သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၅၇+ ၅၈)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၅၇)

မုတ်သုံရာသီ ရောက်လာခဲ့ပြီ။ ရှန်ဘူ ကောက်ရခဲ့သည့် လက်ပတ်နာရီ၊ သူ့အရိုးကို ရောင်းထားသည့် ငွေနှင့် လန်ချားဆွဲခ၊ သူ့မိန်းမ၏နားဆွဲကလေးကို အပေါင်ရသည့်ငွေ ပေါင်းလိုက်လျှင် သူ့သမီးကို လင်ကောင်းသားကောင်း ရအောင် သူလုပ်ပေးနိုင်တော့မည်။ သည်လိုဆိုလျှင် သူသေပျော်ပြီ။

“မိုးရွာချလိုက်တော့ မြို့ကြီးက လုံးလုံးကို ပြောင်သွားတာပဲ ခင်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့တောမှာဆိုရင် မိုးကို နေ့စဉ်နဲ့အမျှ မျှော်လိုက်ရတာ၊ မိုးတိမ်ကလေး တစ်စနှစ်စလောက် မြင်ရင်ဖြင့် လူတွေ ဝမ်းသာလို့ မဆုံးနိုင်ဘူး၊ ဒီကြားထဲမှာ မိုးမြန်မြန်ရွာအောင် မိုးနတ်ကို ပူဇော်ရတယ်၊ နတ်ပွဲတွေ လုပ်ရတယ်။ လယ်တွေမှာ စပါးအထွက်ကောင်းအောင် လက်ချမီး နတ်သမီးကို ပ,သရတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကာလကတ္တားမှာတော့ မြေယာကောင်းအောင်၊ သီးနှံအထွက်ကောင်းအောင် ဘယ်သူကိုမှ ပ,သစရာမလိုဘူး။ လမ်းတွေ၊ ပလက်ဖောင်းတွေ၊ ဘတ်စ်ကားတွေ၊ အိမ်တွေ၊ ထရပ်ကားတွေက ဘာအသီးအနှံမှ ထွက်တာမဟုတ်တော့ သီးနှံအထွက်ကောင်းအောင်ဆိုပြီး ပူဇော်စရာလဲ မလိုဘူး။ ကျွန်တော်တို့တောမှာလို စပါးစိုက်တဲ့နေရာမှမဟုတ်ဘဲကိုး။ ဒါပေမယ့် မိုးကိုတော့ မျှော်တာပဲခင်ဗျ၊ အပူရှိန်က သိပ်ပြင်းတာကိုး။ ဒီအပူချိန်အတိုင်းသာ နေသွားရရင် လမ်းမပေါ်မှာ ဗုန်းဗုန်းလဲသေသွားမှာပဲ။ ဒီလို အပူရှိန်အောက်မှာ သေမင်းကို စောင့်နေစရာ မလိုတော့ဘူး။ အလုပ်လုပ်နေရင်း၊ ကလေးကို လန်ချားနဲ့ ကျောင်းသွားပို့ရင်း၊ မာရဝါရီကြီးကို ရုပ်ရှင်ရုံလိုက်ပို့ရင်း သေသွားနိုင်တယ်"

“အဲဒီနေ့ကရော၊ ညကရော၊ နောက်တစ်နေ့အထိရော ရွာလိုက်တဲ့မိုး အုန်းအုန်းထ, နေတာပဲ။ မိုးတိမ်တွေကလဲ ပိန်းပိတ်လို့၊ တစ်မြို့လုံးကို မှောင်နေတာပဲ၊ နောက်တော့ တိမ်တွေက မီးခိုးတွေ၊ ဖုန်တွေနဲ့ လုံးသွားပြီး

 အသက်ရှုရတာ မဝသလို ဖြစ်လာတယ်။ လမ်းမမှာ လူတွေဟာ ဘာမဟုတ်တဲ့အကြောင်းကလေးနဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတယ်။ လမ်းက အမှိုက်ပုံတွေထဲမှာ အစာရှာနေတဲ့ ကြွက်တွေနဲ့ ကျီးကန်းတွေတောင် ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်လာ တယ်။ ကလေးတွေကလဲ တအီအီ ငိုနေကြတယ်။ ခွေးတွေကလဲ အဆက်မပြတ် အူနေကြတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ မိုးရွာတော့မယ်လို့ မထင်မိဘူး၊ ကမ္ဘာပျက်တော့မယ်လို့ ထင်နေတယ်"

“လူတော်တော်များများကို ကျွန်တော် ဆေးရုံကို လိုက်ပို့တယ်။ အသက်ရှူလို့ မရကြလို့တဲ့။ ဒါပေမယ့် ဆေးရုံကို ရောက်တော့လဲ ဘာမှ မထူးပါဘူး၊ သူတို့ကို ပစ်ထားလိုက်ကြတာပဲ။ တစ်ခါတော့ မြို့ပတ်လမ်းထိပ်နားက ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ အဘွားကြီးတစ်ယောက်လဲနေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့တယ်။ အဘွားကြီးက ခန်းခြောက်နေပြီ။ သူ့အရေက ဂျပ်ထူပြားကြီးလို ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို အုန်းစိမ်းရေတစ်လုံး ဝယ်တိုက်ပြီး ကျွန်တော် ဆေးရုံကို လိုက်ပို့တယ်"

“ဒီလိုနဲ့ မိုးမရွာဘဲ ပူစပ်ပူလောင်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ သုံးရက်မြောက်နေ့ကျတော့ သဲမုန်တိုင်းကြီး တိုက်လာတယ်။ အို...ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံး သဲတွေအောက်မှာ ရောက်နေတာပဲ၊ ကြည့်ရတာကတော့ ဟိမဝန္တာတောင်နဲ့ တရုတ်ပြည်ဘက်က တိုက်လာတဲ့ လေမုန်တိုင်းထင်တာပဲ။ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာခင်ဗျာ။ နေရာတကာမှာ သဲတွေချည်းပဲ။ လူတွေရဲ့ ပါးစပ်တွေထဲမှာ၊ နှာခေါင်းတွေထဲမှာ သဲတွေချည်းပဲ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ချောင်းဆိုးသွေးပါ ရောဂါကြောင့်လား၊ အဲဒီ သဲတွေကြောင့်ပဲလားတော့ မသိဘူး၊ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်လည်းရှိ​ရော ကျွန်တော့်လန်ချားလှည်းသန်ကို မ,လို့ မရတော့ဘူး၊ မထနိုင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လန်ချားရှေ့က ထိုင်ခုံကလေးပေါ်မှာ ခြေနှစ်ချောင်းထောင်ပြီး လှဲနေရတယ်။ အသက်ရှူလို့ ဝအောင်ဆိုပြီး ကြံဖန်နေရတာလေ။ ခေါင်းထဲကလည်း မူး၊ မျက်စိကလည်းစပ်ပြီး ကျိန်းနေတယ်။ ကျွန်တော့်ဝမ်းဗိုက်တွေကလည်း ကြွက်တက်လို့ အခုံးတွေ ဖြစ်နေတယ်။ လန်ချားပေါ်မှာ ဘယ်လောက်ကြာအောင် လှဲနေသလဲမသိဘူး။ မိုးတိမ်တွေ မည်းမှောင်နေတော့ နေလုံးကိုလည်း မမြင်ရဘူးမဟုတ်လား”

သို့ဖြင့် ကာလကတ္တားမြို့ကို ဖုံးအုပ်ခြောက်လှန့်နေသော ခြောက်အိပ်မက်ကြီးသည် ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာသည်။ သုခမြို့တော်အတွင်း၌ကား ရှိသမျှရေတွင်းရေကန်တို့ ရေခန်းကုန်ကြပြီ။ ရေငွေ့ဓာတ်ခန်းခြောက်၍ သေသူဦးရေမှာ လည်း သုံးဆများလာခဲ့သည်။

မက်စ်တွင်ရှိသည့် ထိုးဆေးများမှာလည်း နာရီအနည်းငယ်အတွင်းတွင် ကုန်သွားသည်။ ခြောက်ရက်မြောက်နေ့ မွန်းတည့်ချိန်တွင် အပူချိန်မှာ ဖာရင်ဟိုက် ပြဒါးတိုင်တွင် ၁၁၇ ဒီဂရီရှိနေလေပြီ။ လေကလည်း ငြိမ်သွားသဖြင့် သုခမြို့တော်သည် မီးလျှံစောင်ကြီးတစ်ထည်အောက်တွင် ရောက်နေသည့်နှယ် ဖြစ်နေသည်။ သို့တိုင် မိုးတစ်စက်မှ မရွာသေး။ ဤတွင် သည်နှစ် မိုးရွာပါတော့မည်လားဟု သံသယဖြစ်လာကြကာ သုခမြို့တော်ရှိ လူအားလုံးသည် သူတို့အိမ်ခေါင်းကလေးထဲတွင် လှဲရင်း ကံကြမ္မာကိုသာ စောင့်ဆိုင်းနေရတော့သည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် မိုးပြေးကလေးတစ်ချက် ရွာသွားသည့်အတွက် မျှော်လင့်ချက် ဝင်လာကြပြန်သည်။ သို့ရာတွင် နေ့လယ်ပိုင်းတွင်မူ နတ်အပေါင်းတို့ကို ပူဇော်ပသ,သည့်တိုင် ပြဒါးတိုင်က အပူရှိန်သည် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တက်လာပြန်သည်။ ထိုအထဲတွင် လူနာတွေ တိုးလာသည့်အတွက် ထိုလူနာများကို မက်စ် လိုက်ကြည့်ရပြန်သည်။ 

တစ်နေ့တွင် လူနာများကို လိုက်ကြည့်ရာမှ သူ့အိမ်ခေါင်းကလေးထဲသို့ မက်စ် ပြန်လာခဲ့သည်။ မောမောဖြင့် သူ့အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲနေစဉ် မွှေးကြိုင်အေးမြသော အရာတစ်ခု သူ့နဖူးကို လာထိသဖြင့် မက်စ် မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဗန်ဒိုနာက ရေမွှေးဆွတ်ထားသည် ပဝါကလေးတစ်ထည်ဖြင့် သူ့နဖူးပေါ်မှ ချွေးများကို သုတ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ မက်စ်သည် ဗန်ဒိုနာ၏လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ထိလိုက်သည်။ ဗန်ဒိုနာ၏လက်က မွှေးမြနူးညံ့နေသည်။ သူ့လက်မှ အီသာနံ့နှင့် အရက်ပျံနံ့က ယစ်နေသည်။ မက်စ်သည် ထိုမျှ ညစ်ကျုဖွယ်ကောင်းသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ထိုမျှနူးညံ့၍ ထိုမျှမွှေးပျံ့သော လက်ကလေးကို နမ်းလိုက်ရသည့်အတွက် အမောပြေသွားသည်။ 

အခန်းဝတွင် ရောက်နေသည့် လူမမာများသည် သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်၍ တအံ့တသြဖြစ်နေကြသည်။ ထိုသို့ လူမြင်ကွင်းတွင် ချစ်ခင်ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံခြင်းမျိုးသည် အိန္ဒိယတွင် ထူးဆန်းသောကိစ္စတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ မက်စ်သည် ဗန်ဒိုနာ၏လက်ကို လွှတ်လိုက်၏။ သို့ရာတွင် သူ့နဖူးပေါ်တွင် တင်ထားသည့်အဝတ်စကလေးကိုမူ ထိုအတိုင်းထားသည်။

မက်စ်သည် ဗန်ဒိုနာ၏ချစ်ခင်ကြင်နာမှုကြောင့် အားရှိသလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ သူသည် အထက်တန်းစားမိန်းမများနှင့် ဆက်ဆံခဲ့ဖူးပြီ။ သို့ရာတွင် ဗန်ဒိုနာ၏ချစ်ခင်ကြင်နာမှုလောက် မည်သူကမျှ နှစ်သိမ့်မှုမပေးနိုင်ခဲ့။ ဗန်ဒိုနာတွင် အိုးအိမ်မရှိ၊ အစေအပါးတွေမရှိ၊ ခမ်းနားသည့် ခုတင်ကြီးမရှိ။ သူ့သကြားလုံးဆိုင်၊ အိမ်ခေါင်းကလေး၊ ချမ်းအေးခြင်းနှင့် ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်းတို့ကိုသာ သူသိသည်။ သို့ရာတွင် သူ၏ တောက်ပသောအပြုံး၊ ကြင်နာမှုနှင့် တစ်ဖက်သားကို ကူညီရိုင်းပင်းမှုတို့သည် များစွာသောစည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ထက် တန်ဖိုးရှိသည်ဟု သူထင်သည်။ သူ့ဆေးခန်းကလေးထဲသို့ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ရောက်လာသော လူနာများကြောင့် စိတ်ဓာတ်ပျက်ပြားသွားနိုင်သည့်တိုင် မက်စ်သည် ဗန်ဒိုနာ၏အားပေးနှစ်သိမ့်မှုတို့ကြောင့် ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်ခဲ့သည်။

============

အပိုင်း (၅၈)

“ညနေစောင်းလောက်မှာ မိုးတွေသည် သဲသဲမဲမဲ စရွာတော့တာပဲ။ မိုးက တော်တော်များတယ်။ ကတ္တရာလမ်းပေါ်ကို ရွာချလိုက်တော့ ကတ္တရာလမ်းမက အငွေ့ တွေ ပြန်နေတယ်” 

ဟာစရီပါးက ပြောသည်။ လယ်သမား ဟာစရီပါးသည် မိုးခေါင်သဖြင့် သူ့လယ်မြေကို စွန့်ကာ မြို့တော်သို့ ရောက်လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အဖို့ မိုးဦးသည် နတ်ဒေဝတာတို့ပေးသနားသည့် ဆုလာဘ်ကြီးဖြစ်သည်။ သည်အချိန်ဆိုလျှင် မိုးဦးကျသဖြင့် သူတို့ရွာတွင် ပျော်ရွှင်ကခုန်နေကြလိမ့်မည်။ သူ့အဖေနှင့် အစ်ကိုသည် လယ်ကန်သင်းရိုးတွင်ထိုင်ကာ လယ်ပြင်တွင် ရေတွေဖွေးနေသည်ကို ကြည့်၍ ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေကြပေလိမ့်မည်။ ဟာစရီပါးသည် ထိုရှုခင်းကို သူမြင်ခွင့်ကြုံမှ ကြုံရပါဦးမည်လောဟု တွေးကာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ချသည်။

မုတ်သုံရာသီ၏ ပထမဆုံးရွာသော မိုးဦးမှာ တော်တော်သည်းသည်။ မိုးစက်များသည် သန်းပေါင်းများစွာသော လက်ချောင်းများဖြင့် ဗုံများကို တီးလိုက်သလို တဗုန်းဗုန်းမြည်နေတော့သည်။ ဟာစရီပါးသည် လန်ချားအမိုးကို တင်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရေတွေ စိုရွှဲသွားသဖြင့် သူပျော်သွားသည်။

“ခဏနေတော့ ပူနွေးနေတဲ့ မိုးစက်ပေါက်တွေ ကြားက မိုးသက်လေ ပြင်းပြင်းတိုက်လာလို့ တော်တော်အေးသွားတယ်။ မုန်တိုင်းကြောင့် လေပူတွေနဲ့ မွန်းကျပ်နေတဲ့ မြို့ကြီးပေါ်ကို လေအေးကြီးတိုက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာကြီး ကို ဖွင့်လိုက်သလို အေးသွားတာပဲ။ အဲဒီအချိန်ကျတော့ မိုးသံလေသံတွေကိုပဲ ကြားရတော့တယ်။ တခြားဘာသံမှမကြားရတော့ဘူး။ လူတွေဟာ ပျော်လွန်းလို့ မိုးရေထဲထွက်ပြီး ပြေးနေကြတယ်။ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကလေးတွေက လမ်းကအမှိုက်တွေထဲမှာ ပြေးလွှားကစားနေကြတယ်။ အမျိုးသမီးတွေကလဲ မိုးရေထဲမှာ မိုးရေစိုခံနေကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်ပေါ်က ဆာရီတွေဟာ ရေစိုပြီး ကိုယ်နဲ့ကပ်နေတော့ ထီးရိုးဝါးပင်မှာ ကပ်နေတဲ့ ဝါးအခွံတွေလို ဖြစ်နေတယ်”

“မြို့ပတ်လမ်းမှာရှိတဲ့ လန်ချားဂိတ်မှာဆိုရင် ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေ ပျော်လွန်းလို့ သီချင်းတွေဆိုလို့။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ သီချင်းဆိုတော့ အနီးအနားတစ်ဝိုက်မှာရှိတဲ့ တခြားအလုပ်သမားတွေလဲ ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ ဝိုင်းပြီး သီချင်းဆိုကြတယ်။ မြို့ကြီးတစ်မြို့လုံးဟာ သူ့ကိုယ်သူ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်အောင် မြစ်ထဲကို ဆင်းပြီး ရေချိုးနေကြသလိုပဲ။ အဲ...တစ်ခုပဲရှိတယ်။ ခု ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ရေချိုးနေတဲ့ မြစ်က မြေကြီးပေါ်က စီးလာတဲ့မြစ်မဟုတ်ဘူး၊ ကောင်းကင်က စီးလာတဲ့မြစ်ကြီး။ ဒါတစ်ခုပဲ ခြားနားတယ်။ ကျွန်တော်တို့မပြောပါနဲ့လေ၊ ဟာရင်တန်ပန်းခြံထဲမှာရှိတဲ့ အုန်းပင်ကြီးတွေတောင် ပျော်လို့ထင်ရဲ့၊ ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေကြတယ်။ အရင် တုန်းက သစ်ဖုန်တွေတက်ပြီး လူအိုကြီးတွေလိုဖြစ်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေလည်း မိုးရေကြောင့် လန်းဆန်းနုပျိုလာကြတယ်"

“ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ပျော်ရွှင်နေကြတာဟာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။ မိုးရေထဲမှာ အတူရေချိုးကြရင်း ကျွန်တော်တို့တစ်တွေဟာ ညီရင်းအစ်ကိုတွေလို ဖြစ်သွားကြတယ်။ ကူလီတွေနဲ့ သူဌေးတွေ၊ လန်ချားဝါလားတွေနဲ့ ဘာဘူတွေ၊ မာရဝါရီကုန်သည်ကြီးတွေနဲ့ ဘီဟာက လယ်သမားတွေ၊ ဟိန္ဒူနဲ့ မူဆလင်တွေ၊ ဇာတ်နိမ့်သူတွေနဲ့ ဇာတ်မြင့်သူတွေ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးဟာ ကျွန်တော်တို့ကို အသက်ဆက်ပေးလိုက်တဲ့ မိုးရေထဲမှာ ပူဇော်ပွဲကြီးတစ်ခုကို ကျင်းပနေကြသလိုပဲ"

“ဒီလို မိုးသည်းထန်စွာ ရွာနေရာက ခဏနေတော့ မိုးဟာ ချက်ချင်း တိတ်သွားပြီး နေထွက်လာတယ်။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးဟာ ပြောင်နေအောင် ပွတ်တိုက်ထားတဲ့ ဇလုံကြီးတစ်လုံးလို ပြောင်လက်တောက်ပနေတယ်။ ခဏနေ တော့ နောက်တစ်ကြိမ် မိုးတွေ ရွာလာပြန်တယ်"

ဟာစရီပါးသည် မိုးရွာသဖြင့် ပျော်နေသည်။ သုခမြို့တော် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ရောက်နေသည့် မက်စ်သည်လည်း ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားသော ရှုခင်းကိုကြည့်၍ အံ့သြနေသည်။

“ခပ်စောစောက လူတွေဟာ သေလုမျောပါး ဖြစ်နေသလို၊ ဇီဝိန်ချုပ်တော့မလို အပူရှိန်အောက်မှာ တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်ဖြစ်နေကြတယ်။ ခုတော့လဲ မိုးရေတွေထဲမှာ မြူးလို့ပျော်လို့၊ ကလို့ခုန်လို့၊ တေးဆိုလို့၊ အော်ဟစ်လို့။ အမျိုးသားတွေက အင်္ကျီတွေကိုချွတ်ပြီး မိုးရေထဲကို ထွက်ပြေးကြတယ်။ အမျိုးသမီးတွေက အဝတ်အစားတွေနဲ့ မိုးရေထဲမှာ လျှောက်ပြေးကြတယ်။ သီချင်းတွေဆိုလို့၊ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့ ကလေးတွေဟာ လမ်းမပေါ်မှာ

လျှောက်ပြေးကြတယ်။ တကယ့် ပွဲတော်ကြီးတစ်ခု၊ အစဉ်အလာရိုးရာပွဲတော်ကြီးတစ်ခု ကျင်းပနေသလိုပဲ” ဟု မက်စ်က ပြောသည်။

လမ်းထိပ်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် အင်္ကျီမပါသည့် အရပ်မြင့်မြင့် လူဖြူတစ်ယောက်ကို သူမြင်သည်။ အခြားသူမဟုတ်။ ကိုဗာစကီးဖြစ်လေသည်။ ကိုဗာစကီးသည်လည်း လူအုပ်အလယ်ခေါင်တွင် က,ခုန်နေလေပြီ။

သူ့ရင်ပေါ်တွင် ဆွဲထားသည့် ငွေသားလက်ဝါးကပ်တိုင် ဆွဲကြိုးသည် စည်းချက်လိုက်သည့်နှယ် လှုပ်နေသည်။

အပိုင်း(၅၉) ဆက်ရန်

-------------------

#မြသန်းတင့်