#တိမ်ဖုံးပါလို့ လမသာ
အပိုင်း(၃)
မိုးဖွဲဖွဲ ရွာသွန်းလာသည်။ မှုန်မွှားမွှား မိုးစက်ကလေးများသည် ကားထဲသို့ လေဟုန်စီးပြီး ဝင်ရောက်လာကြသည်။ မျက်နှာကို မထိတထိ ရိုက်ခတ်သည်။ မိုးစက်မိုးမှုန်များ၏ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကလေးက ညှိုးချုံးနေသော သူတို့၏စိတ်နှလုံးကို သက်သာမှု မပေးလှပေ။
ညီညီသည် ကိုကို့ဘေးတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်ယင်း လမ်းဘေးတွင် ရိပ်ကနဲ ကျန်ခဲ့သော သစ်ပင်များကို ငေးကြည့်နေသည်။ သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် မိုးစက်မိုးမှုန်များ တင်နေသော်လည်း သုတ်မပစ်ချေ။
“မိုးပက်နေပြီ ညီညီ”
ကိုကိုက ပြောသော်လည်း ညီညီသည် ကြားဟန်မတူချေ။
“မိုးမပက်ဖူးလား ညီညီ”
“ပက်တယ်”
ကိုကိုက ထပ်မေးသောအခါမှ ညီညီသည် မှုန်မှိုင်းရီဝေနေသော မျက်လုံးများနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။
“မှန်တံခါး တင်လိုက်လေကွာ”
“နေပါစေဗျာ ... ဒီအတိုင်း ကောင်းပါတယ်”
တဝက်တပျက်သာဖွင့်ထားသော မှန်တံခါးကို ညီညီက အကုန်လှည့်ပြီး ဖွင့်ချလိုက်သည်။ တံခါးအကုန်ပွင့်သွားသောအခါ မိုးစက်များက သည်းကနဲ ပြေးဝင်လာသည်။ လေကလည်း ပို၍တိုက်လာသည်။ မျက်နှာတွင် မိုးရေများစိုနေသော ညီညီ့အား ငေးကြည့်နေယင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ တဖြောက်ဖြောက်နှင့် လာ၍ စင်နေသော မိုးစက်လေးများကို ညီညီက မျက်စိမှိတ်၍ ခံယူနေသည်။
ကိုလှရွှေက သူတို့နှစ်ဦးအား မသိမသာ ငဲ့ကြည့်ကာ သူ့ဘေးမှ မှန်တံခါးကို အဆုံးထိ လှည့်တင်ကာ ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားစက်ရှိန်ကို ပို၍မြှင့်လိုက်လေသည်။
ကားက ပို၍မြန်သောအခါ လေက ပို၍တိုးလာသည်။ ညီညီ၏ဆံပင်ပျော့ပျော့များသည် လေထဲတွင် လွင့်ပျံနေသည်။ လေကိုလည်းကောင်း၊ မိုးကိုလည်းကောင်း ညီညီက လုံးဝ ဥပေက္ခာပြုထားလေသည်။
ညိုမည်းနေသော ကောင်းကင်တွင် လင်းလက်သွားသော လျှပ်စီးကြောင်းနှင့်အတူ ဂျိမ်းဂျိမ်းမြည်သံကို ကြားရသည်။ ကိုကို၏စိတ်သည်လည်း ညီညီ့နည်းတူ အတိတ်ဆီသို့ လွင့်ပြေးသွားလေသည်။ ဆိုဖာပေါ်သို့ ခေါင်းကို မှီချလိုက်ကာ လွင့်၍ပြေးလေသော စိတ်အစဉ် နောက်သို့ မျှောကာ လိုက်သွားမိသည်။
* * *
မိုးရွာနေသည်။ မိုးရွာလျှင် သူတို့ကျောင်းတက်ရတော့မည် မဟုတ်။ ဖျားသောကြောင့် မဟုတ်၊ မအားသောကြောင့် မဟုတ်၊ ထီးမရှိသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
ကျောင်းသို့ ဆောင်းသွားစရာ ထီးမရှိ၊ မိုးကာ မရှိသဖြင့် ကျောင်းတက်ချိန် မိုးရွာတိုင်း ကိုကိုစိတ်ညစ်ခဲ့ရသည်။ တခါတရံလည်း မိုးဖွဲဖွဲအရွာတွင် ဇွဲခတ်ပြီး ကျောင်းသို့ ဒုန်းစိုင်းပြေးယင်း လမ်းခုလတ်တွင် မိုးသည်းသည်းရွာချတတ်သည်။ ကျောင်းသို့ မရောက်မီ မိုးရေများ ရွှဲရွှဲနစ်ခဲ့ရသော အကြိမ်ပေါင်းလည်း မနည်းချေတော့ပြီ။
“မိုးရွာပြီကွ ... ပျော်တယ်ကွ”
ညီညီကမူ ကျောင်းတက်ပျင်းသည်။ တတ်နိုင်လျှင် ကျောင်းပင် နေချင်သူမဟုတ်။ အဖေ အတင်းထား၍သာ ကျောင်းတက်နေရသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျောင်းသွားချိန် မိုးရွာလျှင် သူပျော်သည်။ ကိုကိုက ညိုမည်းနေသောကောင်းကင်ကို မော်ကြည့်ယင်း “မိုးမင်းကြီးရယ် .. ငါတို့ကျောင်းရောက်ပြီးမှ ရွာပါ” ဟု ကျိတ်၍ ပြောမိစဉ် ညီညီက "ဟ... ရွာစမ်းပါ မိုးရ .. ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မြန်မြန်ရွာဟ "ဟုပြောလေ့ရှိသူ ဖြစ်လေသည်။
ယခုလည်း မိုးရွာသည်။ ထို့ကြောင့် ညီညီ ပျော်နေသည်။
“စာမရတာနဲ့ အတော်ပဲကွ”
“ညီညီရာ .... မင်းကလဲ ပညာကို တန်ဖိုးကို မထားဘူး”
ကိုကို၏စိတ်ထဲတွင် ပညာကို ကြိုးစားရမည်။ ပညာတတ်မှ လူရာဝင်မည်။ ပညာမတတ်လျှင် အဖေ့လို အင်္ကျီပြာကြီးဝတ်ပြီး လက်သမားလုပ်ရမည်ဟု စွဲနေသည်။ ကမ်းနားတွင် ကူလီထမ်းရမည်ကို ကြောက်သည်။ ဆိုက်ကားနင်းရမည်ကို ကြောက်သည်။ ပညာမတတ်ခြင်းနှင့် ဆင်းရဲခြင်းသည် ဒွန်တွဲ၍ နေသည်ဟု သူမြင်သည်။
“သား ..”
အမေက မီးဖိုချောင်မှ လှမ်းခေါ်သည်။ တဝုန်းဝုန်းရွာနေသော မိုးသံအကြားတွင် အမေ့အသံက တိုးညင်းလှသည်။
“သားတို့ ကျောင်းမသွားရပြန်ဘူးပေါ့ ”
“ခဏနေရယင် မိုးတိတ်ယင် တိတ်မှာပါ အမေရာ ... အခုမှ ရှစ်နာရီ ရှိသေးတာ”
“သားတို့အဖေလဲ ရွှဲမှာပဲကွယ်”
“အဖေသွားတုန်းက မရွာသေးပါဘူး ... လွတ်ယင်လွတ်နိုင်ပါတယ် ... အမေရ”
ကိုကိုသည် နောက်ဖေးချောင်သို့ လှမ်းဝင်လာကာ အမေ့ဘေးတွင် ထိုင်သည်။ အုတ်ခဲ သုံးလုံး ဆိုင်ထားသော ဖိုခုံလောက်ဆိုင် မီးဖိုက မီးခိုးများ အူထွက်နေသည်။ ငါးပိရေအိုးက ပွက်ပွက်ဆူကာ ရနံ့ တကြိုင်ကြိုင် ထွက်နေသည်။
“မီးဖိုကလဲ မီးခိုးလိုက်တာ”
“သားတို့အဖေ ယူလာတဲ့ သစ်တိုသစ်စတွေလေ၊ စိုနေလို့”
အဖေသည် အလုပ်ထဲတွင် ဖြတ်ယင်း တောက်ယင်း ပိုသော သစ်တိုသစ်စများကို ရနိုင်လျှင် ရနိုင်သလောက် အိမ်သို့ သယ်လာလေ့ရှိသည်။ တခါတရံ ရွေပေါ်စာ ကျုံးလာတတ်သည်။ အိမ်တွင် ကုန်ကျသော ထင်းဖိုးကို ကာတန်သရွေ့ ကာမိအောင် တလေးတလံ ထမ်းပိုးလာလေ့ရှိသည်။
“ထီးကလေးတလက်လောက်တော့ ဝယ်ဖို့ ကောင်းနေတာ ကြာလှပြီ၊ ခုထိကို မဝယ်နိုင်ဘူး”
“ထီးမရှိလဲ မိုးကာလေးရယင် ကောင်းမှာ အမေရ၊ မြဇော်ရဲ့ မိုးကာလေးမှာဆိုယင် ခေါင်းဆောင်းစရာလေးပါ ပါတယ်၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ”
ညီညီက ပြောသောအခါ အမေသည် မချိပြုံး ပြုံးယင်း မီးဖိုကိုသာ မီးပြောင်းနှင့် တဖူးဖူး ကုန်းမှုတ်နေသည်။ ထို့နောက် မောလာသလို ခေတ္တရပ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူသည်။ ကိုကို့ကို မှုန်ဝေသော မျက်လုံးများနှင့် လှမ်းကြည့်နေပြီးမှ တိုးတိုးပြောသည်။
“အမေ ဖျားများဖျားသလား မသိဘူး၊ နေရတာ နည်းနည်းမှ မကောင်းဘူး”
ကိုကိုသည် အမေ့ကို တအံ့တသြ လှမ်းကြည့်မိသည်။ သူ လူ့ပြည်သို့ ရောက်သည်မှာ ဆယ့်သုံးနှစ်ပင် ကျော်ပေပြီ။ အမေ ဖျားသည်ကို တခါမှ မမြင်ဖူးသေးပေ။ မိုးလင်းမှ မိုးချုပ် စက်ရုပ်တရုပ်လို လှုပ်ရှားနေလေ့ရှိသော အမေ့ကို ဖျားတတ်နာတတ်သည် ဟူ၍ပင် မတွေးခဲ့မိကြပေ။ အမေ ညည်းသည်ကိုလည်း တခါမျှ မကြားစဖူး။
“ဘယ်လိုဖြစ်နေလို့လဲ အမေ”
ကိုကိုသည် အမေ၏နဖူးပြင်ကို အသာအယာ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ချစ်ချစ်တောက် ပူနေသောကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်၍ပင် သွားသည်။
“ဟာ ... အမေ ... ပူချစ်နေတာပဲ”
“အင်း ... အနာရှိန်တက်တာနဲ့ တူတယ်”
အမေ၏လက်မတွင် ပတ်တီးညစ်ညစ်တခုကို စည်းထားသည်။ သွေးစွန်းသော ပတ်တီးစသည် ညစ်ပေနေလေသည်။
“တနေ့က ထင်းခွဲတာ ဓားထိလို့ .. အမေလဲ ဘာဆေးမှ ထည့်စရာမရှိတာနဲ့ နနွင်းသိပ်ပြီး ပတ်တီးစည်းထားတာ”
“အမေ့အနာက ယဉ်းနေပြီ”
“အင်း ... အဆစ်လဲ နဲနဲ ကိုက်တယ်”
အမေသည် သူ့လက်မလေးကို ထောင်ပြယင်း သားကို အားကိုးတကြီးနှင့် ကြည့်သည်။ အသက် သုံးဆယ့်ငါးနှစ်သာရှိသေးသော်လည်း အမေသည် လေးဆယ်ကျော်တဦးဟု ထင်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ခြောက်သွေ့ ကာ အက်ကြောင်း ထင်နေသည်။ သနပ်ခါးနှင့် သိပ်မထိတွေ့သော အမေ့ပါးပြင်များသည်လည်း နုပျို စိုလန်း သွေးရောင်သမ်းခြင်း မရှိတော့ပေ။ အမေ၏ကျောက်ပြင်အပဲ့လေးဘေးတွင် အပွေးတုံးလှပြီဖြစ်သော သနပ်ခါးတုံးလေးတတုံးကို တွေ့နေရသည်မှာ နှစ်နှင့်ပင်ချီနေပြီ။ တခါတရံ စိတ်လိုလျှင် အမေသည် ထိုသနပ်ခါးတုံးလေးကိုပင် တဂျစ်ဂျစ်သွေးပြီး လိမ်းတတ်သည်။ တလလျှင် တခါလောက် သနပ်ခါးရေကျဲကလေး ပွတ်ထားတတ်သည်။
“လက်နာနေတာနဲ့ မနေ့ကလာအပ်တဲ့ အင်္ကျီလေးကိုတောင် ကြယ်သီးမတပ်ရသေးဘူး ... ပဲပြုတ်ကြွေးကလဲ ပူလှပြီ။ ဆီလဲ တစက်မှ မရှိဘူး”
အမေက အိမ်တံစက်မြိတ်မှ တဝေါဝေါ ကျဆင်းနေသော မိုးရေများကိုကြည့်ကာ တဦးတည်း ညည်းညူနေသည်။ ကိုကိုသည် စားပွဲဝိုင်းလေးပေါ် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ခါတိုင်းတွေ့နေကျဖြစ်သော ပဲပြုတ်ပန်းကန်လေးကို မတွေ့ရပေ။ ပဲပြုတ်သည် အဒေါ်ကြီးသည် သူ့အကြွေးရှစ်ကျပ်ကို ဆပ်ပြီးမှ ဆက်၍ပေးနိုင်မည်ဟု အိမ်ရှေ့မှ အော်သွားမည်မှာ သေချာလှသည်။
“ ဒါကြောင့်မို့ပြောတာ အမေကလဲ ကျွန်တော်မုန့်ရောင်းပါမယ်လို့”
ညီညီက မကျေမနပ် ပြောလေသည်။ အမေက ညီညီ့ကို ရီဝေစွာ လှမ်းကြည့်ယင်း သက်ပြင်းချသည်။
“စာကိုသာ ကြိုးစားစမ်းပါ သားရယ်”
“ဟုတ်ပါဘူး၊ စာလဲကြိုးစားမှာပေါ့၊ ကျောင်းအားတဲ့အချိန် ရောင်းယင် ရတာပဲ အမေရ”
ကိုကိုသည် ညီညီ့ကို စိုးရိမ်စွာ လှမ်းကြည့်နေသည်။ သူကတော့ မုန့်မရောင်းလို။ မုန့်ရောင်းနေစဉ် ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများနှင့် တွေ့မည်ကို သူကြောက်သည်။ သူရှက်သည်။ ထို့ကြောင့် အမေက ခေါင်းညိတ်သဘောတူပြီး "ရောင်းချင်လဲ ရောင်းကွယ်” ဟု ပြောလိုက်မည်ကို စိုးကြောက်နေသည်။ သို့သော်လည်း အမေသည် တလေးတနက်ပြောနေသော ညီညီ့စကားကို ဂရုတစိုက် နားထောင်မနေပေ။ ထရံကိုမှီကာ အသက်ကို မျှင်း၍ရှူနေသည်။ ထို့နောက် စုတ်သပ်၍ ညည်းလေသည်။
“နေလို့မကောင်းလိုက်တာကွယ်၊ အမေတော့ တကယ့်ကိုဖျားနေပြီ၊ ခေါင်းမထူချင်တော့ဘူး၊ သား ... ကိုကို အဲဒီ ငါးပိအိုး ချပြီး ရေနွေးအိုး တည်စမ်း။ မိုးစဲယင် အမေ့ဖို့ ကွမ်းရွက် ဆယ်ပြားဖိုး သွားဝယ်ပေးနော်။ ကွမ်းရွက်ပြုတ်ရည်လေးသောက်ရအောင်”
အမေသည် လေးကန်စွာ ထသွားပြီး ဖျာပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လှဲချသည်။ ညီညီက ရှိရှိသမျှ စောင်လေးများကို အမေ့အပေါ်တွင် ထပ်၍ခြုံပေးသည်။ ထို့နောက် အမေ့ဘေးတွင် ထိုင်ကာ အမေ့မျက်နှာကို ငေး၍ကြည့်နေလေသည်။
အပြင်ဘက်တွင် မိုးက သဲသဲမဲမဲ ရွာဆဲပင်။ ဓနိမိုးက ပေါက်ပြီး ယိုလာသောမိုးပေါက်များက အမေ့ခေါင်းရင်းနားတွင် တဖောက်ဖောက် ကျနေသည်။ ကြမ်းပေါ်တွင် ရေများကွက်ကာ စိုနေသည်။ ဒီတနေရာတည်း မဟုတ်၊ နေရာတော်တော်များများ မိုးယိုနေသည်။ ရေခံထားရသော ချိုင့်များခွက်များလည်း ဗုံစီသလို စီနေပြီ၊ လောက်ပင်မလောက်တော့။
“ဒီနေ့တော့ ကျောင်းမတက်ရတော့ပါဘူးကွာ ..မိုးကလဲ စဲမယ့်ပုံမရှိပါဘူး”
ညိုညိုမှောင်နေသော ကောင်းကင်ကို မျှော်ကြည့်ယင်း ကိုကိုက ပြောသည်။ ကိုကို ကျောင်းတက်ချင်သည်။ ဆရာမ သင်သမျှစာများကို လောဘတကြီး လိုက်လံ ကျက်မှတ်ချင်နေသည်။ စာတလုံးတတ်လျှင် ဆင်းရဲတွင်းမှ တထစ်လွတ်ခြင်းဟု ထင်နေမိသည်။
“မိုးမစဲတော့ ကောင်းတာပေါ့၊ အေးအေးဆေးဆေး ကွေးရတာပေါ့။ မိုးရယ် မတိတ်ပါနဲ့ဗျာ၊ နောက်နေ့တွေလဲ ရွာပါအုံးဗျာ”
ညီညီသည် အမေ့ဘေးတွင် ကပ်ပြီး လှဲချလိုက်သည်။ အမေခြုံထားသော ချည်စောင်ပါးထဲသို့ တိုးဝင်ယင်း တခစ်ခစ် ရယ်နေသည်။
“အမေ့ကိုယ်က ပူနေလို့လား မသိဘူး၊ နွေးလိုက်တာ”
“ညီညီ မင်းသွားမရှုပ်မနေနဲ့၊ အမေ ဖျားနေတာကွ”
“ဒီလိုဆို အမေက ဆောင်းတွင်းကျယင် ခဏခဏဖျားဖို့ ကောင်းတယ်၊ ညီတို့တွေ စောင်လိုမှာ မဟုတ်ဘူးနော် အမေ”
ညီညီက အမေ့ကို ခပ်သာသာလေး လှုပ်ကာ ပြောသည်။ အမေက ဘာမှ ပြန်မပြော။
“အမေ ... အမေကလဲ ချက်ချင်းအိပ်ပျော်သွားလား အမေရ၊ ဟင်... အမေ အမေ... ဟေ ကိုကို ... အမေ ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး၊ ခေါင်းကြီး လန်နေတယ်”
နှုတ်ခမ်းစေ့ကာ ခေါင်းနောက်ဘက်လန်နေသော အမေ့ကို ညီညီက တအားဖက်ကာ “အစ်ကို ..ကိုကိုရ ... လုပ်ပါအုံးကိုကိုရ၊ အမေ ... အမေ... ထပါ အမေရ” ဟု ကယောင်ကတမ်း အော်နေလေသည်။
* * *
မိုးဖွဲကလေးများသည် တဖြည်းဖြည်းစိပ်ကာ သည်းလာသည်။ သူ့မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များနှင့် မိုးမှုန်တို့ရောကာ စိုနေသည်။
“အခုလိုမိုးရွာယင် အမေ့ကို သိပ်သတိရတာပဲ”
“အင်း ... အမေသေတဲ့နေ့က မိုးတွေရွာလိုက်တာ တအုန်းအုန်းနဲ့နော်... လျှပ်စီးတွေကလဲ လက်လို့”
ကားထဲသို့ဝင်ရန် အရှိန်ယူလာသော မိုးပေါက်များသည် ကားမှန်ကို ထိကာ လွင့်စင်သွားကြသည်။ ဖြာကနဲ ဖြာကနဲ လွင့်စင် ကွဲကြေသွားသော မိုးပေါက်ကလေးများကို ကြည့်ယင်း ရင်ထဲတွင် မောလာသည်။ ထိုမိုးပေါက်ကလေးများကဲ့သို့ပင် သူတို့အမေသည် လူ့လောကကြီးမှ ရုတ်တရက် လွင့်စင်ပြီး ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့လေသည်။
အံကို တင်းတင်းကြိတ်ကာ သွားစေ့ပြီး ဇက်ကြီးခိုင်နေသော အမေ့သဏ္ဌာန်သည် သူ၏အိပ်မက်ထဲသို့ မကြာခဏ ရောက်လာလေ့ရှိသည်။ မေးခိုင်ပိုး ဝင်၍ဝင်မှန်းမသိပဲ ကွမ်းရွက်ပြုတ်ရည်ကျဲကျဲလေးကိုသာ အမေ့ပါးစပ်ထဲ အတင်းလောင်းထည့်ခဲ့မိသည့် သူ့ကိုယ်သူ ခွင့်မလွှတ်ချင်။
အမေ...။ သူတို့အမေသည် ဆင်းရဲဒုက္ခခံရန် ခြိုးခြံရန်အတွက်သာ လူ့လောကထဲ ရောက်လာဟန် တူခဲ့သည်။ လူ့ပြည်လူ့ရွာတွင် အနှစ်သုံးဆယ်ကျော် နေသွားခဲ့ရသော်လည်း စည်းစိမ်ခံခြင်း၊ ချမ်းသာခြင်းဟူသော စကားလုံးများ၏အနက်အဓိပ္ပာယ်ကိုပင် အတိအကျ နားလည်သွားဟန် မရှိချေ။ သေခါနီးအချိန်အထိ ကြယ်သီးမတပ်ရသေးသော အင်္ကျီနှင့် ပဲပြုတ်ဖိုး ရှစ်ကျပ်ကို စိတ်စွဲသွားခဲ့ရှာသည်။ ဆေးဖိုးအဖြစ် ကွမ်းရွက် ဆယ်ပြားဖိုးကိုသာ သုံးစွဲခဲ့ရှာလေသည်။
“အမေသေတာ ငါတို့တွေ ဗဟုသုတနည်းလို့၊ ပညာမတတ်လို့ကွ .. မေးခိုင်ပိုး ဝင်လို့တောင် ဝင်မှန်း မသိခဲ့တာ”
သူက ကြိတ်မနိုင် ခဲမရနှင့် မကြာခဏ ပြောမိသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ညီညီသည် ရီဝေသော မျက်လုံးများနှင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ မချိပြုံး ပြုံးတတ်လေသည်။
“အမေသာ ဆရာဝန်ဆီ စောစောရောက်ယင် မသေပါဘူးကိုကိုရာ၊ အမေသေတာ ဆင်းရဲတဲ့ရောဂါကြောင့်ပါ” ဟုပြောတတ်သည်။
“ဒီလောက်တောင် လေတွေတိုက်နေလျက်နဲ့ ရင်ထဲမှာပူပြီး အိုက်နေသလိုပဲ”
စိမ့်အေးနေသော မိုးစက်များသည် ညီညီ၏မျက်နှာကို တဖြောက်ဖြောက်နှင့် လာ၍စဉ်နေသည်။ ညီညီ၏မျက်နှာပေါ်တွင် သောက၏အရိပ်အရောင်များ ယှက်သန်းနေသည်။ ညိုမှိုင်းသောကောင်းကင်တွင် ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် လင်းလက်သွားသော လျှပ်စီးကြောင်းကို မျှော်ကြည့်ယင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည်။
“အမေသေတုန်းက သုံးဆယ့်ငါးနှစ်”
“အေး... ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ငါက ဆယ့်သုံးနှစ်၊ မင်းက ဆယ်နှစ်”
“အခု ခင်ဦးက နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်”
ကိုကို၏နှလုံးသားသည် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အူအသည်းများ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ထပြီး ကျွမ်းထိုးကုန်ကြသလို ရင်ထဲတွင် ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ ခင်ဦး..။ သူ၏ခင်ဦးသည် အမေ့လိုပင် သေခြင်းတရားနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပေပြီ။
“ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်ထဲမှာ ခင်ဦးက အငယ်ဆုံး၊ ကျွန်တော့်ထက် တနှစ်ငယ်တယ်၊ ကိုကို့ထက် သုံးနှစ်ငယ်တယ်”
“သုံးနှစ်နဲ့ တလ ငယ်တယ်”
ကိုကိုက ရင်ထဲမှ အတိအကျ ထပ်၍ပြောမိသည်။ ခင်ဦးသည် သူ့ထက် သုံးနှစ်နှင့် တလတိတိ ငယ်လေသည်။
“အငယ်ဆုံးပေမယ့် သတ္တိကျတော့ အကောင်းဆုံး”
ညီညီက မသဲမကွဲ ပြုံးသည်။ အတိတ်ဆီသို့ ပြေးလွှားသွားနေသော စိတ်ကြောင့် ကိုကို့အား သရော်မော်ကား ပြောရန် သတိမရပဲ ဖြစ်နေဟန်တူသည်။
“အရေးရယ် အကြောင်းရယ် ဆိုရင် သူက အမြဲ ရှေ့ကချည်းပဲ”
“ငါကတော့ အကြီးဆုံးပေမယ့် အမြဲတမ်း နောက်ကွယ်ကသာ ရပ်ခဲ့တာပါ”
ကိုကိုက ရင်ထဲမှ ပြောမိပြန်သည်။
“မှတ်မိသေးလား ကိုကို ... ဟိုတခါ ငါးပက်တုန်းကလေ၊ လူကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ရတာရော”
“မှတ်မိတာပေါ့ ညီညီရာ”
“အဲဒီတုန်းကလဲ အခုလိုပဲ မိုးတွေရွာနေတာနော်”
ကိုကိုသည် သက်ပြင်းတချက်ရှိုက်ကာ ညီညီ့လိုပင် ကားမှန်တံခါးကို အကုန်ဖွင့်ချလိုက်သည်။ စိမ့်စိမ့်အေးနေသော မိုးစက်များကို မျက်နှာမော့်၍ ခံယူယင်း မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်သည်။
* * *
ခင်ဦးသည် ထဘီကို တိုတိုလေး ဝတ်ထားသည်။ အပေါ်ဘက်တွင်ကား ရှဉ့်မြီးအင်္ကျီလေး တထပ်တည်း ဖြစ်သည်။ သူ့အဘွားက အင်္ကျီရင်ဘတ်တွင် ဇာပြား အဖြူလေး တပ်ပေးထားသော်လည်း အခုတော့ ဇာအဖြူရောင်က အညိုရောင်ဖြစ်အောင် ရွံ့အလိမ်းလိမ်း ကပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ တဖွဲဖွဲကျနေသော မိုးပေါက်များကို မျက်နှာမော့်၍ ခံယူယင်း ရွှံ့ထဲတွင် တစွပ်စွပ်နှင့် လျှောက်သွားနေသည်။
“မိခင်ဦး နင် အောက်ကို ကြည့်လျှောက်လေ”
ကိုကို၏အော်သံကို ကြားသောအခါမှ ပြန်လှည့်လာသည်။ သွားကျိုးပေါက်လေး ပေါ် အောင် ရယ်နေသည်။
“ငုတ်တွေက ရေထဲမှာ ရှိတာဟ၊ မိုးပေါ်မှာ ရှိတာမဟုတ်ဘူး၊ နင်က ဘာလို့ မျက်နှာကြီးမော့်ပြီး လျှောက်နေရတာလဲ”
ညီညီက လမ်းဘေးမှ မြေကြီးခဲများ သယ်လာယင်း မျက်မှောင်လေးကုပ်၍ အော်သည်။ ခင်ဦးက ဘာမှ ပြန်မပြော၊ လျှာကလေး ထုတ်ယင်း ရေစပ်မှ ရွှံ့များကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် သယ်လာသည်။
“ငါးက ရပါ့မလား ကိုကိုရ”
“ရမှာပေါ့ ဟ ... ဒီထဲမှာ ငါးခူကြီးတွေ ငါးရံ့ကြီးတွေရှိတယ် သိရဲ့လား”
“အများကြီးလား ဟင်”
“အေးပေါ့ ၊ အများကြီးပေါ့”
သူတို့ ငါးပက်သောနေရာသည် မီးရထားလမ်းဘေး ရေအိုင်ငယ်သာ ဖြစ်သော်လည်း ကလေးအမြင်၊ ကလေးအတွေးနှင့်ဆိုတော့ ကန်အကြီးကြီးလို စိတ်ထဲတွင် ထင်မှတ်နေလေသည်။ ငမိုးရိပ်ချောင်းက ဒီရေတက်လျှင် တခါတရံ သူတို့လမ်းထဲအထိ ဝင်တတ်သည်။ သူတို့နားတဝိုက်တွင်ရှိ လမ်းဘေးရေအိုင်များ ပြည့်လျှံသွားတတ်သည်။ မြေနိမ့်နိမ့်မှန်သမျှ ရေဝပ်ကာ ရေအိုင်များ ဖြစ်နေသည်။ ရေရှိလျှင် ငါးရှိတတ်မြဲမို့ လူကြီးတွေက ငါးကွန်ပစ်ကြ၊ ငါးဖမ်းတတ်ကြသည်။ အတုမြင် အတတ်သင်ကာ သူတို့ကလေးတွေလည်း ငါးဖမ်းကြသည်။
“တနေ့တုန်းက လူကြီးတွေ ဟိုဘက်နားမှာ ဖမ်းတာ ငါးရံ့အကြီးကြီးတွေ ရသွားတယ် သိလား ... ၊ လက်မောင်းလောက်ကြီးတွေ ရှိတယ်၊ ငါမြင်လိုက်တယ်”
“ဟီး.. ဟီး၊ ခင်ဦးရဲ့ လက်မောင်းလောက်လား ကိုကို”
ခင်ဦးက သူ၏လက်ပိန်ပိန်သေးသေးလေးကို မြှောက်ပြယင်း ရယ်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှံ့အလိမ်းလိမ်း ကပ်ကာ တမံတုတ်နေသော ညီညီက အလုပ်မလုပ်ပဲ လေပေါနေသောခင်ဦးကို ရှုတည်တည်နှင့် လှည့်ကြည့်သည်။ ခင်ဦး၏ဆံပင် နီကြောင်ကြောင်လေးများသည် မိုးရေစိုသဖြင့် ကပ်နေသည်၊ မျက်နှာတွင် ရွှံ့စက်များ ပေကျံနေသည်။ ရှေ့သွားလေး နှစ်ချောင်းက ကျိုးပြီး ဟောင်းလောင်းလေးဖြစ်နေသဖြင့် သူ့ရုပ်က တည်တည်နေလျှင်ပင် အပိုးမသေပဲ ပြောင်စပ်စပ်ဖြစ်နေရာ ရယ်လိုက်သောအခါကား လူပြက် ထွက်သလို ရယ်စရာကောင်းနေလေသည်။
“ဟား.. ဟား ... ခင်ဦး.. နင့်ကိုကြည့်ရတာ .. ကာတွန်းထဲက အရုပ်ဆိုး စုန်းမလေးနှင့် တူလိုက်တာ”
ညီညီ၏စကားကို ကြားသောအခါ ခင်ဦး ဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားလေသည်။ ယောက်ျားရှာလေးလို ယောက်ျားလေးများနှင့်ပြိုင်ပြီး ကျည်းသားရိုက်၊ ဂျင်ပေါက်၊ ငါးပက်လုပ်နေသော်လည်း ခင်ဦးသည် အလွန်လှချင်လေသည်။ သူ့ကို အရုပ်ဆိုးသည်ဟု ပြောလျှင် ဆတ်ဆတ်ခါအောင် နာတတ်သည်။
“အောင်မာ နင်ကရော လှလွန်းလို့ .. နင်ကမှ သရဲ”
“နင်က မှင်စာ”
“ပြိတ္တာမ”
“တစ္ဆေထီး”
ခင်ဦးက ခွန်းချင်းမခံ ပြန်ပက်ယင်း ငိုသံပါလာသည်။
“ဟွန်း .. အဘွားပေးလိုက်တဲ့ ထန်းလျက် နင့်ကို မကျွေးတော့ဘူး သိလား” ဟု ဘောက်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောသည်။
“ဟား ... ဟား ... နင့်အဘွားများ ငါမသိတာလိုက်လို့ အခုသွားတောင်း အခုရတယ်၊ နင်ကျွေးမှ ငါစားရမှာလား၊ ထွတ်”
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ ခင်ဦး၏အဘွားသည် ညီညီ့ကို အလွန်ချစ်လေသည်။ မိတဆိုးမလေး ခင်ဦးကိုချစ်သလို ကိုကိုနှင့် ညီညီတို့ ညီအစ်ကိုကိုလည်း ချစ်သည်။ စီးပွားရေးအခြေအနေအားဖြင့် ခင်ဦးတို့က ကိုကိုတို့ထက်အနည်းငယ် သာသည်။ ခင်ဦး၏ဖခင်က သူဌေးတဦးအိမ်မှ ကားမောင်းသူဖြစ်သည်။ မိုးမလင်းမီ အိပ်ရာမှထ၍ သွားရကာ ခင်ဦးအိပ်မှ ပြန်ရောက်တတ်သော်လည်း သူ့အတွက် စားစရိတ်မကုန်သည့်အပြင် တခါတရံ မုန့်ဖိုးပဲဖိုး အဝတ်အထည်လေးများပါ သူဌေးကတော် စိတ်လိုလျှင် လိုသလို ရလာတတ်သဖြင့် ခင်ဦးအဖေက သူ၏အလုပ်ကို အပြည့်အဝ ကျေနပ်လေသည်။ တယောက်လုပ်စာကို လေးယောက်စားရသော ကိုကိုတို့အိမ်ထက် နှစ်ယောက်သာစားရသော ခင်ဦးတို့အိမ်က ဟင်းများက ပို၍စားကောင်းသည်မှာ အမှန်ပင်။
“အဘွားက အကုန်ပေးလိုက်တာ၊ မရှိတော့ဘူး”
“ဒါဆိုရင် နင့်ဆီက လုစားမှာပေါ့ ”
ညီညီက ရွှံ့ရေများနှင့် ခင်ဦးကို မထိတထိ ပက်လိုက်သည်။
ဒီလောကတွင် ညီညီအပျော်ဆုံးအရာသည် ခင်ဦးကို စိတ်ဆိုးအောင် စရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ စိတ်ဆိုးအောင် ငိုအောင် စပြီးလျှင်လည်း ဘယ်တော့မှ ပြန်ချော့တတ်သူမဟုတ်။ မနေနိုင်သော ခင်ဦးကသာ ငိုမဲ့မဲ့နှင့် ပြန်၍ ခေါ်ရတတ်လေသည်။
“လုရဲ လုကြည့်ပါလား ... ဟွန်း”
“တော်စမ်းဟာ .. တော်စမ်း၊ နားငြီးလိုက်တာ၊ ရော့ မိခင်ဦး နင် ခုထိ ဘာမှမလုပ်သေးဘူး၊ အဲဒီထဲက ရေတွေကို ခပ်ထုတ်လေဟာ .. ဒီမှာ ငါတို့ ရွှံ့နဲ့ ပိတ်ပြီးပြီ”
ကိုကိုက သံပုံးစုတ်ကို ပစ်ပေးလိုက်သည်။ ခင်ဦးက ဖမ်းလိုက်သော်လည်း မမိ၊ ရှေ့တည့်တည့် ရွှံ့ ရေထဲသို့ ကျကာ ရွှံ့နှစ်များသည် ရင်ဘတ်ကို ဘတ်ကနဲ ပြေး၍ စဉ်ကုန်သည်။ နဂိုကတည်းက လူရုပ်ပျောက်နေသော ခင်ဦးခမျာ ပို၍ညစ်ပတ်ကာ ရွှံ့အလိမ်းလိမ်း ဖြစ်သွားလေသည်။
“ဟား ... ဟား ... လှတယ်ဟ”
ညီညီက ရယ်ပြန်သည်။ ခင်ဦးသည် မျက်စောင်းတချက် ပစ်ထိုးပြီး ညီညီ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ ရွှံ့ ရေများကို သံပုံးစုတ်နှင့် ကျုံး၍ ပက်သည်။
ကိုကိုက ရေစပ်က ဗေဒါပင်ကို ဖင်ခု၍ ထိုင်ကာ ခဏအမောဖြေနေသည်။ ညနေကျလျှင်တော့ ငါးဟင်းနှင့် ထမင်းစားရတော့မည်ဟု တွေးယင်း ပျော်သွားသည်။ သူတို့က ငါးရလာသော်လည်း အမေက ဆီပုလင်းကို မြှောက်ကြည့်ကာ “ဆီမရှိဘူး သားရယ်” ဟုပြောနေဦးမလားဟု တွေးယင်း စိုးရိမ်စိတ် ပေါ်လာသည်။
“ခင်ဦး ... နင်တို့အိမ်မှာ ဆီရှိလား”
“ရှိတာပေါ့၊ ပုလင်းထဲမှာ တဝက်”
“ငါးရယင် နင်ယူသွားလေ .. ဟင်းချက်ပြီးမှ ပြန်ပေး”
“ဒီလိုဆိုယင် ကိုကိုရယ်၊ ဘဘနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်ရယ်ပဲ စားရမယ်၊ ညီညီမစားရဘူး၊ သူ့ဖို့ ချက်မပေးဘူး”
ခင်ဦးက ညီညီ့ကို မျက်စောင်းခဲယင်း ပြောသည်။ သံပုံးစုတ်နှင့် ရေကို တအားကျုံးပက်နေသော ညီညီက မကြား၊ အားတက်သရော ပက်ထုတ်ယင်း “ဟာ ကိုကို၊ တွေ့လိုက်လား.. ငါး... ငါး” ဟု ထအော်သည်။
ညီညီ အော်တော့ ခင်ဦးရော ကိုကိုပါ အားတက်လာကြသည်။ ရေများကို သုံးယောက်သား တအား ပက်ထုတ်နေကြသည်မှာ ခေါင်းပင် မဖော်နိုင်။ ရေအတော်အတန် နည်းပြီး ငါးပွက်သည်ကိုပင် မြင်ရသောအခါကျမှ အနှောင့်အယှက်နှင့် ကြုံရတော့သည်။
“ဟေ့ ... ကောင်လေးတွေ၊ ဒီနေရာမှာ ငါးမဖမ်းရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”
သုံးဦးသား အလန့်တကြားနှင့် မော့ကြည့်မိသည်။ ရေစပ်တွင် လူကြီးနှစ်ဦးကို တွေ့ရသည်။ မျက်မှောင်ကုပ်ပြီး ခါးထောက်ထားကြသည်။
“ဒီနေရာမှာ ငါးမဖမ်းရဘူးကွ”
“ခင်ဗျာ”
“ပုလိပ်လာဖမ်းလိမ့်မယ်၊ သွား ..သွား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”
“ငါးမဖမ်းရတဲ့နေရာမို့ ပုလိပ်ဖမ်းမှာကွ ..သွားကြစမ်း သွားကြ၊ တော်ကြာ အဖမ်းခံနေရဦးမယ်”
လူကြီးတဦးက မိုးရေစဉ်သော မျက်နှာကို လက်နှင့် သပ်ချယင်း ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောသည်။ မကျေနပ်စိတ်များသည် ကိုကို၏ရင်ထဲတွင် တဖွားဖွားနှင့် တက်လာသည်။
“မနေ့တုန်းကတောင် လူကြီးတွေ ဖမ်းနေသေးတယ်ဗျ”
“လူကြီးတွေဖမ်းပေမယ့် ကလေး မဖမ်းရဘူး သွားကြ၊ သွားကြစမ်း”
မျက်နှာထားဆိုးဆိုးနှင့် ငေါက်ငန်းပြောဆိုနေသူ နှစ်ဦးကို မကျေမနပ် မော်ကြည့်ယင်း ကိုကိုသည် သူ့ရဲဘော်နှစ်ဦးကို လှမ်းကြည့်မိသည်။
ညီညီသည် တစုံတခု စဉ်းစားနေသလို မျက်မှောင်လေး တွန့်နေသည်။ ရွယ်တူဆိုလျှင် ရန်ဖြစ်ရန် ဝန်မလေးသော ခင်ဦးခမျာမှာလည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်၊ သံပုံးစုတ်ကလေးကို ပိုက်ကာ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းနေရှာသည်။
“တယ် ... ငါကောင်းကောင်းပြောနေတာ မရဘူးလား...သွားဆိုသွားကြစမ်း”
“ကျုပ်တို့သွားတော့ ခင်ဗျားတို့က ဒီငါးတွေ အဆင်သင့်ဖမ်းမလို့ မဟုတ်လား”
ညီညီက ရုတ်တရက် မေးသည်။ ထိုအခါမှပင် ကိုကိုလည်း သဘောပေါက်တော့သည်။ ပြီးလုနီးနေသော သူတို့ကလေး သုံးဦး၏လုပ်အားကို အပိုင်စီးရန် လာသူ လူကြီးနှစ်ဦးကို မော်ကြည့်ယင်း ကြံရာမရ ဖြစ်သွားသည်။
“အောင်မာ ငချွတ်ကလေးကများ၊ ငါတို့ဟာငါတို့ ဘာလုပ်လုပ်ပေါ့ ၊ သွားစမ်း”
ရှက်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသော လူကြီးတဦးက လက်ကိုဝှေ့ယမ်းယင်း ရိုက်တော့မည်ကဲ့သို့ ရှေ့တိုးလာသည်။ ရန်ပွဲအပွဲပွဲနွှဲလာသော ညီညီက ရွှံ့နှစ်များကို ကောက်ကိုင်သည်။ ဆင်နှင့် ဆိတ်လောက်ပင် မမျှသော ခန္ဓာကိုယ် အရွယ်၏အခြေအနေကြောင့် ရှုံးဖို့ရာ သေချာနေသော်လည်း ညီညီ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ နပန်းပင် ဖက်လုံးမည့်ရုပ်မျိုး ဖြစ်နေသည်။
ထိုစဉ် ခင်ဦးက တစခန်းထလေသည်။ သူ့လက်ထဲက ပုံးစုတ်လေးကို ပစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် တမံတုတ်ထားသော ရွံ့ ဘောင်များကို ပြေးပြီး ဖြိုဖျက်ချလိုက်သည်။
“ကဲဟာ ... ကဲ ... သွားစမ်းဟာ၊ မှတ်ပြီလား ..ကဲ”
ခင်ဦးသည် ခြေကိုရော လက်ကိုရော အသုံးပြုကာ ရွှံ့ဘောင်များကို တွန်းတိုက်၍ ဖြိုသည်။ ဘောင်များ အကုန်ပြိုကျပြီး သူတို့ တပင်တပန်း ခပ်ထုတ်ထားသော ရေများလည်း ဝေါကနဲ ပြန်၍ ဝင်လာကုန်သည်။
“ဟဲ့.. ကောင်မလေး ..ဟဲ့”
ညီညီ့ဆီသို့ တိုးသွားနေသော လူကြီးလည်း ညီညီ့ကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ခင်ဦး၏ ရှောင်တခင်တိုက်ကွက်ကြောင့် မျက်လုံးမျက်ဆန် ပြူးသွားသည်။
“လာ .. ကိုကို ..လာ”
ခင်ဦးသည် အငိုင်သား ရပ်နေသော ကိုကို့လက်ကို လာဆွဲသည်။
လူကြီးနှစ်ယောက်သည် တရဟောပွင့်ကျလာသော ရေများကို ရွှံ့နှင့်ပြန်ပိတ်ရမလိုလို လက်ဝါးနှင့် ကာထားရမလိုလိုနှင့် ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေစဉ်တွင် သူတို့သုံးဦးသား လမ်းပေါ်သို့ ပြေးတက်လာကြသည်။ ရင်ထဲတွင် မုန်းတီးမှုများ လျှံတက်လာဟန်တူသော ညီညီက သူ့လက်ထဲမှ ရွှံ့များနှင့် လူကြီးနှင့်ဦးကို တအားလွှဲ၍ ပေါက်သည်။ ရွှံ့နှစ်ပျော့ပျော့က သူတို့နောက်ကျောကို ဘတ်ကနဲ ထိမှန်သောအခါမှ အော်ယင်း ဟစ်ယင်းနှင့် အောင်မြင်စွာ ပြေးလွှားဆုတ်ခွာလေသည်။
“မြွေပွေးကိုက်ကြီးတွေ ကာလနာတိုက်ကြပါစေဗျာ.. ငါးရိုးစူးလို့ သေကြပါစေဗျာ”
အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်
--------------------------
#မစန္ဒာ
){kind=link}
0 Comments