စိမ်းသင့်မှစိမ်း (ခင်နှင်းယု)
___________________
အခန်း (၂)
စိမ်း သတိရလာသည်အထိ ကိုဝဏ္ဏသည် အနားမှာ စောင့်နေသည်။ မိုးကာခြုံထားသော်လည်း ရေစွတ်နေသော အဝတ်များကိုပင် မလဲသေးပေ။
စိမ်းသည် လွန့်လိုက်၍ မျက်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းနှင့် ကြည့်၏။ ပထမဆုံး ကိုဝဏ္ဏမျက်နှာကို သူမြင်ရသည်။ သူ့စိတ်တွင် အိပ်မက်ပေပဲလား၊ တကယ်လား တွေးမရအောင် နေမိသည်။ ခပ်ကြောင်ကြောင် မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ကိုဝဏ္ဏသည် စိုက်၍ကြည့်ရင်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပေ။
“မင်း...သတိရလာပြီလားဟင်”
အမေကလည်း ရှေ့ကိုတိုးလာသည်။
“မိန်းကလေး သတိရလာပြီ ထင်တယ်”
စိမ်း၏လက်ကို အမေသည် အသာဆုပ်၍ မေး၏။
“လက်တွေ သိပ်ပူတာပဲ၊ ဖျားနေပြီ ထင်တယ်နော်”
စိမ်းသည် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်၊ မျက်ရည်တွေသာ ဝဲလာသည်။
“ဝမ်းမနည်းပါနဲ့၊ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ နေကောင်းတဲ့အထိ နေပါ”
“ဟုတ်တယ်၊ အမေတို့ယာတောက မြို့နဲ့ဝေးပေမယ့် အမေက အိမ်မှာ အစုံအလင် ဝယ်ထားပါတယ်။ သမီးအတွက် နွားနို့လဲ ရနိုင်ပါတယ်”
စိမ်းသည် ဝမ်းနည်းလာတော့သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းများကို လျှာနှင့်သိမ်းရင်း မျက်ရည်များ စီး၍ကျလာပြန်သည်။
“နွားနို့ပူပူတစ်ခွက်တော့ သောက်လိုက်ဦး၊ အမေ သွားယူမယ်နော်”
အမေသည် နို့ယူရန် ထွက်သွားပြန်သည်။
“ခင်ဗျား ချောက်ထဲကိုလိမ့်ကျလာလို့ ယာခင်းစောင့်အဘိုးကြီးက ခေါ်လာတယ်”
စိမ်းရင်ထဲတွင် နည်းနည်းအေးသွားသည်။ သူ့လက်ကို လှုပ်ချင်ပေမယ့် လက်မှာ နာနေသေးသည်။
“ကျွန်မ အားလုံးမှတ်မိပါတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားကိုရော အနီးအနားမှာ မတွေ့ဘူးလား”
“ဘယ်သူမှမတွေ့ဘူး၊ ခင်ဗျားတစ်ယောက်သာ ချောက်ထဲ လိမ့်ကျလာတယ်တဲ့။ ကားနဲ့လူတွေတော့ ဓားပြတွေ တစ်ခါတည်း ဖမ်းသွားတယ် ထင်တယ်။ အဘက ပြောပြတာပဲ။ ကျွန်တော်တော့ ဘာမှမမြင်ရဘူး၊ ကျောက်မဲက ပြန်လာမှသိတယ်။
“ဒါဖြင့် သူ့ကို ဓားပြတွေ ဖမ်းသွားပြီပေါ့”
“ဟုတ်မှာပဲ”
လွှတ်ခနဲ ပြောလိုက်ပြီးမှ ကိုဝဏ္ဏသည် သူ့စကားအတွက် စိမ်းအား စိတ်ထိခိုက်စရာဖြစ်မှာ စိုးရိမ်သွားပြန်သည်။ စိမ်းသည် ပင့်သက်ရှူ၍ ငြိမ်သက်နေပြန်၏။
အမေသည် နို့တစ်ပန်းကန်ကိုယူ၍ တံခါးဝမှ ဝင်လာသည်။ မလိုင်တက်၍ ပူပူနွေးနွေးဖြစ်နေသောနို့မှာ သောက်ချင်စဖွယ်ဖြစ်နေ၏။ စိမ်းရင်ထဲမှာမူ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖြစ်နေသည်။
“ကဲ... ပူပူနွေးနွေးပဲ သမီး၊ သောက်လိုက်ဦး၊ ပြီးတော့ တစ်ရေးအိပ်လိုက်သေးတာပေါ့။ စိတ်လှုပ်ရှားရလွန်းလို့ပါ အားရှိသွားရင် နေကောင်းမှာပါပဲ”
စိမ်းသည် စကားပြန်ပြောဖို့ကြိုးစားတိုင်း မျက်ရည်များက ဝဲ၍လာသည်။ သူကတော့ အသက်မသေဘဲ ကျန်ရစ်ပါ၏။ သူ့ချစ်လင်မှာ ဓားပြတို့လက်တွင် အဘယ်သို့ ရှိရှာမည်နည်း။ တွေးရင်း ငိုချင်လာပြန်သည်။ သူက ငိုလွန်းလျှင် အိမ်ရှင်တို့စေတနာကို စော်ကားရာများ ရောက်မည်လား။
“ကျွန်မ မသောက်ပါရစေနဲ့ဦး”
“နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ်တော့ သောက်လိုက်ပါ၊ အမေတို့ခြံက ထွက်တဲ့နွားနို့ပါ”
“ရင်ထဲမှာ ကျပ်နေတယ်”
ကိုဝဏ္ဏသည် မချင့်မရဲဖြစ်လာပြန်သည်။ အမေ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြန်သည်။ အမေသည် စိမ်းယောက်ျားအကြောင်း သိပုံမပေါ်သေးပေ။
“အမေ... သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတယ်။ သူ့ယောက်ျား ဓားပြတွေလက်ထဲမှာ ပါသွားတယ်တဲ့”
“ဟင်း.....အင်း........ စိတ်မကောင်းစရာပဲပေါ့လေ၊ ဒီလိုပဲပေါ့။ ကဲ..သား၊ သွားချင်သွားတော့၊ အမေ မိန်းကလေးနားမှာ ရှိနေမှာပဲ”
ကိုဝဏ္ဏ ထွက်သွားတော့မှ စိမ်းသည် ရှိုက်၍ရှိုက်၍ ငို၏။ အမှန်တော့ မိန်းမချင်း ကျန်ရစ်ချိန်တွင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ငိုလိုက်ရသည်မှာ စိတ်သက်သာရလေသည်။
“မိန်းကလေးခင်ပွန်းသည်ကို ပြန်ပြီးတွေ့တဲ့အထိ အမေတို့ယာတဲမှာ အေးအေးဆေးဆေးနေပါ။ ကျန်းမာအောင် ကုသေးတာပေါ့။ ကျန်းမာလာရင် သူ့ကိုရှာနိုင်ပါတယ်”
စိမ်းက ခေါင်းခါ၏။ သူ့ရင်ထဲမှာ မတွေးရဲပေ။ သူသည် အားယူ၍ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။
“သူ့ကို ရှာလို့တွေ့ပါ့မလား”
“တွေ့ပါတယ်လေ၊ တွေ့မှာပါပဲ”
“မတွေ့နိုင်ပါဘူး အမေရယ်၊ သူ့ကို သတ်ပစ်ကြမှာပါ"
စိမ်းမှာ အသည်းတွေတုန်လာကာ စောင်နှင့် မျက်နှာကို အုပ်ထားလိုက်သည်။ အမေကတော့ သူ့ကို “အမေရယ်”ဟု ခေါ်လိုက်သည်ကို ကျေနပ်သွား၏။
“ကံ...ကံရဲ့အကြောင်းတရားတွေကို ဘယ်သူမှ အဆုံးအစ မပြောနိုင်ပါဘူး။ မိန်းကလေးရဲ့ကံ၊ သူ့ရဲ့ကံကလဲ ရှိပါသေးတယ်။ သေချင်မှ သေမှာပါ။ သေတာကို မတွေးနဲ့ဦးလေ။ တွေးချင်ရင် ဘယ်လိုရှာချင်သလဲဆိုတာ တွေးပေါ့။ မောင်ဝဏ္ဏက သမီးကို ကူညီပါလိမ့်မယ်။ လောလောဆယ်တော့ အားရှိဖို့လုပ်ဦး”
စိမ်းနားထဲတွင် အမေ့အသံသည် အေး၍ချို၏။ “မိန်းကလေးရဲ့၊ သမီးကို”ဟူသော စကားလုံးများမှာ မေတ္တာရောင်ခြည် ဟပ်၍နေသည်။ အမေသည် စိမ်းမျက်နှာပေါ်မှ စောင်ကို အသာဆွဲယူ၍ နဖူးမှစို့နေသော ချွေးကို သုတ်ပေးလိုက်၏။
“မိန်းကလေးရဲ့ နာမည်က ဘယ်သူတဲ့လဲ”
“စိမ်း”
“ဪ..တစ်လုံးတည်းနော်၊ စိမ်းဆိုတာ စိုစိုပြည်ပြည် ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းရှိတာပေါ့။ ဖြစ်သမျှ အကြောင်းပေါ့ မိန်းကလေးရယ်။ အမေ့ယာတောထဲမှာ ကျန်းမာတဲ့အထိ နေကြည့်ပါဦး။ မိန်းကလေးမှာ သားသမီးရှိလား”
“မရှိပါဘူး၊ လက်ထပ်ပြီးတာ ခြောက်လပဲရှိပါသေးတယ်၊ သူက နယ်ပိုင်ဝန်ထောက်၊ လက်ထပ်တုန်းက ခွင့်မယူဘူး။ ခုမှ ခွင့်ရတာနဲ့ ရှမ်းပြည်နယ် ခရီးထွက်လာတာပါ”
“အိုကွယ် ... ဖြစ်မှဖြစ်ရတယ်။ ပြန်တွေ့မှာပါ။ စိတ်ပျော်ပျော်နေပေါ့”
အမှန်တော့ စိမ်းကိုသာ အားပေးနေရသည်။ အမေ့စိတ်ထဲတွင်လည်း မျှော်လင့်ချက်တော့ သိပ်မထားလှပေ။
“သမီး နွားနို့သောက်ပြီး အိပ်လိုက်ဦး၊ အိပ်ရာက နိုးမှ အမေနဲ့ စကားဆက်ပြောပေါ့။ ကဲ သောက်လိုက်ဦး”
စိမ်းသည် အိပ်ရာမှ ထထိုင်ကြည့်၏။ ခါးနှင့်လက်မှာ တော်တော်နာသေး၍ ခေါင်းထဲကလည်း နည်းနည်းမူးသေးသည်။
အမေ့လက်ထဲမှ နို့ပန်းကန်ကို ယူသောက်လိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာ နွေးထွေးသွားသော်လည်း လှဲ၍ပင် နေချင်သည်။ နို့ပန်းကန်ကို ဘေးရှိ သစ်သားခုံပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ စိမ်းသည် ပြန်အိပ်နေပြန်၏။
“အမေ သွားမယ်နော်၊ လိုချင်တာရှိရင် ပြော”
အမေသည် နို့ပန်းကန်ကိုယူ၍ အပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ စိမ်းသည် မျက်စိကိုမှိတ်၍ အမေ့အကြောင်း တွေးနေမိပြန်သည်။ ဤမျှခေါင်သော ယာတဲတွင်နေသော အမေ့စကားလုံးများသည် ရည်မွန်ချေငံလှပါကလား။ တောသဘာဝ စကားလုံးများမဟုတ်၊ ပြေပြစ်ယဉ်ကျေးလှ၏။ စကားအသုံးအနှုန်း ပြေပြစ်ရုံတွင်မက တောအရိပ်ဖြစ်သော ရိုး၍ပွင့်လင်းသောဟန်၊ အသံတို့မှာ အမေ့စကားလုံးတွင်ပါလာ၍ အေးချမ်း ကြည်လင်လှပေသည်။ သူကတော့ ချမ်းမြေ့စရာကောင်းသော လူတို့၏လက်တွင် ရောက်နေပေပြီ။
“ဘုရားမလို့ သူ့ချစ်လင်သည်လည်း ဘေးကင်းပါစေ”
သူသည် ဆုတောင်းရင်း ရောက်တတ်ရာရာကို တွေးမိပြန်သည်။
ဓားပြတွေ တောဘက်မှ တက်လာလာချင်း မြင်းကိုယ်စီနှင့် လမ်းကို ဆီး၍ပိတ်၏။ သူ့ယောက်ျားသည် ချောက်ဘက်ကပ်၍ ကားကို ထိုးရပ်လိုက်စဉ် သေနတ်သံတွေ ဆူလာ၍ သူ့ဘေးမှ အဖော်မိန်းကလေးက သူ့ကိုတွန်းရင်း “တံခါးဖွင့် တံခါးဖွင့်”ဟူ၍ နားထဲတွင် ကြားလိုက်သည်။ သေနတ်သံ တစ်ချက်နှင့်အတူ ကားတံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်ကာ လှိမ့်ချလိုက်သည်။ ရင်ထဲတွင် အေးခနဲဖြစ်သွားသည်ကလွဲ၍ သူ ဘာမှမသိတော့။ အဖော်မိန်းကလေး၊ သူ့ခင်ပွန်း၊ ဒရိုင်ဘာတို့မှာ ဓားပြတို့လက်တွင် ပါသွားပြီထင်သည်။ သူ့ကိုယ်တွင် နားကပ်နှင့်ရွှေလက်ကောက်တစ်ရံသာ ကျန်ရစ်ပေသည်။ ဓားပြများမှာ သူ့ကိုမတွေ့ရဘဲ ချန်ရစ်ခဲ့သလား။
တွေးရင်း ခေါင်းနောက်လာသည်။ သူ့ယောက်ျားအား ဓားပြတို့ ဖမ်းသွားသောအကြောင်းရောက်လျှင် ချွေးစေးတွေ ပြန်လာကာ အသက်ရှူရပင် ကျပ်လာသည်။
ငွေနှင့် လက်ဝတ်လက်စားထည့်ထားသော လက်ကိုင်အိတ်လည်း ကားပေါ်တွင် ကျန်ရစ်သည်။ ထိုပစ္စည်းတွေ ယူ၍ သူ့လင်အား လူဆိုးတို့ ပြန်၍လွှတ်လိုက်စေချင်သည်။ ထိုအတွေးမှာ သူကဖြစ်စေချင်သော အတွေးမျှသာဖြစ်၏။ တကယ့်အဖြစ်ကမူ ဘယ်လိုဖြစ်လာမည်ကို သူ မတွေးနိုင်ပေ။
ခေါင်းက နောက်လာသလို မူးလာသလိုနှင့် သူ မေ့ခနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။
နိုးလာချိန်တွင် သူ့အဖို့ ကြောက်စရာလို၊ ထိတ်စရာလို ဖြစ်နေပြန်သည်။ ဘာတွေများပါလိမ့်။ သူ့အိပ်ရာဘေးတွင် ဝက်ပေါက်စလေး တစ်ကောင်မှာ ကွပ်ပျစ်ကိုမေးတင်၍ မှေးနေသည်။ ရုတ်တရက် သူသည် နောက်ကို တွန့်လိုက်၏။ တစ်ခါပြန်၍ သူသည် ကြည့်ပြန်သည်။ ကလေးသုံးယောက်သည် သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေကြသည်။ သူသည် ဝက်ကလေးကို မကြည့်တော့ဘဲ ကလေးတွေမျက်နှာကို သေသေချာချာ ကြည့်မိပြန်၏။ သူတို့ကလေးတွေမျက်နှာမှာ ဖော်ရွေပုံရ၍ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေကြသည်။
“အစ်မ နေကောင်းရဲ့လား”
ဝက်ပေါက်စလေးကို ကိုင်ထားသော ကလေးက ပြုံး၍ မေးလိုက်၏။ စိမ်းသည် ကလေးတို့အပြုံးကြောင့် ရင်ထဲတွင် ပေါ့ပါးသွားသလို ဖြစ်လာသည်။
“နေကောင်းပါတယ်”
စိမ်းက ထမည့်ဟန်ပြင်လျှင် အကြီးမိန်းကလေးသည် စိမ်းအနားကို ကပ်လာကာ တွဲ၍ ထူပေးသည်။ စိမ်းအဖို့မှာမူ ကလေးများအမူအရာကလည်း အံ့သြစရာဖြစ်နေသည်။
“အစ်မ နေကောင်းရင် ကျွန်မကြက်ခြံကို လာကြည့်ပါဦး၊ ဟိုတလောက ကြက်တွေအများကြီးပဲ သေကုန်လို့ ကြက်ခြံကို မီးရှို့ပစ်ရတယ်။ ခု ကြက်တွေက ငွေနားတွေတဲ့ သိပ်ထွားတာပဲ၊ အဘိုး လားရှိုးက ဝယ်လာတာတွေ”
မခမ်းလုံသည် သူ့ကြက်ခြံအကြောင်းကို ပြောပြ၏။ တိုးကြီးကမူ သူ့ဝက်ပေါက်စလေးကို အရေးတယူ မကြည့်သည့်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည်။ သူ့ဝက်ကလေးကို ပွေ့၍ယူသွားရန် ပြင်လိုက်၏။
“အစ်မကို ပြဖို့တဲ့၊ တိုးကြီးက ဝက်ကလေးကို ယူလာတယ်၊ ဒါ သူ့ဝက်ခြံကပဲ”
“ဪ..သူ့နာမည်က တိုးကြီးတဲ့လား”
“ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော့်နာမည်က တိုးကြီး၊ အမ နေကောင်းရင် ဝက်ခြံကို လာကြည့်ပါဦး။ သူတို့အားလုံး ဝတယ်။ နှာခေါင်းလေးတွေကလဲ ရဲနေတာပဲ။ အစ်မ မနိုးခင် ပြရအောင်လို့ ကျွန်တော်ယူထားတယ်။ သူ အခု နို့ဆာတော့မယ်၊ သွားပြီး ထားဦးမယ်”
တိုးကြီးသည် သူ့ကို စိမ်းက အရေးတယူ စကား စိတ်ထဲတွင် ပြော၍ ကျေနပ်သွားသည်။ ဝက်ကလေးကို မ,ချီကာ ထွက်သွားတော့သည်။
မကျေနပ်နိုင်ဆုံးမှာ အတူးဖြစ်၏။ သူ့မှာ ဘာမှပြစရာမရှိ။ ဘာကစ၍လည်း စိမ်းကို စကားပြောရမှန်းမသိ။ တိုးကြီး ထသွားသောခုံဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်ရင်း စိတ်ထဲမှ ငိုချင်လာသည်။ သူ့ကိုလည်း စိမ်းက ဂရုတစိုက် စကားပြောစေချင်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်တွေဝဲလာ၏။
မခမ်းလုံသည် သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“သူက ကျွန်မမောင်လေး အငယ်ဆုံး အတူးပါ။ အစ်မကို သူလဲတွေ့ချင်လို့ အစ်မသတိမေ့နေတုန်းကတည်းက ခုတင်ဘေးမှာ စောင့်နေတယ်။ သူ့မှာ ဘာမှပြစရာမရှိလို့ ဝမ်းနည်းနေတယ်”
“ဟင်”
စိမ်းသည် အတူးကို လှမ်းကြည့်၍ ပြုံးလိုက်၏။
“လာပါဦး၊ ဒီကိုလာပါဦးကွယ်၊ ဘာမှ မပြလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အတူးမျက်နှာလေးက ချစ်စရာကောင်းပါတယ်”
စိမ်း လက်ဆန့်တန်းလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် အတူးသည် လက်ထဲသို့ တိုးဝင်လိုက်၏။ အားလုံး ကျေနပ်သွားသည်။ စိမ်းသည် ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ့ရသော ကလေးတစ်စုကြောင့် စိတ်ထဲတွင် အတော်သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်သွားသည်။ သူတို့မျက်နှာလေးတွေကလည်း ချိုချိုပြုံးပြုံးရှိလှ၏။
မခမ်းလုံသည် သူတို့မောင်နှမတွေ နာမည်နှင့် အမေ့နာမည်၊ ကိုဝဏ္ဏနာမည်ကို ပြောပြ၏။ သူ့ကြက်ခြံနှင့် တိုးကြီး၏ ဝက်ကလေးများမွေးပုံ၊ ကိုဝဏ္ဏ၏အာလူးခင်းများ ပျိုးစပြုပုံတွေကို ပြောပြနေပြန်သည်။
အိပ်ရာမှ မထနိုင်သေးသည့် အတောအတွင်းတွင် သူတို့လေးတွေ ခဏခဏလာ၍ စကားပြောကြ၏။ ငြီးငွေ့ အားငယ်နေသောစိတ်မှာ ကလေးများ လာရောက် စကားပြောလျှင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်၍နေပြန်သည်။ တစ်ယောက်တည်းနေချိန်တွင်တော့ ကွဲကွာသွားသော သူ့ချစ်လင် ကိုဝင်းဖေအကြောင်းကိုသာ တွေးနေမိပြန်သည်။
ဆက်ရန်
---------------------------------
ခင်နှင်းယု
){kind=link}
0 Comments