ဗညားရှိန်း - ခင်နှင်းယု အပိုင်း (၁၆)

#ဗညားရှိန်း

အပိုင်း(၁၆)

ဦးပြူးသည် ထမင်းချိုင့်ကြီးနှင့် ဆေးတိုက်ပေါ် တက်လာသည်။ မလေးနုကို လိုက်ရှာသည်မှာ မတွေ့၊ မွေးခန်းထဲ ဝင်နေသည်ဟု ဆိုသည်။ ရုံးခန်းထဲဝင်ကာ ဖြူပြာကို အခန်းအပြင်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။

“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ဦးပြူး"

ဖြူပြာက မေးလိုက်၏။

"ဆရာ မရောက်လာသေးဘူးလား"

"ဒီနေ့ နောက်ကျမယ်၊ စူပါမားကက်မှာ အစည်းအဝေးရှိလို့၊ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ၊ ဦးပြူးကလည်း ပြောမှာ ပြောပါ”

“ပြောမှာပါ၊ ဆရာနဲ့မှ ဖြေရှင်းလို့ရမှာမို့လို့"

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အာကာ မိန်းမ ခိုးလာတယ်" -

ဖြူပြာက မျက်နှာရှုံ့လိုက်သည်။

“ဟင်း... ဖြစ်ရမယ်၊ ခိုးလာရော ဘာနဲ့ရှာကျွေးမှာလဲ” 

“ဆရာက ကျွေးပေါ့၊ လောလောဆယ် မမနဲ့ ပြဿနာဖြစ်နေကြတယ်”

"ဘယ်လို၊ မေမေနဲ့လား”

"ဟုတ်တာပေါ့၊ သူ့အိမ်ပေါ် ဒီကောင်မလေး မတင်ရဘူးတဲ့၊ ဦးပြူးတို့ကလည်း ကလေးမလေး အားနာလို့ ဟိုကားဂိုဒေါင်ဟောင်းထဲ ခဏထားလိုက်ရတယ်၊ ဒီလို ကြာကြာနေလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ"

ဖြူပြာသည် ခေါင်းစုံကုတ်ကာ ခုံတန်းပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ခက်လိုက်တာနော်၊ ဖြူပြာတို့မောင် ယူရင်တော့ ဒုက္ခခါးစည်းခံပေတော့၊ ဆေးသမားကိုများ ကြိုက်တဲ့လူရှိသေးတယ်၊ သူတို့ ဒုက္ခရောက်မှာစိုးလို့ ဖြူပြာပြောတာပါ၊ ကဲ... ဦးပြူးရယ်၊ ထမင်းစားခန်းကသာ စောင့်နေ၊ ဖေဖေ ရောက်ရောက်ချင်းလည်း ဘာမှမပြောနဲ့ဦး၊ အန်တီမလေးလည်း ခွဲစိတ်ခန်းထဲ ဝင်နေတယ်၊ ထမင်းစားခန်း နောက်ကျမှာပဲ၊ အဲဒီတော့မှ တိုင်ပင်ကြသေးတာပေါ့”

ဖြူပြာက ပြောကာ ရုံးခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ဦးပြူးကတော့ အပေါ်ထပ် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်သွားကာ စောင့်နေသည်။ ယနေ့မှာ တင်သက်မာအလှည့်မဟုတ်၍ မလေးနုတစ်ယောက်တည်း တခြားအကူဆရာဝန်နှင့်အတူ မွေးလူနာများမွေးပြီး၍ ထွက်လာကြသည်။

မလေးနုက ရုတ်တရက် ထမင်းစားချင်စိတ်မရှိသေး၍ သူ့အခန်းပြန်ကာ ရေချိုးနေသည်။ မလေးနု ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ ဖြူပြာ အပြင်မှာစောင့်နေသည်။ မလေးနုသည် အဝတ်အစားလဲကာ ထွက်လာသည်။

"ဖြူပြာ ကိစ္စရှိလို့လား"

ဖြူပြာ့ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။

"ရှိတယ် အန်တီမလေး၊ ထိုင်ပါဦး၊ ဖေဖေက ဖုန်းဆက်တယ်၊ သူ ထမင်းစားပြန် နောက်ကျမယ်၊ ခု နှစ်ချက်တီး ဆို​တော့ လာ​တော့မယ်ထင်တယ်၊ အန်တီမလေး မဆာ​သေးရင် ​ဖေ​ဖေနဲ့မှ စားပါလား"

"ဖြူပြာ​ရော"

“ဖြူပြာက မနက်က စားပြီးပြီ၊ ဦးပြူး ထမင်းစားခန်းမှာ စောင့်နေတယ်"

“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အန်တီမလေး ကောင်းကောင်းမဆာသေးပါဘူး”

"ဒီလို အန်တီမလေးရေ၊ အာကာရယ် မိန်းမခိုးလာတယ်" 

မလေးနုက အံ့အားသင့်နေသည်။ အာကာ မိန်းမခိုးခြင်းကို သူဘာလုပ်ရမလဲ။

“ဦးပြူးက ဖေဖေ့ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး၊ ဒါနဲ့ ဖြူပြာက ထမင်းစားခန်းထဲက စောင့်နေလို့ ပြောထားတယ်၊ ​ဖေ​ဖေလာတော့ အန်တီမလေးနဲ့ ဖေဖေနဲ့အတူတူ ထမင်းစားပေါ့၊ ထမင်းစားပြီးမှ စကားစရှာပြီး အန်တီမလေးက အာကာအကြောင်း ဖေဖေ့ကို ပြောပေးပါ၊ မနက်က ဆေးတိုက်ကို ထွက်လာချိန်က ပြဿနာမပေါ် သေးဘူး”

မလေးနုမှာ သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်မိသည်။

“ဖြူပြာအနေနဲ့ ဆေးသမား လင်လုပ်ရမယ့် မိန်းကလေးကို သနားလို့ပါ၊ ခုပဲ မေမေက အိမ်ပေါ်ခေါ်မတင်ရဘူးဆိုတော့ ကိုကိုကြီးသေတဲ့ ဂိုဒေါင်ထဲမှာ သူတို့ ခဏထားခဲ့ရတယ်လို့ ဦးပြူးက ပြောတယ်"

မလေးနုသည် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါပေ။ ဖြူပြာ့ဆန္ဒကို သဘောတူလိုက်ရပါသည်။

ရှိန်း ရောက်လာလျှင် ထမင်းစားကြတော့ အတူစားဖြစ်သည်။ ဦးပြူးက ဟင်းလိုက်ထည့်ပေးသည်။

"စူပါမားကက်ကို တိုးချဲ့ချင်တယ်လို့ မန်နေဂျာက ပြောနေလို့ ရှိန် အစည်းအဝေး လုပ်နေတာ၊ မလေး စားလို့ကောင်းရဲ့လား၊ ထမင်းတာ တုံ့နှေးတုံ့နှေးနဲ့"

"မွေးခန်းထဲ ဝင်ရတာ တစ်ယောက်က ခက်တော့ ဒီနေ့ နည်းနည်းပင်ပန်းသလိုပဲ၊ ဒါ့ကြောင့် ထမင်းမစားချင်ဘူး"

ရှိန်းသည် မလေးနုမျက်နှာကို အသာလေး ကြည့်နေသည်။

“ဟုတ်တယ်နော်၊ ခွဲစိတ်နေတုန်း မွေးပေးနေရတုန်းဆို စိတ်ရော လူရော လူနာအပေါ် ပုံထားရတာ၊ လူနာအသက်ကလည်း မလေးနုတို့လက်ထဲမှာ၊ မလေး ပင်ပန်းမှာပေါ့၊ မလေး ကြည့်ရတာ နွမ်းနေသလိုပဲ”

မလေးနု ရင်ထဲမှာတော့ ပြောနေမိသည်။ မလေး လူနာတွေအတွက် မပင်ပန်းပါ။ ရှိန်းမိသားစုကိစ္စ စိတ်မောနေခြင်းသာဟု ပြောလိုက်ချင်သည်။ ပြောမထွက်သေး။ ဘယ်က စပြောရမည်ကို စဉ်းစားနေသည်။

"ဒီလိုလုပ်ပါလား မလေးရယ်၊ ရှိန်းကို မန်နေဂျာက ကုန်ပစ္စည်းတွေဝယ်ဖို့၊ စူပါမားကက်တိုးချဲ့ဖို့၊ ပြင်သစ်နဲ့ အင်္ဂလန်သွားဖို့ ပြောနေတယ်။ မလေး နားနားနေနေ ရှိန်းနဲ့ အပန်းဖြေလိုက်ခဲ့ပါလား၊ မလေး ကြာရင် လဲသွားမှာစိုးတယ်”

အနားမှာ စားပွဲထိုးနေသော ဦးပြူးက ဝေဒနာနှစ်ခုကို ခံစားနေရသည်။ ရှိန်းက မလေးနုကို ကြင်ကြင်နာနာ ပြောနေသံကြားတော့ သူ မနာလိုမဖြစ်ပါ။ မလေးနု သဘောထားကို သူသိပြီးဖြစ်သည်။ ဆရာ့မျက်နှာကလည်း တကယ့်စိတ်ရင်းနှင့် ပြောနေမှန်း သိသာသည်။ ဒီလို ကြင်နာယုယသော ဆက်ဆံမှုမျိုး သူ့မမနှင့် ဆရာ့ကြားမှာတော့ ရှိစေလိုသည်။ ရှိန်းက ဂရုတစိုက် မလေးနုကို ပြောသံကြားရ၍ ကြည်နူးမိသလို ဆရာက မမအပေါ် တစ်ခါမှ ဒီလိုပြောသံ မကြားသည်ကိုတော့ ဝမ်းနည်းမိသည်။ ဒီလို ထမင်းစားပွဲမျိုးကို သူ အမြဲတမ်း စားပွဲထိုးချင်သည်။ အိမ်မှာ ဒီလိ ထမင်းစားချိန်ရှိလျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမည်လဲ။ ရှိန်းက ကမင်းစားပြီးသွား၍ အချိုပွဲ ပူတင်းပန်းကန်ကို ဦးပြူးက ရှိန်းရှေ့ ချပေးလိုက်သည်။ ရှိန်းက ပူတင်းစားရင်း...

"မလေးဖို့ရော မရှိတော့ဘူးလား”ဟု ဂရုတစိုက် မေးလိုက်သည်။ ဦးပြူးက တစ်ယောက်စာပဲ ယူလာမိသည်။ 

"တော်ပြီ ရှိန်း၊ မလေး ငှက်ပျောသီးပဲ စားမယ်"

မလေးသည် သူ အဆင်သင့်ဝယ်ထားသော ငှက်ပျောသီးကို ယူ၍စားနေသည်။

“ပြင်သစ်တွေ အင်္ဂလန်တွေ သွားဖို့ မစဉ်းစားနိုင်သေးပါဘူး ရှိန်းရယ်၊ ကြည်ကြည်သန်းနဲ့ ညှိပြီး ကြည်ကြည်သန်းက တာဝန်ယူနိုင်တယ်ဆို မလေး ခဏခွင့်ယူပြီး ကလောကိုပဲ ပြန်ချင်တယ်၊ ရှိန်းဆေးတိုက်ကလည်း အရှိန်ရနေပါပြီ"

“ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ မလေး သွားရင် ရှိန်းလည်းလိုက်မယ်” 

ရှိန်းသည် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ပြောနေသည်။ 

“အဲဒီအချိန်အခါကျမှ စဉ်းစားပေါ့၊ လိုပါသေးတယ်၊ ခုလောလောဆယ် ရှိန်း လုပ်စရာတွေရှိတယ်”

"ဘာလဲဟင်"

ရှိန်းက အချို့ပွဲကို လက်စသတ်ခါ ပြောလိုက်သည်။ မလေး အသံကို အေးနိုင်သမျှ အေးအေးထားကာ ပြောပြလိုက်သည်။

“ပြောစရာရှိတယ်၊ ရှိန်း ထမင်းစားတာ ပြီးအောင် စောင့်နေတာ၊ အာကာလေ..."

“အာကာ ဘာဖြစ်လဲ”

“အာကာမိန်းမခိုးလာလို့”

"ဟုတ်လား"

ရှိန်းက အံ့သြသွားသည်။

"ဦးပြူး ခင်ဗျားသိလာတာလား”

“ဟုတ်ပါတယ်။ ဆရာ့ကို မပြောရဲလို့ ဒေါက်တာ့ကို ပြောခိုင်းရတာပါ၊ အခု အိမ်မှာ ..."

ဦးပြူးက တုန်တုန်ယင်ယင် ပြောလိုက်သည်။

"အဲဒါ ရှိန်းတစ်ခု စဉ်းစားပေါ့၊ ဒီကလေးတွေ ဘယ်လို နေရာချမလဲ၊ ဖြစ်လာပြီလေ”

မလေးနုက တစ်ဆက်တည်း ပြောလိုက်တော့ ရှိန်းသည် နဖူးကြောကြီးထောင်မတတ် စဉ်းစားနေသည်။

“ခက်တာပဲ၊ အလုပ်သာ လက်ကြောတင်းအောင် မလုပ်တတ်တာ၊ မိန်းမတော့ ယူတတ်တယ်၊ မိန်းမကို ဘာလုပ်ကျွေးမလဲ”

“နောက်မှ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေ စဉ်းစားပေးတာပေါ့ ရှိန်းရယ်၊ လောလောဆယ် နေဖို့ခက်တယ်"

"အိမ်ပေါ်တင်ထားရမှာပေါ့”

"ရှိန်းခံစားရသလို သူ့အမေကလည်း ခံစားနေရမှာပေါ့၊ ဒီတော့ သူ့အိမ်ပေါ် ဘယ်လက်ခံချင်မလဲ” 

မလေးနုက သွယ်ဝိုက်ပြောလိုက်သည်။

“ဦးပြူး အခု ကလေးတွေ ဘယ်မှာလဲ "

"ဟို ကားဂိုဒေါင်အဟောင်းထဲမှာ"

ရှိန်းသည် စိတ်ရှုပ်သွားပုံရသည်။ အတန်ကြာ စဉ်းစားနေသည်။

"သွား သွား ဦးပြူး၊ ထွန်းမောင်ကို ခေါ်သွား၊ အာကာတို့နှစ်ယောက်ကို သွားခေါ်ချည်၊ ကားဝပ်ရှော့(ပ်) အပေါ် ထပ်မှာ အခန်းနှစ်ခန်းရှိတယ်၊ တစ်ခန်းမှာထား၊ နောက်မှ ကြည့်လုပ်၊ အဘွားကြီးတော့ ဒုက္ခပဲ”

ရှိန်းသည် ဒီလိုတော့လည်း အေးအပေါ် စာနာမှုရှိပေသားဟု မလေးက မှတ်ချက်ချသည်။

“မလေး…… ကိုယ် ကားဝပ်ရှော့(ပ်)ကို လှမ်းဖုန်းဆက်ဦးမယ်၊ အဲဒီမှာ ရှိန်း မလေးကိုပြောတဲ့ ကားပြင်တဲ့ကောင်လေး မောင်ထွေးရှိတယ်၊ ကရိန်းနဲ့ခိုက်မိလို့ ရှိန်း ဆေးကုထားတာ၊ သူက ဆရာကြီးမြင့်သောင်းရဲ့ လက်ထောက်၊ ကားပြင်တာလည်း ကြိုးစား သင်တယ်၊ အုပ်ချုပ်မှုလည်း တော်တယ်၊ ရှိန်းက သူ့ကို မိန်းမ မယူသေးဘူးလားဆိုတော့ ငွေစုရဦးမယ်တဲ့၊ သူများသားသမီးများ တော်လိုက်တာ၊ သူက တစ်ခန်းနေတော့ အာကာတို့အတွက် ကျန်တစ်ခန်းပြင်ဖို့ ပြောလိုက်ဦးမယ်၊ တို့က မိန်းကလေးကို စာနာရမယ်”

ရှိန်းသည် ညည်းတွားရင်း တယ်လီဖုန်းရှိရာ သူ့အခန်းသို့ ထသွားတော့သည်။ 

"ဒေါက်တာ့ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ”

ဦးပြူးက မလေးနုကို ပြောလိုက်ရင်း သူ့ရင်ထဲမှ အလုံးကြီးကျသွားသည်။ ကမန်းကတန်း ဖြူပြာကိုနှုတ်ဆက်၍ အိမ်ပြန်ပြေးတော့သည်။

မလေးနုကတော့ ပြဿနာတစ်ခု ပြေလည်သွား၍ စိတ်အေးရပါသည်။ သို့ပေမဲ့ ရေရှည် စိတ်အေးရသောကိစ္စ မဟုတ်ပါ။ သုံးလေးလလောက်ပဲ စိတ်အေးရသည်။ ညဘက်ကြီး သူအိပ်ရာဝင်ခါနီး တံခါးစောင့် ကိုအောင်သန်းက နပ်စ်မလေးတစ်ယောက်နှင့် အတူ တံခါးလာခေါက်၍ မလေးနုက တံခါးဖွင့်လိုက်သည်။

“ကိုအောင်သန်း ဘာကိစ္စလဲ၊ ညဉ့်နက်ပြီ”

"မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဆရာကြီးကို တွေ့ချင်လို့တဲ့၊ ကျွန်တော်တို့လည်း မနှိုးရဲဘူး” 

"ဒီမိန်းကလေး ဘယ်မှာလဲ…"

“အောက်ထပ် ဂျူတီခန်းမှာ စောင့်ခိုင်းထားပါတယ်” 

မလေးနုသည် ကိုအောင်သန်း၊ သူနာပြုဆရာမလေးတို့နှင့်အတူ ဆင်းလာခဲ့သည်။

မိန်းကလေးက ဖြူဖြူ၊ မဂိုဆင်၊ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်၊ အသက် နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်။

“မိန်းကလေး ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ” 

မလေးနုက မေးလိုက်သည်။

"အန်ကယ်ရှိန်းကို တွေ့ပါရစေ”

မိန်းကလေးက တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ဖြေ၏။ 

"ကိစ္စကို ပြောပါဦး”

"ကျွန်မ… ကျွန်မက ကိုအာကာရှိန်းရဲ့ဇနီး သီသီပါ၊ ကိုအာကာရှိန်းကို ဖမ်းသွားလို့ အခု မရမ်းကုန်းရဲဌာနမှာ”

“ဟင်... ဘယ်တုန်းက ဖမ်းလဲ"

“ခုပဲ သူက သူ့အိမ်ကိုသွားပြီး အရက်တွေမူးပြီး ဆဲတယ်၊ အိမ်ကိုလည်း ခဲနဲ့ပေါက်၊ ဝင်းတံခါးတွေကိုဖျက်လို့ ဂိတ်ပေါက်က မီးလုံးတွေလည်း ကွဲကုန်လို့ အရပ်ကဝိုင်းပြီး ရဲလက်ကိုအပ်တယ် တဲ့၊ ရိုးရိုးမူးတာ မဟုတ်ဘူး၊ သူ့အိတ်ထဲမှာ ဘိန်းဖြူတွေ့လို့ ရဲက ဖမ်းသွားတယ်တဲ့၊ ဌာနက ဝပ်ရှော့(ပ်)ကို လာအကြောင်းကြားသွားလို့ အာကာက သူ့ဖေဖေကို သွားပြောပေးပါဆိုလို့ ကျွန်မ လာတာပါ” 

ပြောရင်း မိန်းကလေးက ငိုတော့သည်။

မလေးနုမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ ချက်ချင်းပဲ ဂျူတီခန်းထဲမှ ဖြူပြာတို့အိမ်ကို ဆက်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်မှ ဖြူပြာက ကိုင်သည်။

“အန်တီမလေးဆီ ဖြူပြာ ခုပဲဆက်မလို့"

"ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ"

“အာကာရယ် ဆေးထလား၊ အရက်မူးလား မသိဘူး၊ အိမ်ရှေ့လာဆဲတယ်၊ ဝင်းတံခါးကိုလည်း ရိုက်ချိုး၊ ဂိတ်ပေါက်အုတ်တိုင်ထိပ်က မီးလုံးတွေလည်း ရိုက်ခွဲလုပ်နေတာ၊ ဦးပြူးတို့က ပထမ သူမှန်းမသိဘူး၊ အိမ်နီးချင်းတွေက ရဲလှမ်းအကြောင်းကြားပြီး ဖမ်းတော့မှ အာကာမှန်း သိတယ်၊ သူ့ကို ဌာနခေါ်သွားပြီ၊ ဖြူပြာတို့လည်း သူ့ကို ဦးပြူးတို့နဲ့လွှတ်ထားပြီး မေမေ့ကို ပြုစုနေရတယ်၊ မေမေ လန့်ပြီး သတိလစ်သွားလို့ "

“ဘယ်ဆရာဝန်ခေါ်လဲ”

"ဒေါ်ချိုချိုအေး၊ ဖေဖေ့ကို ဘယ်လိုပြောမလဲ အန်တီမလေး"

"ဆေးတိုက်ကို အာကာ့မိန်းမ ရောက်လာတယ်၊ သူကလည်း ရှိန်းကို တွေ့ချင်လို့တဲ့၊ အာကာက ဖေဖေ့ကို သွားပြောခိုင်းတယ် ပြောတယ်၊ အန်တီမလေး ဘာလုပ်ရမလဲ"

“လူခွဲလွှတ်စရာလည်း မရှိဘူး အန်တီမလေးရယ်၊ ဝဏ္ဏက မူးလဲနေပြီ၊ သူ့လည်း ခိုင်းလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဖေဖေ့ကို အန်တီမလေး ပြောရဲလား”

“ဖြူပြာတို့ ပြောခိုင်းရင် ပြောရတာပေါ့'

"ပြောလိုက်ပါ။ ဖြူပြာတို့တော့ မေမေ့ကို ဂရုစိုက်ရဦးမယ်၊ ဖေဖေ့ကိုလည်း မေမေ သတိလစ်သွားတာ ပြောလိုက်ပါ"

"အေးအေးအတွက် ဆေးတိုက်က ဆရာဝန်လွှတ်ပေးရမလား” 

“မလိုဘူး၊ မလိုဘူး”

ဖြူပြာက ဖုန်းချသွားသည်။ မလေးနုသည် မတတ်နိုင်တော့ပါ။ ကိုအောင်သန်း ထားခဲ့၍ သူနာပြုဆရာမလေးနှင့် သီသီကိုခေါ် ကာ ရှိန်းအခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ရသည်။ တံခါးခေါက်လိုက်တော့ ရှိန်းက တံခါးဖွင့်ပေးသည်။

“အန်ကယ်ရဲ့ လုပ်ပါဦး၊ အာကာကို ဖမ်းသွားပြီ၊ အာကာ ရဲဌာနမှာ၊ ဖေဖေ့ကို သွားပြောဆိုလို့ လာပြောတာ"

ကလေးမလေးက ရှိန်းခြေကိုဖက်ကာ ငို၍ပြောသည်။ ရှိန်းက သူတို့ကို ကုလားထိုင်များအပေါ် ထိုင်ခိုင်းသည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ” 

သီသီက ဖြစ်သမျှကို ပြောပြသည်။

“ခက်တာပဲ၊ ဒီကောင်က သူ့ကို အိမ်မှာ မထားတာနဲ့ အဘွားကြီးကို မကျေနပ်လို့ လာဆဲတာဖြစ်မယ်”

“ဖြူပြာက ဆက်တယ်၊ ဒေါ်အေးအေးလည်း လန့်ပြီးမူးလဲသွားလို့တဲ့"

မလေးနုက ပြောလိုက်သည်။

“ကဲ... ရှိန်း အခု ရဲဌာနလိုက်သွားမယ်” 

မလေးနု စိုးရိမ်သွားသည်။

"ဒရိုင်ဘာလည်း မရှိဘူး” 

“ရှိန်းကိုယ်တိုင် မောင်းသွားမယ်”

"ကားက ဟုတ်ပါတယ်။ ယောက်ျားအဖော်တစ်ယောက် ခေါ်သွားလေ၊ စေတနာခန်းက ဂျူတီကျနေတဲ့ ဆရာဝန်လေးခေါ် သွား၊ မလေး သူ့ဂျူတီ ယူလိုက်မယ်”

မလေးနု စီစဉ်ရန် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ မကြာခင် ရှိန်း၊ ဆရာဝန်လေးနှင့် သီသီတို့ ကားတစ်စီးနှင့် မရမ်းကုန်းရဲဌာနကို ထွက်သွားကြသည်။

မလေးနုကတော့ စိတ်မော၍ ကျန်ခဲ့သည်။ ဂျူတီခန်းထဲမှာလည်း နေမရ၊ ဂိတ်စောင့် ကိုအောင်သန်း အခန်းလေးနှင့် လူနာခန်းများကို ကူးနေသည်။ ကိုအောင်သန်းကတော့ စာကျက်နေသည်။ 

“ဘာကျက်နေတာလဲ ကိုအောင်သန်း"

“ကျွန်တော် ဆယ်တန်းဝင်ဖြေမလို့၊ မနှစ်က ဘီနဲ့ပဲ အောင်ထားလို့၊ အစ်ကို့လို တက္ကသိုလ်ရောက်ချင်လို့”

"မင်းအစ်ကိုက တက္ကသိုလ်မှာလား”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီး ဝပ်ရှော့(ပ်)မှာ လုပ်တာ၊ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးပါပြီ၊ အခု အလုပ်လုပ်ရင်း စာပေးစာယူ ဒုတိယနှစ်ပါ၊ အစ်ကို့ခေါင်းမှာ ဒဏ်ရာရလို့ ဆေးရုံတင်တော့ ကျွန်တော် သွားစောင့်ရတာ၊ အဲဒီကတည်းက ဆရာကြီးနဲ့သိတာပါ၊ ဆရာကြီးက ဒီဆေးတိုက်ဖွင့်တော့ ကျွန်တော့်ကို တံခါးစောင့်ခန့်တာ”

"​အေး..... ကြိုးစား၊ ကြိုးစား ..."

ရှိန်းပြောလည်း ပြောစရာ၊ ကြိုးစားချင်သူတွေကျတော့လည်း အလုပ်တစ်ဖက်နှင့် ဂျူတီစောင့်ရင်း စာကြိုးစားရသည်။

မလေးနုသည် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အခန်းတွင်းမှာလျှောက်ရင်း နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ချက်တီးကျော်နေပြီ။

မကြာခင် ရှိန်းတို့ ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ရှိန်းက ဘာမှမပြော၊ အပေါ်ထပ်တက်သွား၍ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်လိုက်သည်။ မလေးနုကလည်း အဖော်သူနာပြုဆရာမလေးနှင့် အတူလိုက်သွား၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ 

“တွေ့ခဲ့လား ရှိန်း"

မလေးနုက စတင်မေးရသည်။

"ဟင်း..."

ရှိန်းက သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်၏။ 

"တွေ့ခဲ့ပါတယ်၊ အာကာက အိမ်ကိုရောက်မလာခင်ကတည်းက သောင်းကျန်းလာတာတဲ့၊ သူအရက်သောက်တဲ့ အဏ္ဏဝါဟိုတယ်က ဘားမှာ ပုလင်းတွေရိုက်ခွဲ၊ မှန်တွေရိုက်ခွဲ၊ လမ်းမှာလည်း ဓာတ်တိုင်မီးလုံးတွေ၊ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်က မှန်တွေခွဲပြီးတော့ အိမ်နားရောက်တော့ အရာရှိကြီးတစ်ဦးရဲ့ အိမ်ထိပ် ဝင်းတံခါးက မီးလုံးလည်း ရိုက်ခွဲလို့၊ ဟိုတယ်နဲ့ အဲဒီအရာရှိက ရဲကို အကြောင်းကြားတယ်၊ လုံထိန်း ဒီကောင့်နောက် လိုက်လာတာ၊ အိမ်ရှေ့မှာ သောင်းကျန်းနေတုန်း မိသွားတာ”

“အခု အချုပ်ထဲမှာလား”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ အရက်မူးတာလောက်ဆို ကိစ္စမရှိဘူး၊ ရိုက်ခွဲတာတွေကိုလည်း ဟိုတယ်ပိုင်ရှင်နဲ့ နားလည်မှုယူပြီး လျော်လိုက်ရုံပဲ၊ အရာရှိကြီးကလည်း အလျှော့မပေးဘူး၊ လမ်းမီးလုံးနဲ့ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင် မှန်တွေရိုက်ခွဲတာက အစိုးရပစ္စည်းမို့လို့ ပုဒ်မ ခြောက်တစ်တဲ့၊ ပြီးတော့ သူ့အိတ်ထဲမှာ ဘိန်းဖြူရော ဆေးခြောက်ရောတွေ့လို့ အာမခံမပေးနိုင်ဘူးတဲ့၊ မောရဦးမှာပေါ့လေ” 

ရှိန်းက ရှင်းပြရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေပုံရသည်။

"သီသီကရော”

မလေးနုက အာကာရှိန်းမိန်းမအကြောင်း မေးကြည့်ရပြန်သည်။

“ကောင်မလေးကို သူ့မိဘအိမ်ကို လိုက်သွားပြီး ပြန်အပ်ခဲ့ရတယ်၊ ဝပ်ရှော့(ပ်)မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်တည်းထားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ သူများသားသမီး ယူထားပြီး ဒီကောင်တွေ ဝတ္တရားလည်း မကျေနိုင်ဘူး"

"ကဲ... ရှိန်းရယ်၊ မိုးလင်းတော့မယ်၊ နားလိုက်ဦး၊ မအိပ်ခင် ဆေးတစ်လုံးသောက်လိုက်၊ ဆရာမ ဗီလီယံဖိုက်တစ်လုံးလောက် သွားယူပါ"

ဆရာမလေး ထသွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်သည်။ ရှိန်းက မလေးနုမျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်းမှ ပြောလိုက်သည်။

“အရေးအကြောင်းဆို မလေး ကိုယ့်အနားမှာရှိလို့ တော်သေးတာပေါ့"

မလေးနုကတော့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါ။ မကြာခင် သူနာပြုဆရာမလေး ဆေးလာပေး၍ ရှိန်းကို မလေးနုက တိုက်လိုက်သည်။ 

“ကဲ . .. ရှိန်းလည်း အိပ်တော့၊ မလေးတို့လည်း သွားတော့မယ်"

မလေးနုက နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။

အပိုင်း(၁၇)ဆက်ရန်

------------------

#ခင်နှင်းယု