟား... ဟား ... ဘာမှ လုပ်မနေနဲ့ ကိုယ့်လူရေ၊ အိမ်ကိုသာ ခေါ်သွားပေတော့ အာဟား... ဟား... ဟား”
ဆက်ရန်
------------------------------------
#မစန္ဒာ
crd
){kind=link}
0 Comments