ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ် -မစန္ဒာ အပိုင်း(၈)(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

#ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်

အပိုင်း(၈)(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

“ဘယ်လိုပဲ ခေါင်းခေါက်ရွေးရွေး အက်ချင်တဲ့ ခေါင်းကတော့ ကိုယ့်လက်ထဲရောက်မှ အက်ချင်ယင် အက်တာပါပဲ"

မချောမေက စင်္ကြန်လမ်းပေါ်မှ ကြာဆံသုပ်သည်ကို ငေးကြည့်နေယင်းမှ တွေးမိသည်။ ကြာဆံသုပ်သည်၏ဘေးတွင်တော့ ဆီးသီးသည်ဖြစ်သည်။ သူ့ဘေးတွင်တော့ ကြက်သွန်ဖြူ အဖူးများကို ရောင်းနေသည်။ ယခင်တုန်းကတော့ ဘုရားတင်ရန် ပန်းတွေ ရောင်းနေသည်ဟုပင် ထင်ခဲ့သည်။ ရိုးထုံးစိမ်းစိမ်း ရှင်းရှင်းနှင့် အပေါ်ဘက် ထိပ်ပိုင်းတွင် ပန်းပွင့်များ ဝေဝေဆာတာပွင့်နေတော့ စားစရာဟု မထင်မှတ်မိ။

“သာစည်ရထား အဝင်နောက်ကျလို့ ဈေးမပို့တော့ပဲ ??? မှာတင် ချပြီး ရောင်းပစ်နေတာ ပေါတော့ ပေါမှာပဲ၊ အ ??? မှာတော့ တလမ်းလုံး ကိုင်မသွားချင်ဘူး၊ အပြန်ကျမှ တွေ့ယင် ??? အကောင်းသား၊ ဟိုတခါ ငါးရံ့ လေးနဲ့ ချက်ကျွေးတော့ ကိုစံအေးက ကြိုက်လွန်းလို့”

သူ့ယောက်ျား ကိုစံအေးကို သူသည် စိတ်တိုင်းကျ ခေါင်းခေါက်ပြီး ရွေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

“စေတနာရှင်များခင်ဗျား ... ကျွန်တော့်မှာ ကိုယ်ခန္ဓာသန်စွမ်းပေမယ့် လုပ်ကိုင်စားနိုင်တဲ့ အင်အားမရှိပါဘူး၊ စေတနာရှင်များ ပေးမှ ကမ်းမှ စားရသောက်ရတဲ့ဘဝဖြစ်ပါတယ်”

မီးရထားကွဲ အလယ်တွင် တုတ်ကို ထောက်၍ စမ်းကာ လျှောက်လာသော လူတယောက်ကို တွေ့ရသည်။ မချောမေက သင်္ကန်းကျွန်းရထားကို စီးနေကျဆိုတော့ ထိုလူကြီးကိုလည်း တွေ့နေ မြင်နေကျပင် ဖြစ်သည်။ ပထမတွေ့စကတော့ သနားသလိုလိုမို့ ပိုက်ဆံပေးသေးသည်။ ခုတော့ မပေးတော့။

လူကြည့်တော့ လေးလုံးခြောက်ဖက်ကြီး၊ ကိုစံအေး နှစ်ကိုယ်စာတောင်မကဘူး၊ မျက်စိမမြင်ဘူးဆိုတာလဲ လုံးဝမမြင်တာမှမဟုတ်။ ရထားတွဲပေါ် ကိုယ့်ဟာကိုယ် တက်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆင်း။ ဘယ်သူ့အကူအညီမှ မလိုဘူး။ ဟိုရှောက်သီးဆေးပြားရောင်းနေတဲ့သူဆိုယင် သူ့လောက်တောင် မြင်မှာမဟုတ်ဘူး"

သာလောင် ပြာလောင် ရှောက်သီးဆေးပြားရောင်းသောလူကို သတိရသည်။ မျက်မမြင်တယောက်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ​?? တောင်း၍တော့ မစားချေ။ “ဟောဒီမှာ အများကမျှော်???တဲ့ သာလောင် ပြာလောင်ကလေးတွေနော်၊ အစာမှာ ​ကြေတယ်၊ ရင်မှာ ချောင်တယ်၊ ခံတွင်းမှာရှင်းတယ်၊ မောတာလေးတွေ မူးတာလေးတွေ ချောင်းဆိုးတာလေးတွေ ပျောက်တယ်။ တထုပ် ဆယ်ပြား၊ တမတ်ဖိုး သုံးထုပ်" ဟု အာဝဇ္ဇန်းရွှင်ရွှင်နှင့် အော်ပြောတတ်သည်။ သူ့ ဆီမှဝယ်လျှင် အထုပ်ကလေး​တွေကို လက်နဲ့စမ်း၍ ရေတွက်ကာပေးသည်။ ပေးသောပိုက်ဆံကိုလည်း လက်နှင့်စမ်း၍ ယူတတ်သည်။

“လူမှန်ယင် အလုပ်လုပ်မှပေါ့တော်၊ မျက်စိနှစ်ဘက် လုံးဝ မမြင်ရယင်တောင် ခြေနှစ်ဘက်၊ လက်နှစ်ဘက် ကျန်သေးတာပဲ။ ခုတော့ လုံးဝမမြင်ရတာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့"

မချောမေက နဖူးမှချွေးကို အင်္ကျီလက်နှင့်ပင့်ကာ သုတ်နေသည်။ သူက ရန်ကုန်သူမဟုတ်။ တွံတေးဘက်မှဖြစ်သည်။ မြို့ ပေါ်ကပင် မဟုတ်၊ တွံတေးနယ် တောပိုင်းဘက်က ဖြစ်လေသည်။

“ကျုပ်တို့လဲ မွေးကတည်းက လုပ်လာရတာ ခုချိန်ထိ၊ အလုပ် ဆိုတာ သေတဲ့အထိ လုပ်ရမှာပဲ၊ ဒီလိုတောင်းစားလို့သာ ရကြေး ဆိုယင် အချောင်ပဲ တောင်းစားနေကြတော့မှာပေါ့"

သူက အလုပ်ကို တန်ဖိုးထားသည်။ လုပ်လည်းလုပ်သည်။ ကောက်စိုက်ရမလား၊ ပျိုးနှုတ်ရမလား၊ ရေခပ်ရမလား၊ ဝါး ခုတ်မလား အကုန်ရသည်။ တခါတရံ လယ်အလုပ် ယာအလုပ် ပါးလျှင် အရီးစံမယ်တို့ အိုးဖုတ်ရာတွင်ပင် နေ့စားနှင့်ဝင်ကူလိုက်သေးသည်။ အလုပ်နှင့်လက်နှင့် ပြတ်သောနေ့မရှိ။ အလုပ်ကောင်းသလို အစားလည်းကောင်းသည်။ ထမင်းကို ငါးပိရည် တမယ်တည်း ဆမ်းစားရလျှင်ပင် မြိန်နေသည်။ လယ်ငါးချက်နှင့် ပဒတ်ဆာဟင်းချိုပါလျှင်ကား ပြောမနေနှင့်တော့၊ ဗိုက်ထဲကို ထောင်းသိပ်ပြီးထည့်သလို စားနိုင်လေသည်။ အစားနှင့်အလုပ် မျှနေသောကြောင့် မချောမေသည် ဝဝဖို့င်ဖို့င်ကြီးတော့ ဖြစ်မလာ။ ခါးတော့ အတန်ငယ်တုတ်သည်။

မချောမေသည် ရွာအလှူပွဲများတွင် ကွမ်းတောင်ပန်းတောင် ကိုင်ရသူမဟုတ်ပေ၊ ကွမ်းတောင်ကိုင် မြကြိုင်လို သွယ်သွယ်လျလျနှင့် လှသူလည်းမဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း လုံးကြီးပေါက်လှ၊ မျက်နှာပေါက်ကျကျမို့ ရွာခံကာလသားအချို့က သူ့ကို မြကြိုင်ထက်ပင် လှသည်ဟုပြောကြသည်။ သူ့ကိုလိုချင်၍ ပိုးသူပန်းသူများလည်း မနည်းလှ၊ သူက ထိုသူများအထဲမှ ကိုစံအေးကို စကာတင် ရွေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုစံအေးက ရိုးသားသည်။ ကြိုးလည်းကြိုးစားသည်။ ထန်းရည်လည်းမသောက်၊ ကြက်လည်းမတိုက်။

“အမေရဲ့မေတ္တာစေတနာကို အထင်မလွဲနဲ့တက်ပုရဲ့၊ နင့်အမေက ဘာလုပ်လုပ် နင်တို့အတွက်ကို အမြဲရှေ့တန်းတင်ပြီး စဉ်းစားနေတာ”

သူ့ဘေးမှ မိန်းမကြီးက ပြောသည်။ ဟိုဘက်ကကောင်ကလေးကတော့ ပုဆိုးစကိုပင့်ပြီး နှပ်သုတ်သည်။

“ငါက ငါ့အိမ်မှာ မနေစေချင်လို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ စိတ်ပြေလက်ပျောက် နေတာက နေပေါ့၊ တပတ်လောက်နေပြီးယင်တော့ ကိုယ့်အမေဆီ ကိုယ်ပြန် ဟုတ်လား၊ ကိုယ့်မိဘကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ကောင်းဘူး”

“ဘာများဖြစ်လာလို့ပါလိမ့်”

မ​ချောမေက တွေးမိသည်။ သူ ရထားပေါ်ရောက်တော့ ထိုင်ခုံများ ပြည့်နှင့်နေပြီဖြစ်သည်။ အချို့ခုံများတွင်လည်း သုံးယောက်ပူး ထိုင်နေကြပြီ။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် နေရာရှာစဉ်တွင် မိန်းမကြီးက တဘက်သို့ နည်းနည်းတိုးပေးသည်။ ဖင်တစောင်း ချိတ်၍ ထိုင်စရာနေရာ လက်တဖဝါး သာသာခန့် ရသဖြင့် ကျေးဇူးတင်ရသည်။ အချို့လူများက နှစ်ယောက် အတန်ငယ် ကပ်ထိုင်လိုက်လျှင် နောက်တယောက် ထိုင်နိုင်သည်ကို သိသော်လည်း ခပ်တည်တည်ပင် မသိကျိုးကျွံ ပြုတတ်ကြလေသည်။ ထိုင်စရာလေး တနေရာ ဟိုကြည့် သည်ကြည့်နှင့် ရှာနေသူအား ပေါင်ကား၍ ချောင်ချောင်ချိချိထိုင်ယင်း ကြောင်တောင်ကြည့်နိုင်သူက ကြည့်နိုင်ကြလေသည်။

“ကျုပ်တို့ တောနဲ့များ ကွာပါ့၊ ရွာဟိုဘက်ထိပ်က ဒီဘက်ထိပ် လှည်းကြုံများရှိယင် ကလေးတွေ တပြုံတမကြီး တက်စီးလာကြတာ လှည်းရှင်က ဘာမှမပြောပေါင်၊ ခုတော့ သူတို့နွားလည်း မောတာမဟုတ်၊ သူတို့လှည်းလည်း ပွန်းတာမဟုတ်၊ နည်းနည်းလေး ကြုံ့ပေးရုံလောက်ကိုတောင် မကြုံ့နိုင်ကြဘူး”

ဒါကြောင့်လည်း သူက တောမှာသာ ပျော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုစံအေးက မြို့ကိုတက် အလုပ်လုပ်ချင်သည်ဆိုတော့ သူ တားသေးသည်။ သို့သော် မရ။ "တောမှာက တထိတ်ထိတ် တလန့်လန့်နဲ့ ချောမေရယ်၊ မြို့မှာလောက် အေးချမ်းနိုင်ပါ့မလား၊ သာကောင်ကြီးပြောတော့ ဆန်အိတ် ထမ်းထမ်း၊ ဆိုက်ကား နင်းနင်း၊ ရေခဲချောင်းရောင်းရောင်း ထမင်းတလုတ်အတွက် ဘာမှ ပူစရာမရှိဘူးတဲ့”ဟု ပြောသည်။ ရန်ကုန်တက်ပြီး ဆိုက်ကားနင်းနေသော ကိုသာအောင်နောက်သို့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားသည်။ 

လေးလလောက်နေတော့ သူ့ကို ပြန်လာခေါ် သည်။ ရန်ကုန်တွင် ဆိုက်ကားနင်းနေပြီး ဟန်ကျသည်။ အိမ်လည်း ငှားပြီးပြီဟု ဆိုလေသည်။ ဒီလိုနှင့်ပင် သူတို့မိသားစုလေးမှာ ရန်ကုန်သို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။ ရန်ကုန်ဘူတာကြီးအဝင် ကျူးကျော် ရပ်ကွက်ကလေးတွင် နေထိုင်ခဲ့ကြရသည်။ သားသမီးလည်း နှစ်ယောက်မှ သုံးယောက် ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။

“ငါတော့ တောပဲ ပြန်ချင်တာပဲ၊ ဒီမှာနေရတာ စိတ်ညစ်လိုက်တာ။ ငါတို့တောက လေကအစ အရသာရှိတာ၊ လေကို ရှူလိုက်ယင် အေးလို့၊ လတ်ဆတ်လို့။ ဒီမှာက မြောင်းပုပ်နံ့၊ ရွှံ့ပုပ်နံ့ပဲ ရှုနေရတာ"

မချောမေက တွေးမိယင်း သက်ပြင်းချသည်။ ကိုစံအေးက ဘာမှမသိ၊ ရန်ကုန်ကို ငွေရှာရတာ အင်မတန်လွယ်တဲ့မြို့ဟု ပြောတတ်သည်။ ငွေရှာရတာ လွယ်သလို ငွေထွက်တာ လွယ်တာကိုတော့ သူက မစဉ်းစားချေ။ ရန်ကုန်မှာက ဘာတခုမှ အလကား မရ။ တောမှာတုန်းက ဟင်းသီးဟင်းရွက်လိုချင်လျှင် ဟိုခြံစည်းရိုး၊ ဒီခြံစည်းရိုး လိုက်ခူး၊ လယ်ထဲထွက်ခူး၊ တခါတလေလည်း ရွာပြင်က လျှိုတွေ မြောင်းတွေမှာ သွားခူးလိုက်မလား၊ ထမ်းမနိုင် ပွေ့ မနိုင်အောင် ရသည်။ မန်ကျည်းရွက်ယူမလား၊ ဥသျှစ်ရွက် ယူမလား၊ သပွတ်ချိုသီး သုံးမလား။ လယ်ပဒူ၊ ပဒတ်စာ၊ ကင်းပုံ၊ ယင်းတိုက်၊ မျှစ် လိုချင်တာ ရသည်။ ကံကောင်းလျှင် မှိုကျင်းတွေ့တတ်သေးသည်။ ပိုက်ဆံတပြားမှ မကုန်။ လယ်ငါး နှင့် ပုစွန်လုံးလေးတွေက လယ်ထဲမှာပင် ဖမ်း၍ရသည်။ ငါးပိက ကိုယ့်ဟာကို သိပ်သည်။ သူတို့သားအမိ သားအဖတတွေ နေ့တိုင်း ထမင်းစားကောင်းနေသည်သာ ဖြစ်သည်။ 

မြို့မှာကျတော့ လှုပ်ကနဲဆို ပိုက်ဆံက ကုန်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာမှလည်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မစားရ၊ အပုပ်နှင့်အပဲ့ချည်းသာဖြစ်သည်။ တောမှ လူတယောက်ယောက်လာလျှင် ကိုစံအေးက ရန်ကုန်မြို့ ငွေရှာရလွယ်ပုံကိုပြောကာ သူက ငွေကုန်လွယ်ပုံကို ပြောသည်။

“နေရာတကာ ပိုက်ဆံ ပိုက်ဆံနဲ့ အော်နေတာ ရေကိုတောင် အလကားမပေးပဲ ပိုက်ဆံနဲ့ရောင်းတာ ကြားဖူးကြရဲ့လား၊ ရုပ်ရှင်ရုံတွေအောက် သွားကြည့်၊ တခွက် ဆယ့်ငါးပြားတဲ့တော်ရှေ့။ ဟောဟို စင်္ကြန်ပေါ်မှာ တွေ့လား၊ ရေအိုးနဲ့ ရေသည်လေးတွေ၊ အလကား တိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူးတော့၊ ရေဆာယင် ဝယ်သောက်"

မချော​မေက တအားကုန်းပြီး အော်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပင် ပေါက်လာသည်။ ရေပြင်ဖွေးဖွေးနှင့် လယ်ကွင်းကိုလည်းကောင်း၊ လယ်ကွင်းကိုဖြတ်ပြီး ပြေးလာတတ်သော လေအေးအေးကိုလည်းကောင်း သူ လွမ်းလှပြီ။ 

“ငါရောင်းခဲ့ရတဲ့ ဝက်မဆိုယင် သားစပ်ရကာနီးပြီ၊ အဲဒီက သားကျယင် မြတ်ပြီ။ ခုတော့ ရတဲ့ဈေးနဲ့ ရောင်းခဲ့တာ၊ ကြက်တပုံ ဆိုယင်​ကော နှမြောစရာ"

“ဒီမှာတော့ အကောင်ပလောင်တွေ မွေးဖို့က မလွယ်ဘူး။ ဟိုတုန်းကတော့ ဘာခက်လဲ၊ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားတာ။ စားချိန်တန် ထမင်းကျန် ဟင်းကျန်လေး ပက်ကျွေးလိုက်၊ ဘာမှလဲ ကုန်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်သူကမှလဲ မခိုးဘူး"

ဝက်မွေးဖို့ကတော့ လူကိုယ်တိုင်ပင် ကျပ်ကျပ်သပ်သပ် နေရသည့် နေရာဆိုတော့ မစဉ်းစားရဲ၊ ကြက်မွေးပြန်တော့လည်း တကောင်ပြီးတကောင် ပျောက်ကုန်သည်။ ကြက်ပေါက်စလေးများကို ကြောင်က ဆွဲလိုက်၊ ခွေးက ဆွဲလိုက်၊ အတန်ငယ်ကြီးလာပြန်တော့လည်း လူက ဆွဲလိုက်။

“ခြင်က ပေါ၊ ဗွက်က ထူ၊ ရေက ရှား၊ ကလေးတွေလဲ ချူချာလိုက်ကြတာ။ သူများ သွေးလွန်တုပ်ကွေးဆို သူတို့ ကွေးပြီးပြီ။ သူများ အသားဝါဆိုယင်လဲ သူတို့က ဝါပီ”

မချောမေက မျက်နှာမှ ချွေးများကို သုတ်သည်။ သူ့အင်္ကျီက နွမ်းနွမ်း၊ လုံချည်ကလည်း နွမ်းနွမ်း။ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်နှင့်လက်နှင့် မပြတ်တာတောင်မှ စားဖို့အနိုင်နိုင်။ စားသည့် ပါးစပ်ပေါက်ကလည်း ငါးပေါက်မို့ ဝတ်ဖို့ကား သိပ်မလွယ်လှ။ ထို့ကြောင့်လည်း သူက တောကိုပြန်ချင်ခြင်းဖြစ်သည်။ တောမှာက အားလုံးက ခပ်နွမ်းနွမ်းမို့ နွမ်းနွမ်းတွေကြားထဲတွင် သူတို့က နွမ်းနေသော်လည်း ထူးပြီးမသိသာ။ သို့သော် ကိုစံအေးက မြို့ကို ဘာမက်နေမှန်းမသိ၊ “ဖင်ထဲကို ရွှံ့တပိဿာဝင်မှ ထမင်းစားရတဲ့အလုပ်မျိုး မလုပ်ချင်ဘူးကွ”ဟု ဆိုသည်။

"ဒါကြောင့်မို့ ငါနဲ့ မတည့်တာ”

ညတုန်းက သူတို့လင်မယား ရန်ဖြစ်သည်။ သုံးစံအတိုင်း ပြန်ရေး မပြန်ရေးပြသာနာမှ စကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုစံအေးက သူ့ပါးကို လက်ပြန်ရိုက်ချသည်။ ပါးတွင် ပူကနဲဖြစ်ပြီး လဲသွားစဉ် သနပ်ခါးကျောက်ပျဉ်နားက အပွေးမရှိတော့သော သနပ်ခါးတုံးကို စမ်းမိသည်။ ကိုစံလေး၏ ညို့သကျည်းကို သနပ်ခါးတုံးနှင့် လွှဲ၍ ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် ရှိရှိသမျှ အင်အားများက သနပ်ခါတုံးတွင် စုသွားသည် ထင်သည်။ ကိုစံအေးခမျာ ဒီနေ့မနက် ဆိုက်ကားနင်းမထွက်နိုင်ရှာတော့ပေ။ ဖျာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ညို့သကျည်းမှ အညိုအမည်းကို ရေနွေးပတ်နှင့် အုံနေတော့ သနားသလိုလိုတော့ အရှိသားပင်။

“အို…ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ သူက ငါ့ကို အရင်ရိုက်တာပဲ”

မချောမေက အတွေးကို ဖြတ်ချလိုက်သည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်သည်။ ကိုစံအေး တရက် အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့လည်း တရက်ဝင်ငွေ နာသည်။ သူတို့မှာကလည်း ငွေပိုငွေလျှံက ရှိသည်မဟုတ်။

“တနေ့တနေ့ကို ကန်စွန်းရွက်အစည်း ငါးရာလောက် ရောင်းရယင် ကောင်းမယ်၊ အစည်းတစ်ရာ နှစ်ကျပ်မြတ်ယင် ငါးရာဆို တဆယ်မြတ်မှာ၊ တရာ သုံးကျပ်မြတ်ယင် ငါးရာကို ဆယ့်ငါးကျပ်"

ကန်စွန်းရွက်ခင်းများက နှင်းဆီကုန်း၊ သင်္ကန်းကျွန်းမီးရထားလမ်းတလျှောက်တွင် ရှိသည်။ အစည်း တရာလျှင် ရှစ်ကျပ် ယူရသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ခူးလျှင်ကား တရာ ခုနစ်ကျပ်နှင့် ရသည်။ သို့သော် သူက မခူးနိုင်၊ ကန်စွန်းရွက်ခင်းထဲက ဆင်းပြီး ရေထဲတွင် ကိုယ်တပိုင်းစိမ်ကာ ခူးရသည်မို့ ပင်ပန်းလှသည်။ အပေါ် ဘက်က နေကျဲကျဲပူ၊ အောက်ဘက်က ရေထဲတွင် စိမ့်အေးနေကာ ခူးရတာကြာတော့ လက်ထိပ်များသည်လည်း ပဲကြီးရေခွံ တွန့်ကာ လိပ်နေတတ်သည်။ မချောမေက ကောက်စိုက်လာသူ ဆိုတော့ ကန်စွန်းခူးရတာကို မကြောက်၊ မခူးနိုင်ခြင်းမှာ အချိန်မရှိ၍ဖြစ်သည်။ သူက နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ဘူတာကြီးအနားက မူလတန်းကျောင်းလေးမှာ အသုပ်စုံ ရောင်းသေးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ 

“ငါတော့ အမှိုက်ကုန်းက ကန်စွန်းဝယ်ပြန်ရော့မယ်၊ ဘယ်သူ သိတာလိုက်လို့၊ အဲဒီက ဈေးပေါဘယ်”

ပုစွန်တောင် အမှိုက်ပုံကြီးနားမှာလည်း ကန်စွန်းခင်းများ ရှိသည်။ ရေကန​ဖော့ခင်းများရှိသည်။ ကနဖော့ကိုတော့ မသိ။ ကန်စွန်းကိုမူ အမှိုက်ကုန်း ကန်စွန်းဆိုလျှင် လူမကြိုက်ချေ။ နေရာမသန့် ဟူသော အစွဲကြောင့်ဖြစ်သည်။ သင်္ကန်းကျွန်းကန်စွန်းဆိုပါမှ အရောင်းရ တွင်ကျယ်လေသည်။

“အပြန်ကျယင် ကန်စွန်းစည်းနှစ်ရာလောက် အိမ်ကိုအရောက် ရွက်ရဦးမယ်၊ တနေ့တနေ့ ဒီကန်စွန်းစည်း ရွက်ရတာနဲ့ လည်ပင်းလဲ တဆစ်ထက် တဆစ် တိုတိုလာပြီ"

မချော​မေက လည်ပင်းကိုသူ စမ်းမိသည်။ ပုတိုတိုဖြစ်နေသည်ဟုလည်း ထင်မိသည်။

“ဟိုနားက ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ကောင်မလေးများ လည်ပင်းသွယ်သွယ်လေးနဲ့ လှလိုက်တာ၊ အင်္ကျီက လယ်ဟိုက်ဆိုတော့ သူ့လည်ပင်းလေးက ပိုပြီးပေါ်နေတယ်”

ဆံပင်တိုတိုနှင့် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုမထား၊ ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ တွတ်ထိုးနေကြလေသည်။

* * * 

“မတန်ဘူး…….မတန်ဘူး..၊ နဲနဲမှ မတန်ဘူး”

“အေးဟာ…အလကားပဲ၊ ငွေဆယ့်ရှစ်ကျပ် နှမြောစရာ၊ မုန့်စားလိုက်မိတာကမှ ကောင်းအုံးမယ်”

ညိုမီရော ငုဝါပါ မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်။ လက္ခဏာဆရာ၏မျက်နှာကို မြင်ယောင်နေသည်။ ပန်းနုရောင် ဆိုးထားသော လက်သည်းရှည်များနှင့် ထိုမျက်နှာကို ကုတ်ခြစ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါက်နေကြသည်။

“ယူက ဆယ့်ရှစ်ကျပ်မို့ တော်သေးတယ်၊ ငုဝါက ကျန်းမာရေးပါ ထည့်ပေးလိုက်တော့ နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ကျပ် ချောရော၊ နှမြောစရာ"

နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ကျပ် ဟူသော ငွေသည် နည်းနည်းနောနော မဟုတ်၊ နောက်ထပ် လေးငါးကျပ်လောက် စိုက်လိုက်လျှင် ဖော့ရှံ တစ ရသည်။ နီးဗီးယား အလှဆီတဗူး ရသည်။ ဒီမော ချွေးနံ့ပျောက်ဆေးတောင့် တတောင့် ရသည်။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန် ပြောမည်။ ရေထဲသို့ ပစ်ချလျှင်ပင် ပလုံကနဲ မြည်သံက နားဝင်ပီယံ ဖြစ်ချင်ဖြစ်ရဦးမည်။ ခုတော့ “ပလုံ”ပင် မမြင်လိုက်ရ။ ကုန်ပြီ။ ပေးခဲ့ရပြီ။

"ဒိပြင် လက္ခဏာဆရာတွေ အများကြီးပါဟယ်၊သူလိုမဟုတ်ပါဘူး”

“အေးလေ….၊ အပြတ်ဟော တဆယ်၊ ဆယ့်ငါးကျပ်၊ အလွန်ဆုံး အစိတ်ပေါ့။ သူတို့မြင်သမျှ အကုန်ဟောတာပဲဟာ။ သူ့ကျမှ ကြုံဖူးပါဘူး”

ညိုမီက မျက်နှာကို တအားရှုံ့၊ တအားမဲ့ပြီး ပြောပြလိုက်ချင်သည်။ သို့သော် အလှပျက်မည်စိုးသောကြောင့် သိပ်မမဲ့ရဲ၊ မှန်ထဲတွင်ကြည့်ပြီး လေ့ကျင့်ထားသော မျက်နှာထားထက် ပိုမဲ့သွားလျှင် အလှပျက်မည်။ ခုလို အလှမပျက်ရုံလေး မဲ့တတ်အောင် အတော်လေး လေ့ကျင့်ထားခဲ့ရသည်။

မီးရထားတွဲထဲမှလူများက သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်း၍လှမ်း၍ ကြည့်ကြသည်ကို ညိုမီ သိနေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အားလုံး၏ အာရုံစူးစိုက်စရာဖြစ်နေသည်။ ကီမိုနိုအထက်အောက် ဆင်တူ ဝတ်ကာ ယိုးဒယားဖိနပ်အမြင့်နှင့် ဆံပင်တိုနှင့် ရာကျော်တန် သားရေအိတ်ကို လွယ်ထားကြသော သူတို့၏အဆင်အပြင်သည် အပျံစား ဖလားထဲကမှန်း သိသာသည်။ မီးရထားစီးလူတန်းစား မဟုတ်မှန်း သိသာသည်။

“ကြုံဖူးပါဘူးဟယ်၊ သူ့လက်ထက်ကျမှ အချစ်ရေး အိမ်​ထောင်​ရေး ကိုးကျပ်၊ ပညာ​ရေး ကိုးကျပ်၊ ကျန်းမာ​ရေး ကိုးကျပ်၊ စီးပွားရေး ကိုးကျပ်တဲ့၊ အကျိုးနည်း"

ခုမှသာ အကျိုးနည်းနေသော်လည်း အယင်တုန်းကတော့ ဒီလက္ခဏာဆရာကိုမှ မမေးလိုက်ရလျှင် တခေတ်နောက်ကျသွားမည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ ထင်ရလောက်အောင်လည်း ကြော်ငြာက ကောင်းလှသည်။ မြန်မာပြည်တွင် ခေတ္တသာနေမည့် နိုင်ငံခြားပြန်ဆရာဆိုတော့ မမေးလိုက် မရှိလိုက်ရလေအေင် အပြေးလာခဲ့ကြရလေသည်။

“သင်္ကန်းကျွန်း၊တိုးကြောင်လေးဘက်သို့ ထွက်မည့် လော်ကယ်ရထားသည် အမှတ် ၄ စင်္ကြန်မှနေ၍ အချိန်အနည်းငယ်အတွင်း ထွက်ခွာပါလိမ့်မည်ခင်ဗျား”

ငုဝါက သူ့လက်တွင် ဝတ်ထားသောနာရီကို ငုံ့ကြည့်သည်။ လေးနာရီနှင့် သုံးဆယ့်ငါးမိနစ်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ရထားက မတွက်သေး။

"မီးရထားနဲ့ ငါ့နာရီ တမိနစ်လောက် အချိန်ကွာတယ် ထင်ပါရဲ့"

ငုဝါက တွေးမိသည်။ သူ့ဘေးတွင်ထိုင်နေသော သူ၏လက်မှ နာရီကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။ သူ့နာရီကျတော့ လေးနာရီ မိနစ် လေးဆယ်လောက် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

“ဟောတာကျတော့ အလကား ဖွတ်ချီး"

“သူများထက် ပိုက်ဆံပိုပေးရပြီး အခန်းမှောင်မှောင်လေးထဲ တယောက်ထဲ ဝင်မေးရတာသာ ထူးခြားတာ၊ အလကား"

သူတို့နှစ်ဦး မေးလာသော ဗေဒင်ဆရာ၊ လက္ခဏာဆရာ၊ အကြားအမြင်ဆရာ၊ ဆရာပေါင်း အတော်များပေပြီ။ ဝါသနာကလည်းပါ၊ ပိုက်ဆံကလည်း ပေါလေတော့ ဘယ်ဆရာ ဘယ်မှာဟေ့ဆိုလျှင် သူတို့က ရောက်ပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုဆရာလို မီးရောင်မှိန်မှိန်လေး ထွန်းထားသော အခန်းထဲသို့ တယောက်တည်းဝင်ပြီး မေးရသောဆရာ မရှိဖူးသေးပေ။ အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲတခုလုံး၏နောက်ဘက်တွင် ဆုံလည်ကုလားထိုင်ပေါ်၌ တင်ပျင်ချိတ်ထိုင်နေသောဆရာကို တွေ့ရသည်။ သူက လက်ကို စားပွဲပေါ်တွင် ဖြန့်၍တင်လိုက်သောအခါ ဆရာက မီးအုပ်ဆောင်းနှင့် ထိုးကြည့်ပြီး လက္ခဏာအရေးအကြောင်းကို လေ့လာလေသည်။ ပေးရသောငွေကလည်း များ၊ အဆင်အပြင် ကလည်း ထူးခြားလေတော့ ဘာများဟောမလဲ၊ ဘာများ ဟောမလဲနှင့် စိတ်စောပြီး ရင်ခုန်ရသည်ကတော့ အမှန်ပင်။

“တကယ်ပါပဲဟယ်၊ ကြားမှာ မှန်စားပွဲ ဧရာမကြီးတလုံး ခြားထားရတဲ့အထဲ သူက ဆုံလည်ကုလားထိုင်ကြီးကို ကျောမှီပြီး ပါးစပ်ကို လက်ဝါးနဲ့ မထိတထိလေး အုပ်လိုက်သေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ သူဖင် သူကြားလောက်ရုံ လေသံလေးနဲ့ ရှလွတ် ရှလွတ် ဆိုပြီး ပြောနေတာ။ ညိုမီ့မှာ ရှေ့ကိုကုန်းပြီး မနည်းကြီးကို နားစိုက်ထောင်တယ်၊ ပြီးတော့လဲ သူများတွေနဲ့ ဘာမှထူးတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပါပဲ"

ဒီနေ့ သူတို့အိမ် နှစ်အိမ်လုံးမှ ကားနှစ်စီးလုံး ပျက်သည်။ ကားပျက်လျှင် သူတို့ သိပ်ပျော်သည်။ ကျောင်းဆင်း၊ ကျောင်းတက်ကို လိုက်ကြိုလိုက်ပို့လုပ်နေသော မိခင်များ၏မျက်စိအောက်မှ ​ခေတ္တ ပျော်ခွင့်ရသည်။ “တနေ့တလေ ကျူရှင်ဖျက်လိုက်ပါလား" ဟု ဆိုနေသည်ကို "ဒီနေ့ သိပ်အရေးကြီးတယ်မာမီ၊ ဒေသ တစ်၊ နှစ်နဲ့ သုံးက မှတ်စု​တွေအကုန်လုံးကို ဆရာက အားလုံးခြုံပြီး အရေးကြီးတဲ့ အချက်အလက်တွေချည်းပဲ ထုတ်ပေးမှာတဲ့" ဟု ပြောကာ ဇွတ်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ကျူရှင်ကိုကား မရောက်၊ လက္ခဏာဆရာဆီသို့ ရောက်ခဲ့ကြလေသည်။ သို့သော် လာရကျိုးကား မနပ်လှ။

‘မကြာခင် ဖူးစာရှင်နဲ့တွေ့မယ်၊ ဖူးစာရှင်ရဲ့အလုပ်အကိုင်က အင်္ဂါနံနဲ့ စတာဖြစ်ရမယ်တဲ့၊ ဘယ်ဗေဒင်ဆရာမေးမေး အဲဒီပြေး မလွတ်တဲ့ အင်္ဂါနံကြီးနဲ့ ကိုင်ထုတော့တာပဲ”

“ဘာလို့ ပြေးမလွတ်တာလဲ"

“ယူစဉ်းစားကြည့်လေ၊ ဆရာဝန်ဆိုယင် ဆေးဘက်က"

“အင်း အင်္ဂါ “

"အင်ဂျင်နီယာဆိုယင် စက်မှု” 

“အေး အင်္ဂါနံပဲ”

“စစ်ဗိုလ်ဆိုတော့ စစ်က အင်္ဂါနံ"

“ကျောင်းဆရာဆိုတော့ရော ဆရာက အင်္ဂါနံပဲမဟုတ်လား၊ စီးပွားရေးလုပ်တဲ့လူ၊ စိုက်ပျိုးရေးလုပ်တဲ့သူ၊ ဆိုင်ထွက်တဲ့လူ၊ ဆေးရောင်းတဲ့... အိုကွာ အင်္ဂါနံတွေကို ပြည့်လို့ "

“ဒီလိုဆို ယူတော့ သင်္ဘောသားမရတော့ဘူး၊ သင်္ဘောသား အင်္ဂါနံမဟုတ်ဘူး”

“ဘယ်ကမဟုတ်ရမှာလဲ၊ ညိုမီ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲ တယောက်လဲ သင်္ဘောသားပဲ။ သူကပြောတယ်၊ ငါတို့ သင်္ဘောသားတွေက ဆေးဘက်ကတဲ့ “

"ဟင် ဘာဖြစ်လို့”

“သူတို့က သင်္ဘောပေါ်မှာ ကြမ်းဆေးရတယ်တဲ့လေ"

သူတို့ဘေးတွင် ခပ်ကုပ်ကုပ် ထိုင်နေသောလူက ချောင်းတချက် ဟန့်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးက တခစ်ခစ် ရယ်ယင်း လေသံကို နှိမ့်ချလိုက်သည်။ 

"ဟေ့၊ စွတ်ပြောမနေနဲ့၊ ဟိုဘက်က"ဘဲ” က သင်္ဘောသားလားမှ မသိတာ"

“ဟုတ်ပါလိမ့်မယ် အားကြီး၊ ဒါလား သင်္ဘောသားရုပ်"

ငုဝါက ပခုံးလေးကို မသိမသာ တွန့်ကာ ရယ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဘေးတွင် ကုပ်ချောင်းချောင်း ထိုင်နေသော သူ့ကို စချင် နောက်ချင်စိတ် ပေါ်လာသည်။ ဒေသ တစ် တွင်တော့ ညိုမီတို့အဖွဲ့က နာမည်ကြီးသည်။ သူတပါး ခြေလှမ်းမှားအောင် မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်ဖြစ်အောင် စ တတ်၊ နောက်တတ်သောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

"ယူ့ကိုရော၊ ဘာတွေဟောလိုက်လဲ” 

“ဟာ ဟ အချစ်အတွက် သောကရောက်နေသတဲ့”

ငုဝါက ဘေးမှလူကို စချင်စိတ်ကို မေ့သွားပြီး နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ကျပ်တန် ဟောကြားချက်ကြီးကို ပြန်လည် ကြားယောင်လာသည်။

“အဟမ်း ဆရာပြောမယ် နားထောင်ပါ၊ အခုလက္ခဏာရှင်ဟာ အချစ်အတွက် သောကရောက်နေသူ ဖြစ်တယ်။ ကိုယ်က သစ္စာရှိသော်လည်း၊ ကိုယ့်အပေါ်မှာ သစ္စာမရှိသူနဲ့ ကြုံနေရတယ်၊ အခုလက်ရှိလူနဲ့ မရဘူး၊ လူမျိုးခြား သို့မဟုတ် ဘာသာခြား တဦးနဲ့ ရလိမ့်မယ်။ အဟမ်း ဆရာ့အမြင်ပြောရယင် အရပ်မြင့်မယ်၊ အသားဖြူမယ်၊ အိမ်နီးချင်းထဲက ဖြစ်နိုင်တယ်။ အဟွတ် ဟွတ် အဟမ်း၊ ပညာရေးအားဖြင့်တော့ အတန်ငယ် အခက်အခဲ ရှိမယ်။ စိတ် အနှောင့်အယှက်နဲ့ ကြုံတတ်တယ်။ ဆရာမြင်တာ ပြောရယင် လက္ခဏာရှင်ဟာ ကြုံလာသမျှ အခက်အခဲတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်မယ်၊ အမြင့်ဆုံးဘွဲ့အထိ ရစရာရှိတယ်၊ ဘဝရည်မှန်းချက် အောင်မြင်မယ်။ အဟမ်း ကျန်းမာရေးအနေနဲ့ကတော့ လက်ရှိအသက်မှာ နည်းနည်းညံ့နေတယ်။ မျက်စိနဲ့ပတ်သက်သောရောဂါ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ အဖျားအနာများမယ်။ ဒါပေမယ့် စိုးရိမ်လောက်အောင် မဟုတ်ပါဘူး။ အသက်သုံးဆယ်အရွယ်မှာ မိန်းမနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ရောဂါတခုခု ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အသက်အန္တရာယ်ကို မစိုးရိမ်ရပါ။ အသက်ငါးဆယ်အထိ ကောင်းပါတယ်။ ကဲ ဆရာ့အမြင်ကို ပြောပြီးပါပြီ။ မေးချင်ရာ မေးခွန်းသုံးခု မေးနိုင်ပါတယ်” 

ကဲ အဲဒါပင် နှစ်ဆယ့်ခုနှစ်ကျပ်တန် ဟောကြားချက်ကြီး ဖြစ်ပါသည်။ တွေးယင်း တွေးယင်း ပိုပိုပြီး နှမြောလာသည်။

“ငုဝါကိုများ အချစ်အတွက် သောကရောက်နေသတဲ့။ အကျိုးနည်း ဒီမှာဖြင့် သောကရောက်ဖို့နေနေသာသာ၊ ရည်းစားလေး တယောက်တောင် အပေါက်အလမ်းတည့်အောင် ထားဖူးသေးတာမဟုတ်ဘူး”

မီးရထားဥဩဆွဲသံ ကြားရသည်။ မီးရထားထွက်တော့မည်။

"အချစ်အတွက် သောကရောက်နေရတယ်တဲ့ ဟုတ်လား။ ဒီလိုဆို မှန်တာပေါ့"

“ဘာမှန်လို့လဲ”

"ယူလေ၊ အချစ်အတွက် စိတ်ညစ်နေရတာပဲ”

“ဘယ်မှာ ညစ်ရလို့လဲ”

ငုဝါက အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသည်။ ညိုမီ ဘာကိုရည်ရွယ်ပြီး ပြောနေမှန်းမသိ၊ စဉ်းစား၍မရ။

"ယူ စာအုပ်ဆိုင်က ငှားလာတာလေ၊ သုမောင်ရေးတဲ့“အချစ်” ဆိုတဲ့စာအုပ်၊ အဲဒါ ဘယ်သူယူဖတ်မှန်းမသိဘူး၊ ပျောက်သွားလို့၊ လျော်ရတော့မယ်ဆို။ မနက်တုန်းက ပြောနေတာလေ”

“အင်းလေ ဘာဖြစ်လဲ”

“အဲဒါ အချစ် အတွက် သောကရောက်နေရတာပေါ့၊ ဟုတ်ဖူးလား"

သူတို့နှစ်ဦးလုံး ရယ်မိကြပြန်သည်။ ငု၀ါက ရယ်ယင်းနှင့် ကိုယ်ကိုယိမ်းမိတော့ တဘက်မှလူကို မသိမသာ ထိမိပြန်သည်။ ယောက်ျားလေးပင် ဖြစ်သော်လည်း လုံးဝ အသားမယူပဲ နံရံဘက်တွင် ကပ်ပြီး ကုပ်နေပုံကြောင့် ငုဝါက စ ချင် နောက်ချင်နေသည်။ 

"ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီလဲဟင်"

“ဩော် ဟုတ်ကဲ့၊ လေးနာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ခင်ဗျ” 

“ဪ ငုဝါနာရီက နောက်ကျတယ်ထင်တယ်၊ လေးနာရီသုံးဆယ့်ငါးပဲရှိသေးတယ်၊ ရထားက ဘယ်အချိန်ထွက်မှာလဲဟင်"

" ငု ငု အဲ ခင်ဗျားနာရီ မမှားပါဘူး၊ရ ရထားက သုံးဆယ့်ငါး ထွက်မှာပါ “

"ဪ ဩော် ဒါဆို အဲဒီကနာရီ မှားတာပေါ့နော်”

“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”

အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြစ်နေသူကို စောင့်ကြည့်ယင်း ညိုမီက ခွိကနဲ ရယ်သည်။ ငုဝါကတော့ ခပ်တည်တည်ပင်။ ရင်ထဲကတော့ ကြိတ်၍ ရယ်နေလေသည်။

ခုနတုန်းက ရင်ထဲတွင် မအီမသာ၊ မကျေမလည် ဖြစ်နေသည်များက အတန်ငယ် ပြေပျောက်သွားသည်။ နှမြောစိတ်လည်း သိပ်မရှိတော့။ သူတို့မိဘတွေက သုဝဏ္ဏလုံးချင်းအိမ်ယာများတွင် နေသော ရာထူးလက်ရှိ အကြီးစားထဲက ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒီလောက်ပိုက်ဆံကို နှမြောမယ့်သာ နှမြောနေသော်လည်း သိပ်တော့လည်း မှုစရာမဟုတ်။

* * * 

“ဆယ်ပြား၊ ဆယ့်ငါးပြား၊ တမတ်၊ ငါးမူး၊ ပြားခြောက်ဆယ်၊ ပြားခုနစ်ဆယ်၊ ပြားရှစ်ဆယ်၊ ကိုးဆယ်၊ တကျပ်၊ တကျပ်နဲ့တမတ်၊ တကျပ်နဲ့သုံးဆယ်၊ တကျပ်လေးဆယ်၊ တကျပ်ခွဲ၊ တကျပ်နဲ့ ပြားခြောက်ဆယ်”

ဘုတ်ဘုတ်က ဒန်ခွက်ထဲမှ ငွေအကြွေများကို ​ရေတွက်ပြီး ကောက်ယူသည်။

“တနေ့ကို တဆယ် ပြည့်အောင် တောင်းရမယ်တဲ့၊ အခုမှ ခြောက်ကျပ်နဲ့ ပြားရှစ်ဆယ်ပဲ ရှိသေးတယ်"

သူ့ကျောပေါ်သို့ ဝဲ၍ဝဲ၍ ကျလာသည့် လက်ဝါးကြမ်းကြီးကို မြင်ယောင်ယင်း ဘုတ်ဘုတ် စိတ်ညစ်လာသည်။ ဦးလေးက ခြေနှစ်ဘက် မသန်သောကြောင့်လားတော့ မသိ၊ သူ့လက်များက သာမန်ထက် ပိုပြီးသန်စွမ်းသည်။ သူ စိတ်မကြည်လျှင် ဘုတ်ဘုတ်၏ဆံပင်ကို လက်တဘက်က လှမ်းဆွဲကာ၊ ကျန်လက်ဝါးတဘက်က ကျောပေါ်သို့ တဖြန်းဖြန်း ကျလာတတ်သည်။ စိတ်ကြည်လျှင်တော့ ဓားလှီး ရေခဲချောင်း ဝယ်ကျွေးတတ်လေသည်။

“ဟို ကောင်မလေးကို ကြည့်ပါအုံး၊ ငါနဲ့ ရွယ်တူလောက်ပဲ ထင်ပါရဲ့၊ ဂါဝန်စိမ်းစိမ်းလေး ဝတ်လို့။ ကျောင်းက ပြန်လာတာထင်တယ်"

ဘုတ်ဘုတ်က ဒန်ခွက်အတွင်းမှ ငွေအကြွေအချို့ကို လွယ်ထားသော လွယ်အိတ်နက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ခွက်ထဲတွင် ပိုက်ဆံသိပ်များနေလျှင် ထပ်၍ ပေးချင်ကြမည်မဟုတ်။

"ဘေးကလူကြီးက သူ့အဖေထင်တယ်။ ကျောင်းက ကြိုလာတာ ဖြစ်မှာပဲ၊ ပျော်စရာကြီးဟယ်”

သူကတော့ လူမှန်းသိကတည်းက တောင်းလာရသည်။ အဖေနှင့် အမေကို မမြင်ဘူးခဲ့။ ဘယ်သူတွေဖြစ်၍ ဘယ်မှာသေသည်လည်း သူ မသိ၊ ပြန်တွေးလိုက်လျှင် ခြေထောက်ကောင်းစွာ မသန်သော လူကြီးတဦးနှင့် ရပ်တကာ ရွာတကာလှည့်ပြီး တောင်းရသောဘ၀ကိုသာ သူမှတ်မိသည်။ ယခု သူ အတန်ငယ်ကြီးလာတော့ ဦးလေးက သူနှင့်အတူ ခေါ်မသွားတော့။ ရထားပေါ် တွင် လိုက်၍ သီးခြား တောင်းခိုင်းသည်။ ထို့ကြောင့် ပိုက်ဆံများများရသော နေ့များတွင် ဘုတ်ဘုတ်သည် လမ်းဘေးက ကြာဆံသုပ်ကို ဦးလေးမသိအောင် တိတ်တိတ် ခိုးစားနိုင်လေသည်။

“သူတို့နားက အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးကလဲ ပြုံးလို့ ရယ်လို့၊ ကြည့်ရတာ သတောကောင်းမယ် ထင်တယ်၊ သူတို့နားကျယင် ကြာကြာရပ်မယ်၊ ပေးမယ့်ရုပ်မျိုး"

ဘုတ်ဘုတ်သည် အိတ်ထဲမှ စည်းနှင့်ဂျပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ရထားဥဩဆွဲသံ ကြားရသည်။ ငြိမ့်ကနဲ စ၍ရွှေ့သည်။ ရထားထွက်ပြီ။

“ဟိုဘက်က ကောင်ကလေးကတော့ မှန်ကုပ်ကုပ်နဲ့၊ သူ့ဘေးက မိန်းမကြီးကလဲ မျက်နှာကြီး စူလို့၊ ပိုက်ဆံပေးမယ့်ရုပ်မျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ငါ့ကို ပြူးကြည့်ပြီး ခေါင်းခါပြမယ်ထင်တယ်။ သူတို့ဘေးက ထိုင်နေတာ ကန်စွန်းရွက်ရောင်းတဲ့ အဒေါ်ထင်တယ်။ ကန်စွန်းရွက်စည်းကြီးတွေ ရွက်ရွက်သွားတာ မြင်ဖူးတယ်။ သူလဲ ငါ့ကို ပေးမှာ ဟုတ်ပါဖူးဟယ်”

ဘုတ်ဘုတ်သည် ရထားတွဲအတွင်းသို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်ဝင်လာသည်။

“ဒီဘက်က ပေါင်ပေါ်ကို သားရေအိတ်ကြီး တင်ထားတဲ့ ဦးလေးကလဲ ဘာများဖြစ်နေတယ် မသိဘူး၊ မျက်နှာကြီးက ငေးငေးကြီး။ သူရှေ့က လူကြီးကလဲ စကားများလိုက်တာ လွန်ရော"

“ဟိုဘက်နားက ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ အဒေါ်ကတော့ ပိုက်ဆံပေးမှာပါ၊ သူ့ရှေ့က အစ်မကလဲ ချစ်စရာလေးတော့၊ သနားတတ်မှာပါ၊ ငါ့ကို သနားပြီး ပိုက်ဆံပေးမှာ"

ဘုတ်ဘုတ်က လူကြားထဲတွင် တိုးဝင်လာသည်။ တွဲအဆုံး ရောက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ့ဘေးမှ ခုံကို မော်ကြည့်သည်။ လှပချောမွေ့ သော မျက်နှာထားနှစ်ခုကို တွေ့ ရသည်။ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းကို ရှူလိုက်ရသည်။

“လှလိုက်တာဟယ်၊ ငါလဲ အဲဒီလို ဝတ်ချင်လိုက်တာ၊ ဟိုဘက်က အစ်မ ဝတ်ထားတဲ့ လုံချည်အနီရောင် အကွက်လေးကရော၊ နီလိုရဲလို့ လှလိုက်တာ။ ဟော..ဟိုဘက်ဘေးက အစ်ကိုကြီးက ငါ့ကို လှမ်းကြည့်နေတယ်၊ ပိုက်ဆံပေးမလို့လား မသိဘူး"

ရထားက အတန်ငယ် အရှိန်ရလာသည်။ ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ် မြည်သံနှင့်အတူ ခရီးသည်အားလုံး၏ခန္ဓာကိုယ်များက အလိုက်သင့် လှုပ်နေသည်။

“တဆယ်ပြည့်ယင်တော့ ပိုတဲ့ပိုက်ဆံကို ခားလှီးဝယ်စားအုံးမယ်၊ ဆာလိုက်တာဟယ်"

ဘုတ်ဘုတ်သည် သူ့ဘေးမှ ခရီးသည်များကို ပတ်ချာလည် လှည့်ပြီး ဦးချလိုက်သည်။ စည်းနှင့်ဂျပ်ကို စ,တီးသည်။ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်မြည်သံကလည်း စည်းသံ ဂျပ်သံနှင့်အတူ သူ့ကို အားပေးနေသည်။

“ဟို အဒေါ်ကြီး လက်ထဲက ငှက်ပျောသီး တလုံးလောက် စားရယင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ၊ ခုမှကို အရမ်းဆာလာတယ်"

စည်းနှင့်ဂျပ်က ချလွမ် ဂျပ်၊ ချလွမ် ဂျပ်နှင့် မြည်နေသည်။ ဘုတ်ဘုတ်သည် ငှက်ပျောဖီးကို ငေးကြည့်ယင်း အသံချဲ့စက်မှ မကြာခဏ ကြားနေရသော ခေတ်စားနေသည့် သီချင်းတပိုဒ်ကို အသံပြာပြာလေးနှင့် စ၍ ဆိုလေသည်။

“မယ်သီတာကို ရွှေသမင်ဖမ်းလို့ပေးတဲ့၊ ချစ်သူ ရာမမင်းကို​စေ"

“ဂျိန်းဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်”

“အချစ်ကြီးသူ မင်းဒဿရဲ့ မေတ္တာကျော့ကွင်းမလေ” 

“ဂျိန်းဂျိန်း၊ ဂျုတ်ဂျုတ်” 

“ကြမ်းတမ်းတဲ့ ဒဿဘီလူးရဲ့ မျက်ရည်နဲ့ အသည်း နှင်းအပ်ကာပေးတဲ့...ပွဲမှာ၊ မုန်းစိတ်နာ သိန်းခိုပြည်ကြီး..."

"ဂျိန်းဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ် ... ဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်... ။

ဂျိန်းဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်...ဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်။ 

ဂျိန်းဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်...ဂျိန်း ဂျုတ်ဂျုတ်။

---------------------

#မစန္ဒာ

၁ ၊ ၅ ၊ ၁ ၉ ၈ ၃ ။