မွှေး - ခင်နှင်းယု အပိုင်း (၄)

#မွှေး

အပိုင်း(၄)

နောက်နှစ် (နွေဦးကျောင်းပိတ်ရက်)တွင် ဝါးခယ်မကို သူပြန်လာခဲ့သည်။ ရောင်ခြည်ပျို့စ နီထွေးထွေးရေပြင်ပေါ်တွင် သင်္ဘောကြီးသည် အပြေးအလွှား ပြေးကာ ဝါးခယ်မဆိပ်ကမ်းသို့ ကပ်၍လာခဲ့သည်။ သူသည် တစ်ဘက်ကမ်းကို မျှော်၍ကြည့်၏။ မွှေးတို့အိမ်ရှေ့မှ ရေဆင်းတံတားလေးကို မှုန်မွှားသောရောင်ခြည်တွင် ခပ်ရေးရေး မြင်နေရသည်။ 

စိတ်က ဘာရယ်လို့မဟုတ်၊ မွှေးတစ်ယောက်များ ရေဆင်းတံတားလေးတွင် သူ့ကို စောင့်များစောင့်နေမည်လားဟု ထင်ယောင်နေသည်။ အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ ဘုရားခန်းဘက်ဆီမှာမူ မီးရောင်လင်းနေသည်။

သင်္ဘောရပ်လျှင် ကိုသာဘော် လှေလှော်လာသော သမ္ဗန်သည် သင်္ဘောဘေးတွင် ယှဉ်ကပ်ကာ သူ့ကိုလာကြိုသည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေက သူပါလာသော အပေါ်ထပ်ကို ပြေးတက်လာ၏။

​မေမေက “သား”ဟု အော်ခေါ်လိုက်ကာ သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှင့် ဖက်၍ထားလေသည်။ သမ္ဗန်ပေါ်သို့ ပစ္စည်းများအားလုံး တင်ပြီး တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် အိမ်ဘက်သို့ ကူးလာကြ၏။

အိမ်မှာတော့ သူပြန်လာမှာမို့ အိမ်သားများ ပျားပန်းခတ်နေပုံပေါက်သည်။

ဖေဖေကမူ ကျောင်းအကြောင်းတွေကိုသာ အမျှင်မပြတ် မေးလွန်းသောကြောင့် သူစိတ်တိုလာသည်။ သူသည် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းပွဲပြင်နေသော မေမေ့အနား ထ၍လာသည်။ မေ​မေ၏ဗန်းထဲတွင် စားတော်ပဲပြုတ်၊ ငါးခြောက်ဖုတ်နှင့် ကောက်ညှင်းပေါင်းတို့မှာ အဆင်သင့်ထည့်ပြီးဖြစ်သည်။ 

“မေမေ မွှေးတစ်ယောက် နေကောင်းရဲ့လား” 

“အမလေး စောစောစီးစီး သူ့မွှေးအကြောင်း မေးလိုက်ရတာဟယ်၊ နေကောင်းပါတယ်။ ကလေးမလေး စာသိပ်တော်တာပဲ။ အေး တော့ ကျောင်းထွက်သွားပြီ"

“သူက သားဆီကို စာလဲမရေးပါဘူး မေမေရာ" 

သူသည် ပဲပြုတ်များကို ကော်ခပ်၍စားနေသည်။ နှမ်းဆီအရသာက လျှာပေါ်တွင် ဆိမ့်၍ဆိမ့်၍နေ၏။ ပြီးတော့ ရေနွေးကြမ်းကို သောက်ချလိုက်လျှင် ကျောင်းက စားရသည်များနှင့် ဘာမျှမတူသော အရသာကို သူတွေ့ရသည်။ 

မိုးစင်စင်လင်းလျှင် မွှေးတို့ခြံဘက်ကို ကူးလာခဲ့မိ၏။ 

အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ကို တွဲကာ မွှေးသည် နေရောင်ခြည်ထဲသို့ ထွက်လာ၏။ သူ့ကိုမြင်လျှင် ​မွှေးက အားရပါးရ ပြုံးရယ်လိုက်ကာ အတွတ်ပြန်လာကြောင်းကိုလည်း အိမ်သို့ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သေးသည်။ သူသည် မွှေးအနားတွင်ရပ်ကာ မွှေးကို ရွှန်းရွှန်းစားစား ပြုံးကြည့်နေ၏။ မွှေးသည် သူနှင့်ခွဲသွားစကထက် အရပ်မှာ ပို၍မြင့်လာသည်။ မြို့မဆံတောက်ကြောင့် မိန်းမထွားကြီးဟန် ပေါက်နေသည်။ မွှေးတွဲခေါ်လာသော အဘိုးကြီးအား နေရောင်ခြည်ထဲရှိ ကြိမ်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် နေရာချထား၏။ 

သူတို့နှစ်ယောက်သည် အိမ်သို့ ဝမ်းသာအားရ ပြေးလွှားလာ၏။ ညီမလေးတွေရော ဒေါ်တင်တင်ကြီးကပါ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နှုတ်ဆက်ကြ၊ သတင်းမေးကြနှင့် တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသွားတော့သည်။ အိမ်ကြီးမှာလည်း ကျယ်ဝန်းသလောက် လူတွေများနေပုံရ၏။ ရုပ်ချင်းတူသော အသက်သုံးဆယ်ကျော်ခန့် မိန်းမနှစ်ယောက်ကိုလည်း အိမ်သားသစ်များအဖြစ် သူတွေ့ရသည်။ 

အတွတ်သည် မွှေးအနားသို့ ကပ်ကာ ထိုမိန်းမများအကြောင်းကို မေးကြည့်ရလေသည်။ 

“ပန်းတနော်က ခဏလာနေတဲ့ မေမေ့ညီမဝမ်းကွဲတွေလေ၊ ဒေါ်လေးသူဇာနဲ့ ဒေါ်လေးမူရာ၊ ဒေါ်လေးမူရာ ယောက်ျားက ပညာတော်သင်သွားနေလို့ သူတို့တိုက် ရန်ကုန်မှာထားခဲ့ပြီး ဒီမှာခဏလာနေတာ"

အတွတ်မှာ ဒီတော့မှ မေမေစကားစပ်မိတိုင်း ပြောပြသော ပန်းတနော်အဆက်တွေကို ပြန်တွေးမိ၏။ အိမ်သားအားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်အလာတွင် အဝတ်အစားနွမ်းနွမ်းနှင့် လူ(၁၀)ယောက်ခန့် မွှေးတို့အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသည်။ မွှေးအစ်ကိုအကြီးဆုံး ကိုအောင်နှင့် အိမ်ရှေ့ခေါင်းရင်းခန်းဘက်ရှိ စားပွဲတစ်လုံးတွင် ဝိုင်းထိုင်ကာ စကားပြောနေကြသည်။ သူတို့စကားဝိုင်းမှ ရေကြီးသည့်အကြောင်း၊ စပါးအထွက်နည်းကြောင်း တစ်ချက်တချက် သူကြားလိုက်ရသည်။ 

အတွတ်ပြန်ချိန်တွင် ပိတောက်ပင်အောက်အထိ မွှေးက သူ့ကို လိုက်၍ပို့လေသည်။ သူ့ခြံဘက်သို့အကူးတွင် မွှေးတို့နောက်ဘက်ခြံစည်းရိုးဆီမှ ခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့် ပြေးလာသော လူတစ်ယောက်ကို သူတွေ့ပြန်သည်။ သေသေချာချာကြည့်မှ မွှေး၏ဖေဖေမှန်း သိရတော့၏။

“တို့မေမေ လာပြီ၊ တို့မေမေ လာပါပြီ"

လက်ခုပ်နှစ်ခုကို အားရပါးရ ကလေးငယ်သဖွယ် တီးခတ်ကာ ပြေးလိုက်ခုန်လိုက်နှင့် လုပ်နေလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲ၌ မွှေးတို့တစ်အိမ်လုံး ဘာဖြစ်နေသည်ကို တွေး၍မရပေ။

အိမ်ရောက်လျှင် သူ့အိပ်ခန်းသို့ တက်၍သွား၏။ ညက အိပ်ရေးပျက်သောကြောင့် အိပ်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ ​မေမေက အညာစောင်ပါးပါးလေးကို သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လာ၍ခြုံပေး၏။

“​မေမေရာ မွှေးတို့အိမ်မှာ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ၊ လူတွေလဲ များလိုက်တာ၊ သူ့အဖေကြီးကလဲ မနက်က ကလေးလိုပဲ၊ ခုန်ပေါက်ပြေးနေလိုက်တာ"

မေမေက သူ့ဘေးတွင် ထိုင်ရင်း သူ့မေးခွန်းကို ဖြေ၏။ 

“မွှေးရဲ့ဖေဖေ စိတ်နောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ မွှေးရဲ့ဘကြီးကလဲ ခြေမသန်လို့ သူတို့အိမ် လာနေတယ်။ မနက်က နေရောင်ထဲကို မွှေးတွဲပြီးထုတ်လာတာ သားမမြင်ခဲ့ဘူးလား။ မနက်တိုင်း ခြေထောက်ကို နေပူလှန်းပေးနေရတယ်။ ဟို ပန်းတနော်က ကြီးဒေါ်ခင်တို့ သားအမိတစ်တွေလဲ တင်တင်ကြီးနဲ့အတူ လာနေကြတယ်” 

“ဪ ... ဒီအထဲမှာ မွှေးရဲ့အစ်ကိုအကြီးဆုံး ကိုကိုအောင်ကလည်း လူတွေတစ်ပြုံကြီးနဲ့ ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး၊ ရေးကြီးတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောနေတယ်” 

“အေးလေ၊ မိုးတွင်းတုန်းက ရေတွေကြီးလိုက်တာ ​မေမေတို့ခြံဝင်းတွေတောင် မြုပ်တယ်။ စပါးပင်ပျက်ပြီး လယ်သမားတွေတောင် ဒုက္ခရောက်တယ်။ တင်တင်ကြီး စပါးကျီတွေလဲ ရေမြုပ်တော့ လှောင်ထားတဲ့ စပါးတွေအကုန်လုံးပစ်ရ၊ ကျန်တာတွေလဲ အညှောင့်ထွက်ကုန်တယ်။ ဒါကြောင့် လယ်သမားတွေ အမတော်ကြေးရဖို့၊ လယ်ခွန်တော်​လျှော့ဖို့၊ သီးစားခလည်း အပြေမပေးနိုင်ကြဘူး။ အဲဒါတွေ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ မောင်အောင့်ဆီ လာတိုင်ပင်ကြတာပေါ့” 

“မွှေးတို့ရဲ့ကိုကိုအောင်က ဒါတွေ လုပ်ပေးတယ်” 

“အကုန်လုံး ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လုပ်ပေးတာ၊ ရေမကြီးခင်တစ်ပတ်က မွှေးရဲ့အစ်ကိုအငယ်ဆုံး နောင်နောင် ဆုံးသွားတယ်လေ" 

“သူတို့ သားကို ဘာမှလဲမပြောပြဘူး၊ ဒီနှစ် တော်တော်ဒုက္ခရောက်ကြတာပေါ့နော်။ သားက ​ဆုံး၊ လင်က စိတ်နောက်၊ ပစ္စည်းပျက်” 

“ဒါပေမယ့် သားရယ်၊ တင်တင်ကြီးက အပြုံးမပျက်ပါဘူး၊ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ရှားပါတယ်။ သား အိပ်လေ အိပ်"

မေမေက ကျောကိုပုတ်လိုက်လျှင် ငယ်ငယ်တုန်းကလို မျက်လုံးလေးမှိတ်၍ မှိန်းနေလိုက်၏။

သူ့ဘဝလေးက အတော်ကျဉ်းမြောင်းသည်ပဲ။ သူမွေးဖွားရာဇာတိ မြစ်ကျွန်းပေါ် ဒေသဘက်တွင် ရေကြီးလိုက်သည်ကို မသိလိုက်၊ စပါးခင်းတွေ ဘာဖြစ်သွားသည်ကိုလည်း ဂရုမထားမိ၊ ကျောင်း၏နံရံလေးဘက်မှလွဲ၍ သူ ဘာကိုမျှ မမြင်ပါတကား။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း သူ့ကမ္ဘာလေးက ဖေဖေနှင့်မေမေပဲ ဖြစ်ပေသည်။

ကျောင်းပိတ်ရက် ညနေများတွင်တော့ ရိုးပြတ်များပေါ်တွင် မွှေးနှင့်အတူ လမ်းလျှောက်ကြသည်။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းတွင် လိမ္မော်သီးကြီးလို တင်နေသော နေဝန်းကြီးကို နှစ်ယောက်သား မျှော်ကြည့်နေကြသည်။ သော်ကရွာစွန်းရှိ သရက်တောအုပ်ဆီမှ ဥဩငှက်၏လေးတွဲ့တွဲ့ တွန်မြည်သံသည် သူ့နှလုံးသားကို နွေးနွေးလေးဖြစ်၍သွားစေသည်။ 

တစ်ခါတစ်ရံ သူ့ဘေးတွင် မွှေးသည် တည်ငြိမ်စွာထိုင်ကာ အဝေးသို့ ပျံသွားသော ဗျိုင်းဖြူတစ်အုပ်ဆီသို့ ငေး၍နေပေသည်။ သူသည် မွှေးကို ကျောင်းအကြောင်း ပြန်၍ပြောပြ၏။ ဖရက်ဒီဘလှသာ သူ့မိတ်ဆွေဖြစ်၍ ကျန်သော သူငယ်ချင်းများနှင့် ကစား၍မရကြောင်း ပြောပြမိသည်။ 

“ဖရက်ဒီတဲ့လား၊ သူ့မှာ မြန်မာနာမည် မရှိဘူးလား” 

မွှေးက ဖရက်ဒီအကြောင်း ပြန်မေး၏။ 

“ရှိတယ် တင်အောင်ထွန်းတဲ့လေ” 

“ဪ..အတွတ်ရဲ့ ကျောင်းနာမည်ကရော”

သူသည် ရှက်သလို ရယ်လိုက်ပြီးမှ ဖြေ၏။ 

“ဂျော့သင်းမောင်၊ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကို အတွတ်လို့ပဲ ​ခေါ်ပါ မွှေးရယ်၊ ကိုယ်လေ ကျောင်းနာမည်ကို မုန်းတယ်၊ ပြီးတော့ မောင်မိုးကောင်းဆိုတဲ့ နာမည်ကိုလဲ မုန်းတာပဲ။ ဖရက်ဒီကိုလဲ အတွတ်ပဲခေါ်ခိုင်းတယ်။ သူ့ကိုတော့ ကိုယ်က “ဖရက်”လို့ခေါ်တယ်။ လူ​အေးလေးကွယ်၊ ညိုညိုနွဲ့နွဲ့လေးပါပဲ။ သူ ဝါးခယ်မမှာ မွေး​ပေမယ့် ကြီးမှ ပြန်မရောက်ဘူး။ ပြီးတော့ ကိုယ့်မှာလေ သိပ်ချစ်တဲ့သူငယ်ချင်း မကျည်းတန်ဆိုတာ ရှိတယ်လို့ ဖရက်ကို ခဏခဏပြောပြတယ်” 

မွှေးက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်ပြီးမှ “အတွတ် မွှေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံပါဘူးကွာ" ဟု ဆိုပြန်၏။

“ငယ်ငယ်တုန်းကသာ မုန်းတာပါကွာ” 

အတွတ်သည် ရိုးပြတ်လေးများကို ဖဲ့၍ဖဲ့၍ လွှင့်ပစ်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြော၏။

“ကိုယ် မွှေးအကြောင်းပြောတိုင်း ဖရက်က အကျည်းတန်သော ဘဲကလေး Ugly Duck ပုံပြင်လားတဲ့၊ အမြဲမေးတယ်။ မွှေးလဲ ခုနစ်တန်းအောင်ရင် ရန်ကုန်ကျောင်း ပြောင်းပါလား” 

“ဝါးခယ်မမှာ ဆယ်တန်းဖြစ်တော့မယ်၊ ဒီမှာပဲ ဆက်နေမှာ " 

“အေးကွယ်၊ ထူးတော့ မထူးပါဘူး၊ စိန်ပေါလ်တို့ ဘာတို့ ဆိုတာကတော့ အင်္ဂလိပ်စကားပြောကောင်းတာ ရှိတာပဲ”

“မေမေကတော့ အဲဒီ စိန့်ပါတဲ့ ကျောင်းထွက်တွေဟာ ပုံမကျပါဘူးတဲ့။ အတွတ်ရဲ့ မေမေကိုတောင် သတိပေးနေသေးတယ်”

“မေမေကလဲ မထားချင်ပါဘူးဟာ။ ဖေဖေရယ် ဘာမှန်းမသိပါဘူး၊ အတင်းပို့တာပဲ။ ကိုယ်ဖြင့် မိုးရွာလာရင် မေမေ့ကိုရော မွှေးကိုရော အားကြီးလွမ်းတာပဲ။ တစ်ညတုန်းကလဲ မိုးရေထဲမှာ မွှေးနဲ့ကိုယ် သရက်ကင်းစလေးတွေကြွေတာ ဆင်းကောက်တယ်လို့ အိပ်မက်မက်လို့ ဖရက်ကို ပြောပြရသေးတယ်။ နောင်နှစ် နွေကျောင်းပိတ်ရင် ဖရက်ကို အလည်ခေါ်ခဲ့မယ်။ မင်းလဲပဲ ဖရက်ကိုတွေ့ရင် ချစ်မှာပါ”

“သူတို့ ဝါးခယ်မမှာ မနေဘူးလား”

“သူ့အဖေအလုပ်က ရန်ကုန်မှာ။ သူ့မှာလဲ အမေမရှိတော့ဘူး။ သူ့အဒေါ်တွေရယ်၊ သူ့အဖေရယ် အတူနေတယ်။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ထင်တယ်၊ သူသာ နဖူးကျယ်သလို မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းရင် အတွတ်ထက် ချောမှာ"

မွှေးက ရုတ်တရက် ရယ်လိုက်ရင်း ... 

“ခုတော့ အတွတ်က ချောနေသလား” 

အတွတ်သည် ဘာမျှပြန်မဖြေပေ။

“မွှေးက အလှမကြိုက်ပါဘူး။ အတွတ်သာ ငယ်တုန်းက မွှေးကို မလှလို့ မချစ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ မကျည်းတန်လို့တောင် ခေါ် သေးတာပဲ”

“ဒါတွေ မေ့လိုက်ပါတော့ မွှေးရယ်” 

သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဘာမျှအရေးကြီးသည်မဟုတ်သော အကြောင်းများကို လျှောက်ပြောရင်း ပျော်နေ၏။ နေလုံးပျောက်ကွယ်သွား၍ အလင်း​ရောင်မှေးမှေးသာ လယ်ကွင်းပေါ်တွင် ကျန်ရစ်တော့မှ နှစ်ယောက်သား ခြံစည်းရိုးအနားကပ်ကာ လျှောက်၍ပြန်လာခဲ့ကြ၏။ 

* * * 

ဒီလိုပင် နွေမှာပြန်၍ မိုးဦးကျတွင် အတွတ်ကျောင်းသွားခဲ့ရသည်။ နွေမှာ ပြန်ရသည်ကို ပျော်သော်လည်း မိုးဦးကျကျောင်းပြန်ချိန်တွင် သူငိုချင်သည်။ လူပျိုပေါက်ပင်ဖြစ်နေပြီမို့ ငိုရမလားဟု မေမေက ဆိုတတ်သည်။ လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာသည်က တခြားပင်ဖြစ်၏။ 

မိုးတစ်ပြိုက်ရွာပြီးလျှင် လယ်ကွင်းများထဲတွင် ရေပြည့်လာ၏။ တောင်လေသုတ်သုတ် တိုက်ခတ်လာပြန်တော့လည်း ပျိုးပင်စိမ်းစိမ်းတို့ ရေပြင်ပေါ်တွင် ခေါင်းပြူထွက်လာဟန်မှာ ကလေးငယ်တို့လို့ပင် ချစ်ဖွယ်ကောင်းသည်ဟု ထင်သည်။

မုတ်သုန်လေကြောင့် အုံ့မှိုင်းညိုမှောင်နေသော ကောင်းကင်နောက်ခံတွင် သော်ကဘုရား၏ရွှေရောင်မှာ ဝင်းပ၍ လယ်ကွင်းများပေါ်သို့ မိုးနေသည်။ သူ့ဇာတိရှိ ထိုမြင်ကွင်းကို သူရှာကြံ၍ ကြည့်တတ်၏။ ချစ်တတ်၏။ ကျောင်းဖွင့်ချိန်တွင် ကျောင်းသို့ပြန်ရတိုင်း ဘာကိုမျှမမြင်။ ကတ္တရာစေးလမ်းနှင့် မော်တော်ကားတွေကိုသာ မြင်နေရသည်မှာ စိတ်ဆင်းရဲစရာဖြစ်နေ၍ ကျောင်းနေရသောအချိန်များကို မြန်မြန်ကုန်လိုက်ချင်သည်။

သူ့ဆုတောင်းသည် ပြည့်၍လာလေသလားမသိ။ ကိုးတန်းနှစ် ဆောင်းဦးပေါက်တွင် ကျောင်းပိတ်ရက်မဟုတ်ဘဲ ဖေဖေက လာ၍ခေါ်သည်။

သူသည် အရူးအမူးပျော်မိ၏။ အစီအစဉ်မရှိဘဲ ကသုတ်ကရက် ပြန်လာသည်ကိုပင် ပျော်စရာလို ထင်မိသည်။ ဖေဖေကတော့ စစ်ကြီးဖြစ်တော့မှာမို့ စာသင်ပျက်ရမည်ကို ညည်းညည်းညူ ပြောနေပြန်သည်။ 

အပြန် သင်္ဘောပေါ်တွင် ဖရက်ဒီတို့မိသားစု ပါလာသည်။ ဦးဘလှနှင့် သူ့နှမများသည် ဖေဖေနှင့် လမ်းတစ်လျှောက်လုံး စကားလက်ဆုံကျတိုင်း... ဂျပန်စစ်ကြေညာကြောင်း၊ ပုလဲဆိပ်ကမ်း ဗုံးကြဲကြောင်း၊ စစ်၏အကြောက်မက်ဖွယ်ရာကောင်းကြောင်းများကိုသာ သူတို့သည် မျက်ကလူးဆန်ပြာ ပြောနေကြ၏။ ဦးပိုင်းပဲ့ပိုင်း ရှိသမျှလူတွေကလည်း မြန်မာပြည်သို့ ဦးတည်လာသော စစ်ကြောင်းအကြောင်းကိုသာ ကိုယ့်ထင်မြင်ချက်နှင့်ကိုယ် ဝေဖန်နေကြသည်။ 

အတွတ်ကတော့ ဘာကိုမှ မကြားလို။ ဖရက်ဒီနှင့် နှစ်ယောက်သား ကော်ဇောပေါ်  အိပ်၍လိုက်လာကြသည်။ သူ့အတွေးထဲတွင် နောက်နှစ် ကျောင်းပြန်မသွားရမည်ကိုသာ တွေး၍ပျော်နေသည်။

မနက်လင်းတွင် ဝါးခယ်မသို့ ရောက်၏။ ရောက်ရောက်ချင်း မွှေးတို့၏အိမ်ဆီသို့ ပြေးရပြန်သည်။ မွှေးတို့အိမ်မှာ ယခင်ကလို လူတွေ ရှုပ်မြဲရှုပ်ကာ ခြေမသန်သူ အဘိုးကြီးကိုလည်း နံနက်ခင်းနေခြည်ထဲသို့ မွှေးက ထုတ်မြဲထုတ်နေ၏။ ပန်းတနော်မှ အမြွှာညီအစ်မကိုလည်း တွေ့ရလေသည်။ ကြီးဒေါ်ခင်ကမူ အခန်းတစ်ခုထဲတွင် နာတာရှည်နှင့် လဲနေလေသည်။ 

သူ မမြင်သည်မှာ ကိုကိုအောင်တစ်ယောက်ဖြစ်၏။ 

“မွှေး ကိုကိုအောင်တစ်ယောက် မတွေ့ပါလား”

မွှေးသည် ခေါင်းကိုညွှတ်လိုက်ကာ အသံတိုးတိုးလေးနှင့် ပြောပြ၏။

“ကိုကိုအောင် သာယာဝတီထောင်မှာ” 

“ဟယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အင်္ဂလိပ်အစိုးရကို ဆန့်ကျင်လို့ပေါ့။ 'တကယ်လို့ စစ်ကြီးဖြစ်လာရင် အင်္ဂလိပ်အစိုးရဘက်က မြန်မာပြည် ဝင်မတိုက်ဘူး၊ လွတ်လပ်ရေးပေးရင်တော့ ဝင်တိုက်မယ်' ဆိုတဲ့ ကြေညာစာတမ်းကို ဖတ်လို့"

“အို ...ကိုကိုအောင်ကလဲ အေးအေးနေရောပေါ့” 

သူသည် ထိုစဉ်က ကလေးအတွေးထက် ဘာမှမပိုခဲ့ပေ။

“ဘာဖြစ်လို့ အေးရမှာလဲ။ တစ်ပြည်လုံး ပူနေရတာ၊ တို့မိသားစုက အေးနေရမလား။ အစိုးရက ပြောတယ်၊ ဒီလို နောင်ကို မလုပ်ပါဘူးလို့ တောင်းပန်ဝန်ချရင် ကိုကို့ကို လွှတ်ပေးမယ်တဲ့”

“ဒီလိုဆို သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်ပါလား" 

မွှေးက မျက်လုံးပြူးကာ သူ့ကိုကြည့်ရင်း ... 

“အတွတ်ကလဲ သတ္တိမရှိလိုက်တာကွယ်။ ​မေ​မေက ပြောတယ်၊ ငါ့သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘယ်တော့မှ ဗြိတိသျှအစိုးရကို ဒူးမထောက်ရဘူးတဲ့။ ကဲ ... ပြီးရော မဟုတ်လား။ ကိုကို့ကို နှစ်နှစ်နဲ့ ကိုးလ ထောင်ချပစ်လိုက်တယ်” 

“ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဟာ၊ ထောင်ထဲမှာ” 

သူ့အသံများသည် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်သွား၏။ 

"ဒါကြောင့် မေမေကပြောတာ၊ စိန့်ပါတဲ့ကျောင်းတွေမှာ ထားတာ အင်္ဂလိပ်စာတော်သလောက် မြန်မာလေးတွေနှလုံးသားထဲမှာ မျိုးချစ်စိတ် ဇာတိမာန်မျိုးစေ့လေးတွေကို ဖျက်ဆီးခံရတာ အသည်းနာစရာကောင်းတယ်တဲ့၊ အပြင်မှာ အရေးတော်ပုံတွေ ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ အတွတ်တို့မသိဘူး”

“ဟယ် မွှေးစကားတွေကလဲ ကြီးကျယ်လိုက်တာဟာ၊ မင်း... မင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ'' 

“၁၆ နှစ်ထဲမှာ” 

“အင်း ကိုယ်လဲ ၁၇ နှစ်ပြည့်တော့မယ်"

သူသည် အသက်များကို တွက်ရင်း မွှေး၏အသိဉာဏ်များ ပြောင်းလဲလာပုံကို အံ့သြနေသည်။

“အတွတ်အကြောင်း ဒေါ်ဒေါ်က လာပြောပါတယ်။ ၁၃၀၀ ပြည့်နှစ် အရေးတော်ပုံတုန်းကလဲ သပိတ်မမှောက်ဘဲ အတွတ် ဦးလေးအိမ်မှာ သွားနေတယ်ဆို”

အတွတ်က ပြုံး၍ပြကာ “ငါ ဘာလုပ်ရမှန်းမှမသိဘဲ” ဟု ဆို၏။ 

“တို့များမောင်နှမတွေကတော့ အားလုံ သပိတ်မှောက်တယ်။ တချို့ မိဘတွေကတော့ မွှေးတို့စိတ်ဓာတ်တွေ ကူးကုန်မှာစိုးလို့ သူတို့ကလေးတွေ မွှေးတို့နဲ့ ပေးမကစားဘူး” 

“ဟင် ကိုယ်ကတော့ မွှေးတို့မိသားစုနဲ့ အမြဲနေချင်တာပါကွာ” 

“ဒါပေမယ့် သပိတ်မှောက်တာ၊ နိုင်ငံရေးလုပ်တာက တခြား၊ စာကတော့ ကြိုးစားရတယ်။ မေမေက စာမကြည့်ရင် မရဘူး။ သပိတ်လှန်လို့ စာမေးပွဲထိုင်တော့ အစိုးရစစ်မှာ သပိတ်မှောက်တဲ့ မွှေးတို့သူငယ်ချင်းတွေ မရှင်ရော မလှရင်ပါ အောင်တယ်။ မမှောက်တဲ့လူတွေ ကျလို့ နောက်ဆက်တွဲ ထိုင်ရသေးတယ်” 

​မွှေး ပြောပုံဆိုပုံ အမူအရာများကို သူကကြည့်၍ နှစ်သိမ့်နေသည်။ သူတို့စကားပြောနေသည်မှာ ဧည့်ခန်းတွင်ဖြစ်၍ စာကြည့်ခန်းထဲမှ စာအုပ်များကို လှမ်း၍မြင်နေရသည်။

စာကြည့်ခန်းသို့ ထ၍သွား၏။ ဘီရိုထဲတွင် သူမတွေ့ဖူးသေးသော စာအုပ်များ အများကြီးတွေ့ရသည်။

“ဒီစာအုပ်တွေအားလုံးလိုလို မေမေ ဝယ်ပေးထားတယ်။ အိုင်ယာလန်ပြည် အရေးတော်ပုံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မရှင်းတာတွေရှိရင် မေမေက ရှင်းပြတယ်” 

မွှေးက သူ့နောက်မှလိုက်ကာ စာအုပ်များရာဇဝင်ကို ပြောပြနေ၏။ 

“ကိုယ် ကြီးကြီးတင်ကို သွားတွေ့ဦးမယ်။ ပြီးတော့ ညနေ ဖရက် လာလည်ရင် မွှေးဆီခေါ်လာခဲ့မယ်နော်” 

မွှေးက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ကြီးကြီးတင်ရှိရာ နောက်အဆောင်သို့ အကူးတွင် လေးကို ရုတ်တရက် တွေ့ရ၏။ လေးမှာ အတော်ပင် လှနေရုံမက ဖဲကြိုးပြာပြာလေးနှင့် အုပ်လုံးသွင်းစ ဆံပင်တိုကိုချည်ကာ အလှပြင်တတ်၍နေပါပကော။

ကြီးကြီးတင်ကိုမူ အနောက်ဆောင်ထဲ၌ အံပြန့်ကြီးတစ်ခုဘေး၌ တွေ့ရ၏။ အံပြန့်မှာ မေမေ့အံပြန့်လိုပင် ကျောက်ကာပေါ်၌ ဆေးနီသုတ်၍ထားသည်။ အံပြန့်ထဲမှာ ဆေးရိုးများကို ရှမ်းဖက်ထဲထည့်ကာ လိပ်ရန် ပြင်ဆင်နေသည်။

“ဟော အတွတ် ပြန်လာပြီလား.. ၊ ဒီတစ်ခါ ငါ့သား သိပ်ထွားလာတာပဲ"

သူ့ကို စတင်၍ ကြီးကြီးတင်က နှုတ်ဆက်သည်။

ညိုစိမ့်စိမ့် ပြုံးအေးအေးနှင့် တည်ငြိမ်သော ကြီးကြီးတင်၏မျက်နှာကို သူသည် စူးစိုက်၍ကြည့်နေမိသည်။ ဒီအဒေါ်ကြီးမျက်နှာ ကြည့်ရသည်မှာ အားရှိစရာကောင်းသလိုလို ရင်အေးသလိုလို ဖြစ်သည်ဟု သူ့စိတ်ထဲတွင် ထင်လိုက်မိသည်။ 

ကိုကိုအောင့်အကြောင်းနှင့် တခြားအကြောင်းတွေကို သူက မေး၏။ စကားပြောရာမှ ဆူညံသံကြား၍ အိမ်နောက်ဖေးဘက်တွင် ကွင်းစပ်သို့ကြည့်လိုက်ရာ ထွေးနှင့် သူ့ဖေဖေတို့ ကျည်သားကောက် ကစားရာမှ ငြင်းခုန်နေကြခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

* * * 

ဖရက်နှင့်မွှေးတို့ တွေ့ရပုံမှာ ဘာမှဖွဲ့နွဲ့စရာမရှိသလို ထင်ခဲ့၏။ မွှေးသည် သူ့မေမေနှင့် မမရှေ့တွင် ခပ်ရိုးရိုးပင် ဧည့်ခံခဲ့သည်။ သူ့အမူအရာသည် ဖရက်အား ထူးထူးထွေထွေ ဂရုစိုက်ဟန် မရှိပေ။ 

သို့သော် ထိုညနေက မြက်ခင်းပေါ်ရှိ ခုံတန်းပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသည်ဖြစ်၍ နေရောင်ဝင်းဝင်းလေးမှာ မွှေးကိုယ်ပေါ်တွင် ကွက်၍ကျနေသည်ကို ဖရက်ရော အတွတ်ပါ ဂရုပြုမိကြသည်။ ဆောင်းနှောင်း၏ညနေခြည်များဖြစ်သောကြောင့် မွှေးအတွက် အပူငွေ့မပြင်းစေတော့ပေ။

မွှေးသည် မိုးကောင်းကင်လို အပြာရင့်ရင့်ထဘီပေါ်တွင် ပိတောက်ခက်ကျဲကျဲလေးများပါသော လုံချည်ကို ဝတ်၍ထား၏။ ပဒုမ္မာထူထူအင်္ကျီကြောင့် လုံချည်သည် ပို၍ပြာသလိုဖြစ်နေပေသည်။

ဖရက်ပြန်ချိန်၌ မြစ်ပြင်ပေါ်၌ မြူလေးများပင် ဆိုင်းစပြုလာ၍ နောက်ဘက် လယ်ကွင်းဆီမှ လေစိမ့်စိမ့်အေးအေးပင် တိုက်ခတ်လာလေသည်။

အတွတ်သည် သူတို့အိမ်ရှေ့ ရေဆင်းတံတားဆိပ်အထိ ဖရက်ကို လိုက်၍ပို့သည်။ ဖရက် ​လှေကောင်းကောင်း မ​လှော်တတ်သေးသောကြောင့် အတွတ်တို့ခြံစောင့် ဦးကွန့်ကြီးက လှေလှော်၍ ပို့ရသည်။ တံတားဦးထိပ်တွင် လှေပေါ်မှထိုင်ကာ ဦးကွန့်က ဖရက်ကိုစောင့်နေသည်။ 

ဖရက်သည် လှေပေါ်ကို ရုတ်တရက် မဆင်းသေး၊ မှုန်ပြာပြာဖြစ်နေသော မြစ်ပြင်ကို ငေး၍ကြည့်နေသေး၏။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အခိုးအငွေ့များသမ်းနေသလို ထင်နေရသည်။ သူသည် အတွတ်ကို သေသေချာချာကြည့်ပြီးမှ မျက်တောင်များကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်၍ စကားပြောတော့သည်။ အတွတ်ကမူ သူ့အမူအရာကို နားမလည်ပေ။

“ကျောင်းမှာ အတွတ် ခဏခဏပြောတဲ့ မကျည်းတန်ဟာ သူပဲလား”

“ဟုတ်တယ်" 

ခေါင်းသာညိတ်လိုက်ရသော်လည်း အတွတ်သည် ရုတ်တရက် ဖရက် ဘာအဓိပ္ပာယ်နှင့် မေးသည်ကို နားမလည်ပေ။

“မင်းက မကျည်းတန်လို့ ဘာလို့ခေါ်တာလဲ”

“ငယ်ငယ်တုန်းက အကျည်းတန်လို့ ကိုယ်ကခေါ်တာ။ သူ့နာမည်အစစ်က မွှေးပါ"

“ဟုတ်တယ်၊ မွှေးဆိုတဲ့နာမည်က ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ လှတယ်လို့ မဆိုနိုင်ပေမယ့် စွဲမက်စရာကောင်းတယ်လို့ ပြောရမလား မသိဘူး။ သူ့ပါးလေးတွေက ညိုတယ်ဆိုတာတောင် စိုစိုဝင်းဝင်းနော်။ သူ့မျက်လုံးတွေဟာ စကားပြောနိုင်သလိုပဲ” 

ဖရက်၏စကားအဆန်းများကြောင့် အတွတ်က မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ကြည့်လိုက်၏။ 

“ဖရက် ဘာတွေပြောနေတာလဲ" 

အတွတ်စိတ်တွင် ဖရက်ပြောနေသော စကားများကို နားမထောင်ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။

“ဒီလိုပါ၊ မွှေးရဲ့မျက်လုံးတွေက တန်ခိုးရှိတယ်လို့ ပြောတာ၊ ဝန်းဝန်းမှောင်မှောင်နဲ့။ အမှန်တော့ သူမမက တော်တော်ချောတာပဲ။ ဒါပေမယ့် မမကိုကြည့်ရတာ လှလို့ ဆက်ကြည့်နေချင်စရာပဲ ကောင်းတယ်။ မွှေးကိုကြည့်ရတာက မွှေးကပြန်ကြည့်လိုက်ရင် ရင်ထဲမှာ နွေးသလို အေးသလိုပဲ"

“ဟား...ဟား... ဟား... ဟား" 

အတွတ်သည် အသံကုန် တဟားဟား ဟစ်၍ရယ်၏။ 

“မင်း အရူးလားကွ”

ဖရက်က မျက်နှာကြီးနီ၍ ဆို၏။

“ငါက ငါ့ရင်ထဲမှာ တစ်ခါဖူးမှ မခံစားဘူးတဲ့အဖြစ်ကို ပြောပြတာ၊ ရယ်စရာလားကွ"

“မင့်ကို သောတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ စကားလုံးတွေက မိန်းမဘွဲ့ကျနေတာပဲ”

“ကိုယ့်ကို မင်းသိသားနဲ့။ ကိုယ်ဘယ်တုန်းကမှ မိန်းမအကြောင်းပြောလို့လဲ။ တို့များပြောဖို့လဲ ငယ်သေးတယ်ဆိုတာ ကိုယ်သိပါတယ်။ ကိုယ်သွားတော့မယ်” 

အတွတ်က ဖရက်ကို တောင်းပန်ရင်း လှေပေါ်ဆင်းသွားလေ၏။ လှေလေး ရေဆင်းတံတားမှ ခွာမှပင် သူပြန်တက်လာသည်။

တက်လာတော့လည်း အိမ်ဘက်သို့ မပြန်ချင်သေး၊ မွှေးရှိရာကို ပြန်၍သွားချင်သည်။ ဖရက်ပြောသည်ကို ကြားကတည်းက စိတ်ထဲတွင် ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိပေ။ မွှေး၏အလှကို သူမသိသေးဘဲ ဖရက်က ဖော်ထုတ်ချီးကျူးသွားသည်ကိုပင် မခံချင်သလို။ ဘာရယ်လို့ မပြောနိုင်သောစိတ်က ရင်ထဲတွင် လှုပ်ရှားလာ၍ မွှေးတို့ခြံဘက်သို့ ပြေး၍လာခဲ့မိသည်။ 

မွှေးတို့ကို ခြံထဲတွင်မတွေ့ရတော့ပေ။ အိမ်ထဲသို့ လိုက်သွားတော့မှ မွှေးကို စာဖတ်ခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း တွေ့ရ၏။

“ဘာလုပ်နေလဲ မွှေး” 

“မေမေ ဘုရားရှိခိုးနေလို့ တို့များဝတ်တက်ဖို့ ​စောင့်နေတယ်”

မွှေးက ဘာမှမဖြစ်သလို စာအုပ်တစ်အုပ်ကို လှန်လှောနေရာမှ သူ့ကိုပြန်ပြော၏။ 

အပြင်မှာ မှောင်စပျိုးနေသော်လည်း အလင်းရောင်မှုန်မှုန်လေး ကျန်နေပေသေးသည်။ စားပွဲတင်မှန်အိမ်မှ မီးရောင်မှာ မွှေး၏မျက်နှာတစ်ခြမ်းပေါ်ကို လင်း၍ကျနေသည်။ မွှေးသည် ညနေကကဲ့သို့ပင် ဝတ်၍ထား၏။ တစ်ပတ်လျှိုပြည့်ပြည့်ထုံးထားသော နောက်တွဲဆံထုံးအောက်မှ မဝင့်တဝင့်ဖြစ်နေသော ဆံစဆံနွယ်လေးများမှာ ကုပ်ပေါ် တွင် တစ်စွန်းတစ်စ ကျနေလေသည်။ အုပ်လုံးသိမ်းသည်မှာ ဘာမျှမကြာသေးသည်ကို သူအမှတ်ရလိုက်၏။ မီးရောင်ဖြာကျနေသော ပါမို့လေးမှာ ညိုစိမ့်စိမ့် ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်။ မကျည်းတန်ဘဝတုန်းကလို ညိုမည်းမည်း ခြောက်သွေ့သွေ့လေး မဟုတ်တော့သည်ကို သတိပြုမိပြန်သည်။

“အတွတ် ထိုင်လေ၊ ဘာငေးနေတာလဲ"

မွှေးက မျက်လုံးကိုလှန်ကာ သူ့ကိုကြည့်၍ပြောလိုက်၏။ သူ့စိတ်ထဲတွင် မွှေး၏မျက်လုံးများသည် ည၏မှောင်ဝန်းထဲ၌ ပြေးနေသော ကြယ်ပွင့်တန်းများလို ဝင်းလက်လှုပ်ရှားသွားသည်ဟု ထင်သည်။ ဒါကိုပင် ဖရက်ပြောသည် ထင်ပါရဲ့။ 

သူသည် အသက်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်ကာ မွှေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်သည်။

“စာဖတ်ချင်လို့လား” 

မွှေး၏မေးခွန်းကို မဖြေပေ။

“မ​ချောစရာ၊ ချောစရာလျှင်၊ ကေသာဆံလွှ၊ ထုံးနောက်စနှင့်၊ ချုပ်ညရီတွင်၊ ဖြုတ်ချည်းမြင်သည်၊ ရှင်သာရခိုင်တန်ဆောင်လော”ဆိုတဲ့ ကဗျာ ဘယ်သူစပ်တာလဲလို့ မေးမလို့”

သူသည် ရင်ထဲမှ လှိုင်းခတ်လာသော ကဗျာလေးကို ရွတ်လိုက်သည်။ ထိုကဗျာကို ခြောက်တန်းတွင် သင်ခဲ့ရ၏။ သို့သော် မြန်မာကျောင်းများလို အသေးစိတ် မသင်ခဲ့ရပေ။ 

“အောင်မယ် ဘာများလဲလို့၊ မြန်မာကဗျာတွေ ဘာတွေ ဂရုစိုက်လာပါပကော။ ရှင်တေဇောသာရ ရေးတာလေ၊ သိပ်ကောင်းတာပဲနော်၊ အထက်တန်းကဗျာကောက်နုတ်ချက်ထဲကပေါ့”

မွှေး၏အဖြေကို နားထောင်ရင်း မွှေး၏မျက်လုံးများကို စိုက်၍ကြည့်ပြန်၏။

“မိန်းမတွေဟာ ညနေဆည်းဆာမှာ ပိုပြီးလှတယ်ထင်ပါရဲ့။ သူရေးတဲ့စာထဲမှာ ညနေစောင်းလေးမှာ တွေ့တယ်လို့ အမြဲပါတယ်”

“ဪ ...သူ့အမြင်ကို သူပေါ်အောင် ဖော်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အတွတ်ရယ်... နောက်ဆုံးပိုဒ်လေးကျတော့ သနားပါတယ်နော်။ 'စုလည်းမဆင်၊ နောက်ထုံးရှင်နှင့်၊ မြင်လျှင်ပင်ကို၊ ကြိုးပါလိုလည်း၊ ကုသိုလ်ကြမ္မာ မမီပါခဲ့”ဆိုတော့ သူက ချစ်ချင်ပေမယ့် ကုသိုလ်ကံ မဆုံစည်း၊ အကြောင်းက မတိုက်ဆိုင်လေတော့ သူတို့နှစ်ယောက် မပေါင်းရဘူးပေါ့နော်" 

အတွတ်သည် ခေတ္တငိုင်၍သွားကာ ပါးစပ်မှလေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။

"ငါလဲလေ မြန်မာစာ သိပ်တော်ချင်တာပဲ။ ငါချစ်တဲ့ကောင်မလေးတွေ့ရင် သူတို့ထက် လှတဲ့ကဗျာတွေကို ဖွဲ့ချင်လို့”

​မွှေးက သူ့စကားကို နားထောင်ရာမှ ရယ်မောပစ်လိုက်တော့သည်။

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

---------------------------

#ခင်နှင်းယု