ကျီးမနိုးပွဲ (အစ အဆုံး) - ရန်ကုန်ဘဆွေ (ဝတ္ထုရှည်)

#ကျီးမနိုးပွဲ 

အပိုင်း(၁)

အောက်ပြည်အောက်ရွာတို့၌ `ဖုံးတုံးလုံးတုံး တန်ဆောင်မုန်း´ အချိန်အခါသည် အထက်အညာရှိ ကောင်းမြတ်တို့ စံတုတ်ကြီးတို့ ညောင်သာယာရွာကလေး၌ ခြေခင်းလက်ခင်း သာယာခြောက်သွေ့လှပေပြီ။ သစ်ပင်တို့သည် နွေကဲ့သို့မခြောက်ဘဲ စိမ်းစိမ်းစိုလျက် မြေအပြင်သည်သာ ခြောက်သွေ့သာယာ၏။ ကောင်းကင်သည် တိမ်တောင်တိမ်လိပ်တို့ ကင်းစင်လျက် တညီတညာတည်း ပြာ၏။ ညအခါ၌ လှပသော ကြယ်တာရာတို့သည် သူ့ထက်ငါ အပြိုင်ဝင်းပနေကြသဖြင့် ကြယ်အလှပြပွဲကြီး ပြုလုပ်သကဲ့သို့ မြင်ရ၏။ ထိုလသည် ရှေးရှေးမြန်မာတို့၏ ယူဆချက်အရ ကြတ္တိကာနက္ခတ်စန်းနှင့် ယှဉ်သောလဖြစ်သောကြောင့် အဟန့်၊ မှင်၊ မှောင်သျို သျှိမ်းမျိုးတို့ ပြီးစီးသည်ဟု ယုံကြည်ကြ၏။ 

ဓမ္မပဒတွင်ပါဝင်သော ပဉ္စပါပီ ဗကဘုရင်သည် ကြတ္တိကာ နက္ခပွဲသဘင်၌ တွေ့ခြင်းဖြစ်၏။ ဆင်းရဲလွန်းလှသည့်အတွက် အိမ်ထောင်ပြုချင်ကြပါလျက် မပြုဝံ့ကြသော ရေသယ်မောင်မယ်တို့သည် သည်တခါ ကြတ္တိကာပွဲသဘင်မှာတော့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ကြပါစေ မင်းနဲ့ငါအတူပျော်ကြရအောင်ဟုအဖေါ်စပ် သဘောတူကြလျက် မိမိစုဝှက်ထားသည့် အသပြာ ပဲဝက်ကိုယူရန် ခြစ်ခြစ်တောက်ပူလောင်လှသည့် နေရောင်အောက်၌ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ သွားနေကြစဉ် ဘုရင်က တွေ့မြင်လိုက်သောကြောင့် အကြင်ရေသယ်ယောက်ျားသည် ဘုရင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသတတ်ဟု နိပါတ်တော်က ဆို၏။

ကျမ်းဂန်နိပါတ်တို့တွင် ကြတ္တိကာပွဲသဘင် ပြုလေတိုင်း တိုင်းသူပြည်သားလူအများတို့ ပျော်ကြပါးကြ မောင်မယ်စုံတွဲကြ ယှဉ်နွှဲသည်ချည်းဖြစ်ရာ... မြန်မာတို့ကလည်း ထိုအတုကိုယူလျက် တန်ဆောင်မုန်းလ၌ ကြတ္တိကာပွဲသဘင်ကို မြန်မာ့နည်း မြန်မာ့ဟန်ဖြင့် ဆင်ယင်ကျင်းပကြ၏။ ပွဲအမည်ကို တန်ဆောင်တိုင်ကျီးမနိုးပွဲဟု ခေါ်ကြ၏။

ထိုပွဲသည် ညောင်သာယာရွာကလေးအဘို့ မြောက်ဖျားရှိ ကိုရင်ကြီး ဒိုးကလေးတို့ သီတင်းသုံးသော ပွဲကျောင်း၏ပွဲဖြစ်၏။ ထိုပွဲ နီးလာသည်နှင့် ညောင်သာယာပျိုဖြူတို့၏ ရက်ကန်းခတ်သံသည် ပို၍ ညံညံစီစီ မြည်လာ၏။ ပို၍ အချိန် ညနက်လာ၏။ ယက်ကန်းစင်ပေါ်မှ သီချင်းသံတို့ကလည်း ရက်ကန်းခတ်သံနှင့်အတူ ပို၍ကျယ်လောင်လာ၏။ သို့သော် ပျိုလေးတို့ရေခပ်ဆင်းကို ခြင်းခတ်ရင်း ချောင်းနေကြသည့် ကာလသားတို့အရေအတွက်ကား နည်းပါးသွားကြသည်။

ညောင်သာယာကိုလူပျိုတို့သည် တန်ဆောင်တိုင် ကျီးမနိုးပွဲ နီးလာသည်နှင့် ပွဲကျောင်းဆရာတော်နှင့် ကိုရင်ကြီးတို့၏ အမိန့်သံကို နာခံ၍ ဆေးဝါးရှာဖွေရန် ခရီးထွက်ကြ၏။ တောတက်ကြ၏။ ဂမုန်းပေါင်းတို့ ပန်းပေါင်းတို့ စုကြ၏။ ဤအတိုင်း ရွာထဲ၌ ကိုလူပျိုတို့ ရှားရှားပါးပါးဖြစ်လာကြသောကြောင့်လည်း ရွာအပျိုတို့၏အသံသည် ပို၍ကျယ်လောင်လာကြခြင်းဖြစ်၏။ ပွဲတော်အတွက် မုန့်လုပ်ရန် ဆန်ထောင်းကြ၏။ ဆန်မှုန့်ထောင်းကြ၏။ ထန်းလျက်စုကြ၏။ နှမ်းစုကြ၏။ ပဲလွန်း၊ မတ်ပဲ၊ ပဲဘိစပ်တို့ စုကြ၏။ တအိမ်နှင့်တအိမ်ကူးလူး၍ ယက်သစ်စ အထည်အဆင် ကြည့်ကြ၏။ သင်ကြ ပြကြ၏။ ကိုလူပျိုတို့အကြောင်းကို ပြောကြ၏။ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်က ကျီးမနိုးပွဲ၏ ပျော်ရွှင်ဘွယ်ကို စမြုံ့ပြန်ကြ၏။ 

သက်ရွယ်ကြီးရင့်သည့် ပျော်တတ်ရွှင်တတ် ဆေးဝါးဝါသနာပါတတ်ကြသော လူအိုလူကြီးများက ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆီမီးထွန်းညှိရန် ကြံစည်တီထွင်ကြ၏။ အချို့သော အနည်ထိုင်ပြီးဖြစ်သည့် ကာလသားကြီးများနှင့်ပူးပေါင်လျက်တန်ဆောင်တိုင် မဏ္ဍပ်အလှအပ ဆောက်လုပ်ကြ၏။ ပျော်ပါးလိုသော မိကြီးမိထွေးအရွယ်များ အားလပ်သည့်အပျိုများကို ခေါ်၍ လမ်းပြင်ကြ၏။ သဲဖြူခင်း၊ ရာဇမတ်ကာလျက် ငှက်ပျောပင်စိုက်ကြ၏။ ရွာလမ်းတလျှောက်လုံးမှသည် ရွာလယ်မဏ္ဍပ်နှင့်တကွ အောင်မြေရာကွက်ဆီသို့၎င်း၊ ဘုရားကျောင်းကန်သို့၎င်း၊ မီးစောင်းတန်း မီးလမ်းမများ ပြုလုပ်ရန် ပြင်ဆင်ကြ၏။ နေရာသတ်မှတ်ကြ၊ တကျော်ကျော် တအော်အော် ဟစ်ခေါ်လျက် တပျော်တပါး လုပ်ကိုင်ထားနှင့်ကြ၏။ လှည်းကောက်သူကောက်၊ ဝါးခုတ်သူခုတ်၊ ငှက်ပျောခုတ်သူခုတ်၊ သဲကျုံးသူကျုံးနှင့် ပင်လုံးကျွတ်ပွင့်သည့် ပန်းရုံတွင် ပျားအုံကြီး လမ်းပေါက်၍ `ပျားပန်းခပ်´နေသကြဘိကဲ့သို့ တဝုန်းဝုန်း၊ တရုန်းရုန်း၊ တပြုံးပြုံး ရှိနေကြ၏။

တန်ဆောင်မုန်းလဆန်း အဖိတ် အကြိုနေ့ ညနေချမ်းသို့ ရောက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် မီးစောင်းတန်းလုပ်ရန်၊ သဲခင်းရန်၊ ဝါးသယ်ရန် ခေါ်ထားသည့် မိန်းကလေးများကို သိကြားမင်းကြီး နားကင်းကြီးဖြင့် ဆင်းတားသည့်တိုင် တယောက်တလေမျှ ခေါ်၍မရတော့။

သူတို့သည် ရွာပြင်ဘက်ရှိ ယင်းမာသဲချောင်းသို့ ရေခပ်သွားရာလမ်းကြောင်း၌ အစီအရီ ရောက်နှင့်နေကြလေပြီ။ လမ်းတလျှောက်တွင် ပေါက်တတ်သည့် ချုံနွယ်တို့ကို ရှင်းလျက် မီးဖိုများ အပြိုင်ခင်းလျက် တသီတတန်းကြီး ဖြစ်နေကြပြီ။ ထင်းသယ်သူ၊ ရေခပ်သူ၊ မုံ့အိတ်သယ်သူ၊ အိုးခွက် ဒယ်ပြား ယူလာသူတို့ဖြင့် ပွဲဈေးတန်းကြီးကဲ့သို့ စည်ကားနေ၏။

သူတို့၏မျက်နှာ၌ သနပ်ခါးတွေ ဖွေးနေကြ၏။ သူတို့၏တောပန်းတွေ ဝေနေကြ၏။ သူတို့၏ပါးစပ်၌ တေးသံချိုကလေးများ သီနေကြ၏။ တုတ်တုတ်၀၀ ရင်ကြွ၍ တင်လှသလောက် ခါးသိမ်သော သူတို့တတွေသည် ထဘီတိုကို ရင်လျှားလျက် ပြေးလွှားချီရွက်ကာ ချွေးတစိုစိုနှင့် သနပ်ခါးများ ကွက်နေကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း ထဘီခါးချပ် နို့ပျဉ်းဘတ်လတ်နှင့် တတ်သိနားလည်ပြီးသူများဖြစ်ကြသော မိကြီးမိထွေးတို့က ခိုင်းမြဲစေမြဲ အော်ဟစ်မြဲ။

ချိုးပြောက်ကလေးတွေ ကူချွဲ၍၊ တေးငှက်ကလေးတွေ ရွှေလည်တွဲကာ၊ တောကြက်ကလေးတွေ အဖေါ်ကွဲနေတတ်သည့်အချိန် နေကလေးမှိန်သည်နှင့် ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်နေကြသော ကိုကာလသားတို့ တယောက်စ နှစ်ယောက်စ ပေါက်လာတတ်ကြ၏။ ကိုကာလသားတို့လက်ထဲ၌ တောမှ ရတတ်သော ထူးဆန်းသည့် ပန်းများ၊ ငှက်တို့၏ အမွှေးအတောင်များ၊ သားကောင်တို့၏ အရေများ စသည်တို့ ပါလာတတ်ကြ၏။ မိမိချစ်သူ အပျို့ထံသို့လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးတတ်ကြ၏။ ထိုအခါ လက်ဆောင်အပေးခံရသည့် အပျိုက အခြားအပျိုအဖေါ်တို့အား မိမိရသည့် ထူးဆန်းသောလက်ဆောင်ကို ပြသ ကြွားဝါကြ၏။

အခြား အပျိုဖေါ်တို့သည် ယင်းလက်ဆောင်ကိုကြည့်လျက် တအံ့တသြ ချီးမွမ်းသူလည်းရှိ၏။ တမင်အပြစ်ဖွဲ့၍ ချိုးဖဲ့နှိမ်နင်း ပြောဆိုသူလည်း ရှိ၏။ လမ်းကလေး၏ဘေးတလျှောက်၌ ဟိုနားစုရုံးရုံး သည်နားစုရုံးရုံး ဖြစ်နေတတ်ကြ၏။ 

မှောင်ရီပျိုးသည်နှင့် တောခြုံသစ်ပင်တို့ မိုးမိုးမဲမဲဖြစ်လာကြသောအခါ ဖိုးရွှေလသည် ကောင်းကင်ဝမှစောင့်၍ ထိုမဟူရာတောချုံသစ်ပင်တို့အား ငွေရည်ဖြင့် သွန်းလောင်းပုံဖေါ်နှင့်၏။ ငွေနားကွပ်ထားသည့် မဟူရာတောချုံသစ်ပင်တို့ကို ရွှေရောင်ဖြင့် ကျိုထားသည့် ပတ္တမြားမီးတန်းကြီးက ဂုဏ်ပြိုင်တောက်ပ၏။ အဝေးရပ်မှ သီချင်းသံတို့သည် ယင်းမာသဲချောင်းလမ်း၌ အတန်းလိုက် မြင်နေရသည့် ထိုပတ္တမြားမီးတန်းကြီးသို့ ဦးတည်လာနေသည်ချည်းဖြစ်၏။ သူငယ်အိပ်ဆိပ် ကြက်မတွန်မီကလေး၌ပင် လွန်ခဲ့သည့်ရက်ပိုင်းအတွင်းက ရွာမှ ပျောက်နေကြသည့် ကာလသားအချို့အဝက်တို့ မီးဖိုဘေးနားတွင် စားလားသောက်လား၊ စကားပြောလား ပြုနေကြပေပြီ။

သူတို့သည် အပျိုတွေက ချကျွေးသော မုံ့ဖြူကြော်၊ မုံ့နီကြော်၊ ပဲကြော်၊ မုံ့ဆီကြော်၊ မုံ့လုံးကြီးကျော်၊ မုံ့လက်ကောက်ကြော်၊ မုံ့ဖက်ထုပ်၊ ငှက်ပျော်ဖက်ထုပ် စသော မုံ့မျိုးစုံတို့ကို စကားပြောရင်း စားမြီးရင်း၊ အဖန်ရည် ကျိုက်ရင်း တော၌ မိမိတွေ့ခဲ့ကြသော အတွေ့အကြုံများကို ပြောပြတတ်ကြ၏။

ပဒူအုံကြီးများတွေ့ခဲ့ရပုံ၊ ပျားတွေကို တွေ့သောကြောင့် ပျားနောက်သို့လိုက်ပြီး ပျားအုံရှာခဲ့ဖွပ်ခဲ့ပုံ၊ ပျားဖွပ်ရင်း မျောက်ဝံကြီးများနှင့် တွေ့သောကြောင့် ပျားအုံးကို လုခဲ့ ပေးခဲ့ရပုံ၊ မြင့်မားသော တောသစ်ပင်ကြီး၏ထိပ်ဖျား၌ သန့်စင်နီပန်းကို တွေ့နေသဖြင့် မည်သို့ ခဲရာခဲဆစ် ခူးယူလာခဲ့ပုံ စသည် စသည်တို့ကို ပြောပြ၏။ ရောင်တွင်း၌ ဝှက်၍ ပန်ဆင်ထားသော သန့်စင်နီပန်းကို ပြ၏။ ထိုအခါ အထူးအဆန်း ဝိုင်းအုံကြည့်ကြ တောင်းကြ၏။ သို့သော် ကိုကာလသားက ထိုသန့်စင်နီပန်းကို ချစ်သူအပျိုသို့သာ ပေး၏။

ထို့ပြင် တောဝက်အုပ်ကြီးနှင့် မရှောင်သာ မပြေးသာဘဲ ရင်ဆိုင်တိုးနေရသောကြောင့် ပွဲကျောင်းဆရာတော်၏အဟန့်ဂါထာကို စိတ်ထဲမှရွတ်ဆိုလျက် သစ်ပင်လို ငြိမ်သက်နေရပုံ၊ ဝက်အုပ်ကြီး မိမိကိုမော်မကြည့်ဘဲ အတင်းတိုးဝှေ့တိုက်ခိုက်၍ ထွက်သွားကြပုံ၊ ဝက်ကလေးတအုပ်က မိမိခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားမှ စွပ်ကြောင်းပြုလျက် တိုးဝင်သွားကြပုံ စသည် စသည်များကို အားပါးတရ ပြော၏။ ကျွေးကြပေးကြသည်တို့ကိုလည်း အားပါးတရ စား၏။ အပျိုတွေကလည်း တအံ့တသြ မေးကြမြန်းကြ၊ နားထောင်ကြ၊ လုပ်ထား ကြော်ထားသမျှ မုံ့တွေကို ချကြွေးကြနှင့် တောမှပြန်လာသူ ကိုကာလသားတို့ တောတွင်း၌ တွေ့သမျှ ကြုံသမျှ စွန့်စားခဲ့ကြသမျှတွေကို ပြော၍ အားရသောအခါ မုံ့ကြော်နေကြသည့် အဒေါ်ကြီးများက မည်သူ့သားနှင့် မည်သူ့သမီးတို့ ချစ်ကြိုက်နေကြသည်၊ မည်သူနှင့် မည်ဝါတို့ ယူကြမလိုလိုနှင့် မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် ကွဲသွားကြပြန်ပြီတဲ့၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးစ ညကြီးမင်းကြီး အတင်းလာခေါ်သဖြင့် နယ်စပ်သို့သွားမည့် အောင်တပ်မတော်နှင့်ပါသွားရရှာသော မည်သူဖြင့် စစ်မြေပြင်မှာ ကျပြီဆိုသည့် သတင်းကို မည်သူက ယူလာလေရဲ့ စသော အတင်းအဖျင်း သတင်းမျိုးစုံတွေ ဆက်ကြပြန်၏။

သူငယ်အိပ်ဆိပ်ကြက်တွန်ပြီးစ အချိန်သို့ ရောက်သောအခါ ရွာမှပျောက်နေခဲ့ကြသော ကာလသားများသည် ထိုမုံ့ကြော်သည့် မီးဖိုတန်းကြီးရှိရာသို့ အတော်စုံစုံ ရောက်လာကုန်ကြ၏။ ကွဲကွာနေကြရသော ချစ်သူတို့လည်း လှုပ်ရှားသောရင် ဝမ်းပန်းသာသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် တဦးနှင့်တဦး တပ်မက်စွာ ကြည့်ကြ၏။ ကိုကာလသားက ယူလာသည့် လက်ဆောင်များကို ထုတ်ပေးသလို ရွာအပျိုကလည်း ကြော်ထားသည့် မုံ့တွေကို ရက်ရက်ရောရော ချကြွေး၏။ ချစ်စ ခင်စ ရည်မှန်းစ သူတွေကလည်း ထင်းမီးရောင်ဖြင့် မှုန်ခြယ်သည့် လရောင်ဆမ်းသော ချစ်သူ၏မျက်နှာပန်းကို အငမ်းမရ တတပ်မက်မက် ကြည့်ရင်း မထိတထိ စကားဆို၏။ မီးဖိုရောင်၌ပွင့်၍ လရောင်အောက်၌ ရွှန်းတင့်နေကြသော မိအပျိုတို့ရှိရာသို့ အမွေးအတောင်စုံစ မောင်ပိတုန်း ကိုပေါက်စတို့က ဟိုနားရကောင်းနိုးနိုး၊ သည်နားရကောင်းနိုးနိုးဖြင့် လူးလာတုံ့ခေါက် ယောက်ယက်ခတ် ရွေးချယ်နေကြ၏။

ဆီအိုးကင်းမှ ပွက်ပွက်စီစီ ဆီမြည်သံ၊ မီးဖိုတွင်းမှ မီးတောက် ဟုန်းဟုန်းထသံ၊ ထင်းဖျစ်ဖျစ်ပေါက်သံ၊ ချစ်သူနှစ်ယောက်တို့ စကားတွတ်တွတ်ထိုးထိုးပြောသံ၊ မိန်းမကြီးတို့၏ အတင်းအဖျင်းသံ၊ လူစုလူဝေးကောင်းသော ?အုပ်ဆီမှ ရယ်မောသံတို့သည် ညဉ့်ပိုးကောင်တို့၏ အော်ညည်းသံကို ဖုံးအုပ်စေလျက် အေးမြသော ညဉ့်လေပြေတွင် သောသောရုတ်ရုတ် မြည်၏။ လရောင်သည် ပို၍ကြည်လင်တောက်ပလာ၏။ ကောင်းကင်၌ ကြယ်တာရာများ စုံချေပြီ။

ရွာဘက်ဆီမှ’ဗျို့’ ဟစ်လာသော ဆော်သြသံသည် ရွာထိပ်မှနေ၍ မုံ့ကြော်နေကြသူများဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာ၏။ ကျောင်းသားကလေးများ အော်ဟစ်လိုက်ကြသော အသံဖြစ်သည်။

ဗုဒ္ဓ၏သာသနာတော် မပြန့်ပွားသေးမီ ပုဂံခေတ်ဆီက ကြွင်းကျန်ခဲ့ဟန်ရှိသော အလွန်ရှေးကျသည့် တီးမှုတ်သံတမျိုး သုန်သုန်ညှင်းသော လေပြေနှင့်အတူ ငြိမ့်ငြိမ့်ငြောင်းငြောင်း ပါလာ၏။ ပုစ္ဆိန်းသည်တို့၏တေးဂီတသံများသည် တူရိယာအသံတို့၏အကြားမှ တချက်တချက် ထိုးဖေါက်ပေါ်လာကြ၏။ ထိုအသံသည် သားကောင်တို့ဟိန်းဟောက်သကဲ့သို့၎င်း၊ လူတို့ ရှိုက်ကြီးတငင် ဝမ်းနည်းကြေကွဲစွာ ငိုကြွေးသံကဲ့သို့၎င်း၊ စိတ်နှလုံး တုန်လှုပ်ဖွယ်ရာ အဝေးရပ်ဆီမှ လွင့်ပါးလားခြင်းဖြစ်၏။

စကားတတွတ်တွတ်ပြောလျက်၊ နောက်ပြောင်ရွှတ်သောလျက်၊ ပျော်ရွှင်ရယ်မောလျက် မုံ့ကြော်ဖိုတို့အနီးတွင် တဝါးဝါး တဟားဟားရှိနေကြသော သူတို့သည် အသံလာရာဘက်သို့ နားစွင့်လိုက်ကြသည်။ မျက်လုံးတို့သည် တဦးမျက်နှာတဦးသို့ ငြိမ်သက်စူးစိုက်စွာ ကြည့်လိုက်ကြ၏။ ထိုမျက်လုံးတို့၌ လေးနက်သော အဓိပ္ပါယ်ရှိ၏။ ယင်းအဓိပ္ပါယ်ကို အချင်းချင်းသာလျှင် စိတ်တွင်းမှ သိသလိုလို ရှိကြသော်လည်း တဦးနှင့်တဦး ထုတ်ဖေါ် မမေးကြ၊ မျက်နှာတို့သည် တည်ငြိမ်သောအသွင်သို့ ပြောင်းလာပြီးနောက် တခဏအတွင်း နှုတ်ခမ်းတို့၌ ဣန္ဒြေရသောအပြုံးပန်းကလေးများ ပွင့်လာကြ၏။

ထိုကာလသားတို့သည် မိမိတို့အပျိုများ၏မျက်နှာကို တချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နှုတ်မဆက်ဘဲ နေရာမှ ထလိုက်ကြ၏။ သူတို့သည် တန်ခိုးရှင်တစုံတယောက်၏ အမိန့်ကို နာခံနေကြရဘိကဲ့သို့ အလိုအလျောက် အချင်းချင်း စုပေါင်းမိကြပြီးလျင် ရွာဘက်သို့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ထလာခဲ့ကြ၏။

ထိုအချိန်၌ အရွယ်လွန်ပြီးသော ယောက်ျားနှင့် မိန်းမကြီးတို့သည် မိမိတို့မုံ့ကြော်သည့်လုပ်ငန်းကို လက်စသတ်လိုက်ကြသည်။ မိန်းမပျိုကလေးတို့သည် အလွန်လျှင်မြန်စွာ ကူညီသိမ်းဆည်းကြသည်။ မီးတောက်များကို ငြိမ်းသတ်ကြ၏။ ထို့နောက် ကြော်ပြီး ပြုတ်ပြီး ပြုလုပ်ပြီး မုံ့များနှင့်တကွ အိုးခွက်စသည်တို့ကို ရွက်ယူကြ၍ ရွာဘက်ဆီသို့ ရှေ့မှသွားနှင့်ကြ၏။

ဟုန်းဟုန်းတောက်ခဲ့ကြသော မီးတောက်ရှိသည့် မီးဖိုတန်းကြီးမှ ရွှေညိုရောင်တို့သည် ဖိုးလမင်းကြီး၏ ပုလဲဖြူရောင်အောက်၌ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော်ဝင် ပျောက်ကွယ်သွားရလေပြီ။

ထို့သည့်နောက်၌ ကိုကာလသားတို့သည် မြောက်ဖျားရှိ ပွဲကျောင်းရှိရာသို့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ ဆက်လက်သွားနေကြ၏။ သူတို့သည် မိမိတို့အိမ်သို့ဝင်လျက် ဝတ်သစ်စုံတို့ကို လဲလှယ်ဝတ်ဆင်လာခဲ့ကြ၏။ ထိုဝတ်သစ်စုံတို့၌ မပါလျှင် မပြီးသော အဆောင်အယောင်ကား မင်ကြောင်ထိုးစဉ်က ဝတ်ခဲ့ကြသည့် မင်ခံပုဆိုးနှင့် အမိက အမှတ်တရ ပြုလုပ်ပေးသော တဘက် စသည့် အသုံးအဆောင်တို့ ဖြစ်၏။ အခြားသော အင်းအိုင်လက်ဖွဲ့၊ ဆေးဝါး၊ ပုတီး၊ အဆောင်ရုပ် စသည်တို့ကိုလည်း ယူဆောင်လာကြရ၏။ ဤပွဲတွင် မိခင်၏ထမီစကို အကယ်၍ နား စသည်တို့၌ ပန်ဆင်ထားပြီးရှိနေလျှင် ခေတ္တဖြုတ်ထားခဲ့ရ၏။ ချစ်သူ၏လက်ဆောင်နှင့် ချစ်သူမဖြစ်သေးသော အပျိုတို့၏ လက်ဆောင်ကိုလည်း ယူဆောင်လာနိုင်ကြသေး၏။ သို့သော် ထိုအမျိုးမပါလျှင်လည်း ဖြစ်၏။

ထိုကာလသားတို့သည် သိက္ခာရပြီးသော သံဃာတော်တို့ ဆွမ်းခံကြွဘိသို့ ရှေ့နောက်တန်းစီလျက် မိမိတို့အဝတ်အဆောင်များ၊ ပန်းနံ့သာအမွှေးအကြိုင်များ စသည်တို့ကို လက်ဆွဲလျက် ပွဲကျောင်းရှိရာသို့ ရှေ့ရှုလာရ၏။

ထိုအချိန် ပွဲကျောင်းဆရာတော်နှင့် ကိုရင်ကြီးဒိုးကလေးတို့က လေ့ကျက် အကျင့်လုပ်ပေးထားသဖြင့် နတ်တို့၏ဝိညာဉ်နှင့် ယဉ်ပါးနေကြသော ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ကခုန်လျက်ရှိကြလေပြီ။

ပုစ္ဆန်းသည်တို့မှာ မျိုးရိုးဖြင့် ရှိကြရသူတို့ဖြစ်၏။ နတ်ဝင်ခြင်း၊ နတ်ပင့်ခြင်း၊ နတ်တင်ခြင်း၊ နတ်ဟောခြင်း စသည်တို့ကို မျိုးရိုးရှိသူတို့မှတပါး အခြားသူတို့ လုပ်ရိုးမရှိ။ နတ်၏ဝိညာဉ်သည် မျိုးရိုးမရှိသောအခြားသူတို့၌ ယဉ်ပါးလျှင် ယင်းသည့်သူကို မျိုးရိုးအစဉ်အဆက်ဖြစ်လာအောင် ပွဲကြီးလမ်းကြီးပေးလျက် မျိုးရိုးဇာတ်ဝင်အဖြစ် သွတ်သွင်းရ၏။ စွဲကပ်ယဉ်ပါးသော နတ်နှင့် ပေးစားယူကြရ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် မျိုးရိုးအစဉ်အဆက် ဖြစ်လာကုန်သော ပု စ္ဆန်းသည်တို့သည် မြောက်ကျောင်းပြင်ဘက်ရှိ နတ်စင်နတ်ကွန်းးများတည်ဆောက်ထားရာ လက်ပန်သုံးပင်၏အကြား သတ်မှတ်ပြင်ဆင်ထားသော မြေကွက်၌ ကခုန်နေကြခြင်းဖြစ်၏။

မြေကွက်၏တဖက်ထိပ်၌ နတ်ရုပ်ထုတို့ထားရန်အတွက် အနိမ့်အမြင့်ပြုလုပ်၍ တန်းစီဆောက်လုပ်ထားသော နတ်ကွန်းများ တန်းလျက်ရှိ၏။ ထိုနတ်ကွန်းတန်းကြီးကို နတ်ရွာဟု ခေါ်ကြ၏။ နတ်ရွာရှိ နတ်ကွန်းအိမ်တခုခုကို ဝါးတလုံးတည်းသာလျှင် တိုင်ပြု၍ ဆောက်လုပ်ရ၏။ ဝါးပိုးဝါးလုံးကြီး တလုံးကို သုံးစိတ်သော်၎င်း၊ ငါးစိတ်သော်၎င်း၊ ခုနစ်စိတ်သော်၎င်း၊ ကိုးစိတ်သော်၎င်း စိတ်လျက် ထိုစိတ်သည့်ဘက်၌ ဝါးကပ်ယက်၍ နတ်ရုပ်တင်ရန် နတ်နန်းဆောင်ပြုလုပ်၏။ ကျန်တဖက်ကို မြေပြင်၌ အလုံးအတိုင်း စိုက်ထူ၏။ ထိုအခါ တလုံးတည်းသော တိုင်ပေါ်မှ နတ်နန်းဆောင် ဖြစ်လာ၏။ နတ်နန်းဆောင်ရှိ ဝါးကပ်ပေါ်၌ ပြသာဒ်အထွတ်ကို ငှက်ပျောရွက် အုန်းလက်ရွက်တို့ဖြင့် ပုစ္ဆန်းသည်များကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်ကြ၏။ နတ်ပန်းမျိုးတို့ကိုလည်း ထိုးစိုက်ကြ၏။ ထိုငှက်ပျောရွက် ပန်းပြသာဒ်တို့အတွင်း၌သာ နတ်ရုပ်ထုတို့ ထည့်ထား၏။ ပန်းပြသာဒ်၏မျက်နှာစာတွင် နန်းကြမ်းပြင် ချန်ထားရသေး၏။ ထိုနန်းကြမ်းပြင်ပေါ်၌ တခါတရံ နတ်ဝင်သည်များ ကိုယ်တိုင်နတ်ဝင်လျက် ခုန်ပျံ တက်ကလေ့ ရှိတတ်ကြ၏။

နတ်ကွန်းတခုတခုလျှင် နက္ခတ်စင်တခုနှင့် နတ်တင်စင်တခု ပေါင်းနှစ်ခုစီ ပါရသေး၏။ နက္ခတ်စင်ပေါ်တွင် နက္ခတ်ကြိုက်ပန်းတို့သာလျှင်ရှိ၍ နတ်တင်စင်ပေါ်တွင် နံ့သာခွက်များ၊ ဆီမီးခွက်များ ပြုလုပ်ထားသော ထင်းရှုးအမွှေးတိုင်များ၊ အင်းဆေးများ စသည်တို့ရှိကြ၏။

နတ်ကွန်းနတ်စင်၏ရှေ့၌ လေးထောင့်စပ်စပ်ပုံသဏ္ဍာန် ကွက်လပ်တခုရှိ၏။ ထိုကွက်လပ်ကို သဲဖြူခင်းလျက် ရာဇမတ်ကွက်ကာရံပြီးလျှင် တိုင်တို့၌ ငှက်ပျောပင်များ စိုက်ထူထား၏။ ငှက်ပျောပင် တပင်မှ တပင်သို့ ပန်းနွယ်ကြိုးများ သွယ်တန်းလျက် နက္ခတ်ပန်းများ ချည်နှောင် ချိတ်ဆွဲထား၏။ ထိုကွက်လပ်အတွင်း၌ ဆေးအင်းထပ်မည့် ကိုကာလသားများ၊ ပုစ္ဆန်းသည်များနှင့် ပုစ္ဆန်းခေါင်းဖြစ်သော ကိုရင်ကြီးဒိုးကလေးတို့သာလျှင် ဝင်ခွင့်ရှိ၏။ ရာဇမတ်ကွက်ကာရံထားသည့် ကွက်လပ်၏ရှေ့၌ သဲဖြူ ထုံးဖြူတို့ခင်းထားသော “နက္ခတ်ယင်ပြင်” ရှိ၏။ ထို နက္ခတ်ယင်ပြင်ကို ပုစ္ဆန်းလောင်းမိန်းမများ၊ သို့မဟုတ် ပုစ္ဆန်းထိန်းမိန်းမကြီးများက စောင့်၏။

“နက္ခတ်ယင်ပြင်”အတွင်းသို့ နတ်ပူဇော်မည့်သူများ ဝင်ထိုင်လျက် မိမိတို့လက်၌ပါသော ပန်း၊ အမွှေးနံ့သာတို့ဖြင့် နတ်ပူဇော်ဆုတောင်းကြ၏။ ထိုအခါ ပုစ္ဆန်းထိန်းမိန်းမကြီးများက နတ်ပူဇော်သူတို့၏လက်မှ အမွှေးနံ့သာ၊ ပန်း စသည်တို့ကို နတ်ကွန်းသို့သွားပို့လျက် နတ်ကွန်းမှ ပန်တော်ကျ အမွှေးနံ့သာ၊ ပန်းစသည်တို့ကို နတ်ပူဇော်သူတို့အား ပြန်ပေးကြရပါ၏။ ပန်တော်ကျများကို ရပြီးသူတို့သည် “နက္ခတ်ယင်ပြင်” အတွင်းမှ ထွက်သွားကြရရိုးဖြစ်၏။ နတ်ပွဲကြည့်သူတို့ကမူ နတ်ကွန်းယင်ပြင်နှင့် နတ်ကန္နား နတ်ရွာတို့၏ အပြင်မှသာ ဝိုင်းဝန်းကြည့်ရ၏။

ပန်တော်ကျပန်းများနှင့် နံ့သာမွှေးများကို ရကြ၍ မြခက်တို့“နတ်ကွန်းယင်ပြင်”မှ ထသွားကြရသည့်အချိန်၌ ဖိုးလမင်းသည် ထိုနက္ခတ်ပွဲရှိ လူစုလူဝေးကြီးအား ပုလဲရည်တို့ဖြင့် သွန်းလောင်းချနေ၏။ လက်ပံပင်ရိပ်၌ ထွန်းလင်းနေသော ကညင်ဆီတိုင်မှတပါး ကျန်သော မီးရောင်တို့သည် အလိုလို မှေးမှိန်ကုန်ကြရ၏။

ထိုအချိန်၌ ကိုရင်ကြီး၏ဆေးကျူသံသည် ကိုရင်ကြီးဆီမှ ထွက်လာသည်ဟု မထင်ရဘဲ ကောင်းကင်ယံမှ ကြားရသည်ဟု ပရိသတ်တို့က ထင်လိုက်ရ၏။ ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ကိုရင်ကြီး၏အသံနှင့်အတူ ညင်သာစွာ ယိမ်းယိုင်လှုပ်ရှားလျက်ရှိနေကြရာ လေထဲ၌ ဖြည်းညှင်းစွာ လွင့်ပါးနေကြဘိသို့ ထင်ကြရ၏။ နတ်ပွဲကြည့်သူတို့၏စိတ်၌လည်း ကိုရင်ကြီး၏ဆေးကျူသံနှင့်အတူ မိမိတို့၏ဝိညာဉ်များသည် မိမိတို့ကိုယ်မှ ခွာလျက် ကောင်းကင်ယံ၌ လွင့်ပျံကာဆေးကျူးရင့်သံ၏နောက်၌ လိုက်ပါလာရသကဲ့သို့ ထင်လာကြ၏။ ဆေးကျူးရင့်သံ၏နောက်မှ ကောင်းကင်ယံထက် လိုက်ပါလွင့်ပျံနေကြရသည်မှာ ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်လျက် လေဟုန်စီးရင်း မောနေကြရ၏။ ရှေးကျလှသော ဆိုင်းသံသည် ဆေးကျူးသံနှင့်အတူ ထက်ကြပ်လိုက်ပါလာလျက် နားထောင်နေသူတို့ကို ချောက်ချားအောင် ဖမ်းစားထား၏။ နတ်ဝင်ကခုန်နေကြသော ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် အသံအနိမ့်အမြင့်နှင့်အတူ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့နေရာမှ လွင့်ပါးနေသကဲ့သို့ ပိုမိုယိမ်းနွဲ့လာ၏။

တူရိယာသံသည် တိကနဲ ဖြတ်လိုက်သည်နှင့် မည်သည့်အချိန်က ရပ်ဆိုင်းသွားသည် မသိသော ဆေးကျူးရင့်သံကိုလည်း မကြားကြရတော့။

လူတို့သည် အခြားဝိညာဉ်လောကသို့ ဗြုန်းကနဲ ရောက်သွားကြရဘိသို့ မလှုပ်မရှား တိတ်ဆိတ် ကြက်သေသေနေကြ၏။ ရင်တွင်းမှ နှလုံးသွေးကျသံသည် ပြင်းထန်ကျယ်လောင်စွာ တဒိန်းဒိန်း မြည်လာ၏။ လေတိုးသံသည် နားထဲ၌ တဝီဝီ မြည်နေ၏။ ထိုစဉ် တီးဝိုင်းမှ စည်တိုနှင့်လင်းကွင်းကို ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ခတ်လိုက်ကြသည်။ လူအားလုံးတို့သည် မိမိတို့တည်နေရာ ကမ္ဘာကြီး ပေါက်ကွဲသွားသဖြင့် လွင့်စဉ်ထွက်ကျရဘိသို့ ’ဖို’ ကနဲ ထိတ်လန့်ကုန်ကြ၏။ က,ကြိုးပြောင်းလိုက်သည့် တီးချက်ဖြစ်လေသည်။ ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့နေရာမှ ရုတ်ခြည်း စက်ဝိုင်းကဲ့သို့ လှည့်,ပတ် ဝိုင်းကကြ၏။ ပုစ္ဆန်းသည်တို့၏အလယ်၌ ထိပ်ဝအကျယ် တလံကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော ခြေထောက်မြင့်သည့် ရွှေပွတ်ထားသော ဒေါင်းလန်းနီကြီးရှိ၏။

ထိုဒေါင်းလန်းနီကြီးပေါ်၌ ဘေးသို့ဖိတ်လျှံကျအောင် ထည့်တင်ထားသော မဲဇလီပန်းဖူးပန်းပွင့်များ ရှိနေ၏။ ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ထိုဒေါင်းလန်းနီကြီးနှင့်တကွသော ပန်းပုံကြီးကို ဝိုင်းပတ်လျှက် ကနေကြ၏။ ကကြိုးစက်ဝိုင်းသည်တဖက်တည်းသို့ လည်နေခြင်းမဟုတ်၊ လက်ျာရစ် သုံးပတ်ခန့်လည်လိုက်၊ လက်ဝဲရစ် သုံးပတ်ခန့်လည်လိုက်၊ ထို့နောက် နှစ်ပတ်ခန့်စီ လည်လိုက်၊ ထို့နောက် လကျ်ာရစ်တပတ်၊ လက်ဝဲရစ် တပတ် လည်လိုက် စသဖြင့် လှည့်ပတ် က,နေကြခြင်းဖြစ်၏။

တပတ်ထက်တပတ် ကကြိုးသည် တေးသံနှင့်အတူ ပို၍ပို၍ မြန်လာ၏။ ထိုအချိန်၌ ဝိုင်းကြည့်နေကြသော လူအုပ်ကြီးသည် လူချင်းကပ်ကျလာအောင် ရှေ့သို့ ပူးကပ်တိုးဝှေ့လာကြ၏။ ပုစ္ဆန်းထိန်းတို့က ကတ္တီပါဖြင့်ဖုံးထားသည့် နတ်သိုင်းကြိမ်လုံးကြီး တချောင်းစီ ကိုင်ကြလျက် ရှေ့သို တိုးလာသည့် လူအုပ်ကြီးကို တားဆီးနေကြရ၏။ ဤလူအုပ်ကြီးကို ပုစ္ဆန်းထိန်းတို့ဖြင့် တားဆီး၍ မလုံလောက်၊ ထိုအခါ ဆေးအင်းထပ်နှိုးကြမည့် ကိုကာလသားတို့ကပါ တယောက်နှင့်တယောက် လက်ချင်းဆက်ကြလျက် ကာရံ တားဆီးပေးနေကြရ၏။

တီးသံသည် ပို၍ပြင်းထန်လာ၏။ စည်တိုနှက်လိုက်သည့် အသံသည် ကြားရသူတို့၏ရင်၌ တလှပ်လှပ် လှုပ်ရှားစေ၏။ ပုစ္ဆန်းသည်တို့၏ အကလည်း ပို၍မြူးကြွလာ၏။ တဦးနှင့်တဦး ဖက်ယမ်း နမ်းစုတ်ကြတော့မည့် ဟန်ပန်မျိုးဖြင့် မြွေနှစ်ကောင် အရွေလိုက်သကဲ့သို့ အစုံအစုံတွဲလျက် လေထဲ၌ လွင့်ပါးနေကြ၏။ စက်ဝိုင်းသဏ္ဍာန် ရစ်ပတ်ပုံသည် ပို၍မြန်ဆန်လာ၏။

ပုစ္ဆန်းသည်တို့သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ အပြင်မှ စုပုံနေကြသော လူအုပ်ကြီးပါ လှုပ်ရှားလာ၏။ နီးရာလူအချင်းချင်း ပွေ့ဖက်လျက် စည်တိုချက်အလိုက် တဝုန်းဝုန်း ခုန်နေကြ၏။ အရွယ်မရောက်တရောက် ကိုကာလသားပေါက်ကလေးတို့သည် ကြီးသူငယ်မရွေး နီးရာ မိန်းမတဦးကို ပွေ့ဖက်လျက် စည်တိုချက်၌ အညီ တဝုန်းဝုန်း ခုန်၏။ လင်မယားအစုံသည်၎င်း၊ သူ့လင်ငါ့လင် သူ့မယားငါ့မယားတို့သည်၎င်း၊ မိန်းမအချင်းချင်း ယောကျ်ားအချင်းချင်းတို့သည်၎င်း တဦးနှင့်တဦး ပွေ့ဖက်ကြလျက် ခုန်၏။ ပါးစပ်မှလည်း အမြှုပ်ထွက်မတတ် သံကုန်အော်၏။ နောက်မှ လိုက်လာသကဲ့သို့လည်း မြန်မြန်လည်း အော်ကြ၏။

ပုပ္ပကြယ်မြေလူး၊ ကောက်ပဲဝါနှမ်းမြူး

ပုပ္ပကြယ်မြေလူး၊ အင်းဆေးပက်မြင်မြူး

ပုပ္ပကြယ်မြေလူး၊ ညဉ်းရောငါရောမြူး

ဒေါင်းလန်းနီကြီးကို ဝိုင်းပတ်က,နေကြသော ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ပို၍ပို၍ မြန်လာကြကာ လဲပြိုကုန်၏။ ထိုအခါ ‘ဝေးဟေးဟေး’ဟူသော မြူးပျော်သံတို့ကို ပြုကြလျက် ဒေါင်းလန်းကြီးထဲမှ မဲဇလီဖူးပွင့်တို့ကို ဆုပ်၍ဆုပ်၍ လူအုပ်ကြီးထဲသို့ ပစ်ပေါက် ဖြန့်ကျဲပစ်ကြ၏။ ထိုအခါ လူအုပ်ကြီးက မိမိတို့ဆီသို့ ကျလာသည့် မဲဇလီဖူးပွင့်များကို လုယက်ကောက်ယူကြ၏။ ပစ်ပေါက်သူတို့ကလည်း အလုအယက် ပစ်ပေါက်၏။ ကောက်ယူသူတို့လည်း အလုအယက် ကောက်ယူ၏။ ဒေါင်းလန်းကြီးထဲရှိ မဲဇလီဖူးများ ကုန်သောအခါ ပုစ္ဆန်းသည်တို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကခုန်နေကြရာမှ သတိလစ်လျက် လဲပြိုကုန်ကြ၏။ ထိုအခါ လူအုပ်ကြီးသည် မိမိတို့လုယူရရှီသော မဲဇလီဖူးများကို မြတ်နိုးစွာ ယူဆောင်လျှက် မိမိတို့အိမ်သို့ ပြန်ကုန်ကြလေပြီ။

သို့သော် ကိုရင်ကြီးနှင့် ကိုကာလသားတို့ကား မပြန်ကြကုန်သေး။ သူတို့သည် ပုစ္ဆန်းသည်တို့ ပြန်ကုန်ကြသည့်တိုင် တညလုံး ရှိနေကြ၏။ ဆေးကျူးခြင်း၊ မန္တန်စုတ်ခြင်း၊ သိဒ္ဓိတင်ခြင်း၊ သစ္စာစောင့်ထိန်းခြင်း စသည်တို့ကို ပြုလုပ်လျက် မိုးအလင်း နေကြကုန်၏။

အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်

-----------------------

#ကျီးမနိုးပွဲ

အပိုင်း (၂)

နောက်တနေ့ဖြစ်သော တန်ဆောင်မုန်းလပြည့် အဖိတ်နေ့၌ နက္ခတ်ပူဇော်ပွဲ လှည့်လာခြင်းကို ပြု၏။ ထိုနက္ခတ်လှည့်လည်ရာ၌ ဂြိုလ်များ နတ်များလည်း ပါရှိ၏။ ဆေးအင်းလက်ဖွဲ့တို့လည်း ပါ၏။ ထိုပွဲသည် နက္ခတ်ပွဲ နတ်ပွဲသက်သက်ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားနှင့် ရဟန်းသံဃာတော်တို့ မပါကြ။

သို့သော် ပွဲကျောင်းကိုရင်ကြီးသည် ဦးဆောင်ရှေ့ရွက်ပြု၍ စီစဉ်ပေးရသူဖြစ်သောကြောင့် ကိုယ်တိုင်ပါဝင်လှည့်လည်၏။

နက္ခတ်လှည့်လည်ပွဲ၌ လွန်ခဲ့သည့်ညဉ့်က လုယူရရှိသွားကြသော မဲဇလီဖူးများကို ဆေးဖက်အဖြစ်သုံးရန် အခြောက်ယူထားသောမဲဇလီဖူးများနှင့်အတူ ရောနှောပြုတ်လျက် လက်သုပ်ပြု၏။ ထိုမဲဇလီဖူးသုပ်ကို ဖက်စိမ်းဖြင့် အထုပ်အထုပ်ပြု၍ အချို့ဘုရားနှင့် ကျောင်းများသို့လှူ၏။ အချို့သက်ကြီးဝါကြီး မိဘဘိုးဘွားထံသို့ ပို့၏။ အချို့မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းများအိမ်သို့ ပေး၏။ ထို့အပြင် နက္ခတ်ပွဲ လှည့်လည်ရာ၌ ပါလာကြမည့် ကိုကာလသားတို့ကို ပစ်ပေါက်ရန်လည်း သိမ်းထားကြ၏။

အပျိုတို့သည် မိမိတို့ပစ်ပေါက်ရန်အတွက် ရည်ရွယ်ထားသည့် မဲဇလီဖူးသုပ်များကို မိမိတို့စိတ်ကြိုက် အထူးတလည် ထုပ်ကြ၏။ ထို့နောက် အိမ်အထက်ထပ်ရှိ ပိတ်ထားသော ပြတင်းပေါက်၊ သို့မဟုတ် အိမ်ရှေ့ ပုဏ္ဏားကွယ်တို့၌ ပန်းကန် လင်ပန်းစသည်တို့ဖြင့် အသင့်ထည့်ထား၏။ ထို့နောက် မိမိတို့ကိုယ်ကို ဝတ်သစ် ဆင်သစ်တို့ဖြင့် အသင့်ပြုပြင် ဖြီးလိမ်းလျက် စောင့်၏။

နက္ခတ်ပွဲလှည့်လည်လာသည်နှင့် မိမိတို့ပစ်ပေါက်လိုသည့် ကာလသားကို ချောင်းမြောင်းကြည့်ထားနှင့်လျက် မိမိစောင့်နေသည့် ပြတင်းပေါက်ရှေ့တည့်တည့်သို့ ရောက်သည်နှင့် သို့မဟုတ် ပုဏ္ဏားကွယ်ရှေ့တည့်တည့်သို့ ရောက်သည်နှင့် ဗြုန်းကနဲ လူလုံးပြ၍ မိမိပစ်ပေါက်လိုသည့် ကာလသားကို မဲဇလီဖူးထုပ်ဖြင့် ထိမှန်အောင် ပစ်ပေါက်၏။

ဤသို့ပစ်ပေါက်ခြင်းသည် အဘိပါရက စစ်သူကြီးကတော် ဥမ္မာဒန္တီက ဗြုန်းကနဲ လေသာတံခါးကို ဖွင့်၍ ပန်းများဖြင့် ပစ်ပေါက်လိုက်သောအခါ သိဝိဘုရင်မင်းရာဇာကြီးသည် ဥမ္မာဒန္တီကို အရူးအမူး စွဲမက်ခဲ့ရသည်ဆို၏။ မိန်းကလေးတို့သည် ဤထုံးအတိုင်း နက္ခတ်ပွဲ၌ လှည့်လည်လာကြသော ကိုကာလသားတို့ကို ပစ်ပေါက်လိုက်သောအခါ မိမိပစ်ပေါက်လိုသည့် ကာလသားအား ထိမှန်သည်နှင့် ကိုကာလသားသည် မိမိအား အရူးအမူး စွဲမက်လာသည်၊ မစွန့်ပစ်နိုင်ဟု ယုံကြည်ယူဆကြ၏။ သို့သော် ကိုကာလသားက မိမိအား ပြန်လည်ပစ်ခတ်၍ ထိလျှင် တန်ပြန်ခြင်းခံရသဖြင့် ဘာမျှမဖြစ်ဟု ယုံကြည်ထားကြသည်။

အဖိတ်နေ့ညနေချမ်း၌ နက္ခတ်ပူဇော်ရန် ပန်းအမွှေးနံ့သာ ငှက်ပျောပွဲ အုန်းပွဲတို့ဖြင့်၎င်း၊ ပုစ္ဆန်းသည်တို့၏ အကအခုန်ဖြင့်၎င်း အလွန်စည်ကားပျော်ရွှင်စွာ လှည့်လည်လာကြသောအခါ နက္ခတ်စံအိမ်တို့၏နောက်၌ ဆေးမင်တို့ကို သိဒ္ဓိတင်ကြမည့် ကိုကာလသားတို့ လိုက်ပါလာကြ၏။ ကိုကာလသားတို့၏နောက်၌ ဆေးမင် ဝါသနာပါကြသော သက်ကြီးရွယ်ကြီးတို့လည်း ပါ၏။ 

ထိုလှည့်လည်ပွဲတွင် မဲဇလီထုပ်ဖြင့် အများဆုံး အပစ်အခတ်ခံရသော ကာလသားကား ကောင်းမြတ်တည်း။ ဤအတိုင်းသာဆိုလျှင် ကောင်းမြတ်သည် မိန်းကလေးအတော်များများအဘို့ သိဝိဘုရင် မင်းတရားကြီးကဲ့သို့ အရူးအမူး ဖြစ်ရပေလိမ့်ဦးမည်။

ဖြစ်ချင်လျှင်ဖြစ်ပါစေ၊ ထိုသို့သောအချိန်အခါက ထိုကာလသား ယောက်ျားကလေးတိုင်းလိုလိုတို့သည် မိန်းမပျိုကလေးအတော်များများ၏ မဲဇလီဖူးသုပ် အထုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်ခြင်းကို ခံယူလိုကြသည်ချည်း ဖြစ်ကြ၏။ ထို့နောက် မိမိတို့ကလည်း ယင်းသို့ မိမိအား ပစ်ပေါက်သည့် မိန်းကလေးတိုင်းတို့အား ပြန်လှန်၍ ထိမှန်အောင် ပစ်ပေါက်လိုကြသည်ချည်းဖြစ်ကြ၏။ သို့သော် ယခုချက်ခြင်း ပြန်လှန်ပစ်ပေါက်ခြင်းမျိုး မပြုလုပ်ကြရ။

နက္ခတ်ပွဲလှည့်လည်နေစဉ်အခါ၌ ဆေးမင်နှိုးကြမည့် သိဒ္ဓိတင်ကြရမည့် အခွင့်အရ ကိုကာလသားတို့သည် မိမိတို့ ကိုင်ဆောင်လာကြရသော ဆေးမင် ပန်းနံ့သာတို့ကြောင့် သိက္ခာတော်ရ မထေရ်ကြီးများကဲ့သို့ လှည့်လည်အဖွဲ့၏ ရှေ့နောက် အစီအစဉ်အတိုင်း ဣန္ဒြေရစွာ လိုက်ပါကြရမြဲဖြစ်၏။ မိမိအား ပန်းဖူးသုပ်အထုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်လိုက်ကြသည့် အပျိုတို့ကို စိတ်တွင်းကသာ မှတ်သားလိုက်ကြရ၏။ လှည့်လည်ပွဲ ပြီးကြ၍ နက္ခတ်ပူဇော်ပွဲ စတင်ပြုလုပ်ကြသည့် ကြယ်စုံ ထွက်ပြီးသောအချိန်သို့ ရောက်မှသာလျှင် လှည့်လည်စဉ်က မိမိအား စ,လိုက်ကြသည့် အပျိုတို့ကို မိမိတို့ကိုယ်တိုင်ပြုလုပ်ပေးသည့် ပန်းဖူးသုပ် ဖက်ထုပ်များဖြင့် အတုံ့အပြန် လိုက်လံ ပစ်ပေါက်နိုင်ခွင့်ရှိ၏။ သို့သော် ယောက်ျားလေးတို့အား စ,လိုက်မိကြသော အပျိုတို့သည် ထိုအချိန်အခါမျိုး ရောက်သည်နှင့် မိမိတို့၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ဝင်ကာ တံခါးကို အလုံပိတ်လျက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ကျိတ်ရယ်နေတတ်ကြသည်ချည်းဖြစ်၏။ အတုံ့အပြန်ခံရကြရအောင် နေလေ့ မရှိကြ။

ထိုအခါ အပျိုတို့၏ ပန်းသုပ်အထုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်ခံလိုက်မိကြရသော ကိုကာလသားသည် နောင်သောအခါ၌ ထိုအပျိုအား အရူးအမူး ကြိုက်မိနေရသော အချစ်သားကောင် ဖြစ်မလာစေရေးအတွက် အိပ်ခန်းအတွင်းမှ ထိုအပျိုထွက်လာအောင် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် ကြံဆောင် ကြိုးစားရသည်မှာလည်း ပျော်စရာပွဲကြီးတခု ဖြစ်သတည်း။

စံတုတ်သည် ထိုဒုက္ခမှ ကင်းလွတ်ရသော ကာလသားတယောက်ဖြစ်၏။ စံတုတ်၏စိတ်ဆန္ဒ၌ ထိုဒုက္ခမျိုး ရချင်ရပါစေ၊ အပျိုတယောက်ယောက်၏ ပန်းဖူးသုတ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်လိုက်ခြင်းကို ခံယူလိုနေ၏။ အထူးသဖြင့် မြခက်၏ပစ်ပေါက်မှုကို ပို၍ ခံယူလို၏။ သို့သော် စံတုတ်ကြီးအား မည်သည့်အပျို တစုံတယောက်ကမှ ပန်းဖူးသုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်ခြင်း မပြုလုပ်လိုက်ကြလေ။

အထူးသဖြင့် မိမိအား မင်ခံပုဆိုးပေးသောကြောင့်… ဝဲမှောင်တွင် ထောင်ပုဆိုးနှင့် ကြွားဝင့်လာခဲ့ရပါလျက် ပုဆိုးရှင်ဖြစ်သည့် မြခက်ကပင်လျှင် မိမိအား ပန်းဖူးသုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်ခြင်း မပြုလိုက်။

မြခက်တို့ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သည်နှင့် ပုဏ္ဏားကွယ်မှ အိမ်ခြံဝသို့ရောက်သည်အထိ ဗြုန်းကနဲ ပြေးထွက်လာကာ ပန်းဖူးသုပ်အထုပ်ဖြင့် သေသေချာချာ မိမိရရကြီး ပစ်ပေါက်လိုက်သည်ကား ကောင်းမြတ်ကိုသာဖြစ်၏။ မြခက်သည်ပစ်ပေါက်လိုက်တိုင်း မိမိထိမှန်လိုသူကို သေသေချာချာ ထိမှန်ပါလျက် တထုပ်တည်းဖြင့် မပြီးမစီးနိုင်သေးဘဲ သုံးထုပ်တိတိ ဆက်ကာဆက်ကာ ပစ်ပေါက်၏။ မြခက်၏တကိုယ်လုံးမှာ သစ်လွင်နေ၏။ မြခက်၏မျက်နှာ၌ သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် ဖြစ်၏။ မြခက်၏ပါးစပ်မှ ပြုံးနေ၏။ မြခက်၏မျက်လုံးမှာ တောက်ပကြည်လင်နေ၏။ မြခက်၏လှုပ်ရှားမှုမှာ ကြော့မော့၏။ ထို့နောက် မြခက်သည် အလွန်ကျေနပ်စွာ မျက်လုံးညို့ကြီးဖြင့် ကောင်းမြတ်ကို စူးစိုက်ကြည့်လျက် မည်သူ့ကိုမျှ တွေ့လိုက်ဟန်မရှိဘဲ အိမ်ထဲသို့ ပြေးဝင်သွား၏။

ညောင်သာယာရွာကလေးအတွင်း၌ ပန်း၊ ဆီမီး၊ တံခွန်ကုက္ကား၊ နတ်ရုပ်စသော အဆောင်အယောင်တို့ဖြင့် နက္ခတ်ပွဲလှည့်လာကြသောအခါ ပန်းထုပ်ဖြင့် ပစ်ပေါက်ကြသော အပျိုတို့မှတပါး အိမ်တိုင်း အိမ်တိုင်းရှိ ကလေးလူကြီး လူကုန်လိုလို အိမ်ရှေ့လမ်းဘေးသို့ထွက်လာကြလျက် အမွှေးနံ့သာ၊ ပန်း၊ ဆီမီး၊ သစ်သီးတို့ဖြင့် ဆွမ်းကြီးလောင်းသကဲ့သို့ လောင်းကြရသေး၏။ ပူဇော်ကြ၏။ နက္ခတ်တို့ကို ဦးခိုက်ကြ၏။ ထိုအခါ လှည့်လည်ရာ၌ ပါဝင်သူတို့က ပေးလှူပူဇော်သမျှကို ယူဆောင်သွားကြရ၏။

စင်စစ် ထိုအရာအားလုံးတို့သည် နက္ခတ်များ၊ နတ်များနှင့်သာ သက်ဆိုင်ခဲ့သော်လည်း ဦးစီးဦးဆောင်ပြုလုပ်၍ လှည်လည်လာသော ကိုရင်ကြီးသည် မိမိကိုယ်တိုင် ရှင်သာမဏေကြီး ဖြစ်နေရသောကြောင့် ရှေးဦးစွာ ဘုရားကျောင်းများသို့ ပို့၏။ ထို့နောက် နက္ခတ်စင်၊ နတ်စင်များသို့ ပေးပို့၏။ ညဘက်၌ မီးထွန်းညှိပူဇော်ကြသောအခါတွင်လည်း နက္ခတ်များ၊ နတ်များအတွက်ချည်း မပြုကြဘဲ ရှေးဦးစွာ ဘုရားကျောင်းများနှင့်စေတီတော် ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်တို့ကို မီးထွန်းညှိပြီးမှ ကျန်သော ပန်းဆီမီးတို့ကို နက္ခတ်စင် နတ်စင်တို့သို့ ပေးပို့၏။ မီးထွန်းညှိပူဇော်ခြင်း ပြု၏။ ဤသို့ဖြင့် ပွဲကျောင်းမှကိုရင်ကြီးက ဦးဆောင်ပြုလုပ်လာခဲ့သဖြင့် ညောင်သာယာရွာကလေး၏ နက္ခတ်ပူဇော်ပွဲ ဆီမီးထွန်းညှိပွဲသည် စေတီတော်နှင့်တကွ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်တို့အတွက်ပါ ပွဲတော်ကဲ့သို့ ဖြစ်လာရ၏။

ကိုရင်ကြီးသည် တန်ဆောင်မုန်းလပြည့် အဖိတ်နေ့ကစ၍ ပန်းဆီမီးတို့ဖြင့် နက္ခတ်ပူဇော်ပွဲ ပြုလုပ်ပြီးနောက် ဆေးအင်း ကျူးရင့်ခြင်း၊ အချိန်အခါတွက်ခြင်း၊ မန္တာန်စိပ်ခြင်း စသော အမှုတို့ကို ပြုမြဲပြု၏။ ထို့နောက် အဆောင်အင်း, ဆေး, လက်ဖွဲ့တို့ကို သိဒ္ဓိနှိုးခွင့် ဆေးမင်ထပ်ခွင့်ရသော ကာလသားတို့အား ပေးဝေလျက် လပြည့်နေ့ညအတွက် အချိန်အခါ ကြားပြီးလျှင် လွှတ်လိုက်၏။

ထိုအချိန်၌ ညောင်သာယာတရွာလုံး နက္ခတ်တို့အား ပူဇော်သောမီးများဖြင့် ဝင်းထိန်လျက်ရှိ၏။ ရေတွင်းရေကန်၊ ကျီကျလယ်ယာ၊ အိမ်လှေကားတက်နှင့်တကွ ခြံတွင်းဥယျာဉ်ရှိ ပန်းခြုံတို့ကိုပါမကျန် ဆီမီးခွက်များဖြင့် ထွန်းညှိပူဇော်ထားကြ၏။ ဝတ်သစ် ဆင်သစ်တို့ဖြင့် တရွာလုံး လှည့်လည် လည်ပတ်ကြ၏။ အကျွေးအမွေးများဖြင့်လည်း ဧည့်ခံ၏။ တအိမ်နှင့်တအိမ် စားဘွယ်သောက်ဖွယ်တို့ကို ပေးပို့ကြ၏။ အရွယ်လွန်ပြီးသောအဖိုးအို အဖွားအိုတို့ပင်လျှင် အိမ်ထောင်ကျသစ်စ လူငယ်တို့နှင့်အပြိုင် ပူးတွဲလှည်လည်ကြ၏။ ရွာတွင်းရှိ တောစိုးသစ်ပင်ကြီးများ၊ ပညောင်ပင်ကြီးများ၌လည်း မီးတွေထိန်လျက် ရှိ၏။ ပညောင်ပင်ရင်း၌ ဆီမီးတို့ ပို၍များပြား တောက်ပ၏။ သားဆုပန်သူတို့သည် ပညောင်ပင်အောက်၌ ဝင်လာမစဲ တသဲသဲဖြစ်၏။ 

ရွာကလေးတခုလုံး၌ ဆီမီးရောင်စုံတို့သည် ကောင်းကင်၌ ဆင်ယင်ထားသော ကြယ်တာရာတို့ကို အနိုင်ရအောင် တုပြိုင်နေသကဲ့သို့ရှိ၏။ ဝတ်သစ်ဆင်သစ်တို့ဖြင့် ရောင်စုံဆင်မြန်းထားကြသော သူတို့သည် ကောင်းကင်၌ ရွေ့လျားနေကြသည့် တိမ်ရောင်စုံကို ပြိုင်လျက် အနိုင်ယူကာ သွားလာနေကြ၏။ ကြိုတင်ဆောက်လုပ်ထားသည့် ရွာလယ်မဏ္ဍပ်ကြီးအတွင်း၌ မြေဝိုင်းကချေသည်တို့သည် နိပါတ်တော် ဇာတ်ထုပ်များ ခင်းကျင်း က,ပြနေကြ၏။ ထိုမြေဝိုင်းဇာတ်ပွဲ၏ ပတ်ပတ်လည်၌ အစုံအစုံသော ဇနီးမောင်နှံတို့သည် ပခုံးချင်းပြိုင် လက်ချင်းကိုင်ကြလျက် ကယုကယင် တပူးတွဲတွဲ ရှိနေကြ၏။

အဖေါ်မရှိသေးသော တကိုယ်တည်းသမား အပျိုလူပျိုများက ချစ်ငွေ့သန်းသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စွန်ရဲသည် သားကောင်တို့ကို ရှာသကဲ့သို့ လူစုလူဝေးတို့၏ကြား၌ ချစ်ဖက်ချစ်ဖေါ်ကို ရွေးချယ် ရှာဖွေနေကြ၏။ တခါတရံ လူစုလူဝေးကြီး၏အကြားမှ လေးလုံးသော မျက်ဆန်၊ လေးတန်သော မျက်စောင်း၊ လေးချောင်းသောမျက်ကြောတို့သည် အချင်းချင်း ထိတွေ့ကပ်ငြိမိကြရာမှ တဦးရှိရာသို့တဦး တိုးဝှေ့ရောက်လာကြလျက် ပုခုံးချင်းယှက် လက်ချင်းဆက်မိသွားတတ်ကြ၏။ 

ဤသို့သောအချိန်မျိုးတွင် နက္ခတ်ပွဲလှည့်ကြည့်စဉ်က ပန်းဖူးသုပ် ဖက်ထုပ် အထိခံကြရသူတို့ကား မိမိတို့အပျိုများအား ‘တန်ပြန်’ နိုင်ကြရေးအတွက် မဲဇလီဖူးအသုပ် ဖက်စိမ်းထုပ်များဖြင့် ရွာရိုးသို့ လှည့်နေကြပေပြီ။

ဤအတိုင်း တညကုန်ခဲ့၏။ နံနက်လင်းသည်နှင့် တန်ဆောင်မုန်းလ၏ ကြည်လင်သော နေရောင်အောက်တွင် ညောင်သာယာရွာကလေး၏ခြဝင်းနှင့် အိမ်ကပြင်တို့၌ ရွှေညိုရောင် လုနေသော မဲဇလီအပွင့်အဖူးတို့သည် တမင်ဖြန့်ကြဲထားသကဲ့သို့ ပြန့်ကျဲနေ၏။ ပြေပွင့်စ ဖက်စိမ်းထုပ်များအတွင်းမှ ထွက်အန် ကျနေကြသည့် မဲဇလီအဖူးအပွင့်တို့ကလည်း ရွှေတုံး ရွှေခဲများ အန်ထုတ်နေသည့် မြစိမ်းတုံးကြီးများကဲ့သို့ ဟိုနားတထုပ် သည်နားတထုပ် မြင်နေကြရ၏။ ရွာလမ်းမပေါ်၌မူ ညောင်သာယာရွာသူ အပျိုအအိုတို့ ခေါင်းမှ ကျွတ်ကျကုန်ကြသော နွမ်းကြေနေသည့် ပန်းပွင့်ပန်းခက်များ၊ လည်မှ ပြတ်ကျ ပြန့်ကျဲနေသည့် ပုတီးများ၊ ရင်မှ ကျွတ်ကျနေသည့် ရင်စည်း ရင်ဝတ်တို့ဖြင့် တလမ်းလုံး ဖုံးလုမတတ် မြင်နေရ၏။

သို့သော် လမ်းတဖက်တချက်ရှိ အိမ်တို့၌ကား လူသူမရှိတော့ဘိသို့ ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်၏။ ရွာသူရွာသားတို့သည် တညလုံး ပျော်ပါးသွားလာပြီးနောက် လင်းအားကြီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်ကြသဖြင့် အိပ်မောကျနေဟန်ရှိ၏။သက်ကြီးရွယ်ရင့် လူကြီးသူမတို့ကမူ ခပ်စောစော အရုဏ်တက်လောက်က အိပ်ရာမှ ထကြလျက် ဘုရားကျောင်းကန်သို့ သွားနေဟန်ရှိ၏။ ထိုအချိန်၌ တာဝန်ရှိသော ကာလသားခေါင်းတို့ကား လမ်းပေါ်၌ ကျကျန်ရစ်သည့်အသုံးအဆောင်ပစ္စည်း မှန်သမျှကို ကောက်ယူကာ ရွာလယ်မဏ္ဍပ်ရှေ့ရှိ ပဒေသာပင်၌ သီလိုက်ကြ၏။။

ထို့နေ့၏ညဉ့်သည် ကြတ္တိကာနက္ခတ်စန်းနှင့် ယှဉ်ပြိုင်သည့် နေ့ဖြစ်၏။ သစ်ပင်ဆေးဝါးတို့ အစွမ်းထက်ကြသောနေ့ဖြစ်၏။ မဲဇလီပင်၌ ဆေးပေါင်းခသော နေ့ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ယင်းသည့် နေ့တနေ့လုံး၌ ပွဲကျောင်းကိုရင်ကြီးအဘို့ တပည့်လက်သား အစုံအလင်နှင့် အလုပ်ရှုပ်ရတော့၏။ ပွဲကျောင်းဆရာတော်ကြီးကိုယ်တိုင် ဆေးအင်း ပြုပြင်စီရင်ရေးအတွက် ကြပ်မတ်ညွှန်ကြား အမိန့်ပေးနေရ၏။ ထို့နေ့၌ ပွဲဝင်ခွင့်ရ ကိုကလသားတို့အား အင်းဆေး မင်သေ့များကို တပ်ဆင်ထိုးနှံလျက် သိဒ္ဓိ အသစ်တင်ပေးကြ၏။ ယခင်မင်ကြောင် ထိုးစဉ်က တမင် ချန်ထားခဲ့သော မင်ဝိုင်း၏အလည်မှ ကွက်လပ်ကို ဂဝံရုပ်၊ ကြောင်ရုပ်၊ သူရဿတီ နတ်သမီးရုပ်တို့ ဖြည့်သွင်း ထိုးနှံ၏။ ကြတ္တိကာ နက္ခတ်သည် အဟန့်၊ အမှောင်၊ မှင်၊ အရိပ်၊ ရှိမ်းတို့အတွက် အကျိုးပေးသည်ဟု အယုံအကြည်ရှိကြ၏။ ယင်းယုံကြည်ချက်အတိုင်း အဟန့်အမှောင်နှင့်ဆိုင်သော ဆေးအင်းတို့ကို စီရင်ထိုးနှံကြ၏။ ဆေးမင်ဝိုင်းမှ ထခဲ့ ထွက်ခဲ့ကြကုန်သောကိုကာလသားတို့အဘို့ ဤမျှနှင့် ကိစ္စပြီးသည် မဟုတ်သေး၊ သူတို့သည် မိမိထိုးနှံခဲ့သော ဆေးမင်တို့ မည်မျှအောင်မြင် ပြီးစီးသည်ကို လက်တွေ့စမ်းသပ်ရသည့် ထုံးတမ်းရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ဆေးမင်ဝိုင်းမှ ထွက်လာသည်နှင့် အမှောင်ခို၍ သန်းခေါင်ဗိုလ် လုပ်ကြရ၏။

ဤညဉ့်သည် သန်​ခေါင်ဗိုလ်လုပ်ရန်အတွက် လွယ်ကူသောညဉ့်မဟုတ်၊ တိမ်စင်သော ကောင်းကင်၌ မြူကင်းသော လသည် ကောင်းကင်၌ ထိန်ထိန်သာလျက် ရှိ၏။ တရပ်လုံး တရွာလုံး၌ ရှိနေကြသော အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်းမှ အိမ်ရှင်တို့သည် ဤညဉ့်အဖို့ သူခိုးဖမ်းရန် ကြိုးစားပမ်းစား စောင့်နေကြ၏။ မကြီး လေးဘုံတို့ ဦးဆောင်သော မိန်းမကြမ်းကြီးများနှင့် အပျိုတသိုက်တို့သည် မဏ္ဍပ်ကြီးအတွင်းမှ အသင့်စောင့်နေကြ၏။

သူတို့နှင့်မနီးမဝေး စားပွဲခုံကြီးတခုပေါ်တွင် သူတို့အတွက် ယခုညဉ့်အဘို့ အရေးကြီးသည့် အသုံးအဆောင်များဖြစ်ကြသော သင်တုံးဓား၊ ကတ်ကျေး၊ ကြိုးခွေ၊ ကြိမ်လုံး၊ ထမင်းခွက် စသည်တို့ ရှိနေကြ၏။ ထို့ပြင် သင်္ကန်းပရိက္ခရာ အစုံတို့လည်း ရှိနေကြသေး၏။ သို့သော် သူတို့သည် နံနက် ဆွမ်းချက်ရန်အတွက် စုစုရုံးရုံး ကြက်သွန်လှီးခြင်း၊ ချင်းလှီးခြင်း စသော အမှုများကို ရယ်ရယ်မောမော ယဉ်ကျေးဖွယ်ရာပြုလုပ်နေကြ၏။ သူတို့နှင့် အတွဲဖြစ်သော ကိုငလုံးတို့အရပ်တီးဝိုင်းကလည်း လက်ကောင်းတိုင်း ရွလျက် အမြိုင်သားဖြင့် အယိုင်သွားကို တီးနေကြ၏။ ယင်းသည့် ညဉ့်အဘို့ ကလေးတို့ပင်လျှင် မအိပ်ကြ၊ ဆိုင်းသံကလေး ရွလာတိုင်း မဏ္ဍပ်တွင်းရှိ နေရာလွတ်တို့၌ ကကြခုန်ကြနှင့် အမောသား။

သို့ပါလျက်နှင့်ပင် ဆေးမင်ဝိုင်းမှ ထခဲ့ထွက်ခဲ့ကြသူတို့သည် အမှောင်ရိပ်အောက် ရောက်သည်နှင့် လူရိပ်လူရောင်ပျောက်သည်ဟု ယုံကြည်ကြ၏။ ​ဟောင်မည့်ခွေးကို အံခဲ၍ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် မဟောင်နိုင်ဘဲ အမြီးကုပ်လျက် ထွက်သွားရအောင် ဟန့်တားနိုင်သည်ဆို၏။ အော်မည်ပြုသူတို့ကို ‘ဟိတ်’ဟု ချောက်လိုက်ရုံဖြင့် တစ္ဆေသရဲ အချောက်ခံဘိသို့ ‘မှိုင်း’ မိ သတိလစ် ကျန်ရစ်နိုင်သည်ဆို၏။ ကြောင်အတက်ကို ပုတ်၍ ဟုတ်ကနဲ ခုန်လိုက်သည်နှင့် ဖြုတ်ကနဲ အိမ်ခေါင်ပေါ်သို့ပင် ရောက်သွားနိုင်သည်ဆို၏။ လက်ညိုးက အိမ်မြှောင်ကို ယောင်၍ကုပ်မိလျှင် လှေကားကို မြင်ပါလျက် နံရံသို့ တက်ချင်သော စိတ်တွေ ပေါ်လာနိုင်သည် ဆို၏။ ထိုအဆိုတို့ မည်မျှ မှန်သည် မှားသည် မသိငြားသော်လည်း မဏ္ဍပ်ရှေ့ရှိ ဘေးမဲ့ စည်းဝိုင်းအတွင်းသို့ နွားများ၊ လှည်းများ၊ စဉ့်အိုးကြီးများ၊ သေတ္တာများ ရက်ကန်းစင်များ၊ လူအိပ်ပျော်နေလျက် မ,ယူရာသို့ ပါလာခဲ့ရသည့် ကွပ်ပျစ်များ စသည် စသည်တို့ အကယ်ရောက်ရှိလာကြ၏။

အိပ်လျက်ပါလာခဲ့ရသော မိန်းမယောက်ျား တစုံတယောက်သည် ဘေးမဲ့စည်းဝိုင်းအတွင်းသို့ ရောက်ပြီးမှ မဏ္ဍပ်အတွင်းက ဆိုင်းသံကြောင့် နိုးလာလျှင် မပြေးရ မသွားရ၊ ခိုးယူ မယူလာကြသော ကာလသားတို့က ပိုင်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိအိပ်နေသည့် ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှ ဘယ်ကိုမျှ မဆင်းရတော့၊ အလေးအပေါ့အပါးသွားလိုသည့်တိုင် ကိုကာလသား ခွင့်ပြုပါမှ သွားပြီး ပြန်လာရ၏။ သို့ပါလျက် အလကား သွားခွင့်မပေးသေး။ တကြိမ်ခွင့်ပြုလျှင် ငွေကြေးမည်မျှ ပေးရမည်ဟု တောင်းဆိုခြင်း ခံကြရသေး၏။

လဝန်းကြီးခပ်သာသာတွင် ခိုးဝှက်ရာတို့၌ အောင်မြင်သူများရှိသလို မအောင်မြင်သူများတို့လည်း ရှိကြ၏။ ထိုသူတို့သည် တစုံတခု သစ္စာဖေါက်သောကြောင့်၊ စည်းမစောင့်သောကြောင့် ဤသို့ အမိခံ အဖမ်းခံကြရသည်ဟု ယုံကြည်ကြ၏။

အမိအဖမ်းခံရသူတို့အဖို့လည်း မသက်သာလှ၊ စောင့်ဖမ်းသောအိမ်ရှင်သည် အဖေါ်အပေါင်း လူစုလူဝေး မီးတုတ် မီးစည်းကြီးများဖြင့် ပွဲတော်လှည့်လာသကဲ့သို့ ထိုဖမ်းဆီးရမိသော သူခိုးကို ခေါ်လာ၏။ ကလေးတသိုက်တို့သည် သူခိုး၏နောက်မှကပ်လျက် သံချပ်ထိုးရင်း ဆူဆူညံညံ လိုက်လာလေ့ရှိကြ၏။

ဤအသံမျိုးကိုကြားရသည်နှင့် မကြီးလေးဘုံ ဦးဆောင်သော မိန်းမကြီးတသိုက်သည် ကြိုးခွေ၊ ကြိမ်လုံး၊ ကတ်ကျေး၊ သင်တုန်းဓား စသည်တို့ကို တယောက်တခုစီ ကိုင်လျက် မဏ္ဍပ်ရှေ့မှ ကြောက်ဖွယ် လန့်ဖွယ် ဟန်ရေးပြရင်းကခုန်နေတတ်၏။ ဝိုင်းတော်တီးတို့ကလည်း က,ကွက်နှင့် အညီ တီးတတ် တီးနိုင်လွန်း၏။ ကြက်သွန်နီလှီးနေသော မိန်းမပျိုတစုသည် မဏ္ဍပ်တွင်းမှ ပြေးထွက်လာကြကာ “ဘယ်သူကြီးများပါလိမ့်” ဟူသော အတွေးဖြင့် ပျော်မြူး ပြုံးရွှင်စွာ စုပြုံကြည့်ကြ၏။

မဏ္ဍပ်ရှေ့သို့ ရောက်လာသည်နှင့် ကံခေသော သူခိုးသားသည် မကြီးလေးဘုံတို့ လက်ထဲသို့ ရောက်၏။

“ဟယ် x ဆင်းရဲလွန်းလို့ ခိုးရရှာသာထင်ပါ့”

အသံနှင့်အတူ ခိုးသား၏ပုဆိုးကို အတင်းဆွဲချွတ်ယူကြ၏။ ခိုးသားအဖို့ ပုဆိုးချွတ်ယူခြင်း ခံရသည် ကိစ္စမရှိ၊ အပျိုတွေရှေ့၌ ဖြစ်သောကြောင့် ရှက်လှ၏။ သို့သော် ‘ရှက်ရှက်ပါသော်ကော’ ဟု ချမ်းသာပေးလေ့မရှိ။ ခိုးသားသည် မိမိခေါင်းမှ တဘက်ကို ဖြုတ်ကာ အရှက်လုံရေးအတွက် ခါးသို့ အမြန် ရစ်ပတ်လိုက်ရ၏။

“ဟယ်…… ငတ်ရှာလွန်းလို့ ခိုးရရှာသာထင်ပါ့”

စကားဆုံးသည်နှင့် ပါးစပ်ဖြင့် ဝါးထားသည့် ထမင်းကို ခိုးသားရှေ့၌ နို့ရည်ဖြင့် ညှစ်ချ ဆမ်းထားသော ကစီဖတ်များအား ခိုးသား ပါးစပ် ဖြဲလျက် အတင်းထည့်ပေးကြ၏။

ရွံရှာသည်ဟု ရုန်းလျှင် ကန်လျှင် နကန်သေးသေးဖြင့် စပ်စပ်ပါအောင် ရိုက်၏။ ထို့နောက် ကကြိုးအမျိုးမျိုး က,ခိုင်း၏။ ထို့သည့်နောက်ကား မကောင်းသည့်အကျင့်ဆိုးတို့ကို ဆေးကြောပစ်မည်ဟု တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုအောင် ရေဖြင့်လောင်း၏။ ပြီးလျှင် ဆံပင်ကို ကပ်ကျေးဖြင့် ဖြတ်၏။ ထို့နောက် သင်တုန်းဓားဖြင့် ဦးပြည်းရိတ်ပေးပြီးလျှင် မဏ္ဍပ်တိုင်တခု၌ ကြိုးဖြင့် ချည်နှောင်၏။ သို့သော် နောက်ထပ် ခိုးသားတယောက် မရလာသေးမီအထိကား မဏ္ဍပ်တိုင်တွင် အနားယူခွင့် မရနိုင်သေး။

ဘေးမဲ့စည်းဝိုင်းအတွင်း ပစ္စည်းတွေ အစုစု အပုံပုံ ဖြစ်လာသည်နှင့်အမျှ မဏ္ဍပ်တိုင်တို့၌လည်း ခိုးသားများ တယောက်ပြီးတယောက် ရောက်လာတတ်ကြ၏။ အရုဏ်ဦး၌ ရောင်နီမြူးလာသည်နှင့် ဘေးမဲ့ကြိုးဝိုင်းအတွင်းရှိ ပစ္စည်းစုံအစုအပုံကြီးသည် တိုင်မပါဘဲ ပဒေသာပင် စိုက်ထူထားသကဲ့သို့ မြင့်မားစွာ စိုက်ထူပြီး ဖြစ်နေရ၏။ အယူ အမ ခက်လှသော လှည်းများ နွားများပင်လျှင် ကောင်းကင်အမြင့်သို့ ရောက်ရှိနေလေအောင် အစွမ်းပြထားလေ့ရှိကြ၏။

ရောင်နီအမြူးတွင် ပစ္စည်းစုံတို့ ပဒေသာပင် ပေါက်သကဲ့သို့ စိုက်ထူပြီး ဖြစ်နေသလို မဏ္ဍပ်တိုင်တို့၌ ရှိနေကြသော ခိုးသားတို့သည်လည်း အားလုံး ခေါင်းတုံးရိတ်ပြီးဖြစ်နေကြ၏။ နံနက် နေရောင်ပြူသည်နှင့် ပစ္စည်းအခိုးခံရသော အိမ်ရှင်တို့သည် မဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ စုပြုံရောက်ရှိလာကြရ၏။ ထို့နောက် မိမိတို့၏ ပစ္စည်းများကို ငွေကြေးတန်ဘိုးထား၍ ဝယ်ယူကြရ၏။

ပစ္စည်းကိုဝယ်ယူရုံမျှဖြင့် မရကြနိုင်သေး၊ မိမိတို့ပစ္စည်းကို မိမိတို့ဘာသာ ဖြုတ်ယူမသွားနိုင်ကြလျှင် ဖြုတ်ယူခ ပေးကြရသေး၏။ အကယ်၍ မိမိကိုယ်တိုင် ဖြုတ်ယူသဖြင့် အခြားပစ္စည်းများ ပြိုကျ ကွဲပျက်ကုန်ပါက တန်ဘိုးထားသမျှ လျော်ကြရတတ်သောကြောင့် မည်သူမျှ မိမိ၏ပစ္စည်းကို မိမိဘာသာ ဖြုတ်ယူခြင်းမပြုကြ။

ခိုးရာပါပစ္စည်းများကို ရောင်းချ၍ရသော ငွေစသည် မဏ္ဍပ်အတွင်း အသင့်ရှိနေသော သင်္ကန်းပရိက္ခရာတို့ကို ဝယ်ယူရန်ဖြစ်၏။ ထိုဝယ်၍ရသော သင်္ကန်းပရိက္ခရာတို့ဖြင့် ဖမ်းမိ ခေါင်းတုံးပြီး ဖြစ်နေသော ခိုးသားတို့အား ရှင်ပြုခြင်း၊ ပဉ္စင်းခံခြင်းတို့ ပြုလုပ်ကြရ၏။ ထို့ကြောင့် တန်ဆောင်မုန်း လပြည့်ကျော်တရက်နေ့ နံနက်၌ တရွာလုံးရှိလူတို့သည် ထိုရွာလယ်မဏ္ဍပ်ကြီးရှိရာသို့ ရောက်ရှိလာကြကုန်၏။ တောင်ကျောင်း မြောက်ကျောင်းတို့မှ ဆရာတော်ကြီးများနှင့်တကွ ရဟန်း ရှင်သာမဏေတို့လည်း ထိုမဏ္ဍပ်ကြီးရှိရာသို့ အရုဏ်ဆွမ်း ဘုန်းပေးရန် ကြွရောက်တော်မူပါမည့်အကြောင်း ပင့်ဖိတ်ပြီးဖြစ်နေကြ၏။

ကျီးမနိုးသေးမီအတွင်း၌ ကိုငလုံးတို့၏ ဝိုင်းတော်ကြီးမှ ဗျောနှက်လိုက်လေသည်။ လေပြေလေညှင်းတိုက်ခတ်နေသည့် သာယာသောနံနက်ခင်း၌ တိမ်တောင်တို့ကလည်း လှပစွာ တောက်ပနေကြ၏။ အနောက်အရပ်၌ ဝင်မည့်ဆဲဆဲပြုနေသော ဖိုးရွှေလမင်းကြီးသည် ပို၍ နုထွားလျက် အဝန်းအဝိုင်း ကြီးမားကျယ်ပြန့်ကာ ချစ်စရာကြီး ဝါနုနေ၏။

မဏ္ဍပ်မှ ခပ်စောစောပြန်ကုန်ကြသော အပျိုတစုတို့သည် ရေချိုး ဖြီးကြ လိမ်းကြပြီးနောက် ဝတ်သစ်ဆင်သစ်တို့ကို ဝတ်ဆင်လျက် လှုဒါန်းဘွယ်အစုံစုံတို့ကို ကိုင်ဆောင်ကာ မဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ ပြန်လာကြလေပြီ။

မိမိတို့အား မဲဇလီပန်းသုပ် ဖက်စိမ်းထုပ်ဖြင့် တန်ပြန် ပစ်ခတ်ခြင်းခံရမည်ကို စိုးရွံ့လျက် လွန်ခဲ့သည့်နေ့မှစ၍ တညဉ့်လုံး ပုန်းရှောင် အိပ်နေကြသည့် အပျိုချော အပျိုကျော်တစုတို့သည်လည်း ထိုအပျိုအုပ်စုတို့နှင့်အတူ ရောနှောပါလာခဲ့ကြ၏။ ထိုသူတို့သည် ကိုကာလသားတို့ကို စ,မိလေသောကြောင့် တနေ့နှင့် တညဉ့်လုံးလုံး ပုန်းရှောင်နေကြရသူများ ဖြစ်၏။ သူတို့သည် ပျော်မြူးဘွယ်ကောင်းသည့်ညက အတွေ့အကြုံများကို လုံး၀ မတွေ့မသိကြရသေး၊ ထို့ကြောင့် အချင်းချင်း မေးမြန်းရင်း လိုက်ပါလာကြ၏။ ကိုယ်တွေ့သိရှိသူတို့ပြောသမျှကို တအံ့တသြ နားထောင်ကြရင်း ရယ်မော ရွှင်ပျနေကြ၏။

စိမ်းညို့ညို့မြေပြင်ကို မခွဲနိုင်ရှာသော ဖိုးရွှေလသည် ပြုံးစစအသွင်မှ ဝါဖျော့ဖျော့နှင့် ညှိုးလျော်ဆဲ၊ နီလာရောင် ပြာညို့သည့် ကောင်းကင်ကို စကားရောင် နီဝင်းသည့် တိမ်တောင်တို့က ရမ္မက်ပြင်းစွာ ပွတ်သပ် ပွေ့ဖက်လိုက်၏။ လေပြေနုသည် မိခင်ရင်၌ ခေါင်းဖြင့်တိုးနေသော ??? တော၊ တောင်ကမ်း၊ ချောင်း၊ ရေမြောင်း၊ မြေပြန့်တို့ကို တိုးဝှေ့ပွတ်သပ်ဆဲ။ ကိုငလုံးတို့ဗျောဝိုင်းမှ နှဲကြီးသည် လောကဓါတ်ကြီးက သီဆိုလိုက်သည့် လွမ်းချင်းသံကဲ့သို့ တိတ်ဆိတ်သည့် နံနက်ခင်းတခုလုံးကို လွှမ်းမိုးအောင် ကူချွဲလိုက်၏။ မှုန်ရီသော အမှောင်ညို့ညို့အတွင်းမှ စိမ်းရောင်စို့သည့်ထနောင်းပင်၊ တမာပင်၊ မန်ကျည်းပင်တို့သည် ရွာလမ်းဘေး၏ တဘက်တချက်မှ တဖြည်းဖြည်း သဲသဲကွဲကွဲ ထင်၍ထင်၍ ပေါ်လာဆဲ၊ လှသော မွှေးသော အပျိုတန်းကြီးသည် ကြည်လင် ရွှန်းလဲ့ ပြုံးစနဲ့နဲ့မျက်နှာတို့ဖြင့် တသောသောရယ်မောကြလျက် မဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ ရောက်လာ၏။

စကားကောင်းလာသောအပျိုတသိုက်သည် မဏ္ဍပ်ရှေ့ရှိ ဘေးမဲ့ကွက်လပ်၌ အိမ်ခေါင်ကျော်ကျော်မျှ မြင့်မားသည့် ကျီးမနိုးပဒေသာပင်ကြီးကို ကြည့်ရန် မေ့လျော့နေကြ၏။

‘ဘောအော…ဘောအော’

‘အမေ့.. လန့်လိုက်သာတော့…’

အမိပျောက်သောနွားသူငယ်သည် ကျီးမနိုး ပဒေသာပင်ကြီး၏ ထိပ်ဖျား၌ လေးဘက်ကားရပ်၍ အသီးခံနေရ၏။ နွားသူငယ်၏ခြေလေးချောင်းသည် မလှုပ်နိုင်၊ မရုန်းနိုင်အောင် တုပ်နှောင်ထားခြင်း ခံနေရရှာ၏။ အရှေ့ဘက်မှ ယိုထွက်လာသောရောင်ခြည်သည် ကျီးမနိုးပဒေသာပင်ကြီး၏ထိပ်ဖျားကို ရွှေရည်ဖြင့် လူးပေစေ၏။ နွားသူငယ်၏ တကိုယ်လုံးသည် ရွှေရုပ်ရွှေတုံးကဲ့သို့ လှပ သစ်လွင်နေ၏။ ကြည်လဲ့နက်ရှိုင်းသော နွားသူငယ်၏ မျက်မည်းသည် ထိတ်လန့်စိုးရွံ့စွာ လှုပ်ရှားသဖြင့် ချစ်စဘွယ် လှလွန်းရ၏။

‘ချစ်စရာကလေးတော်၊ ကြည့်လိုက်ကြပါအုံး၊ သူရို့မို့ ကြံကြံဖန်ဖန် ကြံကြီးစည်ရာ လုပ်တတ်သယ်’

‘ဟဲ့နေစမ်းပါအုံး၊ သာ… ဘယ်သူ့နွားတုံး၊ ဦးကြီးကောက်ရ နွားပေါက်ကလေး မှုတ်လား၊ ဦးကြီးကောက်ရကိုတော့ ပရိက္ခရာတစုံနဲ့ ရွေးယူရမှာပ တော်ရေ့’

‘ဟဲ့…ဟဲ့နွားလေးက ရုန်းသဟဲ့၊ ကြံကြံဖန်ဖန်တော် နွားလေးအောက်ကလှည်းက လှည်းဘီးကြီးများ လိမ့်ပြီးပြိုကျလာမှဖြင့်’

‘ ဟိတ်…ဟိတ် လှည်းမြီးစွန်းအောက်နဲ့တည့်တည့် ကွပ်ပစ်ဖက် ကြည့်လိုက်စမ်းပါအုံးဟဲ့၊ တင်းတိမ်ကြီးခြုံထားသာ လူမှုတ်လား၊ အစစ်ပတော် လူကြီးဟဲ့ လူကြီး’

စီတန်းလာကြသောအပျိုတစုသည် အတန်းပျက်လျက် လူစုလူဝေးကြီး ဖြစ်သွား၏။ တယောက်နှင့်တယောက် လက်ညှိးဖြင့် ညွှန်ကာညွှန်ကာ ပြောကြ၏။ မမြင်မတွေ့သူများက ‘ဘယ်မှာလဲ ဘယ်မှာလဲ’ဟု မေးကြ၏။ တခဏချင်းပို၍ ရုံးစုရုံးစု ဆူညံဆူညံ ဖြစ်လာကြ၏။

‘ဟုတ်ပတော်၊ ဒို့များဖြင့် အံ့ဘဲ အံ့ပါရဲ့။ ဟောတော့ မိန်းမကြီးတော့၊ ဘယ်သူများပါလိမ့်၊ ဒိုများဖြင့် ခိုးသိသူထက် အခိုးခံရသာကို ပါလာပြီး မသိလိုက်ရသူကို ပိုပြီး အံ့သြပါရဲ့’

‘သူရို့က ဆေးတွေဝါးတွေ အဟန့်တွေနဲ့ အိပ်မွေ့ချပြီး ခိုးလာတော့ နိုးချင်မှ နိုးမှာပေါ့အေ၊ ခိုးသိသူကိုဘဲ အံ့သြလှပါသတော်’

‘အိမ်း ဒို့လဲ ခိုးလာနိုင်သိသူဘဲ အံ့သြသာဘဲ၊ သည်နေ့သည်ရက် သည်လို လုပ်တတ်မှန်းသိရက်နဲ့ ပေါ့ပေါ့ရော့ရော့ အိပ်သာကိုအေ့၊ သည်အခိုးခံရသာ နဲတောင် နဲသေး၊ ခိုးသိသူက ခိုးရုံလာလို့သာပ’

‘ဗိုင်းနာမ သူများ များဖြင့် စောစောစီးစီး ပြောလိုက်သာ၊ ခိုးရုံခိုးလို့ ညည်းက ဘယ်လိုများ လုပ်စေချင်သေးလို့တုန်း၊ အဲသည်လို လူကိုပါခိုးယူနိုင်သူဆိုတာ အင်မတန်သစ္စာရှိပြီး သမာဓိ ခိုင်မှ ခိုးယူနိုင်တဲ့အစွမ်းမျိုးရှိသာတော့၊ ညည်းက ယုတ်မာစေချင်ပေမင့် သူခိုးက မယုတ်မာနိုင်ဘူး’

‘ဟိတ် ဟိတ် ကောင်မတွေရေ ဟောတော့် အမယ်လေး ကြည့်လိုက်ကြပါအုံး၊ မြောက်ဖျားက ခေါင်းကတော်ကြီးရယ်တော့်။ ဟိုမှာ ဟိုမှာ တင်းတိမ်ကြီးကို လှစ်လိုက်ပြီ ဝမ်းသာလိုက်တာတော်ရေ၊ ကောင်းပါလေစ။ အိမ်ခေါင်းမင်းဆီက အနဲဆုံး ပရိက္ခရာငါးစုံလောက် အတောင်းခိုင်းရမယ်၊ မရရင် ငါရို့ အပြိုင်ဝယ်ယူကြရမည့် ပရိက္ခရာဆယ်စုံလောက်နဲ့ ဝယ်ကြရအောင်၊ ဟိတ် ကြားကြလားအေ့’

မိန်းကလေးတွေပီပီ တယောက်တပေါက် တအံ့တဩ ပြောနေကြစဉ် ဆိုင်းချိုးသံကြားရသဖြင့် မဏ္ဍပ်အတွင်းသို့ လှည့်ဝင်လိုက်ကြ၏။ ထိုဆိုင်းချိုးသံသည် သံဃာတော်များ ဆွမ်းဘုန်းပေးပြီး ပြကြသည့် အချက်ပြဆိုင်းသံဖြစ်၏။သံဃာတော်များ ဆွမ်းဘုန်းပေးပြီး၍ လဘက်ရည် အကြမ်းဖြင့် နားနားနေနေ လဘက်ပွဲ ဘုန်းပေးနေကြစဉ် ဖမ်းမိထားသော ရွာပျော်သူခိုးများအတွက် ကျီးမနိုးပစ္စည်းများကို ပရိက္ခရာများဖြင့် လဲလှယ်ရောင်းချမြဲ။

မဏ္ဍပ်တွင်းသို့ ဝင်မိကြသည်နှင့် ညောင်သာယာအပျိုတို့၏ မျက်လုံးများသည် ရွာကျော်သူခိုးများရှိရာသို့ ရောက်သွားကြ၏။ တုတ်နှောင်ထားကြသည့် ကြိုးများကို ဖြေပြီးသဖြင့် သံဃာစင်အနီး မလှမ်းမကမ်း၌ ပရိတ်ချည်များဖြင့် ခြံထားသည့် လေးထောင့်စပ်စပ် ‘ပရိတ်ချူပ်ဝင်း’ အတွင်းတွင် ဖမ်းမိထားသောရွာပျော်သူခိုးများကို ကတုံးအပြောင်သားနှင့် တွေ့ကြရသည်။ အားလုံး မိထားသည့် သူခိုးပေါင်း ဆယ့်ရှစ်ယောက်ခန့်ရှိ၏။ သူခိုးတို့၏ရှေ့၌လည်း မိမိတို့ခိုးရာပါ ပစ္စည်းများကို ထုံးစံအတိုင်း ချထားကြ၏။

ယင်းပစ္စည်းတို့ကား စုံလှသည်။ လက်ဆုံနှင့် လက်ဆုံကျည်ပွေ့မှအစ အိုးခွက်၊ ရေပုံး၊ ရေပုံးကြိုး၊ ထွန်တုံး၊ ထယ်တုံး၊ ထန်းခေါက်ဖာ၊ စောင်၊ စောင်းကောက်၊ ဝါးပတ္တလျားတို့ဖြစ်ကြ၏။

သူခိုးတို့ကား အချို့က မျက်နှာထား ခပ်ပြောင်ပြောင် တင်းတင်းရှိ၏။ အချို့တို့က ရှက်ပြုံးပြုံးလျက် အနိုင်နိုင် မျက်နှာတင်းထားနေကြရသည့်ဟန် ပေါ်၏။ အချို့တို့ မျက်နှာသုန်သုန်မှုန်မှုန်ဖြင့် ဖြေဆည်မရအောင် မျက်နှာထားပျက် ရှက်ကြောက်လျက်ရှိနေကြ၏။ အချို့ကား မရယ်မပြုံး ခပ်တည်တည် မှင်သေ စသဖြင့်….။

ညောင်သာယာအပျိုတို့သည် ရွာပျော်သူခိုးတွေကို ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ကြည့်ကြရင်း ပရိတ်ချုပ်ဝင်း၏တဖက်ထောင့်သို့ မျက်စိအရောက်တွင် အံ့ဩပျော်ရွှင်သွားကြ၏။ သူတို့မျက်နှာ၌ တိမ်စင်လကဲ့သို့ ဝင်းပသည်ကား ကျော်ကြားသော ကာလသားပေါက်ကြီး ကောင်းမြတ်ပါတည်း။

ကောင်းမြတ်ကား ခပ်တည်တည်ပင်ဖြစ်၏။ ကောင်းမြတ်၏မျက်နှာသည် မငုံ့မမော်၊ ရှေ့တည့်တည့်ရှိ သံဃာတော်များသို့သာ ကြည့်နေ၏။ သို့သော် ကောင်းမြတ်၏မျက်စိက သံဃာတော်တို့အား မြင်ပုံမရ။

ကောင်းမြတ်၏ရှေ့၌ ခိုးရာပါပစ္စည်းရှိ၏။ ကောင်းမြတ်၏ ခိုးရာပါပစ္စည်းသည် ရွာပျော်သူခိုးတို့၏ ရှေ့၌ချထားကြသော ခိုးရာပါပစ္စည်းများအနက် အသေးငယ်ဆုံး၊ ပေါ့ပါးဆုံး၊ တန်ဘိုးအနည်းဆုံး။

ယင်းပစ္စည်းကား ရင်စည်းနှင့် အထက်ဆင် တဆက်တည်း ချူပ်စပ်ထားသည့် သစ်လွင်သော ပလာထဘီတထည်မျှ ဖြစ်သတည်း။

‘ဟောတော့ ကိုရင်ကောင်းမြတ်ကြီးရယ်တော့’

လှမယ်၏အသံသည် အထိတ်တလန့် ထွက်လာ၏။ ညောင်သာယာအပျိုတို့သည် လှမယ်ကြည့်ရာသို့ ဝိုင်းအုံကြည့်လိုက်ကြ၏။ မိပဲ၏မျက်လုံးသည် မိမိမြင်နေရသည့် ကောင်းမြတ်ကြည့်ရင်း မယုံနိုင်သလို ဖြစ်နေ၏။ ‘ဖြစ်မှုဖြစ်ရလေ ကိုရင်ကောင်းမြတ်ရယ်’ဟု စိတ်ထဲမှ မြည်တမ်းရင်း မျက်ရည်တွေ စို့လာ၏။ ထိုစဉ်၌ပင် ခိုးမှုများကို စီရင်ဆုံးဖြတ်ကြမည့် ရွာကာလသားခေါင်းများနှင့် အပျိုခေါင်းကြီးများ ‘ပရိတ်ချည်ဝင်း’ရှေ့သို့ ရောက်လာကြ၏။ သူတို့သည် ခိုးမှုများကို စစ်ဆေးစီရင်ရမည့် ခုံမင်းကြီးများဖြစ်ကြ၏။

ကိုငလုံးတို့တီးဝိုင်းမှ ပတ်တုတ်သံနှင့် မဏ္ဍပ်ကြီးတခုလုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာ၏။ ခိုးသားများလှောင်ထားသော ပရိတ်ချည်ဝင်းရှိရာသို့ လူတွေ စုပြုံတိုးလာကြ၏။ မိမိတို့အချင်းချင်း တာဝန်အသီးသီး ခန့်အပ်ခြင်းခံကြရသော ခုံတရားသူကြီးများ၊ ခုံတော်ရှေ့နေများ၊ အာဏာပါးကွပ်များ စသည်တို့မှာ မိမိတို့ဆောင်ရွက်ရမည့်အလုပ်နှင့် မမျှအောင် မာန်ပါလွန်းလှ၏။ အာဏာပါးကွက်ခေါင်းဖြစ်သော အပျိုကြီး မမင်းဘုံမှာ လူနို့ဖြင့် ဆမ်းထားသည့် အပျိုတွေ၏ထမင်းဝါးဖတ်ခွက်က တဖက်၊ နွားကန်ကြီးက တဖက်ဖြင့် ကိုယ်ကြီးကို နဲ့၍နဲ့၍ လမ်းသလားလျက်ရှိရာ ပရိသတ်က အထူးပွဲကျနေ၏။ မကြာမီ ခိုးမှုများ စစ်တော့မည့်အကြောင်း ကျေညာလိုက်သဖြင့် မဏ္ဍပ်တခုလုံး တိတ်သွား၏။ သို့သော် လူအားလုံးတို့၏မျက်နှာသည် တရားရုံးတို့၌ မြင်ရသကဲသို့ ထိတ်လန့်စိုးရိမ်နေကြသည့် မျက်နှာမျိုးမဟုတ်၊ အလွန်ရယ်ချင်လှသည်ကို အောင့်အည်းမျိုသိပ်ထားရသကဲ့သို့ ဝိုင်းဝန်းနားထောင်နေကြသော ပရိသတ်သည် လှုပ်ကနဲ ဖြစ်လိုက်က တအားချည်း ရယ်ပြလိုက်တော့မည်ဟု အားခဲ တာစူထားသကဲ့သို့ ရှိနေကြ၏။

‘တောင်ပိုင်းက အရီးနွားသား ချက်ကြီး မမယ်ခအိမ်က ပန်းအိုးနှစ်လုံးခိုးမှု၊ ချက်ကြီး ခုံတော်ရှေ့မှာအစစ်ခံရန် မတ်မတ်ရပ်…’

ခုံတော် အမှုလိုက်ကာလသားခေါင်း ကိုတိမ်တောင်က လျှာလိပ် ပါးလိပ်ဖြင့် အော်လိုက်၏။ ပြုံးနေသော ပရိသတ်၏မျက်လုံးသည် ပရိတ်ချည်ဝင်း ရှိရာသို့ စူးစိုက်နေကြ၏။ ထောင့်တထောင့်မှ ချက်ကြီးသည် ပန်းအိုးနှစ်လုံးကိုပိုက်လျက် ပြုံးဖြဲဖြဲမျက်နှာဖြင့် ဖြည်းညှင်းစွာ ထရပ်၏။

‘ဟိတ် မြန်မြန်ထ၊ ဘာဖြဲစပ်စပ်လုပ်နေရသာလဲ၊ နင့်ကို အပြစ်ပေးမလို့ဟဲ့ အပြစ်’

မကြီးလေးဘုံက ထမင်းဝါးဖတ်ခွက်ကြီးကို မြှောက်ပြလိုက်၊ နကန်ကြီးကို မြှောက်ပြလိုက်ဖြင့် လှမ်းအော်လိုက်ရာ ချက်ကြီးက ကြောက်ရွံ့ဟန် ဒူးနှစ်လုံးကို ပူး၍တုန်ပြလိုက်သောကြောင့် ပရိသတ်က ပတ်တုတ်မရအောင် ပွဲကျသွား၏။ ထိုစဉ်….

‘ငချက်ကြီးကို ခိုးရာပါပစ္စည်းနှင့်တကွ ဖမ်းဆီးရမိသူ မိမယ်ခနှင့် သမီးပန်းမြတို့ ထ၊ ငချက်ကြီး ခိုးကြောင်းနှင့် မည်သို့ဖမ်းမိကြောင်း ယိုးစွပ် စွဲဆိုစေ’

မမယ်ခနှင့်သမီးပန်းမြတို့ မိမိတို့နေရာမှ ထ,လိုက်ကြ၏။ တရားလိုတို့၏ မျက်နှာများကလည်း အတော်အောင့်နေရဟန်ဖြင့် ပြုံးလျက်၊ ပရိသတ်ကလည်း မမယ်ခတို့ကို ရယ်တော့မလိုပြုံးကြလျှက်၊ မမယ်ခက ခုံတော်ဘက်သို့လက်အုပ်ချီလိုက်သည်နှင့် ခုံတော်အမှုလိုက်က မမယ်ခရှိရာသို့ ညောင်ရေချမ်းအိုးတလုံးကို ယူသွားပြီးလျှင် ရေချမ်းအိုးကို ကိုင်စေလျက် ကျမ်းကျိန်စေ၏။

‘ကျနော်မျိုးမသည်’

‘ကျနော်မျိုးမသည်’

‘ယခုဖြစ်ပွားသောအမှုနှင့် ပတ်သက်၍’

‘ယခုဖြစ်ပွားသောအမှုနှင့် ပတ်သက်၍’

 ‘အမှန်အတိုင်းဆိုပါမည်’

‘အမှန်အတိုင်းဆိုပါမည်’

 ‘အကယ်၍’

‘အကယ်၍’

 ‘မမှန်မကန် ဆိုမိပချေ (ပါချေ)သော်’

‘မမှန်မကန်ဆိုမိပချေသော်’

 ‘နောက်နောင်ဖြစ်လေရာဘဝတို့၌’

‘နောက်နောင်ဖြစ်လေရာဘဝတို့၌’

 ‘အဆင်းရဲနှင့် ငရဲ ကင်းရပါစေသား’

‘အဆင်းရဲနှင့်ငရဲ ကင်းရပါစေသား’

 ‘တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်’

‘တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်’

 ‘မှန်ကန်သော စကားကို ဆိုမိခဲ့ပါမူ’

‘မှန်ကန်သောစကားကို ဆိုမိခဲ့ပါမူ’

 ‘ယခုမျက်မှောက် ဘဝ၌ပင်လျှင်’

‘ယခုမျက်မှောက်ဘဝ၌ပင်လျှင်’

 ‘စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့ဖြင့် လတ်တလော ပြည့်စုံရပါစေသား’

‘စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့ဖြင့် လတ်တလော ပြည့်စုံရပါစေသား’

ခုံတော်အမှုလိုက်တိုင်ပေးသည့်အတိုင်း မမယ်ခက လိုက်ဆိုပြီးသည်နှင့် အမှုလိုက်သည် သန့်ပြန့်စွာ ထည့်လာစဖြစ်သောညောင်ရေအိုးမှ ရေကို မမယ်ခအား သောက်စေ၏။ မမယ်ခက ညောင်ရေအိုးက တကျိုက်မျှ သောက်၏။ ထို့နောက် မျက်နှာကို ရှုံ့၍ ကြက်သီးထပြလိုက်ရာ ပရိသတ်က ပွဲကျသွားပြန်၏။

ခုံတော်တရားသူကြီးတို့က ပရိသတ်ကို လက်ပြလိုက်သဖြင့် ပရိသတ်က တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သွားပြန်၏။

‘မိမယ်ခ စွဲဆိုစေ’

တရားသူကြီး၏အမိန့်ကို ကြားသည်နှင့် မမယ်ခက တရားသူကြီးဘက်သို့ လက်အုပ်ချီလိုက် အသံကို မြှင့်၍ အော်လိုက်၏။

‘ကျနော်မျိုးမ’

မယ်ခ၏အသံသည် ကျယ်လွန်းလှသောကြောင့် မိမိအသံကို မိမိလန့်လျက် ရပ်သွား၏။ ပရိသတ်က ရယ်ကြ၏။ ပြုံးနေသောခုံတော်တရားသူကြီးက လက်ကာပြလျက် မမယ်ခအား ဆက်လက်စွဲဆိုစေ၏။

‘ကျနော်မျိုးမသည် ည သင်းရို့လာမယ်ဆိုသာ သိသမို့ တမင်စောင့်နေခဲ့ပါသည်ဖယား၊ ထင်သိတိုင်း သင်းရောက်လာပြီး ပန်းအိုးနှစ်လုံးကို သင်းအခုပိုက်ထားသလို ဆွဲအပိုက်လိုက်မှာ ကျနော်မျိုးမက ချောင်းဟန့်လိုက်ပါသဖယား၊ သည်တော့ခါ သင်းက ပန်းအိုး နှစ်လုံးကို ပိုက်လျက် ရေစင်အောက်မှာ ဝင်ခိုနေပါသဖယား၊ သည်တော့် ကျနော်မျိုးမကလည်း မသိယောင်ပြု၍ သူ့အပေါ်တည့်တည့်က အပေါ့သွားချလိုက်ပါသဖယား၊ ခုံတော်တရားသူကြီးနဲ့တကွ အားလုံး ကတော့်ပါတော်’

ပရိသတ်တို့ဆီမှ ရယ်သံများ ထွက်လာကြ၏။ သို့သော် ပြုံးနေသော ခုံတရားသူကြီးများက ပရိသတ်ကို မရယ်ရန် လက်ကာပြလျက် မမယ်ခအား ဆက်လက် လျှောက်ကြားရန် အချက်ပေး၏။

‘အဲသည်တော့ခါ ရေစင်အောက်မှာရှိတဲ့ သင်းဆီက ‘ထွီ ငန်လိုက်သာ၊ တော်တော်ယုတ်တီးယုတ်ကန်းသိ ဂန်းမကြီး’တဲ့၊ အသာနဲ့ ကျနော်မျိုးမကလဲ ‘လာကြပါတော်၊ သခိုးပါတော် ဟောသည်ရေစင်အောက်မှာ ဝပ်နေပါသယ်တော်’လို့လဲ အော်လိုက်ရော’

မမယ်ခ၏စွဲဆိုချက်ကို မည်သူမျှ မကြားကြတော့၊ တရားသူကြီးများကလည်း မကြားရတော့၊ ပရိသတ်တခုလုံး အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက်ဖြစ်အောင် ရယ်နေကြ၏။ သံဃာစင်ပေါ်ရှိ ဣန္ဒြေသိက္ခာကြီးလှသော တောင်ကျောင်းဆရာတော်ပင်လျှင် ပြုံးတော်မူနေ၏။ မြောက်ကျောင်းပွဲကျောင်းဆရာတော်ကား ကွမ်းဝါးရင်း အလွန်တက်ကြွစွာ ရယ်မော၏။ ပရိသတ်ကြီးလည်း တော်တော်နှင့် ငြိမ်သက်မသွားလေ။

ခုံတော်တရားသူကြီးတို့က လက်တား၍ အတင်းငြိမ်ခိုင်းသော်လည်း မရ၊ ကိုငလုံးတို့လူစုက ဗျောလည်းရိုက် ပတ်လည်းတုတ်၊ လင်းကွင်းကြီးနှင့်လည်း ဂျမ်းဂျမ်းမည်အောင် နာနာအုပ်လိုက်မှ ပရိသတ်က တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သွား၏။ခုံတော်တရားသူကြီးများက ဆက်လက်စွပ်စွဲခိုင်းသဖြင့် ပါးစပ်ကို တဘက်စဖြင့်ပတ်လျက် စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်နေ​​သော မမယ်ခသည် အနိုင်နိုင် အားတင်းလျက် မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်၏။

‘ကျနော်မျိုး..ကျနော်မျိုးမက လာကြပါတော် သခိုးပါတော့် ရေစင်အောက်မှာပါတော့လို့ အော်လိုက်ရော အစကတည်းက ကညင်ဆီတိုင်တွေ အသင့်ထွန်းပြီး စောင့်နေသိ ကျနော်မျိုးမ သမီး ပန်းမြကလည်း ထွန်းထားသည့်ကညင်ဆီတိုင်တွေ ယူလာပြီး အိမ်ဘေးပတ်လည်မှာ အပြေးအလွှား လိုက်စိုက်ထူရော သင်းလဲ မပြေးသာမပုန်းသာဘဲ မီးရောင်အောက်မှာ အထင်းသားကြီးဖြစ်နေပြီး ဝိုင်းလာသည့် ကိုငထွန်းရို့ ကိုရာကျော်ရို့ လူစုလက်ထည်းမှာ ခိုးရာပါပစ္စည်းနဲ့အတူ မိလာပါ ဖယား’

ပြုံးစိစိရှိနေကြသော ခုံတော်တရားသူကြီးတို့သည် မမယ်ခ၏ ယိုးစွပ်ချက်ကို ကြားနာပြီးသည့်နောက် တရားခံချက်ကြီး၏ ထုချေချက်ကို ဆက်လက်ကြားနာ၏။ ချက်ကြီးကား မျက်နှာပြောင်သူတည်း။ ထုံးစံအတိုင်း ညောင်ရေချမ်းနှင့် ကျမ်းတိုက်ခံပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် သူသည် မမယ်ခကို ကျော်လျက် ပန်းမြဘက်သို့ မျက်စချီလိုက်ပြီး ခုံတော်တရားသူကြီးများဘက်သို့ လှည့်လိုက်၏။

‘မှန်လှပါ၊ သည်ပန်းအိုးနှစ်လုံးကို ကျနော်မျိုးကြီး ယူလာခဲ့သာ အမှန်ပါဘဲ ဖယား၊ ကျနော်မျိုး ငချက်ကြီးသည် သို့ယူလာရခြင်းမှာလဲ ခုလာမည့် နွေတပေါင်းမှာ မောင်မယ်နှင့်အတူ ပေါင်းရအောင် ဘုရားကိုလှူပြီး ဆုတောင်းပေးပါလို့ သူ့အမိမသိအောင် သူ့သမီးပန်းမြက တိတ်တဆိတ် ပေးလိုက်သည့်အတွက် ကျနော်မျိုးကြီး ယူလာရခြင်းပါ’

ပန်းမြ၏မျက်စောင်းသည် လောက်လေးဖြင့် ပစ်လိုက်သကဲ့သို့ ချက်ကြီးဆီသို့ ရောက်သွား၏။

‘အလကား သည်ကာလနာကြီး မဟုတ်တာတွေ ပြောနေပါသဖယား၊ ဟုတ်လဲဟုတ်ပဲနဲ့၊ သေခြင်းဆိုးကြီး၊ တွေ့ကရာတွေ ပြောနေသာပါဖယား၊ ချက်ကြီး နင်တော်နော်’

ပန်းမြက ကြားဖြတ်ဝင်ပြောရာမှ ပြောရင်းပြောရင်း ဒေါသဖြစ်လာ၏။ ပန်းမြ၏မျက်နှာမှာ နီရဲလာ၏၊ ပန်းမြ၏အသံမှာ ငိုသံပါလာ၏။ သို့သော် ခုံတရားသူကြီးတို့က ‘သူပြောတိုင်း ဒို့က ယုံမှာလား၊ သာပေမင့် ထုံးစံအတိုင်း ပြောပါစေ၊ သူ့မှာ ပြောခွင့်ရှိတယ်’ ဖျောင်းဖျ၍ ဆက်လက်ပြောစေ၏။ မမယ်ခကလည်း သမီးကို လှည့်ကြိမ်း၏။ ‘ဟဲ့ သည်လို ပြောကြရသာဘဲ၊ နင်က ဘာလို့မခံနိုင်ဖြစ်နေရသာလဲ၊ နင်မခံနိုင်ရင် နင်ရှုံးသာပ’ဟု ဆို၏။ ပရိသတ်ကြီးက ချက်ကြီးကို သဘောကျနေကြ၏။ သားအမိနှစ်ယောက် ဤသို့တတွတ်တွတ်ဖြစ်နေကြသောကြောင့် ချက်ကြီးက ပို၍ အားတက်လာ၏။

‘ဝေဟင်မှာ မိုးရိပ် မမြင်ရပါဘဲနှင့် ရေစင်ပေါ်မှာသာ ဘူဘင်နှင့် လေဆင်ပြီး မိုးရွာချလိုက်စဉ်က သူ့သမီး ပန်းမြပါ ကျနော်မျိုးကြီးနှင့်အတူ မိုးစိုခဲ့ကြရပါသဖယား’

‘ကြည့်စမ်း၊ကြည့်စမ်း ချက်ကြီးနော် နင်မဟုတ်သာတွေ’

ပန်းမြက ငိုသံပါနှင့် တအားအော်၏။ ချက်ကြီးက ရယ်ဖြဲဖြဲပြုံးနေ၏။ ခုံတော်တရားသူကြီးတို့က ပန်းမြကို တားကြ၏။ တရားခံချက်ကြီး၏မျက်နှာ၌ အောင်နိုင်သူတို့အပြုံးနှင့်။

‘ကျနော်မျိုးကြီး အဟုတ်အမှန်တွေကို အစစ်ခံနေခြင်း ဖြစ်ပါသဖယား၊ မယုံလျှင် အဲသည် မိုးနံ့ဟာ အခုအချိန်အထိ မိပန်းမြ ပါးပြင်မှာ စွဲထင်နေပါသေးသဖြင့် သင်းရို့အချင်းချင်း ယိုင်းပင်းကြမည့် အမျိုးသမီးတွေမပါ၊ ကာလသားတွေကို တယောက်စီ အနမ်းခိုင်းကြည့်ပါဖယား၊ အကယ်၍ ကျနော်မျိုးကြီး ခေါင်း၌စိုခဲ့သော မိုးနံ့နှင့် မိပန်းမြပါး၌ စိုခဲ့သော မိုးနံ့တို့ အနံ့ချင်းမတူကြဘူးဆိုပါက ကျနော်မျိုးကြီး လိမ်ညာအစစ်ခံခြင်းသာ ဖြစ်သဖြင့် ခုံတော်တရားသူကြီးများပေးသမျှ အပြစ်ဒဏ်ကို ကျနော်မျိုးကြီး ခံရန် အသင့်ရှိကြောင်းပါဖယား’

တရားသူကြီးများသည် တရားခံ ချက်ကြီး၏ဆန္ဒအတိုင်း ပန်းမြ၏ပါးကို သူ့အမေရွာချလိုက်သည့် မိုးနံ့ နံ မနံ နမ်းကြည့်စေရန် ကာလသား နှစ်ဆယ်ကျော်လောက် ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ ပန်းမြငိုတော့မှ ပန်းမြကိုသက်ညှာသည့်သဘောဖြင့် ပန်းမြ၏ပါးကို နမ်းမကြည့်စေတော့ဘဲ တရားခံချက်ကြီးအား အပြစ်ပေး၏။ တရားခံချက်ကြီး ရရှိသောအပြစ်ကား ယခုချက်ခြင်း သင်္ကန်းစည်းလျက် ရက်ပေါင်းနှစ်ဆယ်တိတိ ကျောင်း၌ ရှင်သာမဏေအဖြစ်နှင့် နေရလိမ့်မည် ဖြစ်သတည်း။

တရားသူကြီးတရားစီရင်ချက်အဆုံး၌ ကိုငလုံးတို့အဖွဲ့က ဗျောနှက်လိုက်ကြသောအခါ ငိုနေသော မိပန်းမြပင် ပြုံးလာရ၏။ ဤသို့ဖြင့် အမှုများကို တမှုပြီးတမှု စစ်ဆေးလာခဲ့၏။ ရွာပရိသတ်ကြီးတခုလုံးသည် အမှုစစ်ဆေးခြင်းကို နားထောင်ကြလျက် ပျော်ကြ၏။ ရယ်ကြ၏။ ကြည်နူးကြ၏၊ ဝမ်းမြောက်ကြ၏။ တနှစ်လုံးလုံး ကြုံခဲ့တွေ့ခဲ့ကြရသည့် ဆင်းရဲမှု၊ စိုးရိမ်မှု၊ ပူပန်မှုတို့သည် မေ့ပင်အောက်သို့ရောက်သဖြင့် မေ့ပျောက်သွားကြရသလို အားလုံးမေ့ပျောက်ကုန်ကြ၏။ အိမ်မက်ထဲ၌သာ ရောက်နိုင်ကြသည့် ပျော်မြို့တော်ကြီးတွင် ပျော်ဥယျာဉ်သို့ဝင်၍ ပျော်ပင်တွေအောက်ရောက်ခါ ခုန်ပေါက်ပျော်မြူးနေကြရသကဲ့သို့ ပျော်တပြုံးပြုံး ပျော်မဆုံးဘဲ တရွာလုံး အုံးအုံးကျွက်ကျွက်ပျော်၏။ ပါးစပ်တိုင်း ပြုံး၏။ မျက်လုံးတိုင်း ရယ်၏။ ဘယ်သူမှ မပြုံးမရယ်သူ မရှိ။

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

-------------------------------

အပိုင်း (၃) ဇာတ်သိမ်း

ခေါင်းတုံးအပြောင်သားနှင့် အပြစ်ဒဏ်ခံကြရမည့်ဆဲဆဲ ဖြစ်ကြသော ရာဇဝတ်ကောင်များပင်လျှင် ပရိတ်ချုပ်ဝင်းအတွင်းမှ သွားအဖြီးသား၊ ပါးစပ်အပြဲသားကြီးတွေနှင့် ရှိနေကြလေ၏။ ကောင်းမြတ်သည်လည်း ထိုသူများ၏ အကြား၌ ထိုသူများနှင့်အတူ ပြုံးနေ၏။ ထိုသူများနှင့်အတူ ခေါင်းတုံးကြီးဖြစ်၏။ ထိုသူများကဲ့သို့ပင် မိန်းကလေးတွေစိတ်ထင်သလို ဝိုင်းဝန်း လူးခြယ်ပေးကြသော သနပ်ခါးများ နနွင်းအထိန်သားနှင့် တကိုယ်လုံး ကျားလျက်ရှိ၏။ သို့ရာတွင် ထိုသူများကဲ့သို့ ပြောနေသမျှစကားများတို့ကိုလည်း ကြားနေသည်မဟုတ်၊ ပြုနေသမျှ လှုပ်လှုပ်ရွရွတို့ကိုလည်း မြင်နေရသည်မဟုတ်။

လူတို့သည် ကောင်းမြတ်၏ရှေ့၌ ရယ်ကြ၏၊ ပျော်ကြ၏၊ ပြောကြ၏၊ အသံတို့သည် ကောင်းမြတ်၏နားတွင်းသို့ ဝင်၏။ လှုပ်လှုပ်ရွရွ မြင်ကွင်းသည် ကောင်းမြတ်၏မျက်လုံးအကြည်သို့ ထင်ဟပ်၏။ သို့ပါလျက် ကောင်းမြတ်သည် ဘာတခုမျှ သတိမထားမိ။

ပြာညို့ညို့ မိုးဥယျာဉ်ပြင်၌ သစ်လွင်သော အရောင်တို့ဖြင့် ကလေးမြေးငယ်တို့ကို လက်တွဲကာ ဟိုတစု သည်တစု အစုလိုက် အပန်းဖြေနေကြသော ကြယ်မိသားစုတို့၏အကြား၌ ကြီးတောင့်ကြီးမား အထင်းသားမြင်လွယ်သော ဖိုးလသည် တကိုယ်တည်း ငေါင်းစင်းစင်း ယောင်လည်လည် ဖြစ်သန်းသွား၏။

ကြယ်မိသားစုတို့သည် အချိန်မှန် ဖြတ်သန်းလာလေ့ရှိသော ဖိုးလကို ပြက်သိပြက်သိဖြင့် စောင်းငဲ့ ကြည့်ကြ၏။ စိတ်ရှည်၍ လှပသော နုထွားကြီး ဖိုးလသည် ကြယ်ကလေးတွေကို အစဉ်ပြုံးပြရင်း ယခုအကြိမ်ဖြင့် တွေ့ရတော့လိမ့်နိုးဟု မိုးဥယျာဉ်ကို ဖြတ်သန်းကာ ချစ်သူကို ရှာမြဲရှာ၏။

ရက်ပေါင်းလပေါင်း နှစ်ပေါင်းများစွာ တချိန်ချိန်တွင် တွေ့လိမ့်နိုးနိုးဖြင့် မမောနိုင် မပန်းနိုင်ဘဲ ချစ်သူအဖေါ် ရှာနေခဲ့သော ဖိုးလသည် မိုးဥယျာဉ်၏အလယ်သို့ပင် ကျော်လာခဲ့၏။ ကံခေသောဖိုးလသည် ယခုအထိ ချစ်သူနှင့် မတွေ့ရသေး၊ ကံကောင်း၍စန်းထနေသော ကောင်းမြတ်ကား ဖိုးလကဲ့သို့ ချစ်သူကိုမရှာရပါဘဲ ဗြုံးကနဲ ချစ်သူနှင့်တွေ့၏။

          

‘မောင်ရင်ပြန်ကြက်’တွန်စကလေးမျှ ရှိသေး၏။ ကောင်းမြတ်နှင့်စံတုတ်တို့သည် အိပ်ပျော်နေသည့် အိမ်ခေါင်းကတော်ကြီးအား ကွပ်ပျစ်ပါမ၍ ယူလာကြပြီး ယခုကလေးတွင် ဘေးမဲ့စည်းဝိုင်းအတွင်းသို့ ထားပေးခဲ့ကြပြီး လူချင်းခွဲလာကာစရှိသေး၏။

          

အမှန်တော့ ကောင်းမြတ်သည် မိပဲနှင့်တွေ့ရန် ချိန်းထားရာသို့သွားမည်ဟု စံတုတ်ကြီးအား ခွဲထားခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် စံတုတ်သည်လည်း မြခက်ဆီသို့ သွားချင်သွားလိမ့်မည်ဟု သတိရလာကာ စံတုတ်ကို စလိုနောက်လိုသောစိတ် ပေါ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် စံတုတ်ရောက်လာပါက အခြားတနေရာရာသို့ ခေါ်သွားရန်အတွက် မြခက်တို့အိမ်ရှေ့မှ စောင့်နေမည်ဟု မြခက်တို့အိမ်ရှေ့သို့ လှည့်လာခဲ့၏။

အိမ်ရှေ့သို့ရောက်သည်နှင့် ခြံဝင်းတံခါးသည် ရုတ်တရက်ပွင့်လာကာ မြခက် ထွက်လာတော့၏။ မြခက်မျက်နှာ၌ သနပ်ခါးတွေအဖွေးသားနှင့်၊ မြခက်၏ခေါင်း၌ ပန်းတွေ အဝေသားနှင့်၊ မြခက်၏ကိုယ်၌ အဝတ်တွေအသစ်သားနှင့်….. မြခက်၏မျက်နှာသည် ဖိုးလကြီးဝင်းပသလို ဝင်းပနေ၏။ သို့သော် ဖိုးလ၏ဝင်းပခြင်းသည် ချမ်းမြေ့ကြည်နှူးမှုကို ပေး၏။ မြခက်၏ဝင်းပခြင်းကား မအေးချမ်း၊ ယောကျ်ားတို့၏ စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေစွမ်း၏။ ထို့ကြောင့်ကောင်းမြတ်သည် မြခက်ကို တွေ့ရသည်နှင့် ရွှင်မြူးလှုပ်ရှားလာ၏။ ပျော်ချင် နောက်ချင်သောစိတ်တွေ ဝင်လျက် အာရွှင်လာ၏။

          

`အမယ်…….နင်က ဘလူမှတ်လို့ ထွက်လာသလဲ။ ငါဟ၊ စံတုတ် မှုတ်ဖူး`

          

‘ဟုတ်ပါသယ်၊ အဝေးကြီးထဲက တော်မှန်းသိပါသယ်တော့်…..။ မဏ္ဍပ်သွားမလို့ တယောက်ထဲမို့ လိုက်ပို့ပေးစမ်းပါတော်။ အို....ဒီထမီကလဲ ခဏခဏ တုံ့တုံ့နေတော့တာပါဘဲ။ ရော့ပါတော် ခဏကိုင်ထားပေးစမ်းပါ`

          

နှုတ်လျှာသွက်လှသောမြခက်သည် ပြောပြောဆိုဆို လက်ထဲမှ ရက်ဖျင်လိပ်တခုကို လှမ်းပေးရင်း ထမီကိုပြင်ဝတ်တော့မည်ကဲ့သို့ ပြု၏။ ကောင်းမြတ်က ပေးသည့်ဖျင်လိပ်ကို လှမ်းယူထားရင်း မြခက်၏မျက်နှာကို ပြုံးစနဲ့နဲ့ ကြည့်၏။

          

`ငါက ချိန်းထားသူရှိရာကို သွားမလို့ဟ။ စံတုတ်ကြီး အခုဘဲရောက်လာလိမ့်မယ်။ စံတုတ်လာမှ လိုက်အပို့ခိုင်းပေါ့ဟာ။ အေးလေ သာပေမင့် နင်က ဟိုကိုမသွားနဲ့အုံး၊ တော်ဘဲ ကျမကိုလိုက်ပို့ပါလို့ တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောရင်တော့ အားနာပါးနာ ငါက လိုက်ပို့ပေးရမှာပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ သည်လို ပြောမှာလား`

          

လရောင်သည် ယောကျ်ားပျိုနှင့် မိန်းမပျိုတို့၏ တက်ကြွသောမျက်နှာကို ထင်ထင်ရှားရှား ပေါ်လွင်စေရန် ငွေရည်ဖြင့် လူးခြယ်ပေး၏။ ကောင်းမြတ်၏မျက်နှာသည် ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေ၏။ မမြခက်၏မျက်နှာကလည်းခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေ၏။ နှစ်ယောက်သား တယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့််ရင်း ပြုံးလိုက်ကြ၏။ ပြုံးရာမှ မြခက်က ရယ်၏။ ကောင်းမြတ်ကလည်း ရော၍ ရယ်၏။

          

`လာကြပါတော်၊ သူခိုးပါတော်၊ သူခိုးပါ၊ ဟောသည်မှာ မိထားပါသတော့်`

          

ဗြုံးကနဲ့ မြခက် ရယ်နေရာမှ သံကုန်အော်၏။ ထို့နောက် ကောင်းမြတ်၏ပုဆိုးစကို အမိအရှိ ဆွဲထား၏။ ဤလိုညဉ့်မျိုး၌ သူခိုးစောင့်သူချောင်းသူတို့ အသင့်ရှိနေတတ်ကြမြဲဖြစ်ရာ မြခက်၏အော်သံ မပျောက်မီပင် ကညင်ဆီတိုင်များ မီးခိုးတတန်းတန်းနှင့် ဟိုမှသည်မှ ဝင်းဝင်းထိန်ထိန် ပေါ်လာပြီး လူတွေဝိုင်းမိထားကြ၏။

          

`ဆွဲထားဟဲ့၊ ဆွဲထား။ မလွှတ်နဲ့၊ ပုဆိုးချွတ်ပြေးမယ်နော်၊ ပုဆိုးချွတ်ပြေးရင် လပြွတ် ဖမ်းဆွဲလိုက်၊ တပြုံလုံးမိအောင်ဆွဲဟဲ့၊ ငါလာပြီ…..ငါလာပြီ။ သည်သခိုးတော့ သိရစေ့မပေါ့ဟယ်။ မိလေးဘုံဆီမရောက်ခင် ငါနဲ့အရင်တွေ့ကြရသပ…၊ ဟယ် သခိုးက လက်စသပ်တော့ တကယ့် ရွာကျော်သူခိုးကြီးပါလား... ဟိ၊ သင်း ဘာဝင်ခိုးသတုံး၊ ညည်းကိုလား`

          

အရီးမမင်းသက်ဖြစ်၏။ အသံပြဲကြီးနှင့်အတူ လူကိုယ်တိုင်လာရောက်၏။ ထို့နောက် မြခက်ဆွဲထားသည့် ပုဆိုးစကို ကူဆွဲ၏။ ဆွဲရုံနှင့်မတန် ချွတ်ယူရန်ကြိုးစားတော့၏။ ကျန်လက်တဖက်ကလည်း ကောင်းမြတ်၏လက်ထဲမှ ဖျင်လိပ်ကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲယူလိုက်သေး၏။ ဤမိန်းမကြီးက အသံသာပြဲသည်မဟုတ်၊ လူကြမ်းစိတ်ကြမ်း အာကြမ်းကြီးဖြစ်၏။ ရပ်ကျော် ရွာကျော် မိန်းမပျော်ကြီးမျိုးဖြစ်၏။ အကျီစားသန်၏။ ယောကျ်ားကြီးများနှင့် အပျော် သတ်ပုတ်ကြရာ၌ပင် ထမီကျွတ်လျှင် ကျွတ်နေသည့်ထမီကို ချွတ်ပစ်လိုက်၍ မိမိအနိုင်ရအောင် သတ်ပုတ်တတ်သော မိန်းမကြီးမျိုးတည်း။ ဤမိန်းမကြီးမျိုး၏ လက်ထည်းသို့ ရောက်လျှင် မသက်သာလှတော့။

          

`မှန်းစမ်းနင့်ခိုးရာပါပစ္စည်း`

          

လက်တဖက်က ကောင်းမြတ်၏ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ရင်း ကျန်လက်တဖက်က မိမိလုယူလိုက်သော ဖျဉ်လိပ်ကို ဖြန့်ကြည့်၏။ မမင်းသက်၏လက်ထဲမှ ဖျဉ်လိပ်သည် ထမီဟောင်းတထည်သာလျှင်ဖြစ်၏။ မမင်းသက်သည် အားရပါးရရယ်လိုက်၏။ မမင်းသက်၏ရယ်သံသည် ညောင်သာယာရွာကလေးတခုလုံးကို ပဲ့တင်ထပ်အောင် ဘောင်ဘင်ခတ်သွားရာ မဏ္ဍပ်ဆီမှကြားနေရသည့် ဆိုင်းသံကိုပင် ဖုံးလွှမ်းသွား၏။

          

`ကြည့်လှဲ့ကြ ကရို့ရေ…..ငတို့မြောက်ပိုင်းက ရွာကျော်ကာလသားကြီး ကိုကောင်းမြတ်ရယ်တော့် ဟောသည့်မှာ ခိုးထုတ်ခိုးထယ်နဲ့ မိထားပကော၊ ဘဇာကို ခိုးသယ်ထင်သတုံး…။ ဟောသည်မှာ မိမြခက်၏ထမီကိုတော့။ ကျားညီနောင် ကြောင်နှစ်ကွင်းက ဆေးအင်းတွေ ထလာသာနဲ့ သူ့ခမျာ ထဘီသခိုးဖြစ်ရရှာတယ်တော့် ထဘီသခိုး`

          

ကောင်းမြတ်၏မျက်စိထည်း၌ လရောင်အောက်တွင်ဝှေ့ကာ ရမ်းကာပြနေသော မြခက်၏ အထက်ဆင့်အနီနှင့် ပလာထမီ အစိမ်းပုတ်ကြီးကိုသာ မြင်နေ၏။ ကောင်းမြတ်၏နားထဲ၌ မမင်းသက်၏ `ထမီသခိုး……ထမီသခိုး`ဟူသောအသံက ပဲ့တင်ထပ်နေ၏။

          

လူတွေက တဝေါဝေါရယ်လျက် ကောင်းမြတ်ကို ဝိုင်းအုံကြည့်နေ၏။ ကောင်းမြတ်အား ယိုးစွပ်ပြီးသော မြခက်သည် မချိုမချဥ်မျက်နှာနှင့် မဏ္ဍပ်တနေရာတွင် ရပ်နေ၏။ အနီးရှိအဖော်တယောက်က မိမိလက် ကိုင်လှုပ်လျက် တစုံတခု ပြောနေ၏။`ရာဇဝတ်ကောင် ငကောင်းမြတ်ကို ကျမ်းတိုက်`ဟူသော ခုံတော်တရားသူကြီးအသံ သဲ့သဲ့ဝင်လာ၏။ ကောင်းမြတ်သည် အိမ်မက်နေသူတယောက်ကဲ့သို့ နေရာမှ ထရပ်လိုက်၏။ ထို့နောက် အားတင်း၍ ပြုံးလိုက်ပြီးကျမ်းတိုက်ပေးသည်ကို အစဉ်အလာအတိုင်း လိုက်ဆို၍ တိုက်လာသော ညောင်ရေချမ်းကိုလည်း လှမ်းသောက်ယူ၏။

          

ရယ်မောပျော်ရွှင်ဘွယ်ရာတွေကိုချည်း ကြားနေရသဖြင့် အလျှဥ်ရလျက် ရယ်ချင်ချင်ဖြစ်နေသော တရားသူကြီးက ပြုံးစိစိချည်းဖြစ်နေသည့် မိမိမျက်နှာကို မာန်ပါပါ မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ရင်း ကောင်းမြတ်ကို လှမ်းကြည့်၏။

          

`ရိုးစွပ်သူမိမြခက်က မိမိ၏ထမီကို အိမ်နောက်ဖေး၌ လှမ်းထားရာ ရာဇဝတ်သားဖြစ်နေသည့် ငကောင်းမြတ် လာခိုးသဖြင့် မိမိသိရှိအော်ဟစ်သောကြောင့် ခိုးထုတ်ခိုးထည်နှင့်တကွ ဖမ်းမိပါသည်ဟု စွပ်စွဲသည်။ ငကောင်းမြတ်ချေဆိုရန်ရှိက ချေဆိုစေ`

          

မဏ္ဍပ်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွား၏။ မြခက်နှင့်တကွ ပရိသတ်ကြီး၏မျက်လုံးတို့သည် ကောင်းမြတ်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြ၏။ ကောင်းမြတ်က ချေဆိုလျှင်လည်း မိမိကနိုင်အောင် စွပ်စွဲမည်ဟု မြခက်က အားတင်းလိုက်သလို ပရိသတ်ကြီးကလည်း ကောင်းမြတ်ချေပမည့် စကားလုံးကို ရယ်ရန် ကြိုတင်ပြုံးလာကြ၏။

          

ဗျောသံတို့အကြားမှ နှဲကြီးက တတိတတိနှင့် ချွဲနွဲ့စပြုလာ၏။ ကိုငလုံး၏အသံဝါကြီးသည် မဏ္ဍပ်တခုလုံးသို့ မင်းမူလာလေသည်။

                   ယောင်ကြီးဗွေ ပျိုနဲ့ညား။

                   လားလားမှ မကြာခင်

                   မွေးမယ်ရှင် ငါ့အိမ်တွင်းက

                   ဆင်းကွယ်တဲ့ နှင်လေ့။

                   ဘယ်အတွက်ကြောင့် မွေးမယ်ရှင်

                   ဆင်းကွယ်တဲ့နှင်

                   ပြစ်ရှိရင်ရွှေရောင်ထုံးကို

                   ဆုံးမပါလေး။

                   နင့်လူမှာ ကာလသားဟာမို့

                   သောက်စားမှု တတန်ပို

                   ဓါးမြောင်ကို ခါးမှာညှပ်

                   ခိုးတတ်တယ်ဆိုလေ့။

                   ဆင်းကြပါဆို

                   ငါတို့မှာ လူအိုမို့

                   အမှုကို ရိုသေရတယ်

                   ဆင်းကြပါလေး။

                   မွေးမယ်ရှင် ကျွန်ုပ်ပြောမယ်

                   သဘောကျနားထောင်။

                   လက်ညှိုးမှာ ကြောင်ညီနောင်ကြောင့်

                   သန်းခေါင်ကျော် လေပြည်ထ

                   ခိုးရသလေး။

                   ငါဆိုရင် စိတ်မဆိုးနဲ့

                   ခိုးတတ်တဲ့ ကြောင်ညီနောင်

                   မကြွအောင် အမေပြောမယ်

                   ဘောနှင့်နားထောင်လေ့။

                   မကြွအောင်

                   လက်ညှိုးကိုရှေ့ဆောင်လို့

                   ကြောင်နှစ်ကောင် သည်မျက်လုံးကို

                   စုံးဖေါက်စို့လေး။

                   တိုက်တွင်းလှောင်ခတ်ခြေချင်း

                   ကိုးကွင်းကျွတ်ဆိုတဲ့ကြောင်

                   ရွှေတစ်ထောင် ပျို့မောင်ပေးလို့

                   ထိုးရသလေ။

                   မှိုက်ညီနောင် ကြောင်တန်ခိုး

                   နှိုးလိုက်ရင် ရှိမ်းဆာယာ။

                   ရွှေဖြစ်ရင် ကျော်တစောပေါ့

                   အောချထိုက်စွာလေ့။

                   မွေးမတာ

                   သေးသေးရယ်မထင်ပါနှင့်

                   ဆယ့်ငါးတာတပ်တိုင်ဖျားကို

                   လွှားထွက်တဲ့ဆေး။

          

စကားဝှက်ကြ ပန်းဝှက်ကြရာ၌ အာစလျှာစ ရွှင်လှသော ကောင်းမြတ်သည် ပရိသတ်ကြီးက မြှော်လင့်ထားသကဲ့သို့ မြခက်က ယိုးစွတ်ခဲ့ခြင်းကို ဟုတ်ပါသည်ဟုလည်း မဆို၊ ငြင်းကွယ်လိုမှုလဲမပြ၊ ချေပခြင်းကိုမျှမပြု။

          

`ကျွန်တော့်အတွက် ခုံတော်တရားသူကြီးတို့ ဆုံးဖြတ်သည့်အတိုင်း ခံရန် အသင့်ရှိပါသည်။ ဟုတ်၏မဟုတ်၏ မပြောလိုပါခင်ဗျား။

          

နားထောင်နေကြသည့်ပရိသတ်က မကျေနပ်ကြ။ `ကိုရင်ကောင်းမြတ် ထုချေပါအုံး။ တခွန်းလောက်လေးဖြစ်ဖြစ် ပြန်ပြောပါအုံး`ဟု အော်ကြ၏။ ကောင်းမြတ်က မကြားသလို ခပ်ပြုံးပြုံး နေမြဲနေ၏။ အနီး၌ ရှိနေကြသော ရာဇဝတ်ကောင်အဖော်များကလည်း`တခွန်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ပြန်ပြောလိုက်စမ်းကွာ' ဟု တိုက်တွန်းကြ၏။ မနီးမဝေး၌ အတူတူ ရာဇဝတ်ကောင်ဖြစ်နေရသော ငနပ်ရှိ၏။ ငနပ်သည် ကောင်းမြတ်ရှိရာသို့ သုံးလှမ်းမျှဖြင့် ဖင်ထိုင်လျက် ရွေ့လာ၏။

          

`ဟေ့ကောင် ပြောကွာ…..ကျွန်တော်မျိုးနဲ့ ချိန်းတွေ့ကြသည့်နေရာမှာ မြေကြီးပေါ်ကို ခင်းဘို့အတွက် မြခက်ကိုယ်တိုင် ယူလာသည့်ထဘီပါ…….လူမိသာနှင့် ကျွန်တော်မျိုးလက်ထဲ ထည့်ပြီး ခိုးသည်ဟု သင်းက စွပ်စွဲသာပါလို့ ပြောကွာ`

          

ငနပ်သည် မိမိပြောသည်ကို ငုံ့၍မျှကြည့်ဖော်မရသော ကောင်းမြတ်၏ခြေထောက်အား လှုပ်ကာ--လှုပ်ကာ သင်ပေးရင်း အားမလို အားမရ ဖြစ်နေ၏။ ကောင်းမြတ်က မည်သို့မျှ အလေးမမူ။

          

ခုံတော်တရားသူကြီးတို့သည် ကောင်းမြတ်အား ငါးရက်သင်္ကန်းဆီးရမည်ဟု အပြစ်ပေးလိုက်၏။ ဤသို့ဖြင့် ခုံတော်တရားသူကြီးများ တရားစီရင်ပြီးကြသောအခါ `ဘေးမဲ့စည်းဝင်း` မြေအတွင်းရှိ ကျီးမနိုးပဒေသာပင်မှ ပစ္စည်းမျိုးစုံတို့ကို ပစ္စည်းရှင်တို့အား သင်္ကန်းပရိက္ခရာစုံတို့ဖြင့် လဲလှယ်ရောင်းချကြ၏။

လဲလှယ်ရာ၌ ပစ္စည်းကိုခိုးယူလာသူတို့ကိုယ်တိုင်က တန်ဘိုး ဆိုရ၏။ ပစ္စည်းဝယ်ယူမည့် ပစ္စည်းရှင်နှင့် လဲလှယ်ရောင်းဝယ်ရန် ဈေးနှုန်းမသင့်တင့်သောအခါ ရွာလူကြီးတို့က သင့်တင့်အောင် ကြားဖြန်စေ့စပ်ပေးကြ၏။ ယခုနှစ် ပစ္စည်းတို့ကား အဖိုးတန်တွေချည်းများ၏။ အိမ်ခေါင်းကတော်ကြီးတဦးတည်းကိုပင် အိမ်ခေါင်းမင်းက သင်္ကန်းပရိက္ခရာရှစ်စုံဖြင့် လဲလှယ်ယူရ၏။

          

ဤပွဲသည် သူခိုးအောင်သော ကာလသားတို့အဖို့ အလွန်မျက်နှာပွင့်သည့်ပွဲဖြစ်၏။ ခဲရာခဲစစ်ခိုးလာနိုင်သူကို အပျိုတွေက အထင်ကြီးစွာ တအံ့တသြ ဝိုင်းဝန်းကြည့်ကြရ၏။

          

`ကွပ်ပျစ်နှင့်တကွ အိမ်ခေါင်းကတော်ကြီးကို ရောင်းချမည့်ပိုင်ရှင် ဈေးဆိုပါဟု’ တာဝန်ကျ ရွာကာလသားကြီးက ခေါ်လိုက်သောအခါ အပျိုတွေ၏မျက်လုံးများမှာ ပြူးနေကြ၏။ ဘယ်သူတွေများ ထွက်လာကြပါမလဲဟု ရင်တလှပ်လှပ်နှင့် စောင့်ကြည့်နေကြ၏။ စံတုတ်ကြီးတယောက်တည်း ရှေ့သို့ တိုးထွက်လာ၏။

          

`ကိုစံတုတ်ကြီးတော့်`

          

အပျိုတွေရှိရာမှထွက်လာသည့်အသံ ဖြစ်၏။ လူကြီးများက စံတုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ဟိုဟိုသည်သည် လှည့်ကြည့်ပြန်၏။

          

`မင်းတယောက်တည်းလား။ အခြားပိုင်ရှင်ရှိသေးလား`

          

`ကျနော့်အဖေါ်က ကောင်းမြတ်၊ ကောင်းမြတ်က သူမလာတော့ဘူး။ မင်းကြိုက်သလောက် ဈေးဆို၊ ငါသဘောတူသယ်….တဲ့`

          

ဤသို့ဖြင့် အိမ်ခေါင်းကတော်ကြီးအား စံတုတ်က သင်္ကန်းပရိက္ခရာ ဆယ်စုံဖြင့် ရောင်းချနေရာ အိမ်ခေါင်းမင်းသည် ငါးစုံဖြင့် ဆစ်နေသေး၏။ အပြိုင်ဝယ်မည့်သူ ပေါ်လာသောကြောင့်သာ အိမ်ခေါင်းမင်း သင်္ကန်းပရိက္ခရာရှစ်စုံထိပေး၍ ဝယ်ယူခြင်းဖြစ်၏။

          

ဤပွဲတွင်အပျိုလေးတွေအဘို့ ပြောစရာတခု ရသွား၏။ အိမ်ခေါင်းကတော်ကြီးကိုပင် ကွပ်ပစ်နှင့်အတူ ပါလာအောင် ခိုးယူလာနိုင်သော ကောင်းမြတ်သည် မြခက်ထမီကို ခိုးကာမှ လူအမိခံလိုက်ရသည်ဟူသော စကားဖြစ်၏။

          

ဘေးမဲ့စည်းဝင်းအတွင်းမှ ကျီးမနိုးပစ္စည်းများကို ရောင်းပြီးသောအခါ အပြစ်ဒဏ်ပေးခံရသဖြင့် သင်္ကန်းဆီးကြရမည့် ရာဇဝတ်သားများဦးရေထက် သင်္ကန်းပရိက္ခရာတို့က အဆမတန်ပိုနေသေး၏။ ထို့ကြောင့် ယခင်ကတည်းက ရည်ရွယ်ထားကြသည့်အတိုင်း ရွာတွင်းရှိ ရှစ်နှစ်၊ ကိုးနှစ်၊ ဆယ်နှစ်သားမှအစ အရွယ်ရောက်သူအားလုံးတို့ကိုပါ တပါတည်း သင်္ကန်းဆီးစေကြ၏။ ထို့ကြောင့် ကြတ္တိကာ နက္ခတ်ပွဲသဘင်ဟု ခေါ်သော ဤနှစ်တန်ဆောင်မုန်းလ ကျီးမနိုးပွဲကား နှစ်တိုင်းနှင့်မတူ တမူထူးခြားသည့် ကျီးမနိုးပွဲဖြစ်လာသတည်း။

    

* * * 

     

အပျော်ကြီးပျော်လိုက်ကြရသော တန်ဆောင်းမုန်းလ ကျီးမနိုးနက္ခတ်သဘင်ကြီး ပြီးဆုံးခဲ့သည့်နောက် ညောင်သာယာရွာကလေးအတွင်းရှိ တောင်ကျောင်း မြောက်ကျောင်း နှစ်ကျောင်းလုံးတို့၌ ရှင်သာမဏေတို့ဖြင့် ဝင်းဝင်းဝါနေကြ၏။ ညောင်သာယာရွာသူအပျိုတို့ကလည်း ထိုပြုသစ်စ ရှင်သာမဏေတို့အား သာသနာ့ဘောင်၌ ပျော်ပိုက်သမျှ ကာလပတ်လုံး အာရုံဆွမ်းခံ ကြွကြပါမည့်အကြောင်း လျှောက်ကြား ပင့်ဘိတ်ထားကြ၏။

         

သို့နှင့် ညောင်သာယာ၏ညတို့၌ မြွေသံဆိတ် တေးသံတိတ်ခဲ့သော်လည်း လင်းကြက်မတွန်မီ အာရုံဦးအရောက် တောင်ကျောင်း မြောက်ကျောင်းတို့မှ တုံးခေါက်ပြီးလေတိုင်း ကြည်နှုးဘွယ်သော ဝတ်တက်သံသည် တရွာလုံးသို့ လျှံလာမြဲဖြစ်၏။ ကြေးစည်နှက်အပြီး ​ကြေကွဲဘွယ်သော ခွေးအူသံတို့အဆုံး၌ ဥသြငှက်ကလေး၏အော်မြည်သံသည် တိတ်ဆိတ်သောနံနက်ခင်းအား သာယာနာပျော်ဘွယ် မင်းမူလာ၏။

          

ထိုအချိန်တို့၌ အာရုံဆွမ်းခံကြွလာကြသည့် များပြားလှသော သံဃာတော်တန်းကြီးသည် ဥသြငှက်ကလေး၏ လွမ်းစချင့်ဘွယ်ကြိုဆိုသံနှင့်အတူ ရွာတွင်းသို့ ရောက်လာလေ့ရှိသည်။

          

သစ်လွင်သန့်ပြန့်သော အဝတ်တန်ဆာတို့ကိုဝတ်ဆင်လျက် ပုဝါဖျင်ကလေးများကို ပခုံးထက်သို့ တင်ကာ အရုဏ်ဆွမ်းလောင်းရန် ရိုသေစွာစောင့်လင့်နေကြသော ညောင်သာယာ ရွာသူ အပျိုဖြူတို့သည် ဆွမ်းလောင်းရာတွင်အချင်းချင်း တွေ့ကြသည်နှင့် မရိုးနိုင်သေးသည့် ပြီးခဲ့သောတန်ဆောင်တိုင်ပွဲတော်အကြောင်းကို စားမြုံ့ပြန်တုန်း ပြောကောင်းတုန်းရှိသေး၏။

          

ကာလသားတို့က ဆေးအင်းတို့ သိဒ္ဓိတင်ရန် နှိုးဆွရန် နက္ခတ်ပူဇော်လှည့်လည်ရန် လုံးပန်းနေကြသကဲ့သို့ မိမိတို့ကလည်း နတ်ကျွေးရန်၊ မီးပူဇော်ရန်၊ နက္ခတ်ပူဇော်ရန် မုံ့လုပ်ကြရပုံ၊ မီးထွန်းကြရပုံ ပန်းဖူးသုပ်တို့ဖြင့် ကြဲပေါက်ကြရပုံ၊ ခိုးသားချောင်းကြရပုံ၊ အဝတ်သစ်တို့ကိုဝတ်လျက် တအိမ်နှင့်တအိမ် ကူးလူးကာ စားဘွယ်သောက်ဘွယ် ပေးကြရပုံတို့ကို ပြောမဆုံးအောင် ရှိနေကြ၏။

          

သို့သော် ယခုနှစ်အဖို့ ယခင်နှစ်တွေကကဲ့သို့ မသိုးသင်္ကန်းမရက်နိုင်ကြရခြင်းကို စိတ်မကောင်းနိုင် မကျေနပ်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေကြရရှာသေး၏။ ယခင်နှစ်တွေကဆိုလျှင် သူတို့သည် မီးတုတ်မီးစည်းကြီးများ တထိန်ထိန်ဖြင့် ညတွင်းချင်း ဝါကောက်ကြ၏။ ဝါကြိတ်ကြ၏။ ဝါဖတ်ကြ၏။ ဗိုင်းတောင့် လုပ်ကြ၏။ ချည်ငင်ကြ၏။ ချည်လေ့ကြ၏။ ချည်ဆိုးကြ၏။ ချည်မီးဆင်ကြ၏။ ချည်ချ၏။ ချည်စာသက်ကြ၏။ ရက်ကန်းရှည်ကြ၏။ ရက်ဖောက်ကြ၏။ ထို့နောက် ရက်ကြ၏။ ရက်စများကို ဖြတ်ကြ၏၊ ဖြတ်စများကို ချုပ်ကြ၏။ တောင်ပိုင်းအပျိုတို့နှင့် မြောက်ပိုင်းအပျိုတို့ အစုလိုက် အအုပ်လိုက် ယှဉ်ပြိုင်ကြ၏။ ဆိုင်းသံဗုံသံတွေ ခြိမ့်ခြိမ့်ညံလျက် ကိုကာလသားတို့ကလည်း မိမိတို့အရပ် မိမိတို့အပိုင်းမှ အပျိုများဘက်က တပျော်တပါးကြီး ညာသံ တဟေးဟေးဖြင့် ဝိုင်းဝန်းကူညီပေးကြသေး၏။

         

ထို့နောက် ရက်ပြီးချုပ်ပြီး သင်္ကန်းတို့အနက် အလှအပသက်သက်ကို ဘုရားအတွက် သီးသန့်ဖယ်၍ သင်္ကန်းအင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံညီညွတ်သည့် သင်္ကန်းကို ကထိန်သင်္ကန်းအဖြစ်ဖြင့်၎င်း၊ ကျီးမနိုးရာဇဝတ်ကောင် မောင်ရင်လောင်းအတွက်၎င်း ရည်ရွယ်ပြီးသားဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိတို့ရက်လုပ်သည့် သင်္ကန်းဖြင့် တဖက်အပိုင်းမှ ကိုလူပျိုကိုဖမ်း၍ ဦးပြည်းရိတ်ပြီး သင်္ကန်းဆည်းပေးနိုင်ကြရန် ခိုးသားဖမ်းကြရသည့်အလုပ်ကလည်း တမောတကော။

          

ယခုနှစ်အဖို့မူ ယခင်နှစ်တွေကကဲ့သို့ မပြုလုပ်နိုင်တော့။ လူကြီးတွေ၏စီမံပေးချက်အရ မောင်ရှင်လောင်းတွေများမည်။ ပြစ်ဒဏ်ရသည့်ခိုးသားတို့သာမက ရွာရှိကာလသားတွေမှန်သမျှ အားလုံး မောင်ရှင်လောင်းတွေချည်းဖြစ်ကြလိမ့်မည်ဆို၏။ ထို့ကြောင့် မသိုးသင်္ကန်း တထည် နှစ်ထည်အတွက် အချိန်ကုန် လူကုန်မခံနိုင်ကြတော့ဘဲ ဆွမ်းခဲဘွယ် လှူဘွယ်တို့နှင့်တကွ လိုအပ်သမျှတွေကို ဝိုင်းဝန်းလုပ်နေကြရသောကြောင့် သင်္ကန်းအပြိုင် မရက်လိုက်နိုင်ကြရသည့်အတွက် တဖူနာနေကြ၏။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက နိုင်နေကျ မြောက်ပိုင်းသူအပျိုတို့ကလည်း သည်နှစ်အဖို့ တောင်ပိုင်းက ရှူနာရှိုက်ကုန်းမတွေကို အပြတ်သတ်ဖြစ်စေရမည်ဟု အားခဲထား၏။ တောင်ပိုင်းမှအပျိုတို့ကလည်း ယခုနှစ်တော့ မြောက်ပိုင်းသူ မ,ရှပ်ပလာတို့ကို အသာမပေးတော့ဟု ကြုံးဝါးထား၏။ 

ထို့ပြင် ပြိုင်ပွဲအတွင်း ဝါကောက်ကြရာ၌လည်း ကိုကာလသားတို့က အတီးအမှုတ်တွေနှင့် မီးတုတ်မီးစည်းကြီးတွေကို ပြင်ကြ။ မိမိတို့အပျိုတွေကလည်း လရောင်နှင့် မီးရောင်အကြား အပြေးအလွှား ကူးချည်သန်းချည် ပြုလျက် ဝါကောက်ကြ ဝါဆွတ်ကြ။ ကွင်းပြင်ကြီးအတွင်း ဝါခင်းထဲအရောက် လရောင်က လင်းလင်း မီးရောင်တွေက တဝင်းဝင်းနှင့် မောလည်းအမောသား ပျော်လည်းအပျော်သား…….။          

ရွာထိပ်ဆီမှ ကြေးစည်သံနှင့်အတူ သံဃာတော်တန်းကြီးက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ကြွလာနေကြပြီးဖြစ်၏။ စကားပြောနေကြသော အပျိုတသိုက်တို့က သံဃာတော်တန်းကြီးရှိရာသို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြုသစ်စ ရှင်သာမဏေတန်းကြီး၏ အကြား၌ မိမိတို့၏ချစ်သူများလည်း ဝါတော် ခြောက်ဆယ်ရ မထေရ်ကြီးတို့ကဲ့သို့ မျက်လွှာတော်ချကာ သိက္ခာတော်ကြီး တခွဲသားနှင့် မိမိတို့ရှိရာကိုမှ လှမ်းကြည့်ဖော်မရဘဲ က္ဋန္ဒြေကြီးတွေလုပ်လာနေကြသည်မှာ ပြေးပြေးပြီး ရင်ပတ်ကြီးကို ထုချင်ရိုက်ချင်စရာကောင်းလှ၏။ မျက်လွှာချထားသော မျက်နှာကြီးတွေကို ပြေးတည့် ပြေးတည့်ပြီး ကုတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်ချင်၏။ တဖြည်းဖြည်းနီးလာသော သံဃာတန်းကြီးကို အသည်းတယားယားနှင့် ကြည့်ရင်း တိတ်ဆိတ်နေကြစဉ် အပျိုတစ်ယောက်က ပင့်သက်နှင့်အတူ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်၏။

          

'အေးလေ၊ ဒါပေမယ့် သည်နှစ်လဲ တမျိုးတဖုံတော့ ထူးထူးခြားခြား ပျော်ကြရသာပါဘဲ၊ နှစ်တိုင်းနဲ့မတူဘူးပေါ့အေတို့ရယ်

          

မည်သူမျှမတုံ့ပြန်ကြ၊ တဖြည်းဖြည်း ပို၍ ပို၍ နီးလာပြီဖြစ်သော သံဃာတော်တန်းကြီးရှိရာသို့ မျက်တောင်မခတ် ငေးမောနေကြ၏။

          

မအပျိုတို့ဆီမှ သစ်လွင်သော အဝတ်အရောင်တို့သည် မျက်လွှာချထားကြသော ရှင်သာမဏေကြီးတို့၏ မျက်လုံးအကြည်ဓါတ်သို့ ရိုက်ခတ်အရိပ်ထင်၏။ မအပျိုတို့ လူးခြယ်ထားကြသည့် သင်းပျံ့ပျံ့ သနပ်ခါးနံ့သည် ရှင်သာမဏေကြီးတို့၏နှာခေါင်းအတွင်း သိမ်မွေ့စွာ ဝင်ရောက်လှုံ့ဆော်၏။ သို့သော် ရှင်သာမဏေတို့ကား မျက်လွှာကို ချမြဲချလျက်။

ကဲလွန်းသူတို့က မျက်လွှာလှန်၍ ကြည့်ရုံကလေးမှ မကြည့်ကြတော့ဘဲ ဟုတ်တိပတ်တိ အိန္ဒြေကြီး သိက္ခာကြီးတွေ ဤသို့လုပ်နေလေသောအခါ ထုချင်ရိုက် ကုတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်ချင်သောစိတ်တွေကို အနိုင်နိုင် ချိုးနှိမ်နေကြရ၏။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း အသဲထဲက ယားနေကြ၏။ ထိုစဉ်

'ကျောင်းကြီးပေါ် မပျော်ရင် ထွက်ခဲ့မောင်ရယ်၊ ရွှေရစ်တံထိုးပါလို့ တိမ်ခိုးဆင်ရတော့မယ်'

          

အိမ်တဆောင်၏ဝင်းပန်းခြံထဲမှ အပျိုမတစ်ယောက် သီဆိုလိုက်သည့် သီချင်းသံဖြစ်၏။ ဆွမ်းလောင်းမည်ဟု စောင့်နေကြသော အပျိုအဖော်များက ပြုံးလိုက်ကြ၏။ သို့သော် ကိုရှင်သာမဏေတို့ကမူ မကြားဘိသို့ မျက်လွှာချရိုး ချမြဲ။

          

ကိုရင်တန်းကြီး ဆုံးသွားသောအခါ ထိုကိုရှင်သာမဏေတို့အထဲ၌ ကောင်းမြတ်တယောက် မပါလာသည်ကို မြခက်သည် ပထမဆုံး သတိထားမိသူဖြစ်၏။ လွန်ခဲ့သည့် သုံးရက်က နံနက် အာရုံဆွမ်းခံကြွလာတိုင်း ကိုရင်ကောင်းမြတ် ပါလာမြဲ။

          

ယခုမူ ကိုရင်ကောင်းမြတ် မပါလာတော့။ နေထိုင်မကောင်းဖြစ်နေသလား၊ သို့တည်းမဟုတ် ဝတ်ကြောင်လဲလျက် ကိုရင်လူထွက် ငပိချက် ဖြစ်နေပြီလား။

          

ကိုရင်စံတုတ်ကမူ ဣန္ဒြေရရ သိက္ခာရှိရှိ ရှိမြဲရှိနေ၏။ ဆွမ်းခံကြွရာ၌ အမြဲပါလာ၏။ ယခင်နေ့တွေကဆိုယင် ကိုရင်စံတုတ်၏နောက်မှ ကိုရင်ကောင်းမြတ်တယောက် ပါလာမြဲ…..၊

          

ကိုရင်ကောင်းမြတ်၏မျက်နှာမှာ ညှိုးလျော်နေ၏။ မိမိပြုလုပ်လိုက်သဖြင့် သူ့ခမျာ အတော်အရှက်ရသွားဟန်တူ၏။ မိမိကိုလည်း အတော်စိတ်နာသွားပုံ၏။ ဤမျှစိတ်ထိခိုက်လိမ့်မည်၊ မျက်နေလိမ့်မည်ဟု မိမိသိရလျှင် ပြုလုပ်ရက်မည်မဟုတ်၊ သို့သော် သူများစိတ်ကို သူက ညှဉ်းဆဲလှသောကြောင့် မိမိက ဤသို့ ပြုလုပ်မိခြင်းဖြစ်၏။

          

`ကိုရင်ကောင်းမြတ်ရယ်……တော် သာလောက်ထိခိုက်သွားလိမ့်မည်ဆိုတာကို သိရင် ကျုပ်မလုပ်ပါဘူးတော်`

          

မြခက်သည် စိတ်ထဲမှ တွေးတောပြောဆိုရင်း ဆွမ်းအုပ်ကြီးပိုက်လျက် ငြိမ်သက်နေ၏။       

                   

`ဟဲ့ မိမြခက် နင့်ရှေ့မှာ ဆွမ်းရပ်နေတယ်လေ၊ ဘာငိုင်နေသတုံး`

ဘေးမှ ဝိုင်းအော်လိုက်သံကြောင့် အိပ်ရာမှနိုးလာသလို သံဃာတော်တန်းကြီးအား သတိထားလိုက်မိ၏။ သပိတ်ဖုံးတွေ ပွင့်ပွင့်လာကြ၏။ ဆွမ်းများကို တဇွန်းပြီးတဇွန်း ခပ်ခပ် လောင်းနေမိ၏။ သံဃာတော်တန်းကြီးသာ ဆုံးသွား၏။ အိမ်ထဲသို့ပြန်ရောက်၍ ပုခုံးပေါ်ရှိပုဝါရှည်ကြီးကို တန်းပေါ်သို့ တင်လိုက်သည့်တိုင် မိမိဘာတွေလုပ်၍ အိမ်တွင်းသို့ မည်ကဲ့သို့ပြန်ရောက်လာသည်ကို သတိမထင်မိ။

          

အမိတို့အား ပြောပြီးလျှင် လှူဘွယ်ဝတ္တု တစုံတခုကိုယူလျက် ကျောင်းသို့သွား၍ ကိုရင်ကောင်းမြတ်ကို တွေ့မည်။ ထို့နောက် မိမိပြုလုပ်ခဲ့သည့်ပြစ်မှု ပြစ်ချက်ကို ဝန်ခံ၍ ခွင့်လွှတ်ပါရန် ရှိခိုးတောင်းပန်မည်ဟု စိတ်ကူး၏။ စိတ်ကူးသည့်အတိုင်း ထန်းလျက်ဖြူဆုပ်များကို ပန်းကန်ပြားငယ်တချက်ပေါ်၌ လှပစွာထည့်ပြီးလျှင် ထန်းလျက်ဖြူဆုပ်တို့အပေါ်မှ ဆိတ်ဖလူးပန်းပွင့်ကလေးဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ မြောက်ကျောင်းသို့ သွားခဲ့၏။ ကျောင်းထဲသို့ အဝင်တွင်မျက်ရည်ကလေးစို့စို့နှင့် ကျောင်းထဲမှထွက်လာသော မိပဲကို တွေ့၏။

          

`သည်ကောင်မ ပူပုံပန်းဖြစ်လာလိုက်ထာ၊ မျက်နှာကိုက ကြာရုပ်နှင့်`ဟု စိတ်ထဲမှာတွေးရင်း တဖတ်သို့လှည့်လျက် မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ကျောင်းဝင်းသို့ဝင်လာခဲ့၏။

          

မိမိကသာ ဤသို့ပြုလုပ်ခဲ့ရသည်။ မိပဲကမူ မိမိအား မြင်ပုံသိပုံမရ။ သူအပူနှင့်သူ ရင်ထဲ၌ လောင်မြိုက်နေဟန်ရှိ၏။`သည်ကောင်မ ဘာများ သာလောက်ဖြစ်ရပါလိမ့်`ဟုတွေးရင်း `ကိုရင်ကောင်းမြတ်နှင့် ပတ်သက်သည့်ဟာနေမှာဘဲ`ဟု စဉ်းစားမိရာမှ ရင်ထဲကပူလာပြန်၏။

          

ပူသည့်အတိုင်းလဲ ဟုတ်ပေပြီ။ ကိုရင်ကောင်းမြတ်သည် မနေ့ညနေကတည်းက သဲဒဏ် ရေဒဏ်တို့ကို ထမ်းပြီးနောက် ရှင်လိင်ပြန်သွားခဲ့လေပြီတဲ့။

          

မကြည်သောနှလုံးကို ဖုံးဖိလျက် မပြုံးလိုသည့်မျက်နှာကို အားခဲပြုံးရင်း ယူလာသည့် ထန်းလျက်ဆုပ်ဖြူများကို ကိုရင်စံတုတ်ကြီးအား လှူဒါန်းခဲ့ပြီးနောက် မြခက်သည် မြောက်ကျောင်းမှ ပြန်လာခဲ့၏။

         

ကိုရင်စံတုတ်သည် ဝမ်းမြောက်ကြည်နူးစွာ ဣန္ဒြေသိက္ခာကိုမျှ မပြုနိုင်ဘဲ မိမိနား နောက်ကျောမှ ကြည့်လျက် ကျန်ရစ်ရှာလိမ့်မည်ဟု စိတ်တွင်းမှ အလိုလို သိနေရသော်လည်း ရင်ထဲက မည်သို့မျှ မလှုပ်ရှားမိ။

          

မြခက်ရင်ထဲ၌ ဗြောင်းဆန်နေသည်ကား ရှင်လိင်ပြန်သွားသော ကောင်းမြတ်ကို မိမိမည်သို့ ရှာဖွေရပါမည်နည်း။ မည်သို့ တောင်းပန်ရပါမည်နည်း။ မိမိက တောင်းပန်ပါသော်လည်း ကောင်းမြတ်က ကျေမှကျေနိုင်ပါဦးမည်လားဟူသောပြဿနာများ ဖြစ်သတည်း။      

------------------------

#ရန်ကုန်ဘဆွေ