ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်-မစန္ဒာ အပိုင်း(၇)

#ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်

အပိုင်း(၇)

“ဒီသားအဖကိုကြည့်ရတာ ပျော်စရာတော့ အကောင်းသား၊ အဖေက ခပ်ပျော့ပျော့၊ သမီးက ခပ်ပျော်ပျော်”

ဒေါ်အေးကျင်က တွေးမိသည်။ သူ၏သားမက်ဖြစ်သူ မောင်မောင်အေးကို သတိရသည်။ မောင်မောင်အေးသည် ကလေးများနှင့် အရောတဝင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေလေ့မရှိပေ။ ခပ်တည်တည် ခပ်ထန်ထန်ပင် နေလေ့ရှိသည်။သူ၏သမီးနှင့်တကွ မြေးကလေးများကပါ အားလုံး ကြောက်ကြရလေသည်။

“သူ့မိန်းမနဲ့ သူ့ကလေးတွေ ကြောက်ရတာက ထားပါတော့၊ ငါတောင် ကြီးတောင့်ကြီးမားနဲ့ ဒီသားမက်ကို ကြောက်နေရသေးတာပဲ”

သားမက်ဖြစ်သူက စီးပွားရှာကောင်းသည်။ စိန်ဂျွန်းဈေးထဲတွင် ပလတ်စတစ်ပစ္စည်းများ ရောင်းလေသည်။ အမြတ်က မဆိုးလှ။ ခက်သည်က သူ့သမီးဖြစ်သည်။ စီးပွားရေးကို လုံးဝ နားမလည်။ တတပ်တအား ကူရန်လည်း မစဉ်းစား၊ စိတ်လည်း မဝင်စား။ ကလေးတွေ တယောက်ပြီးတယောက် မွေးရန်သာ စိတ်ဝင်စားဟန်တူသည်။ အသက်သုံးဆယ်အရွယ်တွင် ကလေး လေးယောက်နှင့် တဗိုက်မျှ ချမ်းသာနေပြီဖြစ်လေသည်။

“မိဝါနော်၊ နင် ကလေးတွေ ထပ်မွေးဖို့ မကောင်းတော့ဘူး” ဟု သူက မကြာခဏ သတိပေးတတ်သော်လည်း သမီးဖြစ်သူ ၀ါဝါခင်က အရေးမစိုက်လှ။ ရှက်သလို ပြုံးနေတတ်သည်မှအပ ဘာမှ အဆီးအတားပြုလုပ်ဟန်မတူ၊ နှစ်နှစ်လျှင် တယောက် မှန်မှန်မွေးနေလေသည်။ မောင်မောင်အေးက ဆေးလုံးလေးများ ဝယ်လာကာ သောက်ခိုင်းသော်လည်း မှန်မှန်မသောက်။ ယခု နောက်ဆုံးကလေးသည် ဆေးသောက်နေသည့်ကြားထဲမှ ရှိလာခြင်းဖြစ်သည်။ 

“အင်း၊ ဒါကြောင့်လဲ မောင်မောင်အေးက ပြောတာ၊ ဝက်သာဆိုယင်တော့ အတော်အဖိုးတန်မယ်လို့"

မောင်မောင်အေးက သူ့သမီးကို အထင်ကြီးဟန်မရှိသည်ကိုတော့ ဒေါ်အေးကျင် စိတ်မကောင်း။ သို့သော်လည်း သမီးကလည်း သမီးပင်၊ အတော်ထုံ၍ အတော်ထိုင်းလေသည်။ ဘာတခုမှ ချက်ချက်ချာချာမရှိလှပေ။ သူ့ယောကျ်ားက သူ့ကို ဆေးမှန်မှန်မသောက်ရကောင်းလားဟု ဆူတော့ သူပြန်ပြောပုံကို ကြည့်ပါအုံး။ “ဝါဝါက မွေးရုံမွေးတာပဲကိုကိုရယ်၊ ထိန်းတော့မေမေ ထိန်းနေတာပဲ"တဲ့။

“ငါ ထိန်းနေတာတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊ ငါ့မှာ မြေးအလုပ်တွေ ပတ်ချာဝိုင်းပြီး ဘုရားမရှိ၊ တရားမရှိ၊ ဘာဝနာမရှိ၊ အခုပဲ အသက်က ခြောက်ဆယ်နား ကပ်နေပြီ"

ဒေါ်အေးကျင်က တွေးယင်း … ဝမ်းနည်းလာသည်။ သူ့မှာ လပြည့် လကွယ်မို့ပင် ဘုန်းကြီးကျောင်းလေး၊ ရိပ်သာလေး သွားပြီး တရားအားမထုတ်နိုင်၊ ဥပုသ်မစောင့်နိုင်။ သူမို့လို့ ဥပုသ်စောင့်သွားမည်ဟု ဆိုလျှင် သမီးဖြစ်သူက မကောင်းတတ်၍သာ ဘာမှမပြောသော်လည်း၊ မျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်သာ ရှိတော့သည်။ 

နို့ညှာကောင်က "ဘွားဘွားနဲ့ လိုက်မယ်၊ တားတားလဲ ဥပုသ်ရောင့်မယ်”ဟု အာပြဲကြီးနှင့် အော်ကာ သူ့ထဘီစကို ဆွဲထားတတ်သည်။ 

အငယ်ဆုံးကောင်ကလည်း “မေမေကျွေးနဲ့၊ ဘွားဘွားကျွေး၊ မေမေကျွေးနဲ့" အော်ကာ၊ အမေ ခွံပေးနေသော ထမင်းကို လုံးဝမစားပဲ ဆန္ဒပြတတ်လေသည်။ ဒီတော့ ဒေါ်အေးကျင် ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ လူကသာ ရိပ်သာရောက်ပြီး ဘုန်းကြီးဟောသမျှ ပုဆစ်တုတ်၍ နာယူနေသော်လည်း တလုံးမှ နားထဲမဝင်တော့ပေ။ သူ့စိတ်က အိမ်သို့သာ ရောက်နေသည်။ အင်း.... နို့ညှာကောင်က ခပ်ဆိုးဆိုးရယ်၊ မြေကြီးထဲ လူးငိုနေယင်တော့ သူ့အမေ ရိုက်တော့မှာပဲ၊ အငယ်ဆုံးကောင်ကလဲ ထမင်းကို တစေ့မှ ဝင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး”ဟု တွေးယင်း၊ ဘုန်းကြီးဟောသောတရားကို “သာဓု သာဓု” ခေါ်လိုက်ရသည်။ ဘာတွေမှန်းပင် မသိလိုက်ချေ။ ထို့ကြောင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ် အိမ်မှာ ဥပုသ်စောင့်တာကမှ ကောင်းအုံးမယ်ဟု တွေးကာ အိမ်တွင်ပင် ဥပုသ်စောင့်ရန် ကြိုးစားသည်။

“အင်း...အဲဒါကမှ ပိုဆိုးတာ”

ဒေါ်အေးကျင် ပြုံးမိသည်။ အိမ်မှာနေတော့လည်း အိမ်၏ထုံးစံအတိုင်း အိမ်အလုပ်များက ပိုင်းဝိုင်းလည်နေတော့သည်။ ပုတီးစိပ်လိုက်မည်ဟု စဉ်းစားကာ ပုတီးကိုကိုင်သည်။ “ဣတိပိသော ဘဂဝါ ဟဲ့ ဟိုအကောင်၊ လှေကားပေါ် တက်ပြန်ပြီလား၊ လိမ့်ကျနေဦးမယ်နော်၊ ဣတိပိသော ဘဂဝါ၊ အရဟံ သမ္မာ သမ္ဗုဒ္ဓေါ၊ ဟဲ့ ကျတော့မယ်၊ မိအေး နင်ဘာလုပ်နေလဲ၊ ဒီမှာ ကလေးလာကြည့်စမ်း၊ တော်ကြာ ကျတော့မှ ကျပြီကျပြီ အော်နေရမယ်၊ အဲဒီပန်းကန်တွေ ပြီးမှ ဆေး၊ ထားလိုက်အုံး။ ဣတိ အဲဒါကို ယူမဆော့နဲ့သမီး၊ အဲဒါ ပိသော ဘဂဝါ အရဟံ... ဘွားဘွားရဲ့ စာကြည့်မျက်မှန် ကွဲသွားလိမ့်မယ်၊ အရဟံသမ္မာ ဟဲ့ သမီး မိဝါ ကိုယ့်မှာ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနဲ့၊ ဒီကကောင် ဧရာမကြီးကို ဘာကိစ္စ ချီနေရတာလဲ။ ဟဲ့ကောင် ဆင်း၊ အသက် လေးနှစ်ပြည့်တော့မယ်၊ ကလေးမဟုတ်ဘူး”

ကဲ ..ထိုသို့သော ပုတီးစိပ်နည်းနှင့် မနက်ရှစ်နာရီက စရွတ်သော ဂုဏ်တော်ကိုးပါး ပုတီးသည် ညရှစ်နာရီသာ ရောက်သွားသည်။ တပိုဒ်ကိုပင် ဖြောင့်ဖြောင့် မရွတ်နိုင်ချေ။

“ခင်ဗျားတို့သုဝဏ္ဏက သွားရေးလာရေး ခက်ခဲတာ ထားလိုက်ပါတော့၊ ရေဒုက္ခ မီးဒုက္ခကတော့ ကြီးလှသဗျာ"

တခုံကျော်မှ အသံကို ကြားရသည်။ ဒေါ်အေးကျင်၏အတွေးသည် စိပ်ပုတီးဆီမှ သုဝဏ္ဏသို့ ရောက်သွားပြန်လေသည်။

“သုဝဏ္ဏမှာ ရေဒုက္ခကြီးတာတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ တော်ကြာ ရေပိုက်ပေါက်ပြန်ပြီ၊ မလာပြန်ဘူး လေးငါးရက်၊ ဟော နောက်တခါ ရေစက်ပျက်ပြန်ပြီ၊ မလာပြန်ဘူး လေးငါးရက်၊ ဟောဒီမှာ ကျုပ်ရှေ့က ပလတ်စတစ်ပုံးကို ကြည့်၊ အဲဒါ သုဝဏ္ဏ ရေမလာလို့ မြို့ထဲက ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သွားပြီး လျှော်ခဲ့ရတဲ့ အဝတ်တွေ"

ဒေါ်အေးကျင်က စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်မိသည်။ သူ့ရှေ့မှ ပလတ်စတစ်ပုံးပြာပြာကို ပလတ်စတစ်ခွက်ဝါ၀ါနှင့် အုပ်ထားသည်။ ခွက်ကို လှန်ကြည့်လျှင် ရေစင်စင်ညှစ်ထားသော အဝတ်များကို အခွေလိုက် တွေ့ရမည်ဖြစ်သည်။ သူ၏မြေး လေးကောင်၏ အဝတ်များဖြစ်သည်။ ရေမလာသည်မှာ ငါးရက်ခန့်ရှိပြီဆိုတော့ ကလေးများ ဝတ်စရာ မရှိတော့၊ ရေမချိုးရသည်က ထားပါတော့၊ ခြေလက်ကလေး ဆေး၊ မျက်နှာသစ်ပြီး အင်္ကျီမလဲလို့ကတော့ မရ။ အင်္ကျီလေးပါ လဲလိုက်ပါမှ အတန်ငယ် စိတ်ကြည်ပြီး အအိုက်ပြေသလိုလိုရှိသည်။ နွေရာသီဆိုတော့လည်း ဖုံနှင့် ချွေးနှင့် ကပ်ခါ အင်္ကျီအဝတ်အစားက ညစ်ပတ်သည်။ ကလေးများက ပို၍ဆိုးတော့သည်။ 

ဒီနေ့တော့ ဒေါ်အေးကျင် မနေနိုင်တော့၊အရေးကြီးသောအဝတ်များကို စု၍ထုပ်ကာ ဦးကေသရကျောင်းသို့ လာခဲ့သည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ပုစွန်တောင်ပန်းခြံထောင့် ဆိုတော့ ရထားပေါ်မှဆင်းပြီး ကားတတန် ပြန်စီးရသေးသည်။ မရွှေဝါဝါခင်က သူ့သားတွေ သမီးတွေကို ရေအချိုးထည့်လိုက်ချင်သေးသော်လည်း သူက မခေါ်ခဲ့၊ ရထားတတန် ကားတတန်နှင့်မို့ ဒီမျောက်တအုပ်ကို သူမထိန်းနိုင်။ အဝတ်တွေကို ပလတ်စတစ်ပုံးထဲ ဖိသိပ်ထည့်ပြီး သူ့အိမ်က ထွက်မည်ပြုတော့ နို့ညှာကောင်က ထုံးစံအတိုင်း ထဘီစဆွဲကာ ငိုသည်။ ဒီအကောင်ကိုတော့ ခေါ်သွားရ ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသေးသည်။ သို့သော် ခေါ်လျှင် တယောက်ထည်း ကွက်ခေါ်လို့မရ၊ ကျန်သုံးကောင်က ငရဲအိုးပွက်သည်သို့ ညံနေအောင်ငိုကြတော့မည် ဖြစ်သည်။ မရွှေဝါကလည်း သူ့ကလေးတွေ တပုံတခေါင်းကြီးကို သူနှင့်ထည့်လိုက်ကာ၊ သူက အငှားဆိုင်မှ ငှားထားသော ရုပ်ပြဇာတ်လမ်းကို အေးအေးဆေးဆေး ဖတ်ချင်ပုံရသည်။ 

“ကလေးတွေလဲ သူတို့အဘိုးကို မတွေ့ရတာ ကြာပြီ”ဟု ပြောသည်။ “ကြာယင် တအိမ်လုံးလိုက်ခဲ့ကြပါလား၊ အိမ်ကို ပိတ်ထားခဲ့၊ ဟိုမှာ ရေမိုးချိုး လျှော်ဖွပ်ပြီးမှ ပြန်လာကြ”ဟု သူကပြောတော့ မလှုပ်တော့ပေ။ နေပူပူတွင် အပြင် ထွက်ရသည်ကို လိုလားဟန် မတူ၊ ဒေါ်အေးကျင်က အိမ်က ထွက်ခဲ့တုန်းက နေ့ခင်း ဆယ့်နှစ်နာရီ၊ နေက ကျဲတောက်အောင် ပူနေသည်။ 

“အင်းလေ၊ ငါကလဲ ခေါ်မယ့်သာ ခေါ်တာ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာ တဝုန်းဝုန်း တရုန်းရုန်းနဲ့ လျှော်ကြ ဖွပ်ကြ လုပ်နေဖို့တော့ မကောင်းပါဘူး။ တော်ကြာ တိုက်အုပ်ဘုန်းကြီးက ပြောနေ ဆိုနေယင် အခက်။ ကိုခင်ကတော့ ဘာမှ သိတတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့သမီး သူ့မြေး ​တွေ့ယင် ပြုံးနေဖို့ပဲ သိတာ”

ကိုခင်တယောက် ဦးကေသရဘ၀သို့ ပြောင်းသွားသည်မှာ ဆယ်နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ၀ါဝါခင် အိမ်ထောင်ကျစကတည်းက ဖြစ်သည်။ ယခင် ငယ်စဉ်ကတည်းက ရဟန်းတခါ တက်ဖူးပြီး သာသနာ့ဘောင်တွင် ပျော်သူမို့ သူနှင့် လက် ထပ်သည့် မင်္ဂလာဦးညကတည်းက တနေ့နေ့တွင် သူ ဘုန်းကြီး ဝတ်လိုသည်။ မတားမဆီး ခွင့်ပေးပါရန် အနူးအညွတ်တောင်းပန်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူက မျက်ရည်မသိမသာဝဲယင်း “ဒီလိုဆို ရှင် ဘာလို့ ကျွန်မကို ယူရသေးလဲ၊ ရှင့်ဟာရှင် အေးအေးဆေးဆေး ဘုန်းကြီးဝတ်နေပါလား”ဟု ပြောတော့ “အခု မဟုတ်သေးပါဘူးကွယ်။ အသက်ကြီးလာတဲ့တနေ့၊ ပင်စင်ယူတဲ့တနေ့၊ သားတွေ သမီးတွေကို စိတ်ချရတဲ့တနေ့ကို ပြောတာပါ”ဟု ပြောလေသည်။

“အင်း… တကယ့်တကယ်တော့ ငါတို့က အချင်းချင်းကြိုက်ပြီး ယူကြတာမှ မဟုတ်တာ၊ သူ့မှာလဲ ရည်းစားနဲ့၊ ငါ့မှာလဲ ရည်းစားနဲ့။ သူ့အဖေက နှလုံးရောဂါသည်၊ ငါ့အမေက သွေးတိုးရှိတယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်မှ မယူကြယင် သူတို့တွေ သေပါတော့မယ်ဆိုလို့သာ ယူခဲ့ကြရတာ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ချစ်ကြိုက်ပြီး ယူခဲ့ကြတဲ့လူတွေလောက်တော့ သံယောဇဉ်ဘယ်ကြီးနိုင်မလဲ”

ကိုခင်သည် သူ့စကားနှင့်သူတော့ ညီလေသည်။ သားနှင့် သမီးကို စိတ်ချရသောအခါကျမှ ရဟန်းဘောင်သို့ ကူးပြောင်းသွားလေသည်။ ထိုစဉ်က သမီးကြီး ဝါဝါခင် အိမ်ထောင်ကျစ ဖြစ်ပြီး သားအငယ် အေးမောင်ခင်က မေမြို့ စစ်တက္ကသိုလ်သို့ တက်ခွင့်ရပြီဖြစ်သည်။ ခုတော့ စစ်ဗိုလ်ကြီးပင် ဖြစ်နေပြီ။ မိခင်ထံသို့ လစဉ်မှန်မှန် ငွေတစ်ရာ့ငါးဆယ် ပို့သည်။ မိန်းမယူဖို့ မစဉ်းစားသေး။

ဒေါ်အေးကျင်သည် ပလတ်စတစ်ပုံးကို တွဲနံရံနားသို့ရောက်အောင် တွန်းလိုက်သည်။ သူ့ဘေးမှ အမျိုးသမီးကို ငဲ့ကြည့်သည်။ ရုံးဝန်ထမ်းတဦးဖြစ်ပုံရသည်။ ပေါင်ပေါ်မှ ကြိမ်ခြင်းတောင်းထဲတွင် ထမင်းဗူးကိုလည်းကောင်း၊ ဝတ္ထု စာအုပ်ကိုလည်းကောင်း တွေ့ရသည်။ အပေါ်ဘက်တွင် ငှက်ပျောသီးတဖီးကို တင်ထားလေသည်။

“ရေမကောင်းလို့ မီးများကောင်းမလားဆိုတော့လဲ မကောင်းပါဘူးဗျာ၊ မီးချောင်းတွေက ၁၁-နာရီလောက်မှ လင်းတယ်။ မီးလုံးတွေလဲ တတ်နိုင်လို့ တစ်ရာအား တပ်ချင်တပ် မှိန်မှိန်ပဲ လင်းတယ်၊ စာဖတ်လို့ မရ၊ ဘာမရနဲ့။ ကလေးတွေမျာ စာကျက်လို့တောင် မရဘူး။ မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးမှာ အတင်း အားစိုက်ကြည့်နေရတာ အကြီးမ ဆိုယင် မျက်မှန်တပ်နေရပြီ”

တခုံကျော်မှ စကားသံကို ကြားရပြန်သည်။ ဒေါ်အေးကျင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်မိပြန်သည်။

"ဟုတ်ပါရဲ့တော်၊ ကျုပ်မြေးတွေလဲ မကြာခင် မျကိစိမှုန်​တော့မယ်ထင်ပါရဲ့၊ မီးကောင်းကောင်း လင်းတဲ့အချိန်လဲ ရောက်ရော၊ အိပ်ချိန်လဲ ရောက်ရော။ သူတို့ စာကျက်တဲ့အချိန်များဆိုယင် မီးက မှုန်မှုန်လေး၊ မီးချောင်းတွေ အကုန်ငြိမ်း၊ တနေ့မဟုတ်ဘူး၊ တခါတလေ မဟုတ်ဘူး၊ နေ့တိုင်းရှင့်။ အဲ တခါတလေကျတော့ အဲဒီ မှိန်မှိန်မှုန်မှုန်လေးတောင် မလင်းဘူး။ မီးကပျက်ပြန်ရော"ဟု အားရပါးရ ထောက်ခံပြောလိုက်ချင်သော်လည်း စကားပြောဖော်မရှိ။ အရှေ့ဘက်က သားအဖကလည်း ရယ်နေကြပြန်ပြီ။ ဘာပြောပြီး သဘောကျနေသည်မသိ။ သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်တည်းနှင့် လောကကြီးတခု ဖန်ဆင်းနေပုံရသည်။ မီးရထားပြတင်းပေါက်မှ ကိုယ်ကို ကိုင်း၍ စင်္ကြန်လမ်းပေါ်မှ နာရီဝိုင်းကို ကဲကြည့်သည်။ လေးနာရီခွဲနေပြီ၊ ရထားထွက်ရန် ငါးမိနစ်ခန့်သာ လိုတော့သည်။

ဒေါ်အေးကျင်က ဦးခေါင်းကို ဗယ်ညာလှည့်ကာ ဇက်ချိုးသည်။ လည်ပင်းရိုးဆီမှ ဂျွတ်ကနဲမြည်သံကြောင့် အညောင်းပြေသွားသလိုလိုရှိလေသည်။ မစင်နံ့က ပြင်းပြင်းလေး ဝေ့နေသဖြင့် ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ပရုပ်ဆီဗူးလေးကို ထုတ်ကာ ရှူသည်။ ပရုပ်ဆီနံ့ကို သူ ငယ်ငယ်ကတည်းက အသည်းစွဲ ကြိုက်တတ်လေသည်။ မောင်မောင်ကပင် ပြောဖူးသည်။ မောင်လေ ဘဝပြောင်းပြီး ပရုပ်ဆီဗူးလေးပဲ ဖြစ်လိုက်ချင်တော့တယ်၊ ပရုပ်ဆီဖြစ်နေရတာက 'မ' နားမှာ အမြဲတမ်း နေရမယ်၊ နောက်ပြီး 'မ' နမ်းတာလဲ ခံရတယ်" ဟု ပြောဖူးလေသည်။

မောင်မောင့်ကို သတိရသည်။ မောင်မောင်သည် သူ၏အချစ်ဦးဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သောဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်က တခါတွေ့ဖူးသည်။ ရွှေတိဂုံဘုရားပေါ်တွင်ဖြစ်သည်။ သူက ကိုခင်၏လက်ကို တွဲထားကာ မောင်မောင်ကလည်း သူ့ဇနီး၏လက်ကို ကိုင်ဆွဲထားသည်။ သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းများမို့ ရပ်၍ စကားပြော နှုတ်ဆက်ဖြစ်ကြသည်။ သူက မောင်မောင်နှင့်အတူ ဘုရားပေါ် တွင် သပြေပန်းလှူပြီး ဘဝဆက်တိုင်း ပေါင်းရပါစေသား” ဟု ဆုတောင်းခဲ့ဖူးသည်ကို သတိရနေသည်။ 

မောင်မောင်ကလည်း သတိရဟန်တူသည်။ သူ၏လက်ထဲမှ သပြေပန်းများကို ကြည့်ကာ “မမက သပြေပန်းတွေ ဘယ်ထောင့်မှာ ကပ်မှာလဲ၊ ဪ တနင်းလာထောင့်မှာ ထင်ပါရဲ့”ဟု ကိုခင့်ကို ငဲ့ကြည့်ကာ ပြောသည်။ 

သူက “ဟုတ်တယ်၊ ကိုခင့်မွေးနေ့မို့ ပန်းသက်စေ့ ရေသက်စေ့၊ မီးသက်စေ့ ကပ်မလို့လေ"ဟု တိုးတိတ်ညင်သာစွာ ပြောခဲ့သည်။ မောင်မောင်တယောက် ဂုတ်ပိုးတက်ကာ ဗိုက်ရွှဲနေသည်ကိုကြည့်ပြီး “အင်း စည်းစိမ်တွေ တိုးနေတာပေါ့လေ”ဟု စဉ်းစားမိကာ မကျေနပ်သလိုလို ဖြစ်ခဲ့သည်ကတော့ အမှန်ပင်။ သူ ကိုခင်နှင့် လက်ထပ်ပြီး သုံးလခန့်အကြာတွင် မောင်မောင်ကလည်း သူ့အမေသဘောတူသော မိန်းကလေးတယာက်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့လေသည်။ 'မ' ကို မုန်းလိုက်ပါတော့၊ မေ့လိုက်ပါတော့ ဟု ပြောခဲ့သော်လည်း တကယ်မေ့သွားမည်ကိုကား စိုးရိမ်ခဲ့လေသည်။

ဒေါ်အေးကျင် သက်ပြင်းချသည်။ ခေါင်းကို မော်ကြည့်မိသည်။ ရထားတွဲအလယ်လမ်းတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသူတဦးကို တွေ့ရသည်။ အဘိုးကြီးတဦးဖြစ်သည်။ ဆံပင်များက အတော်ဖြူနေပေပြီ။ သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ အကြည့်ချင်းဆုံတော့ နှစ်ဦးလုံး မျက်စိလွှဲလိုက်ကြသည်။ ဒေါ်အေးကျင်က ပရုပ်ဆီ ဆက်ရှူသည်။

“မောင်မောင်နဲ့ တူသလိုပဲ”

* * * 

“မမနဲ့ တူသလိုပဲ”

ဦးမောင်မောင်ဦးက ​တွေးသည်။ သိပ်တော့မသေချာ။ သူ့ရင်ထဲ အသည်းထဲတွင် စွဲနေသော မမက ဒီလိုအဘွားကြီးမဟုတ်။ ဒီလို ဝဝအိအိကြီးမဟုတ်။

“ငါသိမ်းထားတာကို သန်းသန်း တွေ့သွားလို့ ဆုတ်ပစ်ရတဲ့ ဓာတ်ပုံထဲမှာများ မမက သိပ်လှတာ၊ တပတ်လျှိုဆံထုံးလေးနဲ့ စပယ်ပန်းတွေက ဝေလို့၊ ပြုံးနေလိုက်တာ ပါးချိုင့်လေးကလဲ ထင်းလို့"

ဦးမောင်မောင်ဦးက ရှေ့ဘက်မှအဘွားကြီးကို လှမ်း၍ကြည့်မိပြန်သည်။ ဆံပင်ဖြူတွေ ကြောင်တဝက်၊ ကျားတဝက်နှင့် အဘွားကြီးကလည်း သူ့ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်သည်။ ဒီတခါတော့ သူတို့ မျက်လုံးမလွှဲမိကြတော့။ တယောက်ကိုတယောက် လက်ညှိုးထိုးကာ “ဟော”ဟု ဆိုမိကြလေသည်။

“မမ အေးကျင်လားလို့”

“ဟုတ်ပါ့မောင်မောင်ရယ်၊ ဟုတ်ပါ့"

“တူပါတယ်လို့ ထင်နေတာ၊ ရုတ်တရက်တော့ မမှတ်မိဘူး” 

ဆံဖြူ သွားကြွေပြီး ပါးရေ နားရေ တွန့်နေပြီကောကွယ်၊ ဘယ်မှတ်မိတော့မှာလဲ"

“မတွေ့တာလဲ ကြာလှပြီလေ၊ ဟိုတခါ ဘုရားပေါ်မှာ တွေ့ တာ နောက်ဆုံးထင်တယ်”

ဘုရားပေါ်တွင်တွေ့တုန်းက မမသည် ပါတိတ်လုံချည်အစိမ်းနှင့် အင်္ကျီအစိမ်းကို ဝတ်ထားသည်ကို မှတ်မိသည်။ ဆံထုံးမြင့်မြင့်ဘေးတွင် စပယ်ဖြူဖြူလေး တခက်ပင် ပန်ထားသေးသည်။ အတန်ငယ်ဝလာသော်လည်း လှပ နုပျိုဆဲပင် ဖြစ်လေသည်။

"အဲဒီနောက်ပိုင်း မတွေ့ဖြစ်ကြဘူးနော်၊ သတင်းတော့ကြားပါတယ်၊ မောင်မောင် မြောင်းမြ ပြောင်းသွားရတာရော၊ ထီပေါက်တယ်ဆိုတာရော”

“ဟုတ်တယ်၊ ငါးသောင်းဆုပေါက်တယ်လေ၊ သန်းသန်းက ဈေးသွားယင်း ကြုံလို့ ထိုးလာတဲ့ထီလေးက ပေါက်တာ။ အစိုးရ ဝန်ထမ်းဆိုတော့ တသက်လုံး ကုံးရုန်းလုပ်တာတောင် ငါးသောင်း မပြောနဲ့ တသောင်းတောင် စုမိဖို့ လွယ်တာမဟုတ်ဘူး”

ထိုထီလေး ပေါက်သောကြောင့်လည်း သူ့ဘဝက အခြေကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ စမ်းချောင်းဆီဆုံလမ်းတွင် ပျဉ်ထောင်အိမ် သင့်သင့်လေးတလုံး ဝယ်နိုင်ခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်ကျော်ကျော်ကဆိုတော့လည်း အိမ်ဈေးမြေဈေးက သက်သာသေးသည်။

“အဲဒီငွေလေးနဲ့ စမ်းချောင်းဘက်မှာ အိမ်လေးတလုံး ဝယ်လိုက်မိတာ မှန်သွားတယ်။ အဲဒီတုန်းကသာ အဲဒီလို မဝယ်မိယင် အခုလို ပင်စင်ယူချိန်ကျယင် အတော်ကို စိတ်ညစ်နေရမှာ” 

“စမ်းချောင်းမှာ နေတာဆိုပြီး သင်္ကန်းကျွန်း ရထားပေါ်ရောက်နေတာ ရထားမှားစီးပြီ ထင်တယ်"

ဒေါ်အေးကျင်က ပရုပ်ဆီရှူယင်း ဣန္ဒြေရစွာ ပြောသည်။ မောင်မောင် ထီပေါက်သည်ဟု ကြားရစဉ်က သူဝမ်းနည်းသလိုလို ဖြစ်မိသေးသည်။ ယခင်ကသာ မောင်မောင့်လက်ထဲတွင် ထိုမျှလောက် ငွေကို ကိုင်ထားနိုင်လျှင် သူ့မိခင်သည် ကိုယ့်ထက် အသက်ငယ်သူကို မယူရ ဟူ၍ ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်ဟု တွေးမိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

"တိုးကြောင်လေး သွားမလို့ပါ၊ သားအလတ်က အဲဒီက ဆက်သွယ်ရေးစခန်းမှာ အင်ဂျင်နီယာလေ၊ မြေးအငယ်မလေး ဖျားနေတယ် ကြားလို့ဗျာ၊ သည်က အဘိုးက မနေနိုင်ဘူး၊ ဟိုမှာ သွားနေပြီး မြေးလေးကိုထမ်းပြီး လျှောက်ရအုံးမယ်”

မြေးအငယ်မလေးက တနှစ်ကျော်၊ နှစ်နှစ်နီးပါး ရှိပြီ။ စကားလည်း အလွန်တတ်သည်။ မနေ့တုန်းက သားက သမီးအငယ်၏ရုံးကို တယ်လီဖုန်းဆက်သည်။ သမီးအငယ် ရုံးက ပြန်လာတော့ “ဖေဖေ့မြေး မိကဲလေးတော့ ဖျားနေသတဲ့၊ အဲဒါ ဘိုးဘိုးရယ် လာပါတော့၊ ဒီမှာ မျှော်လှပေါ့လို့ သီချင်းလုပ် ဆိုနေသတဲ့”ဟု ပြောသည်။ 

ဦးမောင်မောင်ဦးလည်း မနေနိုင်တော့၊ သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးထဲသို့ အင်္ကျီ၊ လုံချည်လေးများ ကောက်ထည့်မိတော့သည်။ 

“မြေး ဘယ်နှစ်ယောက်ရနေပြီလဲ"

“ဆယ့်တစ်ယောက်ဗျ၊ အကြီးသုံးယောက်က မွေးတာလေ၊ အငယ်ဆုံးမလေးက အိမ်ထောင်မကျသေးဘူး၊ မမရော သားတွေ သမီးတွေ လက်လွှတ်ရပြီပေါ့"

“သမီးကြီးကတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးက လေးယောက်၊ အခုနေတာ သမီးကြီးနဲ့ အတူပေါ့။ သုဝဏ္ဏ နှစ်ခန်းတွဲ တိုက်တွေလေ၊ ဝယ်လိုက်တာ မကြာသေးပါဘူး၊ သားအငယ်ကတော့ ရှေ့တန်းမှာ၊ ဗိုလ်သင်တန်းဆင်းတာ ငါးနှစ်ပြည့်ခါနီးပြီ၊ ဗိုလ်ကြီးတောင် ဖြစ်တော့မယ်။ သူကတော့ အိမ်ထောင် မကျသေးဘူး၊ မေမေ့ဟာမေမေ ချွေးမ ရှာပါတဲ့”

ဒေါ်အေးကျင်က ဂုဏ်ယူစွာပြောသည်။ သားငယ်က ရိုးသားသည်။ အေးဆေးသည်။ ဗိုလ်ကြီးဟူသော ဂုဏ်ကလည်း နည်းသည်မဟုတ်။ သားအတွက် ချွေးမကိုတော့ သူက ခေါင်းခေါက်ပြီး ရွေးရမည်။

“အစ်ကိုကြီးရော နေကောင်းတယ်နော်”

“ကောင်းလိုက်တာမှ ဒေါင်ဒေါင်ကို မြည်လို့၊ ဦးခင်တော့ မဟုတ်တော့ဘူး၊ ဦးကေသရ ဖြစ်နေပြီ"

“ဟောဗျာ”

“ဆယ်နှစ်လောက် ရှိပြီလေ၊ မမကိုယ်တိုင်ပဲ ရဟန်းအစ်မ လုပ်ပြီး သာသနာ့ဘောင် သွင်းပေးလိုက်ရတယ်။ ဘုရားရိပ် တရားရိပ်ကတော့ အေးဆေးတာပေါ့ကွယ်။ မမကတော့ မြေးတွေ ပတ်ချာဝိုင်းပြီး ပုတီးတောင် ဖြောင့်ဖြောင့် မစိပ်နိုင်ဘူး”

ဒေါ်အေးကျင်က ခပ်လေးလေးပြောသည်။ အော်ဟစ်ငိုယိုပြီး ကျန်ခဲ့သော မြေးနို့ညှာကောင်ကို သတိရသည်။ 

“သန်းသန်းဆုံးသွားတာကတော့ သုံးနှစ်ကျော်ပြီ"

"ဪ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ ဘာဖြစ်တာတုန်း” 

"သွေးတိုးလေ၊ ဦးနှောက်သွေးကြော ပြတ်သွားတာပေါ့။ ရုတ်တရက်ပဲ"

"ဪ သွေးတိုး”

ဒေါ်အေးကျင်က တိုးတိုး ရွတ်ဆိုလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို ခွဲခဲ့သည်ကလည်း ထိုသွေးတိုးပင် ဖြစ်သည်။ သူ့မိခင်က သွေးတိုးရှိသည်။ သူတို့၏ ချစ်သတင်းကိုကြားတော့ “အမယ်လေး ကိုယ့်ထက်လဲ ငယ်သေး၊ မိဘကျောထောက်နောက်ခံ ကြည့်တော့လဲ ဂုဏ်ယူစရာ ဘာမှမရှိ၊ ပစ္စည်းကြည့်ပြန်တော့လဲ ဘာမှမရှိ၊ ဒီလိုလူကိုများ သမီးက ယူဖို့ စဉ်းစားသလား။ ခက်လိုက်တာကွယ်၊ ခက်လိုက်တာ”ဟု ညည်းညူယင်း မူးသွားသည်။ သွေးပေါင်ချိန် တွေ တရိပ်ရိပ် တက်သည်။ ဒီတော့လည်း သူက မောင်မောင့်ကို အဆက်ဖြတ်ခဲ့ရလေသည်။ ထိုစဉ်က အသည်းတွေရော၊ နှလုံးတွေရော ပြင်းပြလာအောင် နာခဲ့ရသော်လည်း ယခုတော့ အပြုံးနှင့် ပြန်ပြီး တွေးလာနိုင်သည်။ အချိန် ဟူသော ဆေးဆရာကြီးက အသည်းကဒဏ်ရာ၊ နှလုံးကဒဏ်ရာများကို အနာဖေးတက်စေခဲ့ပြီ၊ အနာဖေး ကွာစေခဲ့ပြီ၊ အနာရွတ်ပင် သိပ်မထင်တော့။ အိပ်ဆေး သောက်သေရန်ပင် စဉ်းစားခဲ့မိသည်ကို ပြန်ပြီး တွေးမိတော့ အဘွားကြီးဒေါ်အေးကျင်သည် “ဘုရား-ဘုရား၊ ကံကောင်းလို့ မသေမိတာ"ဟု ဘုရားတခဲ့မိလေသည်။

“ကျွန်တော်လဲ သွေးတိုးနည်းနည်းရှိတယ်။ အစားအသောက် အနေအထိုင် အတော်ဆင်ခြင်ရတယ်”

“ငယ်တုန်းကနဲ့ စာယင်တော့ အတော် ဝလာတယ်နော်”

ဦးမောင်မောင်ဦးက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြည့်မိသည်။ အရှေ့သို့ ပူထွက်ကာ ရွှဲနေသောဗိုက်ကြောင့် ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုပင် ကိုယ် မမြင်ရ။ ကိုယ့်မျက်နှာကို ကိုယ်ပြန်မမြင်ရသော်လည်း မှန်သာ အနားမှာရှိ၍ ကြည့်လိုက်လျှင် ပါးစုန့်ဖောင်းဖောင်း၊ မျက်ခွံ အစ်အစ်၊ ဆံပင်ဖြူဖြူနှင့် အဘိုးကြီးတဦးကို ​တွေ့ရမည်ဖြစ်​ကြောင်း သိလေသည်။ 

"သင်္ကန်းကျွန်း၊ တိုးကြောင်လေးဘက်သို့ ထွက်မည့် လော်ကယ်ရထားသည် အမှတ်(၄)စင်္ကြန်မှနေ၍ ၄-နာရီ ၁၅-မိနစ်အချိန် ထွက်ခါပါလိမ့်မည်ခင်ဗျား"

အသံချဲ့စက်နှင့် ကြော်ငြာသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ရထား ထွက်တော့မည်။ လက်ထဲတွင် ကိုင်ဆွဲထားသောအိတ်ကို ဗယ်မှ ညာသို့ ပြောင်းကိုင်သည်။ အသက်ကကြီးတော့ အကြောအဆစ်တွေက နာချင်သည်။ ဒီထက် ဆယ်ဆလောက်လေးသောဝန်ကို သည်ပိုးပြီး ခရီးဝေးကြီး လျှောက်နိုင် သွားနိုင်သော အင်အားများသည် တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးခဲ့ပေပြီ။

ဒေါ်အေးကျင်သည် ပရုပ်ဆီဗူးလေးကို ပိုက်ဆံအိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်သည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ဟု ဆိုသော်လည်း ပိုက်ဆံက သိပ်မရှိ၊ ငုံးဥဆယ်လုံးနှင့် ခိုးလိုးခုလုဖြစ်နေသည်။ “ဘွားဘွား မုန့်ပါလား”ဟု ဆီး၍ မေးကြမည့် မြေးလေးကောင်အတွက် ဝယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

“မမက ပရုမ်ဆီကြိုက်တုန်းပဲကိုး"

ဦးမောင်မောင်ဦးက လှမ်းကြည့်ပြီး တွေးမိသည်။ မမနှင့် ပတ်သက်သော အသေးစိတ် အကြောင်းအရာလေးများကို သူ မှတ်မိနေသေးသည်ကို စဉ်းစားမိယင်း လက်ထဲကအိတ်ကို ကြမ်းပေါ်တွင်ပင် ချလိုက်သည်။ အလေးချိန်က ဘာမျှမရှိသော်လည်း လက်ဆစ်များက နာချင်လာသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ 

“လေးယင် ပေးထားပါလား"

“ရပါတယ်”

“ပေးထားပါကွယ်၊ မမက ထိုင်နေရတာ၊ ပေါင်ပေါ်တင်ထားရတာ ဘာလေးတာမှတ်လို့၊ မောင်မောင်ဦးက မတ်တပ်ကြီး ညောင်းမှာပေါ့"

ဦးမောင်မောင်ဦးက နှစ်ခါမငြင်း၊ အိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဖုံများ သဲများနှင့် ပေရေညစ်ပတ်နေသော ခြေနင်းပတ်တွင် သူ့အိတ်ကိုလည်း ချမထားချင်၊ သူ ညောင်းနေသည်ကို သတိပြုမိဟန်ရှိ၍လည်း ဝမ်းသာသယောင်ယောင် ကျေနပ်သယောင်ယောင် ဖြစ်သွားသည်။

"အိမ်လိပ်စာလေး ဘာလေးလဲ ပေးထားအုံးလေ၊ သား လာလို့ရှိယင် လာပြုလည်ရအောင်”

ဒေါ်အေးကျင်က ပြုံးရယ်၍ ပြောသည်။

"ဒီက သားအတွက် ချွေးမရှာနေတာနော်၊ မမသားက လူပျိုကြီး၊ ရိုးကလဲ ရိုး၊ အေးကလဲ အေး"

“ကျွန်​တော့်သမီးကလဲ ခေတ်ပညာတတ် အချောအလှ အလိမ္မာလေးပါဗျာ"

သူတို့နှစ်ဦးသည် တဦးကိုတဦး စူးစိုက်ကြည့်ယင်း ရယ်မိကြသည်။ မသိမသာ တင်းကြပ်နေသောစိတ်များသည်လည်း လျော့၍ပြေသွားသည်။

"သားက စစ်ဗိုလ်ကြီးရှင့်"

“ကျွန်တော့်သမီးကလဲ စာရင်းစစ်အရာရှိပါဗျာ” 

ရယ်မိကြပြန်သည်။ သားရှင် အဘွားကြီးအား သမီးရှင် အဘိုးကြီးက ခပ်ပြုံးပြုံး ခပ်​ထေ့​ထေ့ ပြောသည်။

“ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်သမီးအတွက် ခေါင်းခေါက်ရွေးမှာပဲနော်။ ကျွန်တော့်မှာလဲ သွေးတိုးရောဂါရှိတော့ သမီးက အဖေ့စကား နားထောင်မှာပါ”

အပိုင်း(၈)ဆက်ရန်

------------------

#မစန္ဒာ