ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်- မစန္ဒာ အပိုင်း(၆)

#ဂျိန်းဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်၊ ဂျိန်းဂျုတ်ဂျုတ်

အပိုင်း(၆)

“ဖေဖေ ဓားလှီးစားမယ်”

“မစားပါနဲ့ သမီးရယ်၊ စာကလေးခွေ စား” 

“ဟင့်အင်း….ဓားလှီးပဲ”

“ဆေးသကြားတွေပါမှာ သမီးရဲ့၊ တော်ကြာ ချောင်းဆိုးနေအုံးမယ်”

ကိုကြည်မောင်က သမီးကို မျက်နှာတင်းတင်းနှင့် ကြည့်သည်။ သမီးက မကြောက်၊ နှုတ်ခမ်းစူနေသည်။ မျက်မှောင်ကုပ်နေသည်။ ကိုကြည်မောင်၏လက်မောင်းကို ဆိတ်နေသည်။

“ ကိုကြည်မောင် သိသည်။ သူ ငြင်း၍ ရမည်မဟုတ်။ သမီးစားချင်သည်ကို ဝယ်၍ ကျွေးရမည်ပင် ဖြစ်သည်။ 

“ဓားလှီးစားမယ်၊ ဓားလှီး၊ ဖေဖေ... ဓားလှီး"

သမီးက တဂျီဂျီ လုပ်လာသည်။ ကိုကြည်မောင်သည် မပြုံးကို သတိရသည်။ သမီးသည် သူ့အမေ မပြုံးကိုသာ အနည်းငယ် ကြောက်သည်။ မပြုံးက“ဟင်း”ကနဲ တချက်အော်လိုက်လျှင် ငြိမ်သည်။ မငြိမ်လျှင်လည်း မရ။ ဒုတိယအကြိမ် ဆိုလျှင် မပြုံးက ပါးစပ်သာမဟုတ် လက်ကပါ ပါတတ်သောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ယခုလည်း မပြုံးသာ ပါလေလျှင် သမီးက ဒီလောက်ကဲလိမ့်မည် မဟုတ်။ 

“ဓားလှီးစားမယ်၊ ဟေ့ ဓါးလှီး လာအုံး” 

သမီးက ဓားလှီးရေခဲမုန့်သည်လေးကို သူ့သဘောနှင့် သူ ဇွတ်လှမ်းခေါ်လေသည်။ ကိုကြည်မောင် ဘာမှမတတ်နိုင်။ ပိုက်ဆံငါးမူး ထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ သမီးနှစ်ယောက်လုံး သူ့ကို အနည်းငယ်မျှ မကြောက်ကြ။ ပူဆာစရာရှိလျှင်  သူ့ကို ပူဆာတတ်သည်။ မပြုံး ရိုက်လွှတ်လိုက်လျှင်လည်း သူ့ဆီ ပြေးလာတတ်သည်။ သူက သမီးများကို မရိုက်ရက်။ မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့်ပင် မငေါက်ရက်။ တခါတလေ ကြိုးစားပြီး မျက်နှာထား တင်းပြလျှင်လည်း သမီးတို့က သူ့ကို နောက်ပြောင်နေသည်ဟုပင် ထင်သည်။ လုံးဝ မကြောက်ချေ။ 

“ဓားလှီး ကောင်းတယ် ဖေဖေ"

“အေးကောင်းနေ၊ တော်ကြာ ချောင်းဆိုးတော့ နင့်အမေက ငါ့ကိုပါဆူမှာ မြင်ယောင်သေး"

သမီးက ဓားလှီးရေခဲချောင်းကို မက်မောစွာ စားနေသည်။ သူက ရင်မောစွာ ကြည့်နေသည်။ သမီးကျောင်းနေသည်မှာ တနှစ်ပင် မပြည့်တတ်သေးပေ။ သူက သင်္ကန်းကျွန်းနယ်မြေက ဖြစ်သော်လည်း ထိုနယ်မြေကကျောင်းကို မအပ်ချင်၊ မြို့ထဲက ကျောင်းကိုမှ စာပိုတတ်သည်ဟု ထင်သောကြောင့် မြို့ကဲကျောင်းကို အကြံအဖန်များနှင့်ပြုလုပ်၍ အပ်ရသည်။ သူရုံးသွားလျှင် သမီးကို ခေါ်လာ၊ ကျောင်းပို့။ ထို့နောက် ရုံးဆင်းလျှင် ကြို၍ အိမ်ပြန်၊ ဒါက သူ နေ့စဉ်ပြုလုပ်နေကျ ဝတ္တရားဖြစ်သည်။ သမီးအငယ်ကမူ သုံးနှစ်ကျော်ကျော်သာရှိသေး၍ အိမ်နားက မူကြိုကျောင်းတွင်ပင် ထားသည်။ သူ့မိခင်က အကြိုအပို့ ပြုသည်။

သမီးကြီးက သူ့ကို မကြောက်၊ သမီးအငယ်က သူ့အမေကို ကြောက်သည်။ ဒီတော့လည်း ကလေးနှစ်ဦး၏ကျန်းမာရေးမှာ သိသိသာသာ ကွာလာသည်။ ရုံးသွားရုံးပြန် သူနှင့် လိုက်နေရသော သမီးအကြီးက တွေ့ကရာရှစ်သောင်း လက်ညှိုးထိုးသည်။ သူက“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း" နှင့် အကုန်လုံးကိုဝယ်ကျွေးမိသည်သာ ဖြစ်သည်။ သားရေစာ အစားများလာတော့ သမီးက ထမင်းကို မမက်မောတော့ပေ။ ကောင်းစာလည်း မစားတော့ပေ။ သမီး အငယ်ကတော့ သူ့အမေ လက်ထဲမှာမို့ သမီးကြီးလို ဆီးထုပ်တွေ၊ သရက်ပြားတွေ၊ ဓားလှီးတွေ မနားတမ်း မစားရပေ။ ထမင်းကိုသာ မက်မက်မောမော စားတတ်သည်။

" ပြုံးတော့ သိပ်စိတ်ညစ်တာပဲ၊ ကိုယ်က ဖအေပဲဟာ၊ ကလေးကို နိုင်အောင် ပြောပါလား၊ ခုတော့ ဟိုဟာမလေးက ကဲချင်တိုင်းကဲ၊ စားချင်တိုင်း စား။ တော်ကြာ ချောင်းဆိုးပြန်ပြီ၊ တော်ကြာ ဝမ်းပျက်ပြန်ပြီ။ ရောဂါကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ဝယ်နေတာ၊ သမီးကျောင်းနေကတည်းက အစ်ကိုနဲ့ အသွားအပြန် လုပ်နေကတည်းကိုက သိသိသာသာ ချူချာလာတယ်"

မပြုံးက ပြောတတ်သည်။ ပြောလည်း ပြောစရာ၊ ကိုကြည်မောင်က သမီးကို နည်းနည်းမှ မနိုင်။ သမီးအငယ်ပါ ​ကျောင်းနေပြီး နှစ်ယောက်စလုံးသာ သူနှင့်အတူ အသွားအပြန်လုပ်လျှင် ပို၍ဆိုးတော့မည် ဖြစ်သည်။

“ကကြီးလုံးတင် ​ချောင်းငင် ကို၊ လရေး နှစ်ချောင်းငင် လူ ... ကိုလူ၊ သဝေထိုး မရေးချ ငသတ် မောင် ကိုလူမောင်”

သမီးက တွဲနံရံပေါ်မှ စာများကို ပေါင်း၍ ဖတ်နေပြန်သည်။ ဒီကမ္ဘာ ဂီလောကတွင် ကိုကြည်မောင်အတွက် အသာယာဆုံးအသံမှာ ယခင်ကတော့ မပြုံးက “အစ်ကို့ကိုချစ်တယ်” ဟူသော စကားသံ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ခုတော့ သမီး၏စာအံသံက ၍ သာယာနေပြီဖြစ်လေသည်။

"တခုတော့ လိုသေးတယ်၊ သားလေး တယောက်လောက် ရပြီး သင်္ကန်းတောင်း ရွတ်တဲ့အသံ၊ အဲဒါလေးကိုသာ ကြားရယင် ဘဝမှာ ပြည့်စုံပါပြီ”

ကိုကြည်မောင်က တွေးသည်။ မျက်စောင်းထိုးခုံမှ လူငယ်ကလေးကို အမှတ်မဲ့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ခုနတုန်းကတော့ သူ့ဘေးတွင် စာအုပ် ချထားသည်။ ထိုင်မည် ဟန်ပြင်သော လူအားလုံးကို လူရှိသည်ဟု ပြောလွှတ်နေသည်။ ခုမှ ချက်ချင်း ဘာဖြစ်သည်မသိ။ သူ့စာအုပ်ကလေးကို သူ့ဟာသူ ပြန်၍ဆွဲယူကာ နောက် ရောက်လာသော မိန်းကလေးနှစ်ဦးကို ထိုင်ခွင့်ပေးသည်။

“အင်းလေ လေဒီဒိုင်ယာနာ ဆံပင်နဲ့ ၁၈-နှစ်အရွယ်လောက် ကောင်မလေးတွေ ဆိုတော့ ခုနတုန်းက ကွမ်းရာ ဝါးနေတဲ့ ကုလားမနဲ့တော့ ဘယ်တူပါ့မလဲ"

ကိုကြည်မောင်က ပြုံးမိလေသည်။ မိန်းကလေး ချောချောလေးတွေကို မျက်နှာလုပ်ရမှာက ငါတို့ယောက်ျားသားတွေရဲ့ မွေးရာပါတာဝန်ပဲဟု ဆက်၍ တွေးမိသည်။ သူငယ်ငယ်တုန်းက အပိုးအပန်းသန်ခဲ့သည်များကို ဖြုန်းကနဲ သတိရသည်။ အင်းလျားဆောင်၊ မာလာဆောင်များရှေ့တွင် ညတိုင်း တယော သွားထိုးခဲ့ သီချင်းသွားဆိုခဲ့ရသည်များကို တွေးယင်း အတွေးက ပျံ့လွင့်ချင်လာသည်။ သူ့ခမျာ မာလာ၊ အင်းလျား ပြေး၍ဂေါ်နေရသော်လည်း တယောက်မှတော့ မညံ့ခဲ့ချေ။ သူ ချိန်လိုက်လျှင် အတွဲရကာ ခေါ်သူများနောက်သို့ မကြာခင် ပါသွားတတ်သောကြောင့် "ချိန်ပါ”ဟူသော အမည်ကြီးကိုပင် မုန်းမုန်းနှင့် လက်ခံခဲ့ရလေသည်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း အမေပေးစားသောမိန်းမကိုပင် ရခဲ့သည်။ 

မပြုံးက သူ့ကို ခပ်ရဲရဲကြည့်ကာ “ကျွန်မက ကောလိပ်ကျောင်းထွက်လဲမဟုတ်ဘူး၊ နောက်ပြီး ရည်းစားတယောက်ပါ ထားဖူးသေးတယ်၊ ရှင်လဲ အမေပြောတိုင်း ခေါင်းမညိတ်ပါနဲ့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြိုက်နိုင်မှ ကျွန်မကို ယူပါ”ဟု ပြောသည်။ 

မပြုံးတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ၊ ကိုကြည်မောင်ခမျာမှာတော့ ထိုစကားကိုကြားရသောအခါ မပြုံးကိုပဲအားနာသလိုလို၊ မျက်နှာပူသလိုလို ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မပြုံး၏သတ္တိကိုလည်း ချီးကျူးမိသည်။ သူက ခပ်ပျော့ပျော့ ခပ်အေးအေးသမားမို့ မပြုံးလို ခပ်ထက်ထက် ခပ်စွာစွာ မိန်းမမျိုးကို သဘောကျလေသည်လားတော့ မပြောတတ်။

"​ဖေ​ဖေ"

"ဘာလဲသမီး"

“မေမေက ပြောတယ်။ မေမေ့ဗိုက်ထဲမှာ မောင်မောင်လေး ရှိတယ်ဆို ဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ်၊ မောင်မောင်လေးရှိတယ်”

ဒီတခါတော့ သားလေးပဲရမှာပါ၊ ကိုကြည်မောင်က တထစ်ချ တွေးသည်။ မပြုံး၏ကိုယ်ဝန်က ငါးလခန့်ရှိပြီ။ ဒီတယောက် မွေးပြီးလျှင်တော့ မပြုံးက တော်ချင်ပြီဟု ပြောသည်။ 

"အစ်ကိုက ဘာမှမသိဘူး၊ ရသမျှလခလေး မိန်းမအပ်လိုက်ယင် ပြီးရော အောက်မေ့နေတာ၊ အစ်ကို့လခက သုံးရာကျော်ကျော် လေးရာလောက်ရယ်၊ ဒါတောင် ခုနောက်ပိုင်း တိုးလာပေလို့၊ အဲဒီလောက်နဲ့ အလျင်မီအောင် ကျွန်မ ကြံရဖန်ရ လုပ်လိုက်ရတာ၊ ပြည်သူ့ဆိုင်က ဆန်ဆိုတာနဲ့ ပြေးကောက်၊ ဆီဆိုတာနဲ့ပြေးကောက်၊ တကျပ် ငါးမူးရရ ဆိုင်ပြန်သွင်း။ တော်ကြာ ဝက်အူချောင်းလှမ်းရ၊ နနွင်းမကင်းဖုတ်ရနဲ့ ဒီသမီးနှစ်ယောက် ကို ဝဝစားရအောင်၊ လှလှဝတ်ရအောင်၊ ကြံရ ဖန်ရတာ။ ဒီကြားထဲ အစ်ကိုက သမီးကြီးကို တွေ့ကရာမုန့်တွေ ဝယ်ကျွေးနေသေးတယ်။ ပိုက်ဆံက လွယ်လွယ်ရတာမဟုတ်မှန်း လွယ်လွယ်နဲ့ဖြုန်းတယ်။ ကဲ နောက်တယောက် တိုးပါပြီတဲ့၊ အစ်ကိုကတော့ ရသမျှလခပဲ ထိုးအပ်မှာ၊ မလောက်ဘူးအစ်ကိုရဲ့။ ကလေးတားမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ဆေးစားရမလား၊ အစ်ကိုပဲ သားကြောဖြတ်မလား၊ ကျွန်မပဲ ဖြတ်ရမလား၊ တခုခုတော့ လုပ်မှ"ဟု မပြုံးက ပြောခဲ့သည်။ 

သူ ဘာပြောရမည်နည်း။ သူတို့အိမ်ထောင်တွင် မပြုံးပြောသည့်စကားသည်သာ အတည် ဖြစ်သည်။ မပြုံးက မမွေးချင်တော့ဘူးဟုဆိုလျှင် မ​မွေးရုံသာ ရှိတော့သည်။ တကယ့်တကယ်တော့ သူကလည်း သိပ်ပြီးစဉ်းစားသည်မဟုတ်၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် မပြုံးစဉ်းစားလိမ့်မယ်။ မပြုံးလုပ်လိမ့်မယ်ဟူသောအတွေးနှင့် ခေါင်းရှောင်ပြီး ခပ်အေးအေး ခပ်ပေါ့ပေါ့ နေတတ်သည်မှာလည်းအမှန်ပင်။

“ကုန်သွားပြီ”

သမီးက ဓားလှီးရေခဲချောင်းမှ တုတ်တံလေးကို အပြင်ဘက်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

“အိမ်ကျလို့ သမီးအမေက ဘာစားခဲ့လဲမေးနေယင် ဓားလှီးစားခဲ့တယ် မပြောနဲ့အုံးနော်”

"မပြောပါဘူးဖေဖေရဲ့၊ မေမေက သမီးကိုပြောတယ်၊ ပိုက်ဆံ သိပ်မဖြုန်းနဲ့၊ မောင်လေးဖို့ စုရအုံးမယ်တဲ့"

“အင်း စုရအုံးမယ်”

ပိုက်ဆံစုရန်လည်း မပြုံး၏တာဝန်သာဖြစ်နေသည်။ မနေ့ညကတော့ ပုသိမ်ဟာလဝါထိုးပြီး ဆိုင်သွင်းရန် ကြံစည်ပြီး တွက်ချက်နေသေးသည်။ “သကြားဈေးက ကြီးတော့ သိပ်မကိုက်ဘူး အစ်ကိုရယ်” ဟု ပြောလေသည်။ သူကတော့ ဦးဆောင် ခေါင်းရွက်ပြု၍ မကြံစည်တတ်။ မပြုံးက ဟာလဝါအိုး မွှေပေးပါ ဆိုလျှင်တော့ ချွေးပြိုက်ပြိုက်ကျအောင် ထိုးမွှေပေးမည် ဖြစ်လေသည်။ သူက နဂိုကမှ ခပ်အေးအေးနေတတ်သည့်ပြင် လည်လည်ဝယ်ဝယ်လည်းမရှိလေတော့ ရုံးလခအပြင် အပိုဝင်ငွေကို မရှာတတ်။ ရုံးကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဝင်လာသော ဘေးပန်း ဝင်ငွေလေးများပင် သူ့ဆီသို့ ဘယ်တော့မှမရောက်တတ်။ သူ့ ထက်လျင်သော ထွန်းဟန်တို့ ညွန့်ကြည်တို့လက်ထဲသို့သာ ရောက်သွားတတ်သည်။

“မပြုံးနဲ့ရတာ ကံကောင်းတာပဲ၊ ငါ ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ပိုးနေတဲ့ သူဇာဝင်းတို့ သွယ်လေးခင်တို့သာဆိုယင် မပြုံးလို နနွင်းမကင်းထိုးဖို့၊ ဟာလဝါထိုးဖို့ စိတ်ကူးမှာ မဟုတ်ဘူး၊ လက်သည်းရှည်လေး မကျိုးအောင်ပဲ သ နေကြမှာ၊ ဟဲ့ ဗုဒ္ဓေါ"

တစုံတဦးက ကိုကြည်မောင်၏ပေါင်ကို ကုတ်နေသည်။ အတွေးကောင်းနေစဉ်မှာ ရုတ်တရက် လန့်သွားသည်။

“ပိုက်ဆံလေး ငါးပြားလောက်”

သူငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါမှ သူ့ပေါင်ကို ကုတ်နေသော လက်ချောင်းပိန်ပိန် မည်းမည်းလေးများက နောက်သို့ ယိုသွားလေသည်။ လက်ချောင်းလေးတလျှောက် လိုက်၍ကြည့်မိတော့ ကြက်တောင်စည်း စည်းထားသော မျက်နှာလေးတခုကို မြင်သည်။ သနပ်ခါးဘဲကြား၊ ရှင်မီးအင်္ကျီက ညစ်ထပ်ထပ်။

"ဦးလေးရယ် ထမင်းဖိုးလေး ငါးပြားလောက်"

သူက ခေါင်းခါပြလိုက်မည် စိတ်ကူးသည်။ သို့သော် “ငါ့သမီးလေးလောက်ရှိမှာပဲ” ဟူသောအတွေး ဝင်လာတော့ ခေါင်းမခါရက်တော့။ အင်္ကျီအိတ်ထဲသို့ လက်က အလိုလိုရောက်သွားသည်။ ဆယ်ပြားစေ့တစေ့ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။မပြုံးပြောသည်ကို သတိရပြန်သည်။

“ကလေးတွေ ထပ်ခါထပ်ခါ မလိုချင်ဘူး အစ်ကိုရယ်၊ ရှိသမျှကလေးတွေကိုတောင် မနည်းကျွေး၊ မနည်းဆင်နေ ရတာ။ မီးရထားပေါ်က သူတောင်းစားလေးတွေ တွေ့ယင် သိပ်စိတ်ဆင်းရဲတာပဲ၊ ကိုယ်မကျွေးနိုင်ပဲနဲ့များ ဘာပြုလို့ မွေးနေကြတယ် မသိပါဘူ။ ကျွန်မကတော့ မကျွေးနိုင်ယင် မမွေးချင်ဘူး”ဟု ပြောသည်။ 

တွေး၍မှမဆုံးသေး၊ "အစ်ကိုကြီးတို့ အစ်မကြီးတို့” ဟူသောအသံကို ကြားရပြန်သည်။ ဟောင်းနွမ်းညစ်ပေသော အဝတ်အစားများနှင့် မိန်းမငယ်တဦး ကလေးတယောက်ကို ရင်ခွင်တွင် ထားသည်။ အခြားကလေးတဦးကို လက်ဆွဲ ထားသည်။

“အင်း ဘာလုပ်ရမယ်မသိဘူး၊ မပြုံးကလဲ သွေးဆုံးဖို့ အဝေးကြီး လိုသေးတာ၊ ဆေးစားပြန်ယင်လဲ ကြာရှည်စွဲပြီး စားလို့ ကောင်းပါ့မလား၊ သုံးလတခါ ထိုးရတဲ့ ဆေးကျတော့ ဈေး ကြီးတယ် မလွယ်ဘူး၊ သားကြောဖြတ်ဖို့ ကျတော့လဲ ဥပဒေက မိသွားယင်ဒုက္ခ၊ တားထားတော့ ကောင်းပါ့မလား၊ တော်ကြာ ငါကလဲ နဂိုကမှ ကြောက်တတ်တာနဲ့တော့ အိုးနင်းခွက်နင်းတွေ ဖြစ်ကုန်မှာ၊ ကိုဘသောင်းကတော့ ပြောသား၊ သုံးရာလောက်ပေးယင် ရမယ်တဲ့"

ကိုကြည်မောင်က သူတောင်းစား မိန်းမရွယ်၏လက်ထဲမှ ကလေးကိုကြည့်ကာ တွေးနေမိသည်။ မပြုံးကတော့ အစ်ကို လုပ်လိုက်ပါလားဟု ပြောသည်။ ယောက်ျားကို ပြုလုပ်လိုက်သည်က လွယ်သည်၊ ခဏလေးနှင့် ပြီးသည်။ သူတို့မိန်းမများကိုပြုလုပ်ဖို့ကိစ္စကျတော့ လျှောက်လွှာတင်ပြီး အစိုးရက ခွင့်ပြုမှ ကလေးမွေးဖွားအပြီးတွင် တခါတည်း ဆက်လက်ခွဲစိတ် ဖြတ်တောက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အပြင်တွင် ကလေးအတော်များများမွေးပြီးသူ၊ ငွေရေးကြေးရေး အဆင်မပြေသူများကိုမှ ခွင့်ပေးသည်။ သူတို့က အပြင်မှာ ကလေးနှစ်ယောက်သာရှိသေးသည်။ သင့်တင့်သောလခရှိ၍ ကလေးကို မကျွေးနိုင်လောက်အောင် ဆင်းရဲသူများဟု ပြော၍မရ၊ လျှောက်လွှာတင်လျှင်လည်း တင်ရုံသာ ရှိမည်။ ခွင့်ပြုချက်ရမည် မဟုတ်။

"​ဖေ​ဖေ"

"ဘာလ၊ သမီး"

“ဟိုမှာ အီးအီးပုံကြီး” 

“ဟုတ်ပါရဲ့ကွယ်”

မီးရထားတဘက်သံလမ်းပေါ်မှ မစင်ပုံကို သမီးက မြင်ဖြစ်အောင် မြင်သည်။ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ လက်ညှိုးထိုး၍ပြသည်။ မစင်ပုံအနားတွင် ကော့လန်နေသော သားရေဖိနပ်ပြတ် တဘက်က လဲလျောင်းနေလေသည်။

“နံတယ် ဖေဖေ”

“ချေးပါဆိုမှ နံတာပေါ့ဟ"

အနံ့အသက် ဆိုးသောကြောင့် အိမ်သာခန်းနှင့် ဝေးဝေးတွင် နေရာယူကာမှ မစင်ပုံနား ရောက်ရတော့သည်ဟု တွေးပြီး ရယ်ချင်သွားသည်။ ခုနတုန်းက မသိလိုက်ဘာသာ နေမိသော်လည်း သမီးပြောသောအခါမှ ပို၍နံလာသလိုရှိသည်။

"ရထားကြီးက မထွက်သေးဘူးလားဟင်” 

“ထွက်တော့မယ်၊ ငါးမိနစ်ပဲ လိုတော့တယ်” 

“ရထားကြီးရယ် ထွက်ပါတော့၊ သမီး နံလှပေါ့၊ ရထားကြီးရယ် ထွက်ပါတော့”

သမီးက သီချင်းလုပ်ဆိုနေသည်။ အရှေ့ဘက်ခုံမှ အဘွားကြီးက သမီးကိုကြည့်ကာ ပြုံးလေသည်။ ကိုကြည်မောင်သည် မီးရထားစီးရသည်ကို အလွန်ကြိုက်သည်။ မီးရထားသည် ဘတ်(စ်) ကားလောက်တော့ မကျပ်၊ ဘတ်(စ်) ကား လောက်လည်း တိုးကြိတ်ပြီး မဆင်းရ၊ မတက်ရ။ နေရာမရ၍ ရပ်ရလျှင်လည်း ငါးခြောက်ပြားဖြစ်လောက်သည်အထိ မကျပ်။ တခုပဲ ဆိုးသည်။ ဘတ်(စ်)ကားက အိမ်သာခန်းမပါ၊ မီးရထားတွင်တော့ အိမ်သာခန်းပါသည်။ အိမ်သာပါတော့လည်း အဖိတ်ဖိတ်အစင်စင်၊ အပေပေ အရေရေ သွားတတ်သောသူများကြောင့် ညစ်ပတ်သည်။နံစော်သည်။ အိမ်သာခန်းအနားကပ်ပြီးထိုင်မိလျှင် အသက်ကို မရှူတချက်၊ ရှူတချက်နှင့် အောင့်ထားရတတ်သည်။ အခုလို ပေးဝေး ထိုင်ပြန်ပါကလည်း သံလမ်းပေါ်မှ မစင်ပုံ အစို၊ အခြောက်တွေနှင့် တိုးတတ်သည်။

"​ဖေ​ဖေ"

“ဘာလဲ သမီး”

“မေမေက သမီးတို့ဖို့ မောင်မောင်လေးကို ဗိုက်ထဲက ထုတ်ပေးမှာဆို"

"အင်း"

“ဘယ်တော့ ထုတ်ပေးမှာလဲ” 

“နောက် လေးလလောက် နေယင်ပေါ့”

“နောက် လေးလ ဟုတ်လား၊ တလမှာ ရက်သုံးဆယ်နော်….."

“အင်း”

‘လေးလဆိုတော့ ဘယ်နှစ်ရက်လဲ"

“တွက်ကြည့်ပါလား သမီးရယ်”

ကိုကြည်မောင် စိတ်မရှည်တော့၊ သမီးကလည်း စကားများလွန်းသည်။ မစင်နံ့ကလည်း ယခုမှ လေသင့်ပြီး ပို၍နံလာသည်ဟု ထင်လာသည်။ နာရီကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။ ရထားထွက်ရန် ငါးမိနစ်ကျော်ကျော် လိုသေးသည်။

နောက် လေးလလောက်နေလျှင် နောက်ထပ် ရင်သွေးတဦး ရဦးမည်။ သူလည်း ရာထူးတဆင့်တိုးကာ ကလေးနှစ်ယောက် အဖေမှ သုံးယောက်အဖေဖြစ်ရတော့မည်။ ကလေး လေးယောက် အဖေတော့ ဖြစ်ရတော့မည်မဟုတ်။ မပြုံးက သူလုပ်ချင်သည်ကို ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်သည်။ မနက်တုန်းကတော့ မပြုံးတယောက် ပြုံးစနဲ့နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ 

"လျှောက်လွှာအတွက် ထောက်ခံချက်ရအောင်လုပ်ဖို့ မခက်ပါဘူး အစ်ကိုရဲ့၊ နောက်ဆုံးပေါ်နည်း ရှိတယ်တဲ့" ဟု ပြောသည်။ 

“ကျွန်မ ဒေသန္တရဆရာဝန်ဆီမှာ သွားပြမယ်လေ၊ အခု ကလေးမရှိခင်က ခဏ ခဏ ပျက်ကျဖူးတယ်၊ သုံးခါလောက်ရှိပြီ၊ ကျန်းမာရေးလဲ မကောင်းဘူး၊ မူးတယ် မော်တယ် ဘာညာ ကွိက္ခလုပ်ရမှာပေါ့ အစ်ကိုရယ်။ သားဦးကိုလဲ မွေးရတာ ခက်လွန်းလို့ သေရော ဘာညာပေါ့။ ဒါမျိုးဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ် လိုက်စစ်မလဲ၊ သနားအောင်ပြောယင် ဆရာဝန်က သနားပြီးတော့ ထောက်ခံချက်ရေးပေးမှာပဲ။ ဆရာဝန်ထောက်ခံချက်ရယင် ရပ်ကွက်ထောက်ခံချက်က ဘာ ခက်တော့မှာလဲ၊ ကိုယ့်လူအချင်းချင်းပဲ ဥစ္စာ၊ အဲဒီထောက်ခံချက်နှစ်ခုရယင် သားဖွားဆရာဝန်မကြီးဆီမှာ သွားတင်၊ တခါထဲ အမိန့်တန်းကျလာမှာပဲတဲ့။ ကျွန်မ ဒီကလေးမွေးပြီးယင် တခါထဲ အပြီး ဖြတ်တောက်ပေးလိုက်မှာပဲတဲ့၊ သိလား”ဟု ခပ်ပြုံးပြုံး ပြောလေသည်။

"​ဖေ​ဖေ"

သမီးက ခေါ်ပြန်သည်။

“ဟို မမတွေဆံပင်က လှတယ်နော်၊ တိုတိုလေးတွေ"

သမီးက လေဒီဒိုင်ယာနာလို ဆံပင်ပုံစံမျိုးနှင့် မိန်းကလေးနှစ်ဦးကို ပြပြန်သည်။ မိန်းကလေးနှစ်ဦးက ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ တွတ်ထိုးနေသည်။ သူတို့ဘေးမှ ကောင်ကလေးက အပြင်ဘက် ငေးကြည့်နေလေသည်။

“အဲဒါ လေဒီချူနာဆံပင်နော် ဖေဖေ” 

"နင့်အဘ ဘယ်ကလာ ချူနာရမှာလဲ၊ ဒိုင်ယာနာပါ သမီးကလဲ"

သားအဖနှစ်ယောက် ရယ်မိကြသည်။ သူ့ရှေ့မှ အဘွားကြီးကပါ ဣန္ဒြေမဆောင်နိုင်ပဲ လိုက်၍ရယ်လေသည်။

ခုတ​လော ထိုဆံပင်ပုံစံများ ခေတ်စားနေသည်။ ဒီဆံပင်ကို သာမန်စာရေးမလေး၊ ဈေးသည်လေးကသာ ထားမည်ဆိုပါက မည်သူမျှ လိုက်ပြီး အတုခိုးမည်မထင်။ သို့ပါသော်လည်း အင်္ဂလန်ပြည်၊ အိမ်ရှေ့စံ ချားလ်(စ်)မင်းသား၏ ကြင်ယာတော် လေဒီဒိုင်ယာနာက ဒီလိုဆံပင်ပုံစံနှင့်ဆိုတော့ ကမ္ဘာနှင့်အဝှမ်း၊ ဒီလိုဆံပင်ပုံတွေကို လိုက်၍ အတုယူကြတော့သည်။ မြန်မာပြည်မှ ကလေးတို့ကလည်း ဒါမျိုးကျတော့ မြန်သည်။ နေ့ချင်းညချင်း လိုက်၍အတုခိုးကြသည်။ လှသောသူနှင့်လည်း လှပါရဲ့၊ တချို့ကျတော့လည်း နဂိုရှိလက်စ မျက်နှာနှင့် ထိုဆံပင်က မလိုက်ဘက်၍ ကြည့်ရဆိုးလှသည်။ ခုလို ဆယ်ကျော်သက်ကလေးတွေက လိုက်၍ အတို့ညှပ်ကြသည်က မထောင်းသာလှ။ သုံးဆယ်ကျော်၊ လေးဆယ် မမများကပါ လေဒီဒိုင်ယာနာကြသည်ကတော့ ကြည့်၍မကောင်းလှ။

“သမီးဆံပင်ကျတော့ အဲဒီလောက် မလှဘူးနော်ဖေဖေ"

သမီးက အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် လှချင်သည်။ လေဒီဒိုင်ယာနာရောဂါသည် နှစ်ဆယ်၊ သုံးဆယ်၊ လေးဆယ်မမများကိုသာမက သမီးတို့အရွယ် ငါးနှစ်၊ ခြောက်နှစ် မမကလေးများကိုပါ ကူးစက်လေသည်။ ယခင်က သမီးဆံပင်လေးမှာ ဂုတ်အထိ ဝဲသည်။ သူ့အမေက ဖဲကြိုးနှင့် နှစ်ဘက်ခွဲ စည်းပေးတတ်သည်။ သို့သော် သမီးက ကျောင်းကရောဂါကူးလာပြီး ဖဲကြိုးကို မကြိုက်တော့။ ဆံပင်ကို ညှပ်ချင်သည်ဟု ပူဆာသည်။ ဒီတော့ မပြုံးက သမီးအလိုကျပင် ကတ်ကြေးတလက်ကို ကောက်ကိုင်တော့သည်။ 

မပြုံးက နနွင်းမကင်း ထိုးတတ်သော်လည်း၊ ဟာလဝါထိုးတတ်၊ ဝက်အူချောင်းလုပ်တတ်သော်လည်း ဒိုင်ယာနာ ဆံပင်ကို ဘယ်လိုညှပ်သနည်းကိုမူ နားလည်သူမဟုတ်။ တွေးသူမဟုတ်။ သမီးကို ဆံပင်အလှပြင်ဆိုင် ပို့ရန်လည်း စဉ်းစားသူ မဟုတ်။ ဒီတော့လည်း သမီး၏ဆံပင်လှလှလေးများကို စုကိုင်ကာ ကတ်ကြေးနှင့် တိချလိုက်လေသည်။ 

"​နော် ​ဖေ​ဖေ၊ သမီးဆံပင်က လှရဲ့လား"

“သမီးဆံပင်က လေဒီဒိုင်ယာနာဆံပင် ညှပ်ယင်းနဲ့ မေမေက လက်ချော်ပြီး တိန့်ရှင်ချောင်ဆံပင်ဖြစ်သွားတာကိုး"

ကိုကြည်မောင်က ပြောယင်း ရယ်မိလေသည်။ သမီးက ရယ်နေသောဖခင်ကို မော့ကြည့်ကာ သူ့ဆံပင်သူ စမ်းကြည့်လေသည်။ ထို့နောက် တခစ်ခစ် လိုက်၍ရယ်သည်။

အပိုင်း(၇)ဆက်ရန်

-------------------

#မစန္ဒာ