ဗညားရှိန်း - ခင်နှင်းယု အပိုင်း (၂၃)

#ဗညားရှိန်း

အပိုင်း(၂၃)

ကလော၏ မိုးဦး။

မုတ်သုံသည် စောစီးစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဆင်တောင် မှိုင်းလုံးတောင်တန်းများအပေါ်ရှိ ထင်းရှူးတောများသည် ကိုင်းခက်များ ဝှေ့ယမ်း၍ အော်မြည်ဟစ်ကြွေးကာ မုတ်သုံကို ကြိုဆိုကြသည်။ ညို့မှိုင်းသော တိမ်ညိုများက ချစ်သူတောင်ထိပ်များကို ရင်ခွင်မှာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ချစ်သူ၏အအေးဓာတ်ဖြင် တိမ်စိုင်တိမ်ခဲတွေ ဖွဲ့စည်းကာ မိုးအဖြစ် ရွာချလာသည်။ ချစ်၍ရွာသော ပုလဲမိုးများ တောင်ခြေရွာကလေးများနှင့် ကလောတစ်မြို့လုံးကို ကြဲဖြန့်လိုက်သည်။ 

မလေးနုသည် ပြတင်းမှ မိုးဦးအလှကို ငေးနေမိသည်။ အိမ်ကြီးကတော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ အပြင်မှာသာ မိုးပေါက်သံတွေနှင့် သစ်ရွက်များ ရိုက်ခတ်သံတွေ ကြားနေရသည်။

"အန်တီမလေး ဖေဖေ နက်ဖြန် ပြန်လာမယ်တဲ့၊ မေမေ့ကို မီပါ့မလား မသိ၊ မေမေ့အခြေအနေက မကောင်းဘူး၊ သူတို့နှစ်ယောက် နောက်ဆုံးအချိန်မှာတော့ အေးချမ်းစွာ တွေ့ဆုံစေချင်ပါတယ်၊ တစ်သက်လုံး မတည့်ခဲ့တဲ့ လင်မယား"

ဖြူပြာထံက လူကြုံနှင့် စာရခဲ့သည်မှာ ဟိုအပတ်ကတည်းက မကြာမီ တင်သက်မာထံမှ အေး ဆုံးကြောင်း၊ အေး ဆုံးပြီး နောက်နေ့မှာမှ ရှိန်း ရောက်လာကြောင်း၊ အေး အခြေအနေမကောင်းသည်ကို ဖုန်းဆက်ချိန်တွင် ရှိန်းက လန်ဒန်မှာ မရှိ၊ အီဒင်ဗာရာကို ရောက်နေ၍ ရှိန်း ပြန်လာချိန်တွင် အသက်မမီကြောင်းပါ တင်သက်မာက စာထဲတွင် ရေးပြသည်။ အေး၏နောက်ဆုံးအချိန်ကို ရေးပြသည်ကတော့ . . .

“ဖြူပြာနဲ့ သူဇာ အေးအလောင်းကို အေး အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ပြင်ထားတယ်၊ သူ့မေမေ မဆုံးခင်က ဝဏ္ဏနဲ့ အာကာကို မေးတယ်၊ အာကာကလည်း ရဲဘက်က မလွတ်သေး၊ ဝဏ္ဏက ဆေးရုံတက်ရာ အကြောသေရောဂါဖြစ်နေလို့ အေး ဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ရဘူး၊ ဆေးရုံက ဆင်းပြီး အိမ်မှာ တစ်လလောက်အကြာမှာ ပြန်ပြီး သွေးအန်တယ်၊ ဆေးရုံတင်ဖို့ အချိန်မရဘူး၊ ဆရာကြီးလာတုန်းက လမ်းမှာပဲရှိသေးတယ်၊ အေးက ဆုံးသွားတယ်၊ သူတို့မေမေဟာ ပူပန်လွန်းလို့တဲ့၊ အေး အလောင်းပြင်ထားတဲ့ အိပ်ခန်းမှာ လျှပ်စစ်မီးထွန်းမထားဘူး၊ ဖယောင်းတိုင်ကြီးတွေပဲ အလောင်းပတ်လည်မှာ ချထားတယ်၊ သူ့မျက်နှာဟာ ဖြူနုနေသလိုပဲ၊ ပန်းတွေအလယ်မှာ အိပ်ပျော်နေသလိုပဲကွယ်”

သက်မာထံမှ စာကိုဖတ်ရင်း မလေးနုက စိတ်မကောင်းပါ။ အေးသည် ချစ်သူတို့နှင့် နောက်ဆုံးအချိန်မှာ မတွေ့ရဘဲ လူ့လောကမှ ထွက်ခွာသွားရသည်။ ဖြူပြာကိုလည်းကောင်း၊ အရေးအကြောင်းဆို သူ့ထံပြေးလာသော သူဇာကို သတိရသည်။ ဝဏ္ဏနှင့် အာကာတို့အကြောင်းကလည်း စိတ်မချမ်းသာစရာ။

တင်သက်မာက သူအလုပ်များသည်ကို ရေးသားဖော်ပြ၍ မလေးနုသည် စေတနာခန်းမှ လူနာများနှင့် ဘဝမြင့်ရိပ်သာမှ ဘဝမမြင့်နိုင်သော ကိုစိန်မောင်တို့အုပ်စုကိုလည်း သတိရသည်။ သူ့မွေးနေ့ ရွှေတိဂုံဘုရားအပေါ် တွေ့စဉ်ကတော့ ကိုစိန်မောင် သန်လျင်ကို ပြောင်းသွားပြီတဲ့။ ဘဝမြင့်ရိပ်သာ ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးကို ဖျက်လိုက်ပြီဟု ဆိုသည်။ သန်လျင်မြို့စွန်မှာပဲ ဖြစ်ပါစေ၊ ကိုစိန်မောင်တစ်ယောက် သန့်ရှင်းသော တဲလေးထဲမှာ လေကောင်းလေသန့် ရပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းမိသည်။ ကျန်သောရပ်ကွက်များမှ နာလန်ထလူမမာများကိုလည်း ပြန်သတိရသည်။ ကြက်ဥရောင်းဝယ်လုပ်နေသော ကုလားမလေး ညွန့်ရီနှင့် လူနာများ၊ အဆုတ်နာဆေးရုံမှာ ပေးထားသောဆေးများ မသောက်ဘဲ ပြန်ရောင်း၍ သေသွားရသော ကိုမြအောင်ကအစ သူ အသေးစိတ် ပြန်သတိရနေသည်ပြီးတော့လည်း ကော်ဇောပေါ်မှာ ဟင်းခွက်မျိုးစုံ ပွဲတော်တည်၍ လူနာစောင့်နေကြသော ငွေကြေးခန်းမှ လူနာများကိုလည်း မြင်ယောင်လာသည်။ သူတို့အဖို့တော့ သိန်းဂဏန်းချီ၍ လူနာအတွက် ကုန်ကျလည်း မမှုပါ။ ငွေကိုလမ်းခင်း၍ အသက်ကိုကယ်နိုင်ကြသည်။

ဆင်းရဲသူများကျတော့လည်း ရှိန်းက ငွေကုန်ကြေးကျခံ ကုသပေးသည်တောင်မှ အိမ်မှာကျန်ရစ်သော မိသားစုအတွက် လူနာက ငွေရှာပေးရသတဲ့၊ သူလုပ်ခဲ့သော အချိန်အတွင်းမှာ မဖြေရှင်းနိုင်သောပြဿနာ ဒီတစ်ခုပဲရှိခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ဦးစီး ဆေးရုံတက်နေစဉ် မိသားစု ဝင်ငွေမရှိ၍ စားစရာမရှိခြင်းပဲ။ ဆင်းရဲသားလူနာများကို ကုရ၍ ကုသိုလ်ရသည်တော့ မှန်ပါသည်။ သို့သော် တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဆင်းရဲသူတွေလည်းဖြစ်ပြန်၊ မကျန်းမာလေတော့ ပြဿနာပေါင်းစုံ မဆုံးနိုင်တော့ပါ။ 

အဓိက စီးပွားရေးပြဿနာဆိုတော့ သူတို့ဆရာဝန်က စေတနာသာ ပေးနိုင်သည်။ အသပြာ မပေးနိုင်ပါ။ ရောဂါပျောက်ကင်းသွားသော စေတနာခန်းက လူနာတွေအတွက်ပဲ စိတ်ချမ်းသာမှုရယူကာ ကိုယ့်လုပ်ငန်းကို ဂုဏ်ယူစိတ်ဖြေရသည်။ တကယ်တော့ ရှိန်းဆေးတိုက်လုပ်ငန်းကြီးက သေသေချာချာလုပ်လေ မသက်သာလေနှင့် တော်တော်ပင်ပန်း၍ ပြဿနာစုံသောအလုပ်၊ ဆရာဝန်ဆိုတာ လူနာကျန်းမာအောင် ဆေးကုရုံပဲ၊ ခုတော့ မလေးကိုအဖို့ ဆရာဝန်ဆိုပေမယ့် ဆေးတိုက်အုပ်ချုပ်ရေး၊ မီးဖိုလူနာတွေ စားသောက်မှုပါ တာဝန်ယူရလေတော့ သူလုပ်ခဲ့သော လုပ်ငန်းများကို ပြန်တွေးကြည့်တော့မှ တော်တော်မောစရာကောင်းသော အလုပ်ပါပဲ။

ယခု အေးဆေးစွာ ထိုင်စဉ်းစားမှ ရှိန်းဆေးတိုက်ကြီးမှာ လုပ်စဉ်က ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော စိတ်မောလူမော ပြဿနာတွေက ပို၍ ရုပ်လုံးပေါ်ခဲ့သည်။ ဆေးတိုက်ပြဿနာက ရှုပ်ရသည့်အထဲ ရှိန်းမိသားစုပြဿနာကတစ်မျိုး၊ သူနှင့် တင်သက်မာသည့် စာနာစိတ်နှင့် အစစ ရှိန်းမိသားစုကိုလည်း မိသားစုစိတ်ဓာတ်နှင့် ကူညီခဲ့ခြင်းပါပဲ။ အေးတစ်ယောက် အထင်လွဲရက်လေခြင်း။ 

မလေးနုတို့ဘဝသည် အပြင်လောကမှာ ယောက်ျားများနှင့် တွဲဖက်လုပ်ကိုင် ရှာဖွေစားသောက်ခဲ့ရပေမယ့် ကိုယ်ကျင့်စာရိတ္တကို ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ကြသူများပါ။ ခုတော့ သူတစ်ပါးလင်ကို အပိုင်စီးလိုသည်ဟူသော စွပ်စွဲချက်မှာ လူရော ပစ္စည်းကိုပါ ဆိုလိုခြင်းဖြစ်၍ ဒါလောက် ပက်စက်သော အကြံအစည်မျိုး မလေးနုမှာ မရှိသည်ကို အေး နားလည်စေချင်ပါသည်။ သူ မထွက်လာခင်က အေးကို ဖြေရှင်းဖို့ကလည်း အသည်းအသန် လူမမာနှင့် ပြဿနာရင်မဆိုင်ချင်၍ ကျန်းမာမှ တစ်နေ့နေ့ တွေ့တော့မည်ဟု သူဆုံးဖြတ်ကာ ကလောကို ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ ဖြေရှင်းရမည့် ကာယကံရှင်က ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီ၊ သေပြီဆိုတော့ အေးအပေါ် ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါပြီ။ 

ပြဿနာ ဆိုတာ မကိုင်တွယ်တတ်လျှင် တရားခံပြန်ဖြစ်တတ်သလို အေးအကြောင်း ပြန်စဉ်းစားလိုက်လျှင် လင်နှင့် သားသမီးပြဿနာကို မကိုင်တွယ်တတ်၍ သူ့ခမျာ တရားခံပြန်ဖြစ်သွားသည်။ စိတ်ညစ်ညူးပါများတော့ မလေးအပေါ်မှာလည်း အမှန်ရောက်အောင် မတွေးခေါ်နိုင်ပေဘူးပေါ့။

ရှိန်းဆိုသူကတော့ အေး သွားလည်း သူက ဆေး​ပေးမီးယူတစ်ယောက်တော့ ယူဦးမှာပဲ၊ အသက်ခုနစ်ဆယ်ကျော် လူအိုကြီးတွေ မိန်းမသေလျှင် 'ဆေးပေးမီးယူအတွက်တော့ သမီးက ပြုစုနိုင်တာမဟုတ်”ဟူ၍ အကြောင်းပြကာ ငယ်ငယ် ယူကြသေးသည်ပဲ။ မိန်းမတွေမှာ ဘယ်လောက်အိုအို ကိုယ့်ဆေး ကိုယ်ယူသောက်ရသည်။ အိုနာရွတ်တွ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုလည်း ဘယ်ယောက်ျားကမှ ဆေးပေးမီးယူ ပြုစုမည်မဟုတ်ပါ။ ဒေဝစ္ဆရာ ဆိုရင်တော့ အနားကမခွာ ပြုစုကောင်း ပြုစုကြမည်။ (Gentlemen Prefer Blonde) ဆိုစကားလို နွားအို မြက်နုကြိုက်ကြပါသည်။ လူအိုယောက်ျားတွေအတွက် “ဆေးပေးမီးယူ”ဆိုသည် မိန်းမငယ်ငယ်ယူဖို့ လက်သုံးစကား အကြောင်းပြစကားပဲပေါ့။

ပြန်တွေးလိုက်တော့လည်း ရှိန်းတို့မိသားစုအဖြစ်က ပူလောင်လိုက်တာ၊ ရှိန်းဆေးခန်းအလုပ်ကလည်း ပင်ပန်းလိုက်တာ။ ယခုလို ပူလောင်ခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်းများကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ရသည်ကို တွေးမိတိုင်း သူ၏ငယ်ဘဝလေး အေးချမ်းမှုကို ပြန်လည်တွေးမိသည်။

သူတို့မှာ သားအမိ သားအဖ သုံးယောက်တည်း။ သူကလည်း တစ်ဦးတည်းသော သမီး။ သူငယ်စဉ်က ကစားဖော် ကစားဖက်ဆို၍ ဦးစောထီးသမီးတွေပဲ ရှိသည်။ ဦးစောထီးတို့က ခရစ်ယာန်များဖြစ်သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူတို့ ဂါဝန်လှလှလေးတွေဝတ်၍ ဝေဘဲလ်လမ်း တောင်ခြေက ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကို သွားကြသည်။ စန္ဒရားနှင့် သီချင်းဆိုရသည်ကို ပျော်သည်။ ပြီးတော့ တရားဟောဆရာက ဘိုင်ဘယ်လ် Bible ကျမ်းထဲမှ ပုံပြင်တွေကို ညင်သာ အေးချမ်းစွာ ရှာဟောပြောပြသည်။

တနင်္ဂနွေနေ့မှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းသွား၍ အဖိတ်နေ့မှာ ဓမ္မစကြာလမ်းက သီလရှင်တိုက်က ဆရာလေး ဒေါ်ဣန္ဒာဆီကို မေမေက သူ့ကိုပို့သည်။ ဆရာလေးကလည်း ဘုရားဂုဏ်တော်တွေ သင်ကြားရင်း မင်္ဂလသုတ်ကိုလည်း သင်ပေးသည်။ အသက်စွန့်ကာ ဆွေမျိုးနောက်လိုက်ငယ်သားကို ကယ်တင်သော မျောက်မင်းအကြောင်း၊ ရပ်ရေးရွာရေး၊ အများအကျိုးကိုဆောင်ရွက်သော မာဂဓတိုင်းသား မောင်မာဃ အမှူးရှိသော ရွာသားများ အကြောင်း ဆရာလေးကလည်း ပြောပြသည်။ ဆရာလေးကလည်း ဆရာမဲခရာဇ်စတီးလိုပင် ပုံပြောကောင်းသည်။ ဒီလို ပုံပြင်လေးတွေနှင့် သူကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည်။ ဆယ်တန်းအောင်၍ တက္ကသိုလ်ရောက်စကများ ဆူဆူ ဆူဆူကျောင်းသားများ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မနေတတ်သလိုတောင် သူဖြစ်မိသည်။ နောက်မှ တဖြည်းဖြည်း အသားကျလာသည်။ ဒါပေမဲ့ အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်စွာ မိသားစု နေခဲ့ရသော ကလောအိမ်ကြီး၏အငွေ့အသက်ကတော့ သူ ဘယ်ရောက်နေနေ လွှမ်းမိုးလျက်ရှိသည်။ 

ဘဝထဲကို တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်ရသောအခါ ခရစ်ယာန်ဆရာမများနှင့် ဓမ္မစကြာကျောင်းက ဆရာလေး ဒေါ်ဣန္ဒာတို့၏ ပုံပြင်များသည် သူ့အတွက် အဖော်ကောင်းတွေ ဖြစ်လာကြသည်။ သူသည် အရွယ်ရောက်တော့ စိတ်ကူးယဉ်သား။ သူ့ဌာနေ ကလောကို ဝိုင်းရံထားသော တောင်တန်းကြီးတွေမြင်လျှင် အားတက်သည်။ ညို့မှိုင်းစိမ်းစိုသော တောင်တန်းတွေက အေးချမ်းခြင်းနှင့် ကြံ့ခိုင်ခြင်းကို သရုပ်ဆောင်နေကြသည်။ ဒါပေမဲ့ ရေငွေ့များ သယ်ဆောင်လာသော တိမ်စိုင်ခဲတွေတိမ်တောင်များဘဝကိုတော့ သူ သနားသည်။ စွန့်လွှတ်ရဲသူများဟု ထင်သည်။ သူတို့ အဝေးကြီးက သမုဒ္ဒရာနှင့် ရေအိုင်ကြီးများကို ဖြတ်သန်း၍ မုတ်သုံလေကို အဖော်ပြုလာကြသည်။ ချစ်သူတောင်တန်း ညို့ညို့စိမ်းစိမ်းများကို တွေ့လိုတော့ နှင်လာခဲ့ရပေမယ့် တိမ်တောင်တွေက သိပါသည်။ ချစ်သူတောင်တန်းများကို ပွေ့ဖက်နှုတ်ဆက်လိုက်သည့် တစ်ပြိုင်နက် ချစ်သူ တောရိပ် တောင်ရိပ်၏ အအေးဓာတ်ကြောင့် သူ့ရင်မှ ရေငွေ့များ စုခဲကာ ပုလဲရည် ပုလဲပေါက်များအဖြစ် သွန်ချရတော့မည်ကို သိပါသည်။ တောင်တန်းကြီးများအပေါ်မှာ တိမ်စိုင်များ ရစ်သိုင်းညိုမှောင်လာလျှင် သူ့အလိုလို ဝမ်းနည်းလာသည်။ ချစ်သူတို့နှစ်ဦး တွေ့ဆုံလျှင် တိမ်တိုက်များ ရင်ခွင်မှာ တောင်ထွတ်များ ရင်ငွေ့လှုံကြခြင်းသည် ကြည်နူးစရာလိုလိုနှင့် မကြာခင် တိမ်ဖိုင်တိမ်ခဲများ၏ရင်မှ ပုလဲရည်မိုးစက်များ သွန်ကျလာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တိမ်တောင်များ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြရသည်။

တောင်ခြေရွာများနှင့် လယ်မြေယာတွေ၊ သစ်ပင်တောတောင်တွေမှာတော့ မိုးစက်မိုးရေများနှင့် စိမ်းလန်းစိုပြည်သလောက် တိမ်တောင်များကတော့ အသက်စွန့်လွှတ်သွားကြရပြီ။ အသက်သေရတော့မည်။ သူတို့ဘဝ ကုန်ဆုံးရမည်ကို သိပါလျက်နှင့် ချစ်သူတောင်တန်းများကို ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်သော မိုးတိမ်များ၊ စွန့်လွှတ်ရဲသော မိုးသားတိမ်တိုက်များ၏သတ္တိကို ချီးကျူးပါသည်။ သူတို့ရင်မှ ခိုးပုလဲရတနာများကို မြေသားများအတွက် လယ်ယာမြေနှင့် သစ်တောကြီးများအပေါ်သို့ သွန်ချရင်း လူ့လောကမှ ထွက်ခွာသွားကြသည်။

သူ့ချစ်သူ ကိုမျိုးဇင်လည်း အသက်အန္တရာယ်ကို မသိ၍မှမဟုတ်၊ စစ်မြေပြင်ကိုရောက်လျှင် သေခြင်းတရားဆိုတာက ဆီးကြိုနေမြဲ။ ဒါပေမဲ့ အမိမြေကိုချစ်သော အချစ်က ဇင်၏စိတ်ကို မတားနိုင်ပါ။ သူ့အသက်ကို အမိမြေကိုအပ်ကာ ဇင်လည်း လူ့လောကထဲက ထွက်ခွာသွားပါပြီ။

မလေးနုသည် ဇင်နှင့် နောက်ဆုံးထိုင်ခဲ့သော ယူကလစ်ပင်မြေမှာ ထိုင်ရင်း မျိုးစုံတွေးနေမိသည်။ တိမ်တောင်တွေ နိမ့်ဆင်းလာပြန်သည်။ လေက မိုးသက်ငွေ့ဖြင့် အေးစိမ့်နေသည်။ အဝေးထင်းရှူးပင်တန်း၏ ပင်ခြေမှာတော့ ရွှေရောင်သန်းနေသော နေခြည်မျှင်တန်းတွေကို တွေ့နေရသည်။

ခြံထဲသို့ ကားတစ်စီးဝင်လာ၍ ဦးဘသာက စောင့်ကြည့်နေသည်။ ဆင်ဝင်အောက်တွင် ကားကရပ်လိုက်၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူကို မလေးနု ကြည့်လိုက်တော့ ရှိန်း။

"ရှိန်း"

မလေးနုသည် ထိုင်ရာမှ ရုတ်တရက်ထကာ အော်ဟစ်ခေါ်လိုက်ပေမယ့် သူ့ခြေများ လှမ်း၍မရ၊ အားမရှိသလို တုံ့နှေးနေသည်။ ရှိန်းက သူရှိရာသို့ တဖြည်းဖြည်း လျှောက်လှမ်းလာသည်။

"ရှိန်း လိုက်လာတယ်လား” 

“လိုက်လာတယ်လေ၊ တွေ့ချင်လွန်းလို့”

ရှိန်းက ပြောရင်း မလေးနု စကားမဆက်ခင် မလေးနုအပါး ထိုင်ချလိုက်သည်။ မလေးနုကလည်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်က သွားစဉ်ကနှင့်မတူ ပိန်သွားသော ရှိန်းမျက်နှာကို မလေးနုက ငေးကြည့်နေမိသည်။

“အေးအတွက် မလေး စိတ်မကောင်းပါဘူး ရှိန်း၊ မလေးဟာ ဒီတစ်ခါ လုပ်သင့်တာထက် လုပ်ချင်တာကို လုပ်လိုက်လို့ မလေးကို ခွင့်လွှတ်ပါ"

မလေးနုက တောင်းပန်စကား ဆိုလိုက်သည်။ 

“ဒါတွေ ထားလိုက်၊ ရှိန်းပြန်လာတော့ သမီးတွေဆီက​ရော တင်သက်မာဆီကရော အကြောင်းစုံ ကြားပြီးပြီ၊ မလေးက ခွင့်လွှတ်ပါလို့ စကားဆိုစရာ မရှိပါဘူး၊ ရှိန်းအတွက် မလေး လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာထက်တောင် ပိုလုပ်ပေးခဲ့တယ်လို့ ရှိန်း ယူဆပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ပြောချင်တဲ့စကားတွေ ရှိသေးလို့ လိုက်လာရတာပါ၊ ဒီကောင့်ကို လက်ခံမယ်မို့လား"

“ဧည့်သည်ကို မနှင်ပါဘူး ရှိန်း၊ ကဲ ... ထမင်းစားပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောရအောင်၊ အခု ရေမိုးချိုး နားလိုက်ဦး၊ ရှိန်း ခရီးပန်းလာတယ်၊ ဦးဘသာ”

မလေးနုက ဦးဘသာကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

"သူက ရှိန်းဆေးတိုက်ပိုင်ရှင် မလေး ပြောပြောနေတဲ့ ဦးဗညားရှိန်းပဲ၊ အောက်ထပ်မှာ အိပ်ခန်းပြင်ပြီး ထားလိုက်ပါ။ ည​နေစာလည်းကျွေးမယ်၊ ဒေါ်မြကို ပြောလိုက်ပါ၊ ပစ္စည်းတွေလည်း သယ်ပါဦး"

ရှိန်း၏ကားကို ဂိုဒေါင်ထဲ သွင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ရှိန်း ဒီလိုလိုက်လာတော့လည်း မလေးနု ဝမ်းသာပါသည်။ အိမ်ထဲကို ရှိန်းကို ခေါ်သွားလိုက်၏။ ရှိန်းသည် တအံ့တသြ ကျွန်းသားများနှင့် မွမ်းမံထားသော အိမ်ကြီး၏ ခံ့ညားပုံကို ကြည့်နေသည်။ သူဌေးကြီးတစ်ယောက်အဖြစ် ရန်ကုန်မှာနေပေမယ့် သူနေသောအိမ်မှာ မလေးနုအိမ်လို ခမ်းနားခြင်းမရှိ။

“ဒီအိမ်ကြီးမှာ မလေးနုတစ်ယောက်တည်းနေတယ်” 

အပါးမှာရပ်နေသော မလေးနုကို ရှိန်းက မေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်၊ ဒါက ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ပုံ"

မလေးနု ဧည့်ခန်းထိပ်တွင် ချိတ်ထားသော ဇနီးမောင်နှံ စုံတွဲ ဓာတ်ပုံကြီးကို ပြလိုက်သည်။ ရှိန်းက ငေးနေမိသည်။ မလေးနုသည် ဖခင်နှင့် ရုပ်ချင်းဆင်ပုံရသည်။ ဦးမောင်မောင်ကြီးက ရှေးလူကြီး အပြင်အဆင် တောင်ရှည်ပုဆိုး၊ အပေါ်အင်္ကျီရင်ဖုံး၊ ခေါင်းပေါင်းနှင့် ဘေးက ဇနီးဖြစ်သူက ဘီးဆံထုံးကြီးထုံးကာ ပဝါစုံချထားသည်။ ချိတ်ထဘီနှင့် အတော်ကျက်သရေရှိသောပုံ ဖြစ်သည်။

"အေးကွယ် ... ဒီအိမ်ကြီးကို သူ စိတ်တိုင်းကျ ဆောက်ထားပုံရတယ်နော်၊ အပေါ်ထပ်လည်း ကိုယ်သွားကြည့်ချင်တယ်”

မလေးနုက ရှိန်းကို အပေါ်ထပ်သို့ ခေါ်သွားသည်။ အပေါ် `ထပ်မှာ ကျယ်ဝန်းသော ဧည့်ခန်းမကြီးရှိ၍ ဘေးတစ်ဖက်မှာ အိပ်ခန်းတွေရှိသည်။ အခန်းတွဲထားသည်မှာ အုတ်နံရံတွေဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်းသားများ အပေါ်မှာ ထပ်၍ ကပ်ထားသည်။ ဘုရားခန်းကအစ ရှိန်းက လိုက်ကြည့်သည်။

"ရှိန်းတို့အိမ်မှာ ဘုရားခန်း မရှိဘူးဆို"

"ဟုတ်တယ်လေ၊ မရှိဘူး”

ရှိန်းက တုံးတိတိ ဖြေလိုက်သည်။ ပြတင်းမှာ သွားရပ်ကာ အပြင်ခြံဝင်း၏အလှကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။

“ဆောင်းဆိုရင်တော့ အလှစိုက် ဆောင်းတွင်းပန်းတွေ ခြံထဲမှာ ပြည့်နေတာပဲ၊ မိုးတွင်းမှာတော့ ဒေလီနဲ့ နှင်းဆီပဲ၊ ဟိုဘက်က ကက္ကရုနဲ့ ပင်စိမ်းနီ”

ပင်စိမ်းနီတွေမှာ ပတ္တမြားခဲလို ရဲတွတ်နေ၍ ကက္ကရူပန်းတွေက ပန်းလက်တံရှည်များ၊ အဖျားမှာ အဖြူအပွင့်ဆုပ်များ အိနေသည်။ ဒေလီယာပန်းတွေက အပွင့်ကြီးတွေ ကော်ဖီပန်းကန်ပြားလောက်ရှိသည်။ ဘဝ၏နားချိန်ကို အသေအချာ ပြင်ဆင်သွားသော မလေးနုအဖေကို ရှိန်းက သတိရနေသည်။ သူ့ခမျာ ပြင်ဆင်ထားပေမယ့် နေမသွားရ။

"ဒီအိမ်ကြီးမှာ မျိုးဇင်နဲ့ မလေးတို့ စေ့စပ်တာပေါ့၊ ဟုတ်လား” 

"ဟုတ်တယ်၊ ဟိုမှာလေ မလေး ခုနထိုင်နေတဲ့ ယူကလစ်ပင်ကြီးအောက်က ခုံတန်းလေး၊ ဇင်နဲ့ စေ့စပ်တဲ့နေ့ နောက်ဆုံးတွေ့ ရတဲ့နေရာ"

မလေးဇုက ယူကလစ်ပင်လုံး ဖြူဖြူကြီး၏ အောက်ခြေကို ညွှန်ပြနေသည်။ ရှိန်းသည် မျှော်ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်တည်း ပြောနေသည်။

"ဪ... ဘဝမှာ မမေ့နိုင်လောက်အောင် ချစ်သူနဲ့တွေ့ခဲ့တဲ့ နေရာတို့၊ ဘာတို့ မလေးတို့လို ရှိန်း ပြောပြချင်လိုက်တာ၊ ရှိန်းမှာ အမှတ်တရပြောစရာ ဘာမှလည်းမရှိဘူး၊ တွေ့ခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေကလည်း အများကြီး"

မလေးနုသည် ရှိန်းစကားကို နားထောင်ရင်း အံ့သြသွားသည်။

“မလေး ဧည့်သည် ရေချိုးဖို့ ​ရေ​နွေး အဆင်သင့် ရှိပြီ"

ဦးဘသာ လာခေါ်သွား၍ ရှိန်းက အောက်ဆင်းသွားသည်။ မလေးနုသည် ဒေါ်မြနှင့်အတူ ရှိန်းကို ညစာကျွေးဖို့ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။

ထမင်းစားချိန်တွင် အပြင်မှာ အလင်းရောင်မရှိတော့ပေ။

ထမင်းစားခန်းကြီးထဲမှာ မီးများ ထိန်ထိန်လင်း၍နေသည်။ မိုးရွာချလာ၍ ပြတင်းတံခါးများကို ဦးဘသာ လိုက်ပိတ်နေသည်။

“ဦးဘသာရယ် ရေချိုးပြီးစ၊ ရှိန်း အေးနေမယ်၊ အပြင်က မိုးကောင်းတယ်၊ မီးလင်းဖို ထင်းထည့်ပြီး မီးဖိုလိုက်ပါ၊ ကဲ... ရှိန်း ထိုင်၊ ထမင်းစားစို့”

ထမင်းစားပွဲမှာ ဒေါ်မြက ထမင်းထည့်ထားပေမယ့် ဟင်းများကို မလေးနုက ရှိန်းပန်းကန်ထဲ ကိုယ်တိုင်ထည့်ပေးသည်။ ရှိန်းသည် ရွေ့လျားနေသော မလေးနု လက်များကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ညာဘက် လက်ခလယ်မှာ မလေးနု မွေးနေ့တုန်းက ရှိန်းကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေးခဲ့သော စိန်လက်စွပ်ကလေးက တလက်လက်နှင့် ဝင်းပနေသည်။

မလေးနုသည် သူပေးသော လက်စွပ်လေးကိုတော့ အမှတ်တရ ဝတ်ဆင်နေဆဲဆိုသည်ကို သိရတော့ ကျေနပ်ဝမ်းသာမိသည်။ သို့သော် မလေးနုက သူ၏ရှိန်းဆေးခန်းကို ပြန်လာဖို့ဆန္ဒမှ ရှိပါဦးမည်လော၊ သူကြိုးစား၍တော့ မလေးနု ပြန်လာဖို့ကို ပြောရမည်။

"ရှိန်း ဘာတွေးနေလဲ၊ စားလေ၊ မလေး အိမ်မှာရှိတာတွေပဲ ချက်ထားတယ်၊ ရှိန်းဘာကြိုက်လဲ ပြော၊ နက်ဖြန်မှ ဝယ်ချက်မယ်”

“ဟင်းတွေ စုံပါတယ်၊ စားလို့ရပါတယ်၊ စိတ်ထဲက ဆေးတိုက်မှာ ထမင်းစားရတဲ့အချိန်တွေကို ပြန်သတိရနေလို့ပါ၊ မလေးတို့ သမီးတို့နဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း စားခဲ့ရတာ ရှိန်း အမြဲသတိရတယ်”

“မလေးလည်း ညနေတိုင်ဆို နေသာတဲ့ညနေမှာ ခြံထဲထွက်ထိုင်ရင်း ဆေးခန်းရော လူနာတွေရော သတိရတယ်၊ အထူးသဖြင့် ဖြူပြာနဲ့ သူဇာကို သတိရတယ်၊ သူဇာ မဆိုးဘူးနော်၊ မလေးတို့ ထင်တာထက် သူ့စိတ်ကို ထိန်းနိုင်သားပဲ၊ ကဲ... နောက်ကျမှပြော၊ ထမင်းစားဦး။ ဒီမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပေါတယ်၊ မလေးက ဟင်းသီးဟင်းရွက်ကြော်တာထက် အရိုးစွပ်ပြုတ်မှာ ခပ်သောက်တာ ကြိုက်တယ်၊ ဒါက ဂေါ်ရခါးညွန့်ကြော်ချက်၊ ခရမ်းချဉ်သီးတွေ ပန်ထွေ ဖျော်၊ ကြက်သားဆီပြန် စားတယ်မို့လား”

“စားပါတယ်”

“မလေးကိုယ်တိုင် ချက်လား”

"ကျောင်းထွက်စက မချက်တတ်သေးဘူး၊ နောက်တော့ မေမေနဲ့ မီးဖိုချောင်ဝင်ကူရင်း ချက်တတ်လာတာ၊ မနက်ဖြန် ဈေးနေ့ ဆိုရင် မှိုပေါတယ်၊ မှိုဝအောင် စားသွားနော်”

ရှိန်းက ထမင်းကို ငုံ့စားနေရင်းမှ အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ ပြောလိုက်သည်။

“လူမှာ စေတနာလိုတာပဲနော်”

“ဘာကိုပြောတာလဲ ရှိန်း” 

"စေတနာက စေ့ဆော်ရင် အလုပ်လုပ်ဖြစ်တာပဲ၊ အေးဟာ ရှိန်းနဲ့ ချစ်လို့ လက်ထပ်ခဲ့ပေမယ့် စေတနာမရှိဘူးထင်တယ်၊ စေတနာ မရှိတော့ “လင်စားပါစေလို့” ကြိုးစားချက်ချင်တဲ့စိတ် မရှိဘူး၊ ရှိန်းကို သူ တစ်ခါမှ ချက်မကျွေးဘူး၊ ကျွေးလည်း ပေါက်ကရ အဆီအငေါ်မတည့်ဘူး၊ ကြိုးစားရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်ပါတယ်”

မလေးနုသည် ဘာဝင်၍ပြောရမည်ကို မသိသလို ကြောင်နေသည်။ တခြားစကားကို လွှဲပြောင်းလိုက်ဖို့ ကြိုးစားရသည်။ 

“အရင်လို ထမင်းမစားခင် အမြည်းနဲ့ သောက်တော်ရေတွေ ဘာတွေ သုံးဆောင်သေးလား”

မလေးနု ရယ်မောသလို၊ နောက်သလို ​ပြောလိုက်သည်။

"ဪ… မလေးရယ်၊ မလေးကို ရှိန်း ဘယ်တော့မှ မညာဘူးဆိုတာ ယုံ၊ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ကြိုမပြောမိတာပဲ ရှိန်းအပြစ်၊ ရှိန်း ဝမ်းနည်းပါတယ်၊ အခုလည်း ရှိန်းဟာ ဆေးတိုက်ကိုပြောင်းလာမှ ရှိန်း ညနေခင်း သောက်ပွဲမလုပ်တော့ဘူး၊ အင်္ဂလန်ရောက်တော့တောင် သောက်ဖော်သောက်ဖက်တွေက ရှိန်းကို မစ္စတာဆော်ဒါတဲ့၊ အရက်က နည်းနည်း ဆော်ဒါပဲ သောက်နေလို့၊ မလေး စကားတွေကို ရှိန်း အမြဲနားထောင်တယ်မှတ်၊ လူချင်း ဘယ်လောက်ဝေးဝေး နေနေ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ မလေး အမြဲရှိနေတယ်၊ မလေး စကားတွေကို ကြားနေတယ်”

ရှိန်းက စကားပြောပြီး ခက်ရင်းနှင့် ဇွန်း ချလိုက်သည်။ မလေးက နေရာမှထသွားကာ အသင့်လုပ်ထားသော သီးစုံကို ယူလာခဲ့သည်။ ဦးဘသာ သိမ်းသွားသော ထမင်းပန်းကန်နေရာမှာ သီးစုံပန်းကန်နှင့် နို့ခွက်ကို ချလိုက်သည်။

"ကလောမှာ နို့ သိပ်ကောင်းတယ် ရှိန်း၊ သွေးတိုးမရှိဘူးမို့လား၊ နို့နဲ့ရောလိုက်မယ်”

“မရှိပါဘူး”

မလေးနုက သီးစုံပန်းကန်ထဲ နို့ရောလိုက်သည်။ 

“သီးစုံကလည်း နိုင်ငံခြားကလာတဲ့ဘူးတွေ ရှိပေမယ့် မလေး မသုံးဘူး။ ကလောမှာ သစ်သီးစုံပေါတော့ ငှက်ပျောသီး၊ နာနတ်သီး၊ သစ်တော်သုံး အစုံပဲ။ ကိုယ့်ဘာသာလုပ်တယ်၊ ရှိန်း စားနော်"

ရှိန်းက ဇွန်းငယ်နှင့် သစ်သီးများကို ခပ်စားနေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခု တွေးနေပုံရသည်။ အချိုပွဲသိမ်းသွားမှ မလေးနုကို ရှိန်းက ပြောလိုက်သည်။

"မလေးနဲ့ ရှိန်း စကားပြောချင်တယ်၊ ဧည့်ခန်းမှာ ပြောရမလား၊ ဒီမှာပဲ ပြောရမလား”

“ကြိုက်တဲ့နေရာ ပြောလေ၊ ဒီအခန်းထဲက မီးဖိုဘေးမှာ ပြောလည်း ရတယ်”

မလေးနုသည် ဦးဘသာကို လှမ်းခေါ်ကာ မီးလင်းဖိုနားမှာ ကြိမ်ကုလားထိုင်ပုလေးများ ချခိုင်းလိုက်သည်။

“ဦးဘသာ ကော်ဖီယူခဲ့နော်”

မီးဖိုနား ထိုင်ရင်း ကော်ဖီသောက်နေကြသည်။ ရှိန်း ဘာပြောမည်ကို မလေးက နားထောင်နေသည်။ ရှိန်းက ကော်ဖီကို လက်စသတ် သောက်ပြီးမှ ပြောတော့သည်။

“မလေး ဆေးတိုက်က ထွက်သွားတဲ့အကြောင်း အေး မဆုံးခင် ဖြူပြာက ရှိန်းကို ဖုန်းနဲ့ပြောပါတယ်၊ ရှိန်း တော်တော် စိတ်ထိခိုက်ပါတယ်၊ တော်ရုံတန်ရုံအကြောင်းနဲ့လည်း မလေး မထွက်သွားပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘာ့ကြောင့်ဆိုတာကိုလည်း ရှိန်းမသိချင်ပါဘူး” 

ရှိန်းသည် စကား ခေတ္တရပ်ထား၏။

“မလေး ထားခဲ့တဲ့စာလည်း ဖတ်ရတယ်၊ ရှိန်းကို ချစ်လှစွာသော ရာဟုလာ ခေါ်လို့ ရှိန်း ဝမ်းနည်းမိတယ်၊ မလေးရဲ့ သန့်ရှင်းဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားကို ရာဟုဖမ်းသလို လငပုပ်ဖမ်းသလို ရှိန်းရဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့် အမှောင်ဖုံးလွှမ်းပြီး ညစ်ခဲ့ရတဲ့ သဘောဖြစ်နေလို့ ရှိန်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါတယ်၊ ရှိန်း တောင်းပန်ပါတယ်၊ နောက်ကို ရှိန်းကို ဘယ်တော့မှ ရာဟုလာလို့ မခေါ်ပါနဲ့၊ ရှိန်း အမှောင်ကို ကိုယ်စားပြုတဲ့ရာဟု မဖြစ်ချင်ဘူး"

လူးလွန့်နေသော မီးညွန့်များက တရှိန်ရှိန်တက်နေသည်။ မီးညွန့်ရောင်ဖြင့် ရှိန်းအသားသည် ဝင်းပနေပေမယ့် မျက်ကွင်းများ ချောင်ကာ နွမ်းနယ်နေသည်ကို မလေး သတိထားမိသည်။ ရှိန်း မျက်လုံးသည် လဟာနယ်ကို ကြည့်နေသလို အဝေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

“မလေးနုနဲ့ ရှိန်းဆေးတိုက်ထောင်ပြီးမှ ရှိန်း အနေအထိုင်ကို ပြောင်းလဲခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ မလေး လက်ခံပါတယ်​နော်၊ မလေး မှန်ရင် ဟုတ်ကဲ့လို့ ပြောပါ"

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ပြောင်းလဲခဲ့ပါတယ်”

"သေဆုံးသူရဲ့အကြောင်း မကောင်းမပြောရဘူးဆိုတဲ့ စကားရှိလို့ အေးအကြောင်း ဘာမှ မပြောချင်တော့ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ရှိန်းတို့ယောက်ျားတွေဟာ ဦးစီးခေါင်းဆောင်တဲ့နေရာမှာ နေရပေမယ့် ငယ်စဉ်က မိခင်ဆိုတဲ့ မိန်းမ အမျိုးသမီးက ပုံသွင်းသွန်သင်တာကို ခံရတယ်၊ ကြီးလာလို့ အိမ်ထောင်ပြုရင် ဇနီးမယားက ပုံသွင်းပြုပြင်တာကို ခံရတယ်၊ ရေဆိုရင်လည်း မှန်မယ်၊ ထည့်ရာခွက်နဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်ကို လိုက်တယ်၊ ခွက်ပုံစံ မမှန်ပြန်ရင်လည်း ဒီလူ ပုံမပေါ်ဘူး၊ ပြီးတော့ ပုံသွင်းခံရတဲ့ ယောက်ျားရဲ့ လေးစားမှုကလည်း ရှိသေးတယ်၊ မိခင်ကို လေးစားတယ်၊ ဇနီးကို လေးစားတယ်ဆိုရင် သူတို့ရဲ့ ပဲ့ကိုင်မှုကို ယောက်ျားတွေဟာ နာခံတယ်၊ လေးစားအပ်တဲ့ အရည်အချင်းမရှိတဲ့သူတွေလည်း ရှိပါတယ်”

ရှိန်းက ခေတ္တနားလိုက်ပြန်သည်။ 

“မလေးကိုတော့ ရှိန်း လေးစားတယ်၊ လေးစားတယ်ဆိုတဲ့ အရည်အချင်းရှိဖို့က မိန်းမတိုင်းမှာ ရခဲတဲ့ အရည်အချင်းပါ၊ မလေးကို ရှိန်း ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ မျိုးဇင်ကိုချစ်တဲ့ အချစ်ဟာ ကိုယ့်ဇနီး အေးကို ချစ်တာထက် ပိုခဲ့တယ်လို့။ ဇင်ဟာ လေးစားအပ်၊ မြတ်နိုးအပ်တဲ့ ကိုယ့်ရဲ့သူငယ်ချင်း အဆွေခင်ပွန်းကောင်း Comrade ပဲ၊ မျိုးဇင် ကွယ်လွန်ပြီးနောက် မျိုးဇင်ကိုချစ်တဲ့ အချစ်မျိုးနဲ့ မျိုးဇင်ရဲ့ ချစ်သူ မလေးကို စောင့်ရှောက်ရမယ့်တာဝန်ရှိတယ်လို့ ရှိန်းပြော

ခဲ့တယ်၊ မှတ်မိလား"

"မှတ်မိပါတယ်"

“မျိုးဇင်ကို ချစ်တဲ့အချစ်နဲ့ မလေးအပေါ် ချစ်ခဲ့လေတော့ မလေးကိုချစ်တာ ကိုယ့်ဇနီးထက်ပိုတယ်”

“ဘယ်လို"

မလေးက မျက်ခုံးလေးပင့်ကာ မေးလိုက်သည်။ 

"သည်းခံနားထောင်ပါ၊ ရုတ်တရက်တော့ စကားလုံးက အချစ်ပါလာတော့ အဓိပ္ပာယ်ကောက်လွဲစရာ ဖြစ်မယ်၊ မျိုးဇင်ကို ရှိန်းချစ်ခဲ့တာ ရာဂနဲ့မှ မဟုတ်တာ၊ ဒီလိုပဲ မိန်းမကိုချစ်တဲ့ ရာဂဆိုတာကို နုတ်လိုက်ရင်တောင် မျိုးဇင်ကို ရှိန်းချစ်တဲ့အချစ်က ပိုခဲ့ပါတယ်၊ ဒီလိုပါပဲ၊ ရာဂကင်းသောအချစ်နဲ့ မလေးကို ရှိန်း မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်ခဲ့တာပါ၊ အားလည်း ကိုးမိတယ် မလေး။ မလေးတို့က ထင်တယ်၊ မိန်းမသားဟာ အားငယ်သူမို့ ယောက်ျားကို အားကိုးစိတ်နဲ့ ချစ်တာလို့၊ အားကြီးတယ်ဆိုတဲ့ ယောက်ျားတွေကလည်း မိန်းမကို အားကိုးတယ်ဆိုရင်ရော မလေး ဘယ်လိုထင်လဲ၊ မင်းတုန်းမင်းတရားကြီးဟာ ကုန်းဘောင်ဆက်မှာ ထူးချွန်တဲ့မင်းပဲ၊ အရည်အချင်းလည်းရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့မိဖုရားခေါင်ကြီးကို အလွန်အားကိုးတယ်၊ ဘာမဆို အကြံဉာဏ်တောင်းယူတယ်၊ ရှိန်းလည်း မလေးနဲ့ လက်တွဲလုပ်လေလေ မလေး အရည်အချင်းကို သိရပြီး သိပ်အားကိုးမိတယ်၊ ယုံလား"

မလေးနုက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။

“ယုံလို့ ရှိန်းဆေးတိုက်တစ်ခုလုံး ပုံအပ်ခဲ့တာပါ၊ ရှိန်းရဲ့ အတိတ်က ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ အပြစ်တွေဟာ မလေး စိတ်ကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ခဲ့မှာပါ။ မလေးချစ်ခဲ့တဲ့ မလေးတွေ့ဖူးတဲ့ ယောက်ျားသား နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်က အဖေဖြစ်သူ သစ်တောဝန်ထောက် ဦးမောင်မောင်ကြီး၊ တစ်ယောက်က ချစ်သူ မျိုးဇင်၊ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ယောက်ျားတို့နယ်မြေမှာ စံထားလောက်အောင် စာရိတ္တကိုထိန်းချုပ်တဲ့သူတွေဆိုတော့ မလေးဟာ ယောက်ျားတွေတွေ့တိုင်း ဒီစံ ဒီပေတံနဲ့ တိုင်းမှာပဲလို့ ရှိန်း ယုံကြည်တယ်၊ ဟုတ်တယ်မို့လား"

"ဟုတ်ပါတယ်”

မလေးရင်ထဲမှာ ရှိန်း ဒါလောက် စကားကို ရှည်လျားစွာ ပြောလိမ့်မည်မထင်။ ပြောင်မြောက်သော စကားလုံးများကို သုံးတတ်လိမ့်မည်ဟုလည်း မထင်ခဲ့ပေ။ ရှိန်း စကားလုံးများကို ကြားရတော့ သူ အံ့အားသင့်နေသည်။ သူက ဟုတ်ကဲ့လိုက်ရမည့်အလှည့်ပေပဲ။ ရှိန်းက သူ့စကားကို ဆက်လက်ပြောသည်။

“မလေးရဲ့ပေတံနဲ့ တိုင်းတဲ့အခါ ရှိန်းဟာ ပေမမီ ကိုက်မမီပေါ့၊ မှန်ပါတယ်၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေနဲ့ ရှိန်းဆိုတာ ရန်ကုန်မှာရော နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီတွေမှာရော ထင်ရှားတဲ့လူ မြန်မာမီလျှံနာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ မျိုးဇင်ရဲ့ စာရိတ္တကိုတော့ မမီပါဘူး၊ ဒါ့ကြောင့် ရှိန်းကို မလေးဟာ လေးစားချင်မှ လေးစားမယ်၊ ချစ်ချင်မှ ချစ်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ အခု ရှိန်း ဒီကိုလာတာ ဘာလို့လဲ၊ သိလား”

“မသိပါဘူး"

"ရှိန်းအချစ်ကို ဖွင့်ပြောချင်လို့"

တောက်လျှောက်ကြီး ရှိန်းက ပြောလိုက်သောအခါ မလေးနုသည် ပါးစပ်လေးဟကာ အံ့အားသင့်သွားပုံရသည်။ 

“ဟုတ်တယ် ဆက်နားထောင်ဦး၊ ရှိန်းက မလေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာကိုသာ ပြောဖို့လာတာ၊ မလေးရဲ့အချစ်ကို တောင်းခံဖို့ လာတာ မဟုတ်ဘူး၊ တောင်းခံလည်း မလေးကိုင်ထားတဲ့ ပေတံနဲ့ မမီတဲ့ ဒီကောင်ကို မလေးရင်ထဲက ချစ်နေရင်တောင်မှ ဒီအချစ်ကို ပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလည်း ဒီကောင် သိတယ်။ ရှိန်းမှာလေ သူတကာတွေမှာမရှိတဲ့ အရည်အချင်းတစ်ခု သူတစ်ပါးစိတ်ကို ထိုးဖောက်သိတဲ့ ဉာဏ်ဆိုတာ ရှိပါတယ်။ မလေးရင်ထဲမှာ အချစ်ရှိချင်ရှိမယ်၊ ဒါပေမဲ့ အချစ်ကိုပေးဖို့ဆိုတာက တခြားပဲ၊ ဒါက ကာယကံရှင်က ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့်ပါ၊ ဒါ့ကြောင့် ရှိန်းပြောချင်တာတစ်ခုက ရှိန်းဟာ မိန်းမများများကို ချစ်ခဲ့တယ်၊ ဒီနေရာမှာ “မွေ့ရာချစ်”လို့ပဲ သုံးရမယ်၊ သူတို့ကလည်း ကိုယ့်ဆီကငွေ ဒါမှမဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်ကို လိုချင်လို့ အလဲအလှယ် လုပ်ကြတာကိုး၊ ရှိန်းကိုလည်း သူတို့ရင်ထဲ မထည့်သလို ရှိန်းရင်ထဲမှာလည်း သူတို့တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး၊ ကိုယ့်မိန်းမ အေးတောင် မရှိဘူး၊ မွေ့ရာတစ်ခုတည်း အိပ်နေပေမယ့် ကမ္ဘာခြားသလို အတွေးအခေါ်မတူတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အတူမနေလိုလို့ ရှိန်းဆေးတိုက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်၊ ရှိန်း ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ အမြဲလို ရှိန်း အတီးကျန်နေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဆေးခန်းမှာ မလေးနဲ့အတူ အလုပ်လုပ်ကတည်းက ရှိန်းရင်ထဲမှာ မလေး အမြဲရှိနေတယ်” 

မလေးနုမှာ နားထောင်ရင်း တုန်လှုပ်သွားသည်။

“ငါ့အပေါ် နားလည်တဲ့ မိန်းမ၊ ငါ့ကို သန့်စင်တဲ့ မေတ္တာနဲ့ ချစ်တဲ့မိန်းမတစ်ယောက် ရှိပါသေးလားဆိုပြီး ရှိန်း အားတက်တယ်၊ အခု အကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့် မလေး ရှိန်းကိုခွဲသွားလည်း ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ မလေး ရှိနေတယ်ဆိုတာ ထပ်ပြောပါရစေ၊ မျိုးဇင်က ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ မလေးအပေါ် သူချစ်တဲ့အချစ်ဟာ ၅၂၈ ထက် ပိုတယ်၊ ၁၅ဝဝ ထက်လည်း ပိုတယ်၊ သူ့အချစ် ဒီဂရီကို ဂဏန်းစာလုံးတွေနဲ့ ဖော်မပြနိုင်ဘူးတဲ့၊ ဘယ်လောက်ပဲချစ်ချစ် ဒီအချစ်မှာ မြတ်နိုးတာ ပါခဲ့လေတော့ မလေးကို … သမီးရည်းစားဖြစ်ပေမယ့် လက်ဖျားနဲ့ မတို့ခဲ့ဘူးလို့ မျိုးဇင်က ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ တစ်နေ့ ရှိန်းဟာ ချစ်ပေမယ့် လက်ဖျားနဲ့မတို့ရက်အောင် မြတ်နိုးအပ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက်ကို တွေ့ရဦးမှာပါတဲ့။ အခု ရှိန်း ပြောချင်တာက မျိုးဇင်စိတ်ဓာတ်တွေ ရှိန်းမှာ ဝင်ခဲ့ပြီ၊ ရှိန်းမှာ မိန်းမမျိုးစုံနဲ့ တွေ့ခဲ့ ပွေ့ခဲ့တာတွေ နှစ်ပါးသွားခဲ့တာတွေ မလေးကို ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ၊ မလေးနဲ့ ရှိန်းနဲ့ အတူလက်တွဲလုပ်စဉ်က ရှိန်းစရိုက်တွေကို သိခဲ့ပါပြီ၊ အဲဒီစဉ်အခါကတည်းက မလေးကို ရှိန်း လက်ဖျားနဲ့ မတို့ခဲ့ပါဘူး၊ ရှိန်းကို ချစ်အောင်လည်း သွေးမဆောင်ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အခု မျိုးဇင်စကားအတိုင်း လေးစားမြတ်နိုးအပ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့ပါပြီ၊ အဲဒါဟာ ဘယ်သူလဲဆိုတော့ မလေးပါပဲ"

ခေတ္တနားပြီး ရှိန်းက သူ့စကားကို ဆက်ပြန်သည်။ 

"မလေးကို ရှိန်း ဘယ်လောက်မြတ်နိုးတယ် ချစ်တယ်ဆိုတာ ပြောရာက နောက်ဆုံး တစ်ခုပြောချင်တာ ရှိပါတယ်၊ ရှိန်းကို မချစ်ချင်နေပါ၊ ရှိန်းရဲ့ ဆေးတိုက်ကိုတော့ ချစ်ပါ၊ ဆေးတိုက်က လူနာတွေကိုလည်း ချစ်တဲ့အနေနဲ့ မလေး ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့ပါ၊ ဒါ တစ်ခုတော့ လေးလေးနက်နက် တောင်းဆိုပါရစေ၊ မလေးရဲ့ဘဝအာမခံချက်ကို တစ်သက်လုံး သေတဲ့အထိ ရှိန်း တာဝန်ယူတယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်”

ရှိန်းက စကားပြောရာမှ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကာ...

“ကဲ... ပြောချင်တာတော့ ပြီးပြီ၊ နောက်ဆုံး ရှိန်းရဲ့ဆန္ဒတစ်ခု ကျန်သေးတယ်၊ ခဏလောက်စောင့်ပါ”

ရှိန်းသည် သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားကာ ပြန်ထွက်လာတော့ လက်ထဲမှာပါလာသော ဘူးကို မလေးနုကို လှမ်းပေးသည်။ ဘူးလေးက အရှည် နှစ်လက်မခွဲ၊ အမြင့် တစ်လက်မခွဲလောက်ရှိသော ငွေကြုတ်လေး ဖြစ်သည်။

“ဒါကို ယူသွားပါ၊ အဲဒီ ကြုတ်ထဲမှာ ရှိန်းရဲ့ ဆံပင်လေးတွေ ရှိပါကယ်၊ မလေး ရှိန်းကို အချစ်မပေးချင်နေပါ၊ မလေး ခေါင်းက ဆံပင်နည်းနည်းဖြတ်ပြီး ဒီကြုတ်ထဲထည့်ပြီး ဒီညပဲ ရှိန်းကို ပြန်ပေးပါ"

“ဘာလုပ်ဖို့"

ငွေကြုတ်ကိုကိုင်ရင်း မလေးနုက နားမလည်သလို မေးလိုက်သည်။ ရှိန်းသည် မလေးနုကို စူးစူးစိုက်စိုက် ပြန်ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

“ရှိန်း ကျန်းမာရေးက သိပ်မကောင်းဘူးလေ၊ နိုင်ငံခြားမှာလည်း ဆေးစစ်ခဲ့ပါသေးတယ်၊ တို့နှစ်ယောက် ဘယ်သူအရင်သေမယ်ဆိုတာ မသိဘူး၊ ရိုမီရိုနဲ့ ဂျူးလီယက်တောင် သေတဲ့အခါ တူပြိုင် ဂူလိုဏ် အတူသေနိုင်ကြတဲ့ အခွင့်အရေးရှိပါတယ်၊ ရှိန်းဆိုတဲ့ အကောင်မှာ ကိုယ်ချစ်တဲ့ မလေးနဲ့ အတူနေခွင့်မရှိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မလေးကိုယ်စား ရှိန်းအပါးမှာ တစ်ခုခုရှိစေချင်တယ်၊ ရှိန်း သေရင်တောင် အုတ်ဂူထဲမှာထည့်မြုပ်ဖို့ မလေးရဲ့ဆံပင် လိုချင်တယ်။ တို့နှစ်ယောက် အသက်ရှင်စဉ် လူချင်းပူးပေါင်းလို့မရတဲ့နောက် ဆံပင်ခွေလေးနှစ်ခုတော့ သေပြီးတဲ့နောက် ပူးပေါင်းခွင့်ပြုပါ၊ ရှိန်းက ပူလောင်လွန်းလို့ တမလွန်မှာ မလေးရင်ထဲက အအေးဓာတ်ကို ရှိန်း ယူသွားပါရစေ၊ ဒါလောက်တော့ ရှိန်းကိုခွင့်ပြုပါ၊ ရှိန်းအလိုကို လိုက်ပါ မလေး။ ဒီညပဲ ဒီကြုတ်ကို မလေးဆံပင်နဲ့အတူ ပြန်ပြီးပို့လိုက်ပါ၊ ဒီည ရှိန်း ချစ်သူဆံပင် ရင်မှာပိုက်ပြီး ကောင်းမွန်စွာအိပ်ပါရစေ၊ စကားပြောတာတွေ ရှည်လှပြီ၊ ရှိန်းသွားတော့မယ်၊ ဂွတ်နိုက်”

ရှိန်းက စကားစဖြတ်ကာ ထသွားတော့သည်။ မလေးနုကတော့ လှုပ်ရှား၍မရသေး။ သူ့ရင်ထဲမှာ ရှိန်းနှင့်ပတ်သက်၍ မမျှော်လင့်သော အပြုအမူ အပြောအဆိုတွေ လှိုင်းထနေသည်။ နှလုံးသားမရှိသော ရှိန်း၊ ကျောက်တုံးလို ခံစားမှုမရှိသော နှလုံးသားကို ရင်မှာပိုက်ထားသူတစ်ယောက်။ ရှိန်းပြောသလို မွေ့ရာချစ်နှင့်သာ မိန်းမတွေနှင့် နှစ်ပါးသွားသူ၊ အရက်အိုး ခေါင်းစိုက်နေသူ၊ အထိန်းအကွပ်မရှိသူတစ်ယောက်အဖြစ် သူ ယူဆခဲ့သည်။ ဆက်ဆံခဲ့သည်။ ပြောချင်သလို ပြောခဲ့သည်။ ယနေ့ည ရှိန်း၏ ပြောစကားနှင့် အပြုအမူတွေက ရှိန်း၏နှလုံးသားတွင် သိမ်မွေ့သန့်စင်သော အချစ်ဆိုတာ ရှိသေးသည်ကို ပြသလိုက်သည်။

ငွေကြုတ်ငယ်ကို ကိုင်ကာ မလေးနုသည် မီးပုံကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ထင်းများ လောင်ကျွမ်း၍ ပြာပုံပေါ်မှာ မီးငွေ့ငွေ့ ပဲ ကျန်တော့သည်။ 

အပိုင်း(၂၄)ဆက်ရန်

-------------------

#ခင်နှင်းယု