ပန်းများကို ပွင့်စေသူ (ခင်နှင်းယု)
________________________
အပိုင်း (၁၁)
တန်ဆောင်မုန်းလဆန်း ၁၄ ရက်သို့ ရောက်ခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့သည် ကျွန်မမွေးနေ့ဖြစ်၏။ မွေးနေ့မတိုင်မီ တစ်ပတ်ကတည်းက ကျွန်မသည် အစာမကြေနိုင်သောရောဂါလိုလို ဖြစ်၍နေပေသည်။ အစာဝအောင် မစားရ၍ ကျွန်မမွေးနေ့တွင် ကြီးကြီးကမူ ဥပုသ်စောင့်ခွင့် မပေးပေ။
ထိုနေ့တွင် ခွင့်ယူကာ အိမ်မှာနား၍နေပေသည်။ သမ္ဗုဒ္ဓေသက်စေ့ပုတီးစိပ်၊ ဂုဏ်တော်တစ်ထောင်စိပ်၊ မေတ္တာပို့နှင့် တစ်နေ့လုံးလိုလို အခန်းထဲမှ မထွက်မိပေ။ ကြီးကြီးမူ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းသို့ ဆွမ်းပို့ကာ ညနေပိုင်းတွင် ကမ္ဘာအေးသို့ သွားမည်ဟု ဆိုသည်။ ကျွန်မအတွက် ပန်းသက်စေ့ ဆီမီးသက်စေ့လှူရန် ပြင်ဆင်၍နေပေသည်။
ကျွန်မသည် အိမ်ရှိဘုရားတွင်ပင် ဆီမီးသက်စေ့လှူကာ နေရစ်ခဲ့ပေသည်။
ကြီးကြီးနှင့် မချိန်တို့ ဘုရားထွက်သွားချိန်တွင် ကောင်းကင်၌ မိုးများ အုံ့မှိုင်းလျက်ရှိပေသည်။
ကျွန်မ၏မွေးနေ့သည် တန်ဆောင်မုန်းတွင်ဖြစ်ပါလျက် ရာသီဥတုမှာ ကြည်လင်၍မနေပေ။ မိုးစက်လေးများ ဖွားဖွားကျလာကြ၍ ဘုရားခန်းတံခါးများကို ပိတ်နေဆဲ အောက်မှ ဧည့်သည်ခေါ် ခေါင်းလောင်းသံကို ကြားရပေသည်။
ကျွန်မသည် အောက်ကို ဖြည်းညင်းစွာပင် ဆင်း၍ သွား၏။ သံ ဆွဲတံခါးနားတွင် ရပ်ကာ တံခါးကို မဖွင့်နိုင်သေးဘဲ ကျွန်မသည် ငေး၍နေမိသည်။ တံခါးအပြင်တွင်မူ မားမားကြီးရပ်နေသော ကိုထင်ပေါ်ကို လှမ်း၍ မြင်နေရပေသည်။ ယခုအခါ သူ့ကို မြင်ရခြင်းသည် ကျွန်မစိတ်တွင် ပျော်ရွှင်ခြင်းမဖြစ်ပေ။ သံ,ဆွဲတံခါးသော့ကို ကျွန်မက ဖွင့်ပေးလိုက်လျှင် သူသည် အသာဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်၍လာလေသည်။ သူ့ဘာသာပင် ပြန်၍ ပိတ်လိုက်၏။
" ဒီနေ့ မခင်သိုက်မွေးနေ့မှာ ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ ချမ်းမြေ့ရွှင်လန်းပါစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်ဗျာ "
သူသည် ခပ်အေးအေးပင် ရပ်၍ကြည့်ကာ ပြော၏။
" ကျွန်မမွေးနေ့ကို ရှင် သိတယ် "
" သိပါတယ်၊ ပြီးတော့ မခင်သိုက် ကောင်းကောင်း နေမကောင်းနေဘူး၊ ကျောင်းတက်နေပေမယ့် အစာဝအောင် မစားရဘူးဆိုတာလဲ သိတာပဲ "
သူက စကားပြောကာ ရှေ့မှ ဧည့်ခန်းသို့ သွားနှင့်၍ ဆိုဖာတစ်ခုတွင် ဝင်၍ထိုင်၏။
" အသားအရည် နည်းနည်း စစ်သွားတယ်နော်၊ ညနေစောစောကပဲ ကမ္ဘာအေးမှာ မခင်သိုက်အတွက် ပန်းတွေ သွားလှူခဲ့ပါသေးတယ်၊ အပြန်မှာ ကြီးကြီးကို လမ်းမှာ တွေ့လိုက်တယ်။ မခင်သိုက်ဆီကို ပန်းတွေပို့ရင် တော်ကြာမေ့ပြီး ဘုရားကို မလှူမှာစိုးလို့ "
ကျွန်မသည် ခပ်ပျော့ပျော့ပင် ပြုံးလိုက်ကာ သူ့ဘေးရှိဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်ပေသည်။ အပြင်မှာ မိုးသည် ပိုမို၍ သည်းလာဟန်ရှိပေသည်။
" ကျွန်တော့်မွေးနေ့တုန်းက မိုးတွင်းကြီးပေမယ့် ရာသီဥတု ကြည်လင်တယ်နော်၊ မခင်သိုက်မွေးနေ့က ဆောင်းပဲ စတော့မယ့်ဟာ မိုးက ရွာသေးတယ် "
သူက မှန်ပြတင်းဆီသို့ ကြည့်ကာ ပြောပြန်သည်။
မီးရောင်ကြောင့် ဧည့်ခန်းမှာ လင်းနေသော်လည်း အပြင်တွင် မိုးကြောင့် အတော်မှောင်၍နေပေသည်။
"ကံပေါ့လေ၊ ဇာတာစန်းလဂ်ကောင်းသူတွေအတွက် ဘာပဲလုပ်လုပ် ရာသီဥတု ကြည်လင်ရပေမပေါ့၊ ကျွန်မတို့ကတော့ ဘဝမှာ တယ် အဆင်မပြေချင်တာကိုး "
သူက ခပ်ဟဲဟဲ ရယ်မောကာ ကျွန်မကို စိုက်၍ ကြည့်ပြန်သည်။
" ကျွန်တော် မခင်သိုက်ကို စကားပြောစရာလဲ ရှိ၊ မွေးနေ့လက်ဆောင်လဲ ပေးချင်လို့ လာခဲ့တာပါ "
" မလိုပါဘူး၊ ကျွန်မအတွက် မေတ္တာပို့ရင်ပဲ ဗုဒ္ဓဘာသာထုံးစံအတိုင်း ဝမ်းသာကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ မွေးနေ့လက်ဆောင်တွေက အနောက်တိုင်းအယူတွေပါ "
" ထားပါတော့လေ၊ ဘာအယူပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ ကိုယ့်မွေးနေ့တုန်းက ကိုယ်ဖိရင်ဖိကူညီခဲ့သူတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးနေ့ကိုတော့ ဂရုပြုရမှာပဲ၊ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်စကားတွေကိုတော့ မခင်သိုက် ခေါင်းအေးအေးနဲ့ နားထောင်ပါနော် "
သူ ဘာပြောမည် မသိသေးသော်လည်း ကျွန်မရင်များမှာ ခုန်၍နေပေသည်။ အနည်းငယ် အားလျော့နေ၍ ကျွန်မသည် ဆိုဖာနောက်ကို မှီလိုက်ကာ ခပ်နွဲ့နွဲ့ထိုင်လိုက်၏။
" ကဲလေ ... နားထောင်ပါ့မယ်"
" ဟိုတစ်ညနေက ကျွန်တော် ဝင်းမြင့်အောင်ကိစ္စကို ဖွင့်ပြီး ဝန်ခံခဲ့တာ မခင်သိုက် သတိရဦးမှာပေါ့ "
" ဟုတ်ကဲ့"
" ကျွန်တော့်အဖေ ကိစ္စဖြစ်တုန်းက မတင်တင်ဦးအဖေက ပဲခူးမှာ လယ်ဝန်ပဲ၊ သူတို့ ကြီးလာတော့ ဖေဖေ့ကိစ္စကို ကောင်းကောင်းသိကြတာပဲ၊ ဒီမိန်းမက ကိစ္စတစ်ခုပေါ်တိုင်း ဖေဖေ့ကိစ္စကို ဖော်ဖော်ပြီး တယ်ပြောချင်တယ်၊ ထားပါတော့လေ၊ ကျွန်တော်ကလဲ ဘာတွေ စမိနေပြန်လဲ မသိပါဘူး၊ ကျွန်တော်ပြောချင်တာက ကျွန်တော်ကျူးလွန်သမျှ မကျေနပ်သမျှတွေကို မခင်သိုက်ကို အားလုံး ဖွင့်ဟဝန်ခံခဲ့တာတွေ မခင်သိုက် သိမှာပေါ့ "
" ဟုတ်ကဲ့၊ ဆိုပါဦး "
" ကျွန်တော့်ကိစ္စတွေက ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်က ကျွန်တော်လုပ်ပါတယ်လို့ ဖွင့်ဟ ဝန်မခံသမျှ ခြေရာခံဖို့ တော်တော်ခက်တယ်၊ ခု ကိုယ့်လည်ပင်းကို ကြိုးတပ်ရမယ့်ကိစ္စဖြစ်နေပေမယ့် မခင်သိုက်ကို ကျွန်တော် ဘာလို့ အကြောင်းစုံ ဖွင့်ပြောသလဲဆိုရင် ...."
သူသည် အားယူရန် ခေတ္တ နားပြီးမှ_
" မခင်သိုက်ဟာ ကျွန်တော် အမြတ်နိုးဆုံး မိန်းမမို့လို့ပဲ "
ပတ်ဝန်းကျင်သည် ခေတ္တ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွား၏။ ကျွန်မအကြောထဲရှိ သွေးများပင် မသွားတော့ဘဲ ရပ်သွားဟန်ရှိသည်။ ကျောက်ရုပ်ကဲ့သို့ပင် ကျွန်မသည် ခွေ၍ ငြိမ်သက်နေမိ၏။
" ဒီတော့ ကိုယ် အင်မတန်မြတ်နိုးပြီး ချစ်တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်အပေါ်မှာ လိမ်ဖို့ ဖုံးကွယ်ထားဖို့ ကိစ္စတွေဟာ မရှိအပ်ဘူးလို့ ကျွန်တော် ယူဆတယ်၊ အထူးသဖြင့် အပြစ်ရှိရင် သာပြီး ဖုံးကွယ်ထားဖို့ မသင့်သေးတယ်၊ ကျွန်တော့်အယူအဆကို မခင်သိုက် သဘောပေါက်ပြီလား "
ကျွန်မသည် ခေါင်းကိုမျှ ညိတ်၍မပြနိုင်ပေ။
" ဒီနေ့ဟာ ကျွန်တော့်အချစ်ကို ဖော်ပြဖို့ အကောင်းဆုံးနေ့လို့ ကျွန်တော် ယူဆတယ်၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ပြန်တွေ့စ နေ့တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ စိတ် သိပ်လှုပ်ရှားတာပဲ၊ မခင်သိုက်ဟာ ယောက်ျားတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားလောက်အောင် ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မပြုပြင်ထားဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်၊ ကျွန်တော့်မွေးနေ့ကျတော့ ကျွန်တော် တစ်သက်လုံး အမြတ်နိုးဆုံး အချစ်ဆုံးလူဟာ မခင်သိုက်လို့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ကျွန်တော်ပြောမိတယ်၊ ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ၊ ကျွန်တော့်ကို စကားပြန်ပြောပါဦး "
ယခုနေများ အကယ်၍ သူသည် ကျွန်မလက်ဖျားများကို ဆုပ်ကိုင်၍ ကြည့်ပါက ရေခဲတမျှ အေးစက်နေမည်ကို တွေ့ရပေမည်။ ကျွန်မသည် စကားပြောဖို့ထက် လှုပ်ရှားဖို့ကိုပင် မနည်းအားယူ၍နေရလေသည်။ ကလေးရှစ်ယောက်အဖေ မိန်းမမျိုးစုံနဲ့တွေ့ခဲ့သူအဖို့ အချစ်ကိစ္စများကို လှလှပပ ဣနြေ္ဒရရပြောနိုင်ပေမယ့် ကျွန်မလို အပျိုကြီးအဖို့ ရင်ဆိုင်အပြောခံနေရသည်မှာ ဘယ်မျှ ဝေဒနာကြီးမားသည်ကို သူ တွေးမိမည်မထင်ပေ၊ သူ့မျက်လုံးအရောင်များသည် ယခင်တစ်ခါလို တောက်ပခြင်းမရှိဘဲ ရီဝေဝေဖြစ်နေပေသည်။
" မခင်သိုက် အခု အသက် ၃၅ နှစ် တင်းတင်းပြည့်ပြီနော်"
ကျွန်မသည် အားယူ၍ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
" ကဲ မခင်သိုက်က ၃၅ နှစ်၊ ကျွန်တော်က ၄၀ ထဲမှာ၊ ကျွန်တော်တို့ ဘဝကို စကြရအောင်နော်၊ မခင်သိုက်စိတ်တွေကို မခင်သိုက် ဆန့်ကျင်ပြီး မနေချင်ပါနဲ့တော့၊ တကယ်တော့ မခင်သိုက်လည်း ကျွန်တော်နဲ့အတူ သွားလာနေရတာ ပျော်ပါတယ်၊ စိတ်ချမ်းသာတယ်မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ချိန်မှာဆို မခင်သိုက်မျက်လုံးထဲမှာလေ ကြည်နူးတဲ့အရောင်လေးတွေ ကျွန်တော် တွေ့ရတယ်၊ ကျွန်တော့်မွေးနေ့ ဧည့်ခံပွဲတုန်းကလဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရောင်ချင်း ဟပ်နေတာပဲ "
သူသည် သူငယ်တို့၏ပျော်ရွှင်ခြင်းဆန်ဆန် ဟန်ပန်မျိုးဖြင့် ပေါ့ပါးစွာ ပြောနေ၏။ ကျွန်မအဖို့တွင်မူ ကလေးများရှေ့ စာပြနေသော ဆရာမကြီးစိတ်ဓာတ်မျိုးကို မနည်း ပြန်ရအောင် ကြိုးစားလိုက်ရ၏။
" ဝင်းမြင့်အောင် သွားကြည့်တဲ့ ညနေကတော့ ကျွန်မမျက်လုံးထဲမှာ ဘာအရိပ်အရောင် ရှင် တွေ့သလဲ"
ကျွန်မသည် ဣနြေ္ဒအရနိုင်ဆုံး ကြိုးစား၍ ပြောလိုက်သော်လည်း ကျွန်မအသံများသည် တုန်ယင်၍ အားနည်းနေပေသည်။ ကျွန်မကိုယ်ကိုမူ မတ်၍နေရန် အားယူ၍ မရသေးပေ။
" ကျွန်တော် အဲဒီနေ့ ညနေတုန်းက ရှင်းရှင်းပြောရရင် မခင်သိုက်မျက်လုံးကို ဆိုင်ပြီး မကြည့်ရဲဘူး "
ကျွန်မသည် စိတ်ကို အတော်ပင် ထိန်း၍ ရလာလေသည်။
" သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး ကိုထင်ပေါ်၊ ရှင်သာ ဝင်းမြင့်အောင်လို အိပ်ရာပေါ်မှာ တစ်သက်လုံး ဘဝဆုံးရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ၊ ရှင်လုပ်တာတွေဟာ ရာဇဝတ်မှုတွေ ကိုထင်ပေါ်... သိရဲ့လား၊ ဒါတွေဟာ ရာဇဝတ်မှုတွေ၊ ရှင်က ရာဇဝတ်မှုတွေကို ကျူးလွန်ပြီး တစ်ခါ ကျွန်မကို အားလုံး ဖွင့်ဟဝန်ခံတယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်မက ရှင့်ကို ချစ်ရမယ်ဆိုတော့ ကျွန်မဟာ ဒီရာဇဝတ်မှုတွေကို အလိုတူအလိုပါ အားပေးရာ မရောက်ပေဘူးလား "
ကျွန်မအသံများသည် မာ၍မလာသေးပေ။
" ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့သူကို ချစ်တာနဲ့တော့ မခင်သိုက်ပါ ကျူးလွန်ရာ မရောက်ပါဘူး၊ ပြီးတော့ မခင်သိုက်နဲ့ မတွေ့ခင်က ဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ "
" အဲဒီအကြောင်းတွေဟာ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ နောင် အနှောင့်အယှက် ဘယ်လောက်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ မတွေးမိဘူးလား "
" မခင်သိုက်ကလဲ မတွေးမိပါဘူး၊ မတွေးမိလို့သာ ကျွန်တော်နဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆက်ဆံနေတာပါ၊ စတွေ့ကတည်းက ကျွန်တော် ဘာများ လျှို့ဝှက်ခဲ့လို့လဲ"
သူသည် အေးအေးလေးနှင့် ကျွန်မကို ချည်နှောင်လိုက်လေပြီ။
" ကျွန်တော့်ကို မညာပါနဲ့ မခင်သိုက်ရယ်၊ ကျွန်တော်လေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်ချင်လှလို့ ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး၊ အမှန်ကို လိုချင်လွန်းလို့ ရှာရာက ကျွန်တော် ခုလိုဖြစ်ရတာပါ၊ မခင်သိုက် ကျွန်တော့်ကို မညာပါနဲ့၊ မခင်သိုက်စိတ်ထဲမှာ ချစ်နေပြီးတော့မှ ခုမှ ဟန်မဆောင်ပါနဲ့ "
သူ့အသံသည် ပြင်းထန်သောဆန္ဒဖြင့် လွှမ်းမိုး၍ ခက်ထန်လာသည်။ ကျွန်မသည် ကိုယ်ကို တည့်မတ်လာ၏။
" ရှင့်ကို ငယ်သူငယ်ချင်းထက် မပိုဘူးဆိုတာ ရှင် ယုံပါ"
သူသည် ခေါင်းကို သွက်သွက် ခါယမ်းလိုက်၏။
" မယုံဘူး၊ တစ်ခုကလဲ ကျွန်တော်လုပ်သမျှတွေကို ဖွင့်ဟပြောလို့ အားလုံးသိနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် လက်လွတ်မခံနိုင်ဘူး"
"ဘာ၊ ရှင် ကျွန်မကို ခြိမ်းခြောက်နေတာပေါ့၊ ရှင့်အကြောင်းတွေကို ကျွန်မဖွင့်ချပြီး ရာဇဝတ်မှုလုပ်မှာစိုးလို့ ရှင် ကျွန်မကို သိမ်းပိုက်မယ်ပေါ့၊ ရှင် .... ကျွန်မကို ..."
ကျွန်မအသံများသည် မာကျော၍လာသည်။
" ဒေါသမကြီးပါနဲ့မခင်သိုက်၊ ကျွန်တော် မခင်သိုက်ကို မလိမ်ပါရစေနဲ့၊ တကယ်ချစ်တာက ရာခိုင်နှုန်းအပြည့်ပါနေပါတယ်၊ ဒုတိယအကြောင်းကလည်း ကျွန်တော့်ရင်မှာ မထားချင်လို့ ဖွင့်ပြောတာ၊ မခင်သိုက်က ရာဇဝတ်မှုလို့ ဘယ်လိုပဲဆိုဆို ဘယ်မှာလဲ သက်သေ၊ ဘယ်တုန်းက ဒါတွေ ကျူးလွန်သလဲ။ ကဲလေ မခင်သိုက်က သက်သေခံပြီ ထား၊ မခင်သိုက် ဘယ်လို ထွက်ဆိုမလဲ၊ ကျွန်မကို သူ ဖွင့်ပြောတယ်ဆိုရုံနဲ့ တရားဝင်မလား၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အချစ်ဆုံးသူက တပ်တဲ့ကြိုးကွင်းတော့ ကျွန်တော်ခံရဲပါတယ်"
သူသည် လေသံကို လျှော့လိုက်၏။
" ခက်သားကလား ကိုထင်ပေါ်၊ ကျွန်မတို့ဟာ လောကကြီးကို သာယာစိုပြည်ချင်ရင် အခါခပ်သိမ်း ဥပဒေပါ စကားလုံးလောက်ကို အပေါ်ယံရှပ်သုံးပြီး ပြောလို့မရပါဘူး၊ ဥပဒေက ရှာကြံအပြစ်ပေးလို့မရတိုင်း ကျွန်မတို့ဟာ ပြစ်မှုတွေကို ထပ်ဆင့်ကျူးလွန်ကြရင် အားနည်းသူတွေအဖို့ ခိုကိုးရာဆိုတာ ရှိပါဦးမလား၊ ပညာရှိတွေ မိုက်ကြတော့ ဥပဒေလိုက်လို့မရဘူးဆိုတာ ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ မွန်မြတ်တဲ့စိတ်ဓာတ်ရဲ့ထိန်းသိမ်းမှုကိုတော့ အားမပေးချင်ဘဲ ဘယ်မှာလဲဥပဒေ၊ ကျွန်တော့်မှာ တတ်နိုင်တဲ့အား ရှိတယ်ဆိုပြီး အားကို မူတည်ပြီး သိပ်စကားပြောလို့မကောင်းပါဘူး "
ကျွန်မသည် ချစ်ရေးဆိုခြင်းမှ စကားလမ်းကြောင်းကို မနည်းပြောင်း၍ပစ်ရ၏။ သူနှင့်စကားပြောရသည်မှာ လွယ်ကူသောအလုပ်မဟုတ်ပေ။
" ထားပါတော့။ ခံရတဲ့သူတွေကလည်း အားနွဲ့သူတွေ၊ ဒီပြစ်မှုကျူးလွန်တာတွေ သိတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်မကလဲ ဘာမှတတ်နိုင်တဲ့သူမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီတော့ ရှင့်လက်ခုပ်ထဲကရေပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်လုပ်တာတွေ ဘယ်သူမှမသိဘူး၊ သိလဲ ဘယ်သူမှမတတ်နိုင်ဘူးလို့တော့ ဇက်မရဲစေချင်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ လောကကြီးမှာ ဘာမှ အရှည်မတည်မြဲကြပါဘူး။ ရှင်တစ်ခါပြောသလိုပဲ သူများအသည်းကို ကွဲအောင်ခွဲရတဲ့ ရှင့်အသည်းဟာလဲ ဗြန်းဗြန်းကွဲရမယ့်အချိန်ကို တစ်နေ့ ဆိုက်လာဦးမှာပေါ့။ ရှင် အများကြီးမှားခဲ့တယ် ကိုထင်ပေါ်၊ အစကတည်းက ဒေါက်တာဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အေးအေးနေရင် လူသားတွေအတွက် ဘယ်လောက်အကျိုးရှိမလဲ"
သူသည် မဲ့လိုက်၏။
" ကျွန်တော် တစ်ခါက ပြောမယ်ဆိုတာ ပြောဖို့အချိန်ရောက်လာပြီ၊ ဒေါက်တာဘွဲ့ယူလိုက်ရင် ပိုဆိုးမယ်၊ အမှန်တော့ ဆရာဝန်ဆိုတာ လူသားတွေ အသက်ချမ်းသာရေး စိတ်ပျော်ရွှင်ရေးကို ဖန်တီးပေးရမယ့်လူ၊ ကျွန်တော်က အဲဒီဘွဲ့ယူပြီး လူတွေလိုက်သတ်နေမိမှ ပိုဆိုးမယ်၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဆေးပညာစွန့်ပြီး အာဏာပိုင်နိုင်တဲ့ ဘီစီအက်စ်ကို ဝင်တာပေါ့၊ ကျွန်တော်သာ ဆေးပညာဘက်လိုက်ရင် မြန်မာပြည်မှာ လောကဓာတ်ပညာကို ဘယ်သူမှ ကျွန်တော့်ကို ယှဉ်ရဲမှာမဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော် ဆေးကောလိပ်က ထွက်ချိန်က ဆရာတွေဆိုတာ ရင်ကွဲတာပဲ၊ ကျုပ်ဟာ ကျောင်းသားဘဝကတည်းက အစွမ်းရှိပါတယ်"
အပြင်မှာ မိုးများ ပို၍သည်းလာ၏။
"ယုံပါတယ်၊ ရှင့်ရဲ့စွမ်းရည်ကို ကျွန်မ ယုံကြည်ပါတယ်၊ အဲဒီအစွမ်းတွေနဲ့သာ လူသားတွေ အကျိုးရှိအောင် လုပ်နိုင်ရင် ရှင်ဟာ ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းလိုက်မလဲ၊ ခုတော့ ရှင်ပွင့်စေတဲ့ပန်းတွေက အဆိပ်ပန်းတွေ ... အလျှံညီးညီး တောက်နေတဲ့ အညှိုးပန်းတွေ ... အမုန်းပန်းတွေ ..."
သူသည် ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကျွန်မ တစ်လုံးချင်း ပြောသည်ကို နားထောင်နေသည်။ ဆုံးလျှင် ဆုံးချင်း ...."ခင်ဗျားအပေါ်မှာတော့ အချစ်ပန်းပဲ ပွင့်ပါတယ်၊ ကျွန်တော် အမြတ်နိုးဆုံးလူကို ပေးမယ်လို့ အစကတည်းက ရည်စူးခဲ့တဲ့အတိုင်း ဒီစိန်အနက်လက်စွပ်ကို မွေးနေ့လက်ဆောင်အဖြစ် ကျွန်တော် ပေးပါတယ် " ဟု ပြောကာ ဗြုန်းခနဲပင် ကျွန်မ၏ဘယ်လက်ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၍ လက်ခလယ်တွင် သူ့လက်စွပ်ကို အတင်းစွပ်၍ပေးကာ နမ်းရှုပ်နေတော့သည်။ ကျွန်မသည် ဘာလုပ်၍ ဘာကိုင်မိမှန်းမသိအောင် သတိလက်လွတ်သွားပေသည်။ နောက်ဆုံး သတိပြုမိသည်မှာ ကျွန်မ၏လွတ်နေသော ညာလက်များသည် သူ့ပါးကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေခြင်းပင် ဖြစ်တော့သည်။
လက်ထဲမှ လက်စွပ်ကိုလည်း ကျွန်မသည် ဗြုန်းခနဲ ဆွဲယူကာ လွှတ်ပစ်လိုက်၏။ လက်စွပ်ကလေးသည် အခန်းထောင့်ဆီသို့ ခုန်၍လိမ့်သွားသည်။
" ရှင့်ကို မချစ်ဘူး၊ ရှင့်လက်ဆောင်ကိုလည်း မယူဘူး၊ လူက ပျော့နဲ့နဲ့ပေမယ့် အခုလို အနိုင်အထက်လုပ်လာရင်တော့ သေပေစေ၊ မခံဘူး သိလား "
သူသည် လက်တစ်ချောင်းကို ပါးစပ်သို့ ကပ်လိုက်ရင်း_
"တိုးတိုး...တိုးတိုး ...ကြီးကြီး ပြန်လာနေပြီ၊ လက်စွပ်လဲ ပြန်ကောက်ထားလိုက်ပါဦး "ဟု ဣနြေ္ဒရရ တံခါးဆီသို့ ထွက်သွားတော့သည်။
ကျွန်မသည် ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ဆရာ့ရှေ့တွင် စာပေးခံရသော ကျောင်းသူလို ဆရာ စာမိသွားမှာကိုလည်း စိုးပေသည်။ လက်စွပ်ကို ကမန်းကတန်းကောက်၍ ဘော်လီအိတ်ထဲသို့ လျှင်မြန်စွာ ထည့်လိုက်မိ၏။ ကျွန်မ၌ ဆရာမကြီးတစ်ယောက်၏ဟန်ပန်များ မရှိတော့ပေ။
သူသည် တံခါးဝတွင် ကြီးကြီးကို အချိန်ယူ၍ စကားပြောနေသည်။
"မောင့်နှမက အစားကောင်းကောင်း မဝင်တော့ ခြေဖျားလက်ဖျား အမြဲအေးတယ်၊ ဒါ့ကြောင့် အပြင်မခေါ်တာ၊ ရောက်နေတာ ကြာပြီလား "
ကြီးကြီးသည် သူ့ကို စကားပြန်ပြောကာ ဧည့်ခန်းသို့ ဝင်လာသည်။
ကျွန်မသည် ဣနြေ္ဒမနည်းဆောင်ကာ _
"ကြီးကြီးနဲ့ ကိုထင်ပေါ် စကားပြောရစ်ပါဦး၊ ကျွန်မ လှဲနေချင်လို့ "ဟု ပြောကာ လှေကားရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
အိပ်ရာပေါ်ရောက်လျှင် ပစ်လှဲကာ ရှိုက်၍ ငိုကြွေးမိပေသည်။ ကျွန်မ၏ဘယ်လက်ဖမိုးမှာလည်း ထားစရာမရှိတော့ချေ။ အပျိုရည်ပျက်၍ ဘဝဆုံးရတော့သလိုပင် ယူကျုံးမရ ဖြစ်မိပေသည်။
ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မလည်း အပြစ်များစွာ တင်မိသည်။ သူပြောသကဲ့သို့ပင် သူနှင့်တွဲကာ သွားလာတိုင်း သာယာမိသောစိတ်မှာ ကျွန်မ၏အမှားဖြစ်သည်ကို ကျွန်မ ဝန်ခံရပေမည်။
ကျွန်မ၏အမှားကို နင်းကာ သူ လိုက်လာခြင်းဖြစ်ပေသည်။ သူ့အပြုအမူများမှာ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရာဖြစ်သော်လည်း သူ့ကို မုန်းလေသလား ချစ်လေသလားဟု ကျွန်မစိတ်ကို ကျွန်မ မမေးရဲပေ။
ကျွန်မတို့ငယ်စဉ်က ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ဒေါ်ပိုက်မိ ပြောခဲ့သောစကားများကို ချက်ချင်း သတိရ၏။
" ကိုယ်ယူလို့မဖြစ်နိုင်တဲ့ ယောက်ျားနဲများ ဘယ်တော့မှမတွဲနဲ့၊ တွဲချင်ရင် ယူလို့တော်မယ့်လူနဲ့ တွဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ တွဲလို့နီးစပ်ရင် ယောက်ျားနဲ့မိန်းမဟာ ညားဖို့ သေချာနေတာပဲ။ မဟုတ်တဲ့ မိန်းမလက်ရှိ လူပွေတွေ တွဲမိရင် သိပ်ဒုက္ခကြီးတာပဲ "
ကဲ ယခုတော့ ဆရာမကြီးပြောသလိုပင် ကျွန်မတွဲမိသောသူမှာ ကျွန်မ မယူနိုင်သောသူ ဖြစ်၍နေပေပြီ။
ကျောင်းနေစဉ်ကတည်းက ကျွန်မ၏အိပ်မက်ခန်းများဝယ် လူစွမ်းကောင်းမင်းသားတို့ကို အများကြီး တွေ့ခဲ့ရသည်။ ထိုသူတွေကို ကျွန်မက ကျောခိုင်းခဲ့၏။ သူတို့၏ချစ်ခွင့်တောင်းဆိုချက်များကို ငြင်းဆန်ခဲ့၏။ ဆရာမကြီးအဖြစ်သာ ခပ်အေးအေး နေခဲ့သည်။ သုံးဆယ်ကျော်ကာမှ တွေ့မယ့်တွေ့တော့ ကိုထင်ပေါ်လိုလူ။
ကျွန်မသည် ကျွန်မ၏လက်ဖမိုးလေးကို ယခုမှ ပြင်းစွာ နှမြောတသနေမိပေသည်။ နောက်ဆုံး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်မိသည်။ ကျွန်မသည် ဟိုစဉ်က ဘာကြောင့်များ လိုက်လျောစွာ နေထိုင်မိပါသလဲ။
ကျွန်မ၏ဒီဂရီများ၊ ဂုဏ်သိက္ခာများသည် ကျွန်မ၏စိတ်အကြောင်းကို တစ်ခါတစ်ရံ မရိပ်မိ မသိရှိနိုင်ကြပါတကား။
ထိုညတစ်ညလုံး အိပ်မပျော်တိုင်း သူနှင့်ဝေးရာသို့ ပြေးရန် အစီအစဉ်များ အများကြီးလုပ်၍နေမိပေသည်။
နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ကျောင်းသို့ ခပ်စောစောပင် ထွက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းတွင် စီမံစရာရှိသမျှကို စီမံကာ ပညာမင်းကြီးရုံးသို့ ခွင့်အတွက် ထွက်လာခဲ့သည်။
ကျွန်မ၏ကိုယ်ဟန်မှာလည်း ကျန်းမာရေးချွတ်ယွင်းဟန် ပေါက်နေ၍တစ်ကြောင်း၊ တစ်ခါမျှ ခွင့်မယူဖူး၍ အနားယူရန် ခွင့်နှစ်လအတွက် ချောမောစွာ စီစဉ်၍ ပြီးခဲ့လေသည်။
ကျောင်းသို့ ပြန်သွားချိန်တွင် ဒုတိယကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ဒေါ်စောအေးက ကျွန်မအတွက် ခရီးစဉ်ကို စီစဉ်၍ နေလေသည်။ သူနှင့်ကျွန်မသည် ကျောင်းနေဘက်များဖြစ်၍ အားနာရန်အကြောင်းမရှိပေ။
" အိမ်က ဒေါ်ရှင်ကို မခင်သိုက်နဲ့အတူ ထည့်လိုက်မယ်၊ ဒါမှ အောင်ပန်းအထိ သွားရတာ အဆင်ပြေမယ်။ ကျွန်မအစ်ကို စောခွန်ရီက ဒေါက်တာသာဖြစ်တယ်၊ အောင်ပန်းမြို့ပေါ်မှာ မနေဘူး၊ တစ်မိုင်လောက်ဝေးတဲ့ခြံမှာ သူတစ်ယောက်တည်း နေတယ်။ ဒီတော့ အနားယူဖို့အတော်ပဲ။ ဟိုမှာ အိမ်နှစ်လုံးရှိတယ်။ မခင်သိုက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တစ်ယောက်တည်း နေနိုင်ပါတယ် "ဟု သူက ဆီးကြို၍ ပြောပြပေသည်။
ကြီးကြီးကိုမူ ကျန်းမာရေးအတွက် ဆရာဝန်တိုက်တွန်းချက်အရ ခရီးထွက်မည်ဟု ပြောပြလိုက်လေသည်။ သူသည် အိမ်နှင့် ဝယ်စ ခြံမြေအတွက် နေရစ်ခဲ့ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် မချိန်အား ကျွန်မနှင့် ထည့်လိုက်ရန် အစီစဉ်လုပ်၍နေပေသည်။
ဆက်ရန်
------------------------
ခင်နှင်းယု
){kind=link}
0 Comments