စိမ်းသင့်မှစိမ်း (ခင်နှင်းယု)
____________________
အခန်း (၁၀)
နောက်တစ်နေ့တွင် သူ့ပစ္စည်းလေးများကို သိမ်းဆည်း၍နေ၏။ ယခုတစ်ခါ ပြောင်းရွှေ့ရခြင်းမှာတော့ လူနှင့်သူနှင့် တူလာသည်။ အင်္ကျီထည့်ရန် သေတ္တာလည်းရှိ၍ အင်္ကျီလုံချည်များလည်း လေးငါးစုံလောက်ရှိ၍လာသည်။ ဖဲထီးတစ်ချောင်းပင် သိမ်းရာတွင် ပါလာသည်။ ဒါလောက်ဆိုရင်ပဲ သူ့ပစ္စည်းများမှာ လုံလောက်၍ နေလေသည်။
ယနေ့ အိမ်ပြောင်းရွှေ့ရန်အတွက် ကျောင်းမတက်ဘဲ နေလိုက်သည်။ မနက်ဘက်ကမူ အောက်ဆင်း၍ ပန်းပွင့်များ ခူးကာ ကြီးကြီးနုအတွက် သီ၍ပေးလိုက်သည်။ ဖွဲဖွဲရွာကျနေသော မိုးဖွားများအောက်တွင် ပန်းခူးရခြင်းမှာ နောက်ဆုံးဟု တွေးမိသောအခါတွင်မူ ဝမ်းနည်းသလို ဖြစ်လိုက်မိသေးသည်။
စောစွာသောအချိန်များက ယခုလိုဖြစ်မည်ကို ကြိုတင်၍ မတွက်မိကောင်းလားဟူ၍လည်း သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်မိပြန်သည်။ အုံ့၍မည်းနေသော ကောင်းကင်အောက်တွင် အိမ်ကြီးသည် ညိုမှိုင်းမှိုင်းဖြစ်နေသည်။ ထိုအိမ်ကြီးမှ ထွက်ခွာသွားရခြင်းသည် ကြမ္မာဆိုးတစ်ခုမှ လွတ်ကင်းခြင်းပဲဟူ၍ ယူဆလိုက်၏။ ထွက်ခွာသွားရမည် ဆိုပြန်တော့လည်း ဒေစီအိမ်မှ အကူးအပြောင်းတွင် လက်ခံကျွေးမွေးသော ကြီးကြီးနု၏မေတ္တာတရားနှင့် ကျေးဇူးမှာ နောက်ဆံတင်း၍ နေပြန်လေသည်။ သို့သော်... ဘာမဆို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင် ဆက်ဆံပြောဆိုချင်၏။ စာရင်းရှုပ်တတ်သော အလေ့များကို သူက ဝါသနာမပါပေ။ ကြီးကြီးနုကမူ ယနေ့ သူထွက်ခွာသွားမည်ကို သိဟန်မပေါ်ပေ။ သူပေးသော ပန်းခိုင်ပန်းခက်များကိုယူ၍ ငြိမ်သက်စွာ ဘုရားရှိခိုးနေသည်။
နေ့လယ်ဘက်တွင် အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းထဲ၌ လဲ့လဲ့က ကိုမောင်မောင်တင်အား ခေါက်ဆွဲကျွေးမည်ဆို၍ စိမ်းသည် အောက်သို့ပင် မဆင်းတော့ပေ။ နောက်ရှုပ်လာမည့်ဇယားများကို ကြောက်၏။ ချစ်သူနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် စိတ်ဆိုသည်မှာ
မြွေဆိပ်ထက် ပိုမွှန်သည်ဟု ပြောကြ၏။ မွန်လည်း မွှန်ပေမည်။ မိန်းမဆိုပြန်တော့လည်း မထိန်းနိုင်သောစိတ်၊ ငယ်သောစိတ်များသည် ပေါက်ကွဲမြန်တတ်ပေမည်။ သို့သော်... စိမ်းအတွက် သည်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ခွန်းကြီး ခွန်းငယ်ပြောရမည်ကို ရှက်သည်။
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် အပ်ချည်လုံးအနက် လာ၍တောင်းကာ စိမ်းအခန်းထဲတွင်ပင် သူ့ဖဲထီးစုတ်ကို ဖာနေလေသည်။
“ဒါ ဘာလုပ်ဖို့လဲ ဒေါ်ရွှေသွယ်”
“အပေါက်ကို ဖာနေတာပါ။ ညနေသွားရင် ဒေါ်ရွှေသွယ်ပါ လိုက်မယ်လေ”
“လိုက်ပို့မှာလား”
“တစ်ခါတည်း လိုက်နေမှာပါ။ ဒီမှာ မနေရစ်ခဲ့ချင်ဘူး"
“ဟင်..”
စိမ်းက မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“ကြီးကြီးနုက ဒေါ်ရွှေသွယ့်ကို လွှတ်မလား”
“လွှတ်ပါတယ်”
“ကောင်းမှ ကောင်းပါ့မလား၊ သူ့အိမ်မှာလဲ လာနေသေးရဲ့။ သူ့အခြွေအရံလဲ ဖဲ့ယူသွားတယ် ဖြစ်ပါဦးမယ်”
“စိမ်းနဲ့ မလိုက်ရလဲ ဒီအိမ်မှာ ဆက်ပြီး မနေချင်တော့ဘူး”
စိမ်းသည် ငြိမ်၍ နေလိုက်ပြန်သည်။ စိတ်ထဲ၌ နောက်ပြောင်းမည့် ကိုဘကောင်းအိမ်ကို သတိရလာ၏။
“ဒီမှာ ဒေါ်ရွှေသွယ်၊ ကိုဘကောင်း အိမ်လခက ဘယ်လောက်”
““တစ်လ ၈-ကျပ်တဲ့”
“သူ့အိမ်ကြီးက အကြီးကြီးဆို”
“အင်း..သူမှမနေဘဲ၊ ပြီးတော့ သူကလဲ ငှားစားချင်တာ မဟုတ်ဘူး။ စိမ်း မကျေနပ်မှာစိုးလို့သာ လခယူတာ”
“အင်း..."
စိမ်းသည် ခုတင်ဘေးတွင်ထိုင်၍ ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်၏။ ပိုက်ကွန်ကိုမမြင်၍ တိုးမိသည်ဆိုသည်မှာ ကောင်းသေးသည်။ ပိုက်ကွန်ကို မြင်ပါလျက်နှင့် မတိုးမဖြစ်၍တိုးရခြင်းမှာ အတော်ခေါင်းကိုက်စရာပေပဲ။
“ဒေါ်ရွှေသွယ် လခ ၈-ကျပ်ယူပြီး နောက်ပိုင်းက ဘာများချည်တုပ်ဦးမလဲ။ လောကကြီးက ဘာအခွင့်အရေးမှ မယူရဲအောင် ဖြစ်နေတာပဲ။ အခွင့်အရေးတစ်ခု ယူမိတိုင်း နောက်ကနေ တစ်ခုအချည်ခံနေရတာပဲ”
"ဒါလောက် တွေးမနေပါနဲ့ စိမ်း၊ လမ်းက နှစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ဒီမှာ ဆက်မနေချင်ရင် အဲဒီအိမ်ကလွဲလို့ ပြောင်းစရာမရှိဘူး။ မပြောင်းချင်ဘူးဆိုရင် ဒီဥစ္စာစောင့်အိမ်ကြီးမှာ ဆက်နေရမှာ”
“အေးလေ ဒါကြောင့် ပိုက်ကွန်ကို မြင်လျက်နဲ့ တိုးနေရတာပေါ့”
ပြတင်းမှာ စိမ်းက သွား၍ရပ်၏။ မိုးသည် အပြင်တွင် သည်းထန်စွာရွာနေသည်။ မိုးရေအောက်တွင် စံပယ်ပွင့်များကလည်း ပွင့်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ မိုးပေါက်များ ဒဏ်ကြောင့် ကြွေလွင့်နေသော ပန်းပွင့်အဖြူများမှာ မြေပေါ်တွင် ဖွေးနေသည်။
စံပယ်ပွင့်များသည် သူ့အား နောက်ဆုံးတွေ့ခြင်းဖြင့် နှုတ်ဆက်ရန် အစွမ်းကုန်ပွင့်နေပေမယ့် သူကတော့ ယခုညနေတွင် ပန်းမခူးနိုင်တော့ပေ။ ခြံစည်းရိုးနားမှ နှင်းဆီခိုင်များသည် မိုးရှိန်နှင့် သူ့ဘက်သို့ ကိုင်းညွှတ်၍ နှုတ်ဆက်နေပုံ ရလေသည်။ သူ့လို သက်ရှိပင် ဒေါသနှင့်မောဟမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်လာလျှင် လွင့်စင်ထွက်ပြေးရသေးသည်။ ပန်းစံပယ်လို သက်မဲ့မှာတော့ လေနှင့်မိုးတို့ ပြင်းထန်၍လာတိုင်း ဆုံးစမရှိ ကြွေလွင့်ရမည်ပါတကား။
ညနေတွင် အရိပ်အခြည်ကြည့်၍ ကြီးကြီးနုအခန်းထဲသို့ စိမ်း ဝင်လိုက်သည်။ ခုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေရာမှ ကြီးကြီးနုသည် ထ၍ထိုင်သည်။ သူသည် ကြမ်းပြင်ကော်ဇောပေါ်တွင် ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ထိုင်လိုက်ရင်း ... “စိမ်း ကန်တော့မလို့၊ ခုည သွားတော့မယ်” ဟု ပြောလိုက်၏။
ကြီးကြီးနုသည် ဘာမှပြန်၍လည်း မပြော၊ မေးလည်း မမေးပေ။ သူ့အား စူးစိုက်ကြည့်နေသောမျက်လုံးမှာတော့ မှုန်ရီရီ ဖြစ်နေပေသည်။
“အေး..."
တစ်လုံးတည်းပင် တုန်တုန်ယင်ယင် ပြောလိုက်၏။ စိမ်းသည် ကြီးကြီးနုကို ဦးချရင်း မျက်ရည်များက တစ်ပေါက်ပေါက် ကျ၍လာသည်။ အမှန်တော့ မြေလိုတည်တည်မြဲမြဲ နေလိုပါ၏။ ရေလို အစဉ်ရွေ့လျားသွားလာရခြင်းကို မနှစ်သက်ပါ။ သို့သော် ဘဝက “မြေ"မှ မဖြစ်လာဘဲ “ရေ” ဖြစ်လာတော့ အစဉ်ပဲ ရွေ့လျားသွားလာရဦးမည်။ ထည့်ရာခွက်တို့၏ ပုံစံကိုလိုက်၍ တည်ရဦးမည်ပါတကား။
“ကျွန်မလဲ စိမ်းနဲ့ လိုက်သွားတော့မယ်”
ဒေါ်ရွှေသွယ့်အသံသည် စိမ်းနောက်မှ ပေါ်လာသည်။ ကြီးကြီးနုသည် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း သူ့မျက်နှာမှာ ပိုမို၍အိုမင်းလာပုံရသည်။ သူသည် တစ်စုံတစ်ရာ တားမြစ်ဖြေဆိုခြင်း ဘာကြောင့်မပြုပါလဲဟု စိမ်းက သိချင်၏။ ဆံထုံး ပုံ့ပုံ့လေးနှင့် အဘွားကြီးထိုင်နေပုံမှာ ရုပ်သေးဘုရင်ကြီးနှင့် တူနေသည်။
စိမ်းတို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားချိန်တွင် ရှည်လျားသော အဘွားကြီးသက်ပြင်းချသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ ဆင်ဝင်ဝတွင်တော့ ဘယ်သူစီစဉ်ထားသည်မသိသော ကားမှာ သူတို့ကို စောင့်နေသည်။ ပစ္စည်းများ ကားထဲသို့ ထည့်ပြီးချိန်တွင် ဒေါ်အိုဇာသည် ဘယ်က ပေါ်လာသည်မသိ၊ သံဆွဲတံခါးအဝတွင် တအိအိ ငိုနေပြန်သည်။
စိမ်းကမူ ဝတ္တရားရှိသည့်အတိုင်း ညီမတော်လဲ့အား သွား၍နှုတ်ဆက်ရသေးသည်။ လဲ့သည် မျက်လွှာကိုမှ ပင့်မပြဘဲ ခေါင်းတစ်ချက်သာ ညိတ်လိုက်သည်။ ဆင်ဝင်အောက်သို့အထွက်တွင် ဒေါ်အိုဇာ ငိုသံကို ကြားရပြန်သည်။
“ဒေါ်အိုဇာ မငိုနဲ့လေ၊ စိမ်းတို့ဆီ လာလည်နိုင်သားပဲ”
အဘွားကြီးသည် တော်တော်ပင် ရှည်ရှည်လျားလျား ငို၍နေပေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ထွက်ခွာသွားခြင်းမှာ ခြောက်သွေ့သွေ့နှင့် ဘယ်သူမှ အသိအမှတ်မပြုသော်လည်း ဒေါ်အိုဇာ့မျက်ရည်များမှာ အထိမ်းအမှတ်သဖွယ် ကျန်ရစ်တော့သည်။
* * *
တောင်လေတိုက်ခတ်နေသော ရက်များကား ကုန်ဆုံးပေတော့မည်။ စိုထိုင်းနေသော လေ၏အတွေ့သည် ပြောင်းလဲလာသလို သယ်ယူလာသော ရနံ့များကလည်း ပြောင်းလဲ၍လာသည်။ ယခုတလော နေရောင်ခြည်ကို မကြာမကြာ တွေ့ရရုံမက သုံးလေးရက်ပင် နေခပ်ကျဲကျဲ ပူ၍လာပေသည်။ သည်းထန်သော မိုးရေအောက်တွင် တစ်မိုးတွင်းလုံး ပေါက်နေသော ချုံနှင့်မြက်ခင်းများမှာ တဖြည်းဖြည်း လျော်စပြု၍လာသည်။
ညနေကျောင်းဆင်းတိုင်း ဒေါ်ရွှေသွယ်နှင့်အတူ ခြောက်စပြုလာသော မြက်ပင်နှင့်ချုံပင်များကို ရှင်းလင်းရသည်မှာ စိမ်းအတွက် ပျော်စရာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။
မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်ကလည်း ပူပူနွေးနွေးရှိလာ၍ ခြံထဲတွင် သွားလာ လှုပ်ရှားရသည်မှာ နွေဦးပေါက်ငှက်ကလေးများလို လွတ်လပ်၍ နှစ်သိမ့်ဖွယ်ပင် ဖြစ်ပေသည်။ ညနေစောင်းတွင် အိမ်ကြီးနောက်ဘက်မှ အဝါရောင်သို့ပြောင်းလုလု စပါးခင်းကြီးမှာ စိမ်းကို ဆီး၍ကြို၏။
တောင်လေသည် တဖြည်းဖြည်းအားပျော့၍ လေမှာ အရှေ့မြောက်လေဆန်လာလေလေ စပါးခင်းကြီးကလည်း အဝါရောင်သို့ ပို၍ပြောင်းလာလေတော့သည်။ အမှန်တော့ ထူးခြားလှသည် မဟုတ်ပေမယ့် လေကို ရှူရသည်မှာလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိလာလေသည်။ နေရောင်ခြည်မှာလည်း ပူနွေးလတ်ဆတ်သလို စိတ်ထဲမှ ထင်လာလေသည်။
ကြီးကြီးနုအိမ်တွင် အိမ်ကြီး၏ ညိုမှောင်သောအငွေ့ကပင် လွှမ်းမိုးနေ၍လားမသိ။ လေများ၏ရနံ့မှာ ပန်းပေါင်းစုံပွင့်သောခြံထဲတွင် တိုက်ခတ်လာသော်လည်း မှိုစော်နံနေပုံရသည်။ နေခြည်ကလည်း မလတ်ဆတ်သလိုပင် ဖြစ်နေတော့သည်။
ရှင်းထားသော မြက်နုနှင့်ချုံများနေရာတွင် နှင်းဆီပင်များကို သူကိုယ်တိုင် စ၍စိုက်သည်။ မိုးကုန်စပြု၍ စိုက်ရသည်မှာ ခဲယဉ်းပေမယ့် ဒေါ်ရွှေသွယ်က ရေမှန်မှန်လောင်းပေးရှာသည်။
ဆောင်းလယ်သို့ရောက်လျှင်တော့ သူ့ကိုယ်ပိုင်နှင်းဆီပွင့်လေးများ ပွင့်လာပေတော့မည်။ ထိုသောအခါ သူကိုယ်တိုင် ဘုရားသို့ကပ်၍ ငြိမ်သက်စွာ အာရုံပြုဦးမည်။
မကြာမကြာဆိုသလို ကိုဘကောင်းက စိမ်းရှိရာသို့ လာ၍လည်သည်။ ကိုဘကောင်း၏ အိမ်ထောင်ပစ္စည်းများမှာ ထိုအိမ်တွင်ပင် ထားခဲ့၍ အားလုံးမှာ အဆင်ပြေနေပေသည်။
စိမ်းသည် ကြီးကြီးနု၏အိမ်ကြီးအကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ကိုမောင်မောင်တင်နှင့် လဲ့လဲ့တို့အကြောင်းကိုလည်းကောင်း လုံးဝမေ့၍ထားလိုက်၏။ ဒီလိုသာ မေ့မထားပါက ဘဝတွင် အေးကွက်မရအောင် စိတ်က ရှုပ်ပြီးရင်း ရှုပ်လာပေမည်။
ကိုဘကောင်းနှင့်တွေ့လျှင် ကလေးများအကြောင်း၊ ကျောင်းအကြောင်းနှင့် ပန်းပွင့်များအကြောင်းကို ပြောကြသည်။ ပျော်စရာမကောင်းပေဘူးလား၊ ပန်းပွင့်နှင့် ကလေးများအကြောင်းသည် သန့်ရှင်းချမ်းငြိမ်း၍ လူကြီးများအကြောင်းလို စိတ်ရှုပ်စရာ ဒေါသ၊ မောဟများအကြောင်း ပါမလာပေ။
ညနေဘက်တွင် ခြံစည်းရိုးနှင့် စပါးခင်းကြား ကွက်လပ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ကြသည်။ စပါးခင်း၏အဆုံးတွင် နေလုံးရဲရဲကြီးမှာ သူတို့ကို ကြည့်နေသည်။ စိမ်းမျက်နှာသည် နှင်းဆီပန်းရောင်ဖူးလေးလို နုထွေးထွေးဖြစ်နေသောအခါ ကိုဘကောင်းသည် ငေး၍ကြည့်နေတတ်သည်။ ဘာကြောင့် ငေးသည်ကို စိမ်းကသိပါ၏။ သို့သော် စိမ်းသည် ဘာကိုမှ မသိသလို သူပြောချင်တာတွေကို ပြောပြသည်။
ရှမ်းပြည်နယ်မြောက်ပိုင်းတွင် တွေ့ခဲ့သော ယာခင်းအကြောင်းကို ပြောချင် ပြောပြနေသည်။ ဆောင်းလေအောက်တွင် တအိအိသိမ်းနေသော ဂျုံခင်းများအကြောင်းနှင့် နှင်းငွေ့နှင့် တောင်ခိုးများထိပ်တွင် ဖုံးနေသော အဘိုးအို တောင်တန်းကြီးအကြောင်းကိုလည်း ပြော၍ပြတတ်ပေသည်။
ကိုဘကောင်းက စိမ်းထက်ပို၍ အပြောကောင်း၏။ သူ့နှုတ်ခမ်းများကလည်း လှပပေသည်။ လေယူလေသိမ်းမှာလည်း ကျောင်းအုပ်ကြီးများလို ပိပိရိရိရှိလှသည်။ သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်နှင့် ကလေးများအကြောင်း ပြောရင်းက သူ့ဘဝ၏သွေ့ခြောက်ပုံ၊ ပျင်းရိစရာကောင်းပုံများရောက်အောင် သယ်ယူလာသည်။ ပြီးတော့ စိမ်းကို လာရောက်တွေ့ဆုံရသည့်အချိန်သာ နှစ်သိမ့်စရာကောင်းသည့်အကြောင်းနှင့် နိဂုံးချုပ်သည်။ ပြောပုံဆိုပုံမှာ ဘယ်လောက် သေသပ်ပါသနည်း။
နေလုံးကို မမြင်ရတော့လျှင် အိမ်ဘက်ကို ပြန်လာကြ၏။ ညစာထမင်းစားပြီးမှ ကိုဘကောင်းသည် ရန်ကုန်ကိုပြန်တော့သည်။ ကိုဘကောင်း ပြန်သွားတော့လည်း ရင်ထဲတွင် ဟာတာတာ သွေ့ခြောက်ခြောက်ဖြစ်၍ နေရပြန်သည်။ ညမှောင်ထဲတွင် အိမ်သည် တိတ်ဆိတ်၍ ပိုမိုငြိမ်သက်နေလေသည်။ မိန်းမသားနှစ်ဦးတည်းနေသော အိမ်ဖြစ်၍ ယခုလို ညဘက်တွင် အားငယ်စရာကောင်းသည်ဟု သူက တွေးမိ၏။
ညနေက လှပသောစပါးခင်းကြီးမှာ ယခုညတွင်တော့ ကော်ဇောနက်ကြီးလို ဖြစ်နေသည်။ ဆောင်းလေပြင်းပြင်း တိုက်ခတ်လိုက်တိုင်း စပါးပင်တို့ကို လေတိုးသံမှာ မှင်စာလေများ ညည်းတွားနေသလို စိတ်ချောက်ချားစရာကောင်းပေသည်။ အောက်ထပ်တစ်ခုလုံး တံခါးပိတ်ပြီး၍ အပေါ်ထပ်တွင် သူ့အခန်းတစ်ခုတည်း ပြတင်းများကို ဖွင့်၍ထားသည်။ တွေးတောနေလျှင် စိတ်က တစ္ဆေ၊ မှင်စာများအကြောင်း တွေးကာ ကြောက်ချင်ကြောက်နေပေမည်။ မတော်တဆ စိတ်သည် ကိုဘကောင်းထံသို့ လွင့်ပျံသွားမှာကိုလည်း စိုးရိမ်မိ၏။ စိတ်ဆိုသည့်သဘောတရားကလည်း ထိန်းချုပ်ပါက ပိုမို၍ပေါက်ကွဲတတ်၏။ ထိန်းသိမ်းပါမှ တားဆီး၍မရအောင်လည်း ဖြစ်တတ်သည်။
အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း စာတစ်အုပ်ကို ဖတ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်မိလေသည်။ ခေါင်းရင်းဘုရားခန်းမှ ဒေါ်ရွှေသွယ်၏ဘုရားရှိခိုးသံမှာ သူ့အခန်းဆီသို့ လွင့်၍လာသည်။ စာအုပ်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်တင်၍ မဖတ်ဘဲနေမိ၏။ ယခုလို အောက်တန်းဆရာမလေးဘဝနှင့် ကြာရှည်နေ၍ မဖြစ်သေးပေ။ တစ်နှစ်လောက်ငွေစု၍ ရှေ့နှစ်တွင် နှစ်နှစ်သင်တန်းတက်နိုင်ပါလျှင် သူသည် အထက်တန်းဆရာမလစာ ရနိုင်မည်။ ထိုလစာနှင့်ဆိုလျှင်တော့ သင့်တော်သောအခန်းလေး ငှားကာ ဒေါ်ရွှေသွယ်နှင့် နှစ်ယောက် နေနိုင်ကောင်းပါရဲ့။
ဤအိမ်ကြီးမှာ ကြာကြာနေသွားလျှင်တော့ ပင့်ကူမျှင်အိမ်အလယ်တွင်မိသော ယင်ကောင်လို တစ်နေ့နေ့ ညွှတ်မိပေလိမ့်မည်။ ယခုလို နေထိုင်ဆက်သွယ်ကြရင်း ဘာမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟူ၍ သူ့ကိုယ်သူ သူရဲကောင်းမကြီးလို သူ မပြောရဲပေ။ အလိုလို ပြောင်းလဲလှုပ်ရှားတတ်သော နှလုံးသားကို ဘယ်သူက လာဝန်ခံရဲပါမည်နည်း။ ဤအရာကား တားဆီး၍ရသော အကြောင်းတရားမဟုတ်ပါပေ။
ဒေါ်ရွှေသွယ် ဘုရားရှိခိုးသံသည် ပြီးဆုံးသွား၍ အိမ်မှာ ပိုမိုတိတ်ဆိတ်လာသည်။ မကြာခင်ဆိုသလိုပင် သူ့အခန်းထဲသို့ ဒေါ်ရွှေသွယ်ဝင်လာ၍ သူ့ခုတင်လေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။
“လမသာတော့ ညဉ့်က ပိုတိတ်ဆိတ်သလိုပဲနော်”
စိမ်းသည် ဒေါ်ရွှေသွယ်ကို လှမ်း၍ စကားပြောလိုက်၏။
“အေး ... ခြံထဲဆိုတော့ ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်တာပေါ့လေ။ အမှန်တော့ ဒီလိုအိမ်မျိုး ဒီလိုခြံမျိုးဆိုတာကတော့ အခြွေအရံ လင်စုံမယားဖက် သားသမီးတွေနဲ့ နေဖို့ကောင်းတယ်”
“တစ်ခါတုန်းကတော့ ကိုဘကောင်းဟာ သူ့မိန်းမနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန် ဒီအိမ်မှာနေခဲ့ပုံရတယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ခုလဲ သူက နေချင်ပုံရတယ်”
စိမ်းသည် ခပ်ရွှင်ရွှင်ပြုံးလိုက်ရင်း ဒေါ်ရွှေသွယ် ဘာဆိုလိုသည်ကို သိလိုက်ပါ၏။
“အမှန်တော့ မိန်းကလေးရဲ့၊ တစ်ယောက်တည်းချင်းအနေနဲ့ ဒီလိုသွားလာ ဆက်ဆံနေတာ ကြာရှည်နေတော့ ကောင်းပါ့မလားကွယ်”
“ဘယ်လို ဒေါ်ရွှေသွယ်”
“မတင့်တယ်ဘူးပေါ့လေ၊ လူကြီးတွေ ပြောတဲ့စကားတွေဟာ ပိုနေတယ် ထင်ရပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့သူတော့ အဓိပ္ပာယ်ရှိတာပဲ။ မိန်းကလေးဟာ အုပ်ထိန်းခြင်းကင်းပြီး မနေထိုက်ဘူးဆိုတာ မှန်တယ်”
စိမ်းသည် မျက်မှောင်ကုတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်လေး စဉ်းစားနေ၏။ ဘာကြောင့် အုပ်ထိန်းခြင်းကင်း၍ မနေထိုက်ပါသလဲ။ ဘဝက ဖြစ်လာပေပြီပဲ။ သူ့လိုဖြစ်လာပြီဆိုပါတော့ အုပ်ထိန်းခြင်းမကင်းလို၍ ဖြစ်ပါမည်လား။ ခိုကိုးရာဆိုသည်ကိုတော့ လူတိုင်းလိုလို လိုချင်ပါ၏။ သို့သော် “ခိုကိုးရာ ဆိုသည့် စကားလုံးသည် ကျယ်ပြန့်ပြောလှပါကလား၊ မိဘ ခိုကိုးခြင်းလည်းရှိပါ၏။ လင်သား၊ ဆွေမျိုးဉာတကာတို့ကို မှီခိုခြင်းလည်းဖြစ်နိုင်၏။ မိဘကလွဲ၍တော့ ကျန်ခိုကိုးခြင်းများကား အန္တရာယ်များလှပါဘိ။ သူသည် သက်ပြင်းရှူလိုက်၏။
“ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ အားကိုးပါရစေ ဒေါ်ရွှေသွယ်”
“ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် အင်မတန် မျက်နှာငယ်ပြီး လူမရိုသေ၊ ရှင်မရိုသေဖြစ်လှတယ်။ ပြုံးကြတာချင်းတူတူ တစ်ခုလပ်ပြီးတော့ လူမခန့်ဘူးပေါ့ကွယ်။ ပြီးတော့လဲ မိန်းကလေးက အရွယ်က ငယ်ပါသေးတယ်။ အိုးနဲ့ အိမ်နဲ့ အတည်တကျနေဖို့ အချိန်ရှိပါသေးတယ်”
စိမ်း၏မျက်နှာထဲတွင် တသီတတန်းကြီး ပြန်၍မြင်လာသည်။ မြင်လာသည့်မြင်ကွင်းအသီးသီးထဲတွင် မျက်ခုံးမွေးထူထူနှင့် ကိုဝဏ္ဏမျက်နှာကြီးက ပြတ်ပြတ်သားသားပေါ်လာသည်။ သို့သော် သတင်းစာကြော်ငြာပိုင်း ဝှက်ထားမှုကို သူက နည်းနည်းမှ မကျေနပ်ပေ။
ဘယ်လိုပင်ဖြစ်ဖြစ် ယခု ဒေါ်ရွှေသွယ်အကြံဉာဏ်များကို လက်ခံဖို့ သင့်သလော။ ကိုဝင်းဖေကိုပင် သွားရောက်တွေ့ဆုံဖို့ ကောင်းသလောဟု စဉ်းစားမိပြန်သည်။
“ပြီးတော့လဲ မိန်းကလေးရဲ့”
ဒေါ်ရွှေသွယ်က စကားဆက်ပြန်သည်။
“တစ်ယောက်တည်းနေပြီး ဖြစ်သမျှ ဒုက္ခသုက္ခတွေ ခံနိုင်ပေမယ့် တစ်နေ့နေ့ ဒုက္ခများလွန်းတဲ့အခါ မိန်းကလေးဟာ ပျက်စီးတတ်တယ်။ မယူဘဲနဲ့ ခုလို ရင်းရင်းနှီးနှီးနေကြတာဟာလဲ လူအထင်သေးစရာဖြစ်တယ်”
“ကျွန်မ သူ့ကို လုံးလုံးမဆက်ဆံရင်ကော”
“အို...ဒါကလဲ မဖြစ်နိုင်သေးဘူးလေ၊ ဒီအိမ်က သူ့အိမ်၊ အလုပ်က သူခန့်ထားတာ”
“ဒီအလုပ်က ထွက်၊ ဒီအိမ်ကို ပြန်အပ်လိုက်ရင်ကော”
“မိန်းကလေးဟာ သစ်ရွက်မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ ဒီလို လွင့်လွင့်ထွက်သွားတာဟာ အခါတိုင်း မကောင်းနိုင်ဘူး။ မိန်းကလေးအနေနဲ့ အင်မတန်တာဝန်ကြီးပြီး အန္တရာယ်များပါတယ်”
“အင်း... ဟုတ်ပါတယ်လေ။ စိမ်းတော့ ပင့်ကူမျှင်မှာ ငြိနေတာပါပဲ”
စိမ်းသည် မျက်စိကို မှေးနေလိုက်သည်။ ဤလောက၌ နေရာတကာတွင် ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် ပိုက်ကွန်တို့သည် အစဉ်ယှက်သန်း၍ နေကြပါပကော။ ဘယ်လိုပဲနေနေ တစ်ကြောင်းကြောင်းနှင့် မငြိက တစ်ကြောင်းကြောင်းနှင့် ငြိကြပေတော့မည်။
“ကျွန်မ သူ့ကို ယူရမယ်ပေါ့”
“ဟုတ်တယ်၊ ယူစေချင်တယ်။ ဘာလုပ်မလဲ ဇာတ်ထုပ်ကလဲ ရှင်းရှင်းလေးရယ်၊ မောင်ဝင်းဖေကလဲ မိန်းကလေးကို ရှိတယ်မထင်တော့ဘူး၊ စိမ်းကလဲ ခင်ခင်သန်းကို ဒုက္ခမပေးချင်တော့တဲ့နောက် စိမ်းစိတ်ကြိုက် နောက်တစ်ဇာတ်ထုပ်ခင်းဖို့ပဲ ရှိတော့တယ်။ အပျိုလို တစ်ကိုယ်ရေနေသွားဖို့ကတော့ အန္တရာယ်အများသားပဲ။ ပြင်ပအန္တရာယ်ထက် ကိုယ့်စိတ်ဖောက်ပြန်လာကြရင် ပိုပြီးဆိုးလာတတ်တယ်”
“ဖြည်းဖြည်းပေါ့ ဒေါ်ရွှေသွယ်”
ဒေါ်ရွှေသွယ် ထွက်သွားလျှင် သူ့တစ်ယောက်တည်း အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေ၏။ သူနေချင်သည့် ...အိမ်တစ်ဆောင်၊ အိုးတစ်လုံး၊ ဖျာတစ်ချပ်အတွက် တခြားနည်းကော မရှိပေဘူးလား။ သို့သော်...
သူတွေးရင်း ဒေါ်ရွှေသွယ်၏နောက်ဆုံး စကားလုံးများကို သွား၍သတိရသည်။
“ပြင်ပအန္တရာယ်ထက် ကိုယ့်စိတ်က ဖောက်ပြန်လာကြပြီဆိုတော့ ပိုပြီးဆိုးတယ်”
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် အဘွားကြီးပေမယ့် စကားကို ပြည့်စုံစွာ ပြောတတ်၏။ အမှန်တော့ လူတစ်ယောက်၊ သို့မဟုတ် မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် လိုသောပစ္စည်းဟု သူယူဆသည့်... အိမ်တစ်ဆောင်၊ အိုးတစ်လုံး၊ ဖျာတစ်ချပ်တွင် နောက်ထပ် ဒေါ်ရွှေသွယ်က စကားတစ်လုံး ထပ်ထည့်လိုက်သည်။ ထိုစကားသစ်မှာ “အချစ်”ဖြစ်ပေသည်။ မှန်၏။ ဤအရာကား တားဆီး၍မရပါ။
ဆက်ရန်
-----------------------
ခင်နှင်းယု
){kind=link}
0 Comments