သုခမြို့တော် - (ဘာသာပြန်သူ - မြသန်းတင့်) အပိုင်း (၅၉)

#သုခမြို့တော်

အပိုင်း(၅၉)

မိုးသည် သုံးရက်ဆက်၍ ရွာနေသည်။ ဘင်္ဂလားပြည်တွင် သည်လို မိုးမကြီးခဲ့သည်မှာကြာပြီ။ သည်လောက် မိုးကောင်းနေပြန်သည့်အခါတွင်ကား သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးကို ရေလျှံဖုံးတော့မည်လောဆိုသည့် စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာခဲ့ ကြကာ ရေကြီးတော့မည်ဟု တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောလာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ စိုးရိမ်မည်ဆိုလျှင်လည်း စိုးရိမ်စရာ။ ဘင်္ဂလားသည် မကြာခဏ ရေကြီးတတ်သည် မဟုတ်လော။ ပထမ မိုးဦး ရွာချသဖြင့် ဝမ်းသာ၍ မဆုံးသေးမီ ထီး၊ ရွက်ဖျင်စ၊ မိုးကာစ၊ ပလတ်စတစ်စ၊ ဂျပ်ထူပြား စသည်တို့ကို ရှာရပြန်သည်။ အိမ်တွေ မိုးမလုံသဖြင့် အမိုးကို ဖာထေးရန်ဖြစ်သည်။ အိမ်တွေထဲသို့ ရေဝင်သဖြင့် ခပ်ထုတ်ရန် ရေပုံး၊ ရေခွက်၊ ရေအိုးစသည်တို့ကို ရှာရပြန်သည်။

သို့ရာတွင် ဘယ်လောက်ပင် ခပ်ထုတ်ထုတ် ရေက ပြန်ဝင်လာမြဲပင်။ သူတို့၏သုခမြို့တော်သည် မြေပျော့ပေါ်တွင် တည်ထားပြီး အနိမ့်ပိုင်းတွင် ရောက်နေသဖြင့် လမ်းမမှ ရေများသည် သုခမြို့တော်သို့ စီးဝင်လာကြတော့သည်။ နောက်ဆုံး ခပ်ထုတ်၍မနိုင်တော့သည်အခါတွင် အုတ်ခဲများကို လိုက်ရှာရသည်။ အုတ်ခဲတွေကို ဆင့်ပြီး ကလေးများ၊ အဖိုးတန်ပစ္စည်းများကို တင်ထားရန်ဖြစ်သည်။ သို့ဖြင့် တတ်နိုင်သမျှ ရေကိုတားသည့်တိုင် မရတော့။ နောက်ဆုံးတွင် ကြောက်စရာကောင်းသည့်အသံကို ကြားလာရသည်။ ထိုအသံမှာ ရေလှိုင်းပုတ်သံဖြစ်သည်။

တစ်ညနေတွင်မူ သူ့ အခန်းချင်း ကပ်လျက်မှ ခပ်သဲ့သဲ့အော်သံတစ်ခုကို မက်စ် ကြားလိုက်ရသဖြင့် အကျိုးအကြောင်းကို စုံစမ်းရန် တစ်ဖက်သို့ ကူးလာခဲ့သည်။ ပထမဆုံး မိုးရွာသည့်နေ့က သူ့ကို ထီးတစ်လက်လာပေးခဲ့သည့် သူငယ်မလေးမှာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသည့် ညစ်ပတ်သော ရေထဲတွင် မြုပ်လုမြုပ်ခင်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မက်စ်သည် သူ့ကို ဆံပင်မှဆွဲ၍ ဆယ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့အခန်းသို့ ပွေ့ခေါ်လာခဲ့သည်။

ယခုအချိန်၌ သူ့အခန်းလေးမှာလည်း ဗွက်အိုင်ကြီးဖြစ်နေလေပြီ။ အညစ်အကြေးမြောင်းများ၊ နွားတင်းကုပ်များမှ လျှံကျလာသော ရေများသည် သူ့အခန်းကလေးကို ဖုံးနေလေပြီ။ ဗန်ဒိုနာက အဝတ်စတစ်ခုကို ယူလာကာ မျက်နှာကြက် ထောင့်လေးထောင့်တွင် ကြိုးဖြင့် သိုင်းကာ ပုခက်လို လုပ်ပေးထားသဖြင့် ထိုအပေါ်မှာ နို့မှုန့်ဘူးများ၊ ဆေးပုလင်းများကို တင်ထားရသည်။ မိုးယိုသည့်နေရာများတွင်မူ ထီးကိုဖွင့်၍ ပက်လက်လှန်ချိတ်ထားသော ထီးရွက်ထဲတွင် ရေပြည့်လာသည်နှင့် အပြင်သို့ ထုတ်၍ သွန်ပစ်ရသည်။

စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းခြင်း၊ ညစ်ပတ်သောရေတို့ ဖုံးခြင်း စသည်တို့နောက်တွင် ငတ်မွတ်ခြင်း လိုက်လာသည်။ ထင်းဆိုက်သည့် နွားချေးခြောက်များမှာ ရေစို၍ အရည်ပျော်ကုန်သဖြင့် ထမင်းဟင်းချက်စရာ ထင်းမရှိတော့။ မီးခြစ်များကလည်း ရေစိုနေ၍ မီးခြစ်ခြစ်၍ မရတော့။

“ဆရာကြီး၊ မီးခြစ်က ခြစ်လို့မရရင် ချိုင်းအောက်ကို ပူသွားအောင် ပွတ်ပေးရတယ်၊ အဲဒီတော့မှ အပူအငွေ့နဲ့ နည်းနည်းခြောက်သွားပြီး ယမ်းမှာ မီးစွဲတာ” ဟု ကာလီမက ပြောသည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူပြောသည့်အတိုင်း မီးခြစ်ခွံကို ချိုင်းကြားထဲသို့ သွင်းကာ နာနာပွတ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့လိုအနောက်နိုင်ငံသားတစ်ဦး၏ချိုင်းသည် မီးခြစ်ခွံကို အပူငွေ့ ပေးရန် မတတ်နိုင်ချေတကား။ သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် မီးခြစ်ခြစ်သည့် အလုပ်ကို လက်လျှော့လိုက်ရသည်။

ကိုဗာစကီးသည် တဲပြင်သို့ ထွက်လာကာ မာဂရီတာ၊ ဆာလာဒင်နှင့် ဗန်ဒိုနာတို့ကို လိုက်ရှာသည်။ ရေက သူ့ရင်ခေါင်းလောက် ရောက်နေပြီ။ သူတို့၏ကူညီရေးအဖွဲ့က လှုပ်ရှားမှဖြစ်မည်။ အခြေအနေသည် တဖြည်းဖြည်း ဆိုးရွားလာနေပြီ။

သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးမှာသာမက ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံးသည်လည်း အလားတူ ခြောက်အိပ်မက်မျိုးကို ကြုံတွေ့နေရသည်။ ကာလကတ္တားမြို့ အရှေ့ပိုင်းရှိ မြေနိမ့်ရပ်ကွက်များတွင်ဆိုလျှင် လူထောင်ပေါင်းများစွာတို့သည် အိုးအိမ်များကို စွန့်ပစ်ထွက်သွားကြရသည်။ သို့မဟုတ်လျှင်လည်း အိမ်ခေါင်မိုးများပေါ်တွင် တက်နေကြရသည်။ ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံး မှောင်မည်းလျက်။ ဓာတ်အားပြောင်းစက်များနှင့် မြေအောက်လျှပ်စစ်ကြိုးများသည် ရေအောက်သို့ ရောက်ကုန်ကြသည်။ မီးရထားများလည်း ရေလျှံသဖြင့် ရပ်ကုန်ကြပြီ။ အခြားသောယာဉ်များလည်း ရပ်တန့်ကုန်ကြပြီ။ ဤတွင် ရိက္ခာပြဿနာပေါ်လာသည်။ အာလူးတစ်ပေါင်ကို ငါးကျပ်၊ ကြက်ဥတစ်လုံးကို တစ်ကျပ်ကျော်ကျော်ဖြစ်လာသည်။

မြို့တစ်မြို့လုံးတွင် အခြားသောယာဉ်များ မရှိသည့်အတွက် လန်ချားသမားများ ဝမ်းသာကြသည်။ ဟာစရီပါးမှာမူ သူ့သမီး မင်္ဂလာဆောင်ရန်အတွက် မိုးတွေ ဆက်တိုက်ရွာပြီး လမ်းတွေ ပိတ်ကုန်ပါစေဟုပင် ဆုတောင်းမိသေးသည်။

“ခါတိုင်းဆိုရင် ကာလကတ္တားလမ်းတွေပေါ်မှာ အနီရောင်နှစ်ထပ်ဘတ်စ်ကားကြီးတွေ၊ အဖြူနဲ့အပြာသုတ်ထားတဲ့ ဓာတ်ရထားတွေ၊ ဆာရာဂျီရဲ့ အဝါရောင်သုတ်ထားတဲ့ တက္ကစီတွေ၊ အင်ဘာဆေးဒါးကိုယ်ပိုင်ကားကြီးတွေ မင်းမူနေတာပဲ။ ခုတော့ ဘယ့်နှယ်ရှိစ၊ ဒီကားတွေအားလုံး ရပ်ကုန်ပြီ။ အင်ဂျင်ထဲ ရေဝင်တဲ့ကောင်နဲ့၊ ဘော်ဒီတစ်ဝက်လောက်အထိ ရွှံ့ထဲမြုပ်တဲ့ကောင်နဲ့၊ ခုတော့ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဝမ်းသာလိုက်တာခင်ဗျာ၊ သူတို့ကို ကြည့်ရတာ ဟူဂလီမြစ်ကမ်းပေါ်မှာ တင်နေတဲ့ လှေပျက်၊ မော်တော်ပျက်၊ သင်္ဘောပျက်တွေ ကျနေတာပဲ။ ကားပေါ်မှာ ခရီးသည်တွေ မရှိတော့ဘူး၊ ဒရိုင်ဘာတွေ စပယ်ယာတွေလည်း မရှိတော့ဘူး၊ ကျွန်တော်တို့အပေါ် အနိုင်ကျင့်ခဲ့သမျှ ဗိုလ်ကျခဲ့သမျှ ခုတော့မှ ပြန်ပြီးလက်စားချေခွင့်ရတော့တယ်။ ခရီးသည်တွေကလည်း တစ်မျိုး၊ အရင်တုန်းကတော့ ကျွန်တော်တို့ကို မတန်တဆ ဈေးဆစ်တယ်၊ အနိုင်ကျင့်တယ်၊ သဟောက်သဟဲ လုပ်ကြတယ်။ ခုတော့ ဘာရမလဲ၊ သူတို့တစ်တွေ ကျွန်တော်တို့တောင်းတဲ့ဈေးကို ပေးရတော့တာပေါ့။ ရေတွေဖုံးနေတဲ့ လမ်းမတွေပေါ်ကို ကျွန်တော်တို့လန်ချားတွေပဲ သွားရတယ် မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်တို့လန်ချားကတော့ ဘီးတွေကလည်း အမြင့်ကြီး၊ ကျွန်တော်တို့ကလည်း ခြေထောက်နဲ့သွားရတာ၊ ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် ဝင်လို့ရတာပေါ့။ လန်ချားသမားဆိုရင် ဟိုကခေါ် သည်ကခေါ်၊ လိုက်ပို့ဖို့ တောင်းပန်တဲ့လူက တောင်းပန်၊ ဒီတစ်ခါပဲ ကျွန်တော်တို့ အသာစီးရတယ်။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီး ရေလွှမ်းတဲ့ အကြောင်းအတွက်ကြောင့် ကျွန်တော်တို့ဟာ အစော်ကားခံ၊ အငြင်းပယ်ခံ၊ အနှိမ်ခံ မဟုတ်တော့ဘူး။ ခါတိုင်းဆိုရင် မြန်မြန်မသွားရကောင်းလားဆိုပြီး လန်ချားပေါ်က ခြေထောက်နဲ့ လှမ်းကန်ချင်ကြတယ်၊ သူတို့လိုရာခရီးကို ရောက်တာနဲ့ အစတုန်းက ဒီဈေးနဲ့ ပြောထား စီးထားတာ မဟုတ်ဘူး၊ ရော့ မယူချင်နေ ယူချင်ယူဆိုပြီး သူတို့ ပေးချင်သမျှကို လမ်းမပေါ်ပစ်ချပြီး ပေးသွားတာမျိုးတွေ ကြုံဖူးတယ်။ ခုတော့ သင်းတို့တစ်တွေလည်း ဘယ့်နှယ်ရှိစ၊ သူ့ငှားပါ, ငါ့ငှားပါနဲ့ ဝိုင်းအုံပြီး လန်ချားခဆိုရင်လည်း အရင်ကထက် လေးငါးဆပေးပြီး စီးကြရတယ်၊ ကျွန်တော်တို့အတွက်တော့ ရတနာပုံ ဆိုက်တာပေါ့”

ဟာစရီပါးသည် သူ့တွက်ကိန်းနှင့်သူ ကျေနပ်နေသည်။

အတိုဆုံးခရီးကိုပင်လျှင် မိုးမကျမီက တစ်နေ့ဆွဲရသည့်အခထက် ပိုရသည်။ သို့ရာတွင် ပင်ပန်းသည်ကတော့ အမှန်။ ရေတွေဖုံးနေသဖြင့် လမ်းပေါ်တွင် ဘာမျှမမြင်ရ၊ ရေအောက်တွင် ရောက်နေသည့် အတားအဆီးတိုင်းသည် ထောင်ချောက်များသဖွယ် ဖြစ်နေကြသည်။ တခြားမပြောနှင့်။ မြေကြီးပေါ်တွင်ရှိနေသည့် သံပြားစ တစ်ချပ်သည်ပင်လျှင် သူ့ခြေဖဝါးတွင် လာစိုက်နေနိုင်သည်။

“ပေါင်လယ်လောက်ရောက်တဲ့ ရေထဲမှာ လန်ချားဆွဲရတာဆိုတော့ တစ်ခါတလေမှာလည်း ခွေးသေကောင်ပုပ်တို့၊ ကြွက်သေကောင်ပုပ်တို့ကို တက်နင်းမိတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ဒါ အသေးအဖွဲ့ပါ၊ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေ ပြိုက်ပြိုက်ကျနေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို မိုးပေါက်တွေ တရစပ် ပက်နေတာက အဆိုးဆုံးပဲ၊ ဒါတွေကို ဘယ်သုတ်နေနိုင်မှာတုန်း၊ တစ်ခေါက်ဆွဲပြီးတိုင်း အင်္ကျီကိုချွတ်ညှစ်ပြီး သုတ်နေဖို့လည်း အချိန်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ တော်တော်များများမှာ အရေပြားရောဂါတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတယ်၊ တချို့ ခြေထောက်တွေဆိုရင် ဖူးရောင်ပြီး ပွတတကြီးတွေ ဖြစ်နေတယ်။ အနာတွေ၊ အပွန်းအပဲ့တွေကလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ပြည့်နေတာပဲ၊ ပိုဆိုးတာကတော့ ခန္ဓာကိုယ်က စိုလိုက်ခြောက်လိုက် ဖြစ်နေတာက အဆိုးဆုံးပဲ။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ပိုဆိုးတာပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမား တော်တော်များများဟာ အဆုတ်အအေးမိပြီး သေကုန်ကြတယ်၊ အဆုတ်အအေးမိတာက အနီဖျားလို့ ခေါ်တဲ့ ချောင်းဆိုးသွေးပါ ရောဂါလောက်တော့ မဆိုးဘူးထင်တယ်။ သူက တုန်ဖျားပြီး ခဏကြာတော့ ချောင်းတစ်ချက်မှ မဆိုးလိုက်ရဘဲ သေချင် သေသွားတာကိုး။ ကျွန်တော့်လန်ချားကို တစ်လှည့်စီဆွဲတဲ့ ရာမာတူလာကတော့ အဲဒီလို အအေးမိရောဂါဖြစ်တာ ကောင်းတယ်တဲ့၊ အနီဖျားလို တရှောင်ရှောင်ဖြစ်ပြီး သွေးတွေဘာတွေ အန်မနေဘူးတဲ့၊ ချက်ချင်း သေသွားတာပဲတဲ့”

ဟာစရီပါးက မိုးရွာသည့် ပထမနှစ်ရက်အတွင်း ဆွဲ၍ရသည့် လန်ချားခကို သူ့မိတ်ဆွေ တက္ကစီဒရိုင်ဘာကို ပြသည့်အခါတွင် တက္ကစီဒရိုင်ဘာသည် တအံ့တဩဖြစ်နေသည်။

“အလိုလို၊ နင့်အတွက်တော့ မိုးရွာတာမဟုတ်ဘူးဟေ့၊ ရွှေမိုး ငွေမိုးရွာတာ” ဟုဆိုသည်။ 

သို့ရာတွင် လန်ချားသမား ဟာစရီပါး၏ပျော်ရွှင်မှုသည် ကြာရှည်မခံလိုက်။ နောက်တစ်နေ့မနက် မြို့ပတ်လမ်းထိပ်ရှိ လန်ချားမှတ်တိုင်သို့ ရောက်သည့်အခါ လှည်းအိုကြီးတစ်စီးအနီးတွင် ဝိုင်းအုံနေကြသည့် အဖော်လန်ချားသမားများကို မြင်ရသည်။ ဟာစရီပါးသည် သူနှင့် လန်ချားဆွဲဖက် ရာမာတူလာကို ရှာကြည့်၏။ ရှာ၍မတွေ့။ သူတို့လန်ချားဂိတ်တွင် အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သည့် လန်ချားသမားကြီးက ပြောမှ အကျိုးအကြောင်းကို သူသိရသည်။

“ဟေး ဟာစရီပါး၊ နင့်ကောင် ရာမာတူလာ မလကီးယားသွားပြီ။ နင့်ကောင် လန်ချားဆွဲလာရင်း မြောင်းဖုံးမရှိတဲ့ အပေါက်ကြီးထဲကို ကျသွားပါရောလား၊ မနေ့ကပါဆိုရင် မြောင်းဖုံးပေါက်ထဲကျလို့သေတာ သုံးယောက်တောင်ရှိသွားပြီ။ မြူနီစီပယ် ဘာဘူကြီးက ရေတွေမဝပ်ဘဲ မြန်မြန်စီးသွားအောင် မြောင်းဖုံးတွေကို အဖွင့်ခိုင်းထားတာတဲ့”

* * * 

ကိုဗာစကီးသည် နီဇာမူဒင် လမ်းကြားရှိ မိမိ၏အိမ်ဟောင်းကလေးရှေ့ မှ ဖြတ်လာခဲ့သည်။ ထိုစဉ် လက်ကလေးတစ်ဖက်က သူ့ကို လာထိ၏။ သူက လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် လက်သည် မလှုပ်မယှက်။ ကိုဗာစကီး ရေထဲတွင် မျောနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကလေးကို ဆယ်ယူကာ ဆူရေးယား၏ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့ ရေမမြုပ်သေးသည့် စင်မြင့်ကလေးတစ်ခုပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ ထိုနောက် ရေတစွက်စွက်ထဲမှ ဖြတ်လာခဲ့ကာ မာဘူ၏အိမ်တံခါးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့အခန်းဘေးရှိ ဆာဗီးယား၏အမေ့အိမ်တံခါးကို ခေါက်သည်။ အထဲမှ ဘာသံမှ မကြားရ။ လမ်းကြားကလေးတစ်ခုလုံးသည် ရုပ်ရှင်ရိုက်ပြီး၍ ဇာတ်ဆောင်တွေထွက်သွားသော ရိုက်ကွင်းတစ်ခုလို တိတ်ဆိတ်နေသည်။ အသံဗလံဆို၍ မိုးစက်များ၏တဖျန်းဖျန်းကျသံ၊ ရေလှိုင်းတို့ ရိုက်သံနှင့် ကြွက်တွင်းများထဲမှ ထွက်လာကာ ဟိုပြေးသည်ပြေး ပြေးနေကြသော ကြွက်များ၏ တကျွိကျွိမြည်သံတို့ကိုသာ ကြားရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ကြွက်များသည် ပလုံခနဲမြည်ကာ ရေထဲသို့ ကျသွားကြသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ရေအောက်မှ မြောင်းထဲသို့ ကျမည်စိုးသဖြင့် ခြေလှမ်းကို သတိကြီးစွာ လှမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်း ရှေ့သို့ တိုးလာခဲ့သည်။ မက်စ်၏အိမ်ရှေ့သို့အရောက် ရေထဲတွင် ဆုတောင်းဝတ်ပြုနေကြသော ကူညီရေးအသင်းဝင်များကို တွေ့ရသည်။

“ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော်တို့တော့ ဒုက္ခရောက်ကုန်ကြပြီ။ လူတွေကလည်း ဟိုပြေးဒီပြေး ပြေးကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့အရပ်ထဲကတော့ အားလုံး ပလီကြီးထဲမှာ ရောက်နေကြပြီ။ စုစုပေါင်း ငါးရာလောက်ရှိမယ် ထင်တယ်”

ဆာလာဒင်က ပြောသည်။ ထိုအရပ်ထဲရှိ မက်စဂျစ်ပလီကြီးမှာ အထပ်ပေါင်းများစွာရှိသဖြင့် တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။

“ကျွန်မအထင်တော့ ဂင်္ဂါမြစ်မှာ ရေကြီးတယ်ထင်တာပဲ” ဟု မာဂရီတာက ပြောသည်။ သူ့ဆာရီသည် ရေတွေစိုရွှဲနေသဖြင့် ကိုယ်လုံးတွင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ကပ်နေသည်။

“သတင်းကတော့ မကောင်းဘူး ဆရာကြီးရေ၊ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ရပ်ကြည့်နေလို့ မဖြစ်ဘူး။ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှဖြစ်မယ် ထင်တယ်” ဟု ကပြား ဂျွန်က ပြောသည်။

“ဟုတ်တာပေါ့” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

ထို့နောက် အားလုံး တိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ သူတို့အားလုံးသည် သူတို့လုပ်ရမည့် လုပ်ငန်းကို တွေး၍ ရင်လေးနေကြသည်။ လုပ်ရမည့်အလုပ်က နည်းသည့်တာဝန်ကြီး မဟုတ်။ သို့ရာတွင် သူတို့မှာ ဘာမှ အင်အားမရှိ။

“လောလောဆယ်ကတော့ လူတွေကို ကာလဝမ်းရောဂါကာကွယ်ဆေး ထိုးဖို့လိုတယ်။ ခဏနေရင် ဝမ်းရောဂါဖြစ်လာနိုင်တယ်”

မက်စ်ကစ၍ ပြောသည်။ 

“ခင်ဗျားမှာ ထိုးဆေး ဘယ်လောက်ရှိလို့လဲ”

ကိုဗာစကီးက မျက်နှာကြက်အောက် အဝတ်ပုခက်ပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ဆေးသေတ္တာများကို လှမ်းကြည့်ရင်း မေး၏။

“ဘယ်ရှိမှာလဲ၊ နည်းနည်းလေးပဲ ရှိတာပေါ့၊ ကျန်တာကိုတော့ ဆေးရုံတွေမှာ လှည့်ပြီး အလှူခံရမှာပဲ”

ဆေးရုံတွေလှည့်ပြီး အလှူခံမည်ဆိုသဖြင့် သူ့စကားကို သဘောကျ၍ ပရိသတ်က ပြုံးကြသည်။

“အမေရိကန်ဟာ တော်တော်ခက်တာပဲ။ ဆေးရုံတွေလှည့်ပြီး အလှူခံလို့ ရမှာတဲ့လား။ မီယာမီကို ရောက်နေတာလို့များ ထင်နေသလား မသိဘူး” ဟု ကိုဗာစကီး တွေးနေသည်။

“အရေးကြီးတာက စားသောက်စရာတွေ ရှာရမယ် ခင်ဗျ။ ခုဆိုရင် အစားအသောက်ရော၊ ရေရော ပြတ်တဲ့လူတော်တော်များနေပြီ” ဟု ဆာလာဒင်က ပြောသည်။

“ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါက ပိုအရေးကြီးတယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ထောက်ခံ၏။

“ဒါတွေထက် အရေးကြီးတာက အိမ်တွေထဲမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ အဘိုးအို, အဘွားအိုတွေကို လိုက်ရှာပြီး ကယ်ဖို့လိုတယ်။ တချို့ဆိုရင် မသွားနိုင်, မလာနိုင်လို့ အိမ်တွေထဲမှာ ဒီအတိုင်း ပစ်ထားခဲ့ရတယ်။ ရေနစ်သေကုန်လိမ့်မယ်”

ဗန်ဒိုနာက ပြောသည်။ သူ့အသံသည် ပျော့ပျောင်းတိုးတိတ်သည့်တိုင် ပြတ်သားခိုင်မာသည်။

“ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ နေဦးဗျ၊ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်တွေကော ကျန်ပါသေးလား။ ကဲ...ကြာတယ်ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့သုံးယောက်က သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို သွားခေါ်ကြ။ ကျွန်တော်နဲ့ ဂျွန်က ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်တွေကို သွားခေါ်ကြမယ်။ ပလီမှာ ပြန်ဆုံမယ်”

သောကြာနေ့တိုင်း ဝတ်တက်ခဲ့ကြသော ပလီကြီး။ ထိုညတွင်မူ ထိုပလီကြီးသည် ရေလယ်ခေါင်က မီးပြတိုက်ကြီးနှင့် တူနေသည်။ ရာပေါင်းများစွာသော ရေဘေးဒုက္ခသည်များသည် ပလီကြီး၏ပြတင်းပေါက်များကို တွယ်တက်လာခဲ့ကြကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တိုးဝှေ့ အော်ဟစ်ခေါ် နေကြသည်။ အချို့လည်း ရောက်လာနေကြဆဲ။ အဖေများက ကလေးသုံးလေးယောက်ကို ပခုံးတွင် ထမ်းလျက်၊ အမေများက မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ပစ္စည်းကလေးကို ထုပ်ပိုးကာ ခေါင်းပေါ်တွင် ရွက်လျက်၊ တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း နို့စို့ကလေးငယ်များကို ချီလျက်၊ ရေထဲတွင် တစွက်စွက်နှင့် လျှောက်လာနေကြသည်။ ပလီကြီးမှာ ဝင်ပေါက်တစ်ပေါက်တည်းသာရှိသည့်အတွက် ထိုတံခါးကို ပြုံတိုးနေကြသည်။ 

အထဲသို့ရောက်သည့်အခါတွင်လည်း ဆူညံ အော်ဟစ်လျက်။ ဒန်တေ၏ငရဲခန်းပျို့ထဲကလို ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်သံ၊ ငိုယိုသံ၊ ရန်ဖြစ်သံတို့ဖြင့် ဆူညံနေတော့သည်။ ရေမှာ ပလီအောက်ထပ်ကို စ၍ ဝင်နေပြီဖြစ်သဖြင့် အားလုံးသည် ပထမထပ်ကို လုတက်နေကြသည်။ ထိုစဉ် အပြင်ဘက် လသာဆောင်မှာ မိုးရေတွေ စီးလာပြန်သဖြင့် ပထမထပ်တွင်လည်း ရေဝင်လာပြန်သည်။ အချို့ လူငယ်များက တံခါးများကို ပိတ်ကြသည်။ အချို့ကလည်း ဝင်လာသောရေများကို စားပွဲများ၊ ခုံများဖြင့် ဆို့ကြသည်။ အထဲတွင် မည်းမှောင်လျက်ရှိပြီး လူတွေက ကျိတ်ကျိတ်တိုးနေသဖြင့် အသက်ရှူရကျပ်ကာ အချို့မှာ မူးမေ့လဲကျသွားကြသည်။ ဝမ်းတစစ်စစ် သွားနေသည့် ကလေးများကလည်း ဝမ်းတွေ သွားကြသည်။ ပထမဆုံး သေသွားသည့် ကလေးငယ်များ၏အလောင်းကို ခေါင်းတွေပေါ်မှ ကောက်ပြီး တစ်ယောက်တစ်လက်ဖြင့် လက်ဆင့်ကမ်း အပြင်သို့ ထုတ်ရသည်။ 

သူတို့ ပလီထဲရောက်ပြီး မကြာမီမှာပင် သုခမြို့တော်ရှိ တဲသိုက်များကို ရေတိုက်စားကာ အားလုံး ရေထဲပါသွားပြီဆိုသည့် သတင်းများ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ မီးရထားလမ်း တာရိုးကြီးအောက် အနိမ့်ပိုင်းတွင်ရှိသည့် ကိုယ်ရေပြား ရောဂါသည်တို့၏ ရပ်ကွက်ကလေးမှာ ယခုအချိန်တွင် ရေအောက်သို့ လုံးဝရောက်သွားလေပြီ။ အချို့မှာ အိမ်ခေါင်မိုးများပေါ်တွင် တက်နေကြရသည်။ အချို့မှာလည်း နည်းနည်းသန်စွမ်းသူများက တစ်ယောက်ပေါ်တစ်ယောက် ဆင့်ပြီး အပေါ်သို့ မ,ထားရသည်။ ခြေတစ်ဖက်မရှိတော့သည့် အန်နွာမှာ ထိုတစ်ယောက်ပခုံးကို တစ်ယောက် တက်နင်းကာ မ,ထားသည့်အထဲတွင် ထိပ်ဆုံးမှ ရောက်နေသည်။

“ဗျို့...အန်နွာ၊ ကြည့်စမ်း...ခင်ဗျားကို လိုက်ရှာနေတာ” 

ကိုဗာစကီးက အလန့်တကြား အော်သည်။ 

“ကိစ္စမရှိပါဘူး ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော်တို့အဖို့ ဒါမျိုးတွေရိုးနေပြီ” 

သူကမူ ပြုံး၍ပင် နေလိုက်သေးသည်။ သည်လောက် ဒုက္ခသုက္ခတွေကြားထဲမှာပင် ရယ်နိုင်ပြုံးနိုင်သော အန်နွာကို ကြည့်ပြီး ကိုဗာစကီး အံ့သြနေသည်။ “သူတို့တစ်တွေဟာ ဒုက္ခဆင်းရဲကို အဆုံးစွန် ခံစားရပြီးတဲ့နောက်မှာ ဘာကိုမှ မမှုကြတော့ဘူး။ သူတို့ဟာ ဒုက္ခရောက်နေတဲ့ ကမ္ဘာကြီးထဲမှာ အလင်းရောင်တွေပဲ” ဟု ကိုဗာစကီး တွေးမိသေးသည်။

“မိုးက ဆက်ရွာနေတုန်းပဲ၊ တော်တော်ကြာ ခင်ဗျားတို့အားလုံး ရေနစ်ကုန်လိမ့်မယ်” ဟု ကိုဗာစကီးပြောသည်။

ပြောမယ့်သာပြောရသည်။ အားမရှိလှ။ သူတို့ကိုယ်တိုင်ကပင်လျှင် ဒုက္ခသည်များကို ကယ်တင်နိုင်သည့်စွမ်းအား မရှိတော့။ စွမ်းအားတွေ ကုန်ခမ်းစပြုနေပြီ။ ထိုအချိန်၌ အနိမ့်ပိုင်းတစ်ခုလုံးမှာ ညစ်ပတ်မည်းမှောင်သည့် ရေတွေ ဒလဟော စီးဝင်လာကာ ရေအောက်သို့ ရောက်လုနီးပါးဖြစ်နေသည့်အတွက် သူတို့ကယ်ဆယ်ရေးသမားများပင်လျှင် ရေမနစ်အောင် အနိုင်နိုင်ရုန်းရတော့မည့်ပုံ ပေါ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့အတွက် နောက်ထပ် အားဖြည့်ရန် လူရှာရမည်။ သို့ရာတွင် ရေတွေက တဝေါဝေါတက်ကာ အမှောင်တိုက်ကြီးစိုးနေသည့် ညမျိုးတွင် မည်သည့်နေရာကသွား၍ အကူအညီရမည်နည်း။

ထိုစဉ် မေးရိုးကားကား၊ နားရွက်ကားကား၊ ရက်စက်သည့် မျက်လုံးများရှိသည့် လူတစ်ယောက်၏ပုံသဏ္ဌာန်ကို ကိုဗာစကီး ချက်ချင်း လှမ်းသတိရလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် မာဂရီတာနှင့် ဂျွန်ကို လှမ်း၍ ခေါ်လိုက်သည်။

“ဒီမှာ ကျွန်တော် ဘာဘူကြီးဆီ သွားလိုက်ဦးမယ်၊ ကျွန်တော်တို့ကို ကူညီနိုင်တာ သူတစ်ယောက်ပဲရှိတော့တယ်” ဟု သူတို့ကို အော်ပြောသည်။

ဟုတ်သည်။ ဘာဘူကြီးသည် ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် လူမိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့်တိုင် သူ့ထံသို့ပင် သွား၍ အကူအညီတောင်းရတော့မည်။

အိမ်ကြီးက အထပ်လေးထပ်ရှိသည့် အုတ်တိုက်ကြီးဖြစ်သည်။ လှေကားတွေကလည်း အုတ်လှေကားကြီးတွေ ဖြစ်သဖြင့် သူ့တိုက်သည် တော်တော် ခိုင်ခံ့သည့်တိုက်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ သူ့တိုက်ကြီးသည် ရေမြုပ်နေသော ရပ်ကွက်ထဲ တွင် ခံတပ်ကြီးတစ်ခုလို မားမားကြီး ထိုးထွက်နေသည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်မီးစက်ဖြင့် အခန်းတိုင်းတွင် မီးတွေ ထိန်လင်းနေသည်။ မီးရောင်များသည် အုတ်တိုက်နံရံကို လာရိုက်နေသော လှိုင်းလုံးများပေါ်သို့ တလက်လက်ဖြာကျနေကြသည်။

နန်းတော်မှ တကယ့်နန်းတော်ကြီး။ သည်မျှ ဒုက္ခတွေရောက်နေသည့်ကြားမှာပင် သူတို့မှာတော့ အနေအထိုင်မပျက်။ ဇိမ်ခံမပျက်။ မိမိအိမ်ကလေးများ ရေမျောသွားသဖြင့် ကယ်ပါယူပါ တစာစာ အော်ဟစ်နေသော အသံများ၊ ကလေးငယ်များ၏ငိုသံများကို မကြားယောင်တကား။

ဘာဘူကြီးသည် သူထိုင်နေကျ ကျောက်မျက်ရတနာတွေစီထားသည့် ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်တွင် အမြိုင့်သားထိုင်လျက်။ သူ့သားကခေါ်လာသဖြင့် ညစ်ပတ်သောရေတွေ တစ်စက်စက်ကျနေသည့် ကိုဗာစကီး၏ရုပ်သဏ္ဌာန်ကို မြင်သည့်တိုင် သူ၏ဖားပြုတ်မျက်နှာကြီးပေါ်တွင် အံ့အားသင့်ဟန်ဆို၍ နည်းနည်းကလေးမျှမရှိ။

“မင်္ဂလာညပါ ဆရာကြီး၊ ဒီလောက် မိုးထဲ လေထဲမှာ ဘာတွေများ အရေးကြီးလို့ လာရတာလဲ”

ဘာဘူကြီးက သူ၏ရန်သူဟောင်း ကိုဗာစကီးကို ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်၍ မေးသည်။ ဘာဘူကြီးက လက်ခုပ်တီးလိုက်သဖြင့် အစေခံတစ်ယောက်က လက်ဖက်ရည်နှင့် အဖျော်ရည်များကို ကြေးလင်ပန်းတစ်ချပ်ပေါ်တွင်တင်၍ ယူလာသည်။

“ကိစ္စကတော့ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်တွေရဲ့ ကိစ္စပါ” ကိုဗာစကီးက ပြော၏။ 

"ဒီကောင်တွေ ကိစ္စပေါ်ပြန်ပြီလား၊ ဆရာကြီးနဲ့ ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရင် ဒီကောင်တွေကိစ္စချည်းပါလား၊ ဆိုစမ်းပါဦး၊ ခုတစ်ခေါက်ကော ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ”

“ရေတွေကြီးနေတယ် ဘာဘူကြီး၊ သူတို့ကိုကယ်ဖို့ လှေနဲ့လူတွေ လိုချင်ပါတယ်၊ နို့မို့ဆိုရင် အားလုံး ရေနစ်သေကုန်ကြမှာ”

သုခမြို့တော်၏ဖခင်ကြီးသည် အခန်းအလယ်ကောင်တွင် ရုတ်တရက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီးနောက် လက်ခုပ်တီးလိုက်၏။ မော်တော်ဆိုင်ကယ် အပိုင်စားရထားသည့် သူ့တပည့်လူမိုက် အရှော့သည် ပြန်လှည့်လာ၏။ သူတို့နှစ်ယောက် (ယင်းတို့မှာ ဖခင်ကြီး၏ လက်သပ်မွေး တပည့်များဖြစ်သည်) လိုက်ပါလာကြသည်။

ကိုဗာစကီးသည် ထိုမျှရက်ရောလှသော ဖခင်ကြီး၏အပြုအမူကို ကြည့်၍ အံ့အားသင့်နေသည်။ သည်လူတွေ ရေနစ်သေကုန်လျှင် မိမိ၏ဝင်ငွေတွေ လျော့သွားတော့မည် စိုးရိမ်သောကြောင့်လော၊ သို့မဟုတ် တကယ်ပင် သနားကရုဏာစိတ်ဝင်သွားသောကြောင့်လော ဆိုသည်ကိုမူ သူမပြောနိုင်ပြီ။ သူတို့လှေကလေး ထွက်လာခဲ့စဉ် အပေါ်ထပ် ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းအော်ပြောနေသော ဖခင်ကြီး၏စကားလုံးများကိုလည်း သူ့တစ်သက်တွင် မေ့နိုင်တော့မည်မထင်။

“ဟေ့ အရှော့၊ ဒီနေ့ညမှာ နေစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်ရေရောဂါသည်တွေအားလုံးကို ခေါ်လာခဲ့၊ ဒီနေ့ည ငါ့အိမ်ကိုဖွင့်ပေးထားမယ်၊ ဒုက္ခရောက်နေတဲ့လူတွေအားလုံး ခေါ်ခဲ့”

* * * 

တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွှဲနေသော မက်စ်၏ ကြီးမားသောခန္ဓာကိုယ်ကြီးသည် နို့မှုန့်သေတ္တာပေါ်သို့ ဗိုင်းခနဲ လဲကျသွားသည်။ ထိုညတစ်ညလုံး တစ်မှေးမျှ မအိပ်ခဲ့ရသေး။ သူ့တစ်သက်တွင်မူ ထိုညသည် အပင်ပန်းဆုံး၊ အဆင်းရဲဆုံးည ဟုပင် ထင်သည်။ သူ အိမ်ခေါင်းကလေးထဲသို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါတွင် အရှေ့ဘက်ကောင်းကင်မှာ လင်းစပြုနေလေပြီ။ တစ်ညလုံး မိုးသည်းထန်စွာ ရွာခဲ့ပြီးနောက် မနက်လင်းစပြုသည့်အချိန်တွင် မိုးဖွဲကလေးတွေ ဆက်ကျနေတုန်းပင် ဖြစ်၏။ ရေမှာလည်း ညတုန်းကလောက် အတက်မကြမ်းတော့။ မနေ့ည တစ်ညလုံး ဗန်ဒိုနာနှင့်အတူ ရေဘေးဒုက္ခသည်များကို လိုက်လံကယ်ဆယ်ခဲ့ရသည်။ သူ့လက်ထဲက ဆေးသေတ္တာကို ရေစိုမည်စိုးသဖြင့် ခေါင်းအထက်တွင် မြှောက်ကိုင်ထားခဲ့ရ၏။ 

ဗန်ဒိုနာသည် ထိုညက အဆိုးရွားဆုံး ရေလွှမ်းမည့်နေရာများ၊ အရေးကြီးဆုံး လူနာများ၏နေရာများကို ရင်ထဲမှလည်း သိသည်။ ခေါင်းထဲမှလည်း သိသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည် သူတို့အား လာရောက်ကူညီသည့် လူငယ်များနှင့်အတူ အိမ်ခေါင်းကလေးတစ်ပေါက်မှ တစ်ပေါက်သို့ကူးကာ မျက်မမြင်ဒုက္ခိတများ၊ လေဖြတ်သဖြင့် အိပ်ရာထဲမှ မထနိုင်သူများ၊ ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါကြောင့် အိပ်ရာထဲတွင် လဲနေသည့် လူမမာများ၊ သူတောင်းစားများနှင့်တကွ နို့စို့ကလေးငယ်များကို ရင်ခွင်တွင် ပိုက်ထားသည့် ဆွံ့အနားမကြားဖြစ်နေသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို ကယ်ဆယ်နိုင်ခဲ့ကြသည်။ တစ်နေရာတွင်သာ သူတို့နောက်ကျသွားခဲ့ကြသည်။ ထိုနေရာမှာ သီတင်းပတ်တိုင်း ကိုဗာစကီး သွားရောက်တရားဟောခဲ့သည့် မျက်မမြင်ကိုယ်ရေရောဂါသည် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏တဲကလေးဖြစ်ပြီး သူတို့ရောက်သွားသည့်အခါတွင် တဲရှင်မှာ ရေနစ်လျက် အလောင်းပင် ရေပေါ် ပေါလောမျောနေလေပြီ။ အမျိုးသမီး၏လက်ကောက်ဝတ်တွင် ပုတီးကို ပတ်ထားပြီး သူ့မျက်နှာသည် ပကတိတည်ငြိမ်အေးချမ်းလျက်ရှိသည်ကို သူတို့တွေ့ရသည်။ 

ဗန်ဒိုနာက မက်စ်နှင့်အတူ အလောင်းကို ရေလွတ်ရာတစ်နေရာသို့ ရွှေ့ပေးရင်း..

“အင်း ဒုက္ခငြိမ်းသွားတာပေါ့လေ၊ သူကိုးကွယ်နေတဲ့ ဘုရားသခင်က သူ့ခေါ်သံကို ကြားသွားလို့ ကယ်လိုက်တယ်လို့ပဲ အောက်မေ့ရမှာပေါ့”

ထိုမျှ ဒုက္ခသည်တွေရောက်နေသည့်ကြားထဲက ထိုမျှတည်ငြိမ်သော သံဝေဂယူသံကို ကြားရသည့်အခါတွင် မြင်ရသည့် ရှုခင်းကို သူ့တစ်သက်တွင် မမေ့နိုင်တော့။ လူသတ္တဝါတို့ကို မေတ္တာထားတတ်သည့် ကိုဗာစကီးပင်လျှင် ထိုအပြုအမူမျိုးကို စိတ်ကူးခဲ့မိခြင်းမရှိ။ ဖခင်ကြီး၏ လက်သပ်မွေးအရှော့သည် ဒုက္ခသည် အန်နွာကို ပွေ့ချီ၍ကာ သူ့အိပ်ရာပေါ်သို့ တင်ပေးသည်။ ဖခင်ကြီးအိမ်ရှိ အမျိုးသမီးများက သူတို့၏ပါးလွှာသောမျက်နှာဖုံးများကို ချွတ်ကာ ချမ်းသဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသော ကလေးငယ်များကို ပွတ်တိုက်ပေးကြသည်။ ထိုအချိန်ကား အပူရှိန်မှာ ဆယ်ဒီဂရီလောက် ထိုးကျသွားလေပြီ။ လက်ကောက်တွေက တချွင်ချွင်မြည်နေသည့် ပုပုဝဝ ဇနီးသည် အမျိုးသမီးကြီးက ထမင်းများနှင့် အငွေ့တထောင်းထောင်း ထနေသော အသားဟင်းများကို ယူလာသည်။ “ဖခင်ကြီး” ကိုယ်တိုင် ရွှေလက်စွပ်တွေ ဆင့်ဝတ်ထားသည့် သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် ရေဘေးဒုက္ခသည်များကို ဆီးကြိုပုံ၊ ပဲ့ရွဲ့ နေသော ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်များကို ဆီးကြိုခေါ်ယူပုံ၊ သူ့တိုက်တွင် ရှိသည့် ပန်းကန်များဖြင့် ဒုက္ခသည်တို့အား အချိုမုန့်များ တည်ခင်းကျွေးမွေးပုံ စသည့် မြင်ကွင်းများသည် တစ်ခါက သူ့ ဆေးတိုက်ကလေးအား အိမ်လုပ်လက်ပစ်ဗုံးများဖြင့် ပစ်ခတ်ခဲ့သောအဖြစ်ကိုပင် မေ့ပျောက်သွားစေသည်။

“အဲဒီရေဘေးကြီးတုန်းက သုခမြို့တော်မှာရှိတဲ့ လူတွေဟာ ညီရင်းအစ်ကိုတွေလို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကူညီကြတယ်ဗျ၊ မူဆလင်တွေက ဟိန္ဒူတွေကို သူတို့အိမ်တွေထဲကို ခေါ်ကြတယ်။ လူငယ်တွေက ရေနစ်ခံပြီး သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို ပခုံးပေါ်မှာထမ်းပြီး သယ်လာကြတယ်။ လန်ချားသမားတွေက ဘီးတစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက် နစ်နေတဲ့ ရေထဲမှာ လူမမာတွေကို အဖိုးအခ မယူဘဲ လွတ်ရာကျွတ်ရာကို သယ်ပို့ပေးကြတယ်။ စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်တွေက ဆိုင်တွေပိတ်ပြီး ပလီကြီးထဲမှာ စခန်းချနေတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေကို စားစရာ သောက်စရာတွေ လာပို့ပေးကြတယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက တအံ့တဩပြောသည်။

ထိုမျှ ဒုက္ခရောက်နေသည့်အချိန်တွင် သူတို့သည် ဘုရားတရားကိုလည်း မမေ့ကြ။ သုံးပေလောက် ရေဝင်နေသည့် သူ့အခန်းကလေးသို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါတွင် ခရစ်တော်၏ရုပ်ပုံတော်ရှေ့တွင် မီးတောက်လေးတွေ တောက်နေသည့် ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင်ကို သူတွေ့ရသည်။ အခြားသော ဒုက္ခသည်များနှင့်အတူ သူတို့အိမ်ကလေးကို စွန့်ပစ်မပြေးမီတွင် မိန်းမရှာ ကာလီမာသည် ကိုဗာစကီး၏အခန်းသို့ဝင်ကာ ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင် ထွန်းညှိပူဇော်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မိုးရွာရပ်ပြီး ရေကျသွားရန် ကိုဗာစကီး၏ဘုရားသခင်ထံ ဝင်၍ ဆုတောင်းပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

သို့ရာတွင် ဆုသာတောင်းရသော်လည်း မိုးသည် စဲမသွားပါ။ ကာလကတ္တားမြို့သူမြို့သားတို့သည် ရေဘေးကြီးကို ရက်ပေါင်းများစွာ ကြုံတွေ့နေကြရပါသည်။ မက်စ် စိုးရိမ်ခဲ့သည့်အတိုင်း ကာလဝမ်းရောဂါနှင့် အူရောင်ငန်းဖျားရောဂါတွေ ဖြစ်ပွားလာခဲ့သည်။ ထိုအတွက် ဆေးဝါးများမရှိ။ လူနာများကို ပြောင်းရွှေ့ စရာ နေရာမရှိ။ အသေအပျောက်တွေ ရှိလာသည်။ သို့ရာတွင် အလောင်းများကို မမြှုပ်နိုင်။ မီးသင်္ဂြိုဟ်ခြင်း မပြုနိုင်။ အလောင်းများသည် ရေတွေဖုံးနေသည့် လမ်းများပေါ်တွင် ပေါလော မျောနေကြသည်။ နာရီအနည်းငယ်ကလေးအတွင်းတွင် မက်စ်သည် လမ်းမပေါ်တွင် မျောနေသည့်အလောင်းကို မကြာခဏဝင်၍ ခလုတ်တိုက်မိသည်။ အနီးတစ်ဝိုက်တွင် ရေတွေပြည့်လျှံနေသော်လည်း သောက်စရာ ရေမရှိ။ အချို့ကမူ အဝတ်စုတ်များ၊ ထီးများကို ခံ၍ ကျလာသော မိုးရေကို သောက်လိုက်ကြသည်။ စားရေရိက္ခာအခြေအနေမှာ လည်း တော်တော်ဆိုးနေသည်။

ဆာလာဒင်သည် လှေတစ်စီးကို ရှာလာကာ ထိုလှေပေါ်တွင် အိုးကြီး နှစ်လုံးကို တင်ပြီး အိမ်ပေါက်စေ့လိုက်၍ ဆန်များ၊ ဂျုံများကို အလှူခံကာ ပလီကြီးထဲရှိ ရေဘေးဒုက္ခသည်များအတွက် လာပို့သည်။

ဤ ဗရုတ်ဗရက် ကာလများတွင် အထူးဆန်းဆုံးသောအရာမှာ လူ့ဘဝကြီးသည် ခါတိုင်းကဲ့သို့ အသွားအလာမပျက် လှုပ်ရှားနေခြင်းပင်တည်း။ ရေဖုံးနေသည့် လမ်းကြားကလေးတစ်နေရာသို့ အရောက်တွင် မက်စ်သည် သူ့တစ်သက်တွင် မေ့နိုင်ဖွယ်ရာမရှိတော့သော ရှုခင်းတစ်ခုကြောင့် ရပ်တန့်ကြည့်နေမိသည်။ ယင်းမှာ ပခုံးလောက်အထိ နစ်သော ရေထဲတွင် ကလေးတစ်သိုက်သည် တဝုန်းဝုန်းကူးခတ်ပြေးလွှားရင်း စင်ကလေးတစ်ခုပေါ်တွင် အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ရောင်းနေသည့် ပလတ်စတစ်ကားကလေးများ၊ အရုပ်ကလေးများကို ဝိုင်းကြည့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။

မိုးနတ်၏ဒေါသမာန်ဟုန်သည် ရှစ်ရက်နှင့် ရှစ်ညတိုင်တိုင် လျော့ပါးခြင်းမရှိသေး။ ထို့နောက်မှသာ တဖြည်းဖြည်း လျော့သွားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် မိုးကြောင့် ကျန်ခဲ့သည့် ရေများမှာ တစ်လလောက်အထိ မကျသေး။ ပျက်စီး

နေသည့် လမ်းများပေါ်တွင် ဘတ်စ်ကားအချို့ အရဲစွန့်ပြီး ထွက်လာကြသည်။ မိုးကြောင့် မိုင်လေးရာကျော်ခန့်ရှိ လမ်းများ ပျက်စီးသွားခဲ့ကြသည်။ လူငါးသိန်းခန့် အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ဖြစ်ကာ ပစ္စည်းဆုံးရှုံးသွားကြသည်။ ပျက်စီးနေသော သို့မဟုတ် ဆောက်လုပ်ဆဲဖြစ်နေသော ထောင်ပေါင်းများစွာသော အဆောက်အအုံများသည် ပြိုလဲကုန်ကြသည်။ ရပ်ကွက်အများအပြား လျှပ်စစ်ကြိုးတွေ ပြတ်ကုန်ကြသည်။ တယ်လီဖုန်းကြိုးတွေ ပြတ်ကုန်ကြသည်။ ရေလှောင်ကန်ကြီး ရာပေါင်းများစွာတို့ ရေတွေ လျှံကုန်ကြသည်။

အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များ၏အခြေအနေမှာ ပို၍ဆိုးသည်။ ရေကျသွားသည့်အခါတွင် သုခမြို့တော်သည် ညစ်ညမ်းသော ရွှံ့ဗွက်ရေအိုင်ကြီး ဖြစ်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ရွှံ့တွေက စေးကပ်ကာ နံစော်လျက်။ ထိုရွှံ့တွေထဲတွင် ခွေးသေကောင်များ၊ ကြွက်သေကောင်များ၊ အိမ်မြှောင်သေကောင်များနှင့် လူသေအလောင်းများပင် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။ အညစ်အကြေးတွေထဲမှနေ၍ ယင်ကောင်သန်းပေါင်းများစွာတို့သည် ပေါက်ဖွားလာကြကာ ကျန်ရစ်သူတို့ ထံ ဦးတည် ပျံသန်းလာခဲ့ကြသည်။ ကူးစက်သည့်ရောဂါတွေ ပေါ်လာသည်။ နောက်ထပ် ရောဂါပျံ့နှံ့ခြင်းမရှိစေရန် ဂျွန်နှင့် ဗန်ဒိုနာတို့က မြူနီစီပယ်မှ ပေးသော ပိုးသတ်ဆေးတန်ပေါင်းများစွာကို ယူလာပြီး ဖျန်းကြသည်။သို့ရာတွင် ပိုးသတ်ဆေးပက်ဖျန်းပေးရသည့်အတွက် စေတနာ့ဝန်ထမ်းလုပ်သားများတွင် အထိအခိုက်တွေ ပေါ်လာသည်။ ပိုးသတ်ဆေးလောင်ကျွမ်းသဖြင့် အရိုးကို စားမည်စိုးသည့်အတွက် မက်စ်သည် ဒဏ်ရာရသူ၊ လောင်ကျွမ်းသူများ၏လက်များ၊ ခြေများကို ဖြတ်တောက်ပေးခဲ့ရသေးသည်။

ထိုအချိန်လောက်တွင်ကား ကိုဗာစကီးမှာ မုတ်ဆိတ်မရိတ်ရသည်မှာ နှစ်ပတ်ရှိလေပြီ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ညစ်ပတ်နံစော်ကာ သန်းတွေတက်နေလေပြီ။ ထိုအချိန်ကျမှပင် ကိုဗာစကီးသည် သူ့အိမ်ခေါင်းကလေးဆီသို့ ပြန်လာနိုင်တော့သည်။ အခြားသူများလည်း အသီးသီးပြန်ရောက်လာကြသည်။ အိမ်တွေကို ရှင်းကြရသည်။ အညစ်အကြေးတွေကို သုတ်သင်ကြရသည်။ မိန်းမရှာ ကာလီမာတို့တစ်သိုက်လည်း ပြန်ရောက်လာကြကာ ကိုဗာစကီးကို နှုတ်ဆက်ကြသည်။

“ကျွန်တော်တို့လဲ ပြန်လာကြပြီ ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးကို မျှော်နေကြတာ” ဟု ကာလီမာက လှိုက်လှဲစွာ နှုတ်ဆက်၏။

သူမရောက်ခင်တွင် သူ့အခန်းကလေးကို မိန်းမရှာတစ်သိုက်က ပွတ်တိုက် ဆေးကြောပြီး နေသားတကျ ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ပေးထားသည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီး အံ့သြနေသည်။ သူ့ဘုရားစင်ကလေးကိုလည်း ပြည်ဆင်မွမ်းမံထားကြသည်။ ကိုဗာစကီးသည် သူတို့၏စေတနာကို ထုတ်ဖော် ချီးကျူးမိသည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့တဲကလေးထဲသို့ ပြန်ရောက်ပြီး တရားထိုင်နေစဉ် အသံတစ်သံကြောင့် အာရုံပျက်သွား၏။ အခြားမဟုတ်ပါ။ ဟာစရီပါးဖြစ်ပါသည်။ ဟာစရီပါးမှာ ထိုအတောအတွင်းတွင် များစွာ ပိန်ချုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကို ကောင်းကောင်းပင် မမှတ်မိချင်တော့။

“ဆရာကြီး ကျွန်တော် သေပျော်ပြီခင်ဗျ၊ ကြည့်စမ်း၊ ကျွန်တော် ဒီအတွင်းမှာ ဘယ်လောက်စုမိခဲ့တယ် ထင်သလဲ။ ကျွန်တော့်သမီးကလေးအတွက် ယောက်ျားတစ်ယောက် ကောင်းကောင်း ရှာပေးနိုင်ပြီခင်ဗျ”

ဟာစရီပါးသည် ငွေစက္ကူများကို ဖြန့်ပြနေလေသည်။

အပိုင်း(၆၀)ဆက်ရန်

---------------------

#မြသန်းတင့်